Twórczy odpad

Siedział na ławce od dobrej godziny i moknął. Właściwie to próbował moknąć, ale nie wychodziło mu to najlepiej. Krople deszczu przelatywały przez niego, zatrzymując się dopiero na drewnianych belkach i popękanym chodniku. Mężczyzna zastanawiał się skąd się tu, do cholery, wziął, dlaczego krople się go nie imają i o co właściwie chodzi. Dobrze, że przynajmniej wiedział jak się nazywa. Wiktor Zieleń, lat trzydzieści jeden, praca w redakcji na stanowisku "przynieś, podaj, pozamiataj".

 

Dobrze. I co z tego wynika? Nic.

 

Poklepał się po kieszeniach w poszukiwaniu paczki fajek. Palił bardzo rzadko. Właściwie to tylko wtedy, kiedy bardzo się denerwował . A teraz coś drażniło go, jak jeszcze nigdy. Irytujące, niewytłumaczalne uczucie pustki, jakiegoś dziwnego, wewnętrznego rozdarcia. Nie potrafił tego wytłumaczyć. Zupełnie jakby czegoś mu zabrakło, jakby coś odeszło i zostawiło go samemu sobie.

 

Popatrzył na mokry chodnik pod stopami i na swoje suche zamszowe buty. Już do niego dotarło, że na ławce siedzi jedynie przez siłę przyzwyczajenia. Równie dobrze mógłby przez nią przeniknąć. Jak przez wszystko inne. A jednak nie mógł się przemóc i dlatego czekał na zmianę świateł, omijał kałuże, uważał, by na kogoś nie wpaść i tym podobne. A teraz siedział na ławce i pierwszy raz w życiu chciał zmoknąć, widzieć wilgotne plamy na beżowych butach i czuć chłodne krople na twarzy.

 

Wiedział kim – a raczej czym – jest. Duchem. To było jedyne racjonalne wytłumaczenie. Choć słowo racjonalne brzmiało mu w tej sytuacji jak oksymoron.

 

Dobrze, ale czemu nim był? Co się stało?

 

Zebrał w myślach wszystkie teorie jakie obiły mu się kiedykolwiek o uszy. Pierwsza przyszła koncepcja kary, którą odrzucił niemal od razu. Był przykładnym obywatelem, dobrym synem, uczynnym sąsiadem, zaufanym kumplem, kochanym facetem. Nie wszyscy go lubili, to oczywiste, ale jakoś nie widział powodu, dlaczego jego obecna sytuacja miałaby być pokutą za złe uczynki.

 

Dalej. Ktoś go przywołał przez pomyłkę, zamiast jakiegoś demona. Było to jakieś wytłumaczenie. Absurdalne, ale jakieś. Podświadomie jednak czuł, że nie tędy droga. I naraz go oświeciło. Kiedyś, podczas jednej z piwnych dyskusji, usłyszał, że niektórzy ludzie mogą sami stworzyć swojego ducha, który zostaje na ziemi po śmierci oryginału. Miała to być albo świadoma decyzja umierającego, albo nieświadomy wytwór jeszcze za życia. Która koncepcja była bliższa prawdy, było w tej chwili dla niego nieistotne.

 

Zaraz, zreflektował się. Stworzyłem sam siebie? To dopiero absurd!

 

Jednak uczucie niewytłumaczalnej, dziwnej pustki skłaniało go do wzięcia pod uwagę tej opcji całkiem serio. No dobrze, postanowił. Powiedzmy, że tak było. Tylko co z tego dla mnie wynika? Co mam robić? Znaleźć jakieś duchowe łańcuchy i brzęczeć nimi wyjąc potępieńczo? Parsknął śmiechem.

 

Wstał i ruszył przed siebie licząc, że znajdzie podobnych sobie. Nie mógł być przecież jedyną osobą, której się to przytrafiło!

 

***

 

Krokus siedziała na dachu centrum handlowego i patrzyła na przechodzących w dole ludzi. Byli tacy zabawni. Ograniczały ich ściany, pogoda, inny ludzie…

 

Jedna z osób ją zaciekawiła. Wysoki mężczyzna chodził dziwnym, tanecznym krokiem starając się omijać wszystkich na swojej drodze. Inni natomiast zdawali się go w ogóle nie dostrzegać i gdyby nie jego uniki, po prostu by na niego weszli. Zupełnie jakby był…duchem. Uśmiechnęła się i zeskoczyła na deptak. Wolnym krokiem podeszła do mężczyzny, kompletnie ignorują małą dziewczynkę, która przez nią przebiegła.

 

– Zagubiony? – spytała, gdy znalazła się za jego plecami.

 

Mężczyzna odwrócił się zaskoczony.

 

– Tak, trochę – przyznał. – Zaraz, ty mnie widzisz!

 

– Widzę, słyszę – potwierdziła z uśmiechem. – I jeszcze coś. – Zacisnęła dłoń na jego ramieniu. – Nie przenikam przez ciebie. Krokus jestem. – Wyciągnęła rękę.

 

– Wiktor. Wiktor Zieleń – przedstawił się ściskając wyciągniętą dłoń. Nareszcie ktoś, przez kogo nie przenikał i z kim mógł porozmawiać. – Słuchaj, wiesz może o co w tym chodzi? – spytał i pomachał ręką przez głowę kobiety, która akurat przechodziła obok.

 

– A o duchach słyszałeś? – odpowiedziała pytaniem. – Wiem, jak to brzmi, ale to jedyne wytłumaczenie, które przychodzi mi do głowy. Zresztą nie tylko mi – wzruszyła ramionami. – Wszyscy, prędzej czy później, dochodzimy do takiego wniosku.

 

– My?

 

– A co, myślałeś, że nie ma więcej takich jak ty czy ja? – Zaśmiała się. Miała wesoły, miły dla ucha śmiech. – Nie stworzyliśmy żadnej grupy czy organizacji duchów, ale kontaktujemy się ze sobą. Wiesz, żeby nie oszaleć i spróbować ogarnąć to wszystko. Wiemy też, że nie jest to stan permanentny.

 

– Skąd?

 

– Niektórzy z nas znikają po pewnym czasie. Nie wiem, co się z nimi dzieje. Może idą do innego, lepszego miejsca?

 

– Nie wydajesz się co do tego przekonana – zauważył.

 

Skinęła głową.

 

– Jeszcze dwa miesiące temu dałabym sobie rękę uciąć, że duchy istnieją tylko w książkach, filmach i czyjejś chorej wyobraźni. Ale musiałam diametralnie zmienić swoje zdanie, bo wtedy negowałabym własne istnienie. I nie miałabym ręki. – Ponownie się uśmiechnęła. – Muszę przyznać, że spokojnie do tego podszedłeś – powiedziała po chwili. – Ja, jak spotkałam drugiego ducha to zarzuciłam go masą pytań.

 

– Też mam masę pytań – przyznał. – Co ze sobą zrobić, czy odczuwamy głód, zmęczenie, czy możemy przejąć cudze ciało, jak w filmach..?

 

– Nie wiem, nie, w pewnym sensie tak, tak – odpowiedziała szczerząc zęby. – To ostatnie jest zabawne, ale męczące. Właściwie to jedyny rodzaj zmęczenia, jaki możemy odczuć. Nie wymaga od nas snu, ale odpoczynku. Zresztą, niedługo zrozumiesz. – Machnęła ręką.

 

Wiktor pokręcił głową. Krokus była wyjątkowo wesołą i, co zauważył ze zdziwieniem, niezwykle uroczą i atrakcyjną osobą. Nigdy nie pociągały go takie kobiety. Roześmiane, kolorowe, żywiołowe. Ale ona miała w sobie coś, co go urzekło. I nie chodziło tylko o ponętne kształty, skrywane pod czerwoną sukienką sięgającą kolan.

 

– Co ja właściwie mam robić? – spytał. – Korzystać z okazji i podglądać kobiety?

 

– Skoro ci serce dyktuje – powiedziała z bezczelnym uśmiechem i uniosła się nad głowy szkolnej wycieczki. Wiktor wytrzeszczył oczy.

 

– Jak to zrobiłaś?

 

– Normalnie, ty też tak możesz. – Obróciła się wokół własnej osi. – Jesteś bytem niematerialnym, grawitacja cię nie ogranicza.

 

– To dlaczego nie mogę się unieść? – spytał po nieudanej próbie oderwania się od ziemi.

 

– Bo uważasz, że nie możesz – wyjaśniła. – Przyzwyczajenie. Wszystko przyjdzie z czasem. A tak w ogóle, to odwiedziłeś swoją rodzinę albo znajomych?

 

Wiktor podrapał się w tył głowy.

 

– Nawet o tym myślałem, ale, pewnie dziwnie to zabrzmi, nie mam ochoty. Nie zobaczą mnie przecież, więc to raczej strata czasu.

 

Krokus skinęła głową, podleciała do niego i pocałowała go w policzek. Na twarzy Wiktora pojawił się przeszczęśliwy uśmiech. Stanęła na ziemi, chwyciła go za rękę.

 

– Chodź, poznasz pozostałych – powiedziała z uroczym uśmiechem. Wiktor skinął tylko głową.

 

– Takich jak ty? – Spokojny męski głos dobiegł zza ich pleców. Krokus obróciła się i prychnęła ze złością.

 

Na przeciw nich stał wysoki, niemożliwie chudy hippis składający się chyba z samych łokci, kolan i długich, jasnych dredów. Orzechowe oczy patrzyły nieprzychylnie na dziewczynę, a twarz wykrzywiał nieładny grymas.

 

– Od kiedy nękasz zwykłe duchy? Zakonnicy ci się znudzili?

 

– Nie twój interes – prychnęła i ścisnęła mocniej dłoń Wiktora. – Jest mój!

 

– Nie, nie jest – odparł hippis i cisnął w dziewczynę balon z wodą. Krokus pisnęła, gdy ciecz oblała jej sukienkę i uciekła klnąc siarczyście.

 

Wiktor potrząsną głową. To wszystko działo sie za szybko. Dziwna błogość, która go wcześniej opanowała, zniknęła bez śladu. Spojrzał nieufne na nieznajomego.

 

– Wawrzyniec jestem – przedstawił się tamten. – Zanim zaczniesz na mnie wrzeszczeć jak niegrzecznie potraktowałem damę, pozwól , że ci wytłumaczę. Urocza Krokus jest młodym sukkubem. Tak wiem, nie wygląda. Nie przypomina demonicy ociekającej seksapilem, przez co jest jeszcze bardziej niebezpieczna. Taka urocza, młoda kobietka, kto by jej nie uległ? – powiedział z krzywym uśmiechem. – Widać, że jesteś nowy. Nie potrafisz jeszcze rozróżniać i dajesz się nabierać.

 

– Rozróżniać? – spytał Wiktor skołowany. Za dużo, zdecydowanie za dużo się dzisiaj wydarzyło, by mógł to ogarnąć.

 

– No, duchy, sukkuby i takie tam inne elfy – Wawrzyniec wzruszył ramionami.

 

– Jaja sobie robisz.

 

– Chciałbym, ale mówię, jak jest.

 

Wiktor pokręcił głową. Spokojnie, pomyślał, tylko spokój może mnie uratować. Bez większych zgrzytów przyjąłeś do wiadomości, że jesteś duchem. Dlaczego nie możesz uwierzyć również w istnienie demonów i tym podobnych?

 

– Co jej właściwie zrobiłeś?

 

– Oblałem wodą świeconą. Najprostsze rozwiązania są czasem najlepsze. – Hippis uśmiechnął się pogodnie. – Masz się gdzie podziać? Bo jak nie, to proponuję mój dom.

 

– Prowadzisz hotel dla zbłąkanych duchów? – Wiktor spróbował zażartować.

 

Wawrzyniec uśmiechnął się.

 

– W pewnym sensie. A nawet lepiej. Nie musisz mi płacić.

 

***

 

Wiktor pomieszkiwał u Wawrzyńca od miesiąca i z dnia na dzień jego sytuacja podobała mu się coraz bardziej. Nauczył się ignorować przechodzących przez niego ludzi, bez wahania przenikał przez ściany i przeróżne przedmioty i, co sprawiło mu niekłamaną radość, opanował latanie. W tym ostatnim pomogła mu Julka, która od czasu do czasu wpadała do hippisa. Duch trzynastoletniej dziewczynki wyjaśnił mu również jak rozróżniać innych niematerialnych, którzy czasem nie różnili się pozornie niczym od zwykłych duchów. I tak Wiktor dowiedział się, że istoty, o których do tej pory czytał jedynie w książkach, istnieją naprawdę. Sukkuby i inkuby, lamie, znalazły się nawet drobniutkie elfy, nie większe od przeciętnej dłoni. Wawrzyniec powiedział mu, że w tym duchowym stanie rzeczywistości istnieją wszelkie fantastyczne istoty, tylko nie wszystkie lubią mieszkać w dużych miastach. Takie fauny, lesze, czy driady można było spotkać tylko w lasach, rusałki i utopki nad wodami, strzygi, smoki i harpie wolały górskie tereny. Wiktor zastanawiał się skąd się to całe towarzystwo wzięło. Spytał o to Wawrzyńca.

 

– Chciałbym ci odpowiedzieć, stary, ale nie wiem. Mam swoją teorię na ten temat, ale czy jest ona prawdziwa? – rozłożył ręce w przepraszającym geście.

 

– Możemy na chwilę założyć, że prawdziwszej nie ma – odparł Wiktor. – Więc?

 

– To zasługa żyjących. Albo wina, zależy jak patrzeć. Wspominałeś, że kiedy stałeś sie duchem, czułeś, że czegoś ci brak. Miałeś wrażenie pustki, jakbyś był odpadem. Byłeś niemal pewien, że stworzyłeś sam siebie przed śmiercią. Przyznałem ci wtedy rację, bo myślę podobnie. Ale tak rodzą się nie tylko duchy, ale również reszta fantastycznej hałastry. Widzisz, ludzie wymyślają różne istoty na potrzebę chwili, a niektórzy, naprawdę niewielki odsetek, zaczynają w nie wierzyć. Zbyt mocno wierzyć. I tak pojawiają się stworzenia, które nie miały prawa powstać na prawdę. – Uśmiechnął się smutno. – Jak myślisz, ilu pisarzy wierzy w to, o czym pisze?

 

– Pewnie niewielu – odpowiedział ostrożnie Wiktor.

 

Wawrzyniec pokiwał głową.

 

– Otóż to, przyjacielu, otóż to. I dlatego każdy z nas odczuwa nieprzyjemna pustkę. Bo to nie jest tak, że ktoś uwierzy w fauny i hop, pojawia się całe stado. Nie, ten ktoś musi uwierzyć, naprawdę uwierzyć, w istnienie konkretnego pana. Dlatego wiemy, kim jesteśmy, mamy swoją historię. Nam, duchom, jest łatwiej. My istnieliśmy naprawdę, ale reszta to postacie z kartek książek i klatek filmowych. Choć może się mylę i byliśmy tak samo prawdziwi jak oni? Nie wiem. – Kolejny smutny uśmiech. – A czemu, po jakimś czasie każde z nas znika? Bo ten, kto w nas uwierzył, zapomina. Powoli, stopniowo. Jego myśli zaprząta co innego. I koniec bajki.

 

– Niewesoła ta twoja teoria – zauważył Wiktor.

 

– Nigdy nie mówiłem, że jest wesoła – pokiwał głową. – Ale wydaje się zgrabna i całkiem prawdopodobna. A jeśli mam rację, to gdzieś tam może żyje złota rybka, która spełnia życzenia?

 

– I co byś ją poprosił? – spytał Wiktor.

 

Wawrzyniec uśmiechnął się niewesoło.

 

– O to, żebym nie miał racji.