Fałszywy przyjaciel, prawdziwy wróg

Bardzo zgrabny pomysł i drabbelek, aczkolwiek nie fantastyczny. (Co w sumie w przypadku drabbli mi nie przeszkadza, bo nie brnę przez N+1k tekstu, żeby się przekonać, że fantastyki nie było, nie ma i nie będzie.)

„Spokojnie” – pomyślała bura demonica – „Depresja jest bardzo cierpliwa”.

Albo:

„Spokojnie” – pomyślała bura demonica. – „Depresja jest bardzo cierpliwa”. – Nawet jeśli D ma wystąpić jako imię własne, czyli z wielkiej litery. Niestety tak, jak jest, sprawia wrażenie błędu. Dla mnie idealne byłoby np. “pani Depresja”, ale to by popsuło drabbla. (Choć z drugiej strony “silny” jako określenie ataku jest tu doskonale zbędne, więc można by podmienić.)

albo:

„Spokojnie” – pomyślała bura demonica – „depresja jest bardzo cierpliwa”. – ale tylko jeśli pisanie jej z wielkiej litery nie jest istotne

http://altronapoleone.home.blog

No, no, naprawdę nieźle!

Piszesz o paskudnej sprawie, a wyszedł całkiem zacny drabble. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Mocne! Podoba mi się.

Yyyy… To tylko ja nie zrozumiałam od razu?

Ale jak już się wie, o co chodzi, to niezłe ;)

Przynoszę radość :)

Podobało mi się.

Dziwna gorzka magia

– czyżby proszki?

It's ok not to.

Podobało mi się. Mocne i prawdziwe, do końca utrzymane w fajnej atmosferze tajemniczości, dzięki czemu udało się na końcu zaskoczyć. Fantastyka to rzeczywiście nie jest (niestety), ale może samo napisanie tekstu z perspektywy depresji wystarczy, by jako taką zakwalifikować drabble?

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Interesujący drabelek. Myślałam o jakiejś innej chorobie/ bakterii i penicylinie, ale na to nie wpadłam.

No dobra, jak już się rozgrzałeś, to dawaj coś dłuższego. :-)

Babska logika rządzi!

Ciekawe podejście do przykrej sprawy. Podobało mi się.

Zaufaj Allahowi, ale przywiąż swojego wielbłąda.

Dobra robota :)

Z fantastyką nie pykło, ale ten drabble wyszedł ciekawie. Jest okej.

Finkla – w końcu przemogłem się i napisałem coś dłuższego od drabbla. Nieco ponad 8000 znaków, więc nic szczególnie ogromnego. A skoro zagrzewałaś do walki – zapraszam do betowania. Zainteresowana? :)

Złościć się to robić sobie krzywdę za głupotę innych.

Kurczę, Tyraelu, akurat mam problem z netem i diabli wiedzą, kiedy odzyskam. A potem będę się wygrzebywać z zaległości. Ale jeśli bardzo Ci się nie spieszy, to wyślij zaproszenie.

Babska logika rządzi!

Zaproszenie wysłane – czekam (nie)cierpliwie na odzew. A do diabli dzwonię – jak się dowiem, kiedy odzyskasz internet – dam znać.

Złościć się to robić sobie krzywdę za głupotę innych.

Ty to masz chody! Dzięki. ;-)

Babska logika rządzi!

Kurczę, i tak – i nie. Tak – bo temat, bo obrazowe, bo krótkie (czasem lepiej krótko, a węzłowato, niż się silić, żeby było dłużej). Ale z drugiej strony – purpura. “Pryzmatyczna osłona” chociażby. Ale to jest do wyrównania na przyszłość. Pracuj dalej. Powodzenia.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino – chyba nie rozumiem "purpury" – co jest nie tak z "pryzmatyczną osłoną"?

Złościć się to robić sobie krzywdę za głupotę innych.

Purpura jest to użycie słów ze względu na ich (mniemaną) urodę, a nie znaczenie, przez co cierpi jasność przekazu. Może to być środek stylistyczny, budujący np. postać bohatera jako “lwa północy” etc. – ale częściej wynika z a) nieporadności autora i/lub b) jego niepohamowanego entuzjazmu w chwili pisania. Teraz co do konkretnego przykładu:

“pryzmatyczna osłona” wymaga dobrej chwili zastanowienia, zanim sobie człowiek wyobrazi, co to-to jest i jak wygląda. Czasami, owszem, chcesz, żeby czytelnik przystanął – ale czy chciałeś tego w tym momencie? Mam wrażenie, że nie, że “osłona” nie jest tu centrum.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.