Kroniki Ildeum- historia spotkania Kerana i Askalana

Akt I

Keran od wielu dni był już na trakcie. Zawsze marzył by opuścić wioskę gdzie został przygarnięty przez ludzi. Nie przejawiał żadnych cech elfa po tylu latach przebywania z ludźmi. Cieszył się każdą chwilą podróży jednak zamartwiał się jak zarobi na swoje utrzymanie. W końcu wojownikiem to on nie jest– całe swoje krótkie życie spędził na farmie u ojczyma razem z bratem. Jedyną walką jaką stoczył była ta dla zabawy przeciwko przyrodniemu bratu. I wtedy też za dobrze mu nie poszło.

– No cóż – westchnął– do miasta niedaleko, o ile szczęście i Bogowie dopiszą znajdę jakąś prostą pracę, która zapewni mi pieniądze na jedzenie.

Z uśmiechem na twarzy ruszył przed siebie w kierunku bram miasta. Nie wiedział jeszcze co go spotka tam.

-Stój!- ryknął potężny głos strażnika, na który Keran skulił się ze strachu– czego tu szukasz czerwonowłosy?

-J-ja.. ja t-tylko– coraz bardziej zaczynał się jąkąć. Aż pod świdrującym spojrzeniem strażnika opanował się i kontynuował już normalnie-Ja jestem Keran. Pochodzę z okolicznej wioski,przybyłem w poszukiwaniu pracy.

-Cholera kolejny… słuchaj chłopcze wpuszczę Cię ale nie wiem czy została jakaś uczciwa praca. Dużo was zjechało. A za nieuczciwą…– strażnik przymrużył oczy i spojrzał się prosto w oczy Kerana– chyba nie muszę kończyć.

-N-nie, nie musi pan, ja już pójdę.

Przeszedł unikając spojrzenia strażnika. Nigdy nie czuł takiego strachu. Niespeszony jednak ruszył w poszukiwaniu karczmy z nadzieją na otrzymanie tam pracy.

Po drodze zachwycał się widokami, które dla innych były normalne. Fascynowały go okoliczne mini ogrody mimo iż były zaniedbane, sposób budowy i materiały domów mimo iż były raczej skromne i nawet mur, który był w wielu miejscach dziurawy onieśmielał go. Na karczmę trafił przypadkowo wpadajać na słup wskazujący ją.

Przystanął przed drzwiami, wziął kilka głębokich oddechów i wszedł do środka z pozytywnym nastawieniem.

Podszedł powoli do baru gdzie, drobniutki karczmarz mył kufle.

-Witam młodzieńca, co podać? Może gulaszu? Żona gotowała, wybornie jej wyszedł i wiele osób zachwalało go!- zagadnął karczmarz

– Dzień dobry panu, z chęcią spróbowałbym gulaszu pańskiej żony ale niestety najpierw muszę zarobić by móc zapłacić. Przyszedłem zapytać się czy nie ma pan może pracy dla mnie?– spytał z nutką nadzieji w głosie

-Hmmmm… pracy powiadasz poszukujesz. W sumie nadal jest wcześnie– zamyślił się karczmarz– miałby zajęcie dla Ciebie. Pomagałbyś mi roznosić zamówienia. Za pięć godzin dam ci sześć srebrnych monet i możliwość nocowania dzisiaj w pokoju w karczmie, zgadzasz się?– po tych słowach wyciągnął dłoń w jego kierunku.

Sześć srebrnych monet wydawało się Keranowi ogromnym zyskiem za tak mało pracy. Bez wachania zgodził się na warunki i zaraz zabrał się do pracy.

Roznoszenie jedzenia i picia nie zmęczyło go nazbyt. Był przyzwyczajony do ciężkiej pracy. Pod koniec zmiany jednak był świadkiem jak dość sporych rozmiarów mężczyzna kradnie torebkę kobiecie w karczmie. Natychmiast gdy napastnik zaczął uciekać ruszył w pościg za nim. Udało mu się zwinnie wymijać przechodniów i wpaść na nich jednak to było za mało by dogonić złodzieja a dość dużo by zwrócić uwagę pewnej osoby na siebie. Złodziej zniknął za drzwiami jednej z mnejszych bram do oddzielnej dzielnicy. Jako iż Keran nie mógł się tam dostać postanowił pójść powiadomić straż. W okolic kręciło się jej dość sporo. Podszedł do jednego ze strażników i zaczął:

-Dzień dobry, przepraszam, że przeszkadzam w służbie ale byłem świadkiem kra…

-dzieży– dokończył z obojętnością strażnik– Słuchaj młody lepiej się w to nie mieszaj

– Ale czemu? Przecież to wbrew prawu! Nie zrobisz nic z tym?

– Nie, za mało jest nas tu byśmy mogli cokolwiek zrobić z tą grulą bandytów

– Jak to? A wojsko? A garnizon tutejszy?– pytał Keran z niedowierzaniem, że przestępcom uchodzi to na sucho

– Wojsko ma ważniejsze sprawy, a garnizon? O czym Ty mówisz chłopcze, jedyna ochrona tego miasta to parę oddziałów strażników miejskich– odparł smutnie– nic nie mogę zrobić z twym zgłoszeniem. Lepiej zapomnij zanim nie jest za późno.

Strażnik poklepał Kerana po ramieniu i poszedł w swoją stronę. Młodzieniec jeszcze chwilę stał w miejscu. W tym czasie ktoś mu się przyglądał i rozważał jak tak potężna istota nie zdaje sobie sprawy o swojej mocy. Po paru minutach Keran poczuł mrożący krew w żyłach dotyk na ramieniu

– Witaj młody, potrzebujesz pomocy?– rzekła postać

Keran po odwróceniu się zamarł ze strachu. Stojąca przed nim postać była ubrana mrocznie lecz elegancko, w oczach nie miała źrenic a tęczówka była biała. Nagłe przerażenie nie pozwoliło mu wydusić z siebie słowa.

-Chyba się mnie nie boisz? Jestem mistrz Ask i sądzę, że mogę Ci pomóc– wyszczerzył swoje zęby mówiac to i chwycił Kerana pod ramię i zaczął prowadzić go do karczmy

-Kim pan jest? Czego pan ode mnie chce?– spytał zaniepokojony

-Jestem hmmmm…. w sumie to dobre pytanie. Można by powiedzieć potężnym magiem, a chcę Ciebie zrobić moim uczniem– odparł spokojnie

-Ale po co?

-Otóż Ty chcesz rozwikłać problem bandytów i ja też. Ale sam nie dam rady więc wyszkolę Cię i mi w tym pomożesz– kończąc to zdanie otworzył drzwi od karczmy i wpuścił Kerana pierwszego.

– Dzień dobry, co pod…– karczmarz na widok mistrza Aska zamarł

– Dla mnie nic, dla młodzieńca co będzie chciał– rzucił złotą monetę na blat. Karczmarz i Keran nie mogli wyjść z podziwu. Za złotą monetę można było nakupić jedzenia na tydzień. A on od tak ją rzucił za jeden może dwa posiłki. Keran jednak nie zamówił nic, wychowanie nie pozwoliło mu nic wziąć od nieznajomego za darmo.

– Chodź Keranie porozmawiamy przy stole…– zaprowadził go do najbardziej oddalonego stolika od wejścia.

Koniec Aktu I

Koniec

No cóż, Askalanie, może i masz jakiś pomysł na opowiadanie, ale na razie brakuje Ci jeszcze umiejętności, aby go należycie wyrazić.

Przykro mi to pisać, ale zaprezentowany fragment, w obecnym kształcie, raczej nie nadaje się do czytania. Zabiłeś tę opowieść mnóstwem fatalnie skonstruowanych zdań, licznymi błędami, literówkami, źle zapisanymi dialogami, że o zlekceważonej interpunkcji nie wspomnę.

Sugeruję, Askalanie, abyś może na razie zawiesił próby literackie, a zyskany czas przeznaczył na poznanie choćby podstawowych zasad rządzących językiem polskim. Postaraj się też bardzo dużo czytać.

W końcu wojownikiem to on nie jest– całe… –> Brak spacji przed półpauzą.

…o ile szczęście i Bogowie dopiszą… –> …o ile szczęście i bogowie dopiszą…

-Stój!- ryknął potężny głos strażnika, na który Keran skulił się ze strachu– czego tu szukasz czerwonowłosy? –> Brak spacji po pierwszym i przed drugim dywizem. Zamiast nich powinny być półpauzy. Brak spacji przed półpauzą.

Głos nie ryczy, ryknąć mógł strażnik. Nie wiem jak można skulić się na głos.

Proponuję: – Stój! – ryknął strażnik potężnym głosem, a Keran skulił się ze strachu – czego tu szukasz czerwonowłosy?

Źle zapisujesz dialogi. Pewnie przyda się poradnik: http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/zapis-partii-dialogowych;13842.html

-J-ja.. ja t-tylko… –> – J-ja… ja t-tylko…

Wielokropek ma zawsze trzy kropki!

…coraz bardziej zaczynał się jąkąć. – Literówka.

Aż pod świdrującym spojrzeniem strażnika opanował się i kontynuował już normalnie –> Brak kropki na końcu zdania. Ten błąd pojawia się w opowiadaniu wielokrotnie.

-Cholera kolejny… słuchaj chłopcze wpuszczę Cię ale nie wiem… –> – Cholera kolejny… słuchaj chłopcze, wpuszczę cię, ale nie wiem…

Zaimki piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie. Ten błąd pojawia się w opowiadaniu wielokrotnie.

…strażnik przymrużył oczy i spojrzał się prosto w oczy Kerana… –> Zbędny zaimek. Powtórzenie.

Proponuję: …strażnik przymrużył powieki i spojrzał prosto w oczy Kerana…

Fascynowały go okoliczne mini ogrody mimo iż były zaniedbane … –> Fascynowały go okoliczne miniogrody, mimo iż były zaniedbane…

Na karczmę trafił przypadkowo wpadajać na słup wskazujący ją. –> Literówki.

Podszedł powoli do baru gdzie, drobniutki karczmarz mył kufle. –>

W czasach, w których dzieje się opowiadanie, w karczmach nie było barów.

Proponuję: Podszedł powoli do szynkwasu, przy którym drobniutki karczmarz mył kufle.

…spytał z nutką nadzieji w głosie –> …spytał z nutką nadziei w głosie.

Bez wachania zgodził się… –> Bez wahania zgodził się…

Pod koniec zmiany jednak był… –> Jakiej zmiany?

…był świadkiem jak dość sporych rozmiarów mężczyzna… –> Nie bardzo wiem, co, wg Ciebie, oznaczają dość spore rozmiary…

Proponuję: …był świadkiem jak rosły/ wielki/ krzepki/ potężny mężczyzna…

…kradnie torebkę kobiecie w karczmie. –> W czasach kiedy dzieje się opowiadanie, kobiety nie nosiły torebek.

Udało mu się zwinnie wymijać przechodniów i wpaść na nich… –> Ewenement to i sztuka nad sztukami!!!

Złodziej zniknął za drzwiami jednej z mnejszych bram… –> Literówka.

W okolic kręciło się jej dość sporo. –> Literówka.

…cokolwiek zrobić z tą grulą bandytów –> Literówka. Brak kropki na końcu zdania.

Stojąca przed nim postać była ubrana mrocznie lecz elegancko… –> Czym charakteryzuje się jednoczesna mroczność i elegancja ubioru?

…w oczach nie miała źrenic a tęczówka była biała. –> Jedna tęczówka?

…wyszczerzył swoje zęby… –> Zbędny zaimek. Czy mógł wyszczerzyć cudze zęby?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: