Boże Narodzenie i samotna góra

To była niezdobyta góra. Z gatunku takich, na widok których od razu robi się nam zimniej a rozum ze strachu chowa się w najciaśniejszy kąt podświadomości. Nie była to, bynajmniej, najwyższa góra świata, nie mówiąc już o najwyższym szczycie regionu. Ot taki sobie, stromy i biały, przypominający czapkę chochlika, średniej wielkości masyw. Sęk w tym, że zabijał rocznie około czterdziestu wspinaczy a dolatujące do jego szczytu helikoptery od razu zamierały i pikowały niczym głodne jastrzębie. Oczywiście śmiałków gotowych na przełamanie złej passy przybywało, a w miarę upływu lat nowoczesny sprzęt umożliwiał coraz to nowym ekipom dotarcie wyżej i wyżej. Niestety, zawsze wtedy, gdy już było wiadomo, że tym razem na pewno wszystko pójdzie jak najlepiej i uda się wreszcie zdobyć tę „Biała Sukę”, jak pieszczotliwie nazywali górę wszyscy himalaiści, sytuacja gwałtownie się pogarszała. Czasami słońce prażyło niemiłosiernie powodując topnienie czap śnieżnych, osuwiska, lawiny i deszcze sopli. Innym razem lodowaty wiatr zwiewał całą ekipę w przepaść, lub śnieg zasypywał wszystkie szlaki. Najgorsze były jednak gwałtowne skoki ciśnienia, powodujące u wspinaczy nagłe ataki choroby wysokościowej, która mijała jak ręką odjął gdy tylko decydowali się oni na rychły powrót do bazy. Na górę nie było mocnych. Trwała samotna i wyniosła od lat, gardząc ludzkim losem i pozostawiając całe tabuny wdów i sierot, które usypywały u jej podnóża coraz to kolejne, symboliczne stosy pogrzebowe.

Aż wreszcie, pewnego dnia objawił się, wreszcie, potencjalny kandydat na zdobywcę niepokonanego szczytu. Nieważne czy sprzyjał mu los (urodził się dwudziestego dziewiątego lutego, w czepku, a w każdej piąstce trzymał jedną czarną perłę. Na niebie świecił wtedy czerwony księżyc, a horyzont przecinały dwie komety, tworząc neonowy znak krzyża), czy był po prostu dobry w tym co robił. Nazwijmy go Piotr albo może lepiej Adam. W dzień swoich imienin, Wigilię Bożego Narodzenia wyszedł z ostatniej bazy, odziany w profesjonalny kombinezon, objuczony plecakiem, w dłoni dzierżąc swój szczęśliwy czekan, który pomógł mu już nie raz. Adam zdobył Koronę Ziemi i Śnieżną Panterę. Została mu już tylko samotna góra.

Ruszył przed siebie dziarsko, pogoda była ładna, śnieg prószył lekko a wiatr wydawał się muskać policzki śmiałka niczym lodowa kochanka. Później wszystko poszło nie tak. Ściemniło się o trzy godziny za wcześnie, na przedostatnim etapie z ramion zsunął mu się plecak i runął w przepaść a czekan utkwił w lodowej skale i nijak nie dało się go wyciągnąć. Adam postanowił zmienić trasę wspinaczki i obejść górę innym, bardziej łagodnym szlakiem. Niestety i tym razem, szczęście mu nie dopisało. Szlak zastał zasypany lodowymi blokami. Młody himalaista jednak nie poddał się i począł wspinać się na lodowe bloki niczym człowiek-pająk na manhattański wieżowiec. Było już całkiem ciemno, wiatr wzmagał się, w twarz sypały mu się lodowe odłamki, kalecząc policzki i podbródek. Sekundy dzieliły go od śmierci w lodowej przepaści, minuty od zdobycia upragnionego szczytu. Nagle nogi Adama straciły oparcie, mężczyzna osunął się i zawisł na rękach. Kilka metrów dzieliło go od znajdującego się pod nim lodowego stalagmitu. I wtedy wydarzył się cud. Istna magia Bożego Narodzenia. Nieznana, niewidzialna siła podźwignęła wspinacza do góry i uniosła kilka centymetrów ponad oderwany, lodowy blok. Adam usłyszał stłumiony jęk kilkudziesięciu głosów i zrozumiał, że były to dusze tych którzy zginęli, próbując okiełznać diabelski żywioł góry. Dalsza część wyprawy minęła bez problemu. Kilka metrów przed szczytem wiatr nagle uspokoił się, śnieg przestał sypać, nastała piękna, gwiaździsta Wigilijna noc.

Adam dotarł na szczyt równo o północy. Bóg się rodził, moc truchlała. Na czubku góry mężczyzna nie dostrzegł żadnego masztu z łopoczącą flagą. Odetchnął z ulgą, jednak był tu pierwszy.

Pokonawszy kilka kroków zobaczył jednak coś dziwnego. Kilka metrów za czubkiem góry roztaczał się płaski teren na środku którego znajdował się ogromny kamienny tron. Adam zdjął gogle, przetarł oczy i zrobił kilka kroków w kierunku przedziwnego znaleziska. Brnąc przez głęboki śnieg, alpinista dotarł w końcu do szczytu tronu i oniemiał ze zdziwienia. Na kamiennym stolcu spoczywał brodaty mężczyzna odziany w skóry i futra. Jego ciało pokrywał szron, rysy już dawno zatarły się a twarz zdawała się być lodową maską. Tylko oczy, oczy pozostały ludzkie, niestety można było w nich dostrzec już tylko szaleństwo. Lodowy mieszkaniec góry podźwignął się z tronu, a w dźwięku, jaki temu towarzyszył zdało się słyszeć echa całych setek a nawet tysięcy lat. Nieznajomy ruszył w kierunku osłupiałego Adama, spojrzał w jego twarz i zapłakał. Następnie stało się coś nieoczekiwanego. Mężczyzna roześmiał się obłąkańczym śmiechem i pobiegł raźno w kierunku wierzchołka góry. Każdy krok odbierał mu utracone lata, każdy oddech cofał stracony czas. Szaleniec w skórach biegł coraz szybciej, zupełnie nie grzęznąc w miękkim śniegu. Gdy dotarł do krawędzi szczytu ostatni raz obejrzał się w kierunku Adama po czym z dzikim okrzykiem rzucił się w przepaść. Gdybyście stali wtedy na czubku samotnej góry moglibyście przysiąc, że echo odbiło słowo „wolność”, ale był to zapewne tylko wiatr.

Po zniknięciu nieznajomego Adam lub Piotr, jeśli jednak wolicie to imię, poczuł się niezwykle zmęczony. Nic dziwnego, zdobył przecież właśnie ostatni niezdobyty szczyt Ziemi. Wiedział jednak, że nie da rady zejść teraz na dół, co więcej, nie miał na to najmniejszej ochoty. Noc była cicha i święta. Gwiazdy mrugały na smoliście czarnym niebie. Nasz bohater powoli ruszył w kierunku kamiennego tronu.

Wesołych świąt.