Atanazja

Łysiejący mężczyzna po pięćdziesiątce o dużych, okrągłych i lekko wyłupiastych oczach, wytarł chusteczką czoło. Dopił kawę z porcelanowej filiżanki. Rozejrzał się po pokoju.

Czarne meble – regał wypchany interaktywnymi hologramami książek, kanapa, dwa fotele i biurko – kontrastowały z białymi ścianami, na których wisiały kolorowe obrazy powykręcanych ludzkich postaci.

– Witam, panie Schulz! Nazywam się Caroline i zajmę się waszym podaniem! – Młoda blondynka w okularach weszła do pokoju, zajęła miejsce za biurkiem i otworzyła akta. Spojrzała znad okularów w stronę podstarzałego mężczyzny i odezwała się obojętnym głosem.

– Jest pan gotów?

Przytaknął, przełknął ślinę i wytarł spocone dłonie o spodnie.

– Proszę położyć się na kanapie i nałożyć Occulus. – Kobieta wskazała niewielkie urządzenie i poprawiła okulary. – Za chwilę znajdziecie się w Kuźni Celebrytów. Towarzyszyć będzie panu Osobisty Kronikarz. On też zada wam kilka pytań, które staną się rdzeniem wirtualnej wieczności.

– Rozumiem! Nie mam nic do ukrycia! – odpowiedział i ułożył się wygodnie na kanapie, z hełmem na głowie. Kobieta nacisnęła klawisz na panelu wmontowanym w blat biurka. Klient pisnął z wrażenia i zamarł z otwartymi ustami. Pracownica EyeTech zwróciła wzrok na hologram wyświetlony nad biurkiem pełen danych z kilku serwerów.

 

**

 

–Tu i teraz, Martinie, to punkt zwrotny w twoim całym życiu. Karierze, przyjaźni, miłości. Materialny węzeł czasoprzestrzenny, w którym cię uwięziono zostanie rozerwany strumieniem twojej samoświadomości i wytryśnie na podobieństwo gejzeru.

Słowa Osobistego Kronikarza, dźwięczne i mocne, rozpłynęły się w ogromie wrażeń, które opadły na mężczyznę i wmurowały go na podobieństwo kamienia węgielnego. Widok tego miejsca olśniewał, przykuwał i zapierał dech w piersi.

Schulz w czarnym smokingu, z muchą w groszki, kroczył w lśniących pantoflach po adamanitowej posadzce Kuźni Celebrytów. Sala balowa olśniewała bogactwem zdobień oraz ogromem przestrzeni. Wszędzie panował gwar rozmów, a dym cygar unosił się w powietrzu zmieszany z zapachem perfum i egzotycznych dań.

Sale wypełniała muzyka kilku orkiestr grających na przemian. Piękni ludzie, pozbawieni zmartwień maluczkich, używali życia pełną gębą. Szampan lał się strumieniem, a krewetki same wskakiwały na podniebienie celebrytów i w odgłosie mlaskania kończyły swój żywot.

Martin poczuł się bogiem, poczuł się celebrytą.

Nagle snop światła zmaterializował się przed nim, przyjmując ludzką formę i przeszedł do pytań. Odpowiedzi stanowiły o rdzeniu wieczności, do której zmierzał, bez dogmatów i etycznych pryncypii minionych wieków, jako młody bóg po pięćdziesiątce.

 

**

 

Pracownica EyeTech przyglądała się wybieranym przez klienta odpowiedziom. Zapisywała uwagi, analizowała grupę docelową oraz serwer, do którego winien być przypisany. Postukała ołówkiem o blat biurka. Charakterem Schulz przypominał ugotowane na miękko jajo.

 

**

 

Mężczyzna przekąsił ser pleśniowy w sosie borówkowym z kryształowego półmiska. Był pyszny, lepki i rozpływał się w ustach. Wychylił też lampkę wina, schwyconą z tacy kelnera. Nie dowierzał, smakowało wybornie. Nigdy nie pił czegoś tak dobrego.

– Zostały nam dwa ostatnie pytania. Preferencje seksualne – pytanie Osobistego Kronikarza mile połechtało klienta.

– D! – podkreślił z naciskiem.

– Rola w społeczeństwie?

– Władcza. Ciesząca się szacunkiem.

– Rozumiem. Zaraz za filarem znajduje się pracownia artystyczna z narzędziami do powołania awatara. W niego przelejemy twoją świadomość – wyjaśnił wirtualny lokaj. – Partnerkę możesz również powołać do życia poprzez panel tworzenia postaci. – Schulz poczuł dreszcze podniecenia. – Chyba, że udzielisz nam kredytu zaufania i pozwolisz miło się zaskoczyć. Profil kompanki zostanie dobrany z dbałością o szczegóły charakteru, zainteresowań, preferencji kulinarnych oraz wyglądu.

– Dobrze. Powołajcie kochankę do życia. I zaskoczcie mnie mile.

– Zatem do dzieła!

Drzwi pracowni roztworzyły się, a Martin usiadł przed pulpitem. Owładnął nim duch Fidiasza. Kruszył hologramową bryłę wizją swojego umysłu. Z niej wytrysnęła piękna twarz z zarostem, haczykowatym nosem, a blond włosy spływały mu do ramion. Na tors atlety narzucił przyprószone złotem i krwistą czerwienią rubinów szaty, a w akcesoria miłosne włożył najwięcej twórczego impetu.

Cofnął się kilka kroków. Piał z zachwytu. Awatar boga czekał na wchłonięcie świadomości pana.

– Gratuluję. Piękne ciało. A teraz, proszę za mną.

 

**

 

Z tarasu posiadłości roztaczał się widok na malownicze miasteczko, gdzie właśnie trwał festyn zbiorów.

– To jest twoja posesja. Jesteś tu burmistrzem. Jakkolwiek zaznaczam – dodał widząc rozczarowanie na twarzy zainteresowanego wiecznością. – Twój awans społeczny zależy od aktywności. Ułatwi ci ją system questów. Po ich ukończeniu poziom reputacji będzie się podnosił, co umożliwi ci przejście na wyższy poziom władzy.

– Ale…!?

– Burmistrzu, aby dusza nie popadła w marazm zawsze będzie zaczynała z góry ustalonego poziomu, aby łaknąć coraz więcej. Poza tym, prawdziwy władca jak ty, delektuje się kolejnymi kęsami mięsiwa na stole władzy. Zdobywa umysły i serca pospólstwa. Krok po kroku, aby wreszcie sięgnąć po władzę nad całym krajem! Ba, kontynentem!

Martin zdawał się ukontentowany nadchodzącym splendorem.

– Przydałby się taras na piętrze. Koniecznie z jacuzzi. Podświetlany.

– Twoje życzenie jest dla nas rozkazem.

Wnętrze posiadłości przypominało indyka z farszem. W salonie centralne miejsce zajmował posąg hermarfodyty z wmontowanym audiowizualnym sprzętem i kominek. Na środku stała wielka kanapa, fotele oraz szklany stolik. Po lewej stół do bilarda. Po prawej przy drzwiach prowadzących na taras dwa posążki satyrów, a na ścianach wisiały obrazy impresjonistów.

– Tu masz barek z alkoholem i pełnym repertuarem dopalaczy. – Kronikarz wskazał na otwarty drewniany globus. – Czy przejdziemy do kuchni? – Właściciel posesji zignorował pytanie i popędził na pięterko, po mięciutkim perskim dywanie.

 

**

 

Hol z szeregiem drzwi pachniał cynamonem i bluszczem. Wirtualny towarzysz podał Martinowi whisky z lodem.

– Jedne z tych drzwi skrywają twoją partnerkę.

Schulz wyglądał na rasowego niemieckiego owczarka. Biegał od drzwi do drzwi, obwąchiwał, nasłuchiwał, aż zastygł w miejscu. Ktoś zastukał obcasami o drewnianą podłogę. Serce mu zamarło, ale tylko na moment. Pchnął drzwi z impetem samca alfa i wpadł do środka.

Białe loki, niebieskie okrągłe jak piłeczki do ping ponga aryjskie oczy, wołały go, kusiły i onieśmielały.

– Marilyn Monroe… – wydukał.

– Eeenrrrikeeee… – odezwała się namiętnie diva.

Co prawda, dla zwykłego dyletanta sztuk miłosnych jej mordka wydała potoczne: meee, meee – ale nie dla Schulza, o nie. On jako wtajemniczony w miłosne misteria usłyszał imię swojego awatara.

Monroe stała na balkonie w świetle zachodzącego słońca. W pomalowanych raciczkach, rozwichrzonej łobuzersko wełnie. Żuła ponętnie natkę pietruszki i kręciła ogonkiem, odsłaniając krater miłości.

Jej kochanek padł na kolana, zawołał:

– Marzenie, marzenie!

 

**

 

Klient zawył z rozpaczy i zamachał rękoma.

Wełnista kochanka rozmyła się w jego ramionach, a on spadał w bezdenną czarną pustkę, czując w ustach ostatni bastion utraconej rzeczywistości – natkę pietruszki.

– Proszę zachować spokój! – kobiecy głos przebił się przez ogarniającą go ciemność. – Potrzebujemy teraz ostatniego podpisu i zostanie pan poddany procesowi transferu.

Mężczyzna zerwał z głowy hełm i ciężko oddychając rozejrzał po pokoju. Przetarł czoło chusteczką. Tkwił przez moment w lekkim osłupieniu. Caroline kontynuowała.

– Proszę przejść do salonu obok. – Ściana z obrazami zadrgała, a pośrodku ukazały się drzwi. – Kawa i ciasteczka na koszt firmy. Za kilka godzin ułożymy pana ciało w kapsule i powiadomimy przyjaciół i rodzinę. Wywołując w nich uczucie zazdrości wobec świata, którego staniesz się bogiem! Papiery do podpisania zostawiam…

Przypadł do stołu na kolanach i złapał w dłonie umowę. Trząsł się przez chwilę i patrzył na pracownicę EyeTech z uwielbieniem i bojaźnią.

Przypomina żebraka z obrazu, El Greco – pomyślała Caroline. Czy zatem my, pracownicy EyeTech jesteśmy odbiciem katolickich świętych? Znakomicie sytuowani materialnie i tacy altruistyczni. Dajemy biednym strawę i litujemy się nad nimi, dzieląc się płaszczem miłosierdzia i łaski? – opuściła pokój, a Martin podpisał kawałek papieru i ściskając go w dłoni przeszedł do poczekalni, mamrocząc pod nosem imię kochanki.

 

**

 

Ciało Schulza ułożone w kapsule żywo reagowało na bodźce serwowane przez oprogramowanie. Mężczyzna błądził w utopijnym świecie od kilku miesięcy, nie wiedząc, że zdegustowani jego decyzją członkowie rodziny, złożyli pozew sądowy przeciwko korporacji EyeTech. Proces odwołano w ostatniej chwili, gdyż obie strony doszły do porozumienia. Martin miał zostać odłączony od serwerów i zostać poddany zabiegowi pobrania narządów. Korporacja otrzymywała całkowity dochód ze sprzedaży organów oraz dostawała pełną kwotę za rok usług. Odstępowali zaś od świadczeń socjalnych – wpisanych ustawowo do sześćdziesiątego siódmego roku życia klienta, które ten, oddał im w zamian za natkę pietruszki w mordce wirtualnej Merline Monroe.

Ale zraniona małżonka nie czuła satysfakcji. Zapłaciła informatykom EyeTech za mały update świata – przed odłączeniem sodomity. Pewnego wieczoru, ciesząc się lampką wina, obserwowała na monitorze osobistego laptopa byłego męża. Burmistrz rozkoszował się lampką wina w jacuzzi, gdy banda zamaskowanych drabów z fezami na głowach, pojawiła się na jego posesji, przeorała runo marynosa na oczach burmistrza, po czym przerobiła ślicznotkę na kebab.