Sąsiedzi

Bardzo mi się podobało. Dobrze się czytało (dzięki płynnej i potoczystej narracji); opowiadanie fajnie ogrywa nienowy pomysł i w efektowny sposób bawi się popkulturowymi cytatami.

EDIT: Zgłaszam do Biblioteki, więc może dodam jeszcze jedno zdanie. W mojej skromnej opinii ten tekst, ze względu na to, jak sprawnie jest napisany i z jakim nienachalnym, takim Bułyczowowskim trochę poczuciem humoru, jest jednym z lepszych, jakie tu na forum ostatnio czytałam.

ninedin.home.blog

Ładne :) Lubię takie bezpretensjonalne gierki ze znanymi motywami, na dodatek podane w bardzo przyjemnej do czytania formie. No i udało ci się w bardzo krótkim tekście naszkicować postacie tak, że mają życie i osobowość, choć poza Jimmym właściwie wszystkie są epizodyczne – czapki z głów i klik!

http://altronapoleone.home.blog

rozsypał na podłodze wszystkimi kolorami dostępnymi starej maszynie drukarskiej

Myślałby kto! Ta sama pani, co tak zawzięcie ściga hipostazy i metonimie ;D

bardzo starannie nie przewracając oczami

Czy można starannie czegoś nie zrobić? Może “starannie unikając przewracania”.

Nie, żeby jego hobby nie wywoływało u dorosłych wyrazu twarzy, jakiego pan Spock by się nie powstydził, ale przynajmniej nie pchał się z nim w uszy wszystkim dookoła.

Trzy przeczenia w jednym zdaniu to trochę dużo. Warto poskracać to równanie.

portretami żywopłotu

To śmieszne. Wyobraziłem sobie rodzinną galerię żywopłotów. ;)

No, w zeschniętym brązowym cukrze na dnie leżała tłusta, czarna mucha.

Fajny opis.

Ale informacja o nim wyciekła do prasy żwawo jak kawa z upuszczonego kubka i natychmiast zamąciła ludzkości kolektywny rozum.

Kolektywny rozum ludzkości byłoby składniej. Trochę mi nie gra wizualnie to porównanie, bo kawa z upuszczonego kubka raczej się rozpryskuje, a wyciekanie kojarzy się odmiennie.

W wujkowym laboratorium, wśród kojącego szumu komputerów, Jimmie stał przy oknie, obserwując ludzi na drodze.

Ja bym zaczął od tego, że Jimmie stał przy oknie, bo obecnie zdanie wygląda dziwnie.

I pół planety pewnie wydzwania do krewnych i znajomych, żeby się dowiedzieć, czy wszystko w porządku, albo zapewnić, że w zupełnym.

Super :D

Zabawna puenta. Zgrabnie opowiedziana historia w popularnym ostatnio klimacie retro. Ponieważ cenię dobrą konstrukcję fabuły, to najbardziej podobała mi się klamra miotła-spodki.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

– Ha, ha, ha. Za dużo komiksów – Mike trzepnął chłopca po przyjacielsku w ramię.

– Jak już go poznasz, też nie masz prawa nim rządzić, ale to nieważne, bo nie poznasz go nigdy. Przynajmniej nie w całości. Koniec dygresji. Niezależnie od rządzenia, fajnie jest coś badać.

To wygląda jak kwestie dwóch bohaterów.

Łączę się w bólu, też mam sąsiadów.

Ile Mike słodzi kawę, skoro cukier mu zasycha w kubku?…

Klik ;)

I would prefer not to. // https://www.facebook.com/anmariwybraniec/

bardzo starannie nie przewracając oczami

Czy można starannie czegoś nie zrobić? Może “starannie unikając przewracania”.

Mnie się ta konstrukcja podoba. “Starannie unikając” jest imho gorsze. Już raczej “starając się nie przewracać oczami”, jeśli nie oryginał autorki.

Ile Mike słodzi kawę, skoro cukier mu zasycha w kubku?…

Nie wiem, ile słodzi Mike, ale ja na małe espresso sypię między 4 a 6 łyżeczek / saszetek…

http://altronapoleone.home.blog

Nie wiem, ile słodzi Mike, ale ja na małe espresso sypię między 4 a 6 łyżeczek / saszetek…

Czy to jest wciąż płynne? ;D

I would prefer not to. // https://www.facebook.com/anmariwybraniec/

Nie wiem, ile słodzi Mike, ale ja na małe espresso sypię między 4 a 6 łyżeczek / saszetek…

Wut? Chyba masz jakąś domieszkę osmańskich genów.

Mnie się ta konstrukcja podoba.

Mój kompas logiczny buntuje się przeciwko takiemu zwrotowi. Na czym polega staranność nie wykonywania… Czegoś? Można starannie unikać, omijać, ignorować, ale czy można starannie zaniechać?

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

Wut? Chyba masz jakąś domieszkę osmańskich genów.

Konkretnie tatarskich, o osmańskich nic mi nie wiadomo. A kawy po prostu nie znoszę – chyba że w formie lodów. Piję praktycznie jedynie, kiedy już padam na nos po bardzo długiej jeździe samochodem… I mam to po z kolei niemieckiej części rodziny ;)

http://altronapoleone.home.blog

No i wykręcili korki :)

Zabawne, fajnie napisane.

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Pomysł nie rzuca na kolana, ale czytało się nieźle. ;)

…oświad­czył Jim­mie, de­mon­stra­cyj­nie wy­py­cha­jąc palce do uszu. –> …oświad­czył Jim­mie, de­mon­stra­cyj­nie w­py­cha­jąc palce do uszu.

– … żeby się po­ga­pić w mo­ni­tor. –> Zbędna spacja po wielokropku.

Mike chwy­cił za mysz­kę… –> Mike chwy­cił mysz­kę…

Wujek Mike też miał dzi­siaj dać wy­wiad, dla dużej sta­cji te­le­wi­zyj­nej… –> O ile mi wiadomo, wywiadu się nie daje, wywiadu się udziela.

„tylko, że szaf­ka jest pod kłód­ką.”

„Zo­sta­ła tylko na­ziem­na te­le­wi­zja i In­ter­net.”

„Nie lek­ce­waż siły In­ter­ne­tu.”

„Strasz­nie śmiesz­ne, Artie.”

„To wi­siel­czy humor. Wła­śnie padło mi WiFi, więc czas po­że­gnać świat chwy­tli­wym bon-mo­tem.”

„Jeśli to in­wa­zja, to strasz­nie spo­koj­na.” –> Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu.

„Albo to tylko pierw­sze ude­rze­nie” skon­tro­wał no­wo­ze­land­czyk. –> …skon­tro­wał No­wo­ze­land­czyk.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Kurza stopka, jacy Wy szybcy jesteście :) Już biblioteka :)

 Ta sama pani, co tak zawzięcie ściga hipostazy i metonimie ;D

A gdzie Ty tu widzisz hipostazę? Lub metonimię? :P

 Czy można starannie czegoś nie zrobić? Może “starannie unikając przewracania”.

 Mój kompas logiczny buntuje się przeciwko takiemu zwrotowi. Na czym polega staranność nie wykonywania… Czegoś?

Hmm. W zasadzie chodziło mi o to, że mocno i stanowczo się od tego powstrzymuje – może potem poprawię.

 Trzy przeczenia w jednym zdaniu to trochę dużo. Warto poskracać to równanie.

Cztery, bracie, cztery :)

 Kolektywny rozum ludzkości byłoby składniej.

Myślisz? To miało być coś takiego, jak "zamąciło mu rozum", tylko w odniesieniu do całej populacji.

 Trochę mi nie gra wizualnie to porównanie, bo kawa z upuszczonego kubka raczej się rozpryskuje, a wyciekanie kojarzy się odmiennie.

Racja, zdecydowałam się na nie, bo to była najbliższa cieknąca rzecz, jaką Jimmie miał pod okiem. Zapamiętane na przyszłość.

 obecnie zdanie wygląda dziwnie.

Hmm. Tylko, że poprzednie okno było w samochodzie – czy to by nie było mylące?

 To wygląda jak kwestie dwóch bohaterów.

Czyli druga część kwestii powinna być zaraz po wtrąceniu? Ciągle zapominam.

 Ile Mike słodzi kawę, skoro cukier mu zasycha w kubku?…

Dużo :) A potem o niej zapomina, ku uciesze much (wczoraj biedronka popełniła samobójstwo w mojej, jeszcze ciepłej, herbacie :( a ja nie słodzę wcale).

 Pomysł nie rzuca na kolana, ale czytało się nieźle. ;)

I o to chodzi :)

 O ile mi wiadomo, wywiadu się nie daje, wywiadu się udziela.

Jestem pewna, że słyszałam taką konstrukcję.

 Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu.

Nawet zamykającą cytat z listu?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

 obecnie zdanie wygląda dziwnie.

Hmm. Tylko, że poprzednie okno było w samochodzie – czy to by nie było mylące?

Nie jest to niepoprawne. Widzę, że chociło Ci o jasność. Myślę, że możesz zostawić.

 Ta sama pani, co tak zawzięcie ściga hipostazy i metonimie ;D

A gdzie Ty tu widzisz hipostazę? Lub metonimię? :P

Komiksy rozsypały się kolorami? ;>

To nie jest błąd w moim pojęciu, ale często ścigasz takie rzeczy podczas łapanek.

 Kolektywny rozum ludzkości byłoby składniej.

Myślisz? To miało być coś takiego, jak "zamąciło mu rozum", tylko w odniesieniu do całej populacji

Ja wiem, że to miało być sformułowanie naśladujące wypowiedź o pojedynczej osobie, ale w moich oczach nie wygląda dobrze.

Przykro mi, że nie mogę się więcej przyczepić, ale niestety piszesz poprawnie ;p

Te komiksy, rowery, LANy, obserwatoria, spodki i inne pegazusy zrobiły udane połączenie, a przy tym nie narzucałaś się z opisem sztafażu.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

O ile mi wiadomo, wywiadu się nie daje, wywiadu się udziela.

Jestem pewna, że słyszałam taką konstrukcję.

Ja nie słyszałam.

edycja:

Może się jednakowoż zdarzyć, że ktoś w redakcji zdecyduje: Ten wywiad damy na pierwszą stronę.

Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu.

Nawet zamykającą cytat z listu?

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/b-kropka-b-po-cudzyslowie;11581.html

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

 Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu.

Nawet zamykającą cytat z listu?

O, nie tylko ja uważam tę konkretną zasadę za antyintuicyjną i nielogiczną :) Może by jakiś lobbing do RJP?

http://altronapoleone.home.blog

Wczoraj przeczytałem, że w amerykańskiej notacji kropka idzie do środka cudzysłowu.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

W anglosaskiej ogólnie, w zasadzie wszystkie znaki przestankowe w obrębie cudzysłowów – w dialogach. Mam wrażenie, że nie dotyczy to cytatów, a w każdym razie nie w każdym przypadku.

http://altronapoleone.home.blog

O, nie tylko ja uważam tę konkretną zasadę za antyintuicyjną i nielogiczną :) Może by jakiś lobbing do RJP?

Oj, tak. Robimy pikietę?

Może się jednakowoż zdarzyć, że ktoś w redakcji zdecyduje: Ten wywiad damy na pierwszą stronę.

Pewnie, tylko nie o to chodzi. Z drugiej strony, wypowiedź jest dość kolokwialna – to myśli Jimmiego.

To nie jest błąd w moim pojęciu, ale często ścigasz takie rzeczy podczas łapanek.

To w ogóle nie jest błąd, i ścigam takie rzeczy nie dlatego, że są immanentnie złe, ale dlatego, że (i wtedy, kiedy) wydają mi się źle zastosowane. Tropes are tools.

Chodzi o to, żeby nie dodawać wołowiny do ciastek :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To w ogóle nie jest błąd, i ścigam takie rzeczy nie dlatego, że są immanentnie złe, ale dlatego, że (i wtedy, kiedy) wydają mi się źle zastosowane.

Wiem. Śmieję się, bo Twój instynkt łowcy jest wyjątkowo mocno podkręcony. Dlatego nagabuję Cię o bety :P

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

Fajne opowiadanie, czytało się lekko, historia była ciekawa, a i zakończenie też dobre. :)

Mama powtarzała z dumą, że chłopak niedługo przerośnie wujka. Możliwe. Jeśli zaraz nie wyskoczy przez okno. Schylił się po miotłę.

Wg mnie zdanie dotyczące czynności wykonywanej przez Jimmy’ego powinno posiadać podmiot, a najlepiej być w nowym akapicie. Teraz jest lekkie zamieszanie, bo brzmi jakby dotyczyło mamy. Przynajmniej ja odniosłem takie wrażenie.

Mama założyła ręce na piersi, przyglądając się synowi ze sceptyczną miną.

– Oj, daj spokój. Myślisz, że co im zrobię?

Tu podobnie – wygląda, jakby mama to powiedziała.

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

Sympatyczny tekst, chociaż trochę przewidywalny. W końcu do czegoś musiała Ci służyć pierwsza scena… ;-)

Wydaje mi się, że jak na pierwszy kontakt, to dość nietypowe podejście.

Babska logika rządzi!

Pomysł na nieco wkurzonych kosmitów, hałasującą Ziemią, uważam za całkiem ciekawy. Poza tym udana końcówka. Grunt to kultura, jak się narozrabiało, przeprosić trzeba. Naprawdę fajny tekst.

zdanie dotyczące czynności wykonywanej przez Jimmy’ego powinno posiadać podmiot, a najlepiej być w nowym akapicie.

Masz na myśli, że wygląda, jakby mama chciała wyskoczyć przez okno? Hmm. Ten paragraf miał przedstawiać myśli Jimmiego – nie wiem w tej chwili, jak to poprawić, żeby Wilk był syty i Tarnina cała :).

Tu podobnie – wygląda, jakby mama to powiedziała.

Myślisz? A dodałbyś didascale po wypowiedzi, czy przed?

Wydaje mi się, że jak na pierwszy kontakt, to dość nietypowe podejście.

Hurra dla nietypowych podejść!

Naprawdę fajny tekst.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

zdanie dotyczące czynności wykonywanej przez Jimmy’ego powinno posiadać podmiot, a najlepiej być w nowym akapicie.

Masz na myśli, że wygląda, jakby mama chciała wyskoczyć przez okno? Hmm. Ten paragraf miał przedstawiać myśli Jimmiego – nie wiem w tej chwili, jak to poprawić, żeby Wilk był syty i Tarnina cała :).

Miałem na myśli tylko schylenie się po miotłę. Owszem, forma czasownika “schylił” wskazuje na chłopa, ale troszkę to zgrzytało. IMO wystarczyłoby napisać “Jimmy schylił się po miotłę” i może dać to w nowym akapicie. Ale też nie chcę się panoszyć, to Twój tekst. :)

Tu podobnie – wygląda, jakby mama to powiedziała.

Myślisz? A dodałbyś didascale po wypowiedzi, czy przed?

Albo dodałbym po prostu “powiedział Jimmy” albo – jeśli masz na myśli didascale dotyczące Jimmy’ego – to przed jego wypowiedzią, żeby za ich pomocą wskazać kto mówi.

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

jeśli masz na myśli didascale

Sorry za OT upierdliwość, ale w l. poj. albo didaskalion, albo didascalium…

http://altronapoleone.home.blog

Fabryki folii aluminiowej odnotowały rekordowe zyski.

xD

Przeczytane z uśmiechem. Sympatyczny tekst, świetna klamra. Jedyne do czego mogę się przyczepić, to bohaterowie mogliby być mocniej zarysowani. Brakuje im cech szczególnych, choćby dotyczących wyglądu. A może ich nie wyłapałem? A może tylko się czepiam?

W sumie nie zmienia to tego, że tekst zostanie ze mną na jakiś czas. Bardzo mi się podobało. :)

Brakuje im cech szczególnych, choćby dotyczących wyglądu. A może ich nie wyłapałem? A może tylko się czepiam?

A widzisz, mnie to nie przeszkadzało, bo postacie mieszczą się w ramach archetypu. Nerdowny nastolatek, fan komiksów i wymiętoszony spoko-wujaszek mieli u mnie gotowe szuflady w mózgu i nie trzeba ich było opisywać.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

Podoba mi się. Widzę że w postach toczy się wojna o jakieś didaskaliony cokolwiek to jest. Nie jestem polonistą by oceniać treści pod względem budowy, stylistyki. Jako prosty czytelnik powiem, że tekst czyta się lekko i jest nawet wciągający. Pomysł na opowiadanie również ciekawy.

Wisielcze, jak najbardziej się z tym zgadzam, tyle, że mi one nie wskoczyły i do szuflad musiałem je upchnąć własnoręcznie po kilku akapitach. :) Zwyczajnie zabrakło mi wskazówek, które ułatwiłyby mi ich odbiór.

Sorry za OT upierdliwość, ale w l. poj. albo didaskalion, albo didascalium…

Damn, resztki łaciny fermentują w moim mózgu i wywołują dziwne odgłosy, kiedy ktoś odmienia "Tardis" w rodzaju męskim :) Muszę zrobić powtórkę. Dzięki za sprowadzenie na właściwą drogę!

 Brakuje im cech szczególnych, choćby dotyczących wyglądu.

Hmm. Takie długie, pełne namysłu hmm. Wyglądu? Czuję się zobowiązana odpowiedzieć, bo ja sama miewam takie zboczenie, że usiłuję bohatera opisać od czubka ufryzowanej głowy po noski pantofli – ale z tym walczę, ponieważ jest to zboczenie :P Ale tę opinię muszę chyba uzasadnić. Czasami, owszem, to ważne, że ktoś ma rude włosy, mentorską brodę, jest obrzydliwie gruby czy chudy jak jogin, ma blizny, tatuaże, kolczyki albo oczy, które zmieniają kolory (wink, wink, nudge, nudge). Ale zwykle – nie. Jak wygląda Hamlet? (Nie odpisuj, że jak David Tennant, bo ja Ci na to odpowiem, że jak młody Derek Jacobi albo Kenneth Brannagh i oboje będziemy mieć rację w takim samym stopniu.) Postać tworzy jej postępowanie. Przyjmujemy automatycznie, że odbija się ono w jej wyglądzie – dlatego wygląd bywa skrótem charakterystyki.

Przykład: "…ćmił fajkę na długim, dziwnie rzeźbionym cybuchu. Nogi wyciągnął przed siebie pokazując buty z cholewami sporządzone z miękkiej skóry i zgrabnie przylegające do łydek, lecz mocno zniszczone i zabłocone. Otulony był w dobrze wysłużony, gruby, ciemnozielony płaszcz i mimo gorąca w izbie naciągnął kaptur na głowę tak, że twarz niknęła w jego cieniu, tylko błysk oczu zdradzał zainteresowanie…" – zauważ, że opisany jest tu tylko strój, ale on już coś mówi o noszącym go człowieku.

Jeśli się przyjrzysz opisom w książkach, zauważysz, że są one znacznie bardziej oszczędne, niż nam się wydaje – tę konkretną postać ja osobiście wyobrażałam sobie zupełnie inaczej, niż została obsadzona w ekranizacji (jeden z powodów, dla których ich nie lubię) – ale aktor z ekranizacji nie jest wcale nieodpowiedni do tej roli (może ciut za młody).

A tu masz drugi przykład, innego autora: "… weszła naburmuszona Flip. Usta miała pomalowane na czarno, na sobie czarny gorset i krótką czarną spódniczkę ze skóry (…) Odgarnęła włosy. Tydzień temu ogoliła sobie głowę, ale zostawiła długie pasmo z tyłu, najprawdopodobniej po to, żeby odrzucać je, gdy czuła się wykorzystywana".

A teraz pytanie podchwytliwe – wyobrażasz sobie tych dwoje w jednym pomieszczeniu?

Oczywiście, widuje się w życiu złodziei wyglądających jak rajcy miejscy, rajców wyglądających jak proszalne dziady, nierządnice wyglądające jak królewny, królewny wyglądające jak cielne krowy i królów wyglądających jak złodzieje – ale literatura życiem nie jest. Postać nie ma, że tak powiem, nic w środku – jest tym, co widzisz. Może Cię zaskoczyć – obie przedstawione persony to robią – ale na swój, spójny sposób (Tajemniczy Nieznajomy okazuje się nie tak znowu zaginionym następcą tronu, Flip szuka wielkiej miłości, choć zupełnie nieumiejętnie). Oba opisy, które zacytowałam powyżej, przedstawiają po raz pierwszy postacie, które będą się przewijały przez całą powieść, zachowując się zgodnie z pierwszym wrażeniem (kolejny powód, dla którego nie lubię ekranizacji – charakterystyka Tajemniczego została w niej zwichnięta, np. w momencie, w którym zachowuje się on niehonorowo, czego w książce nigdy by nie zrobił). Oj, rozgadałam się. Ad rem.

Na pewno mogłabym marudzić przez pół strony, że Louise miała metr sześćdziesiąt wzrostu (kurczę, u nich to w stopach i calach, a ja tego w głowie nie przeliczę), ale zanudziłabym tym siebie – a Was bym nie zdążyła. Ciepnęłabym tekst w ścianę i zajęła się czymś ciekawszym i mniej frustrującym, choćby myciem kuchenki, na której mój brat znów coś przypalił. I nie, to nie jest przytyk – chodzi po prostu o to, że duża część wyglądu, jaki bohater przyjmuje w Twojej głowie, pochodzi od Ciebie. Ja daję tylko kierunek. I dlatego, kiedy mówisz:

Zwyczajnie zabrakło mi wskazówek, które ułatwiłyby mi ich odbiór.

Ja muszę spytać – jakich konkretnie wskazówek? Dlaczego moje drogowskazy okazały się dla Ciebie nieczytelne?

 Widzę że w postach toczy się wojna o jakieś didaskaliony cokolwiek to jest

He, he, nie widziałeś jeszcze wojny, młody padawanie :) Za pochwały – śukriyā! (to najodpowiedniejszy język na tę pogodę)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ja muszę spytać – jakich konkretnie wskazówek? Dlaczego moje drogowskazy okazały się dla Ciebie nieczytelne?

Tarnino, spieszę z odpowiedzią, choć wybacz, na pewno nie będzie tak rozbudowana jak Twoja.

Większość moich uwag, tak jak i w tym przypadku, dotyczy wieku postaci. Widząc imię w zdrobnieniu, mieszkanie z mamą oraz komiksy (chyba głównie imię), w pierwszej chwili wyobraziłem sobie Jimmiego jako chłopca, a nie nastolatka. Na ten trop naprowadził mnie dopiero fakt prowadzenia samochodu. Wzmianka o przerośnięciu wujka jest, moim zdaniem, zbyt skromna, bo ośmiolatek może być wyrostkiem, a wujek konusem. Wzrost nie jest najlepszym miernikiem lat. I tak wobec bohatera-chłopca, a bohatera-nastolatka (niemal pełnoletniego zapewne) mam zupełnie inne uczucia, a zwłaszcza poziom utożsamienia się. Utożsamianie się jest tym trudniejsze, jeżeli w połowie historii muszę mocno zweryfikować swoje wyobrażenie postaci.

Ten sam problem miałem z wujkiem, czy wyobrazić go sobie jako młodego, zdolnego naukowca, czy starego, siwego wykładowcę? Brakowało mi takich wskazówek, które, powtarzam, z mojego punktu widzenia, są kluczowe. Jednak chyba jestem wyjątkiem, bo z tego co widzę, nikt nie miał takich problemów.

Oczywiście zgadzam się z Twoimi argumentami, że pewne opisy, nawet bardzo oszczędne, wystarczają, ale, jak podejrzewam, otoczenie jest mocno zarysowane, a klimat wyraźny, a dodatkowo postacie występujące wcześniej w tym samym środowisku żłobią nam już pewne szlaki, którymi potoczą się kolejne wyobrażenia uzupełniające opis. Albo po prostu trafiają na domyślniejszy grunt.

I tak jak Twój opis jest oczywiście trafny i nie naprowadza błędnie, jest, z mojego punktu widzenia, za mało szczegółowy, bo poprowadził mnie na manowce. Lub ja jestem za mało domyślny. Zależy od interpretacji. :)

Podsumowując i odpowiadając: informacje na temat wieku, który wydaje mi się dość kluczowy w odbiorze postaci były zbyt oszczędne, ukryte, lub Twoje drogowskazy okazały się dla mnie zbyt małe i zbyt rzadko rozstawione, by naprowadzić mnie szybko na ten właściwy obraz. Potrzebowałem ich nieco więcej. I powtarzając: jeżeli celowałaś w oszczędny opis, to udało Ci się, niestety dla mnie jako czytelnika okazały się zbyt oszczędne. Jest to uwaga subiektywna, jednak może w jakiś sposób uznasz ją za pomocną. :)

Świetnie się czyta, zwłaszcza człowiekowi, który uwielbia film “Kontakt” i oglądał go ze 3-4 razy :) Hipisi, folia aluminiowa, “Elvis, wróć”, a do tego przeurocze kosmiczne Kermity… czego chcieć więcej? Może tylko mocniejszego momentu odkrycia sygnału, bo tutaj wypada to trochę blado w porównaniu z ciarogenną sceną z filmu. Ale z drugiej strony, to tylko inspiracja, a nie remake :)

wybacz, na pewno nie będzie tak rozbudowana jak Twoja

Wybaczam, bo się rozgadałam :)

Wzrost nie jest najlepszym miernikiem lat.

Racja, nie jest. Ale myślałam, że przyjęcie roli faceta-który-objeżdża-głąbów-piętro-wyżej (XD) wystarczy, żeby Jimmiego pokazać jako młodziana u progu dorosłości. Zanotowane.

wujkiem, czy wyobrazić go sobie jako młodego, zdolnego naukowca, czy starego, siwego wykładowcę?

A może coś pośrodku, hmm? Większość znanych mi pracowników naukowych jest młoda duchem, ale ciałem też jeszcze się nieźle trzymająca – wujek jest na tyle stary, żeby mieć prawie dorosłego siostrzeńca, ale nie bardziej.

jest, z mojego punktu widzenia, za mało szczegółowy

No, właśnie – jeszcze nie trafiam w ten złoty środek. Próbujemy dalej.

uwielbia film “Kontakt” i oglądał go ze 3-4 razy

Ha! “Kontakt” jest najlepsiejszy :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A może coś pośrodku, hmm?

Jasne, czemu nie? Równie dobry jak skrajnie w jedną lub w drugą. :D A “Kontakt” jest świetny!

Przyjemne :)

Przynoszę radość :)

O! Anet ma nową wersję komentarza! ;-)

Babska logika rządzi!

No, jak się człowiek obraca wśród literatów, to jednak wypada od czasu do czasu przyswoić jakieś nowe słowo ;)))

Przynoszę radość :)

Sympatyczny tekst. Przypadł mi do gustu Wujek Mike jako postać, choć nie wiem, czy bym go rzeczywiście polubił jako człowieka ;) Temat może i nienowi, ale jako wprawka wyszedł fajnie :) Aha, i Jimmiego odebrałem jako prawie dorosłego – nawet przez moment nie przeszło mi przez myśl, że to jakaś, że tak to ujmę, “gimbaza” ;)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Fajny pomysł i faktycznie nieźle zarysowane postacie.

Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem

Naprawdę przyjemne, sympatyczne opowiadanie! Jakoś niezwykle przyjemnie się to czyta, co jest zarówno wynikiem świetnego warsztatu, jak i samej fabuły i bohaterów. Bardzo fajny, nieco oldschoolowy klimat, przemyślana konstrukcja, zgrabna puenta. Zostałem fanem :D

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Całkiem spokojny pierwszy kontakt. Wszystkie mogłyby tak wyglądać ;)

Bardzo klimatyczne opowiadanie, Tarnino. :)

I teraz przyznam Ci się do czegoś. Po Twoich komentarzach myślałem sobie, że masz jakąś literacką nerwicę natręctw czy coś, że nie chcesz, ale palce same wypisują, kto i co powinien napisać w swoim tekście. :)

A tu proszę, ładnie, życiowo, ba – wiarygodnie i jednocześnie… miło? :) Chyba tak, nie wesoło, miło. Uśmiech nie schodził mi z gęby, czyli rzeczywiście umiesz pisać, jak sama wspomniałaś w przedmowie. Tak się zastanawiam, czy jesteś młodą osobą i myślę, że tak. Młody, lotny umysł pewnie ciężko jest utrzymać w ryzach…

I masz opinię o tekście połączoną z pseudo psychoanalizą. :) Mam nadzieję, że nigdzie nie dotknąłem. :)

Pozdrawiam.

Dopóki nie wciskasz mi refundowanych przez NFZ narkotyków, nie ma sprawy :P

się zastanawiam, czy jesteś młodą osobą

Idę ja sobie raz przez Niedźwiednik, myśląc o migdałach niebieskich i inszych, a tu nagle wyskakuje zza węgła dama przemieniona chyba z przywiędłej leszczynowej witki i zapytuje – Czy młoda osoba chciałaby porozmawiać o Bogu?

Więc Świadkom Jehowy chyba wydaję się młoda :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Przez Niedźwiednik w Gdańsku?

Witam. Moje gratulacje.Ciekawe opowiadanie o znanej Nam tematyce.Prosze nie zasypywać przysłowiowych gruszek w popiele. Trenning czyni Mistrza. Życzę dalszych sukcesów na płaszczyźnie literackiej. Pozdrawiam

Cóż rzec? Fajne!

Siostra podarowała mu kiedyś książkę o rysowaniu długopisem – teraz używał jej jako podstawki pod kubek. Książki, nie Louise.

Tu wdzięcznie wybrnęłaś.

zerknęła z niepokojem na drzwi wujkowej sypialni, które w poważnym wieku lat siedmiu Jimmie ozdobił koślawą gwiazdą.

A tu już nie.

Ćwiczenie paralelizmu i charakterystyki postaci.

Tego akurat nie widzę. Choć nie powiem, żeby dla Czytelnika miało to jakieś znaczenie ;)

Przez Niedźwiednik w Gdańsku?

Nie, na Marsie :)

Tu wdzięcznie wybrnęłaś.

Dziękować.

A tu już nie.

A czemu?

Tego akurat nie widzę.

Faktycznie, paralelizm trochę mi się zgubił – ale czemu nie widzisz charakterystyki postaci? Czyżbym potrzebowała ściereczek do okularów?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A czemu?

Bo odbiłem się od tych drzwi w poważnym wieku, a nie lubię się potykać na początku tekstu.

czemu nie widzisz charakterystyki postaci?

Bo wydaje mi się ona, mówiąc oględnie, szkicowa. Co, w tym konkretnie tekście, wcale mi nie przeszkadza, zaskakuje mnie tylko, że, powstał właśnie w celu ćwiczenia tego elementu.

All right, zakonotowane.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dobry oldchoolowy klimat uwielbiam. Oczyma wyobraźni widziałam Twój tekst jak film z lat osiemdziesiątych, Tarnino. Dodatkowo, rozbawiłaś mnie, więc tekst bardzo na plus. I niestety, przeczytałam za późno, aby dać klika do Biblioteki. Bardzo tego żałuję, więc wiedz, że masz ode mnie dodatkowego i niewidzialnego ;)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Sympatyczny, nienachalny humor. Bardzo sprawnie operujesz ironią, inteligentną, niewymuszoną, dzięki czemu zdecydowanie bliżej jej do humoru niż jałowych złośliwości. Trochę zresztą na tę Twoją ironię w tym opowiadaniu liczyłem, bo bardzo spodobał mi się u Ciebie ten element w “Jak zostać wiedźmą”. Ciekawie wykorzystujesz w swoich tekstach prozę życia, tym razem zderzając z nią nawet biednych, Bogu ducha winnych (chyba:)) kosmitów.

Słowem, fajne. :)

[Tutaj wstaw sobie jakiegoś gifa, obrazującego zadowolenie z lektury:)]

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Awww. Zadowolone gify :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.