Zostanę przy tobie

Czym jest miłość? Nie krzywdź mnie, mała. Nie krzywdź już nigdy więcej.

– Musiałeś dać akurat tę piosenkę?

Ellie pociągnęła za kabel wychodzący z lewego ucha. Słuchawka opadła jej na ramię.

– Wyobrażasz sobie playlistę z piosenkami o miłości, na której nie ma Haddawaya? To jest pewnie najważniejsza piosenka o miłości z lat dziewięćdziesiątych. On tam zadaje fundamentalne pytanie: czym jest miłość? A kawałek od razu się czepia.

Ellie westchnęła.

– A nie masz jakichś innych playlist?

– Obawiam się, że jesteś skazana na „Potęgę miłości”. Tylko tę playlistę zapisałem na telefonie. Nie spodziewałem się, że nie będziemy mieli Internetu.

Ellie przystanęła i oparła się o ścianę. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech.

– Wszystko okej? Możesz wcisnąć “dalej”, następne w kolejce powinno być „I’ll Stand By You” The Pretenders.

Na bladej twarzy dziewczyny pojawił się delikatny uśmiech. Wyjęła telefon z kieszeni kitla i przejechała palcem po jego ekranie.

– Coś się chyba zacięło…

– Cholera, znowu! Jamie dobrze mi radził, żebym nie kupował chińskich telefonów. Trzymaj go, tutaj i tak zadziała tylko moja krótkofalówka.

Ellie powoli zrobiła krok do przodu. Gdy jej twarz wykrzywiła się w grymasie, od razu zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech, by odzyskać równowagę. Złapała się za niewielką ranę na lewym przedramieniu.

– Idiotka. Skończona idiotka, jak mogłam się tak zaciąć! To przecież dziecinny błąd.

– Każdemu się zdarza.

– Tobie też? Wątpię. Wciąż nie rozumiem, czemu to robisz?

– Czemu układam playlisty? To fajna zabawa. Ludzie potem je obserwują, a ty masz poczucie, że dałeś im coś fajnego.

– Nie, Simon! Mam na myśli, czemu mi tak pomagasz.

– Jakbyś nie wybrała w ostatniej chwili tej mikrobiologii i poszła ze mną do służb specjalnych, to byś wiedziała. To mój obowiązek. Kadra naukowa ma najwyższy priorytet, oddałbym… – Ugryzł się w język.

– A jednak znowu się spotykamy.

Simon poczekał, aż Ellie dołączy. Skręcili w kolejny szary korytarz, który niczym nie różnił się od poprzednich. Świetlówki na suficie migały bez rytmu. Na tle ich cichego brzęczenia było wyraźnie słychać, jak Ellie i Simon milczą.

– Czemu wtedy nie pojechałeś z nami?

– Co?

– No wiesz, zanim się zaciągnęliśmy. Ten wyjazd do Annie to były najdłuższe wakacje w moim życiu!

Simon bez słowa doprowadził Ellie do kolejnego zakrętu.

– No więc? Szczerze mówiąc myślałam, że pojedziesz. W ostatniej klasie… Wydawało mi się, że coś do mnie czujesz. Tak było, prawda?

– Ellie, jakie to ma teraz znaczenie?

– Czyli mam rację!

– Tak, podkochiwałem się w tobie. Nie, nie pojechałem do Annie. Ty poznałaś u niej Toma. A teraz muszę cię stąd bezpiecznie wyprowadzić.

– Wiesz, gdybyś wtedy pojechał…

– Czy możemy o tym nie rozmawiać?!

Ellie zatrzymała się i zamknęła oczy. Jej oddech się uspokoił. Starała się wciągnąć nosem jak najwięcej powietrza.

– Przepraszam – szepnął spokojnie Simon. – Nie chciałem na ciebie krzyczeć.

– Nic się nie stało.

– Ta sytuacja powoli robi się stresująca nawet dla mnie.

Ellie prychnęła. Kolejne dwa korytarze pokonali znowu w milczeniu.

– Jesteś pewien, że dobrze idziemy?

– Nie pamiętasz? Mam doskonałą pamięć fotograficzną. Właśnie dlatego tu jestem. Wystarczyło, że raz spojrzałem na plan całego kompleksu…. – Simon postukał palcem wskazującym w skroń. – Wszystko jest tutaj.

– Ale ty dziś ściemniasz.

Simon stanął i wzruszył ramionami.

– O co ci chodzi? Nie pamiętasz, jak się uczyliśmy? Zawsze mi tego zazdrościłaś.

Ellie minęła go i otworzyła nieoznakowane drzwi.

– Ellie? – zapytał widząc, jak dziewczyna gapi się na coś za rogiem.

– Czy to Heather?

Podbiegła do koleżanki. Heather leżała oparta o ścianę. Jej rude włosy spływały na ramiona okryte białym kitlem, takim samym, jaki miała na sobie Ellie.

– Ellie! – zawołał Simon. – Ostrożnie. Nie zapominaj, że wciąż nie wiemy, co tu się wydarzyło.

– Uspokój się, przecież to Heather!

– Znasz ją? Pracowała w twoim zespole?

– Jeszcze wczoraj rozmawiałyśmy o jej córeczce.

Simon rozejrzał się za siebie, po czym podszedł bliżej Ellie. Spokojnie wycelował przed siebie z karabinu.

– Na litość boską, co ty robisz?!

– Żyje?

Ellie złapała koleżankę za nadgarstek. Po chwili przerzuciła się na szyję.

– Simon… Nie czuję tętna!

– Na litość boską, co ty robisz, Ellie – przedrzeźniał jej panikę sprzed chwili. – Naprawdę nie uczyli cię, że tak się nie robi? Sprawdź oddech.

Ellie zbliżyła dłoń do ust Heather. Po kilku sekundach spojrzała na Simona i pokręciła głową. W jej oczach zaczęły się gromadzić łzy.

– Pokaż.

Simon odwiesił karabin na ramię, położył rękę na czole dziewczyny i odchylił jej głowę do tyłu.

– Czekaj! Słyszysz? Jakby coś w niej zacharczało.

– Słyszałaś to? Trzeba jej zrobić resus…

Zanim Simon dokończył, Heather podniosła głowę z powrotem i głośno charknęła. Odskoczył i odruchowo chwycił za karabin.

– Heather! To ja, Ellie! Co ci jest?!

Dziewczyna otworzyła oczy, jednak zamiast spojrzeć na któreś z nich, wbiła wzrok w ścianę przed sobą. Skóra na jej policzkach była mocno naciągnięta, a z ust dochodził cichy świst.

– Heather, co ci jest?

– Przedstaw się!

Heather złapała ją za przedramię i potarła kciukiem o jej skaleczenie. Miała zimne ręce, a uścisk za mocny. Ellie wyrwała się i wstała z podłogi.

– To jest Simon… Heather, powiedz mu!

Heather spojrzała na Ellie szeroko otwartymi oczami. Przechyliła głowę w prawo i błyskawicznie uderzyła się dłonią w lewe ucho. Złapała je szeroko rozstawionymi palcami, jakby chciała je oderwać. Kiedy jej się nie udało, zaczęła nieludzko piszczeć.

– Spadamy stąd, Ellie!

Simon złapał Ellie za rękę i odsunął od Heather. Wycelował karabin w rudowłosą dziewczynę, która powoli wstawała, wydając przy tym zwierzęcy charkot.

– Nie zbliżaj się, bo będę strzelał!

Heather zbliżyła się powoli w ich stronę. Simon zacisnął wargi. Wystrzelił serię z karabinu nad głową dziewczyny. W odpowiedzi znów zaczęła piszczeć. Zrobiła kilka kroków do tyłu, ugięła kolana i rozczapierzyła palce.

– Simon, nie!

Ellie wcisnęła twarz w ramię Simona, gdy ten oddał kolejną serię. Tym razem w klatkę piersiową Heather. Kule rozerwały ją na strzępy. Simon przycisnął dłoń do włosów roztrzęsionej Ellie.

– Musimy stąd spierdalać.

Ellie kiwnęła głową, nie przestając szlochać.

– Dasz radę biec?

Dziewczyna ponownie przytaknęła.

– W takim razie na trzy. Raz…

Zanim skończył odliczać, usłyszeli za sobą znajomy charkot.

 

– Tutaj!

Simon przyłożył rękę do panelu obok drzwi. Wzdłuż framugi biegła czerwona, przerywana linia.

– Centrum dowodzenia… Tak jakby. Tego szukaliśmy. Wchodź.

Ellie wpadła do niedużego pomieszczenia wypełnionego po sufit telewizorami. Na kilku z nich zobaczyła transmisje z monitoringu. Po laboratoriach krążyli jej znajomi w białych kitlach. Rzucali się na siebie, szamotali się po podłodze i demolowali cały sprzęt. Wszyscy mieli ten sam tępy wyraz twarzy co Heather.

Gdy Simon zobaczył, jak Ellie osuwa się po ścianie na podłogę i chowa twarz między kolanami, błyskawicznie wyłączył wizję na wszystkich ekranach.

– Musimy zachować zimną krew, Ellie! Spokojnie…

Dziewczyna coraz głośniej płakała.

– Chcesz wiedzieć, czemu wtedy nie pojechałem? Do Annie? Musiałem zostać na prace społeczne. Taki dostałem warunek, żeby ukończyć szkołę.

Ellie przestała szlochać i podniosła na niego wzrok.

– Tak, odkryli, że od siebie ściągaliśmy na egzaminie. Ale wziąłem wszystko na siebie, żebyś ty mogła mieć długie wakacje i odpocząć przed wykańczającymi studiami z mikrobiologii.

Szeroko otwarte oczy, którymi się w niego wpatrywała skojarzyły mu się z Heather.

– To jest we mnie, Simon. To, co zmieniło Heather i tych wszystkich ludzi. – Złapała się za ranę na przedramieniu. – Czuję to w mojej krwi.

– Ellie, do jasnej cholery… Nad czym wy tu pracowaliście?! To jakiś wirus? Kurwa, czy wy nie oglądaliście Walking Dead?!

– Musisz mnie zabić. Musisz to zrobić teraz, kiedy jeszcze mogę umrzeć i zanim zabiję ciebie.

– Nie ma mowy. Widzisz ten sprzęt? – Simon obrócił się po pokoju z rozłożonymi rękoma. – To miejsce ma własny Internet! Skontaktujemy się z wojskiem, moi koledzy…

– Hitchens! Hitchens, jesteś tam? – Z krótkofalówki Simona odezwał się donośny głos.

– Simon Hitchens, sir. Odbiór!

– Dzięki Bogu, Hitchens! Myślałem, że ciebie też straciliśmy. Mamy nowe rozkazy z samej góry. To, co wydarzyło się w GDC… Hitchens, to się nie może wydostać na zewnątrz, rozumiesz? Muszę wiedzieć, że to rozumiesz, odbiór.

Simon głośno przełknął ślinę, nie odrywając wzroku od Ellie, tępo wpatrującej się w podłogę

– Rozumiem, sir. Czy rozkazy obejmują procedurę czterdzieści dwa? Odbiór.

– Hitchens… Nasze rozkazy to dokładnie procedura czterdzieści dwa. Czy masz dostęp do sieci GDC? Odbiór.

– Tak jest, sir. Jesteśmy w centrum dowodzenia.

– „Jesteście”?

– Jest ze mną… doktor, mikrobiolog.

– To nie ma już najmniejszego znaczenia, Hitchens. Musisz niezwłocznie wdrożyć procedurę czterdzieści dwa. Podaję ci moją część kodu dostępu: jeden, jeden, trzy, osiem, sigma. Zrozumiałeś? Odbiór.

– Zrozumiałem, sir.

– Cały kraj… – głos w krótkofalówce zamilkł, po czym dodał niższym tonem: – Być może cały świat liczy na ciebie, Hitchens. Dziękuję ci w jego imieniu. To był zaszczyt móc z tobą służyć.

Simon bez słowa rzucił krótkofalówkę na podłogę i rozdeptał. Schylił się do Ellie.

– Zabij mnie, Simon. Póki jeszcze jest czas…

Delikatnie pogłaskał ją po głowie. Sięgnął do kieszeni jej kitla i wyciągnął z niej swój telefon. Przytulił ją do piersi, odłączając jednocześnie słuchawki. Pokój wypełniły dźwięki pianina.

Czemu jesteś taki smutny? Masz łzy w oczach. Chodź do mnie, nie wstydź się płaczu.

– Simon, czuję się coraz gorzej…

– Spokojnie, Ellie. Jestem tutaj.

– Czy to…? Poznaję tę piosenkę.

Kiedy stoisz na rozstaju dróg i nie wiesz, dokąd pójść, pozwól mi iść z tobą, bo nawet jeśli się mylisz…

– Simon!

Głos Ellie był coraz bardziej piskliwy. Simon przytulił ją mocniej. Głośny oddech przechodził w głęboki charkot z płuc.

– Nie przejmuj się, Ellie.

Zostanę przy tobie.

Zostanę przy tobie.

Nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić.

Zostanę…

 

28515