Artysta

– Wróciłem! Przyniosłem kilka swoich rzeczy do pomocy. I jak, zdecydowałaś się? Pewnie chcesz wiedzieć dlaczego ty? Polecił ciebie mój znajomy, twierdził, że jesteś wyjątkowa i nie pomylił się. Powiedział również o rozwodzie, przykro mi. Nie martw się, weźmiesz udział w czymś wspaniałym. Nie płacz, takiej pięknej kobiecie nie wypada, wiem, że płaczesz ze szczęścia, ale mimo to widząc twoje brązowe, załzawione oczy, ciężko mi na sercu. To, co zaczynamy?

– Pracuj dobrze, nie przeszkadzam ci. Zauważyłem, że masz dużo swoich zdjęć, zastanawia mnie. Dlaczego zmieniłaś kolor włosów? Może chciałaś jakiejś odmiany? Moim skromnym zdaniem blond ci bardziej pasował.

Kap, kap, kap.

– Co tak kapie, słyszysz? O, znowu, nie drażni cię ten odgłos? Mnie owszem, nie chcę, żeby coś popsuło taką chwilę. No wiem, że to nasza chwila. No dobra, twoja, ale ty dajesz coś od siebie, ja daje coś od siebie i tworzymy arcydzieło. No nie mogę, sprawdzę, czy w kuchni nie kapie woda. Nie ruszaj się stąd, dobrze? Ja zaraz wracam, bądź grzeczna, przecież żartuję, wiem, że jesteś grzeczna… jak śpisz. Ale to, że mnie nie ma w pokoju, to nie znaczy, że nie widzę. Przecież prosiłem, żebyś się nie ruszała, dotyczyło to też opuszczania ręki, trzymaj ją przy sobie. O tak będzie dobrze. No to na czym to stanęło? Ach tak, masz rację, idę sprawdzić do kuchni.

– Jaka ładna, duża kuchnia. To niebieski kolor prawda? No to niebieskopodobny, tak lepiej? Przecież jestem mężczyzną, nie muszę znać wszystkich odcieni niebieskiego! No i co z tego, że jestem artystą, powiedziałem przecież, nie muszę znać nazw wszystkich odcieni. Jak coś jest ładne, to to wykorzystuję w swoich działach i to tyle na ten temat.

– Na lodówce masz zdjęcia swoich dzieci i ich prace, urocze. Córeczka chyba jest starsza, ile będzie miała, z pięć lat? A te drugie to chyba chłopiec, prawda? Wszystkie małe dzieci, tak do roku, no może dwóch, w ubrankach wyglądają tak samo. Dobrze, że wysłałaś je na kilka dni do babci, nie chciałbym, żeby nas przyłapały, jak będziemy robić coś niegrzecznego. Dobrze, już dobrze, tylko nie krzycz, rozumiem, że po rozwodzie, nie masz ochoty na takie żarty, ale wciąż trzymasz zdjęcia i rysunki, gdzie jesteście razem. Dobra, odkładam zdjęcie na miejsce, ej, ej teraz ty posuwasz się za daleko, nie jestem jakimś pieprzonym pedofilem! Nie kręcą mnie dzieci! Przepraszam, nie chciałem krzyczeć, ale to kapanie doprowadza mnie do szaleństwa, może jak coś zjem, to się trochę uspokoję.

– Co my tu mamy? Za dużo tego tu nie ma, żadnych warzyw, lody? Co one tutaj robią? Łe, już się trochę roztopiły, może wezmę sobie kawałek ciasta, wygląda apetycznie. Spokojnie, nie zjem ci całego i tak, umyję talerz, trzeba zacierać ślady, w której szufladzie masz sztućce? A zresztą, zjem tak.

– No więc to nie w kuchni tak kapie. Sprawdziłem zlew kilka razy, jest zupełnie suchy, a był przynajmniej, dopóki nie umyłem talerza i rąk po cieście.

– Może z łazienki dochodzi ten odgłos? Gdzie ona była? Och przepraszam, nie chciałem cię szturchnąć, byłoby źle, gdybyś rozlała atrament. Szkoda tak cennego surowca, specjalnie dla ciebie rozłożyłem tę folię w pokoju, żeby nie pochlapać niczego. Artystce przy pracy czasami zdarza się coś chlapnąć. Pytasz, do czego ten atrament? Tworzę arcydzieło! Pewnie już dawno bym skończył, gdyby nie ten przeklęty głos w mojej głowie. Jaki on jest uporczywy, nie daje mi się skupić na moim dziele. No nie patrz tak na mnie, tym martwym wzrokiem, przez to słyszę ten przeklęty głos wyraźniej „tak nie wolno, to jest złe”. Co on może wiedzieć? Ach, jak mam się go pozbyć! Przepraszam, znowu cię potrąciłem, na szczęście nie wylałaś nic, ale znowu głośniej kapie, gdzie była ta łazienka?

– Nie, tu jest sypialnia, pachnie kobiecością i samotnością. Ciekawe, po której stronie on spał? Teraz masz całe łózko tylko dla siebie. Do szafy nie będę ci zaglądał, ale łóżko mogłaś pościelić, specjalnie dla mnie. No w sumie nie wiedziałaś, że przyjdę i o to chodziło.

– Moment, przestało już, nie kapie. Jaka piękna cisza, ale co mówisz? Że już skończyłaś? No dobrze, przeleje atrament do moich pojemników. Zanim skrzepnie. Postarałaś się, dużo tego, dziękuje bardzo. Może kiedyś się odpłacę, lepiej już pójdę, nie chcemy chyba, żeby widziała nas jakaś sąsiadka. Co sobie wtedy ludzie o tobie pomyślą? Pa, pa, ja wychodzę, a ty wiś tu sobie tak spokojnie.

* * * * *

–Zero jeden zgłoś się dla dwa zero sześć, odbiór.

– Zgłaszam się.

– Centrala to powiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa jednak nie było głupim kawałem. Znaleźliśmy ofiarę.

– Jakieś szczegóły?

– Kobieta po trzydziestce, skrępowane kończyny, powieszona za nogi. Prawdopodobnie rytualne ogolenie głowy i poderżnięcie gardła, możliwe, że to kolejna ofiara seryjnego mordercy.

– Przyjęłam, wysyłam koronera i dochodzeniówkę.

– Jeszcze jedno, trzeba powiadomić rodzinę.