Bum

BUM! Zdążył poczuć niespodziewaną obecność adrenaliny rozlanej po całym ciele kiedy kątem oka dostrzegł zbliżającą się ciężarówkę, a potem przez ułamek sekundy uderzenie ściskające mu naraz wszystkie narządy do dwóch wymiarów… I nagle błogość. Żadnej adrenaliny, żadnego bólu, żadnych narządów. Ciężarówka była tak bardzo realna jeszcze przed chwilą, ale jak mogłaby być prawdziwa skoro nigdzie jej nie ma. Zmysły zaczynały pracować ociężale i jeden po drugim. Jak gdyby ktoś włączał sekwencyjnie dopiero rozgrzewające się obwody większej maszynerii. Spoglądał w ciemność, i usłyszał głuchy hałas. Poczuł nagłe zimno i uderzenie oślepiającego światła. Zacisnął oczy i… usłyszał czyjś płacz. Płacz nowo narodzonego dziecka. Swój płacz.

Oglądał swoje życie od początku do końca jak gdyby to była projekcja filmu w trójwymiarowych okularach z dodatkowymi efektami. Czuł ciepło, zimno, ból, gorycz, strach, szczęście. Wszystko z dowolnej perspektywy. Choć oglądał każdą swoją sekundę, cały niezwykły film również trwał sekundę. Jak gdyby wyciągnął całą taśmę ze szpuli by spojrzeć na wszystkie klatki równocześnie. Widział siebie idącego do szkoły i ten konkretny raz kiedy dostał w nos od klasowego osiłka za to że miał odstające uszy. Ten drobny incydent jakoś zapadł mu w pamięci na całe życie. Oglądał, kiedy poszedł na studia i zawalił semestr z winy zawziętego profesora. Oglądał siebie kiedy przechodził załamanie, a jego najlepszym kompanem został kieliszek. Zawsze go wysłuchiwał. Oglądał kiedy zakochał się w dziewczynie na wakacjach i wziął z nią ślub. Kiedy byli zmuszeni przeprowadzić się do rodziców z powodów finansowych podczas wielkiego kryzysu i kiedy odbili się od dna gdy całkiem niespodziewanie dostał propozycję partnerstwa w firmie. Kiedy urodziło im się trzecie dziecko i kiedy pierwsze opuściło gniazdo. Kiedy trzymał w ramionach pierwszego wnuka. I kiedy zamyślony wszedł na ulicę. BUM!

Ogarnęła go ciemność, lecz nie taka która wynika z braku światła, a taka która wynika z braku umiejętności patrzenia. Powoli zaczął dostrzegać swoje otoczenie, ale już nie oczami a całym sobą, swoją jaźnią. Zaczął się rozglądać żeby określić gdzie jest dół, mając nadzieję że zobaczy swoje ręce, swoje ciało. Okazało się że nie potrafi zlokalizować ani góry, ani dołu a lewa strona była równocześnie prawą i na odwrót. Całą geometrię szlag trafił. Na dodatek nie udawało mu się nawet rozglądanie, bo tak właściwie widział całe otoczenie naraz. A tym otoczeniem były gwiazdy, galaktyki, mgławice, odległe i bliskie, widział wszystkie zarówno z wewnątrz jak i z oddali, krążące, zastygłe, bardzo stare, zupełnie nowe i ta ogromna twarz wpatrująca się w niego…

– Kurwa! Co to jest?! – zakrzyknął, i był tego pewien że zakrzyknął choć wcale tego nie usłyszał.

– Jesteś u źródła – powiedziała twarz. Nie potrafił określić jak ona właściwie wyglądała. Ani czy jest męska ani czy żeńska, jakie ma oczy, usta. Wydawało mu się że widzi w niej każdego człowieka którego kiedykolwiek w swoim życiu spotkał. Jakby komórka macierzysta wśród twarzy, zdolna do przybrania dowolnych możliwych rysów. Jedyne co mógł o niej powiedzieć, to to że była ogromna. Przeogromna, przytłaczająca. Tak jak czuł niewyobrażalną wielkość otaczających go galaktyk tak były one niczym w porównaniu do potęgi i majestatu tej twarzy. A głos z niej wydobywający się zdawał się przemawiać do każdego atomu jego ciała z osobna i naraz – choć tego ciała zlokalizować nie potrafił. Sam głos poprzez swoją potęgę zdawał się być zdolny też do rozkazywania temu każdemu pojedynczemu atomowi jego istoty. Nawet zdolny rozkazać im rozejść się.

– Nie żyję. – Miał zamiar zapytać, ale gdy skończył zdanie zauważył że mimowolnie wyszło mu stwierdzenie. Jak gdyby coś zmusiło go do postawienia na końcu kropki zamiast pytajnika, tym samym udzielając odpowiedzi na niewypowiedziane pytanie.

– Technicznie rzecz biorąc. – odpowiedziała twarz.

– Jesteś bogiem? – zapytał.

– Mogę być. – odpowiedziała.

– Jak… Jak to możesz być? No chyba jesteś albo nie…?

– Jestem wszechmogący, więc mogę być i bogiem.

Chciał spojrzeć na twarz z ukosa, ale mu się nie udało z powodu braku geometrii.

– Byłem szczęśliwy – odpowiedział z wyrzutem i rezygnacją – może trochę styrany, ale szczęśliwy. Czemu mi to zrobiłeś?

– Sam sobie to zrobiłeś.

– A opatrzność? Nie mogłeś posłać jakiegoś anioła żeby mnie uratował? Nie byłem złym człowiekiem.

– Byłeś. Ale nie w tym rzecz. Sam sobie to zrobiłeś.

– Jak to? Przecież… Nie! Nie byłem złym człowiekiem! – Ogarnęła go irytacja wynikająca z podświadomego poczucia niesprawiedliwości. Nagle zaczął się zastanawiać czy to nie jest rozmowa pożegnalna przed pójściem do piekła. – Przecież ja wszystko robiłem… Kochałem i w ogóle. Zaraz, chodzi o masturbację? Do kościoła nie chodziłem często ale czy naprawdę zależy Ci na tym? – “A może to tylko czyściec?” – Pomyślał z nadzieją.

– Adamie…

– Czekaj, czekaj. Ten epizod z alkoholem i imprezami? Trochę panienek było… Ale ogarnąłem się. Kto by się nie załamał jak mu życie kłody pod nogi rzucało? Wyszedłem z tego. Nie miałem tak lekko jak ci wszyscy nafciarze czy inni panicze. Musisz przyznać, że inni mieli łatwiej, to i sobie mogli nie zbłądzić! Dobry dom od urodzenia, prywatne szkoły i tak dalej. Ja tego nie miałem. Ale wyszedłem na prostą!

– A tak. Dobra robota… Proszę bardzo: łatwiej.

BUM! Grunt zbliżył się stanowczo za szybko, żeby dało się wstać i otrzepać. Błogość. Żadnej adrenaliny, żadnego bólu, żadnych narządów. Żadnego gruntu. Ciemno i ciepło, a zaraz potem jasno i zimno. Oglądał film. Oglądał jak rodzice położyli go pierwszy raz w mięciutkim kojcu. Oglądał jak doprowadzał prywatnych nauczycieli do szału, gdyż wolał jeździć konno i grać w polo niż uczyć się geometrii. Oglądał ceremonię wręczenia dyplomów najbardziej prestiżowej uczelni w kraju. Dyplom wręczał mu jego ulubiony wujek Mortimer. Rektor. Oglądał jak był przesłuchiwany przez detektywów kiedy jedna z imprez skończyła się śmiercią pewnego naćpanego chłopaka. Oglądał jak jego łóżko co tydzień gościło nowe osoby, czasami po kilka naraz. Apartament był duży. Oglądał siebie, wrzeszczącego na rodziców którzy przyszli z nim porozmawiać. Na zalaną łzami matkę i bladego ze smutku i niedowierzania ojca. Oglądał, kiedy odsuwano go od kierownictwa w firmie ojca a na jego miejscu umieścili jakiegoś uszatego bankruta. Oglądał siebie jak rozbijał kolejne auto pod wpływem alkoholu i środków których nazwy i pochodzenia nawet nie znał. Oglądał siebie jak stał w ciemnej alejce nad zakrwawionym facetem któremu rozbił na głowie butelkę ponieważ tak mu kazał jego odurzony umysł. Oglądał siebie kiedy w ręku trzymał ostatnią działkę jaką miał sobie wstrzyknąć w życiu i ostatni powiew wiatru na twarzy. Oglądał świat z czternastego piętra. I to wszystko w ciągu sekundy. BUM!

– Nie żyję.

– Technicznie rzecz biorąc.

– Jesteś bogiem? Nie… możesz być bogiem! Chwila, byłem tu już! – Nagle ogarnęło go zakłopotanie. Pamiętał swoje życie zakończone nagłym współdzieleniem przestrzeni z ciężarówką… I to życie z chodnikiem na końcu… Oba były tak samo jego choć w każdym z nich był kimś zupełnie innym. Czuł to. Czuł się w takim samym stopniu ojcem trójki dzieci jak i zagubionym trzydziestoletnim ćpunem. Oba życia były jego, oba pamiętał z tą samą szczegółowością.

– Reinkarnacja… To reinkarnacja prawda? To że byłem wtedy… i wtedy byłem tym… – Urwał. – Czekaj, czekaj. Czyli hindusi mieli rację?

– Nie w tym rzecz. Miałeś łatwiej teraz? – zapytała twarz bez cienia emocji.

– Nie, nie, nie. Nie rób mi tego. Wiem, w czepku urodzony i gorącej wodzie kąpany. Wiem, tak bardzo tego nie doceniłem. Wiem, jak bardzo to schrzaniłem, wszystko podane na tacy, wszystkie te pokusy! Wszystko w zasięgu ręki! To czysto ludzkie tak silnej pokusie ulec! Każdy asceta by w to wszedł! Toż to sam Szatan mi wstrzykiwał szczęście i podrzucał do łóżka te no… ich wszystkich! To nie fair!

– Szatan?

– Sam Szatan!  Daj mi szansę, bez tego całego kuszenia! Daj mi uczciwą szansę, żyć życiem prostym a pokażę, że jestem dobry!

– A tak, Szatan. Nie w tym rzecz. Proste życie więc…

BUM!

Parzył pochylony w dół na swoje buty pokryte wymiocinami kiedy tępy ból potylicy pojawił się znikąd i zaczął słabnąć aż nastała błogość. Żadnego bólu, a po chwili oślepiające światło i zimno. W przyśpieszonym tempie przeżywał swoje dzieciństwo i pierwszy dzień w szkole. Potem liceum i pierwszą pracę. A także wyjątkowo wyraźnie pierwszy, pechowy dzień w pracy kiedy śmiertelnie potrącił jakiegoś faceta. Choć nie była to jego wina, sumienie domagało się potężnej ilości alkoholu. Kiedy sumienie dostało swoją działkę, żołądek zaczął domagać się opróżnienia. Wtedy to naćpany mężczyzna z butelką w ręku spostrzegł go w ciemnej alejce bełkoczącego do swoich butów… BUM!

– Nie żyję… Żyłem… Już kilka razy? Pamiętam siebie… Potrąciłem tego faceta… To byłem ja! Cholera zabiłem się, ciężarówką… A potem ktoś mnie napadł. – Spojrzał na majestatyczną wielką twarz która mogła być bogiem – Napadłem tego faceta. Napadłem siebie.

– No tak… Też…

– Żyłem już trzy razy? Czy będę jeszcze żył…? Więcej razy?

– Żyłeś więcej niż trzy razy. Nie w tym rzecz czy będziesz jeszcze żył.

– Jak to żyłem więcej niż trzy razy… ile razy żyłem?

– Żyłeś wszystkie razy. Pamiętasz te trzy konkretne życia na potrzeby tej rozmowy.

– Jak to żyłem wszystkie razy? – Gdyby mógł zblednąć, stałby się albinosem. – To znaczy, że wykorzystałem już moje szanse… i teraz… i teraz co? Będziesz mnie sądził? A które moje życie… eee… wcielenie było tym ostatnim?

– Nie w tym rzecz. Żadne z nich nie było pierwsze. Żadne z nich nie było ostatnie. Czas jest iluzją właściwą dla ograniczonego postrzegania wymiarowego. Czyli teraz dla ciebie pamiętającego tylko trzy życia zamiast wszystkich.

– A co z moimi pozostałymi życiami? I co to znaczy że żyłem wszystkie życia? – Nieprawdopodobna myśl zakiełkowała w jego obecnym odpowiedniku głowy. – A gdzie są inni zmarli? Ojciec? Dziadek, babcia?

– W tym rzecz. Ty jesteś wszystkimi zmarłymi.

– Jak to… wszystkimi…

– Jesteś jedyną istniejącą duszą. Stworzyłem ciebie i umieściłem w tej przestrzeni wielokrotnie we wszystkich miejscach i czasach. Żyłeś życiem każdej ludzkiej istoty na Ziemi. Byłeś nieśmiałym chłopcem z odstającymi uszami i klasowym osiłkiem gnębiącym kolegów. Byłeś każdym świętym i każdym oprawcą. Byłeś każdym zabójcą i każdą jego ofiarą. Każdą krzywdę jaką komuś wyrządziłeś, także uświadczyłeś. Aha, piekło nie istnieje. Wymyśliłeś je sam. Jak i wiele innych rzeczy…

– … a potem krzywdziłem, torturowałem i zabijałem samego siebie milion razy w imię tego… co wymyśliłem będąc innym życiem… Co to za chora groteska? Co to za gra? – Wzburzenie mieszało mu się z przerażeniem.

– Właśnie rozmawiam z tobą, żeby ustalić co tam się wydarzyło. Jestem w twoim postrzeganiu wszechmocny gdyż mogę stworzyć wszystko co jest tobą i twoim otoczeniem, a także obrócić to w niebyt. Ale nie jestem wszechwiedzący. Moją intencją było umieścić cię w przestrzeni wielokrotnie we wszystkich miejscach abyś mógł się cieszyć Ziemią. Ciepły wiatr który stworzyłem jest przyjemny, zieleń ogrodów którą stworzyłem jest przyjemna, promienie słońca które stworzyłem są przyjemne – wiem, że wszystko to spełniło swoją rolę bezbłędnie, bo każde twoje życie z osobna to doceniało. Tak miało być. Jednak wszystkie twoje życia razem wzięte w ogólnym rozrachunku próbowały się zniszczyć i zagarnąć wszystkie dobra. Wzniecały wojny i prowadziły same siebie na śmierć. Adamie… co tam się stało?

***