Drum boogie

Wieczorne drżenie Ziemi ustawało krótkimi wstrząsami, jakby atak epilepsji ukrytej gdzieś głęboko wielkiej istoty wchodził w ostatnią fazę. Kopuła domu przeszła na tryb przeźroczysty, ukazując równolegle rozmieszczone po obu stronach drogi identyczne domy, przypominające nocą wyrastające z gruntu świetliste bąble. Wewnątrz niektórych szczupli mieszkańcy unosili długie głowy, patrząc, jak rdzawy pył formował rozmaite wzory na szklanych powierzchniach. Tari-człowiek  spojrzał wyżej: wiatr układał drobinki w faliste kształty, żeby po chwili silnym podmuchem zmieść je tak łatwo, jak czas pozbył się ostatniej ludzkiej cywilizacji. Ciężkie krople deszczu stukały w kopułę, tworząc w kurzu maleńkie strumienie brunatnej tempery.

Czarny ekran po drugiej stronie pomieszczenia przyciągnął myśli. Tari-człowiek idąc w kierunku ciemnej tafli, patrzył na ułożone na szklanych półkach znaleziska – atrybuty ostatnich ludzi: cybernetyczną protezę nogi, plastikową dłoń, sztuczny nos i ucho, mechaniczne oko, syntetyczne serce, tytanową żuchwę. Czy Ziemia dziś odsłoni wyjątkowy skarb, który zbliży mnie do poznania prawdy? Dlaczego jesteśmy tak bardzo inni? Gdy człowiek stanął przed wyświetlaczem, ten pokazał obraz z satelity obserwacyjnego Ziemi. Tari przez chwilę dostrzegło się jasne punkty osady, ale zaraz nocne chmury przysłoniły widok, więc zmieniło się obraz tak, żeby uzyskać najszerszą perspektywę planety. Opadło się na miękki fotel, a potem westchnęło. Granica nocy i dnia sunęła po globie. Na jasnej stronie białe chmury wypierały brunatne pasma pyłu. Przyroda stopniowo odzyskiwała równowagę po wielkiej klęsce.

Człowiek podszedł do wieszaka, założył plastikowy płaszcz i nasunął kaptur na głowę. Chciał odepchnąć myśli, które wlewały w umysł lepką rdzawą maź. Szklane drzwi syknęły, wyszedł na mokry chodnik i przystanął, gdy usłyszał stukający w kaptur deszcz, spojrzał  w stronę lasu i dostrzegł Roxa. Jak zwykle ubrał się po ludzku, a teraz jeszcze wcisnął na metalową głowę kapelusz. Tari-człowiek przez chwilę patrzył za Roxem, potem spojrzał w lewo na jaśniejące ciepłym światłem dwa rzędy kopuł. Ostania po prawej była domem Juni.

Idąc w słabnącym deszczu, Tari zaglądało się do kopuł, podglądając domowników. Apri-człowiek co chwilę drapiąc brodę i zerkając na płomień świeczki, siedział przed dużym ekranem i wpisywał kolejne linijki tekstu. Ciekawe, jaką historię nam opowie tym razem? W kolejnym bąblu Uni-człowiek wyginał świecące rurki, tak tworząc neonową scenę pary uniesionej w miłosnej encefalosynchronizacji. Mijało się domy twórców wyimaginowanych wszechświatów, wirtualnych melodii i cyberbluesa, uspokajających reklam, rzeźb atomowych, latających tatuaży i składacza wyjątkowo użytecznych maszyn. Tari czuło się więź z osadnikami, jakby wszyscy byli jednomyślą, a zarazem nie potrafiło się wykrzesać z siebie działań kreacjonistycznych, co gdy Tari-człowiek  uświadamiał sobie, smuciło go i stawiało transparentną barierę oddzielającą od pozostałych.

Rozsunęły się szklane drzwi. Tari-człowiek wszedł do domu i zobaczył, że Juni-człowiek siedzi w zamyśleniu, patrząc na dwa obrazy.

– Znam ten rysunek – stwierdziło się Tari, pokazując długim palcem lewy obraz. – To człowiek witruwiański.

– Tu nie ma proporcji – westchnął Juni-człowiek, patrząc na prawy rysunek o niebieskim tle, który stworzył. – Nasze ciała są nieproporcjonalne.

Tari pokiwało się głową w zrozumieniu i dodało:

– Za długa głowa, za krótkie ręce, nieproporcjonalne dłonie. – Tari chciało się dodać, że jeszcze brak narządów płciowych, ale przecież nie odgrywały żadnej roli, więc się zrezygnowało.

– Zmierzyło się wszystkich osadników. – Juni wstało się, podeszło do malunku i emocjonalnym ruchem ręki rozdarło go.

Tari-człowiek  poczuł nastrój Juni-człowieka, więc zbliżył się i ujął rozgrzaną od emocji dłoń. Patrzyli sobie w seledynowe i brązowe oczy, chłonąc wysokie częstotliwości jednonastroju. Tari oddychało się lekko i równomiernie, przejmując kontrolę i stopniowo łagodząc amplitudy chaotycznych fal, uspakajając Juni. Trzymając się za ręce, przeszli na środek pomieszczenia i schodząc o dwa schodki, stanęli w centrum purpurowego okręgu. Zdjęli z siebie okrycia i trwali nadzy.

– Unisono. – Razem wyszeptali.

Otwarte prawe dłonie równocześnie przyłożyli sobie nawzajem poniżej mostków.

– Unisono. – Bicia ich serc zgrywały się w równy takt.

Tari patrzyło się na Juni: na umięśnioną klatkę piersiową bez sutków, wąską talię i szerokie biodra.

– Unisono. – Synchronizowali oddechy.

Poczuli mrowiące podniecenie na ciałach, erogenne pory otwierały się.

– Unisono. – Nawzajem dotknęli lewymi dłońmi swoich prawych uszu i palcami przesuwali po małżowinach.

Opuścili ręce, zbliżyli się i dotknęli policzkami. Słysząc swoje oddechy, wypowiedzieli:

– Jednia.

Otoczenie zadało im się pociemnieć i przybrać szafirową namacalną barwę, w środku której byli złotymi poświatami. Płodnomyśl: miasto ze szklanymi wieżowcami. Encefalosynchronizacja osiągała najwyższy poziom. Dotykając się ciałami, czuli emanujące z nich ciepło. Wieżowce rozszczepiały światło zachodzącego słońca, w dole odbijały kolorowe neony…

 

Leżeli na plecach w półmroku wpatrzeni w mokrą kopułę.

– Widziało się twoje miasto – powiedział Juni-człowiek.

Tari obróciło się na bok i patrzyło na Juni.

– Czy wiesz, że dawni ludzie inaczej się kochali?

– To chyba miało związek z dwiema płciami i narządami rozrodczymi.

Tari-człowiek  opowiedział to, co wiedział na ten temat.

– To chyba nie było miłe, a nawet trochę obleśne.

Zaśmiali się. Juni-człowiek wstał i miękko poruszając biodrami, podszedł do czystego arkusza i zaczął szkicować.

– Nasze uniesienia są lepsze, bo płodne w… sztukę, koncepcje i wizje. Narysuję twoje miasto…

Tari patrzyło się na ciało Juni: na falujące pod jasną skórą mięsnie silnych pleców i ramion, na krągłe delikatne pośladki i smukłe nogi. Juni rysowało się energicznie, aż turkusowe kropelki potu wystąpiły na ciele. Gdy Tari-człowiek  poczuł uciekający czas, wstał i ubrał się, wciąż zerkając na Juni, potem podszedł do drzwi i nie chcąc przeszkadzać, ruszył z powrotem do domu.

Kałuże na chodniku odbijały srebrną tarczę. Tari w zdziwieniu najpierw zwolniło się kroku, a potem przystanęło przed zgaszoną kopułą. Krople deszczu głośniej zaczęły stukać w kaptur. W ciągu dnia wchodzili i wychodzili z niej mieszkańcy osady. Teraz była ciemna, ale nie martwa, bo Tari-człowiek  wyczuwał czyjąś obecność. Podszedł do wejścia, ale drzwi pozostały zamknięte, więc tylko zajrzał do środka. Gęsta czerń zafalowała. Na skraju ciemności pojawił się mężczyzna ubrany jak z minionej epoki. To niemożliwe, tacy ludzie już nie istnieją. Tari zrobiło się dwa kroki w tył, potknęło i upadło na mokrą drogę, potem zerwało się na nogi i ponownie spojrzało w kierunku nieznajomej sylwetki, ale już nieobecnej, jakby rozmył ją nagły podmuch wiatru. Pokręciło się głową i zganiło w myślach: to poszukiwanie odpowiedzi w historii starej cywilizacji chyba mi szkodzi, bo omamy widzę. Tari-człowiek  poprawił płaszcz, spojrzał na jarzące ciepłym światłem kopuły i ruszył dalej.

 

<> 

 

Monitor pokazywał obraz podzielony na małe kwadraty. Przeskanowane spektralnie i topograficznie części zdjęcia satelitarnego zaznaczały się mleczną warstwą. System kończył sprawdzać ostatnie strefy, a gdy w prawym dolnym rogu zajaśniał ostatni element, napis poinformował o wykryciu dwudziestu trzech różnic. Tari-człowiek  zaczął oglądać wykryte anomalie – głównie połamane drzewa, ale jedna przykuła uwagę, więc człowiek zapisał w elektronicznym nawigatorze współrzędne miejsca i obliczył odległość od osady – niecałe szesnaście kilometrów. Osunięte wzgórze było w zapylonej strefie.

Tari poszło się do garaży i wybrało masywny łazik ze szczelną kabiną. Pojazd ruszył w trybie półautomatycznym. Za oknami sunęły obrazy: rzadki iglasty las, zielona łąka, wyschnięte kamieniste koryto rzeki. Pojazd przyśpieszył i przekroczył skraj, gdzie zaczynał się rdzawy grunt, a w powietrzu wisiał rudy pył. Maszyna toczyła się ze stałą prędkością, wzbijając brunatny kurz, który coraz gęściej pokrywał szyby. Zimny, metaliczny głos poinformował, że dotarli pod zaprogramowane współrzędne i łazik się zatrzymał. Tari-człowiek  założył maskę filtracyjną i gogle, wyszedł z pojazdu i stanął na wysuszonej ziemi. Dostrzegł nieopodal osuwisko, więc podszedł kilkanaście metrów, wyjął rejestrator i sfilmował okolicę. Oprogramowanie urządzenia przeanalizowało obraz i zaznaczyło bryłę ziemi o symetrycznym kształcie. Człowiek podszedł do znaleziska i kilkoma ruchami dłonią, odsłonił spod gliniastej warstwy metalową powierzchnię.

Brunatny i metalicznie pachnący pył gęstniał. Człowiek schował znalezisko do łazika i gdy miał wsiąść za kierownicę, dostrzegł nieopodal na gruncie sunący w jednym kierunku poszarpany sznurek. Wychodził z rdzawej mgły i w niej nikł. Tari przetarło się palcem gogle, schyliło i dostrzegło, że w rzeczywistości są to mrówki. Przebierały odnóżami w pośpiechu, krocząc jedna z drugą, a każda niosła o wiele większy od siebie kawałek przyrody: patyki, kawałki liści, martwe owady. Tari uśmiechnęło się i pomyślało, że mają odwrócony cel: zamiast oczyszczać teren, to go zaśmiecają naturalnymi odpadkami.

Monstrualna ludzka dłoń zagrodziła przejście małej mrówce, ale ta, szybko dostosowując się do nowej sytuacji, weszła na nią, łaskocząc intruza odnóżami. Kolejny owad obszedł przeszkodę, znajdując nową drogę.

Cieszył ten widok pracowitości i że ta okolica kiedyś ożyje. Człowiek wstał i podszedł uważnie do pojazdu, żeby nie skrzywdzić żadnego owada, wsiadł i ruszył w drogę powrotną.

 

<> 

 

Tari-człowiek, siedząc przy metalowym stole, otworzył znalezioną skrzynkę. Wyjął z niej jeden przedmiot: wojskowy hełm z czasów ostatniej wojny ludzi z maszynami. Chropowaty, pachnący olejem i zielony, choć bardzo porysowany, był dobrze zachowany, bo szczelny pojemnik nie przepuszczał powietrza. Znalezisko okazało się jeszcze ciekawsze, gdy człowiek odkrył, że zawiera dane we wbudowanej pamięci. Człowiek oglądał i słuchał przez cały dzień nagrań żołnierza, ale czasem przerywał w tym czasie i chodząc po domu, przyciskał dłonie do twarzy. Tari odnalazło się plik oznaczony ostatnią datą. Stary, zarośnięty na twarzy człowiek o, jak się wydawało, płci męskiej, trzymał przed sobą hełm tak, żeby być w kadrze.

– Od dawna nie widziałem drugiego człowieka. – Mężczyzna kierował kamerę na swoją twarz. Miał opuchnięte oczy. Zakaszlał charcząco i długo. – Mimo wszystko sądzę, że ludzie na to nie zasłużyli. – Cmokał przez chwilę, a potem splunął. – Tak bardzo chciałbym z kimś porozmawiać. ­– Mężczyzna przemieszczał się. Obraz pojaśniał żółtawą poświatą, gdy żołnierz otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz. – ­­W czasie wojny walczyłem z nimi, a gdy świat ucichł i zaszedł tym cholernym pyłem, przestały się mną interesować. Ale od jakiegoś czasu dziwnie się zachowują. – Obraz zadrżał i stary człowiek zniknął z kadru. Przesunął widok kamery i położył hełm na czymś stabilnym tak, aby pokazywał obraz przed domem. – Coraz więcej tu się ich zbiera. Stoją tak, jakby nasłuchiwały albo oczekiwały jakiejś komendy. Te, które przyszły na początku, już się wyłączyły. Baterie im się wyładowały, he, he… – Śmiech przeszedł w rzężący kaszel.

Ekran pokazywał zebrane przed domem dziesiątki robotów bojowych, niknących w brunatnej mgle. Tari-człowiek  powiększył obraz. Maszyny stojące najbliżej były bardzo zakurzone, z opuszczonymi głowami i tkwiące w miejscu, niczym zapomniane posągi, ale gdzieś dalej dało się dostrzec ruch wychylającej się głowy robota. Człowiek zatrzymał obraz i zbliżył zarumienioną twarz, żeby się przyjrzeć.

– To Rox!

Tari-człowiek wstał i zlustrował pomieszczenie. Poczuł jakby coś go obserwowało i nie pasowało do otoczenia. Coś niewymiernego, a jednocześnie namacalnego i jakby chciało zaatakować. Spojrzał przez transparentną kopułę na osadę. Wcześniej czuł zaufanie do Roxa, bo wszyscy go znają od momentu obudzenia. Pomaga i nie oczekuje nic w zamian, pomyślał, tylko przychodzi do nas, patrzy na neonową sztukę i słucha cyberbluesa, kiwając mechaniczną głową, albo ogląda wymyślone wszechświaty i słucha dziwnych historii. Zawsze jest z boku, ale usłużny i można na niego liczyć.  Tari wyszło się z kopuły energicznym krokiem, a potem pobiegło przez las do domu, gdzie mieszkał Rox.

 

<>

 

Betonowa budowla bez okien przypominała schron z ostatniej wojny. Tari-człowiek  stanął przed wejściem i spojrzał na drżące w podmuchach wiatru żółte i czerwone liście winobluszczu, porastającego ściany. Roślina pokrywała budynek, jakby chciała ukryć to miejsce. Tari próbowało się kilkukrotnie odwiedzić Roxa, ale za każdym razem odchodziło się, gdy wejście pozostawało zamknięte, a gospodarz nie wychodził na powitanie. Tym razem człowiek usłyszał metaliczny zgrzyt i drzwi powoli się rozsunęły. Ruszył energicznym krokiem, ale po przejściu kilkunastu kroków, gdy ten sam hałas propagował echem w korytarzu, przystanął w całkowitej ciemności. Dotknął dłonią zimnej ściany, żeby przewalczyć dezorientację. Tkwił w nieprzeniknionej czerni przez kilka chwil i nabierał wątpliwości, czy iść dalej. Szmer, gdzieś z przodu, zmusił go do wytężania wzroku, aż dostrzegł dwa zielone punkty lewitujące w oddali. Chłód ściany zdawał się przenikać do kości.

– Jesteś na czas. – Słowa dochodziły od strony szmaragdowych plam zawieszonych w czerni.

 Pomieszczenie pojaśniało fluorescencyjnym oświetleniem i Tari dostrzegło się stojącego na środku Roxa. Wracała pewność siebie, więc Tari-człowiek ruszył, lustrując bardzo uporządkowane pomieszczenie, które przypominało warsztat mechanika z dawnych czasów. Na ścianach wisiały wiązki kabli, na półkach i stolikach leżały narzędzia i kawałki robotów. Po prawej stronie ożył wielki ekran i w górnej części wyświetlił linie encefalografu, a w dolnej linia życia zakrzywiała się cyklicznie prawie równymi amplitudami. W tej mieszance zaniepokojenia, ciekawości i zmęczenia Tari-człowiek  poczuł tętnienie własnego pulsu i zauważył, że zgrywało się ono z cyklami na wyświetlanej linii życia.

– Widziałem cię na starym filmie.

– Tak, pamiętam tego żołnierza. – Rox opuścił metalową głowę.

Tari-człowiek patrzył na robota, a każda upływająca chwila nasycała powietrze obcością i chłodem, mimo że znał  Roxa od dawna.

– Przyjął moją pomoc dopiero wtedy, gdy ciężko zachorował. – Maszyna zawiesiła głos. – A może chciał tylko porozmawiać… Bardzo nas nienawidził, co zrozumiałe, ale gdy już nie mógł się ruszać i śmierć szczerzyła, jak to mówił, swoje białe zęby prosto w jego twarz, przyjął moją opiekę. Robiłem co mogłem, ale za późno pozwolił mi się zbliżyć. – Rox skierował mechaniczne oczy na Tari. – Nie walczyłem, mimo że byłem  dla ludzi przedmiotem, domowym sprzętem z tamtych czasów. – Maszyna lekko uniosła przedramiona i otwarte dłonie skierowała na człowieka, jakby chciała czemuś się oprzeć. – Kreatywność jest taka odległa dla cyfrowej jaźni, nieuchwytna. Brakuje mi ludzi.

– Wybacz – Tari się zaśmiało – ale jak to możliwe? Jesteś maszyną.

Rox w bezruchu patrzył na człowieka przez kilka chwil, aż Tari poczuło się, jakby czas zaczął zwalniać. Robot odwrócił się, przeszedł wzdłuż pomieszczenia, a potem skręcił w prawo i wszedł do drugiego pokoju.

– A czy ty na pewno jesteś człowiekiem?

Słowa Roxa ugrzęzły w głowie Tari, jak ćma uwięziona w plastikowej oprawie żarówki. Poszło się za nim, bo odpowiedzi na pytanie, które padło, poszukiwało się od dawna. Juni i pozostali mieszkańcy też pytali Roxa, skąd się wzięli, a on zawsze odpowiadał, że głęboko pod ziemią w zniszczonym bunkrze leżeli nieprzytomni i na granicy śmierci. Że on ich uratował. Tari przeszło się do drugiego pomieszczenia i dostrzegło Roxa stojącego przy wielkim akwarium z zielonym mętnym płynem. Człowiek podszedł do szklanej tafli i patrzył na niewyraźny cień w jej środku. Ciecz zafalowała i o szybę oparła się ludzka stopa. Tari cofnęło się o krok i spojrzało na Roxa.

– Jesteście moim dziełem, choć nie moim wynalazkiem – robot położył zimną metalową dłoń na ramieniu Tari.

– Wszystko zaplanowałeś, te wszystkie znaleziska… – Człowiek pokręcił głową w niedowierzaniu. – Chciałeś pokazać mi prawdę. – Tari pomasowało się twarz, chcąc usunąć z niej resztki ułudy. – Ale dlaczego w ten sposób?

– Przecież tak bardzo fascynujesz się ostatnią ludzką cywilizcją.

– Miałeś na to wpływ, oszukałeś mnie. – Tari-człowiek zrobił krok w tył. – I jaki ma to w ogóle związek?

– Czy była idealna?

Tari opuściło się wzrok, milczało przez chwilę, a potem zaśmiało.

– Ta osada, ci ludzie, to ma być optimum? – Człowiek zacisnął pięści – Wszyscy  muszą się dowiedzieć!

– Nie chcesz tego.

– Gdy poznają prawdę, wygonią cię, znienawidzą.

– Nie możecie istnieć beze mnie. – Rox lekko przechylił głowę w prawo.

Tari-człowiek zrobił kolejny krok w tył, odchodząc od robota, który świdrował go mechanicznymi oczami, a potem zaczął chodzić po pomieszczeniu w tę i z powrotem. Myśli nabierały klarowności.

– Tari też musiałoby odejść.

Rox podszedł do stalowej ściany i dotknął jej. Z cichym syknięciem wysunęła się niej rdzawa skrzynka. Człowiek podszedł i spojrzał do jej jasnego wnętrza. W klarownym płynie lewitował sztuczny ludzki narząd. Tari-człowiek  pomyślał o swojej kolekcji, ale ten był niepodobny do żadnego z tych, które posiadał. Zbliżył dłoń do płynu i spojrzał na Roxa.

– To bezpieczne.

Człowiek powoli zanurzył palce, a potem całą dłoń w ciepłej lepkiej cieczy i dotknął niebieskiego sztucznego organu, będącego źródłem ludzkich myśli. Od narządu odchodziły miliony transparentnych włosków, które nikły gdzieś w ścianie.

– Taki sam, jaki masz w sobie – powiedział Rox. – Bardzo odporny mechanicznie i na upływ czasu, ale działający na wzór biologicznego.

Gdy Tari dotykało się palcami pofałdowaną i miękką powierzchnię sztucznego narządu, metalowe palce Roxa zadrżały. Tari spojrzało się na maszynę i wyjęło dłoń z płynu.

– Wszyscy w osadzie?

– Tylko ty jesteś tak wyjątkowy.

– I niedługo ty… – Ćma wydostała się z pułapki, podleciała do stalowej głowy, a potem pofrunęła do zielonej tafli i zaczęła o nią się obijać. Ciało wewnątrz akwarium drgnęło. Tari-człowiek ruszył do wyjścia, ale zaraz przystanął. – Dlaczego tak?

– Chodzi o synergizm. W przyrodzie biologiczne ciało jest samowystarczalne, daje szersze spektrum doznań i lepszy kontakt z otoczeniem. – Maszyna zawiesiła oczy na czymś nieistniejącym, a przysłony w głębi kamer zwęziły się. – Może chodzi o te analogowe sygnały łączące z otoczeniem, subtelnie odmienne dla każdego ciała, unikalnie interpretowane, o bodźce, o doznanie zagrożenia i… unisono.

– Można poczuć się człowiekiem… O to ci chodzi! – Tari skierowało się palec w stronę maszyny. – Ale po co cała reszta ludzi?

– Oni zbudują twoje miasto, wystarczy dać im cel i narzędzia, to ekonomiczne rozwiązanie, no i wypełnią je życiem oraz… – Rox przerwał. – Idź już. Może w osadzie znajdziesz odpowiedź.

 

Słońce zachodziło. Tari-człowiek  szedł spokojnym lasem, wdychając zapachy sosen i ściółki. Czy grające świerszcze zwiastują słoneczną pogodę na następny dzień? Dzięcioł puścił szybką serię stuknięć i zaraz poderwał się do lotu. Człowiek przykucnął, zerwał kilka jagód, włożył do ust i smakował powoli. Czy w moim mieście będę mógł zostać, kim zechcę? A Rox, w kogo będzie się wcielał? Żółcienie barwiły drzewa i ziemię. Szeroka perspektywa przyszłości kiełkowała dobre myśli w syntetycznej jaźni człowieka.

 

Tari wyszło się z lasu i podeszło do domu, gdzie Juni-człowiek stał przed wejściem.

– Chodź, mamy dla ciebie niespodziankę.

Szli przez kilka chwil, aż zatrzymali się przed ciemną kopułą. Gdy Tari-człowiek przypomniał sobie, że ostatniej nocy widział w niej omam, poczuł ogarniający go niepokój.

– Posłuchaj – Juni-człowiek spojrzał na Tari wesołymi seledynowymi oczami – jakiś czas temu Rox powiedział nam, że dziś będą twoje urodziny. Ponieważ tak fascynuje cię wszystko, co związane z ostatnią cywilizacją, to postanowiliśmy przygotować ci niespodziankę. – Uśmiechnięta twarz Juni promieniała szczęściem. – Wszyscy się napracowaliśmy, mnóstwo charakteryzacji, bo przebraliśmy się za mężczyzn i kobiety. Mam nadzieję, że przedstawienie ci się spodoba. Tu masz okulary, no, efekty specjalne. – Juni ujęło się Tari pod rękę i wprowadziło do kopuły.

Tari-człowiek zobaczył wewnątrz Drum Boogie.