- Opowiadanie: master-of-orion - Szept pielgrzymów

Szept pielgrzymów

Opowiadanie pierwotnie ukazało się w magazynie Silmaris (3/2016).

Tekst powstał w czasach, kiedy rok 2016  był jeszcze przyszłością. Jest napisany takim stylem, jakim wówczas chciał  być napisany. Obecnie pewnie darowałbym sobie część szczegółów i wtrąceń. Nigdy wcześniej ani chyba później nie poświęciłem tyle czasu na research na potrzeby pojedynczego opowiadania, i to raczej widać, więc ostrzegam :)

 

Dyżurni:

ocha, domek, syf.

Oceny

Szept pielgrzymów

 

Atmosfera Ziemi, 6720 r. p.n.e.

Skalisty obiekt o masie dziewięćdziesięciu kilogramów wchodzi w górne warstwy atmosfery pod ostrym kątem. Rozgrzane przez tarcie i ciśnienie naporowe powietrze oraz siekący znad horyzontu wiatr słoneczny błyskawicznie topią zalegający we wgłębieniach lód metanowy. Z setek szczelin i wklęśnięć porowatej skały tryska para, a każdy z miniaturowych gejzerów działa jak silnik rakietowy, dodając tuziny nowych wektorów do i tak już trudnej do wyznaczenia wypadkowej sił.

W pewnym momencie pęknięcie przecina skałę wpół, dzieląc ją na dwie równe części niczym dwie połówki orzecha włoskiego, niczym dwie półkule mózgowe. Obiekt zmienia się w dwa oddalające się od siebie odłamki, a każdy z nich zaczyna żyć własnym życiem, wirując, parując, płonąc, krusząc się i przecinając kolejne warstwy atmosfery. Wreszcie uderzają o powierzchnię planety w dwóch odległych o tysiące kilometrów miejscach.

Prawdopodobieństwo, że tam właśnie spadną, to 1 : 1 780 420.

 

*

 

Lodowiec Szelfowy Amery’ego, wybrzeże Antarktydy, 10 maja 2016 r.

Nawet jeśli krajobraz za oknem się przesuwa – a wiem, że musi się przesuwać, bo przecież czuję jak cały traktor śnieżny kołysze się i drży, dwiema parami gąsienic pokonując ze chrzęstem nierówności pokrywy lodowej – to i tak mam wrażenie, że stoimy w miejscu pośrodku śnieżnego pustkowia. Za naszymi plecami słońce, choć górujące, wisi nisko nad horyzontem, rzucając długie cienie, a w oddali majaczy granatowy pasek oceanu. Ledwo go widzę zza pleców siedzącego przede mną Dereka, kierownika stacji. Po jego prawej, w fotelu kierowcy, garbi się i mruży oczy Gary, inżynier i operator mobilnej wiertni, którą wleczemy za sobą. Za nim, obok mnie, siedzi Hailey, wiecznie rumiana od chłodu, zatopiona w notatkach Petera.

– Nie damy rady w dwa dni obskoczyć wszystkich miejsc, w których Jaśnie Wielmożny Pan Hrabia zażyczył sobie odwiertu – marudzi Hailey, nie odrywając wzroku od kartek.

– Polecić ci coś o problemie komiwojażera? – żartuję dla rozluźnienia atmosfery, ale oczywiście mój dowcip trafia w próżnię. Cisza. Silnik warczy, lód chrzęści pod gąsienicami.

– Jeszcze godzinę przed naszym wyjazdem wysłał mi epistołę na parę tysięcy znaków, że koniecznie potrzebuje próbek z co najmniej czterech miejsc – kontynuuje po chwili Hailey, litościwie udając, że w ogóle się nie odzywałem. – Ale Derek się ze mną zgadza, że nie da rady.

– Nie zamierzam ryzykować – potwierdza z przodu kierownik stacji. – Maj to nie pora na wielkie akcje ponad dwieście kilometrów od bazy. Dojeżdżamy na miejsce, robimy odwiert, rozbijamy namioty, łapie nas dziewiętnasta, czas na nocleg. Wstajemy przed piątą, jedziemy na drugie miejsce, robimy kolejny odwiert i wracamy do Davis. Peter będzie się musiał zadowolić dwiema próbkami.

Gdyby Jaśnie Wielmożny Pan Hrabia, czyli Peter „Co masz zrobić pojutrze, zrób dziś w nocy” Hopkins nie złapał paskudnej infekcji ucha środkowego, która zmusiła go do powrotu do Australii, pewnie zająłby moje miejsce w traktorze śnieżnym i perorowałby ze swoim akcentem z Queensland, że poprzednio wycięte rdzenie lodowe zawierały związki siarki, co może świadczyć o tym, że kiedyś istniał w tym miejscu plujący siarkowodorem wypływ oceaniczny i że koniecznie musimy to zbadać, i że nie wolno nam szczędzić starań. Zawsze bardzo lubił to wyrażenie: „nie szczędzić starań”. Niestety, nie ma go z nami, więc pomysł zrobienia z lodowca sera szwajcarskiego jest pozbawiony orędowników.

Już z odległości dwóch, trzech kilometrów kłuje nas w oczy wściekle czerwony maszt transmisyjny wyrastający obok kontenera z pomarańczowej blachy, skrywającego elektronikę i generatory prądu. Bezzałogowa placówka AM06, najnowsza i położona najbliżej oceanu. W zeszłym sezonie letnim, od początku stycznia do połowy lutego, dwa helikoptery – jeden nasz, drugi pożyczony z bazy Casey – kursowały tu non stop, transportując budowlańców, prefabrykaty i sprzęt. W międzyczasie ogromna wiertnia, również pożyczona, wryła się w lód na rekordowe sto sześćdziesiąt metrów, docierając niemal do poziomu oceanu, który gdzieś tutaj, pod naszymi stopami, przykryty setkami ton zamarzniętej wody, obmywa brzegi Antarktydy. Na całej długości powstałego tunelu umieszczono kilkadziesiąt niezwykle czułych sejsmografów oraz innych urządzeń pomiarowych, które badają stan powoli, acz nieubłaganie topniejącego i pękającego lodowca.

Zatrzymujemy się przy pomarańczowym kontenerze, traktując AM06 jako punkt odniesienia, niczym kurhan na bezkresnym stepie. Gramolimy się z wnętrza ciasnej, ale przyjemnie ciepłej kabiny traktora; mróz od razu kłuje nasze policzki, a Hailey, choć trudno w to uwierzyć, robi się jeszcze bardziej rumiana niż zwykle. Zerka po raz ostatni w notatki, a potem z jaskrawą chorągiewką w ręku zaczyna sadzić śmieszne, nienaturalnie długie, z grubsza metrowe kroki, jak gdyby ludzkość nie wynalazła jeszcze dalmierza. Czterdzieści pięć metrów, mniej więcej. Odnoszę wrażenie, że robi to tylko na złość Peterowi, ale się nie odzywam. Podjeżdżamy z wiertnią bliżej, w miejsce zaznaczone chorągiewką. Ja i Derek pomagamy Gary’emu rozłożyć całą konstrukcję, Hailey przygotowuje pojemniki ochronne na próbki. Pół godziny później wiertło wgryza się w lód z chrobotem zagłuszanym przez warkot silnika wiertni. Mija kolejny kwadrans, pomagamy Gary’emu dźwigać pierwszy segment rdzenia lodowego – niemal trzydziestokilogramowy walec o długości dwóch metrów i średnicy czternastu centymetrów. Wiertnia hałasuje bez chwili wytchnienia.

Paru chwil odpoczynku potrzebuje za to Gary. Czerwony na twarzy, przysiada na jednej z gąsienic snowcata. Derek się niepokoi.

– Po prostu… zmachałem się przy rozkładaniu tego cholerstwa, nic mi nie będzie. – Gary dzieli się z nami swoim myśleniem życzeniowym, któremu jednak chyba nikt nie daje wiary. Kto jak kto, ale Gary zawsze mógł się poszczycić kondycją, której niejeden mu zazdrościł. Drugi segment wyciągamy z Derekiem sami. Widzę, jak obaj gryzą się z myślami.

– Nie chcę was straszyć – wystękuje po chwili Gary – ale coś mnie piecze w klatce piersiowej. Mocno.

Cholera! Żaden ze mnie lekarz, ale nie jestem kretynem i widzę, że sprawy nie wyglądają zbyt różowo. Może w centrum Sydney, rzut kamieniem od szpitala, nie byłoby jeszcze powodu do paniki, ale tutaj…

Siedzimy z Hailey nad Garym i z uporem wmawiamy mu, że wszystko będzie dobrze. Mamrocze, że wie, ale robi się coraz bardziej nieobecny i blady, chyba zaraz straci przytomność! Derek siedzi w niedomkniętej kabinie pojazdu, słyszymy jak próbuje przekrzyczeć trzaski radiostacji.

– Ethan zaraz odlatuje, weźmie ze sobą Coopera i jeszcze kogoś do pomocy – oznajmia wreszcie. Ethan to nasz pilot helikoptera, a Cooper to lekarz. Odsiecz w drodze.

 

*

 

Nadlatuje AS350. Mniej niż sto metrów w linii prostej dzieli go od snowcata; pilot dostrzega skupionych przy traktorze śnieżnym ludzi i zniża lot. Jak zawsze przy tym manewrze, wzrasta nacisk na elementy umieszczonego w piaście mechanizmu synchronizującego zmianę kąta natarcia łopat. Po tysiąc siedmiuset czterdziestu bezawaryjnie wylatanych godzinach jeden z hartowanych trzpieni nie wytrzymuje i poddaje się zmęczeniu materiału. Łopata luzuje się, a tarcie powietrza wymusza zmniejszenie kąta natarcia.

Okaleczony wirnik szamocze się z powietrzem, różnica kątów nachylenia łopat wywołuje wibracje, które przenoszą się na piastę, a z niej na wał i przekładnię. Kilopaskale naprężeń przelewają się po stali jak fale wzburzonego oceanu. Zmęczenie materiału uderza ponownie, kropla przelewa czarę, jeden z elementów przekładni nie wytrzymuje. Wirnik jest odcięty od silnika.

Kolejny ułamek sekundy zajmuje pilotowi zorientowanie się, co się stało i podjęcie decyzji o działaniu. Reaguje błyskawicznie, lecz i tak zbyt wolno jak na tę wysokość i ten kąt podejścia. Próbuje lądowania autorotacyjnego, chcąc pozwolić, by przepływające między łopatami powietrze rozkręciło wirnik na nowo i wytworzyło choć odrobinę siły nośnej, wyhamowując spadanie. Tuż przed maszyną wyrasta jednak maszt komunikacyjny, wymuszając skręt i utrudniając manewr. Nabudowane przez lata za sterami synapsy w mózgu pilota iskrzą, przesyłając informacje z szybkością setek kilometrów na godzinę, lecz i tak spóźniają się o ułamek sekundy. Jedna z łopat wirnika zaczepia o maszt, łamie się i odskakuje w bok. Siła nośna znika całkowicie, śmigłowiec przechyla się, leci siłą rozpędu jeszcze kilka metrów w kierunku snowcata i z impetem wbija się w lodowiec.

Uderzenie tysiąca sześciuset kilogramów AS350 niosącego pilota, dwóch pasażerów oraz paliwo wytwarza akurat tyle kilodżuli energii, ile trzeba, by w głębi lodowca narodziło się pęknięcie, zaczątek większej katastrofy. Fale drgań przewalają się przez ziarnistą strukturę firnu i lodu, a sejsmografy AM06 rejestrują bolesny infradźwiękowy jęk pękającego lodowca. Szczelina rośnie, gdy wstrząsy natrafiają na żyłę stosunkowo miękkiego, jeszcze nie w pełni uformowanego lodu firnowego powstałego w wyniku nietypowego rozkładu temperatur w sezonie zimowym pięćdziesiąt cztery lata temu. Naprężenia i wibracje kruszą delikatne kryształki, a wyrwa w lodzie powiększa się.

Całe zdarzenie trwało zaledwie dwanaście i siedemdziesiąt sześć setnych sekundy. Jego prawdopodobieństwo to 1 : 42 573 910.

 

*

 

Otwieram usta do krzyku, gdy uświadamiam sobie – ułamek sekundy przed katastrofą – że Ethan nie da rady wylądować, jednak głos więźnie mi w gardle, kiedy spostrzegam pędzącą szybciej niż skuter śnieżny rozrastającą się wyrwę w lodowcu. Nie wierzę własnym oczom. To chyba niemożliwe, by odłamał się tak wielki kawał lodowca?

Szczelina wyrastająca obok snowcata każe mi zredefiniować niemożliwość i szybko wziąć się w garść. Hailey budzi się z osłupienia w tym samym momencie. Próbujemy dźwignąć Gary’ego do pionu, chodź stary, no dalej, Boże ile on waży, mocniej do cholery. Ciemna błyskawica pęknięcia przecina lód, dociera do szybu AM06 i pędzi dalej. Wszystko drży, monstrualny sopel w postaci dziesiątek tysięcy ton lodu zawieszonego na powierzchni oceanu odłamuje się z ogłuszającym hukiem. Mamy farta, bo stoimy po stronie kontynentu, ale lód kruszy się nam pod stopami, zmuszając do ucieczki. Gary, bezwładny jak worek piasku, upada. Chwytam go za rękę w chwili, gdy obsuwa się pod nim kawał lodu i spada wraz z Garym w rozszerzającą się przepaść. W dłoni zostaje mi tylko rękawiczka. Zamykam oczy.

Nagle robi się cicho. Słyszę wyraźnie każdy, najcichszy nawet szept Antarktyki. Chlupot oceanu sto sześćdziesiąt metrów niżej, chrobot ocierających się o siebie świeżo narodzonych gór lodowych, szum wiatru w uszach, tłukące się w skroniach tętno. I ciężki oddech leżącej obok Hailey. Jesteśmy sami. Ocean pożarł śmigłowiec razem z Ethanem, Cooperem i drugim, póki co bezimiennym dla nas pasażerem. Pochłonął Gary’ego… i najwyraźniej Dereka. Wołamy go, ale nikt nie odpowiada. Nawet nie widziałem, co się z nim stało. Czerwony maszt placówki AM06 też runął w błękitną otchłań, zostały tylko smętne szczątki zawieszonej nad lodowym klifem pomarańczowej budki.

Jakimś cudem traktor śnieżny ocalał, choć jedna z gąsienic wychyla się trwożnie znad skraju przepaści, jak gdyby oceniając głębokość.

– Cofnij się, nie mamy pewności, czy lód się nie obsunie – mówię do Hailey przez ściśnięte gardło. Nadludzkim wysiłkiem zmuszam mózg do racjonalnego myślenia. – Spróbuję wsiąść do snowcata i odjechać od krawędzi. Bez niego nie wrócimy.

Powoli, z duszą na ramieniu, podchodzę do ponad dwutonowego pojazdu, odczepiam wciąż zagłębioną w lodowcu wiertnię i wciskam się do traktora. Kluczyk na szczęście został w stacyjce. Odpalam silnik. Śnieżny kocur mruczy jak gdyby nigdy nic, ale ja, zataczając delikatny łuk oddalający maszynę od przepaści, czuję się jak neurochirurg w trakcie operacji na otwartym mózgu.

– Wsiadaj – wołam wreszcie kilkanaście metrów od przepaści.

Nie odzywamy się ani słowem przez całą drogę powrotną.

 

*

 

Australijska baza polarna Davis, wybrzeże Antarktydy, 11 maja 2016 r.

Siedzimy przycupnięci wokół konsoli naszego łącznościowca; ciszę przerywają tylko trzaski radiostacji. Bezcielesne głosy z oddali wysłuchały naszej relacji, zadały kilka zdawkowych pytań, a potem zamilkły, by skonsultować się z innymi głosami, pewnie jeszcze odleglejszymi. Kto ma zadecydować o dalszych losach pozostałych przy życiu mieszkańców stacji: centrala Wydziału do spraw Antarktyki w Tasmanii czy Departament Ochrony Środowiska w Canberze? Można odnieść wrażenie, że czekamy na odpowiedź z centrum lotów kosmicznych, bo surowa antarktyczna zima izoluje naszą siódemkę od świata nie gorzej niż lodowata próżnia kosmosu.

„Nasza siódemka” to skupiona w nierówny półksiężyc garstka naukowców i pracowników obsługi stacji, którzy chyba wciąż nie doszli do siebie po tym, co zaszło. Stevie Scaffidi, łącznościowiec, nerwowo bębni palcami o radiostację, wybijając jakieś kuriozalne plemienne rytmy. Obok niego nasz drugi lekarz, Kenneth Prokopec, ciągle jeszcze noszący łatkę „nowy” na stacji, z niezachwianą koncentracją wsłuchuje się w biały szum radia. Craig czyli Brodacz, biolog morski, w zadumie spogląda w dal i jak go znam, pewnie ucieka myślami do swoich akwariów z jeżowcami. Timothy, kucharz-dietetyk i Fabian, mechanik-elektryk siedzą nieco dalej, wbijając tępe spojrzenia w podłogę i pewnie zachodząc w głowę, czemu do diabła nie zostali w kraju, w ciepełku i bezpieczeństwie, skoro kucharzyć i naprawiać można wszędzie. No i ja, Alan, gość od lasera, a naprzeciw mnie doświadczona pani klimatolog Hailey. Przygryza wargi, być może myśląc o tych, których wśród nas zabrakło: o Dereku, Garym, Ethanie, Cooperze i Ryanie, ornitologu antarktycznym. To on okazał się ostatnim pasażerem śmigłowca. Nikt się nie uratował, choć pilot śmigłowca z Casey wypatrywał ocalałych tak długo, jak tylko pozwalał mu na to zapas paliwa. Ocean pochłonął wszystkich.

– Davis, słyszycie mnie? – zatrzeszczało znów radio. – Obdzwoniliśmy wszystkich, z tymi z ministerstwa włącznie. Nie ma mowy o dosłaniu wam ludzi i sprzętu, nie o tej porze roku, przykro nam. Sami rozumiecie. Zapasów wam nie zabraknie i na szczęście wciąż macie jednego lekarza. Bezpośrednie dowodzenie przejmuje kierownik stacji Casey, kontaktujcie się z nimi w przypadku jakichkolwiek pytań i wątpliwości, a oni już w razie czego skontaktują się z nami. Zresztą i tak nie spodziewajcie się zbyt wielu decyzji do podjęcia, bo w bieżącym sezonie zimowym anulujemy wszystkie projekty poza granicami bazy. Bez zmian pozostają tylko pomiary atmosferyczne i badania szkarłupni w akwariach. Krótko i dosadnie mówiąc, macie tam siedzieć na tyłkach i w spokoju przezimować. Czekajcie na wrześniowy transportowiec jak co roku. Bez odbioru.

Nie oszukujmy się, czegoś takiego się spodziewaliśmy, choć chyba każdy liczył w duchu na helikopter albo nowego kierownika bazy. I jedno, i drugie wyraźnie podbudowałoby morale. Nie wszystkim – chyba tylko Scaffidiemu – spodobało się, że dowodzi nami człowiek, którego w życiu na oczy nie widzieliśmy, który nie zna naszej sytuacji i z którym komunikacja jest uzależniona od technologii. Oczywiście nikt nas o zdanie nie pytał.

– Nie zrozumcie mnie źle – mówi chrapliwie Hailey i dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że przez cały ten czas była nieruchoma jak posąg – ale chyba moglibyśmy wykorzystać ten moment… nazwijmy to, interregnum… żeby dobrać się do sejfu z alkoholem. Nie wiem jak wy, ale ja naprawdę potrzebuję drinka. Jak nigdy w życiu.

Alkohol jest trzymany pod kluczem. Wydaje się go tylko na polecenie kierownika bazy i jest zarezerwowany na szczególne okazje, najczęściej Boże Narodzenie.

– Do Gwiazdki daleko, fakt, ale okoliczności chyba rzeczywiście są wyjątkowe – przebąkuje Fabian, nieśmiało popierając wniosek, co wywołuje pomruk aprobaty.

– Nie przypominam sobie, żeby regulamin wspominał cokolwiek o głosowaniu – mówi spokojnie, choć stanowczo Prokopec. – Bardzo szanuję demokrację, ale ona tutaj nie obowiązuje.

– Nie zaczynajcie z łaski swojej wojny ideologicznej z powodu butelczyny brandy – wtrąca się Stevie Scaffidi. – Zaraz skontaktuję nas z Casey i sprawa się wyjaśni. Myślę, że pan kierownik nie zabroni nam się odstresować. Pasuje? – uśmiecha się uspokajająco i zaczyna majstrować przy radiostacji, ale reszcie ekipy ta propozycja najwyraźniej nie pasuje, bo wymieniają ukradkowe spojrzenia, a potem ledwo dostrzegalnym ruchem głowy Timothy, powiernik klucza do Alkoholowego Skarbca, zaprasza pozostałych, by poszli za nim. Jeden po drugim podążają za kucharzem. Scaffidi i Prokopec udają, że nie mają pojęcia, dokąd tamci poszli.

– Idę się przewietrzyć – rzucam i wstaję. Nie kłamię, naprawdę nie mam ochoty pić.

Wita mnie siarczysty mróz i rozgwieżdżone niebo. Tak smoliście czarnego nieboskłonu i do tego tak gęsto usianego świetlistymi punkcikami nie uświadczy się prawie nigdzie indziej na świecie. Wprawdzie przegapiłem wschód i zachód słońca, dwa piękne zjawiska, które w połowie maja nie są od siebie zbyt odległe, ale nadal mogę mieć nadzieję na zorzę polarną. Oczyma wyobraźni już widzę przelewające się po nocnym niebie wzburzone, szmaragdowe fale Aurory australis, których usiłuje dosięgnąć niteczka zielonego światła lasera LIDAR, tak żałosna i nikła w porównaniu ze spektaklem przyrody.

– Podziwiamy widoczki, co, Alan? – Brodacz odzywa się zza moich pleców. – Żeby tylko nie przegapić ostatniego zachodu słońca, ale to dopiero drugiego czerwca. Do zobaczenia w lipcu, słonko! – Podchodzi bliżej i jak zawsze częstuje mnie papierosem, chociaż wie, że odmówię.

– Ty też nie miałeś ochoty na drinka, Craig?

– Powiedzmy, że mam mniejsze potrzeby niż można by sądzić – odpowiada skromnie. Faktycznie, z tą potężną, pożółkłą od tytoniowego dymu brodą, wielkim brzuchem i wzrostem bramkarza w klubie nocnym zawsze wyglądał na faceta, dla którego wychylenie szklanki whiskey to jak zwilżenie ust. – U nich się tam już chyba pokazuje dno butelki – dodaje. – No, ale każdy odreagowuje po swojemu. A ty?

– Ja… poczekam na zorzę, a jak się nie pojawi, wracam do pracowni i posłucham muzyki.

– Mówiąc „muzyka” masz na myśli coś, co ma melodię, rytm, może nawet słowa i tego typu głupoty – pyta z przekorą – czy też chodzi ci o ten atmosferyczny szum, który nazywasz ambientem?

– Nazywam go ambientem, bo nim właśnie jest. Prawdziwa muzyka. Mój program używa danych z LIDAR-u, każdej ze zmiennych typu temperatura, prędkość wiatru, nasycenie aerozolami i te pe do określenia paru różnych parametrów, czyli na przykład rytm współgra z melodią, a tempo z tonacją. No i przede wszystkim barwa dźwięku jest…

– Czyli mówisz, że tam się pojawia melodia?

– Przy sprzyjających wiatrach, dosłownie – zapewniam go ze śmiechem. – Bardzo rozbudowałem ten program przez sezon letni, teraz brzmi prawie jak muzyka skomponowana przez człowieka. Powinieneś mu kiedyś dać drugą szansę.

– Wybacz, ale mi nie staje, kiedy tylko usłyszę słowo „fraktal”. Dla mnie ta muzyka to taka sama sztuka, co bohomazy napaćkane trąbą słonia. Bez obrazy.

– Pierdol się – mówię z uśmiechem kota z Cheshire. – Bez obrazy.

 

*

 

Tej nocy uciekające z trzewi Słońca wysokoenergetyczne cząstki najwyraźniej nie miały w planach zapłonąć w jonosferze soczystą zielenią. Nie mogąc liczyć na zorzę, chronię się przed mrozem w pracowni. Tutaj wreszcie czuję, jak uchodzi ze mnie całe napięcie z ostatnich dwudziestu czterech godzin.

Na ekranie piętrzą się liczby i wykresy, izobary i izotermy, barwny wycinek chaosu schwytanego w cienką wiązkę światła o długości fali pięciuset trzydziestu dwóch nanometrów: impulsowy laser typu solid-state. To LIDAR, czyli mówiąc po ludzku radar skanujący atmosferę, w którym zielone światło lasera zastępuje fale radiowe. Zbiera dane. Dla Hailey mają one ogromne znaczenie, stanowią papierek lakmusowy informujący, jak szybko zabijamy własną planetę. Ja, jako fizyk, nie oceniam i nie wartościuję tych danych. Dla mnie oznaczają czysty, piękny, idealnie przypadkowy chaos.

Ze słuchawek sączy się basowy, nieregularnie wibrujący pomruk, który nie przypomina żadnych dźwięków tego świata. Niczym podmuchy niezdecydowanego wiatru narasta i opada przyjemny, kojący jak chlupot oceanu brązowy szum. Pojedyncze nuty eterycznie brzmiącej elektroniki, miękko wtopione w tło, układają się w niespiesznie rozwijającą się melodię. Melodia ta jeszcze nie wie, w którym kierunku pójść, w które tony uderzyć i jakie emocje wzbudzić. Nikt nie jest w stanie tego przewidzieć. Każdy z ruchów Browna każdego pojedynczego atomu azotu czy tlenu może odegrać w procesie tworzenia nie pośledniejszą rolę niż ta trzepotu owadzich skrzydełek w efekcie motyla.

A jednak… Mam nieodparte wrażenie, że…

– O, tutaj się schowałeś! Co tak sam siedzisz?! – wykrzykuje Hailey, jeszcze bardziej rumiana niż zwykle. Zagląda mi przez ramię, pachnie koniakiem.

– Czuję, że nie próżnowaliście. – Staram się, żeby to nie zabrzmiało jak oskarżenie, ale niepotrzebnie. Jest zbyt roześmiana, żeby doszukiwać się jakichś złośliwych podtekstów.

– Ty wiesz, jakie skarby tam przed nami chowali? Hennessy, rémy martin, sama górna półka!

– Taa. Chyba nie osuszyliście naszego barku do dna?

– Coś tam jeszcze zostało. Czego słuchasz? – rzuca wymijająco i bez pytania zakłada sobie na uszy moje słuchawki; od razu się krzywi. – Ahaaa… Craig mi opowiadał.

Postanawiam udawać, że nie widzę jej rozczarowania.

– Dobrze się składa, że jesteś. Akurat potrzebuję kogoś, kto by obiektywnie rzucił okiem, czy raczej uchem. Powiedz, nie przypomina ci to czegoś? Nie brzmi jak jakaś znana melodia?

Chyba jest zbyt podchmielona, by ze skupieniem wsłuchać się w osobliwą muzykę atmosfery. A może melodia już się gdzieś rozwiała wraz ze zmianą kierunku wiatru?

– Ja tu słyszę tylko jakieś szumy i buczenie.

– Nie ty jedna – wzdycham. – Nieważne.

 

*

 

Przez całą noc śni mi się ten sam sen, co ostatnio.

Schodzę po ściance wspinaczkowej. Z początku wygląda jak ta w naszej sali gimnastycznej w Davis, ale w miarę schodzenia staje się inna, trudniejsza, bardziej obca; chwyty robią się coraz rzadsze. Nagle zdaję sobie sprawę, że schodzę jakimś ciemnym, ciasnym szybem wywierconym w skale albo lodowcu.

Docieram na dół do lodowej jaskini. Błękitna poświata prześwituje przez strop, chłodne powietrze jest całkowicie nieruchome, cisza aż dzwoni w uszach. Nie wiadomo skąd pojawia się pingwin. Przez chwilę myślę, że jest moim zwierzęciem mocy i że pewnie zaraz powie mi „Ślizgaj się!” jak Narratorowi w „Podziemnym kręgu”. Zamiast tego moja podświadomość postanawia zainspirować się innym obrazem. Ciało pingwina otwiera się jak owadożerna roślina, niczym husky w filmie „Coś”, a z jego wnętrza wystrzeliwują macki i oplatają mnie. Chcę krzyczeć, ale nie mogę. Wtedy uświadamiam sobie, że istota nie ma złych zamiarów, że jej dotyk wcale nie boli i że ona chce mi coś przekazać. Zastygam nieruchomo i już wydaje mi się, że słyszę w głowie jakiś szept, kiedy nagle się budzę.

Wygrzebując się z pościeli trochę żałuję, że nie piłem z innymi. Może wtedy nie pamiętałbym tego dziwacznego, niepokojącego snu. Opłukuję twarz, szybko się ubieram i wychodzę na świeże powietrze. Jak zawsze, wita mnie mróz, ciemność i wiatr hulający między budynkami naszego małego zimowego królestwa. Rany, jak tu pusto. Pozostali najwyraźniej odpokutowują wczorajszą niesubordynację. To zabawne – w sezonie letnim Davis zmienia się w niewielkie, lecz tętniące życiem miasteczko z trzema sklepikami, schludnie odśnieżonymi ścieżynkami i siedemdziesiątką mieszkańców. A teraz? Pustka, cisza, dwudziestogodzinna noc. Maszyny robią swoje, skrupulatnie i niewzruszenie filtrując naszą wodę, ogrzewając nasze pokoje, mierząc siłę wiatru, badając atmosferę i wykonując setki innych zadań. A my jesteśmy tylko organicznym nadbagażem, który w swej megalomanii ubzdurał sobie, że jest panem tej skutej lodem krainy.

Alarm pożarowy przerywa mój obchód po zimowych włościach. Dźwięk odbija się od budynków i grzęźnie w śniegu; przez chwilę nie mogę się zorientować, skąd dochodzi. Oczy nerwowo rozglądają się wokoło, aż wreszcie napotykają smugę dymu wznoszącego się spomiędzy zabudowań.

Wybiegam zza kwater mieszkalnych i od razu czuję na sobie wzrok skrywającej antenę satelitarną kopuły geodezyjnej, łypiącej na mnie niczym gigantyczne owadzie oko. To z przyległego do niej budynku łączności unosi się dym.

Wpadam do środka. Gryzący zapach palonej izolacji i plastiku uderza w nozdrza i wyciska łzy z oczu. Ruszam korytarzem w poszukiwaniu ognia.

Zza rogu wybiega Prokopec. Niemal wpadamy na siebie.

– Co się dzieje? Gdzie się pali? – wykrzykuje lekarz.

– Skąd mam wiedzieć? Sprawdzałeś z tamtej strony?

Kiwa głową, zawracamy. Gęste jak zupa kłęby czarnego, cuchnącego dymu wypełzają z pomieszczenia operatora łączności, tego samego, w którym czekaliśmy na decyzję Wydziału do spraw Antarktyki. Zrywam ze ściany gaśnicę, Kenneth otwiera na oścież niedomknięte drzwi.

Wstrzymuję oddech. Przez dym i łzy w oczach ledwo widzę płomienie liżące biurko i radiostację. Wyrywam zawleczkę i pociągam za spust gaśnicy, niemal na oślep kierując strumieniem białej piany.

Pozostali zjawiają się, przeważnie zaspani i skacowani, po paru minutach, kiedy już ogień przestał się tlić, a klimatyzacja uporała się z większością gęstego, gryzącego dymu.

– Wszystko szlag trafił – obwieszcza cierpko Scaffidi po zakończeniu oględzin. – Pal licho, że radiostacja padła z gorąca, bo może damy radę ją wskrzesić. Najgorzej, że zwarcie sfajczyło skrzynkę rozdzielczą, kable i całą resztę. Nawet łączności satelitarnej nie mamy.

Wymieniamy tylko tępe, ponure spojrzenia, bo nie nikt ma nic do dodania. Jak pech to pech.

 

*

 

Znów wsłuchuję się w eteryczną muzykę mezosfery, a oglądany spod półprzymkniętych powiek świat sprawia wrażenie mniej realnego niż hipnagogiczne obrazy przelewające mi się przed oczami: kłęby suchego, sypkiego śniegu niesionego wiatrem tuż nad lodem, niczym zwiewne, na wpół przejrzyste woale.

Podnoszę głowę z biurka. Jest ciężka, jakbym zamiast półkul mózgowych miał parę cegieł – i właśnie tak otępiały się czuję. Nawet nie wiem, czy to rano, czy wieczór według naszego umownego czasu, bo przecież za oknem tak czy inaczej jest ciemno.

Co mnie wyrwało z półsnu?

Resztki kawy chlupią smętnie o ścianki termosu, kiedy wlewam sobie do gardła ostatnie krople czarnego nektaru bogów, żeby się dobudzić. Przekręcam potencjometr. Sączący się ze słuchawek szept powietrza schwytanego w promień światła robi się głośniejszy. Albo postradałem zmysły, albo brzmi trochę jakby ktoś nucił pod nosem smutną, pełną uczucia piosenkę. I w dodatku znów mam wrażenie, że tę melodię skądś znam. Oczywiście nie słychać słów, ale to w każdym razie przypomina dźwięki, jakie wydają ludzkie struny głosowe. Skąd to się, u diabła, wzięło w moim programie?

Otwieram interfejs aplikacji, którą niezbyt kreatywnie nazwałem AtmoMusic, i wchodzę w parametry syntezatora. Jedno z okien wypełniają wykresy spektralne z LIDAR-u, a tuż obok generowane przez L-system fraktalne struktury rozrastają się niczym kryształki lodu, jak organizmy na pożywce z surowych danych z lasera. Każda z tych „śnieżynek”, tak samo jak prawdziwy płatek śniegu jednocześnie niepowtarzalna i samopodobna, służy programowi do kreowania parametrów brzmienia: liczby oscylatorów, kształtu fali, okresu modulacji i tak dalej.

Sprawdzam po kolei wszystkie etapy, ale nie wkradł się błąd, program nie odtwarza żadnego pliku dźwiękowego, nic z tych rzeczy. Wszystko idzie z atmosfery. Dziwne. Oczywiście przy odpowiednim układzie warstw powietrza spektrogram może przyjąć postać, na podstawie której program odtworzyłby składowe harmoniczne ludzkiego głosu. Tylko czemu wcześniej czegoś takiego nie słyszałem?

Potrzebuję opinii kogoś, kto nigdy nie traci głowy i doskonale wiem, gdzie znajdę taką osobę.

– Craig? – wołam już od progu laboratorium do badań nad fauną morską. – Jesteś zajęty?

Odpowiada mi tylko bulgot ogromnych filtrów i monotonne, otępiające brzęczenie jarzeniówek. Lampy wiszą tuż nad powierzchnią wody, nad każdym z wielkich, wypełniających pomieszczenie akwariów, układających się w coś w rodzaju szklanego labiryntu. Idąc jego wąskimi odnogami, zastanawiam się, czy otaczające mnie stworzenia – przyssana do szyby rozgwiazda, przypominający skrzyżowanie kwiatu z ośmiornicą liliowiec i inne nieznane mi z nazwy bezgłowe, bezokie stwory jakby żywcem wyjęte z koszmarnych snów Lovecrafta – zauważają którymś ze zmysłów moją obecność.

Kątem oka widzę w głębi jednego z akwariów ciemny, zdeformowany przez refrakcję ludzki kształt. Najwyraźniej kształt również mnie dostrzega, bo podskakuje, upuszcza coś z brzękiem, klnie i wreszcie wyłania się zza rogu pod postacią Craiga.

– Cholera, Alan, myślałem, że zejdę. Co się tak skradasz? – marudzi, zbierając z podłogi blaszane pojemniki.

– Wołałem cię. Pewnie znowu się wyłączyłeś. Parę razy cię na tym złapałem: gapisz się na te stwory nawet nie mrugając. Pewnie wyobrażasz sobie, jak fascynujące i pełne przygód musi być życie kolczastej kulki z otworem gębowym jak u facehuggera.

Craig prycha z pogardą.

– Raz, że w przeciwieństwie do jeżowca facehugger nie ma układu pokarmowego, bo się nie odżywia, a dwa, że latarnia Arystotelesa wygląda zupełnie inaczej.

Nie mam pojęcia, kto nadał tak fantazyjną nazwę narządowi przypominającemu zwieracz odbytu uzbrojony w pięć krzywych siekaczy, ale wiem jedno: nie ma się co spierać z facetem, który napisał o nim dwie prace naukowe.

– Jesteś bardzo zajęty? Chcę ci coś pokazać.

Wracamy do pracowni badań atmosferycznych. Craig mruży oczy, kiwa głową, marszczy brwi, w zadumie gładzi brodę niczym stuletni mędrzec i ogólnie udaje strasznie skupionego, kiedy puszczam z głośników efekty pracy AtmoMusic.

– Co to oznacza w praktyce?

– Nie mam pojęcia – odpowiadam zgodnie z prawdą – i to właśnie jest fascynujące.

Namyśla się przez chwilę.

– I wszędzie tak jest? – pyta wreszcie. – Mam na myśli, czy w każdym miejscu atmosfera jest „przesycona” tym mruczeniem?

– A wiesz, że się nad tym nie zastanawiałem… – Czuję się jak idiota. To jedna z pierwszych rzeczy, jakie należałoby sprawdzić.

Otwieram interfejs sterujący laserem.

– Akurat trwa cotygodniowy test diagnostyczny – mówię, przeglądając harmonogram programów badawczych – więc nie przerwiemy żadnego superważnego projektu Hailey, jeśli troszeczkę przesuniemy LIDAR.

Wstukuję komendę, a na dachu sąsiedniego budynku kopuła obraca się, wlokąc za sobą po niebie nitkę lasera. Muzyka zmienia się przy akompaniamencie trzasków jak staromodne radio dostrajane za pomocą pokrętła. Przyspiesza, zwalnia, drży i szumi, a spomiędzy cichych, basowych wibracji przebijają wyższe, rozedrgane tony, ale melodia nie daje się całkowicie zagłuszyć. Obracam laser w kierunku Australii, a potem ku biegunowi i na wschód, ale mruczanka nie znika: cały czas jest słyszalna, czasem cichsza i wolniejsza, a po chwili znów głośniejsza i bardziej zdecydowana.

– A to ci zagadka – mówi Brodacz. – Teraz będzie mi się to śniło po nocach.

Jego słowa przypominają mi mój powtarzający się sen, ten o schodzeniu do lodowej jaskini. Nagle uświadamiam sobie, co zainspirowało moją podświadomość do śnienia o tunelu wywierconym w lodowcu.

– AM06

– Co?

– Spróbuję nastawić laser tak, żeby wiązka padała nad odwiertem placówki AM06.

– Dlaczego akurat tam?

– Intuicja naukowca? Sam nie wiem. A czemu nie?

Kopuła się obraca. Basowe buczenie i elektroniczne brzmienia cichną. Przez chwilę nie słyszymy nic, zupełnie jakbym wycelował w oko cyklonu, ale potem, wyraźnie i czysto jak nigdy dotąd, rozlega się melodia.

– O cholera – szepczę.

– Co się stało?

– Wiedziałem, że znam tę melodię! „Dark was the night, cold was the ground”. Ta piosenka poleciała w kosmos na Złotej Płycie z sondą Voyager.

Przez chwilę siedzimy w milczeniu, wsłuchani w smutną, pozbawioną słów pieśń niewidomego bluesmana sprzed ponad pół wieku.

– Wiem o czym myślisz – mówi w końcu Brodacz. – Znam cię jak nikt na tej stacji, więc wiem. Ale to, że słyszymy tę melodię jeszcze nie oznacza…

– …że ktoś lub coś chce się z nami porozumieć. Ze mną.

– Rozumiem twój entuzjazm. Dla mnie to też najdziwniejsza rzecz, z jaką się spotkałem. Ale czy nie uważasz, że to trochę… czy ja wiem… naciągane? Naprawdę myślisz, że tam pod lodem siedzi zielony ludzik uwięziony w swoim pojeździe i kontaktuje się z tobą w pokrętny, zaszyfrowany sposób zamiast, dajmy na to, za pomocą fal radiowych?

Nie odpowiadam.

– Brzytwa Ockhama, sam byś tak powiedział. Jakie jest najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie?

– Błąd programu. Interferencja fal. Schizofrenia.

– Spróbuj najpierw wyeliminować pierwsze dwie opcje – puszcza oko i wraca do swoich ukochanych szkarłupni, a ja zostaję i sprawdzam wszystko raz za razem.

Jeszcze przed świtem jestem w rozsądnych granicach pewien, że wykluczyłem wszelkie błędy i zakłócenia.

Cholera.

 

*

 

Porę śniadania wyznaczają zegary i głód kofeinowy. Nawet po skończonym posiłku nikomu nie spieszy się wracać do obowiązków, więc grzejemy dłonie o kubki z kawą i próbujemy rozmawiać. Wymuszone żarty nie śmieszą, próby pogodnej konwersacji spełzają na niczym, siedem par oczu ucieka od boleśnie pustych krzeseł przy stole. Atmosfera robi się jeszcze bardziej ponura, gdy Scaffidi wyznaje, że perspektywy naprawy radiostacji nie wyglądają zbyt kolorowo. Milczymy przez chwilę.

– Muszę wam o czymś powiedzieć – przerywam ciszę. – Natrafiłem na niezwykłe zjawisko i uważam, że powinniśmy je zbadać.

Zaczynam opowiadać. O faktach, domysłach i przeczuciach, aż wreszcie przełamuję się i wspominam nawet o snach. Momentalnie żałuję.

– Dla mnie sprawa wygląda na nieco naciąganą, choć to pewnie dlatego, że jestem tylko niedouczonym konowałem – wtrąca się Prokopec z nutką złośliwości – ale zgoda, może i powinniśmy kogoś o tym odkryciu poinformować, gdy tylko odzyskamy łączność ze światem.

– A co, jeśli głos zamilknie? – odpowiadam. – Wtedy nigdy nie dowiemy się, co to było.

– Pomyślcie przez chwilę jak naukowcy – Craig włącza się do rozmowy. – Powinniśmy najpierw sprawdzić, co tak naprawdę powoduje ten efekt. Czy kryją się za nim normalne stany atmosfery, a może jednak mamy do czynienia z jakąś anomalią?

– Dziś rano poprosiłem Hailey, żeby zerknęła na wykresy.

– Na pierwszy i nawet drugi rzut oka nic szczególnego – mówi obojętnym tonem pani klimatolog. – Jasne, że trzeba by dokładniejszych analiz…

– Nie rozumiecie? – wbrew woli podnoszę głos. – AtmoMusic tworzy muzykę z chaosu. Melodia jest w jakiś sposób zakodowana w tym chaosie, więc to tak, jakbyś oczekiwała, że jednym zerknięciem zdołasz odszyfrować kryptogram z Enigmy.

– Pozostając przy tej kryptograficznej analogii – wtrąca się Scaffidi – Alan najwyraźniej twierdzi, że szczęśliwym trafem udało mu się stworzyć klucz rozszyfrowujący tę zakodowaną wiadomość. Że takim kluczem okazała się zbitka amatorsko skleconego kodu.

Wzruszam ramionami.

– Tak czy inaczej, musimy to zbadać. Na miejscu.

Prokopec splata palce pod brodą i przeszywa mnie przenikliwym, nieruchomym na kocią modłę spojrzeniem.

– Alan, jedyne co musimy to słuchać rozkazów z góry. A nasze rozkazy są jasne. Bez pozwolenia nie opuszczamy terenu stacji. Co więcej, nie dostaniemy takiego pozwolenia z tej prostej przyczyny, że nie mamy łączności. Prędzej czy później, gdy warunki pozwolą, ktoś nas odwiedzi i zainteresuje się, czy jeszcze żyjemy. Do tego czasu…

– Do tego czasu jesteśmy zdani na siebie – przerywam mu – i musimy myśleć za siebie.

– Co proponujesz? – pyta Hailey.

– Ekspedycję.

Przez dłuższą chwilę wpatruje się we mnie sześć par oczu. Dostrzegam w nich zaskoczenie, podziw, rozbawienie, oburzenie i słabo zawoalowaną wrogość w najrozmaitszych kombinacjach i proporcjach.

– Nikogo nie przymuszam – kontynuuję, lekko speszony ich spojrzeniami. – Jeśli nikt się nie zgłosi, sam wezmę snowcata i wrócę do AM06.

– Od kiedy możemy ot, tak wyruszać sobie na przejażdżkę pojazdem, który kosztował australijskiego podatnika ponad ćwierć miliona dolarów? – pyta chłodno Prokopec, wciąż przeszywając mnie spojrzeniem.

– Od teraz, Kenneth, od tej pieprzonej sekundy. Trafiło nam się tuż pod nosem bezprecedensowe zjawisko i nie ma nikogo, kogo moglibyśmy poprosić, żeby łaskawie pozwolił nam dokonać odkrycia stulecia. Tak jak mówiłem, trzeba zacząć myśleć za siebie. – Robię pauzę i dodaję: – Proponuję głosować. Ja jestem za.

– Oczywiście, że jesteś za, w końcu to twój genialny pomysł – prycha z irytacją Prokopec. – Osobiście nie mam ochoty brać udziału w tej farsie, ale niech ci będzie. Pytanie tylko, ile osób, jeśli ktokolwiek, zdecyduje się cię poprzeć.

– Chociażby ja – mówi Craig, a Kenneth piorunuje go spojrzeniem. – I zgłaszam się na ochotnika jako członek ekspedycji.

– Chyba jesteście niepoważni – krzywi się Scaffidi. – Obaj wylecicie stąd na zbity pysk. Wspomnicie moje słowa, machając nam na pożegnanie z pokładu wrześniowego transportowca. Jestem przeciw.

Fabian i Timothy wymieniają spojrzenia.

– Nie jesteśmy naukowcami, więc trudno nam się wypowiadać o zjawiskach atmosferycznych… – zaczyna kucharz.

– …ale wiemy jedno: wolimy zachować robotę niż dać się wciągnąć w wasze gierki – dodaje mechanik. – Ja rezygnuję z prawa do głosu.

– Ja też – przytakuje Timothy. – Rozstrzygnijcie to między sobą, w piątkę.

Wszystkie spojrzenia skupiają się na Hailey.

– Przykro mi, Alan – mówi klimatolog po chwili wahania, uciekając wzrokiem. – Głosuję przeciw.

– No i to już wszyscy oprócz mnie – mówi Kenneth. – Zgadnij, na którą z opcji głosuję. Dwie pierwsze próby się nie liczą.

– Wstrzymujesz się? – silę się na sarkazm.

– Chyba śnisz. Niniejszym zamykam obrady – oznajmia ze złośliwym uśmiechem. – To ten moment, kiedy możesz już warknąć „niech cię cholera, Kenneth”.

 

 

*

 

– Niech cię cholera, Kenneth.

Jest druga w nocy. Z wściekłością rozgarniam zawartość szuflady, nie dbając już o to, że metaliczne pobrzękiwanie narzędzi i kluczyków do skuterów śnieżnych odbija się echem od ścian ogromnego garażu. Brakuje tego jednego, najważniejszego kluczyka – do traktora śnieżnego. Tak, zlekceważyłem polecenia z góry. Tak, nie posłuchałem również decyzji podjętej w głosowaniu, które sam zarządziłem. Sprzeniewierzyłem się ideałom demokracji i mam za swoje.

– Żeby cię szlag trafił.

Zatrzaskuję z hukiem szufladę i gaszę latarkę, garaż tonie w egipskich ciemnościach. Opieram się plecami o snowcata i, jak gdyby przygnieciony nagłym skokiem grawitacji, osuwam się ciężko na podłogę. Rozważam różne opcje. Trudno zresztą powiedzieć, by rozpościerała się przede mną cała gama możliwości. Są tylko dwie. Opcja pierwsza: zostać w bazie. Opcja druga: zrezygnować z większości sprzętu, wziąć skuter i zaryzykować ugrzęźnięcie w pokrywie śnieżnej oraz śmierć z hipotermii.

Zamykam oczy. Może jednak powinienem był posłuchać? Może faktycznie większość jest rozsądniejsza od mniejszości? Z trudem odganiam te myśli. Czuję się taki bezsilny… i senny. Tak mało ostatnio sypiam. Boję się. Sny robią się obce i jakby nie moje. Nie mam pojęcia, jakie jest ziarno, z którego kiełkują, a które musiało zagnieździć się w mojej podświadomości – co takiego przeczytałem, o czym myślałem, jakie filmy oglądałem? – ale czuję, że sny coraz agresywniej poczynają sobie w mojej głowie. Ten ostatni, najświeższy, śniony zaledwie kilka godzin temu, był jak dotąd najgorszy.

 

*

 

Tunel ciągnie się w nieskończoność. Nie istnieje już nic oprócz plastikowych chwytów jak ze ścianki wspinaczkowej i osaczających mnie ścian wydrążonego w lodzie szybu. Jego przekrój wydłuża się w elipsę, by następnie załamać się, tworząc skomplikowany wielokąt, groźnie mierzący we mnie ostrymi krawędziami. Wreszcie docieram do miejsca, gdzie szlak z chwytów urywa się. Prawa geometrii przestały obowiązywać. Zastygam nieruchomo. Staram się nie patrzeć na tysiące chaotycznie rozmieszczonych faset iście Escherowskiego n-ścianu, gdzie n równa się nieskończoności. W każdej ze ścian więżącej mnie niemożliwej figury odbija się jak w kałuży rtęci moja przerażona, zdezorientowana twarz. W głowie słyszę szepty setek warg, szeleszczące jak suche liście. To czysty obłęd sączy się z luster do mojego mózgu. Chcąc zagłuszyć nachalne głosy, krzyczę i budzę się z koszmaru.

Po omacku znajduję włącznik światła; blask lampki nocnej odpędza wspomnienie snu. Cholera, z nocy na noc jest coraz gorzej. Wygrzebuję się z łóżka i przepłukuję twarz; moja chęć do położenia się z powrotem oscyluje w okolicach zera. Patrzę na zegarek: dochodzi wpół do drugiej.

Nosi mnie. Raz po raz przemierzam swój niewielki pokoik. Od drzwi do okna mierzy cztery kroki, od łóżka do biurka dwa, od umywalki do szafki dwa. Chodzę i liczę kroki, czując, że zaraz oszaleję od nadmiaru kłębiących się w głowie myśli.

Sięgam do szuflady biurka po portfel. Leży tam, zapomniany, pozbawiony cywilizacji, która nadawałaby znaczenie tkwiącym w środku banknotom i monetom. Bezwiednie wyjmuję z przegródki jedną z nich. Dwudziestocentówka. Jest zimna i dziwnie obca po miesiącach spędzonych bez pieniędzy.

Łóżko trzeszczy cichutko pod moim ciężarem, gdy siadam, nadal wpatrzony w niklowo-miedziany krążek. Mówi się, że rzut monetą pomaga podjąć trudną decyzję. Że przez krótką chwilę, kiedy moneta jeszcze wiruje w powietrzu, a wynik rzutu wciąż pozostaje nieokreślony, nagle odkrywamy, na jaki wynik mamy nadzieję.

W sumie co mi szkodzi?

Obracam dwudziestocentówkę w palcach. Z awersu łypie na mnie profil królowej z drugiego krańca globu. Niech ona symbolizuje posłuszeństwo godne czołobitnego sługi. Z kolei na rewersie dziobak beztrosko chlapie się w wodzie. Czy ktoś kiedyś widział tresowanego dziobaka? Czy ten nietuzinkowy ssak wodno-lądowy słucha kogokolwiek oprócz własnych instynktów?

Rzucam monetą. Pobłyskuje w świetle lampki i na moment zdaje się wisieć w powietrzu niczym metalowy koliber. Wreszcie spada na podłogę.

Z jakiegoś powodu nie jestem szczególnie zaskoczony, widząc dziobaka.

 

*

 

O godzinie pierwszej dziesięć w nocy czasu lokalnego Kenneth James Prokopec, mierzący sto siedemdziesiąt cztery centymetry mężczyzna rasy białej, opuszcza budynek garażu mieszczącego pięć skuterów i traktor. Zapadając się w sięgającej mu niemal do kolan pokrywie śnieżnej, brnie w kierunku ogrodu hydroponicznego. Wchodzi do środka, czując uderzenie gorącego, wilgotnego powietrza. Wyjmuje z kieszeni kluczyki do traktora śnieżnego, które zabrał z garażu, aby schować je przed Alanem Michaelem Carrem, mierzącym sto sześćdziesiąt dziewięć centymetrów mężczyzną rasy białej. Kenneth nie ufa Alanowi tak bardzo, że obawia się, iż ten mógłby spróbować wykraść kluczyki z jego pokoju, gdyby Kenneth tam właśnie je ukrył. W chwili obecnej istnieje pięćdziesiąt pięć procent szans na to, że jego podejrzenia byłyby słuszne.

Kenneth Prokopec rozgląda się po hydroponicznych uprawach bazylii, tymianku, pomidorów, ogórków, rzodkiewek i truskawek. Nie zwraca uwagi na kojący szum wody w przewodach ani na przyjemny zapach ziół. Usiłuje zlokalizować ostatnie miejsce, w którym komukolwiek przyszłoby do głowy szukać kluczyków do traktora śnieżnego i w którym nie istniałoby ryzyko, że zostaną one odnalezione przez przypadek.

Kenneth Prokopec nie znajduje takiego miejsca. Nie ma na to czasu. Minutę i czternaście sekund przed jego wejściem do budynku grudki niedokładnie rozrobionego preparatu odżywczego utworzyły zator w rurce nawadniającej drugi rząd pomidorów od lewej. Teraz, gdy Kenneth rozgląda się za idealną kryjówką, ciśnienie w rurce nadal rośnie. Pompa bez wytchnienia tłoczy wodę, a niezawodny w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przypadków mechanizm wyłączający ją w przypadku zatoru tym razem zawodzi. Ciśnienie osiąga dwadzieścia sześć atmosfer – wartość, której jedna z głowic zraszających nie wytrzymuje. Delikatna dysza eksploduje z dźwiękiem przypominającym strzał korka od szampana, a odłamek metalowej obręczy mocującej wbija się w prawy oczodół mężczyzny i grzęźnie w płacie czołowym.

Prawdopodobieństwo takiego wypadku to 1 : 59 072 606.

 

*

 

W panującej w garażu ciemności czas płynie niezauważalnie, nie sposób odróżnić minut od godzin. Nie wiem, ile go upłynęło, gdy kiwałem się wsparty plecami o traktor śnieżny, starając oprzeć się falom senności, wspominając i rozmyślając, ważąc na szalach rozsądku własne obawy oraz determinację, by wbrew wszystkiemu udać się na samotną wyprawę do AM06.

W końcu jednak, zmorzony snem, powracam do schodzenia lodowym tunelem.

 

*

 

– Alan! – wykrzykuje Hailey. Rozchylam powieki. – Myśleliśmy, że zaginąłeś!

Odkrywam, że tylko z najwyższym trudem poruszam skostniałymi z zimna rękami i nogami, zupełnie jakbym miał na sobie zbroję z zardzewiałymi na amen stawami. W nocy temperatura w garażu musiała spaść poniżej dziesięciu stopni Celsjusza. Hailey najwyraźniej dostrzega moją niezborność ruchów, bo pyta:

– Boże, nic ci nie jest?

– Tylko trochę zmarzłem – mówię niewyraźnie, bo broda skacze mi tak, że ząb tylko z rzadka trafia na inny ząb. Z mozołem podnoszę się do pionu. – Skąd ta nagła troska?

Odwraca wzrok. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że oczy ma zaczerwienione od łez.

 

*

 

Głęboko wdzięczny za ciepły koc, gorącą kawę i panującą w mesie komfortową temperaturę, powoli odzyskuję ciepłotę ciała. Obok mnie siedzą Craig i Hailey, a nieco dalej, z dyndającymi ze stołu nogami, Scaffidi, Fabian i Timothy.

– Więc… co go właściwie zabiło? – pytam. – Jakie dokładnie miał obrażenia?

– Skąd mam wiedzieć? To on, kurwa, był lekarzem! Miałem mu na miejscu zrobić sekcję zwłok?! – Timothy przykłada do ust prawdopodobnie ostatnią w promieniu kilkuset kilometrów butelkę brandy. – Z początku nawet nie wiedziałem że on… myślałem, że tylko stracił przytomność. Wszedłem do ogrodu hydroponicznego, bo paliło się światło. To dosyć dziwne o szóstej rano. Wchodzę, on leży na brzuchu. Myślę: rany, pewnie zasłabł… Klepię go w ramię, zero reakcji. Odwracam go na plecy… Chryste. Był taki blady, wyglądał jakby miał skórę z wosku. A tu, w kąciku prawego oka, miał małą rankę. Krew zakrzepła mu na twarzy, było tego tylko parę kropel… – Pociąga kolejny potężny łyk brandy. – Wyglądał jakby płakał krwawymi łzami, jak jakaś święta figura.

– Szpikulec do lodu. – Scaffidi przerywa ciszę, która zapadła po słowach kucharza. – Jeśli miałbym zgadywać, co zadaje takie rany, powiedziałbym, że szpikulec do lodu. Czytałem, że w mrocznych wiekach psychiatrii robiło się nimi lobotomię przez oczodół.

– Zamknij się, Stevie – cedzę przez zaciśnięte zęby. – W dupę sobie wsadź te zgadywanki i anegdoty. Szczególnie, że twoja wersja sugeruje, że Kenneth został zamordowany.

– A nie został? – pyta wyzywająco Timothy i przez dłuższą chwilę nie dociera do mnie, czemu tak przeszywa mnie wzrokiem. Pozostali wymieniają dyskretnie spojrzenia krótkie jak błyśnięcia iskier przeskakujących z generatora Van de Graafa.

– No chyba doszczętnie poszaleliście! – wykrzykuję, zrywając się z krzesła. – Naprawdę podejrzewacie, że go zabiłem? Jasne, pokłóciliśmy się, nawet życzyłem mu kilka razy, żeby go szlag trafił, czego zresztą bardzo w tej chwili żałuję. Ale na litość boską, chyba nie dopuszczacie do siebie takiej myśli?!

– Ja dopuszczam – mruczy pod nosem Scaffidi.

– Alan, nie krzycz. Steve, zamknij się. – Craig unosi rękę w uspokajającym geście. – Osobiście jestem daleki od wysnuwania pochopnych wniosków. Najpierw musi być przeprowadzona sekcja, a to w najbliższym czasie nie nastąpi. Chyba że są ochotnicy? – pyta retorycznie. – Tak myślałem. Do tego czasu wszelkie oskarżenia są bez sensu. Zresztą i tak wiele przemawia za niewinnością Alana. Tim, czy to prawda, że Kenneth miał w dłoni kluczyki do traktora śnieżnego?

– Zauważyliśmy je obaj – wyjaśnia Fabian ze ściśniętym gardłem. – Wypadły spomiędzy palców, gdy przenosiliśmy ciało do chłodni

– A czy to prawda, Alan, że tej nocy próbowałeś samowolnie zabrać snowcata, ale nie znalazłeś kluczyków?

– Tak.

– Więc czy nie sądzicie – Craig zwraca się do pozostałych – że Alan nie zostawiłby ich na miejscu zbrodni? Przecież, jeśli już, chyba właśnie one stanowiłyby motyw.

– Rozważając sprawę czysto teoretycznie – wtrąca się Timothy, pociągając kolejny łyk alkoholu; jest już nieźle wstawiony – Alan mógł je zostawić specjalnie. W ten sposób odsunąłby od siebie podejrzenia, a kluczyki przecież i tak by się znalazły.

– I, rozważając sprawę czysto teoretycznie, niby co bym na tym zabójstwie zyskał? – pytam.

– Jeden głos mniej przeciwko twojej ekspedycji.

– Oddaj lepiej tę butelczynę, bo tak ci już namąciła w głowie, że nie radzisz sobie z prostą arytmetyką. Nic bym nie zyskał, policz sobie. Wy dwaj zrzekliście się prawa do głosu, zostaje Craig i ja przeciwko Scaffidiemu i Hailey. Nadal pat. No chyba że któreś z was zmieniło zdanie…?

Milczenie zdaje przedłużać się w nieskończoność. Nie potrafię nic odczytać z ich twarzy.

– Ja zmieniłam zdanie – odzywa się wreszcie Hailey. – Jedź sobie w cholerę, dokądkolwiek tylko zechcesz, choćby na biegun. Kluczyki są twoje.

 

*

 

Lodowiec Szelfowy Amery’ego, wybrzeże Antarktydy, 14 maja 2016 r., godz. 04:50

Brodacz prowadzi snowcata, a ja trę zaspane oczy, spoglądając przez szybę na ciemne polarne pustkowie. Każdy kilometr oddalający nas od bazy przynosi ulgę i jednocześnie dreszczyk emocji. Po burzliwych naradach do późnych godzin nocnych oficjalnie uznaliśmy sprawę za nieszczęśliwy wypadek – według roboczej wersji wydarzeń, Kenneth miał wylew albo zawał, a rany w kąciku oka nabawił się przy upadku – choć atmosfera wzajemnych oskarżeń i nieufności bynajmniej się nie rozwiała, a szorstkie „błogosławieństwo” Hailey wciąż dźwięczy mi w uszach. Na szczęście to wszystko już nie ma dla mnie znaczenia. Teraz, przy akompaniamencie warkotu śnieżnego kocura, zostawiamy bazę daleko w tyle. Przed nami – nowe i nieznane.

– Jaki mamy plan działania na początek? – pyta Craig.

– Zabrałem przenośną stację meteorologiczną. Podłączymy ją do laptopa z AtmoMusic, rozstawimy w kilku miejscach, posłuchamy i wtedy zastanowimy się co dalej.

Gdy dojeżdżamy na miejsce, wiszące nad czarnogranatowym oceanem niebo już z wolna różowieje, a skrzące się dotąd jak pokruszone diamenty gwiazdy bledną. Ze wschodu spogląda na nas wyłaniający się zza horyzontu myśliwy Orion i jego wierny ogar, Syriusz. Zatrzymujemy traktor śnieżny kilkanaście metrów od przepaści i wysiadamy.

Dziesięć minut później ze słuchawek płynie już chaotyczny szum. Kulę się nad laptopem na tylnym siedzeniu snowcata – żeby chronić komputer, a przy okazji i siebie przed mrozem – a Craig co chwilę przenosi z miejsca na miejsce najeżoną czujnikami skrzyneczkę na trójnogu.

– I co? – pyta i pakuje się do środka, chcąc się nieco ogrzać.

– Mój program nie radzi sobie najlepiej z danymi z tego pudełka na nóżkach. Bądź co bądź, powstał z myślą o LIDARze.

– Nic nie słychać?

– Szum, czasem jakieś basowe pomruki albo niezbyt rytmiczne postukiwania. Nie słyszę różnicy bez względu na to, gdzie się rozstawisz. Może jesteśmy za blisko? – Rozkładam ręce i myślę intensywnie. – Postaw statyw tuż przy tej pomarańczowej budce, może tam coś będzie.

– Chyba raczej przy tym, co z niej zostało, kiedy pękł lodowiec – prycha Brodacz. – A jak lód się obsunie?

– Sam pójdę.

Podnoszę stację meteo i zbliżam się do przepaści. Pod stopami słyszę raz po raz chrzęst. Mam nadzieję, że to śnieg, a nie pokrywa lodowa pod spodem.

Docieram do krawędzi. Ustawiam sprzęt tuż obok jednej z pomarańczowych kompozytowych ścian placówki AM06 i spoglądam w przepaść. Większa część ukruszonego lodowca już dawno przeistoczyła się w dziesiątki gór lodowych i rozpełzła się po świecie jak pajęczy miot, ale u stóp stusześćdziesięciometrowego klifu dostrzegam rumowisko odłamków, które utkwiły w przybrzeżnej mieliźnie. Pobłyskują nieśmiało, podświetlone przez niespieszny antarktyczny świt. Obmywa je ocean, wcześniej ciemny i gładki niczym atramentowo czarny monolit, a teraz nabierający trzeciego wymiaru dzięki różowo-pomarańczowym odbłyskom na szczytach fal. Skrawek słonecznego dysku właśnie wychyla się z mozołem ponad linię horyzontu.

Wracam do traktora, żeby posłuchać.

– Trudno powiedzieć, choć wydaje mi się, że coś słyszę – mówię wreszcie do rozcierającego skostniałe dłonie Craiga.

– Co teraz? – pyta Craig. – Rozstawiamy jakiś sprzęt pomiarowy?

– Teraz… skorzystamy z faktu, że jest już w miarę jasno.

Wyskakuję ze snowcata i skinieniem przywołuję Craiga. Okrążam maszynę i zrywam brezentowy pokrowiec z doczepionej do pojazdu wyciągarki.

– Powiedz mi, że to nie to, o czym myślę – mruczy pod nosem Brodacz. Zamiast odpowiedzieć, przysiadam na gąsienicy i zaczynam mocować raki do butów.

– Przyznaj się – wzdycha – że od początku o to chodziło. Czułem, że zechcesz tam zleźć, kiedy tylko zobaczyłem, jak ci się oczy zaświeciły. Tam, w laboratorium badań atmosferycznych.

– Tak, tak, czytasz we mnie jak w książce. A teraz pomóż mi z tą uprzężą.

 

*

 

Technicznie rzecz biorąc, wschód słońca następuje wtedy, gdy środek tarczy słonecznej podnosi się ponad linię horyzontu. Jeśli przyjmiemy tę definicję, początek krótkiego antarktycznego dnia zastał mnie uczepionego lodowego klifu, w przepołowionym tunelu placówki AM06, grubo ponad sto metrów nad poziomem morza.

Jedyne co widzę to własny cień rzucany przez świecące mi w plecy słońce. Terkot wyciągarki niknie porwany wiatrem znad oceanu. Maszyna powoli rozwija linę, a ja, skok za skokiem, odbijam się od ściany uzbrojonymi w raki butami i zeskakuję coraz niżej i niżej.

Trwa to dosyć długo, ale wreszcie stawiam stopy na chrzęszczącym dywanie z odłamków lodu. Wyciągarka zamiera w bezruchu, rozwinąwszy linę na ustawioną wcześniej odległość. Odwracam się. Ocean widziany z poziomu morza przypomina bezgraniczną równinę, po której biegnie ciągnąca aż po horyzont ścieżka pomarańczowo-złotego światła.

– Kszzt! – trzeszczy krótkofalówka. – Jesteś już na dole?

– Jestem, wszystko gra.

– Widzisz coś?

– Chyba tak…

Ten ciemny kształt – to na pewno nie lód. Schodzę niżej po hałdzie odłamków, balansując na chyboczących się, nieregularnych bryłach. Jest minus dwadzieścia i jestem cholernie pewien, że przy takiej temperaturze nie chciałbym zamoczyć butów. Jeszcze kilka kroków…

Jestem przy znalezisku. To kamień, niemal zupełnie czarny, porowaty, szorstki w dotyku nawet przez rękawiczkę. Drżę z zimna i podekscytowania. Czy to meteoryt? Jeśli tak to duży – doprawdy niezły okaz. Z trudem go podnoszę, waży chyba ponad dwadzieścia kilo i ledwo mieści się do pojemnika. Zarzucony na ramiona plecak prawie mnie przeważa. Chwila przerwy na złapanie oddechu. Otrzepuję rękawice z pyłu i nagle zamieram w bezruchu.

– Craig… – udaje mi się wykrztusić do krótkofalówki. – Nie wiem, jak ci to powiedzieć…

Unoszę dłoń ku słońcu, by uważniej przyjrzeć się ziarnkom kosmicznego piasku. Złocisty blask podświetla ich kształty, nieregularności i… maleńkie wypustki odnóży, dzięki którym te ledwie widoczne gołym okiem stworzonka torują sobie drogę przez dżunglę kłaczków na powierzchni mojej rękawiczki. Wciąż żywe i uparte, po Bóg wie ilu dziesiątkach lat pod lodem.

 

*

 

Kilka godzin później dzień jest już tylko wspomnieniem – które zresztą trudno przywołać, gdy za szybą kabiny widać tylko odrealnioną, bezczasową, pozbawioną punktów odniesienia czarną otchłań pełną wirujących w chaotycznym tańcu płatków śniegu. Biały szum w najczystszej postaci.

Oddychamy z ulgą, gdy z ciemności wyłaniają się szarpane wiatrem chorągiewki wyznaczające teren bazy. Po chwili widać już kilka porozrzucanych świateł w budynku mieszkalnym i mesie. Każdy z pozostałych najwyraźniej lgnie do własnych spraw. To zabawne, jak łatwo nasza mała społeczność zdołała ulec całkowitej dezintegracji. Nikt nas nie wita, nikt nie wychodzi nam naprzeciw, w oknach migają tylko znudzone twarze.

Zostawiamy snowcata w garażu i pędzimy do królestwa Brodacza, zdyszani, z rozbieganym wzrokiem podekscytowanych nastolatków – bo tak właśnie się czujemy. Craig nawet nie zwalnia przy bulgoczących z cicha akwariach, żeby sprawdzić, czy wszystko z nimi w porządku.

– Połóż plecak na stole i weź z szafki szkiełka nakrywkowe! – komenderuje. – Musimy najpierw zerknąć przez mikroskop, a potem… No, masz te szkiełka?

– Które to? W tej szafce nie ma nic oprócz szklanych płytek…

– Nieważne, sam wezmę, otwórz pojemnik, tylko ostrożnie… – mruczy ze zniecierpliwieniem. – Zaraz przygotuję preparat.

– Hej, ja też chcę coś widzieć.

– Włączę tryb cyfrowy, będziesz miał podgląd na monitorze.

Nie mijają dwie minuty, a my już spoglądamy na kilkanaście schwytanych na chybił-trafił drobinek, które wyrwały się po dziesiątkach albo i setkach lat z lodowego więzienia tylko po to, by zostać ponownie pozbawionymi wolności w preparacie mikroskopowym. Nie sprawiają jednak wrażenia rozczarowanych, nawet przy stupięćdziesięciokrotnym powiększeniu. Przypominają pulchne, serdelkowate krzyżówki gąsienicy z dżdżownicą, z determinacją prące przed siebie w podwodnym świecie między szkiełkami.

– Fascynujące stworzenia – mruczy przylepiony do okularu Craig, chyba bardziej do siebie niż do mnie. Nie wykluczam, że zdążył już zapomnieć o mojej obecności. – Budowa segmentowa, symetria dwupromienista. Cztery odnóża na każdym z segmentów, wyposażone w coś w rodzaju siateczki elastycznych wici wspomagających przemieszczanie się. Otwór gębowy… niech no się bliżej przyjrzę…

– To chyba twój fetysz – mówię pod nosem.

– Nie będę tego komentował – prycha. – Lepiej włóż pojemnik do lodówki. Nie wiemy, jak znoszą temperaturę wyższą niż ta w lodowcu.

– Słuchaj. Czy to… czy one… są gatunkiem żyjącym na Ziemi?

– Nie wiem. Jeszcze.

 

*

 

Po kolejnej godzinie obserwacji i skonsultowaniu się z kilkoma ciężkiego kalibru pozycjami naukowymi, Craig jest w rozsądnych granicach pewien, że stworzenia nie pasują do żadnej ze znanych zoologii grup taksonomicznych. Niezależnie od tego, czy są ziemskiego czy też pozaziemskiego pochodzenia, wygląda na to, że odkryliśmy zupełnie nieznany gatunek, niespokrewniony z żadnym innym występującym na błękitnej planecie.

Ta wiedza wzbudza w nas więcej zadumy niż radości. W milczeniu obserwujemy jak wygłodniałe Drobiażdżki, bo tak je nazwaliśmy, rzucają się na okruszki odczynnika, które wrzucił im Brodacz. Przynajmniej odkryliśmy, co jedzą.

– Patrz, jak rozdrabniają grudki. Czterodzielny aparat gębowy wyposażony w dwie pary czegoś w rodzaju karłowatych nogogłaszczek. Niezwykłe…

– One jedzą siarkę?

– Związki siarki. Najwyraźniej. W końcu Peter wspominał, jeszcze zanim nas opuścił, że w tamtejszej wodzie były kiedyś związki siarki. W skale, którą znalazłeś, również, chociaż śladowe ilości. Całkiem możliwe, że ocaliliśmy je od śmierci głodowej.

– Czekaj, są zwierzęta, które żywią się czymś takim?

– Podejrzewam, że mamy tu raczej do czynienia z symbiozą. Istnieją grupy bakterii siarkowych, które odżywiają się metabolizując siarkę poprzez chemosyntezę. Często są ekstremofilami.

– To by się zgadzało. Myślisz, że w Drobiażdżkach żyją takie mikroorganizmy?

– Nawet w ludzkich jelitach żyją kolonie bakterii liczniejsze od komórek organizmu gospodarza. – Wzrusza ramionami. – To byłaby opłacalna wymiana: transport i ochrona w zamian za energię.

– I co teraz? Zamierzasz sprawdzić swoją hipotezę?

– Mhm.

– Biedny Drobiażdżek.

 

*

 

Przeprowadzona pod czujnym okiem mikroskopu wiwisekcja stworzonka kończy się sukcesem; służące dotychczas do manipulowania komórkami jajowymi istot morskich igły i mikropipety zdają egzamin.

– Fascynujące… – powtarza Craig po raz nie wiadomo który.

– Co konkretnie?

– Są wyjątkowo bezmózgie nawet jak na standardy istot poniżej milimetra. Szczątkowe zwoje nerwowe w segmencie gębowym najwyraźniej zajmują się wyłącznie kontrolą żwaczek i nogogłaszczek. Reszta nerwów to tylko okablowanie.

– Więc jak się poruszają? Co nimi steruje? Wiem, że taki Drobiażdżek nie podejmuje decyzji życiowych typu zaciągnięcie kredytu czy inwestycje giełdowe, ale chyba musi się zdecydować, czy podreptać w lewo czy w prawo?

– Popatrz na to…

Brodacz jednym delikatnym ruchem igły wywleka z trzewi stworzonka niteczki ciągnącej się mazi. Niemal przylepiam się do ekranu, gdy Craig zaczyna płynnie powiększać obraz. Odnoszę wrażenie, że kamera pokazuje widok z pikującego samolotu, z dziobem wymierzonym wprost w ciemny, rozrastający się przed naszymi oczami płaskowyż. Wreszcie ukazują się nam rozpadliny pomiędzy wyspami szarości. To, co wcześniej sprawiało wrażenie litej masy, teraz jest archipelagiem – siateczką pajęczych kształtów połączonych ze sobą nitkami wypustek.

– Przypomina ci to coś? – pyta Craig.

– Neurony? – zgaduję.

– Z wyglądu tak. Ale o wiele mniejsze. To bakterie, o których mówiłem.

– Chcesz powiedzieć, że bakterie wykształciły sobie dendryty, aksony i całą resztę?

– Czemu nie? Zresztą – wzdycha – na tym etapie już nic mnie nie zdziwi.

– Czyli że to bakterie są mózgiem Drobiażdżków? To na tym polega ich symbioza?

– Muszę wykonać sporo testów, żeby uzyskać pewność. Zastanawia mnie jeszcze jedna rzecz. – Zmniejsza powiększenie. – Popatrz, tutaj, na pierwszym segmencie nie licząc gębowego.

– Jakieś wielkie narośle.

– Bardzo wydatne gruczoły, ale wydzielania zewnętrznego. Zastanawiam się, co takiego produkują nasze Drobiażdżki. Toksynę dla obrony przed drapieżnikami?

– Jakoś jeszcze żyję. – Z pozoru lekceważąco wzruszam ramionami, choć jednocześnie próbuję sobie przypomnieć, czy nie zbliżałem stworzonek do twarzy albo nie dotykałem ich gołymi rękami. – Może to feromony?

– Niewykluczone. Z tym, że nie zauważyłem żadnych zwojów nerwowych sterujących wydzielaniem, a więc zajmują się tym pseudo-neurony w ich jelitach. Oznaczałoby to, że ich układy nerwowe, czyli te grzybniokształtne zbitki bakterii, mogłyby się ze sobą komunikować. W takim razie Drobiażdżki mogłyby nawet teoretycznie tworzyć coś w rodzaju społeczności. Trochę jak u mrówek albo pszczół.

– Może w głębi meteorytu siedzi królowa?

– Owadzia hierarchia nie bardzo mi tu pasuje. Obserwowałem już kilkadziesiąt osobników i wszystkie były w zasadzie identyczne. Brak specjalizacji. Jeśli naprawdę stanowią coś w rodzaju roju, musi to być znacznie bardziej egalitarny superorganizm. Zresztą, na razie to i tak czysta spekulacja…

Craig znów przykleja się do mikroskopu, mruczy coś do siebie i chyba zapomina o mojej obecności. Opadam na krzesło. Całe zmęczenie psychiczne i fizyczne ostatnich dni nagle daje o sobie znać: każda kropla adrenaliny w moich żyłach, każda nieprzespana noc, każde odbicie się od pionowej ściany lodu dziesiątki metrów nad oceanem.

Nawet nie zauważam, kiedy zasypiam na siedząco.

Znów schodzę po klifie, a właściwie opadam powoli na uprzęży. Wszystko wygląda niemal tak, jak w rzeczywistości: wiszące nad horyzontem słońce niczym wszystkowidzące oko, osuwające się spod butów okruchy szronu, wirujące i spadające w przepaść. Tym większe jest moje zdziwienie, gdy docieram na dół. Pośród odłamków lodu, zamiast kamienia, leży ochłap krwawiącego, wstrząsanego spazmatycznymi skurczami mięsa. Na początku myślę, że to ludzkie płuco – gąbczaste i oklapnięte, brutalnie wyrwane z czyjejś piersi. Podchodzę bliżej i widzę, że to raczej część ogromnego mózgu, co najmniej tak dużego jak u orki. Jedna półkula, żywa, okaleczona i ewidentnie cierpiąca. Nie mam pojęcia, jakim zmysłem rejestruję jej udrękę, ale odczuwam ją jako wibrującą infradźwiękami żałosną pieśń wieloryba. Krew wsiąka w lód i spływa cienkimi strużkami do oceanu.

– Alan!

Czuję, że ktoś mną potrząsa.

– Alan! Coś mamrotałeś i jęczałeś przez sen – mówi Craig tonem, który z początku biorę za pełen troski, ale Brodacz natychmiast rozwiewa moje złudzenia. – Aż nie mogłem się przez ciebie skupić.

– Przepraszam, że żyję…

– Lepiej się połóż i prześpij. Ja tylko nastawię wirówkę i też polecę się zdrzemnąć. Już po trzeciej.

Przecieram zaspane oczy. Kiedy śniłem, na całej powierzchni stołu rozpleniły się szalki Petriego, co najmniej tuzin. W powietrzu unosi się ledwo wyczuwalna woń zgniłych jaj. Siarkowodór.

– Wyłapałem więcej Drobiażdżków, żeby przeprowadzić dodatkowe testy – wyjaśnia Craig. – Podałem im też różne związki siarki, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o ich metabolizmie.

– Tylko ich wszystkich nie wymorduj.

– Bez obaw, dotychczas tylko jeden poniósł ofiarę na ołtarzu nauki, a w skale, którą znalazłeś, są ich jeszcze co najmniej tysiące.

Craig krząta się jeszcze po laboratorium, a ja przeciągam się, aż trzeszczą kości. Ciepłe, miękkie łóżko stanowi dla mnie w tej chwili szczyt marzeń. Rzucam uwięzionym w szklanych naczyńkach Drobiażdżkom pożegnalne spojrzenie. Nagle cała moja ekspedycja i tych kilka owocnych godzin w laboratorium wydają mi się absolutnie nierealne. A co jeśli jutro rano okaże się, że to był tylko sen? Że nie odkryliśmy nieznanego nauce gatunku?

Tknięty impulsem, biorę ze stołu jedną z szalek Petriego. Craig niczego nie widzi, stoi odwrócony plecami. Chyba się nie obrazi, jeśli wezmę parę Drobiażdżków ze sobą…

 

*

 

Oczy mi się kleją, ale mózg nie przestaje pracować niczym bezustannie terkoczący mechanizm zegara z nakręconą do oporu sprężyną. Rzucam się na łóżku; na przemian przysypiam i znów się budzę, a wtedy spoglądam na stojące na biurku szklane naczynko, co jeszcze bardziej rozpala moją wyobraźnię. W hipnagogicznych majakach wspominam tragiczną katastrofę śmigłowca, bez której nikt nie odnalazłby Drobiażdżków jeszcze przez wieki – jeśli w ogóle. Nucę pod nosem „Dark was the night, cold was the ground”, piosenkę, która sprawiła, że zainteresowałem się placówką AM06 i drżę na wspomnienie snów, które zainspirowały mnie do szukania czegoś w wydrążonym w lodzie tunelu. Myślę też o śmierci Kennetha i pożarze w budynku łączności, i o wszystkim, co wydarzyło się w ostatnich dniach.

Jakie były szanse? – dźwięczy mi w uszach pytanie.

I nagle uderza mnie pewna myśl. Epifania. Jasność umysłu rozświetlająca mroki polarnej nocy. Pierwszy raz w życiu mam tak jasne i klarowne poczucie, co muszę zrobić.

 

*

 

– Craig, wstawaj! – Walę do drzwi jego pokoju.

– Chyba żartujesz… – mamrocze po dłuższej chwili przytłumiony głos. – Coś się stało?

Otwiera wreszcie drzwi, z roztargnieniem próbując wcisnąć się w sweter.

– Masz kostkę do gry? – pytam.

Brodacz wyplątuje dłonie z rękawów swetra i posyła mi zmęczone spojrzenie, jakie zwykle zarezerwowane jest dla chorych na umyśle.

– To raczej ciebie podejrzewałbym o to, że nawet na Antarktydę taszczyłbyś kostkę dwudziestościenną i podręcznik do Dungeons & Dragons – rzuca uszczypliwie.

– Bardzo, kurwa, śmieszne. Więc nie masz? Nawet sobie nie wyobrażasz, jakie to ważne. Wbrew pozorom.

– Preferuję normalne gry, na przykład pokera.

– Karty! Świetnie, to nawet lepiej. Masz kompletną talię?

– Parę dni temu nie mogłem spać i układałem pasjansa, więc tak, na pewno jest kompletna. Dowiem się wreszcie o co chodzi?

– Bierz karty i lecimy do laboratorium.

 

*

 

Jako pierwszy wpadam do wciąż lekko cuchnącego zgniłymi jajami pomieszczenia. Jak szaleniec otwieram szafkę za szafką, aż wreszcie znajduję to, czego szukałem. Na stole, pomiędzy szalkami Petriego, lądują chwycone na chybił-trafił fiolki z piktogramami z trupią czaszką i ostrzeżeniem „Uwaga, substancja silnie żrąca”.

– Co ty wyprawiasz?! – niepokoi się Brodacz.

– Uspokój się, wiem co robię. Usiądź. Ile Drobiażdżków jest w jednym takim pojemniczku?

– Kilkadziesiąt, może sto.

– Doskonale, stawka jest chyba wystarczająco wysoka. – Robię pauzę. Muszę wziąć głębszy oddech, by opanować drżenie rąk. – Posłuchaj teraz bardzo uważnie, nie próbuj mnie powstrzymywać i rób, co mówię. To niezwykle ważne. Potasuj dokładnie talię i wyjmij cztery losowo wybrane karty. Mówiłeś, że lubisz pokera? Niech więc będzie kareta asów.

– Po co? Alan, wiem, że wszyscy przeżyliśmy ostatnio dużo stresu, ale…

– Nie przerywaj! Spójrz, mam tu formalinę, kwas arsenowy i hydroksyfo… jak to się w ogóle czyta? Nieważne, mam tutaj kilka butelek z trupimi czaszkami. Nie sądzę, żeby nawet Drobiażdżki były w stanie przeżyć kontakt z taką mieszanką. Potasuj talię i weź cztery karty. I Bóg mi świadkiem, że jeśli nie dostanę na rękę czterech asów, setka Drobiażdżków pójdzie do piachu.

– Oszalałeś! Nie pozwolę ci tego zrobić!

– Nawet jeśli obronisz te tutaj, zabiję te, które zabrałem z laboratorium.

– A ja głupi myślałem, że pomyliłem się przy liczeniu szalek…

– Zaufaj mi. Proszę. Potasuj je.

Craig bierze talię i powoli przekłada kartę za kartą, wbijając nieobecny wzrok w ścianę. Chyba już teraz myśli, jak mnie powstrzymać, gdy sztuczka karciana się nie uda.

– Alan…

– Wybierz karty, nie patrząc na nie.

– To bez sensu… – Urywa w pół słowa.

– Faktycznie, bez sensu – mówię. – Irracjonalne. Niewytłumaczalne. A jednak.

As trefl, as karo, as kier, as pik. Wpatrujemy się w karty jak w układ tarota przepowiadający unicestwienie Wszechświata w ciągu najbliższej minuty.

– Jakie są szanse, że…? – udaje się wykrztusić osłupiałemu Brodaczowi.

– Jeden do dwustu siedemdziesięciu tysięcy albo coś koło tego – odpowiadam sucho. – Niedawno liczyłem. Chcesz spróbować jeszcze raz?

– Na Boga, nie! – wykrzykuje. – A jeśli się nie uda?

– Uda się, uda. One tak mogą cały dzień. Czy raczej całą noc polarną. Godzinę temu zrobiłem eksperyment z monetą i środkiem do czyszczenia rur. Powtarzałem go, aż straciłem rachubę.

Siadam ciężko i przez chwilę obserwuję jak ogromne, pozlepiane płatki śniegu rozbijają się o szybę. Wzrok sięga zaledwie parę cali w głąb ciemności, więc odnoszę wrażenie, że wyłaniają się znikąd. Wreszcie Craig przerywa ciszę.

– Dobra, załóżmy, że nie zwariowaliśmy i to się dzieje naprawdę – mówi powoli, starając się brzmieć jak poważny i opanowany naukowiec. – Wygląda na to, że Drobiażdżki, czy może raczej tkwiące w nich bakterie, potrafią w jakiś sposób manipulować zdarzeniami. Ale skąd wiedziały, co im groziło i co należało zrobić? Mają parę fotoreceptorów na krzyż i są pozbawione uszu. Nawet jeśli wyczuwają wibracje powietrza, to niby jak rozumiałyby nasz język? A skoro…

– Craig. – Kręcę głową. – Nie jestem pewien, czy one rozumieją cokolwiek. Może nie mają pojęcia, co i jak się stanie, ale i tak w jakiś niewyjaśniony sposób zwiększają prawdopodobieństwo pożądanych zdarzeń. Przede wszystkim własnego przeżycia. Jeśli do przetrwania potrzebna jest im reszka albo kareta asów, tak się dzieje. Jeśli konieczna jest katastrofa helikoptera albo czyjaś śmierć, c’est la vie.

– To w ogóle możliwe?

– Oczywiście, że nie, przynajmniej według mojej wiedzy. Ale może one są za głupie, żeby rozumieć, że to niemożliwe – dodaję z wymuszonym uśmiechem.

– Wiesz, jakiś czas temu czytałem pracę naukową, w której rozważano teoretycznie możliwy udział procesów kwantowych w metabolizmie żywych komórek. Tunelowanie ciężkich cząstek czy coś takiego. To jedyne wyjaśnienie, które mi w tej chwili przychodzi do głowy. Choć ty pewnie powiesz, że fizyka kwantowa to taki wytrych, którym laicy tłumaczą sobie wszystkie tajemnicze zjawiska.

– Każda twoja teoria będzie warta tyle samo co moja, czyli niewiele. – Wzruszam ramionami. – Czymkolwiek są, musiały wyewoluować zupełnie inną drogą niż ziemskie organizmy i wykształcić sobie całkiem odmienne mechanizmy przetrwania.

Tym razem to Brodacz wpatruje się w zadumie w wirowanie śniegu za oknem.

– Chyba już wiem, gdzie powieszę swój noblowski medal i dyplom – oznajmia w końcu.

– Nic nie rozumiesz – mówię, czując jak wzbiera we mnie paląca gorycz. – Nie możemy ich wydać na pastwę nauki. Nie dlatego, że nie powinniśmy. Zwyczajnie nam się to nie uda.

– Ale…

– Pomyśl o tym, co spotkało Kennetha. I o wszystkich pozornych zbiegach okoliczności, za pomocą których te istoty wydostały się spod stusześćdziesięciometrowej warstwy lodu i znalazły się tutaj. Czy nadal twierdzisz, że to ich los jest w naszych rękach?

Nie odpowiada. Bladość pokrywa mu twarz jak maska, a oczy przeskakują nerwowo z miejsca na miejsce, prześlizgując się po szafkach i szklanych pojemnikach, po igłach, nożach i innych ostrych utensyliach. Być może właśnie w tej chwili dociera do niego, na jak wiele sposobów może umrzeć człowiek. Być może właśnie teraz przypomina sobie, że maszyny, które nas grzeją, poją i karmią, nie są całkowicie odporne na awarie.

Sekundy ciszy wloką się niemiłosiernie.

– No to co z nimi zrobimy? – pyta w końcu.

Na myśl przychodzi mi mój ostatni sen: krwawiący, wstrząsany bolesnymi skurczami fragment mózgu. Jedna półkula. Nagle uświadamiam sobie, czego Drobiażdżki ode mnie oczekują. I nie zamierzam sprzeciwiać się ich woli.

 

*

 

Park Narodowy Uluru-Kata Tjuta, Australia, 20 listopada 2016 r.

Ostre pustynne słońce pali niemiłosiernie. Zwilżam usta resztką wody, krzywiąc się z bólu – spieczona skóra na karku daje mi się we znaki przy najmniejszym ruchu głową. Zawieszony u paska licznik Geigera wydaje co kilka chwil regularne, kojące trzaski. Oznaczają one, że jestem na dobrej drodze, więc idę dalej, przy każdym kroku wzniecając kłęby suchego, drobnego pyłu. W oddali majaczą już rdzawe monolity Kata Tjuta. Czuję się trochę jak aborygeński szaman kroczący równiną, gdzie każdy spłachetek piasku jest święty, a każdą z setek zwietrzałych, prekambryjskich skał zamieszkują duchy. Poniekąd sam jestem takim właśnie szamanem, choć białym i pozbawionym rdzennie australijskich korzeni. Poniekąd wierzę, że każda z tych skał może nosić w sobie okruchy świętości.

Rytm licznika przyspiesza jak egzaltowane plemienne bębny. Otaczają mnie kamienie: źródła naturalnej radioaktywności. Rozpadaniem się ciężkich jąder występujących w naturze promieniotwórczych izotopów rządzą probabilistyczne prawa mechaniki kwantowej. Nuklidy mogłyby się rozpaść wczoraj albo za tydzień. Cząstki alfa i beta mogłyby powędrować w którymkolwiek kierunku. Wszystkie jednak trafiają w równych odstępach do cylindra urządzenia.

Cieszę się, że wreszcie znalazłem sposób odczytywania woli Drobiażdżków noszący chociażby pozory naukowości. Wcześniej, zanim dotarłem do Parku Narodowego Uluru-Kata Tjuta, byłem zmuszony, niczym najprawdziwszy szaman, polegać na snach i narzędziach dywinacyjnych. Wahadełka, runy, kości do gry, chińska Księga Przemian I-ching, nawet tarot – moje ego fizyka cierpiało za każdym razem, gdy po nie sięgałem.

Chyba jestem już blisko.

Zza krawędzi niedużej kotliny wyłania się, jak wierzchołek góry lodowej, fragment czerwonawej, kilkumetrowej skały o nieregularnych, postrzępionych krawędziach. Prawdziwe maleństwo w porównaniu z Ayers Rock czy Kata Tjuta, niegodne wzmianki w przewodnikach turystycznych. Ostrożnie schodzę w obniżenie terenu, które najprawdopodobniej kiedyś było kraterem, choć teraz, gdy erozja już dawno zrobiła swoje, mogę się tego tylko domyślać.

Licznik Geigera szaleje. Radioaktywne crescendo przyspiesza, rośnie, wznosi się i nagle milknie jak ucięte nożem. Nie jest już potrzebne. Oto kres pielgrzymki.

Z ulgą zdejmuję ciężki plecak i wydobywam pojemnik z meteorytem. Odkręcam pokrywkę i kładę pojemnik obok zwietrzałej, porowatej skały, w której zagłębieniach dostrzegam chyba ruch maleńkich stworzonek.

Przez chwilę nic się nie dzieje. Potem meteoryt ożywa, jak gdyby jakimś nienazwanym zmysłem wyczuwał swoją drugą połówkę, skrytą tu gdzieś pod grubą warstwą piasku. Tysiące Drobiażdżków wypełzają ze szczelin czarnego kamienia i zmierzają ku rudej skale, brnąc po ogromnych z ich punktu widzenia ziarnkach piasku. Ich czas na wygnaniu właśnie dobiegł końca. Dlaczego w ogóle się rozdzieliły? Czy wróciły tu, bo w lodowcu czekała je śmierć z głodu? A może jestem świadkiem zwieńczenia powtarzanego od tysiącleci rytuału? Godów? Wielkiego pojednania? Nie sądzę, żebym kiedykolwiek miał się tego dowiedzieć.

Kręci mi się w głowie, czy to ze wzruszenia i radości, czy z wyczerpania i odwodnienia. Ciekaw jestem, czy wieki temu Aborygeni uważali ten kamień za święty. Kto wie, może oni – na swój animistyczny sposób – rozumieli Drobiażdżki nie gorzej niż ja? Bo czy istoty zdolne władać ludzkimi losami nie zasługują na miano bogów?

Tknięty nagłym impulsem padam na kolana. Gorący piasek rozsuwa się ze chrzęstem, ostry żwir boleśnie wbija się w skórę. Klęczę przed obliczem stworzeń, które mnie tu przywiodły i sam nie wiem, czy robię to z wycieńczenia czy z szacunku. Przytłacza mnie bijąca z każdego najmniejszego kamyka aura świętości. Przeszywa mnie na wskroś atawistyczna trwoga przed potężną, kapryśną sferą sacrum – pierwotne uczucie starsze niż ogień, koło i język.

Klęczę i zastanawiam się, co dalej.

 

Koniec

Komentarze

O! Cudne Drobiażdżki! Pamiętam doskonale :) 

 

Pozwolisz, że zrobię kopiuj-wklej mojego komentarza z wątku silmarisowego: 

 

Drobiażdżki są cudowne! Ta nazwa jest fantastyczna. Jestem pod wrażeniem stylu Autora. Z jednej strony tekst nafaszerowany naukowym i technicznym słownictwem, z drugiej zrobione jest to w taki sposób, że wszystko jest jasne i zrozumiałe. Smaczku dodają wstawki statystyczne. 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Umiesz opowiadać obrazami:

“Nawet jeśli krajobraz za oknem się przesuwa – a wiem, że musi się przesuwać, bo przecież czuję jak cały traktor śnieżny kołysze się i drży, dwiema parami gąsienic pokonując ze chrzęstem nierówności pokrywy lodowej – to i tak mam wrażenie, że stoimy w miejscu pośrodku śnieżnego pustkowia”.

 

Myślałem, że tylko ja kocham się w językowym baroku:

“(…) każdy z nich zaczyna żyć własnym życiem, wirując, parując, płonąc, krusząc się i przecinając kolejne warstwy atmosfery”.

 

Jest bardzo dobrze. Co mam mówić więcej?! 

 

Pozdrawiam,

Maciek

Prześwietne opowiadanie, a temat Drobiażdżków wyśmienity. Bardzo podoba mi się, że pomysł rozwija się spokojnie, w trakcie lektury. Tajemnica jest, ale nie od początku wiadomo o co chodzi. A uwiodłeś mnie czytelniczo fantastycznym stylem i opisami.

Niezwykle satysfakcjonująca lektura.

śniąca, niewiele rzeczy jest tak wielkim komplementem dla autora jak fakt, że pamiętasz opowiadanie po dwóch latach :)

 

maciekzolnowski, dzięki – nigdy nie myślałem o sobie jako o artyście barokowym ;)

 

Deirdriu, cieszę się, że tempo, o którym mówisz, Cię nie odstraszyło, bo zdarzali się czytelnicy, którzy twierdzili, że właśnie za wolno się to wszystko rozwija i główny motyw pojawia się zbyt późno. No cóż, dobrze, że tekst znajduje odbiorców, dla których jest w sam raz :)

Myślę, że miejsce akcji poprowadziło w taki sposób. W końcu są na stacji badawczej na końcu świata, więc prawie że z wypiekami czekałam na odpowiedź. Tak dużo rzeczy tam poszło źle. Ale mimo wszystko, skorzystałeś z foreshadowing – sen głównego bohatera z motywem z filmu “Coś”. Sugerowało, że coś jest na rzeczy, ale nie nachalnie. Mogło zostać pominięte.

Jedyne co widzę to własny cień rzucany przez świecące mi w plecy słońce.

Skrót myślowy, który nie brzmi najzręczniej – wszak to nie słońce rzuca cień, tylko obiekt, na który świeci. 

 

No i gdzieś tam jeszcze, przy konsultowaniu się z ciężkiego kalibru opracowaniami, wdarła się niepotrzebna kurswa w słowie ciężkiego. 

I to tyle, gwoli powitania ;-) Bo właściwa opinia to:

Łooo żesz… Kurde, ale tekst! 

Okej, może opowieść o pierwszym kontakcie w odciętej od świata placówce badawczej to nie odkrywanie dziewiczych lądów. Ale Twój tekst jest profesjonalny w każdym calu. Wszystko gra – klimatyczne opisy, pakujące czytelnika w odpowiedni nastrój, tempo, niby leniwe, ale nie pozwalające się nudzić, rozsądni, oszczędnie zarysowani bohaterowie, bez popularnych psychoanalitycznych wycieczek, pomysł na granie chaosem i prawdopodobieństwem, z ogromnym potencjałem jeśli chodzi o ewentualne zagadnienia dotyczące boskości czy nadnaturalności, techniczne szczególiki jak z thrillerów Clancy'ego… To wszystko powoduje, że opowiadanie to po prostu kawał solidnej fantastyki w najlepszym wydaniu. I cieszę się, że nie poszedleś w oczywistą stronę horroru, czy opowieści o początkach inwazji złowrogich obcych. Tekst kończy się w bardzo dobrym momencie.

Cóż, od biedy mógłbym przyczepić się do tego, że po powrocie Alana i Craiga z Drobiażczkami, skupiłeś się na kwestiach odkrywczo-naukowych, zaniedbując resztę załogi i delikatnie nakreślone relacje między nimi. Czy nikt się nie zainteresował odkryciem Alana? Nikt nie pytał? Czy Alan i Craig utrzymywali to wszystko w tajemnicy, a jeśli tak/jeśli nie to co na to pozostali? 

Mało to jednak istotne, bo mam z pewnością do czynienia z najlepszym tekstem miesiąca i zapewne jednym z faworytów do tekstu roku. 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Bardzo dobre opowiadanie, MOO. Ciekawy pomysł i realizacja, zimę naprawdę czuć. Fajni i wiarygodni bohaterowie. Mocne dialogi dodają realności całej opowieści. Nie potykałem się na nich, ani nie krzywiłem. Najbardziej jednak podobała mi się strona naukowa, nie za dużo tego, nie za mało. Tekst oddaje sens stacji naukowej i za to duże plusy. Przyłożyłeś się, nie ma co.

Słaby punkt to opis wypadku na początku. Forma relacji odziera go z jakiejkolwiek dynamiki, jakbym oglądał wszystko w zwolnionym tempie. Ten zawał, spadający helikopter i pękający lodowiec nie robią żadnego wrażenia, owszem, opisy ładne, ale daleki byłem od przygryzania warg.

Nie zmienia to jednak całościowej opinii o solidnie i dobrze poprowadzonej fabule. Dodatkowo, to bardzo dobre warsztatowo opowiadanie. Nie natrafiłem chyba na żadne zdanie, które by zgrzytało, a to 76 tys znaków. Piszesz dobrze, to pewne, pozostaje tylko umiejętnie wybierać pomysły do kolejnych opowiadań. :)

Gratuluję.

Żeby tak sobie wrzucić dobry, siedemdziesięciokilowy tekst pod sam koniec najeżonego konkursami miesiąca, trzeba być:

 

  1. pewnym siebie zarozumialcem,
  2. gościem, który ma gdzieś piórkowe nominacje,
  3. ryzykantem, pewnym funkcjonowania portalowych mechanizmów,
  4. drobiażdżkiem

Ja nie wiem, która odpowiedź jest prawidłowa, ale jestem na tak.

Darcon, wielkie dzięki za opinię. Chyba faktycznie (jak pisałem we wstępie) niektóre szczegóły bym sobie dzisiaj darował, co być może przyspieszyłoby ten fragment. Albo może nie opisałbym całej katastrofy z punktu widzenia tego beznamiętnego, wyliczającego prawdopodobieństwo narratora.

 

cobold, haha, albo raczej:

e. nieogarem, który wrzucił tekst pod wpływem impulsu i nie skojarzył, że konkursy mogą z czymkolwiek kolidować.

W każdym razie dziękuję :)

No to teraz na poważnie: świetny jest ten klimat arktycznej stacji: chłodu, wyobcowania i odrealnienia, które pozwala akceptować wszystkie zdarzenia, zawieszając znaczenie rachunku prawdopodobieństwa.

Druga rzecz, na którą zwróciłem uwagę to umiejętność grania wieloma postaciami, ich sprawnego wprowadzenia, charakteryzowania (włączając w to udany dobór imion, które przywierają do postaci i się nie mylą), układania w scenach w środkowej partii tekstu. W tym aspekcie gorzej wypada końcówka, w której brakuje sceny finałowej z udziałem wszystkich bohaterów, od pewnego momentu jest tylko para Alan/Brodacz. Odpuściłbym nawet mechanika i kucharza, ale gdzie, u diabła, jest Hailey? Ten wątek damsko-męski jest ledwie zasugerowany ale jednak rysuje się (a może narzuca zgodnie z kanonem opowieści) i należałoby go dograć do końca.

I jeszcze jedno – bardzo zgrabnie użyta narracja w czasie teraźniejszym, nieintuicyjna przecież w opowieści, a tutaj brzmiąca naturalnie i ciekawie.

Ha! Też pamiętam ten tekst. Świetny był.

Skopiuję sobie opinię z naszego forum redakcyjnego:

Porządne SF, wszystko ładnie przemyślane. Nawet Drobiażdżki i kolana mi nie przeszkadzały. Ładnie odmalowane kostki domina.

Jeśli coś chciałabym zmieniać, to zasugerować Autorowi zmianę dat tak, żeby akcja w bazie naukowców dla naszych Czytelników rozgrywała się w przyszłości.

Babska logika rządzi!

Dzięki, Finkla. Niesamowite, że tekst zapadł Ci w pamięć, mimo że czytasz miesięcznie taką masę opowiadań :)

Aha, i nigdy nie przeszło mi przez myśl, że komuś mogłyby przeszkadzać Drobiażdżki ;)

A jednak.

Człowieku, jaką myśmy mieli w redakcji dyskusję na ten temat! Że zbitka “żdż” jest niewymawialna dla obcokrajowców pracujących na tej stacji. Że może jakieś sulfofagi w zamian (mnóstwo pomysłów mieliśmy ;-) )… Ale widocznie stanęło na tym, żeby nie marudzić Autorowi, a bohaterowie nie nazywali po polsku, tylko po angielsku. :-)

Babska logika rządzi!

Sulfofagi i inne takie? Poważnie? Toż to by było morderstwo z zimną krwią na chwytającej za serce i duszę nazwie ;)

Jak dla mnie – nie miałoby to efektu. Drobiażdżki, między innymi właśnie przez nazwę, pozwoliły mi zapamiętać tekst. Za tym słowem poszła cała lawina skojarzeń prowadzących do treści opowiadania i jego klimatu. 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Naukowcy mają nadawać nazwy naukowe, a nie duszoszczipatielnyje. ;-)

Babska logika rządzi!

Naukowcy naukowcami, mogą sobie pisać rozprawki dla siebie samych, ale opowiadanie ma trafić do czytelnika ;) 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

I dobrze, żeby w tym celu miało wiarygodnych bohaterów, nie? ;-)

Ale to akademicka dyskusja – poszło jak jest, obyło się bez naciskania na Mastera. A sama napisałam, że mi drobiażdżki nie przeszkadzały.

Babska logika rządzi!

Master-of-Orion – to Twój drugi tekst, który przeczytałam i chyba zostanę Twoją fanką :) Bardzo mi się podoba. I narracja, i bohaterowie i klimat… Poza tym bardzo porządnie napisane. Dziękuję za przyjemną, wciągającą i magiczną lekturę.

Zdecydowanie popieram nominację do piórka :)

Wady tekstu wymieniłeś z początku, więc nie będę ich powtarzał. Choć mnie przesycenie wtrąceniami i informacjami się spodobało – nadal lubię Toma Clancy’ego, więc i tutaj mi to nie przeszkadzało ;)

Klimat stacji arktycznej oddałeś bardzo dobrze. Czuć ten zaduch, chłód i niepewność. Bohaterowie wyraźni, a same Drobiażdżki to tacy obcy, jakich lubię – nieludzcy, inni, niezrozumiali do końca. Za to wielki plus :)

Podsumowując: mocny koncert fajerwerków z dużą dozą wiedzy i pomysłów technicznych :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Świetny tekst, przypomniał mi trochę klimaty The Thing :) Bardzo podobał mi się opis kraksy śmigłowca – cudnie opisany. Jedyne co mi zgrzytnęło, a o czym chyba nikt nie wspomniał – bohater krzyczy, żeby odsunąć się od krawędzi przepaści, bo lód może się oberwać, po czym sam biegnie do wystającego przez tę krawędź ciężkiego traktora śnieżnego?

Z negatywów: wprowadzenie/zawiązanie akcji do skrócenia. Gdyby nie ogólna zajebistość stylu gawędy, poddałbym się, bo po co jako Czytelnik mam czytać dalej, skoro nie wiem o co chodzi po pierwszych dwóch stronach?

Co z resztą załogi, czy dowiedzieli się o odkryciu? Końcówka skupia się tylko na dwóch członkach ekipy w taki sposób, jakby reszta przestała istnieć. Być może to celowy zabieg, ale zwróciło to moją uwagę.

 

Reszta siada w punkt. Jest odizolowana od świata grupa ludzi, jest dramat, są trupy i wzajemna podejrzliwość, jest stopniowo odsłaniana tajemnica (i zajebisty pomysł na mechanizm przetrwania!). Cieszę się, ze wytrzymałem długi początek, bo reszta opowiadania z nawiązką to wynagrodziła.

 

Drobiażdżki. Drobiażdżki zostają, a przynajmniej powinny. Na obce języki da się to przełożyć (trifles? triflings?), a bez tej pieszczotliwej nazwy nie będzie tego ślicznego kontrastu między rozmiarem a możliwościami.

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

To nie jest komentarz właściwy. To komentarz tymczasowy, na potrzeby mojego głosu na nominację piórkową.

Przeczytałem dobrze napisane science-fiction z dobrym pomysłem, dobrym researchem i wiarygodną dla czytelnika podstawą naukową. Takich klasycznych i rzetelnych opowiadań s-f ciągle mało na portalu. Zwłaszcza dotyczących tematyki pierwszego kontaktu potraktowanej na poważnie i w oryginalny sposób. Widać w tym tekście i inteligencję autora i jego szerokie rozeznanie w gatunku. Przykład Bellatrix pokazuje, że tego typu teksty są doceniane i zawsze na czasie. Dlatego także Twojemu opowiadaniu wróżę sporą karierę na fantastyka.pl. Zasłużenie.

Więcej o swoich spostrzeżeniach i uwagach opowiem w wolnej chwili. Tymczasem gratuluję solidnego tekstu i solidnego pióra.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Wydaje mi się, Autorze, że wszystko padło już wyżej, więc chyba trochę się powtórzę. Świetne opowiadanie, świetnie napisane i pomysł też świetny. :))

Pech chciał, że czytając Twój tekst, byłam zmuszana podzielić go na raty. Bałam się, że to popsuje efekt, jednak absolutnie tak nie było. Może dlatego, że mimo nieprzeciętnej obrazowości opowiadania, jest ono napisane bardzo rzeczowo. Zazdroszczę warsztatu, serio. ;)

Pozostaje mi podziękować za niezwykle satysfakcjonującą lekturę. :)

Katia72 – nie miałbym nic przeciwko ;) Dzięki za komentarz

 

NoWhereMan – też uwielbiam takich kosmitów. Toma Clancy’ego miałem kilka razy w planach, ale jakoś nigdy się za to nie zabrałem. Dzięki.

 

Rogas – bez tego traktora nie wrócą do bazy i zamarzną na śmierć, bo nie mają przy sobie radia, żeby wezwać pomoc z Casey. Bohater musiał jednak zaryzykować.

 

PsychoFish – zgadzam się, chyba przydałoby się zacząć trochę dynamiczniej, a o pozostałych członkach załogi “zapomniałem”, bo, cóż, nie byli mi już potrzebni i tylko by zawadzali ;) Ale rozumiem, że to trochę dziwne, że nagle jakby zniknęli.

 

Mr.Maras – ok, to tymczasowa odpowiedź na komentarz ;) Dzięki.

 

Rossa – piękne dzięki :) Cieszę się, że tekst daje radę nawet z przerwą, bo osobiście obawiałbym się, że klimat gdzieś uleci

Wiele dobrego powiedziano już o Szepcie pielgrzymów i muszę wyznać, że zgadzam się z entuzjastycznymi opiniami wcześniej komentujących, dla których, tak jak i dla mnie, lektura okazała się szalenie satysfakcjonująca.

Dodam tylko, że niezwykle spodobał mi się pomysł i nad wyraz umiejętne poprowadzenie całej historii. Znakomicie zastosowany nieśpieszny tok narracji nie nużył, a wręcz przeciwnie – utrzymywał uwagę w napięciu i oczekiwaniu na kolejne, zaskakujące rozwiązania. Zagadnienia naukowe zostały wplecione nader zgrabnie i wyjątkowo przystępnie, więc nie zaburzały toku lektury.  

I jeszcze jedno wyznanie – Drobiażdżki okrutnie przypadły mi do gustu. ;D

 

topią za­le­ga­ją­cy we wgłę­bie­niach lód me­ta­no­wy. Z setek szcze­lin i wgłę­bień po­ro­wa­tej skały… –> Powtórzenie.

Może w drugim zdaniu: Z setek szcze­lin i wklęśnięć po­ro­wa­tej skały

 

Za­wsze bar­dzo lubił to wy­ra­że­nie, „nie szczę­dzić sta­rań”. –> Za­wsze bar­dzo lubił to wy­ra­że­nie: „nie szczę­dzić sta­rań”.

 

nie­na­tu­ral­nie dłu­gie, z-grub­sza-me­tro­we kroki… –> …nie­na­tu­ral­nie dłu­gie, z grub­sza me­tro­we kroki

 

walec o dłu­go­ści dwóch me­trów i śred­ni­cy czter­na­stu cen­ty­me­trów.. –> Jedna kropka wystarczy.

 

Odsuń się, nie mamy pew­no­ści, czy lód się nie ob­su­nie… –> Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Odejdź/ Cofnij się, nie mamy pew­no­ści, czy lód się nie ob­su­nie

 

– Nie za­czy­naj­cie z łaski swo­jej wojny ide­olo­gicz­nej z po­wo­du bu­tel­czy­ny bran­dy – wtrą­ca się Ste­vie Scaf­fi­di – Zaraz skon­tak­tu­ję nas… –> Brak kropki po didaskaliach.

 

ale resz­cie ekipy ta pro­po­zy­cja naj­wy­raź­niej nie pa­su­je… –> Dlaczego kursywa?

 

Mój pro­gram używa da­nych z LI­DA­Ru… –> Mój pro­gram używa da­nych z LI­DA­R-u

 

– Wy­bacz, ale mi nie staje… –> Dlaczego kursywa?

 

– Ty wiesz, jakie skar­by tam przed nami cho­wa­li? Hen­nes­sy, Rémy Mar­tin, sama górna półka! –> – Ty wiesz, jakie skar­by tam przed nami cho­wa­li? Hen­nes­sy, rémy mar­tin, sama górna półka!

Nazwy trunków zapisujemy małymi literami. http://www.rjp.pan.pl/index.php?view=article&id=745

 

Scho­dzę w dół po ścian­ce wspi­nacz­ko­wej. –> Masło maślane. Czy można schodzić w górę?

 

Oczy ner­wo­wo roz­glą­da­ją się wo­ko­ło… –> Rozglądają się oczy, czy raczej człowiek?

 

Gęste jak zupa kłęby czar­ne­go, cuch­ną­ce­go dymu… –> Zastanawiam się, czy trafne jest porównanie lotnego dymu do zupy, potrawy wszak płynnej? No i nie każda zupa bywa gęsta – taki na przykład rosół, albo czerwony barszczyk, że o pomidorowej nie wspomnę.

 

Jedno z okien wy­peł­nia­ją wy­kre­sy spek­tral­ne z LI­DA­Ru… –> Jedno z okien wy­peł­nia­ją wy­kre­sy spek­tral­ne z LI­DA­R-u

 

spek­tro­gram może przy­jąć po­stać… –> Dlaczego kursywa?

 

po­wta­rza­ją­cy się sen, ten o scho­dze­niu w dół do lo­do­wej ja­ski­ni. –> Masło maślane.

 

„Dark was the night, cold was the gro­und.” –> Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu.

 

– …że ktoś lub coś chce się z nami po­ro­zu­mieć. Ze mną. –> Dlaczego kursywa?

 

Sta­ram się nie pa­trzeć na ty­sią­ce cha­otycz­nie roz­miesz­czo­nych faset iście esche­row­skie­go n-ścia­nu… –> …iście Esche­row­skie­go n-ścia­nu

 

W nocy tem­pe­ra­tu­ra w ga­ra­żu mu­sia­ła spaść po­ni­żej dzie­się­ciu stop­ni Cel­sju­sza.. –> Jedna kropka wystarczy.

 

Bądź co bądź, po­wstał z myślą o LI­DA­Rze. –> Bądź co bądź, po­wstał z myślą o LI­DA­R-ze.

 

gład­ki ni­czym atra­men­to­wo czar­ny mo­no­lit… –> …gład­ki ni­czym atra­men­to­woczar­ny mo­no­lit

 

Za­rzu­co­ny na plecy ple­cak pra­wie mnie prze­wa­ża. –> Nie brzmi to najlepiej.

Może: Za­rzu­co­ny na ramiona ple­cak pra­wie mnie prze­wa­ża.

 

z kil­ko­ma cięż­kie­go ka­li­bru po­zy­cja­mi na­uko­wy­mi… –> Dlaczego kursywa?

 

– One jedzą siar­kę? –> Jak wyżej?

 

Za­sta­na­wia mnie jesz­cze jedna rzecz. –Zmniej­sza po­więk­sze­nie. –> Brak spacji po półpauzie.

 

Zwy­czaj­nie nam się to nie uda. –> Dlaczego kursywa?

 

Czy nadal twier­dzisz, że to ich los jest w na­szych rę­kach? –> Jak wyżej.

 

Po­nie­kąd sam je­stem takim wła­śnie sza­ma­nem, choć bia­łym i po­zba­wio­nym rdzen­no­au­stra­lij­skich ko­rze­ni. –> …po­zba­wio­nym rdzen­ie ­au­stra­lij­skich ko­rze­ni.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Iście filmowy tekst, rewelacyjnie napisany. Narracja w czasie teraźniejszym dodała dość oklepanym przecież w literaturze motywom świeżości. W opowiadaniu przewija się dużo naukowych terminów, ale są podane w taki sposób, że nijak nie czułem zagubienia, nawet jeśli na takiej fizyce znam się jak kura na pieprzu. I te wszystkie porównania czy metafory podbawione nauką, ach! Moja ulubiona to chyba porównanie ruchów Browna do efektu motyla.

Mógłbym się czepiać, że nawiązanie akcji jest odrobinę zbyt powolne albo że kompletnie olałeś pozostałych członków załogi w finale, chociaż bardzo byłem ciekaw ich reakcji. Nie zrobię tego, bo to czysto subiektywne odczucia. Tekst jest na poziomie drukowalności, czytało mi się to jak dobrą książkę i mogę tylko sobie życzyć, że podzielisz się z nami jeszcze w przyszłości podobnymi perełkami, Master-of-orion. :)

Starałam się nie powielać uwag Regulatorów, ale coś mogło mi umknąć.

 

„– Po prostu… zmachałem się przy rozkładaniu tego cholerstwa, nic mi nie będzie[+.] – Gary dzieli się z nami swoim myśleniem życzeniowym…”

 

„Łopata luzuje się, a tarcie powietrza wymusza zmniejszenie kąta natarcia.”

 

„z impetem uderza w lodowiec.

Uderzenie tysiąca sześciuset kilogramów…”

 

„– Wsiadaj – mogę wreszcie zawołać kilkanaście metrów od przepaści.” – Niefortunnie skonstruowana kwestia dialogowa. „Mogę wreszcie zawołać” nie jest naturalną kontynuacją tego, co zostało powiedziane, więc teoretycznie po „Wsiadaj” powinno kończyć się znakiem interpunkcyjnym – i to wykrzyknikiem, skoro mamy do czynienia z wołaniem, a „Mogę” powinno zaczynać się wielką literą.

 

„Mój program używa danych z LIDARu” – tutaj i wszędzie dalej podtrzymuję poprawki Reg na temat odmiany. LIDAR-u.

 

„Oczywiście[-,] nikt nas o zdanie nie pytał.”

 

„– O, tutaj się schowałeś! Co tak sam siedzisz?[+!] – wykrzykuje Hailey, jeszcze bardziej rumiana niż zwykle. Zagląda mi przez ramię, pachnie koniakiem.”

 

„– Czuję, że nie próżnowaliście[+.]sStaram się, żeby to nie zabrzmiało jak oskarżenie, ale niepotrzebnie.”

 

„– Co się dzieje? Gdzie się pali?[+!] – wykrzykuje lekarz.”

 

„– Craig?[+!] – wołam już od progu laboratorium do badań nad fauną morską.”

 

„Wstukuję komendę, a na dachu sąsiedniego budynku kopuła obraca się, wlokąc za sobą po niebie nitkę lasera. Muzyka zmienia się przy akompaniamencie trzasków jak staromodne radio dostrajane za pomocą pokrętła. Przyspiesza, zwalnia, drży i szumi, a spomiędzy cichych, basowych wibracji przebijają wyższe, rozedrgane tony, ale melodia nie daje się całkowicie zagłuszyć. Obracam laser w kierunku Australii, a potem ku biegunowi i na wschód, ale mruczanka nie znika: cały czas jest słyszalna, czasem cichsza i wolniejsza, a po chwili znów głośniejsza i bardziej zdecydowana.

A to ci zagadka – mówi Brodacz.”

 

„– Spróbuj najpierw wyeliminować pierwsze dwie opcje[+.]pPuszcza oko i wraca do swoich ukochanych szkarłupni, a ja zostaję i sprawdzam wszystko raz za razem.”

 

„– Pomyślcie przez chwilę jak naukowcy[+.] – Craig włącza się do rozmowy.”

 

„– Nie rozumiecie? – wWbrew woli podnoszę głos.”

 

„Robię pauzę i dodaję[-.+:] – Proponuję głosować. Ja jestem za.”

 

„Wygrzebuję się z łóżka i przepłukuję twarz” – pewnie się czepiam, ale jak na mój gust przepłukać można usta albo kubek, coś, w co można nalać wody. Twarz można opłukać.

 

„Nie wiem, ile go upłynęło, gdy kiwałem się wsparty plecami o traktor śnieżny, starając oprzeć się falom senności, wspominając i rozmyślając, ważąc na szalach rozsądku własne obawy oraz determinację, by wbrew wszystkiemu udać się na samotną wyprawę do AM06.”

 

„– Szpikulec do lodu[+.] – Scaffidi przerywa ciszę, która zapadła po słowach kucharza.” – ew. przerywa ciszę Scaffidi, wtedy małą literą po półpauzie i bez kropki.

 

„– Alan, nie krzycz. Steve, zamknij się[-,+.] – Craig unosi rękę w uspokajającym geście.”

 

„Do tego czasu[-,] wszelkie oskarżenia są bez sensu.”

 

„– Jeden głos mniej przeciwko twojej ekspedycji” – brak kropki na końcu zdania.

 

„Jeśli tak[+,] to duży – doprawdy niezły okaz.”

 

„–Zmniejsza powiększenie.” – brak spacji po półpauzie

 

„– Jakoś jeszcze żyję[+.]Zz pozoru lekceważąco wzruszam ramionami”

 

„– Doskonale, stawka jest chyba wystarczająco wysoka[+.]rRobię pauzę.”

 

„Posłuchaj teraz bardzo uważnie, nie próbuj mnie powstrzymywać i rób, co mówię. To niezwykle ważne.”

 

„– To bez sensu… – uUrywa w pół słowa.”

 

„– Każda twoja teoria będzie warta tyle samo co moja, czyli niewiele[+.]wWzruszam ramionami.”

 

„Rytm licznika przyspiesza jak egzaltowane plemienne bębny.” – Nie wydaje mi się, by słowo „egzaltowany” było tu właściwie użyte.

 

„Kręci mi się w głowie, czy to ze wzruszenia i radości[+,] czy z wyczerpania i odwodnienia. Ciekaw jestem, czy wieki temu Aborygeni uważali ten kamień za święty. Kto wie, może oni – na swój animistyczny sposób – rozumieli Drobiażdżki nie gorzej niż ja? Bo czy istoty zdolne władać ludzkimi losami nie zasługują na miano bogów?”

 

…i zaraz potem:

„…czy robię to z wycieńczenia[+,] czy z szacunku.”

 

 

Generalnie… no cóż, to dobry tekst jest. Miałabym te same zarzuty, co MrBrightside, to znaczy powolne rozwijanie akcji (dłuuugo się rozkręca, a potem szast prast i kończymy) oraz to, że porzuciłeś wszystkich pozostałych bohaterów od momentu w którym Alan i Craig pojechali na miejsce katastrofy – jednak koniec końców obroniłeś się. Początek mnie zaciekawił, potem zaczęłam czytać już tak raczej z rozpędu i byłam przekonana, że ostatecznie będę na „NIE”, ale gdy doszło do konkluzji uznałam, że odwaliłeś kawał dobrej roboty. Fajną opracowałeś koncepcję, wybrałeś nietypową scenerię, dałeś radę mnie zaskoczyć. Brawo ;)

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Opowiadanie zdecydowanie na piórko i nawet ja się tu nie wyłamię, choć – nie ukrywam – trochę zawiedziony jednak jestem, szczególnie finałem, który wypada nijako już sam w sobie, ale też, przede wszystkim, w zestawieniu z całą resztą tekstu: do bólu wręcz szczegółową, bogatą we wszelkiego rodzaju – no tak – drobiazgi i detale, które, mimo że nieco przytłaczały czytelnika (a przynajmniej tego konkretnego czytelnika), również niezmiernie mu imponowały i wzbudziły głęboki szacunek dla Autora, jego wiedzy i pracy, którą włożył w to opowiadanie.

Jednak, jak już się rzekło, na tle tak solidnie zbudowanej opowieści, jej zakończenie wypada naprawdę enigmatycznie i nijako. Rozumiem (zresztą co tam rozumiem: widzę), że to niedopowiedzenie jest zamysłem świadomym i całkiem dobrze wykalkulowanym, niemniej nie satysfakcjonuje; pozostawia z uczuciem niedosytu i – trochę – rozczarowania. Z drugiej jednak strony przyznać muszę, że innego, bardziej konkretnego (i satysfakcjonującego) finału jakoś nie umiem sobie wyimaginować. Bardzo możliwe, że wszelkie próby odpowiedzi na pytanie: “co dalej?”, mogłyby już tylko opowiadaniu zaszkodzić.

 

No dobra, skoro zacząłem od się czepiania, to na razie dalej pociągnę w tym kierunku (choć niezbyt daleko i bez większego przekonania).

Co mnie uderzyło, to wyautowanie wszystkich pozostałych postaci poza kadr w końcowych scenach. Ogólnie nieciekawa atmosfera w bazie, wspomniany rozłam i rozbicie społeczności nie są, wedle mojej opinii, dostatecznym powodem, by całkowicie wykluczać pozostałych członków misji z udziału w odkryciu tak wielkiej wagi. W grę może wchodzić tutaj też “wola” drobiażdżków, by pozostałych naukowców trzymać z daleka od siebie, tym samym zwiększając prawdopodobieństwo przeżycia i osiągnięcia własnych celów, ale to wynika nie z tekstu a – jeśli w ogóle – z logiki, jaka rządzi opowiadaniem.

Tyle że końcowy przeskok w czasie, z maja do listopada, poniekąd niweczy całą tę logikę, bo nie chce mi się wierzyć – mimo drobiazgowej manipulacji prawdopodobieństwem – że przez tyle czasu, wszystkie te miesiące, kiedy cała grupa tkwiła uwięziona na Antarktydzie, nikt więcej się nie zorientował w odkryciu Alana i Craiga. A jeśli się zorientowali, to nie wierzę, by tak po prostu pozwolili mu zabrać żyjątka i utajnić ich istnienie.

Nie wątpię przy tym, że w ten czy inny sposób Alan zdołał przekonać pozostałych tak, jak zrobił to z Brodaczem, ale zwyczajnie brakuje mi rozwinięcia tego wątku, szczególnie, że sposób, w jaki wykreowałeś relacje i stosunki panujące w bazie, jest jedną z najsilniejszych stron całego opowiadania. Tutaj miałbyś więc naprawdę spore pole do popisu.

Co jeszcze? Ano kwestia australijskiej kolonii Drobiazgów. Zastanawiają mnie dwie rzeczy. Po pierwsze, dlaczego żyjątkom z Bieguna tak bardzo zależało na połączeniu się z krewniakami, skoro – przynajmniej na pierwszy rzut oka – w żaden realny sposób taka fuzja nie mogła się przyczynić do ich przetrwania i rozwoju, wręcz przeciwnie: być albo nie być kosmitków nie zależało przecież od ich liczebności, więc znacznie rozsądniejsze wydaje się dywersyfikacja sił i próby skolonizowania w tym samym czasie możliwie największej dostępnej przestrzeni.

Druga budząca wątpliwości kwestia sprowadza się do pytania, dlaczego Australijska kolonia drobiażdżków, mimo znacznie większych możliwości manipulowania rachunkiem prawdopodobieństwa, dysponowania o wiele lepszym “zapleczem” i prawdopodobnie faktem, że samodzielnie zdołała wydostać się z grobowca, nie doprowadziła wcześniej do połączenia z rodzinką na północy, skoro dla całego gatunku było to takie ważne (i, w ten czy inny sposób, nie zapanowała nad światem)? Ogólnie odnoszę wrażenie, że potraktowałeś ich trochę po macoszemu; jak takich mniejszych, niezbyt rozgarniętych krewniaków, którym wypadałoby trochę pomóc w ogarnianiu życia, bo gołym okiem widać, że sami sobie nie poradzą. Chyba że jako wskazówkę odnośnie kształtu całego planu należy potraktować fakt, że kosmitów z Bieguna znaleźli akurat Australijczycy? To by rzucało na całą hecę nowe, nieco jeszcze ciekawsze światło. Tylko, z drugiej strony, czy australijskie pochodzenie ekspedycji (i wyczekiwanie akurat na takową) było faktycznie kluczowe dla realizacji kosmicznego planu? Jeśli wziąć pod uwagę zakres możliwości drobiazgów – bardzo wątpię.

Traktuj jednak to wszystko jako głośne myślenie i próby samodzielnego odnalezienia odpowiedzi, a nie faktyczne czepialstwo.

Wspominałem już o trochę przytłaczającej szczegółowości tekstu, którą – choć sama w sobie w niczym nie przeszkadza, a nawet buduje opowiadanie – można by chyba jednak trochę przyciąć? Wspominałem. Okey, to jedźmy dalej.

Kolejna, chyba ostatnia już, kwestia, która budzi moje wątpliwości, to początkowa masa meteorytu. Nie znam się na tym za bardzo, ale tak na chłopski rozum obiekt o wadze dziewięćdziesięciu kilo jest jednak o wiele zbyt niewielki, by przetrwać wejście w atmosferę mniej więcej w całości. Chyba powinien rozpaść się, nawet jeśli nie na pył (tudzież popiół), to jednak na jakieś nic nieznaczące drobinki, a nie na dwa względnie duże fragmenty. Mogę się po prostu mylić w tej kwestii, a może być też i tak, że tu znów mamy wyraźną manipulację prawdopodobieństwem. Jednak w razie, gdyby w grę wchodził drugi przypadek, problem jest o tyle, że niezwykle istotnych tutaj informacji o znaczeniu rachunku prawdopodobieństwa dowiadujemy się później (dużo później), więc w pierwszej chwili wszystko to po prostu dziwi i nie gra; kładzie się na tekst długim cieniem.

 

Niemniej jednak opowiadanie jest miazga. Cudownie gęsta atmosfera i przytłaczający tajemnicą klimat rodem z Cosiów, Kuli i Solarisa (w sumie takiej sobie wersji filmowej; książki nie czytałem, bo źle znoszę Lema), imponujący szczegółami obraz Antarktydy i samej bazy, niezatarte wrażenie głębokiej wiedzy na tematy, o których piszesz i naprawdę rewelacyjny pomysł, a całość przedstawiona w taki sposób, że mucha nie siada. Z jednej strony naprawdę jest to wszystko przytłaczające rozmachem i szczegółowością, ale z drugiej podane przystępnie i bardzo czytelnie, a przy tym tekst, mimo trudnego i bardzo złożonego tematu, sporej objętości oraz wrodzonego (acz nieortodoksyjnego) mojego oporu przed fikcją naukową, po prostu wciąga i ni cholery nie męczy.

Propsy też za te “Kingowsie” wstawki (fragmenty narracji trzecioosobowej) – uwielbiam to u Króla i zachłysnąłem się nimi również u Ciebie.

Mówiąc krótko, kawał świetnej roboty. Aż chciałoby się, żeby wszystkie nominacje trzymały taki poziom.

 

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Już to kiedyś czytałam, nadal mi się podoba :)

Przynoszę radość :)

Przybyłem, zwabiony ochami i achami komentujących :P.

Ochy i achy jak najbardziej zasłużone, ale…

Pierwsza, antarktyczna część opowiadania, tak bardzo przypomina “The Thing”, że miałem wrażenie deja vu ;). Dopiero od Drobiażdżków jest prześwietnie, i za tę część rzęsiste brawa.

No i spodziewałem się, ze bezbabolkowo już będzie, ale jednak nie:

– “surowa Antarktyczna zima” – antarktyczna;

– “zbitek amatorsko skleconego kodu” – o ile się nie mylę, w języku polskim funkcjonuje tylko “zbitka”, a nie zbitek;

– to “schodzenie w dół” kłuje, jak zauważyli przedpiścy.

A z rzeczy poważniejszych – gaśnica służąca w bazie do gaszenia urządzeń elektrycznych nie może być pianowa. Halonowa, proszkowa, ale pianą urządzeń pod napięciem się nie gasi. Poza tym, urządzenia gaszone pianą nie nadają się zwykle do ponownego użytku, co w warunkach polarnych jest wadą dyskwalifikującą.

Ale mam inny, jeszcze poważniejszy zarzut – żadne rozsądne ciało zwierzchnie nie pozostawia odciętych (choć na krótki czas) ludzi bez zwierzchnika, kierownika, lidera czy jak tam zwał. Przewodnik w górach, sztygar w podziemiach kopalni, kierownik wyprawy do dżungli. W warunkach zagrożenia demokracja się nie sprawdza. Karygodny błąd Australii. Który zresztą powoduje kolejny zgon.

Lekko zgrzyta też pierwszy kontakt z Drobiażdżkami – od razu łapy pchamy? Żadnej kwarantanny, zamkniętych pojemników? Heloł, ktoś czytał o zabójczych wirusach, morderczych nanobotach czy Piasecznikach ;)?

Oraz – po co te stworki tu przyleciały? Bo skoro manipulują prawdopodobieństwem, to podróż kosmiczna nie jest chyba przypadkowa? A skoro tak, to jaki cel mają w przybyciu na Ziemię? Strach pomyśleć…

 

Czyli tak – połowę czyta się znośnie, połowę z opadem szczęki! I od czasu do czasu coś lekko skrzypi ;).

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Czemu to nie jest na papierze?! 

Poważnie pytam – uderzałeś z tym do NF?

Bo tekst świetny. Jedno z najlepszych opowiadań SF, które czytałem na portalu.

Początek może nie chwyta od razu “za mordę”, ale konsekwentnie – i z jaką wprawą! – budujesz napięcie. Powoli odkrywasz kolejne karty, zostawiasz czytelnikowi wyraźne tropy, dzięki czemu nie ma się do czynienia z ciężkostrawnym rodzajem literatury, po którym trzeba główkować, co autor miał na myśli. Tutaj wiadomo, co autor miał na myśli. A zarazem nie treść jest na tyle ciężka, że zostanie z czytelnikiem na dłużej.

Styl elegancki, bez zbędnych szarż. 

Pomysł rewelacyjny. Taką fantastykę naukową to ja rozumiem. 

Gratuluję :)

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

Funthesystem, dzięki :) Z tekstem uderzałem do NF i chyba niewiele mu zabrakło do publikacji. Pan Michał Cetnarowski odpisał mi, że opowiadanie mu się w zasadzie podoba, tylko jest za długie i za mało dynamiczne, po czym zaproponował jego skrócenie i przeredagowanie (uczciwie zastrzegając, że nie gwarantuje, że skrócony tekst weźmie). Spróbowałem, skróciłem (choć nie udało mi się dobić do tych proponowanych 50-55 tys.), jednak tekst nie poszedł do NF, więc w końcu trafił do Silmarisa.

 

Staruch - ale to w tej szczęce skrzypi? ;) Co do zarzutów: demokracji nikt im nie kazał uprawiać, to już ich własna samowola. Gaśnicom nie poświęcałem ani chwili namysłu od czasów przysposobienia obronnego w liceum, więc dzięki za wytknięcie błędu merytorycznego. Rzeczywiście, o groźnych bakteriach jakoś nie pomyślałem… ale w sumie bohaterowie mogli być zbyt narwani, żeby się tym przejmować. :P

 

Regulatorzy Joseheim, wielkie dzięki za wytknięcie baboli, zaraz zabieram się (choć z opóźnieniem) za poprawki. Ja to Was strasznie podziwiam za to przywiązanie do szczegółów i za skrupulatność :)

 

Cień Burzy – piękne dzięki! Kwestia australijskiej kolonii Drobiażdżków jest megaciekawa, bo w sumie nigdy nie poświęciłem jej więcej uwagi. Myślę, że można by pokusić się nawet o wydumaną teorię, że właśnie one, jako te potężne, półboskie stworzenia, przyczyniły się do ucywilizowania Australii na tyle, by w przyszłości móc się połączyć się z kuzynami z Antarktydy. A po co im to wszystko? Nie wiem, może zwiedzają galaktykę? Niezbadane są drogi Drobiażdżków ;)

 

MrBrightside  – dzięki! Jak napiszę, to się podzielę, bo chyba póki co wyczerpałem szufladowe zapasy tekstów, którymi warto się podzielić ze światem :)

 

Anet – cieszę się :)

 

Przede wszystkim stworzyłeś świetnych obcych – oryginalnych, niepojętych (no bo jak oni właściwie z tymi kartami…), zapadających w pamięć bardziej niż filmowe humanoidalne ośmiornice. Na ich tle ludzie wypadają gorzej, co nie znaczy, że źle.

Najbardziej podobały mi się ciągi zdarzeń, na które potrafiły wpływać drobiażdżki, żeby uzyskać upragniony rezultat. I podawanie prawdopodobieństwa, że coś takiego zajdzie.

Byłam na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

Gratuluję pióra. Dla mnie zasłużone, tym bardziej, że w końcu dostałem to, na co czekałem. W końcu sci-fi z konkretami, w którym nie ma “kilkuset nanometrów”, są bardzo dokładne“pięćset trzydzieści dwa” (o ile dobrze pamiętam). Doceniam to oddanie szczegółom i nie ukrywanie się za wygodnymi uproszczeniami. A jako, że bliska mojemu sercu jest telekomunikacja, to złapałeś mnie na haczyk. ;)

Styl był dla mnie jak najbardziej okej, choć nigdy przepadać nie będę za nazewnictwem angielskim (zarówno imion i organizacji), pomimo faktu, że wiem skąd postacie pochodzą. Ot, jestem fanem swojsko brzmiącej fantastyki. Ale to tylko moje ględzenie.

Schemat fabuły raczej przewidywalny (wyprawa naukowców, nagłe problemy, śmierć któregoś z nich, wielkie odkrycie). Mam jednak pytanie – pojawiło się gdzieś dokładne wyjaśnienie pochodzenia i celu melodii? (Boję się, że czytając w pociągu rozproszyłem się i mi umknęło).

Podobały mi się drobiażdżaki, szczególnie pomysł z pseudoneuronami. Ciekawe i świeże (jesteś pierwszym, w którego tekście na to natrafiłem). Szkoda tylko, że opowiadanie urwałeś w takim momencie, kiedy de facto cały sens ich istnienia mógł nabrać rumieńców. A tak dostałem klimatyczny tekst o naukowcach znajdujących nową formę życia… i na tym opowieść się kończy. Co było dalej, jakie implikacje tej całej zawieruchy? No rozbudziłeś apetyt. :)

Wielkie dzięki. Jeśli chodzi o melodię, jej cel był taki, żeby przykuć uwagę Alana i przekonać go, że coś próbuje się z nim porozumieć. A jej pochodzenie… cóż, to właśnie jest najpiękniejsze w sposobie działania Drobiażdżków: one nie miały pojęcia o istnieniu melodii, tylko zwiększyły prawdopodobieństwo, że ktoś się nimi zainteresuje. Padło na Alana, który był nerdem, więc melodia z “Voyagera” to czysty przypadek, choć spersonalizowany i nieprzypadkowy :) Tak więc nie, niczego nie przeoczyłeś.

Lepiej zostawić czytelnika z niedosytem niż przesytem ;)

to właśnie jest najpiękniejsze w sposobie działania Drobiażdżków: one nie miały pojęcia o istnieniu melodii, tylko zwiększyły prawdopodobieństwo, że ktoś się nimi zainteresuje.

Zatem melodia była tylko jego złudzeniem? ;)

 

Ja to się akurat lubię najeść do syta. ;)

Stn, ja to rozumiem w ten sposób: jeśli drobiażdżki potrafiły manipulować kartami (to z tych drobniejszych przykładów), to co to dla nich zagrać melodyjkę? Jeśli to stanowi krok w drodze do celu…

Babska logika rządzi!

No właśnie to jest tak nieoczywiste i ciekawe, że musiałem dopytać. Tak jak mówiłem – lubię takie szczególiki, a MOO mi apetyt rozbudził.

Bo mogły i wpływać na zmysły (oszukiwać nas), moga mieć też bezpośredni i fizyczny wpływ na otoczenie.

Wersja kanoniczna jest taka, że Drobiażdżki “po prostu” zwiększyły do 100% prawdopodobieństwo, że przypadkowe ruchy atomów w atmosferze ułożą się we wzór, który algorytm Alana zinterpretuje jako melodię. A więc melodia naprawdę tam była (Alan mógłby ją np. wyeksportować do pliku).

Chociaż jeśli się nad tym zastanowić, to skoro wywołały u niego sen o krwawiącej półkuli mózgu, to mogły też w inny sposób wpływać na umysł…

To jest piękny tekst. Absolutnie mnie zachwycił. Wszystko mi się w nim podoba, dialogi, postaci, historia, genialny pomysł na obcą formę życia, a już motywu z ambientem tworzonym “przy pomocy” zjawisk atmosferycznych to Ci absolutnie zazdroszczę. Dawno nie czytałam tak dobrego opowiadania.

Udało Ci się osiągnąć tą ulotną szczyptę niedosłownej poezji, która w s-f sprawia, że wszystko staje się kilkuwymiarowe.

Pod wrażeniem tego tekstu przeczytałam inne Twoje opowiadania – wszystkie są świetne. Jak coś wydasz, to ja to na pewno kupię.

Ojej, nie wiem, co odpowiedzieć na taki komentarz jak Twój, sho – oczywiście oprócz “niezmiernie mi miło, że zyskałem fankę” :)

Spóźniony niczym pociąg PKP, wpadam tłumaczyć się ze swego TAKa ;)

Jest tu wszystko, czego miłośnik s-f mógłby chcieć. Mam więc fajnych obcych, którzy nie są humanoidami o gumowym czole (albo pomalowanym na niebiesko zwierzęciem); mam konkrety technologiczne; mam klimat; mam ciekawych bohaterów. Słowem – pełen poker ;) Bardzo dobry tekst.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Bardzo dobre i ciekawe opowiadanie. Gratuluję!

Risercz widać i czuć:). Pewnie mogłoby być mniej szczegółów, jak sam napisałeś, lecz dla mnie było ważne, że nie potykałam się co krok (zahaczyłam się tylko przy gaśnicy). 

Pięknie też napisane i dialogi, i sytuacje. Koncept z melodią zwracającą uwagę i prawdopodobieństwem – kapitalny. Zwłaszcza to prawdopodobieństwo rozkochało mnie, pojawiło się w prologu i miłość od pierwszego wejrzenia. 

Chciałoby się przeczytać, co dalej u Drobiażdżków i ludzi.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Tekst przeczytałem w wersji, w której został opublikowany w Silmarisie (na Kindlu, dla wygody).

Nie był to czas stracony.

O ile na początku trochę drażniły mnie te opisy o charakterze infodumpów, to i tak z jakiegoś powodu (być może z powodu tych linijek o prawdopodobieństwie?) konsekwentnie się przez nie przedzierałem i w końcu dotarłem do miejsca, w którym tak jakby wszystko się zmienia – mianowicie do snu i odwołania do “Cosia”. To bardzo mądra rzecz, umieścić w tekście wiadomość: “wiem, jak to wszystko wygląda i jestem świadomy swojego planu” – uspokoiłem się wtedy jakoś i wczytałem już na dobre.

Nazwę “Drobiażdżki” zapamiętam pewnie na długo. Organizmy manipulujące samym prawdopodobieństwem, by przetrwać – cóż, jest to tak inne od wszystkiego innego, że może stać w jednym szeregu z Solaris i Ślepowidzeniem.

Przeczytałem pobieżnie komentarze i jedna wypowiedź wpadła mi w oko:

Z tekstem uderzałem do NF i chyba niewiele mu zabrakło do publikacji. Pan Michał Cetnarowski odpisał mi, że opowiadanie mu się w zasadzie podoba, tylko jest za długie i za mało dynamiczne, po czym zaproponował jego skrócenie i przeredagowanie (uczciwie zastrzegając, że nie gwarantuje, że skrócony tekst weźmie). Spróbowałem, skróciłem (choć nie udało mi się dobić do tych proponowanych 50-55 tys.), jednak tekst nie poszedł do NF, więc w końcu trafił do Silmarisa.

Oj. To nie brzmi wesoło i jestem teraz zmartwiony.

Pomijając jednak tę historię – gratuluję wspaniałego tekstu. Jego siłą są wszystkie możliwe elementy: sam styl i pomysł, realistyczne dialogi, nawiązania i świadomość autora. To niemała rzecz – znaleźć się ponad poziomem NF. Chyba mam też ochotę na więcej, pora znów poczytać jakieś science fiction.

Dawno tu nie zaglądałem i widzę, że przegapiłem parę komentarzy (dzięki, Asylum i NoWhereMan!)

 

A co do ostatniego komentarza… 

może stać w jednym szeregu z Solaris i Ślepowidzeniem.

To niemała rzecz – znaleźć się ponad poziomem NF

…rumienię się :D

Dzięki, lk, za opinię!

Ale zauważyłeś, że tekst jest w najlepszej portalowej dziesiątce AD 2018, więc pewnie jeszcze kilka komentarzy wpadnie? ;-)

Babska logika rządzi!

No właśnie zauważyłem i dlatego postanowiłem tu częściej zaglądać :) Cieszy mnie ten fakt – tak więc bez obaw, doceniam zaszczyt, jaki mnie kopnął ;)

Melduję, że i ja zapoznałem się z Drobiażdżkami ;)

Tekst długi, to i odwlekałem lekturę przez, hmm, kilka miesięcy, ale tak jak się spodziewałem, warto było zasiąść.

Przez większość opowiadania zacierałem hrabiowskie dłonie, że dokopię Ci za deus ex machina, za te wszystkie “przypadkowe” sytuacje (katastrofa śmigłowca, sfajczenie instalacji, test LIDAR-u, wypadek w szklarni), które spotykały załogę stacji, ale chyba podświadomie spodziewałem się, że wyjdziesz z tego z tarczą ;)

I rzeczywiście – wszystko ładnie umotywowałeś. Nie mam zastrzeżeń fabularnych, bardzo podobała mi się również lekkość narracyjna, zgrabna sfera science, silna immersja. Tempo dość wolne, ale właściwe dla tego typu opowieści. Nie nudziłem się, choć skłamałbym też mówiąc, że czytałem rozentuzjazmowany. Być może dałoby się jeszcze podkręcić dramaturgię, ale, hmm… cholera wie – być może inni czytelnicy mieli odmienne uczucia.

Mam też pewien problem z motywacjami bohatera. Poświęcił naprawdę dużo, narażał misję i ryzykował życie, a wszystko to przez sny i dziwną muzykę. Trochę mało, choć pewnie zasłonisz się wpływem Drobiażdżków – wybrały sobie pielgrzyma i poprowadziły go jak chciały…

 

Słowem – czepiać się za bardzo nie będę. Gratuluję świetnego opowiadania i życzę jak najwięcej udanych pomysłów.

 

Tyle ode mnie.

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Od miesięcy stawiam na Twój tekst w plebiscycie roku, i nie chcę tu nikogo urazić, ot spełnia wszystkie warunki, według mnie. Choć po moim komentarzu może tego nie widać. :) Ciekawym, czy mam rację. :) Niedługo się okaże.

Dawno temu napisałem tutaj komentarz tymczasowy na potrzeby nominacji piórkowej. Przytoczę jego fragment i nieco rozwinę swoje wywody.

Przeczytałem dobrze napisane science-fiction z dobrym pomysłem, dobrym researchem i wiarygodną dla czytelnika podstawą naukową. Takich klasycznych i rzetelnych opowiadań s-f ciągle mało na portalu. Zwłaszcza dotyczących tematyki pierwszego kontaktu potraktowanej na poważnie i w oryginalny sposób. Widać w tym tekście i inteligencję autora i jego szerokie rozeznanie w gatunku. Przykład Bellatrix pokazuje, że tego typu teksty są doceniane i zawsze na czasie. Dlatego także Twojemu opowiadaniu wróżę sporą karierę na fantastyka.pl. Zasłużenie.

No właśnie. Nie będę ukrywał, że także dla mnie jest to opowiadanie roku na portalu. Trochę mi przy tym smutno, że wpada ktoś na chwilę ze swoim tekstem opublikowanym gdzieś indziej i zgarnia całą pulę. Ale trzeba być uczciwym, powyższy tekst naprawdę spełnia (pewnie nie tylko moim zdaniem) zapotrzebowanie na soczystą, dobrze wymyśloną i napisaną, rasową fantastykę. I bardzo się cieszę, że nie żadne metafory i alegorie czy weirdy, ale właśnie science-fiction pełną gębą prawdopodobnie wygra plebiscyt. Mam przynajmniej taką nadzieję.

Tak jak w przypadku opowiadania Bellatrix w ubiegłym roku, potwierdza się zasada, że prawdziwy fantaści spragnieni są solidnej dawki fantastyki naukowej. Trzeba tylko mieć dobry pomysł, wykonać porządny research i przygotować się merytorycznie, wprowadzić odpowiednią dawkę niesamowitości i spisać to wszystko na odpowiednim poziomie literackim i warsztatowym. I Tobie się udało. Gratuluję.

Pamiętam, że podczas lektury miałem odległe skojarzenia z "Syrenami z Tytana" Kurta Vonneguta. Kto czytał, ten na pewno zrozumie co chcę powiedzieć.

Nie jest to pewnie tekst doskonały. Może końcówka za bardzo przyspiesza, a sposób, w jaki bohater odkrywa możliwości Drobiażdżków jest nieco skrótowy. Zwłaszcza po długim i szczegółowym wprowadzeniu i rozwinięciu akcji. Ale zarazem w opowiadaniu nie ma naprawdę słabych punktów. Pomysł wyjściowy świetny, obcy wykreowani nad wyraz oryginalnie, warsztat bardzo dobry, bohaterowie dobrze nakreśleni i interesujący, dialogi może czasem tracą infodumpami, ale w kręgach naukowych to nie zgrzyta, z kolei świat przedstawiony ma odpowiedni oddech i rozmach gatunkowy. Detale, naukowe terminy, opisy, gadżety – wszystko sprawia dobre wrażenie i jest wiarygodne.

Być może sposób narracji, nieco suchy i monotonny można by troszkę reanimować i ożywić. Ale przecież on także ma swój urok. Zdania nie plączą się w metaforach, nie ma tu poetyckich dryfów, język i styl to konkret, precyzja, informacja, budowanie klimatu samą opowieścią bez ozdobników.

Myślę, że Redakcja NF podjęła jedną dobrą i jedną złą decyzję. Dobra była ta, by zasugerować Autorowi skrócenie tekstu. Ale już odrzucenie opowiadania było decyzją złą. Mało jest takiej fantastyki w polskim wydaniu. Szkoda, że tekst nie przeszedł, ale to NF straciła. Za to gratuluję Silmarlisowi.

Po przeczytaniu spalić monitor.

CountPrimagen, cieszę się, że nie żałujesz – to byłoby rozczarowujące, po kilku miesiącach zabrać się za tekst i uznać, że nie było warto… I przepraszam, że nie dałem Ci tej satysfakcji wytknięcia mi deus ex machina ;)

 

Mr.maras, dzięki za drugi, dłuższy komentarz. W dodatku bardzo miły :) Zgadzam się w kwestii narracji i tempa. Aha, i to nie do końca tak, że “wpada ktoś na chwilę ze swoim tekstem opublikowanym gdzieś indziej”. W sensie, że nie na chwilę. Faktycznie, w zeszłym roku, w okolicach sierpnia, zniknąłem (z powodów osobistych wyszła mi przerwa od portalu i regularnego pisania), ale od tego roku staram się znów być aktywnym użytkownikiem, znów piszę komentarze, jeden tekst już betowałem, a i może niedługo sam coś wrzucę…

To dobra wiadomość. Dodam jeszcze, że poza Vonnegutem i oczywistym skojarzeniem z filmem "Thing", a może nawet bardziej jego pierwowzorem czyli opowiadania "Who Goes There?" z 1938 r. autorstwa Johna Campbella (było kiedyś chyba w Fenixie), podczas lektury przypomniał mi się serial "Fortitude".

Po przeczytaniu spalić monitor.

Ależ to jest dobre opowiadanie! Fabuła jest wciągająca, styl oszczędny, ale niczego mu nie brak, bohaterowie jak żywi, klimat stacji badawczej na lodowym odludziu oddany w pełni :).

Czytałam z prawdziwą przyjemnością. Klamra domykająca całość – na początku ukazanie meteorytu, na końcu znalezienie jego drugiej połówki – to świetny pomysł. Podobnie jak rozdziały ukazujące przebieg nieprawdopodobnych zdarzeń, zakończone wyliczeniem szansy na nie. Ktoś tu zarzucał, że pokazujesz w nich wydarzenia jakby w zwolnionym tempie, ale moim zdaniem to zaleta, bo krok po kroku wyjaśnione jest dlaczego to było niemożliwe do spełnienia, a jednak się stało. No i można też traktować te opisy jako retardację :).

Nauki nie za dużo, nie za mało – wszystko jest w pełni zrozumiałe dla zwykłego, szarego czytelnika, jakim jestem ja. Dzięki ci za pokazanie kosmitów jako dziwnych żyjątek, a nie kolejnego Aliena :D.

Podobało się!

 

Pozdrawiam!

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Dzięki za komentarz, Sy! Analiza jak swego czasu na lekcjach polskiego ;) 

 

Podobnie jak rozdziały ukazujące przebieg nieprawdopodobnych zdarzeń, zakończone wyliczeniem szansy na nie. Ktoś tu zarzucał, że pokazujesz w nich wydarzenia jakby w zwolnionym tempie, ale moim zdaniem to zaleta, bo krok po kroku wyjaśnione jest dlaczego to było niemożliwe do spełnienia, a jednak się stało.

 

O widzisz, wreszcie ktoś dostrzegł zamysł! Pisząc te fragmenty zakładałem, że tutaj narratorem jest wszystkowiedzący, obojętny losowi człowieka wszechświat, który obserwuje wydarzenia z pewnym znudzeniem – tak jak człowiek obserwuje wysiłki topiącego się w szklance owada.

Mistrzu Oriona,

Jest napisany takim stylem, jakim wówczas chciał być napisany. Obecnie pewnie darowałbym sobie część szczegółów i wtrąceń. Nigdy wcześniej ani chyba później nie poświęciłem tyle czasu na research na potrzeby pojedynczego opowiadania

Nie sposób się z Tobą nie zgodzić. Opowiadanie jest bardzo dobre. Gdybyś je pisał obecnie, pewnie byłoby rewelacyjne, bo te wtrącenia w niekórych miejscach wydają się zbędne. Styl również momentami nieco kuleje, co pokazuje to choćby jeden z pierwszych akapitów tekstu:

W pewnym momencie pęknięcie przecina skałę wpół, dzieląc ją na dwie równe części niczym dwie połówki orzecha włoskiego, niczym dwie półkule mózgowe. Obiekt zmienia się w dwa oddalające się od siebie odłamki, a każdy z nich zaczyna żyć własnym życiem, wirując, parując, płonąc, krusząc się i przecinając kolejne warstwy atmosfery.

Czy to pęknięcie przecina skałę? Raczej skała pęka na skutek ciśnienia oraz innych procesów, które opisujesz. Podobnie jak przecięcie warstw atmosfery. Czy powietrze jako takie można przeciąć?

Poza tym strasznie dużo tych dwójek. Kilka powtórzeń trafiło się również w dalszych częściach tekstu. 

 

Odnośnie do researchu to przyłożyłeś się do niego i to widać. Chwała Ci za to.

W kilku miejscach początkowo kreciłem nostem, ale ostatecznie po konsultacji z ciocią Wiki, okazywało się, że to Ty miałeś rację.

Kilka przykładów:

 

“oceaniczny wypływ” – po niemal piętnastu latach zajmowania się zawodowo geologią morską, nawet nie wiedziałem, że tak brzmi polski odpowiednik terminu “cold seeps”. Przedziwne to tłumaczenie, ale okazuje się właśnie taka nazwa funkcjonuje w naszym języku. 1:0 dla Ciebie. Choć tłumacza słowotwórcę chętnie bym za to wybatożył.

 

“LIDAR i zielony laser skierowany w niebo” – znów coś mi tu nie grało, bo przywykłem do LIDARA w fotogrametrii, gdzie laserem skanuje się teren z samolotu. Sprawdziłem. Stosuje się go również w meteorologii, i tw tym przypadku wygląda to tak, jak napisałeś (no może bez konwersji na muzkę ;)). Znowu miałeś rację.

– Spróbuję nastawić laser tak, żeby wiązka padała nad odwiertem placówki AM06.

W powyższym przypadku moja wyobraźnia mnie zawiodła. Wiązka laseru nakierowana z bazy mogła co najwyżej padać równolegle do powierzchni Ziemi a prostopadle do odwiertu. W jaki sposób mogła więc odebrać sygnał z meteorytu? Chyba, że meteryt wysyłał jakieś fizyczne cząstki w atmosferę, które LIDAR mógł wychwycić. Troszkę tu mi to nie pasuje.

Podobnie jak zastosowanie AtmoMusic do danych stacji meteorologicznej. To zupełnie inna metodyka niż LIDAR. I nawet jak próbujesz ratować sytuację, wkładając w usta Alana słowa: 

Mój program nie radzi sobie najlepiej z danymi z tego pudełka na nóżkach. Bądź co bądź, powstał z myślą o LIDARze.

to sam fakt, że w ogóle coś tam odczytuje, wydał mi się mocno naciągany.

 

Pomimo tych kilku drobiazgów wspomnianych powyżej to od strony naukowej jest bardzo dobrze. Jest to jedna z największych zalet tego tekstu.

Podobały mi się również plastyczne oddanie arktycznego klimatu. Podobała mi się fabuła. Podobało mi się zakończenie. Podobało mi się wplecienie rachunku prawdopodobieństwa w całość, przez co bardzo sprytnie wyjaśniłeś obecność ciągu nieprawdopodobnych zdarzeń, które musiały zaistnieć dla dobra fabuły.

Choć ty pewnie powiesz, że fizyka kwantowa to taki wytrych, którym laicy tłumaczą sobie wszystkie tajemnicze zjawiska.

Urzekłeś mnie tym zdaniem. Jakbyś wydobył je z głębii mojej duszy :)

 

Na koniec jeszcze jedna krytyczna uwaga, dotycząca sceny, gdzie załoga zostajie poinformowana o tym, że na kilka miesięcy zostają bez wsparcia:

– Davis, słyszycie mnie? – zatrzeszczało znów radio. – Obdzwoniliśmy wszystkich, z tymi z ministerstwa włącznie. Nie ma mowy o dosłaniu wam ludzi i sprzętu, nie o tej porze roku, przykro nam. Sami rozumiecie. Zapasów wam nie zabraknie i na szczęście wciąż macie jednego lekarza. Bezpośrednie dowodzenie przejmuje kierownik stacji Casey, kontaktujcie się z nimi w przypadku jakichkolwiek pytań i wątpliwości, a oni już w razie czego skontaktują się z nami. Zresztą i tak nie spodziewajcie się zbyt wielu decyzji do podjęcia, bo w bieżącym sezonie zimowym anulujemy wszystkie projekty poza granicami bazy. Bez zmian pozostają tylko pomiary atmosferyczne i badania szkarłupni w akwariach. Krótko i dosadnie mówiąc, macie tam siedzieć na tyłkach i w spokoju przezimować. Czekajcie na wrześniowy transportowiec jak co roku. Bez odbioru.

Hmmm. No nie. Nikt w żadnym z krajów anglosaskich nie będzie w taki sposób rozmawiał z załogą. 

Może gdzies w Rosji. Może nawet w Polsce, ale nie na Zachodzie i nie mówiąc do ludzi wykształconych.

Podczas takiej rozmowy pan w Australii wzniósłby się na szczyty dyplomacji, zapewniając załogę o swoim wsparciu. Dopytując o stan psychiczny członków zespołu. Obiecując cuda niewidy “w miarę możliwości”, co ostatecznie okazałoby się, że wsparcie dostaną za kilka miesięcy, a do tego czasu mają się nigdzie nie ruszać, ze względów bezpieczenśtwa.

Treść komunikatu byłaby taka sama, ale forma zupełnie inna.

 

Podumowując. Bardzo dobry tekst od strony naukowej. Dobry od strony warsztatowej.

Tematyka interesująca, a pomysł ciekawy.

Moja ocena: 5.4/6.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Nie będę ukrywać, że SF w “starym stylu” to coś, co bardzo cenię i lubię. Zwłaszcza, jeśli warstwa science jest solidnie zresearchowana i ± zgodna ze stanem aktualnej wiedzy. Do tekstu w szczególności przykuły mnie podane prawdopodobieństwa zdarzeń – ładny haczyk, połknęłam od razu. W szczególności usatysfakcjonowało mnie to, że nie znalazły się tam nomen omen, przypadkowo. Na duży plus również kwestia “Drobiażdżków” i tego, że pozostawiłeś je jako obcą formę, naprawdę obcą i nie uważającą człowieka za “władcę planety” z którym trzeba nawiązać kontakt, a prozaicznie, za narzędzie, którym można sterować jak robotem, by osiągnąć swój cel. Zakończenie stanowi ładną klamrę z początkiem, choć nie umiem odpowiedzieć, na ostatnie pytanie “co dalej”. Niemniej, inwazji się raczej nie spodziewam :) Swoją drogą, lodowaty klimat jakoś lepiej się komponuje z SF, ciężko mi wskazać SF dziejące się w upałach, natomiast czytałam (i pisałam:)) co najmniej kilka “mroźnych”. Trochę mi zabrakło lepszego wczucia się w bohaterów – ale po namyśle dochodzę do wniosku, że mógł to być celowy zabieg, wszak to tylko narzędzia w teorii gier ;)

pozdrawiam i życzę powodzenia w plebiscycie :)

Czytałem już eony temu w Silmarisie. Planowałem przeczytać ponownie, ale nie zdąż do końca plebiscytu. Ale pamiętam, że tekst był świetny. Już sam pomysł z obcymi wpływającymi na prawdopodobieństwo jest rewelacyjny. Nie spotkałem się wcześniej z czymś takim. Kojarzy mi się tylko z silnikiem nieprawdopodobieństwa z "Autostopem przez galaktykę", ale tak luźno, bo tam chodziło o co innego. Elegancko oddany mroźny klimat stacji badawczej. Szkoda, że tekst nie poszedł w NF, bo właśnie takie opowiadania chciałoby się czytać na papierze.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Rzeczywiście solidność researchu i wiedza autora rzucają się w oczy i budzą podziw. A przy tym nie przysłania to całej reszty ważnych składowych dobrego tekstu – zajmującej historii i wiarygodnych postaci.

Podobają mi się elementy, z których zbudowałeś fabułę – naukowe tło i raczej mistyczne podłoże motywacji bohatera (sny), muzyka jako łącznik między jednym a drugim. Spodobał mi się finał, gdzie tak dosłownie nauka spotyka się z sacrum, w sposób niebanalny i nieco przewrotny. Podoba mi się też styl, w jakim opowiedziałeś tę historię – pozwalający znakomicie sobie wyobrazić kolejne zdarzenia, zobaczyć je, usłyszeć, poczuć klimat. tym bardziej może, że czytając marzłam pod kocem ;)

Pewien niedosyt poczułam jednak w związku z nagłym usunięciem na jakiś tak odległy, że aż niewidoczny plan pozostałych (przy życiu) postaci. Rozumiem, że odegrały już swoje role, ale ta ich nieobecność w końcówce kłuje w oczy. Nieszczególnie podobał mi się też duet kucharz-mechanik, zwłaszcza w tym momencie, gdy jeden kończy zdanie za drugiego. Skojarzyli mi się z siostrzeńcami Kaczora Donalda.

To jednak są – no tak – drobiażdżki, które w przeciwieństwie do Drobiażdżków wielkiego wpływu nie mają i na pewno nie psują mojego zadowolenia z lektury. Brawo, gratuluję! :)

 

Fajny tekst. Przypomniało mi się jak oglądałem “Coś” w środku nocy, owinięty kocem. Dobry klimat. 

Nie doceniam za to riserczu. Przez większość szczegółów prześlizgiwałem się wzrokiem.

Miałem też nadzieję na większy konflikt między członkami ekspedycji. W pewnym momencie jakby się urwał, zastąpiony wątkiem drobiażdżków. 

Gratuluję wygranej, choć przyznaję, że głosowałem na inne opko. 

Wciąga, a jak wciągnie to trzyma. Ogólnie szacun za pomysł i wykonanie!

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Trafiłam dłuuuuuugo po opublikowaniu, bo Chrościsko podrzucił jako przykład świetnego tekstu, osadzonego w realiach Antarktydy. Miał rację, tekst rzeczywiście jest znakomity – i koncepcyjnie, i literacko. Przeczytałam z wielką przyjemnością.

ninedin.home.blog

Klimatyczne. Zostawia niedosyt i pobudza wyobraźnię, pytania czy Drobiażdżki będą dla Ziemian dobre, czy złe, świadomie, czy mimo woli itd. Polecam czytanie. Zabawa przednia

O ile się nie machnąłem, jest to jedno z jeno czterech opowiadań w historii – od czasu kiedy Loża przyznaje piórka – które zostało oTAKowane jednomyślnie. Wiedziony ciekawością, co za arcydzieło tu znajdę, zajrzałem. Z natury jestem raczej czepialski, za co z góry przepraszam…

 

Wstęp wydaje się trochę przemądrzały… ciśnienie naporowe? Wypadkowa sił? Prawdopodobieństwo 1:1780420? Czy to początek rozprawy naukowej o meteorytach?

 

Gdyby Jaśnie Wielmożny Pan Hrabia, czyli (…) nie wolno nam szczędzić starań.

To jedno zdanie ma 79 słów. O w pyszczek jeża.

 

Po kilku dalszych stronach widzę, że niewątpliwie lubisz liczby… Ja też lubię liczby, więc mi to za bardzo nie przeszkadza. Niewątpliwie widać też, że dokonano tutaj ogromnego researchu na temat kilkunastu już różnych zagadnień naukowych.

 

Alarm pożarowy przerywa mój obchód po zimowych włościach.

Pojawia się już pewien trend… ten ciąg nieprawdopodobnych pechowych wypadków musi mieć jakąś przyczynę i jestem ciekaw, co to będzie.

 

AM06

Oj, znak interpunkcyjny na końcu zjadło. Nie wiadomo, czy kropkę, wykrzyknik, pytajnik? Ale to drobiazg.

 

Wiedziałem, że znam tę melodię! „Dark was the night, cold was the ground”. Ta piosenka poleciała w kosmos na Złotej Płycie z sondą Voyager.

No dobra, teraz już się wkręciłem.

 

Jeden do dwustu siedemdziesięciu tysięcy albo coś koło tego – odpowiadam sucho. – Niedawno liczyłem.

Też policzyłem. Naprawdę przykładasz wagę do szczegółów. Do Drobiazgów, że tak powiem.

 

To w ogóle możliwe?

Oczywiście, że nie, przynajmniej według mojej wiedzy. Ale może one są za głupie, żeby rozumieć, że to niemożliwe – dodaję z wymuszonym uśmiechem.

Perełka.

 

Okej, teraz o całości.

 

Jest to bardzo dobry tekst – nie ma cienia wątpliwości. Oryginalny pomysł i nieprzewidywalny rozwój fabuły… a może taki rozwój fabuły, który zwiększa prawdopodobieństwo, że czytelnik nie przestanie czytać? ;) Nie poczułem tych 80k.

 

Niemniej, uwiera mnie kilka rzeczy. Może nie jestem aż takim erudytą, ale myślę, że czasami trochę przesadzasz ze słownictwem: zredefiniować, hipnagogiczne, etc…

 

Co do Drobiażdżków, były zapewne takie ciągi zdarzeń, które pomogłyby im jeszcze bardziej. Ludzie badają Antarktydę od stulecia, więc już dawno mogłyby zwiększyć prawdopodobieństwo zostania znalezionymi… Mogłyby też nie dopuścić do wiwisekcji, psując narzędzia Craigowi. Ale to już czepialstwo. Opowiadanie podobało mi się bardzo.

 

Pozdrawiam cieplutko.

Precz z sygnaturkami.

No dobra, wreszcie, po chyba czwartym przeczytaniu na przestrzeni lat, zmobilizowałam się, by napisać komentarz :D

Jest to jedno z moich ulubionych opowiadań na portalu i spośród wielu jego zalet najbardziej imponuje mi to, że… tu nic nie zostało popsute. Często w trakcie czytania tekstów o obcych czar gdzieś pryska – początkowe zaintrygowanie tajemnicą przeradza się w zawód, kiedy kosmici przybierają nie taką formę, jakbyśmy chcieli, i całość staje się albo zbyt infantylna, albo niezrozumiała. Opowiadaniu takiej długości na pewno mogła zagrozić nuda, mogło zostać skopane zakończenie, ba, czytelnik mógł porzucić tekst już na początku, stwierdzając, że te wydarzenia są jakieś nieprawdopodobne i autor przegina. A jednak akcja – mimo że powolna – jest tu poprowadzona na tyle sprawnie, że nie ma części, w której odczułabym spadek jakości.

Jeśli chodzi o język, we fragmentach z narracją pierwszoosobową na pewno udało Ci się dobrze odmalować piękno surowego krajobrazu, jednocześnie nie popadając w zbędne przedłużanie opisów. Obrazy są takie filmowe – wyraźnie widziałam przed oczami chociażby czerwony maszt pośród śniegu – ale nie zapominasz też o angażowaniu innych zmysłów, co się ceni. Z kolei fragmenty bezosobowe, pisane naukowym językiem, czasami przytłaczały mój humanistyczny umysł swoją szczegółowością i bardziej specjalistyczną terminologią, ale i tak uważam je za duży plus, bo wzmianki o prawdopodobieństwie nadawały opowiadaniu swoisty rytm. Powiedziałabym wręcz, że stały się jednym z jego najbardziej charakterystycznych elementów.

Wizja pierwszego kontaktu jest oryginalna i według mnie świetna. Specyfika obcych nierozerwalnie łączy się z fabułą, dzięki czemu z jednej strony ich wątek wciąż idzie do przodu i czytelnik dowiaduje się o nich coraz więcej (motyw z muzyką zdecydowanie rozbudził ciekawość), a z drugiej pozostaje też miejsce na zwroty akcji w tej bardziej „ludzkiej” linii wydarzeń. Osobiście bardzo lubię utwory, które dzieją się na lodowych pustkowiach i tutaj dało się poczuć, jak wygląda życie w placówce pośrodku niczego. Postaci również są należycie zarysowane.

Bardzo szanuję zakończenie – za to, jak pięknie jest wyważone. I za kontrast – zestawienie nauki z wiarą, lodu z pustynią. Tu znowu miałam wrażenie takiej filmowości (przyszedł mi zresztą do głowy film "Siedem", gdzie przez cały czas było ciemno i lało, a dopiero na końcu wyszło słońce). Zakończenie niby otwarte, ale nie na tyle, żeby pozostawiało jakąś frustrację; w mojej subiektywnej opinii dopasowane wręcz idealnie.

Cóż, pozostaje mi pogratulować dobrego tekstu i powiedzieć, że zapewne jeszcze kiedyś tu wrócę :p

No co ja mogę powiedzieć jak wszystko już zostało powiedziane? Świetny tekst!

Kto wie? >;

Bardzo dziękuję wszystkim za komentarze :) Nie odpowiadałem przez dłuższy czas, ale wszystkie komentarze czytam! Miło mi, że ludzie nadal czytają mój dość leciwy już tekst.

Jeśli komuś mało, zachęcam do zapoznania się z moim zbiorem opowiadań “Bogowie i pielgrzymi” (darmowy e-book, ukazał się w lutym w ramach Fantazmatów). Oprócz odświeżonych, starszych opowiadań znajdziecie też jedno nowe, nigdy wcześniej niepublikowane (”Uchwycone w zwierciadle”).

https://fantazmaty.pl/czytaj/antologie/#bogowie-i-pielgrzymi

 

O rany…

Naprawdę dobrze napisana rzecz. Siłą tego tekstu jest rzemiosło, rewelacyjny język, świetnie przedstawione wydarzenia. Dialogi nie stanowią większej części tekstu, za to element, który w większości opowiadań (nie tylko forumowych) jest słabszą stroną, czyli opis, tutaj przyciąga i nie nuży. Jestem pod dużym wrażeniem umiejętności pisarskich autora. Niewielu tak potrafi.

Drobiażdżki budzą lemowskie skojarzenia, naprawdę ciekawy “obcy”. Stoi za tym fajna logika – nigdy nie dowiedzieliśmy się o tym gatunku, bo nawet jeśli było ich wśród nas więcej, to każda taka próba kończyła się nieuchronną śmiercią śmiałków, niosących światu “nowinę”.

W zasadzie jedynym zastrzeżeniem jest to, że… tego fajnego tekstu mogłoby być więcej :D 

Mam pewien niedosyt związany z zakończeniem. Decyzją autora było zamknięcie tekstu w ten sposób, a ja chętnie przeżyłbym nieco więcej chwil w Australii i pospacerował wokół Uluru nieco dłużej. Ale może to dlatego, że to jest tak dobrze napisane? Nie wiem. 

To jeden z tych nielicznych przypadków, kiedy człowiekowi nie chce się rozstawać ze światem przedstawionym na papierze (chociaż wirtualnym)… 

Nowa Fantastyka