Odonata Somatochlora metallica

Zielonooka ważka witała śpiewem nadchodzący świt. Rozkładając diamentowe skrzydła pokryte siecią srebrzystych żyłek, kołysała szklanym kwiatem w rytm muzyki. Słowa pieśni żłobiły purpurowe linie na zmrożonym granacie nieba, a melodia unosiła drżące powietrze tworząc kryształowe wiry, z końcem każdej frazy wybuchające białym ogniem. Wykonała ostatnie crescendo i z finałową nutą ogłuszający grzmot przetoczył się w przestworzach, oznajmiając na wszystkie strony świata jej najskrytsze pragnienia.

Wiadomość została odebrana, coś się poruszyło, coś zszarzało gdzieś na widnokręgu. Mała, ledwo dostrzegalna skaza wżarła się w scenerię ekspresyjnych kolorów. Narastająca, brudna ciemność pożerała kolejne łany kryształowych kwiatów, pozostawiając obumarłe lasy czarnych kikutów. Coś nadchodziło… Lub ktoś. Ważka zadygotała nerwowo i jej zielonkawo–niebieskie, metaliczne ciało zastygło w oczekiwaniu.

Wznosząc czarne, dymiące ręce, ze smolistych kłębów nadciągającego mroku wyłoniła się przygarbiona postać. Zmora zadarła głowę i z jej upiornych ust wyrwał się koszmarny ryk. Powietrze przesiąkło ohydnym odorem zgnilizny. Ważka poruszyła się lekko, gdy kwiat zaczął rozchylać krwistoczerwone płatki, odsłaniając wysmukłe kolumny pokryte błyszczącym nalotem. Drżenie rośliny uwolniło chmurę złocistego pyłu, który płynął w stronę potwora ponaglany uderzeniami skrzydeł owada. Stwór uniósł kostur i z hukiem wbił go w ziemię.

– Pamiętaj! – zawył rozkazującym tonem.

Granatowe niebo zadygotało i roztrzaskane kawałki szkła runęły na ziemię. Z wisielczych łachmanów starca wypełzły syczące węże. Zbliżyły się do owada, lecz zatrzymane niewidoczną barierą wściekle biczowały powietrze rozdwojonymi językami.

– Pamiętaj o mnie! – Jadowity syk przeszył jej świadomość.

Przerażona ważka zanurkowała pod kwiat, w ziemię, a ta rozwarła się przed nią na oścież. Jak złota błyskawica mknęła przez przestworza nieuchronnie zbliżając się do stalowego dna. ,,Za chwilę umrę…’’ Strach przeobraził się w histerię narastającą z każdym uderzeniem owadziego serca.

Nic nie poczuła. Łagodne fale marszczyły taflę jeziora błyszcząc w słońcu a stada ważek goniły się kokieteryjnie. Sunęła nisko, pieszczotliwie muskając powierzchnię wody końcówkami srebrzystych skrzydeł. Było jej dobrze. Tak jak z nim. Twarz stawała się coraz bardziej znajoma; czułe ręce przyciągnęły ją do siebie. Zapadła się z ufnością w kochane ramiona. Obejmował ją mocno, do utraty tchu. Coraz mocniej… Zaczęło brakować powietrza. Zdusi ją! Zmiażdży! Jego ciało stało się nagle obce, okrutne, przerażające… Wyrwała się ku słońcu, ku chmurom. Wolna! Płynnie wyrównała lot a ziemia przepływała pod nią jak stronice kolorowego atlasu. Wołanie nasilało się. Dochodziło gdzieś z dołu. Nienazwane, lecz znajome. To okno…

Wleciała do pokoju i znieruchomiała tuż ponad twarzą śpiącej kobiety. Wylądowała łagodnie na policzku. Wygięła odwłok pocierając przednie odnóża, po czym wśliznęła się do środka przez otwór prawego ucha. Ciało księżniczki zadrżało. Otworzyła szeroko metaliczne, zielono-niebieskie oczy. Powoli gasły, zmieniając kolor na piwny brąz. Westchnęła, odwróciła się na drugi bok i naciągnęła kołdrę.

***

– Nie! – Księżniczka Joa tupnęła nóżką odzianą w atłasowy pantofelek. – Nie wyjdę za niego!

– Ależ skarbie, wszystko już przygotowane, goście zaproszeni… – załamywał ręce król Andrju. – Grozi nam wojna jeśli zerwiesz zaręczyny!

– Nie wyjdę!

– Przecież kochasz księcia Dariusa. – Wtrąciła się królowa. – Byłaś taka szczęśliwa. Czy zrobił coś złego?

– Darius to smarkaty amant szastający złotem na prawo i lewo. Nie wyjdę! – Joa tupnęła ponownie i z płaczem rzuciła się na łoże. – Zostawcie mnie w spokoju! Chcę być sama!

Król i królowa popatrzyli po sobie i wyszli z sypialni księżniczki zamykając drzwi.

– Myślisz, że to chwilowe tantrum? – z troską w głosie spytała królowa.

– Miejmy nadzieję. Miejmy nadzieję, kochana. Król Ted ma liczną armię i nie zwykł żadnej urazy puszczać płazem.

***

Joa zerwała się z łóżka jak tylko za rodzicami zamknęły się drzwi. Podbiegła do okna i wbiła tęskny wzrok w widniejącą w oddali wieżę czarnoksiężnika. Wydawało jej się, że widzi czarną postać w jednym z okien i jej serce zabiło mocno a oczy zaświeciły zielonym blaskiem.

– Już wkrótce, kochany – wyszeptała. – Pamiętam.

Postanowiła wymknąć się zaraz po kolacji. Zrobi scenę i zabroni wszystkim wstępu do jej pokoju. Gobelin, zasłaniający tajne przejście na podwórze zamkowe, odkryła już dawno…

– Ach, żeby już był wieczór – westchnęła rozmarzona.

***

Joa leżała naga w łożu czarnoksiężnika. Odblask z kominka oświetlał delikatnie wnętrze komnaty.

– Kocham cię – powiedziała.

Starzec nie zwrócił na nią uwagi i nadal wpatrywał się w lśniącą, kryształową kulę leżącą na stole. Jego półnagie, pokryte zmarszczkami ciało pokryte było czarnymi tatuażami.

– Kocham cię – powtórzyła księżniczka. – Chcę być tylko z tobą, na zawsze.

– I będziesz – zaśmiał się Jaro.

– Rodzice nigdy się nie zgodzą – wydymając usta stwierdziła Joa. – Za bardzo obawiają się wojny z królem Tedem.

– Wszystko w swoim czasie – odrzekł czarnoksiężnik. – Jutro porozmawiamy z twoimi rodzicami. Jestem pewien, że nie będą nam przeciwni.

Mag podszedł do zdobionej srebrem szkatuły stojącej w rogu pokoju. Delikatnie uchylił wieko i z gąszczu kłębiących się owadów wyciągnął dwie metaliczne ważki. Zamknął wieko i wrócił do stołu.

– A teraz bądź tak miła, zajmij się czymś i nie przeszkadzaj.

Mrucząc zaklęcia zbliżył trzymane ważki do kryształowej kuli. Po kilkunastu minutach podszedł do okna i uniósł wychudzone ręce. Ważki wyfrunęły w mrok nocy.