Koneser ciał

Marcin uruchomił cebulowy router. Na pulpicie komputera pojawiło się okno z ustawieniami przeglądarki. Po wybraniu opcji domyślnego połączenia rozpoczęło się wczytywanie strony głównej.

– Włączyłeś już? – zapytał Adrian, którego głos wydobył się z głośnika.

– Daj mi chwilę. Leje jak z cebra, przez co szybkość łącza jest słaba.

Na zewnątrz panowała ciemność. Krople deszczu odbijające się od dachu i szumiące za oknem drzewa tworzyły jesienną kakofonię. Marcinowi, który od kilku dni spędzał noce na obalaniu prawdziwości internetowych mitów, ta pogoda wydała się idealna.

Jakiś czas temu Adrian znalazł w sieci listę zakazanych stron, których treści były zbyt drastyczne, by mogły zostać ukazane na typowych forach. Po podzieleniu się tą informacją ze swym przyjacielem z dzieciństwa dwójka nastolatków postanowiła je odnaleźć, korzystając z ukrytej sieci zwanej Deep Web.

Trzy dni temu parze udało się trafić na stronę, gdzie można zatrudniać płatnych zabójców, a nawet wybierać narzędzie, które ma zostać użyte podczas morderstwa.

Adrian uznał to za zwykłą próbę oszustwa, mającą na celu wyłudzenie kryptowaluty. Mimo kilku zdjęć przedstawiających osoby w kominiarkach, trzymające pokryte krwią ludzkie głowy, Marcin także nie dał wiary.

Dwa dni temu Adrian znalazł link, prowadzący do rynku organów. Strona była pełna fotografii narządów wewnętrznych, takich jak nerki, śledziony, płuca czy serca. Marcin stwierdził, że obrazki mogły zostać skopiowane z jakiegoś forum medycznego dotyczącego transplantacji.

Niepokój poczuł dopiero wtedy, gdy dostrzegł, że pod każdym organem znajduje się imię i nazwisko posiadacza. Razem z Adrianem sprawdzili, czy nie są to zmyślone dane. Nie były. Znalezione daty śmierci dawców, zgadzały się z czasem wystawienia organów na internetowym rynku.

Wczoraj Marcin natrafił na  stronę z kryptydami. Była podzielona na sekcje, z których każda dotyczyła innego stworzenia. Umieszczone tam linki, prowadziły do zdjęć przedstawiających demony i potwory, których makabryczne oblicza napełniały nastolatka obrzydzeniem.

Adrian zapewnił go, że wszystkie zostały stworzone w programach graficznych, lecz kilka z nich, nawet jemu wydało się zbyt realistyczne, by mogło zostać stworzone ludzkimi rękoma.

Dzisiejszej nocy, gdy rodzice przyjaciół wspólnie udali się na przyjęcie z okazji urodzin prezydenta miasta, dwójka raz jeszcze postanowiła pobuszować w mrocznej części internetu.

– Jestem – rzekł Marcin, otwierając stronę główną szyfrowanej przeglądarki.

– Znalazłem to dziś rano – odparł z głośnika Adrian. – Sprawdź sobie.

– Wygląda jak mapa Polski. Co w tym dziwnego?

– Poszukaj na niej naszego miasta, to się przekonasz.

Marcin za pomocą kilku kliknięć myszy odnalazł wskazane miejsce. Po powiększeniu obrazu zorientował się, że zamieszczona na stronie mapa jest bliźniaczo podobna do satelitarnego zdjęcia tego obszaru z platformy Google. Domyślił się, że jej twórca bezczelnie skopiował większość materiałów.

– Nie widzę tu niczego nadzwyczajnego. To tylko wycinek mapy z Google.

– Przyjrzyj się dokładniej. Niektóre budynki w mieście są oznaczone punktami.

– Faktycznie – odparł Marcin, najeżdżając kursorem na jeden z nich.

– To opcja oceny. Taka sama jak na prawdziwej mapie Google.

– Dziwne. Normalnie dotyczy ona restauracji i hoteli, a tutaj widzę tylko… – urwał.

– Zwykłe domy – dokończył za niego Adrian. – Twórca tej strony ocenia mieszkania w naszym mieście w skali do pięciu gwiazdek. A teraz zobacz, co widnieje w adresie domeny internetowej.

Marcin spojrzał na pasek, do którego niedawno wkleił otrzymany od Adriana link. Strony w ukrytej sieci posiadały adresy składające się z losowych liter i cyfr, jednak w tym przypadku spośród licznych, niezrozumiałych ciągów, nastolatkowi udało się dostrzec dwa słowa.

– Koneser ciał – przeczytał Marcin.

– Straszne, nie sądzisz?

– Raczej żenujące. Ktoś po prostu robi sobie jaja.

– Dlatego dodałem nasze domy do listy oczekujących na ocenę.

– Że co, kurwa?! – fuknął Marcin w stronę głośnika.

– Spokojnie, spokojnie – rzekł Adrian, po czym zaśmiał się cicho. – Sam mówiłeś, że wszystkie rzeczy znalezione w ukrytej sieci to bzdety. Będzie zabawniej, jeśli trochę podrażnimy ich twórców.

– Pojebało cię – warknął Marcin, dostrzegając czerwony punkt na mapie w okolicy swojego domu.

– Przecież to zwykły pic na wodę. I tak nikt po drug… str… n… – urwał.

– Jest burza, więc długo nie pogadamy. Napiszę ci na czacie prywatnym, co myślę o umieszczaniu cudzych danych w internecie.

Marcin zminimalizował szyfrowaną stronę, po czym w zwykłej przeglądarce zalogował się na Facebooka. Z menu znajomych wybrał Adriana, a następnie napisał.

– Po pierwsze primo, jesteś debilem. Po drugie primo, strona z mapą nie jest ani trochę straszna. Już ta z ludzkimi flakami była lepsza.

Chwilę później, w oknie konwersacji pojawiły się trzy kropki. Marcin spodziewał się, że Adrian jak zwykle spróbuje rozładować sytuację wiązanką emotikonów. Jednak tym razem, w oknie czatu umieszczone zostało zdjęcie.

Była to fotografia wykonana telefonem komórkowym, przedstawiająca pokryty gęstą krwią narząd. Ponieważ przez ostatnie kilka dni nastolatek widział zdjęcia podobnej natury, zorientował się, iż jest to ludzka nerka. Zmarszczył brwi, po czym napisał.

– Tobie się już do reszty we łbie poprzewracało. Linki do tych chorych stron masz w ulubionych? A może zapisałeś sobie zdjęcia na pulpicie?

Niedługo po wysłaniu wiadomości, Marcin usłyszał piknięcie. Zerknął na czat, jednak w oknie rozmowy nie pojawiło się nic nowego. Wtedy przypomniał sobie o zminimalizowanej przeglądarce, służącej do surfowania po ukrytej sieci.

Gdy została powiększona, zorientował się, że na mapie miasta pojawiła się nowa ocena. Nastolatek najechał kursorem na powiadomienie. Zaniepokoił się, gdy dostrzegł, że nad domem Adriana widnieją dwie gwiazdki i opinia.

– Mimo iż zostałem zaproszony, drzwi nie były otwarte. Musiałem dostać się oknem. Gospodarz zupełnie mnie zlekceważył. Do czasu rozpoczęcia posiłku, miał założone słuchawki. Samo jedzenie, niestety, także nie spełniło moich oczekiwań. Było mdłe i brakowało mu najważniejszej przyprawy. Idę dalej.  

Gdy tylko Marcin skończył czytać, wzdrygnął się tak bardzo, że niemal spadł z krzesła. Odsunął się od ekranu, po czym pomyślał chwilę.

Pierwszą rzeczą jaka przyszła mu do głowy, było stworzenie sztucznej strony przez samego Adriana. Nastolatek wiedział, że jego przyjaciel to niezły żartowniś, ale nigdy nie spodziewałby się po nim czegoś takiego.

Wiatr na zewnątrz wzmagał się, a z oddali słychać było uderzenie pioruna. Marcin wyłączył komputer. Wystarczy internetu na dzisiaj, pomyślał.

Matka zawsze powtarzała, by nie grał w czasie burzy. Co prawda nie obchodziły go jej zalecenia, ale nie miał zamiaru sprawdzać, czy włączony komputer naprawdę przyciąga pioruny.

Zgasił światło w pokoju, po czym zszedł na dół. Stanął przed półką z książkami, znajdującą się w salonie. Miał zamiar rozłożyć się na sofie i przeczekać burzę, czytając jedną z części Wiedźmina.

Gdy sięgał po egzemplarz, wystraszył go dźwięk pioruna. Przypomniał sobie o biednym Kapslu, który zapewne kulił się z przerażenia w budzie. Podszedł do okna, by sprawdzić, czy wśród mroku nie dostrzeże jego smutnych oczu.

Nagle blask błyskawicy rozjaśnił okolicę, na ułamek sekundy pokazując wysoką, smukłą sylwetkę stojącą na podwórku.

Marcin cofnął się o krok, po czym upadł na podłogę, upuszczając książkę. Leżał tak przez chwilę, sparaliżowany strachem. Po kilku sekundach wstał, a następnie ostrożnie zbliżył się do okna.

Wezwij policję, pomyślał. Nie zwlekaj.

Zwlekał.

Kolejny piorun przeszył nieboskłon, oświetlając twarz znajdującą się po drugiej stronie szyby. Jej usta skryte były pod bordową chustą, a zaczerwienione, szeroko otwarte oczy, wpatrywały się prosto w Marcina.

Nastolatek krzyknął, po czym zerwał się do biegu. Po kilku susach dotarł do schodów, a następnie pomagając sobie rękami, wszedł na górę. Do jego uszu dotarł dźwięk rozbijanego szkła.

Chłopak wpadł do swojego pokoju, chwytając się za klatkę piersiową. Czuł się jak dziki zwierz, osaczony przez myśliwych podczas polowania. Zamknął drzwi na klucz, po czym rzucił się w kierunku telefonu.

Brak zasięgu.

Słyszał, jak intruz wchodzi po schodach. Widział, jak klamka przekręca się i drży, na skutek próby otworzenia drzwi. Po chwili wszystko ucichło.

Marcin stał oparty plecami o ścianę, oddychając płytko i nierównomiernie. Chciał raz jeszcze spróbować zadzwonić na policję, ale jego ręce trzęsły się tak bardzo, że nie był w stanie wybrać nawet trzycyfrowego numeru.

Nagle w drzwi coś uderzyło. I jeszcze raz. I jeszcze raz. Pod Marcinem ugięły się kolana. Ktoś próbował wyważyć drzwi. Chciał wołać o pomoc, jednak zamiast tego zaszlochał cicho. Za czwartym uderzeniem, zamek puścił. Drzwi z hukiem rozwarły się na oścież, ukazując przemoczoną sylwetkę w ciemnym płaszczu.

Osobnik podszedł do Marcina, który osunął się na podłogę. Spojrzał w jego załzawione oczy, po czym rozpiął płaszcz. Pod nim znajdował się pożółkły tors, który był tak wychudzony, że gołym okiem można było dostrzec należące do osobnika żebra.

Jego dolna część była pusta. Tak po prostu. Płaty złuszczonej skóry wspinały się po kręgosłupie, łącząc klatkę piersiową z miednicą. Mężczyzna nie miał żadnych wewnętrznych organów.

Marcin zwymiotował.

Krztusząc się, zauważył, że mężczyzna zdejmuje z twarzy bordową chustę. Gdy to uczynił, oczom Marcina ukazała się pokryta krwią i bliznami paszcza, w której wnętrzu zamiast zębów, znajdowały się metalowe gwoździe. Potwór szczęknął nimi kilkukrotnie, po czym pochylił się nad łkającym chłopakiem.

Powoli podniósł jego skamieniałą ze strachu dłoń, zbliżył do niej swoją twarz, po czym ohydnym jęzorem oblizał palec wskazujący. Z ust poczwary zaczęły kapać krople śliny. Marcin spodziewał się najgorszego, jednak nie był w stanie wydać z siebie nawet piśnięcia.

Nagle intruz puścił jego dłoń, po czym wstał i uśmiechnął się szkaradnie. Ostre gwoździe wbiły się w kąciki ust, które zaczęły krwawić.

– Jeszcze nie – powiedział metalicznym głosem, po czym zwrócił się w stronę wyważonych drzwi.

Marcin leżał pod ścianą. W milczeniu obserwował, jak potwór wychodzi z pokoju. Całe ciało nastolatka trzęsło się z przerażenia. Przed utratą przytomności uratował go tylko okropny zapach wymiocin. Nie spuszczając oczu ze znikającej sylwetki potwora, przypomniał sobie o umieszczonej w ukrytej sieci opinii.

 Było mdłe i brakowało mu najważniejszej przyprawy.

Wróci tu, pomyślał. Marcin wiedział, że istota rodem z horroru będzie go odwiedzać do czasu, gdy nie uzna, że jest gotowy do skonsumowania. Gdy nie uzna, że odpowiednio zamarynował się we własnym strachu.