Idiotis pospolitis v1.1

Mówią, że nie­szczę­ścia cho­dzą pa­ra­mi.

Mój pech przy­cze­pił się do mnie, gdy moja ko­cha­na zrzę­dli­wa mał­żon­ka za­czę­ła znowu gadać o nowej zmy­war­ce.

Zi­gno­ro­wa­łem ją, bo w tam­tym okre­sie swo­je­go życia wy­cho­dzi­łem z za­ło­że­nia, że je­że­li ko­cha­ny męż­czy­zna mówi, że coś na­pra­wi, to przy­po­mi­na­nie mu tego le­d­wie po pół roku nie jest do­brym po­my­słem.

Zi­gno­ro­wa­łem ją rów­nież dla­te­go, bo stara zmy­war­ka bar­dzo do­brze się spra­wo­wa­ła, a w każ­dym razie nie miała żad­nych no­wych uste­rek o któ­rych bym nie wie­dział.

Baba pie­przy­ła trzy po trzy i w ogóle rzu­ca­ła się ostat­nio jak pchła sza­chraj­ka, przez co po­psu­ła mi humor i to na tyle sku­tecz­nie, że spu­ści­łem w to­a­le­cie swój cenny te­le­fon.

To było dru­gie nie­szczę­ście, które za­po­cząt­ko­wa­ło sze­reg nie­zwy­kłych zda­rzeń.

Nie­waż­ne co wtedy ro­bi­łem w prze­klę­tej ła­zien­ce, li­czy­ło się to, że urzą­dze­nie spa­dło z pral­ki do wody i po wy­su­sze­niu za­czę­ło wy­świe­tlać na stałe dużą czer­wo­ną krop­kę w lewym gór­nym rogu ekra­nu.

Nie mia­łem już gwa­ran­cji i wkur­wi­ło mnie to tak mocno, że pod­ją­łem szyb­ką męską de­cy­zję i uzna­łem, że czas przy­spie­szyć wy­mia­nę te­le­fo­nu o cały mie­siąc.

Jak po­my­śla­łem, tak zro­bi­łem i po pracy od­wie­dzi­łem salon Ery. Stał w cen­trum na­sze­go pięk­ne­go mia­sta, mi­ja­łem go co­dzien­nie i ko­ja­rzył mi się z czymś bar­dzo miłym. Było tak praw­do­po­dob­nie dla­te­go, gdyż kilka razy wi­dzia­łem przed nim na­mio­ty i lu­dzie spali w nich nawet w nocy, a ja na­iw­nie wie­rzy­łem i chcia­łem wie­rzyć, że było ich za dużo, żeby mogli się mylić.

Spo­dzie­wa­łem się, że prze­kra­cza­jąc ścia­ny tego przy­byt­ku do­znam olśnie­nia, nie­ziem­skie­go pier­dol­nię­cia, ob­ja­wu ge­niu­szu czy in­ne­go nie­zwy­kłe­go do­świad­cze­nia, tym­cza­sem nie spa­dły na mnie chóry aniel­skie ani huk trąb je­ry­choń­skich, tylko za­ata­ko­wał mnie spra­wia­ją­cy sym­pa­tycz­ne wra­że­nie młody czło­wiek.

Młody czło­wiek miał na sobie do­sko­na­le skro­jo­ny czar­ny gar­ni­tur i nie wy­glą­dał na ta­kie­go co to spie­szy się na po­grzeb albo do sądu, więc uzna­łem, że tam pra­cu­je i może mi się przy­dać. Było to o tyle ważne, że za jego ple­ca­mi wi­dzia­łem setki te­le­fo­nów i zde­cy­do­wa­nie nie chcia­łem tra­cić cen­ne­go czasu na szu­ka­nie tego co było mi po­trzeb­ne.

Za­czę­li­śmy roz­ma­wiać jak przy­sta­ło na dwóch nie­zwy­kle kul­tu­ral­nych dżen­tel­me­nów.

– Witam sza­now­ne­go pana, w czym mo­że­my pomóc?

– Dzień dobry, dzień dobry, wła­ści­wie… wła­ści­wie to tak chcia­łem sobie tylko po­oglą­dać.

– Oczy­wi­ście, oczy­wi­ście, oglą­dać można do woli, można wziąć w rękę, na rękę, przy­mie­rzyć, wło­żyć, wyjąć, a nawet zro­bić pa­miąt­ko­we fotki. – Młody czło­wiek nie prze­ja­wiał żad­ne­go ob­ja­wu znu­dze­nia i mu­siał mieć gadkę wy­ku­tą na bla­chę, bo wy­po­wie­dział ją do­słow­nie na jed­nym wy­de­chu. – A co pana do­kład­nie in­te­re­su­je?

– Naj­lep­szy i naj­now­szy xPho­ne – po­wie­dzia­łem zni­ża­jąc te­atral­nie głos.

Zlu­stro­wał mnie uważ­nie od stóp do głów i od­po­wie­dział tym samym en­tu­zja­stycz­nym tonem:

– A czy mogę się do­wie­dzieć jaka funk­cja jest dla sza­now­ne­go pana naj­waż­niej­sza?

– Dobre zdję­cia.

– To oczy­wi­ście świet­ny wybór, mamy też do­sko­na­łe Pi­xe­le i Sam­sun­gi, naj­now­sze mo­de­le Hu­awei i inne, może sza­now­ny pan byłby za­in­te­re­so­wa­ny rów­nież nimi?

Wes­tchną­łem.

Nie chciał mi wprost po­wie­dzieć, że je­stem bied­ny i to mu się chwa­li­ło, pro­blem w tym, że tra­fił kulą w płot, po­nie­waż luźny ubiór w mojej pro­fe­sji to jedno, na­to­miast wy­so­kie za­rob­ki to zde­cy­do­wa­nie co in­ne­go.

Po­my­śla­łem, że w tej sy­tu­acji nie ma co z gów­nia­rzem dys­ku­to­wać, trze­ba na­to­miast przejść do cięż­szych ar­gu­men­tów i za­ma­chać mu przed nosem ko­ron­nym ar­gu­men­tem w ko­lo­rze pla­ty­ny.

Zro­bi­łem to z ty­po­wą dla sie­bie zręcz­no­ścią zdra­dza­ją­cą do­kład­ne wy­tre­no­wa­nie tego gestu i po­no­wi­łem swoją bar­dzo uprzej­mą, acz­kol­wiek tym razem rów­nież sta­now­czą proś­bę:

– In­te­re­su­je mnie model XX i nic in­ne­go.

– Za­pra­szam do stre­fy obok. – Zmie­nił od razu po­dej­ście nie oka­zu­jąc cie­nia za­że­no­wa­nia z po­wo­du wcze­śniej­szych słów i po­ka­zał mi dło­nią kie­ru­nek.

Prze­szli­śmy do dru­giej sali, w któ­rej cicho grała mu­zy­ka kla­sycz­na.

Sala była sto­sun­ko­wo nie­wiel­ka i bez okien. Na jej bia­łych ścia­nach wi­sia­ły pod­świe­tlo­ne dzie­ła róż­nych ar­ty­stów do­bra­ne tak, żeby wszyst­ko wy­glą­da­ło mi­ni­ma­li­stycz­nie, dy­na­micz­nie i no­wo­cze­śnie.

Stały tutaj dwa skó­rza­ne fo­te­le, po­mię­dzy nimi wi­dzia­łem szkla­ny sto­lik z pro­spek­ta­mi, na­to­miast na środ­ku na spe­cjal­nych słup­kach le­wi­to­wa­ły pięk­no­ści, wokół któ­rych miała się sku­piać cała uwaga po­ten­cjal­nych ku­pu­ją­cych. Eg­zem­pla­rze były czte­ry, każdy w innym ko­lo­rze. Z czte­rech stron oświe­tla­ły je małe re­flek­tor­ki, zaś dla po­więk­sze­nia efek­tu słup­ki pod nimi po­kry­te były sa­ty­no­wym ele­ganc­kim ma­te­ria­łem.

Po­czu­łem się jak na po­ka­zie naj­lep­szej bi­żu­te­rii czy cen­nych dzieł sztu­ki tym bar­dziej, ze przed wej­ściem stał ochro­niarz, który naj­wy­raź­niej miał za za­da­nie za­trzy­my­wać in­tru­zów nie­god­nych do prze­stą­pie­nia pro­gów tego przy­byt­ku roz­ko­szy.

Taki był dla mnie pierw­szy kon­takt z mo­de­lem xPho­ne XX, który stał się obiek­tem po­żą­da­nia tak wielu do­stęp­nym dla tak nie­wie­lu.

Był o całą ćwierć mi­li­me­tra cień­szy i trzy gramy lżej­szy niż po­przed­nik, a pro­du­cent obie­cy­wał trzy­dzie­ści pięć pro­cent przy­spie­sze­nia w sto­sun­ku do po­przed­niej ge­ne­ra­cji. Z przo­du miał ekran na całej prze­strze­ni, a z tyłu błysz­czał wspa­nia­łym sza­fi­ro­wym szkłem. Czuj­ni­ki i gło­śnik znaj­do­wa­ły się w nim w ramce, a ka­me­ry z przo­du ukry­te były pod cien­ką war­stwą wy­świe­tla­cza.

Po­ezja.

No­wo­cze­sne dzie­ło sztu­ki, które nie stra­szy­ło okrop­ną pro­sto­kąt­ną dziu­rą wpro­wa­dzo­ną kie­dyś przez firmę z Cu­per­ti­no.

Spu­ści­zna ory­gi­nal­ne­go stylu za­po­cząt­ko­wa­ne­go przez Jobsa i Ive.

Pięk­no za­mknię­te w su­ro­wej bryle chłod­ne­go me­ta­lu i naj­lep­sze­go krysz­ta­ło­we­go szkła.

– Hmmm, mamy wer­sję 16GB. – Prze­rwał nie­pew­nie moje roz­my­śla­nia młody czło­wiek.

Spoj­rza­łem się na niego z wyż­szo­ścią, na co ten oczy­wi­ście spu­ścił wzrok.

– Nie będę że­brał o ja­kieś gów­nia­ne ra­ba­ty i nie in­te­re­su­je mnie wer­sja dla ubo­gich – po­wie­dzia­łem lo­do­wa­to od­czu­wa­jąc przy tym nie­zwy­kłą sa­tys­fak­cję.  

– Oczy­wi­ście, oczy­wi­ście, a czy życzy sobie sza­now­ny pan kawę?

– Tak, latte bez cukru.

– Pro­szę spo­cząć, już po­da­ję ma­te­ria­ły. – Od­zy­skał pro­fe­sjo­nal­ny ton.

Usia­dłem na wy­god­nym skó­rza­nym fo­te­lu mając przed ocza­mi słup­ki i te­le­fo­ny, pod­czas on przy­cup­nął na fo­te­lu obok i prze­ka­zał mi otwar­ty prze­wod­nik po ko­lej­nych ko­lo­rach i wer­sjach.

Kawę otrzy­ma­łem od uro­czej dłu­go­no­giej ho­stes­sy. Zro­bio­no ją w eks­pre­sie z praw­dzi­wych zia­ren i świe­że­go mleka i bar­dzo mi sma­ko­wa­ła sta­no­wiąc miłe uzu­peł­nie­nie całej sy­tu­acji.

Spe­cy­fi­ka­cję te­le­fo­nu zna­łem oczy­wi­ście ze stron pro­du­cen­ta, nie­mniej jed­nak prze­glą­da­łem opa­słą księ­gę z wiel­ką przy­jem­no­ścią, gdyż da­wa­ła do­dat­ko­we wra­że­nie ob­co­wa­nia z luk­su­sem.  

Widać było, że dbano tutaj o klien­ta.

Miej­sce było za­cisz­ne, kawa do­sko­na­ła, a prze­wod­nik jesz­cze lep­szy. Wy­da­no go na kre­do­wym, przy­jem­nym w do­ty­ku pa­pie­rze i opra­wio­no w grubą, skó­rza­ną okład­kę. Był pięk­ny, miał do­sko­na­łe ob­raz­ki i było jasne, że pra­co­wał nad nim duży sztab spe­cja­li­stów naj­wyż­szej klasy.  

– Wer­sja 512GB, sza­fi­ro­wa niby czerń, z do­dat­ko­wym apa­ra­tem – wark­ną­łem od­da­jąc po kil­ku­na­stu mi­nu­tach album i fi­li­żan­kę.

Spoj­rzał się na mnie z za­zdro­ścią i po­wie­dział cicho:

– Mo­że­my za­pro­po­no­wać opcję pre­mium albo abo­na­ment de­lu­xe. W pierw­szym wy­pad­ku ku­pu­je pan wy­bra­ny model, w dru­gim do­sta­je pan opcję wy­mia­ny tego wspa­nia­łe­go urzą­dze­nia na nowe bez naj­mniej­szej do­pła­ty.

– A jaka jest róż­ni­ca w cenie?

– Mie­sięcz­na róż­ni­ca w cenie wy­no­si tylko sto zło­tych.

– W takim razie pro­szę o abo­na­ment.

Zde­cy­do­wa­łem się oczy­wi­ście na abo­na­ment, dzię­ki temu mia­łem pew­ność, że za rok będę znowu miał wszyst­ko co naj­now­sze i naj­szyb­sze.

Do trans­ak­cji do­szło w tej samej sali, pod­pi­sa­łem do­ku­men­ty, za­pła­ci­łem kartą i w za­mian otrzy­ma­łem nie­ziem­skie urzą­dze­nie za­pa­ko­wa­ne w fir­mo­wą eko­lo­gicz­ną re­kla­mów­kę.

Do domu od­wio­zła mnie li­mu­zy­na, którą salon za­mó­wił na swój koszt.

To było pięk­ne i tego wie­czo­ru rze­czy­wi­ście po­czu­łem się jak czło­wiek z naj­wyż­szej półki.

VIP.

Byłem tak pod­nie­co­ny, że wy­cho­dząc ledwo spoj­rza­łem na bie­da­ków, któ­rzy za­sta­na­wia­li nad ja­ki­miś tam Pyk­se­la­mi.

A teraz naj­lep­sze.

Moja żona w ogóle nic nie po­wie­dzia­ła dając mi spo­kój i po­zwa­la­jąc na­cie­szyć nową za­baw­ką.  

Na­stęp­ne­go dnia pró­bo­wa­łem za­pła­cić za lunch, ale nie chcia­ła przejść płat­ność kartą pod­pię­tą do na­sze­go wspól­ne­go mał­żeń­skie­go konta. My­śla­łem, że to jakiś błąd sys­te­mu, za­dzwo­ni­łem nawet do banku i oka­za­ło się, że wszyst­kie ulo­ko­wa­ne tam pie­nią­dze zo­sta­ły wy­bra­ne…

Za­cho­dzi­łem w głowę o co może cho­dzić, ale na re­kla­ma­cję mia­łem trzy­dzie­ści dni i po­sta­no­wi­łem zło­żyć ją do­pie­ro w naj­bliż­szy week­end.

Nor­mal­nie nie od­pusz­cza­łem nigdy bank­ste­rom, ale tym razem coś mi po­wie­dzia­ło, żeby po­cze­kać. I to była bar­dzo dobra de­cy­zja, a ja za­czą­łem po­dej­rze­wać sie­bie o zdol­no­ści nad­przy­ro­dzo­ne, gdy w domu zo­ba­czy­łem nową zmy­war­kę i ja­kie­goś tam Ther­mo­mi­xa.

Moja żona uśmie­cha­ła się trium­fu­ją­co, ugry­złem się jed­nak w język i nie ko­men­to­wa­łem całej sy­tu­acji, co na­wia­sem mó­wiąc wpra­wi­lo ja w kon­ster­na­cję, a mnie po­dwój­nie po­pra­wi­ło humor.

Życie jest za krót­kie, żeby się kłó­cić.

Moja pcheł­ka, za­rad­na jak za­wsze.

Ko­cha­łem ją.

Niech się cie­szy, że wy­gra­ła.

***

Mój te­le­fon bar­dzo po­ma­gał mi w pracy i ne­go­cja­cjach biz­ne­so­wych, czę­sto wy­star­czy­ło wy­ło­żyć go na stół i to za­ła­twia­ło wszyst­kie moż­li­we kwe­stie.

Nie było to zwią­za­ne z im­po­no­wa­niem ko­mu­kol­wiek czym­kol­wiek, ja tylko uży­wa­łem funk­cji ta­kich jak mi­kro-pro­jek­tor czy na­gry­wa­nie z trans­kryp­cją i po­dzia­łem na ko­lej­ne osoby.

Dzię­ki te­le­fo­no­wi le­cia­ły na mnie wszyst­kie laski, a ja mia­łem z nimi nie­zwy­kle upoj­ne chwi­le. Wie­dzia­ły co mogę im dać i na wszel­kie spo­so­by sta­ra­ły się, żeby spra­wa się nie wy­da­ła i żeby moja żona nie wy­rzu­ci­ła mnie na bruk.

Tak, ten czas był bar­dzo udany i nie ża­ło­wa­łem swo­je­go wy­bo­ru, a rok póź­niej z po­dwój­nym za­cie­ka­wie­niem śle­dzi­łem pre­zen­ta­cję mo­de­lu XXX.

Cięż­ko było wy­my­ślać co­kol­wiek in­ne­go po ka­me­rach na pod­czer­wie­ni, czuj­ni­kach dymu i ana­li­za­to­rach krwi, ale znowu to zro­bi­li.

Znowu!

Jedną z no­wych funk­cji oka­za­ła się funk­cja wy­świe­tla­nia ho­lo­gra­mów na­śla­du­ją­cych ruch użyt­kow­ni­ka, a pre­zen­ter po­ka­zał to na przy­kła­dzie nie­śmier­tel­nej kupy.

Jakby jesz­cze tego mało, firma do­da­ła moż­li­wość ska­no­wa­nia za­war­to­ści stol­ca, wy­ma­ga­ło to co praw­da do­dat­ko­we­go ak­ce­so­rium, ale wpro­wa­dza­ło ana­li­zę la­bo­ra­to­ryj­ną na zu­peł­nie nowy po­ziom.

Ama­zing!

***

Pra­cow­ni­cy fa­bry­ki w Azji sie­dzie­li w mil­cze­niu w fa­bry­ce pod zie­mia, ktora byla ukry­ta na tyle do­brze, żeby nie można było do­strzec zbyt dużo szcze­gó­łów z wszę­do­byl­skich sa­te­li­tów.

Sztucz­ne świa­tło oświe­tla­ło dłu­gie wą­skie hale, w któ­rym znaj­do­wa­ly sie setki ko­biet, męż­czyzn i dzie­ci.

Byli cier­pli­wi i ca­ły­mi dnia­mi wi­dzie­li tylko ta­śmo­ciąg, swoje stoł­ki i je­dze­nie które do­wo­żo­no im ze sto­łów­ki, każdy z nich miał rów­nież spe­cjal­ne pie­lu­cho-majt­ki, dzię­ki któ­rym prak­tycz­nie nie mu­siał od­cho­dzić z miejsc pracy.

Wszyst­ko w tym sys­te­mie było ide­al­ne do­pra­co­wa­ne i zop­ty­ma­li­zo­wa­ne, firma po­sta­ra­ła się nawet o fo­te­le za­po­bie­ga­ją­ce od­le­ży­nom i od­pa­rze­niom i pro­fe­sjo­nal­ne­go lek­to­ra, który umi­lał czas czy­ta­niem naj­now­szych dzieł li­te­ra­tu­ry świa­to­wej.

Pra­cow­ni­cy nie wie­dzie­li skąd po­cho­dzą te­le­fo­ny i ta­ble­ty któ­ry­mi się zaj­mo­wa­li, nie mogli rów­nież podać żad­nych in­for­ma­cji o po­jaz­dach które je przy­wio­zły.

Po do­star­cze­niu sprzę­tu ze zwro­tów abo­na­men­to­wych wpierw dez­ak­ty­wo­wa­no spe­cjal­ny kwas z ukła­du chło­dze­nia, który wy­le­wał się, gdy ktoś pró­bo­wał do­stać się do środ­ka.

Na­stęp­nym kro­kiem było prze­ka­za­nie urzą­dzeń małym spryt­nym rącz­kom, które miały roz­pa­ko­wać pu­deł­ka, zdjąć obu­do­wy, wy­mie­nić ba­te­rie, a na­stęp­nie po kilku drob­nych zmia­nach ele­men­tów prze­pa­ko­wać środ­ki do no­wych obu­dów i prze­ka­zać je do koń­co­wej ob­rób­ki.

Ostat­nim kro­kiem w za­leż­no­ści od mo­de­lu było prze­pro­gra­mo­wa­nie urzą­dzeń tak żeby po­ka­zy­wa­ły nową wer­sję pro­ce­so­ra i wię­cej cy­fe­rek w bench­mar­kach albo żeby miały od­blo­ko­wa­ne ko­lej­ne rdze­nie i jed­nost­ki ren­de­ru­ją­ce.

Kie­dyś po­tra­fi­li jesz­cze przy­go­to­wy­wać płyty głów­ne tak że dwa pro­ce­so­ry ze sta­re­go mo­de­lu były łą­czo­ne w tan­dem, ale zre­zy­gno­wa­no z tego i teraz kosz­ty no­wych opa­ko­wań, obu­dów i pracy były gro­szo­we, resz­ta na­le­ża­ła do mar­ke­tin­gu.

Ro­bot­ni­cy nie na­rze­ka­li na swój los, gdyż ostat­nio nie było żad­nych pro­ble­mów z nie­bez­piecz­ny­mi ba­te­ria­mi i od dawna nie zda­rza­ły się żadne wy­pad­ki. Nie kwe­stio­no­wa­li tego, żeby z resz­tek mon­to­wać tani model C, żeby za­mie­niać wy­świe­tla­cze po­mię­dzy mo­de­la­mi zna­ny­mi dla nich jako A i B, jak rów­nież do­kła­dać jeden mały moduł eks­tra do mo­de­lu A.

Wszyst­ko było pro­ste, tym bar­dziej że płyty głów­ne od dawna nie miały ozna­czeń na ukła­dach, a wszyst­ko było mo­du­ło­we…

***

W innej fa­bry­ce w Azji nagle za­dzwo­nił te­le­fon szefa zmia­ny, a gdy ten go ode­brał, to usły­szał:

– Sze­fie mamy pro­blem. Góra chce sto ty­się­cy chi­pów, a tych nie mamy na ma­ga­zy­nie. Trze­ba włą­czyć linie i je wy­pro­du­ko­wać i prze­wieźć. Li­czy­łem, ale to są kosz­ty, które nie za bar­dzo mo­że­my po­nieść.

Męż­czy­zna zbladł, rzu­cił krót­kie „Zajmę się tym” i roz­łą­czył się nie ukry­wa­jąc nawet wście­kło­ści.

Zo­ba­czył to jego se­kre­tarz, który od razu po­biegł, ukło­nił się i za­py­tał:

– Co się stało Ko­si­ko San i jak mogę pomóc?

– Ile mamy chi­pów A15 i kiedy mamy je wy­słać?

– Pięć­set ty­się­cy i za dwa lata.

– Za mną.

Męż­czyź­ni udali się z sali pro­duk­cyj­nej do biura, gdzie szef trza­snął ręką na fak­tu­ry pro­duk­cji i zwro­tu i za­py­tał się:

– Wy­ra­bia­my normę, po­ka­zu­je­my, że pro­du­ku­je­my i że nisz­czy­my a oni nam każą wy­sy­łać coś jesz­cze klien­tom. To się po pro­stu w gło­wie nie mie­ści.

I rze­czy­wi­ście było to nie do po­my­śle­nia, gdyż firmy takie jak Ama­zon, Bur­ber­ry, Coty, H&M czy Louis Vu­it­ton nisz­czy­ły każ­de­go roku nowe to­wa­ry warte mi­liar­dy, a pro­du­cen­ci te­le­fo­nów wdro­ży­li inną stra­te­gię i dzię­ki niej mieli od wielu lat cią­gły i nie­ustan­ny wzrost.

***

Roz­pa­ko­wa­łem nowe urzą­dze­nie. Od razu wzbu­dzi­ło moja sym­pa­tie. Było po­dob­nej wiel­ko­ści co po­przed­nie, za­wie­ra­ło wy­daj­niej­szy pro­ce­sor i lep­szy wy­świe­tlacz, a co naj­wa­zniej­sze le­ża­ło w rece o wiele le­piej niż stare.

Nie mia­łem żad­nych pro­ble­mów z jego ob­słu­gą, wszyst­ko było nie­zwy­kle in­tu­icyj­ne i do­pra­co­wa­ne.

Po mie­sią­cu od za­ku­pu za­czę­ły się dziać w moim życiu same dobre rze­czy. Zbie­gi oko­licz­no­ści były wręcz nie­sa­mo­wi­te i wie­lo­krot­nie po­dej­mo­wa­łem ko­rzyst­ne de­cy­zje, udało się rów­nież wy­grać kilka waż­nych kon­kur­sów.

W tam­tym cza­sie zde­cy­do­wa­łem się na ko­lej­ne abo­na­men­ty. Sma­ku­jąc nowe życie za­uwa­ży­łem, że kilka gra­czy na rynku ofe­ru­je zna­ko­mi­te usłu­gi, które po­zwo­li­ły mi uzy­skać do­stęp do więk­szej wie­dzy, lep­szych fil­mów, cie­kaw­szej mu­zy­ki i war­to­ścio­wych ksią­żek. Nie wie­dzia­łem jak mo­głem tego wcze­śniej nie wi­dzieć, ale to się nie li­czy­ło, a ja uży­wa­łem swo­je­go cacka na maksa nie roz­sta­jąc się z nim ani na chwi­lę.

Dzię­ki nowym abo­na­men­tom wszyst­ko stało się nagle cie­ka­we i uroz­ma­ico­ne, cie­szy­łem się jak dziec­ko i cie­szy­ła się rów­nież moja żona, która do­sta­wa­ła wię­cej i wię­cej.

Śmia­li­śmy się czę­sto, że jest we mnie nowy czło­wiek.  

To życie było tak ide­al­ne… wszyst­ko przy­cho­dzi­ło mi bez wy­sił­ku i pew­nie dla­te­go od­czu­wa­łem swego ro­dza­ju no­stal­gię, gdy cza­sa­mi pa­trzy­łem na stare na­gro­dy, które kie­dyś do­sta­wa­łem za na­praw­dę cięż­ką pracę. Cie­ka­we było, że uczu­cie to szyb­ko prze­cho­dzi­ło, a ja chcia­łem jesz­cze wię­cej i wię­cej od życia.

W któ­rymś mo­men­cie po­my­śla­łem sobie, że może warto spró­bo­wać rów­nież pro­duk­tu kon­ku­ren­cji… ot tak dla żartu.

I wtedy znowu wy­da­rzył się cud.

To był mar­co­wy wie­czór, a ja nie mo­głem uwie­rzyć swoim oczom, gdy zo­ba­czy­łem w swo­jej skrzyn­ce maila od re­kru­te­ra, który za­pra­szał mnie na dys­ku­sję o moż­li­wo­ści za­trud­nie­nia mnie w TEJ fimie.

Pierw­sza roz­mo­wa była te­le­fo­nicz­na, potem się spo­tka­li­śmy, za­pro­szo­no mnie na in­te­rview i po mie­sią­cu prze­sze­dłem do nich.

To było jak sen.

Wy­sła­li mnie na szko­le­nie, które otwo­rzy­ło mi oczy na wiele rze­czy.

Do­zna­łem ob­ja­wie­nia i po­czu­łem jak bar­dzo się my­li­łem w róż­nych spra­wach.

Ama­zing!

***

W innej czę­ści świa­ta mały John roz­pa­ko­wał z pu­deł­ko nowy na­by­tek. Cie­szył się nie­sa­mo­wi­cie. Wie­dział, że przez chwi­lę bę­dzie znowu kró­lem dziel­ni­cy, a inne dzie­ci będą go mogły do­go­nić do­pie­ro za kilka mie­się­cy.

Pierw­sze­go dnia mały John obej­rzał fil­mik zro­bio­ny przed pre­mie­rą iPho­ne 7, na któ­rym jacyś idio­ci pod­nie­ca­li się pierw­szym iPho­nem, bo ktoś im wmó­wił, że to bę­dzie sió­dem­ka. Uśmiech­nął się, bo nie mógł uwie­rzyć, że tacy lu­dzie w ogóle cho­dzi­li po Ziemi.

Póź­niej tra­fił na ar­ty­kuł, z któ­re­go wy­ni­ka­ło, że woda ze zde­cy­do­wa­nej więk­szo­ści ujęć na świe­cie za­wie­ra tak zwane mi­kro­pla­sti­ki, czyli dro­bi­ny two­rzyw sztucz­nych po­cho­dzą­ce z roz­pa­du pla­sti­ku lub z sub­stan­cji za­wie­ra­ją­cych pla­sti­ko­we cząst­ki. Mały John nie mógł uwie­rzyć, że lu­dzie to piją i są po tym zdro­wi.

Tak samo nie mógł uwie­rzyć w smog, któ­rym od­dy­cha­ją i w wiele in­nych rze­czy, które dzia­ły się wokół.

Nigdy nie wy­jeż­dżał ze swo­je­go mia­sta. Był za mały, a jego ro­dzi­ców nie stać było nawet na ko­lo­nie.

Po­mi­mo do­stę­pu do In­ter­ne­tu wie­dza ma­łe­go Johna była tylko czę­ścio­wa.

Nie wie­dział, że kor­po­ra­cje XXI wieku per­fek­cyj­nie opa­no­wa­ły two­rze­nie no­wych pro­duk­tów i lu­dzie przy­zwy­cza­ili się, że do­kład­nie co rok po­ka­zy­wał się ko­lej­ny to­po­wy iPho­ne czy Sam­sung. Ich ceny były coraz wyż­sze, ale mimo to za­wsze znaj­do­wa­li się ko­lej­ni chęt­ni na ich zakup i pro­du­cen­ci mieli nie­sa­mo­wi­tą mo­ty­wa­cję, żeby two­rzyć różne wer­sje i wa­rian­ty.

To stało się nie­mal re­li­gią i wszel­kie opóź­nie­nia trak­to­wa­no nie­mal jak upa­dek całej cy­wi­li­za­cji.

Wielu znaw­ców opi­sy­wa­ło sztucz­ki, które wtedy sto­so­wa­no, żeby za­chę­cać ludzi do zmia­ny urzą­dzeń na nowe. Mie­li­śmy nie­wy­mie­nial­ne ba­te­rie, kle­je­nie, spa­wa­nie, blo­ko­wa­nie na po­zio­mie firm­wa­re, ukry­wa­nie in­struk­cji ser­wi­so­wych, łą­cze­nie ele­men­tów w duże ca­ło­ści czy brak uak­tu­al­nień.

Zmie­ni­ła to do­pie­ro dy­rek­ty­wa Unii w 2025 roku. Firmy zo­sta­ły zmu­szo­ne do dba­nia o śro­do­wi­sko i wy­dłu­że­nia cyklu życia swo­ich urzą­dzeń. Ogra­ni­czy­ło to dra­stycz­nie ich zyski i spo­wo­do­wa­ło, że wiele z nich ze sprzę­tu prze­nio­sło się na dobra i plat­for­my cy­fro­we.

Firmy brały przy­kład z Mi­cro­so­ftu, który uru­cho­mił naj­więk­szą akcję pro­mo­cyj­ną wszech­cza­sów po­le­ga­ją­cą na roz­da­wa­niu Win­dows 10 cał­kiem za darmo. Sys­tem był do­stęp­ny nawet z pacz­ka­mi chru­pek i rol­ka­mi pa­pie­ru to­a­le­to­we­go zwa­ne­go piesz­czo­tli­wie sraj­ta­śmą. Cena za tę fi­lan­tro­pię oka­za­ła się nie­wiel­ka w po­rów­na­niu do zy­sków, ja­ki­mi było wy­eli­mi­no­wa­nie z rynku star­szych wer­sji Win­dows i przy­zwy­cza­je­nie ludzi do plat­for­my, która miała stać się pod­sta­wą wszyst­kie­go.

Do­pie­ro po la­tach oka­za­ło się, że był to rów­no­cze­śnie strzał w dzie­siąt­kę i strzał w stopę.

Ślepa ulicz­ka.

O ile bo­wiem na po­cząt­ku kon­su­men­ci ku­po­wa­li sporo ebo­oków, fil­mów i pro­gra­mów, to w pew­nym mo­men­cie prze­sta­li to robić, bo się znu­dzi­li, za­spo­ko­ili i mieli coraz le­piej do­stęp­ne dar­mo­we al­ter­na­ty­wy.

Wi­dząc to wszyst­ko firmy pró­bo­wa­ły na po­wrót zwięk­szać zyski ze sprze­da­ży sprzę­tu, ale nie po­ma­ga­ło nawet wpro­wa­dza­nie oszczęd­no­ści ta­kich jak zmniej­sza­nie tacek du­al­SIM czy usu­wa­nie kart SIM albo mi­ni­jac­ków.

I wła­śnie dla­te­go głów­ne kor­po­ra­cje wpro­wa­dzi­ły abo­na­men­ty…

***

W mo­de­lu XXX firma za­re­kla­mo­wa­ła moż­li­wość szyb­kie­go ucze­nia użyt­kow­ni­ków po­przez prze­ka­zy­wa­nie im ob­ra­zów bez­po­śred­nio do głowy.

Osią­gnię­to to przez ge­ne­ro­wa­nie fal ma­gne­tycz­nych na od­po­wied­niej czę­sto­tli­wo­ści.

Nowa funk­cja wzbu­dzi­ła po­waż­ne obawy o zdro­wie użyt­kow­ni­ków, dys­ku­sje trwa­ły mie­sią­ca­mi i osta­tecz­nie zo­sta­ły wy­ci­szo­ne ar­gu­men­tem, że po­stęp ludz­ko­ści jest nie­uchron­ny. Przed­sta­wio­no opra­co­wa­nia mó­wią­ce, że funk­cję ba­da­no na dzie­siąt­kach ty­się­cy ochot­ni­ków i jest nie­zwy­kle do­pra­co­wa­na.

Przy oka­zji pre­mie­ry firma po­chwa­li­ła się współ­pra­cą z wio­dą­cy­mi ser­wi­sa­mi ofe­ru­ją­cy­mi abo­na­men­ty na różne dobra takie jak filmy czy książ­ki. Oka­za­ło się, że po­sia­da­cze xPho­nów pra­wie w stu pro­cen­tach zde­cy­do­wa­li się na pre­nu­me­ra­tę od­po­wied­nich usług i są z nich nie­zwy­kle za­do­wo­le­ni de­kla­ru­jąc chęć ko­rzy­sta­nia z nich w nie­skoń­czo­ność.  

Rów­no­cze­śnie na rynku dało za­uwa­żyć się nie­do­bór spe­cja­li­stów w róż­nych dzie­dzi­nach. Firma pro­du­ku­ją­ca xPho­ny re­kru­to­wa­ła ludzi z nie­zwy­kłą pre­cy­zją, od­kry­wa­jąc w wielu przy­pad­kach praw­dzi­we ta­len­ty. Nie­któ­rzy pró­bo­wa­li to przed­sta­wiać jako triumf sztucz­nej in­te­li­gen­cji traf­nie prze­wi­du­ją­cej cechy i za­cho­wa­nia ludz­kie, nie­któ­rzy z kolei pró­bo­wa­li to łą­czyć z fak­tem, że nowi pra­cow­ni­cy w zna­czą­cej więk­szo­ści mieli przed za­trud­nie­niem któ­ryś z pro­duk­tów tej firmy.

Plot­ki nie za­szko­dzi­ły gi­gan­to­wi, który tak urósł w siłę, że jego te­le­fo­ny w końcu mieli wszy­scy… Ideał się­gnął bruku… a firmy w da­le­kiej Azji pro­du­ko­wa­ły jesz­cze wię­cej… Czego oczy nie widzą tego sercu nie żal…