Nożyce czasu

 

Świat jest dziwny, świat jest zły

Świat ma wielkie, wielkie kły.

 

I

 

W dwupoziomowym mieszkaniu nowoczesnego apartamentowca na obrzeżach londyńskiej dzielnicy Croydon, sześcioletnia blond dziewczynka leżała na łóżku, gapiąc się w tablet. Jej dwa lata młodszy brat, wydając z siebie piszczące dźwięki, za wszelką cenę próbował ściągnąć z niej kraciasty koc.

– Idź sobie! – krzyknęła siostra, po czym wstała i wypchnęła płaczącego chłopca z pokoju.

– Ela, dlaczego nie bawisz się z Pawełkiem? – Z kuchni dobiegł głos matki, która po chwili pojawiła się na górze i groźnie spojrzała na wystraszoną dziewczynkę. Chuda kobieta o zmęczonej twarzy wzięła ze sobą tablet i ze złowrogą miną wkroczyła do biura męża.

– Co się dzieje? – Mężczyzna zmarszczył brwi i krzywo się uśmiechnął.

– Musimy porozmawiać.

– O czym? Jestem zajęty. Mam projekt do skończenia, tak naprawdę na wczoraj.

– O dzieciach. Nie stać nas na dwoje.

– Chodźmy do salonu.

Maciek rozsiadł się w fotelu, a Monika przycupnęła na brzegu sofy.

– Więc, co proponujesz? – zapytał małżonek, odpalając elektroniczną fajkę.

– A jak myślisz? Wszyscy tak robią. Nasi sąsiedzi całą trójkę zaraz po urodzeniu oddali. I teraz rodzina jest szczęśliwa.

– Jaka rodzina? Oni się przecież nawet nie znają.

Kobieta skrzyżowała palce obu dłoni i zacisnęła zęby, po czym drżącym głosem powiedziała:

– No i co z tego, mają swoje własne ułożone życia.

– Rzeczywiście krucho z pieniędzmi. Nawet ci nie mówiłem, ale musiałem wziąć kolejny kredyt.

– Kolejny kredyt? Ach… – Małżonka westchnęła głęboko i po chwili milczenia kontynuowała: – Widzisz, to dla każdego będzie lepiej.

– Ale to jest takie, takie nieludzkie. Chyba bym nigdy sobie tego nie wybaczył.

– Maciuś, przecież to nie twoja wina. – Monika zbliżyła się do męża i pocałowała go w szyję. – Takie są realia. Jak urodzę trzecie, to od razu je oddamy. A teraz niestety musimy wybrać.

Mężczyzna spuścił wzrok. Spojrzał na trójwymiarowy obraz kosmicznej rakiety, powoli zmieniający barwę od żółci po intensywny fiolet. Chrząknął i wydukał:

– Nie mogę tego zrobić, jakoś skombinuję więcej pieniędzy. Wezmę nadgodziny. Zobaczysz, damy radę. To… To niehumanitarne…

Monika zaczęła płakać.

– Ja się tym wszystkim wykończę.

Na początku kolejnego miesiąca opłaty za dzieci wzrosły niemalże dwukrotnie. Monika i Maciej nie dali rady zapłacić za dwójkę. Trzy tygodnie później otrzymali list z Urzędu Planowania Rodziny, z prośbą o jak najszybsze zgłoszenie się z jednym z potomków do Biura Przemian.

Monika trzęsącymi się dłońmi zapinała guziki różowego sweterka Eli. W oczach miała łzy. Dziewczynka patrzyła na nią podejrzliwie. W końcu zapytała:

– Czemu płaczesz i po co jedziemy do szpitala? Przecież jestem zdrowa. Nie chcę szczepionki.

– Chodź, bo się spóźnimy.

Ela odepchnęła ją i powiedziała:

– Nie lubię cię. Nie jesteś mama, tylko matka!

Podziemny pociąg mknął przez ciemne tunele. Ela była jedynym dzieckiem w przedziale. Wszyscy się na nią gapili. Z podłużnych głośników umieszczonych pod sufitem dobiegała relaksacyjna muzyka. Pachniało truskawkami. W pewnym momencie siedząca obok staruszka wzięła dziewczynkę za rękę i cicho, jakby brakowało jej sił mówić głośniej, powiedziała:

– Wyglądasz jak moja wnuczka. Ona jest teraz dorosła. Była ostatnim wychowanym w naszej rodzinie niemowlęciem.

Ela przygryzła dolną wargę. Monika spojrzała na kobiecinę oczami pełnymi nienawiści. Wagony łagodnie zatrzymały się i rozległ się cukierkowy, kobiecy głos:

– Belgrave Square.

– Wysiadamy. – Matka pociągnęła córkę za rękaw.

– Pa, pa, iskierko. – Starsza pani pomachała na pożegnanie.

Szklany budynek w kształcie piramidy sterczał pośrodku wielkiego ronda. Ela nigdy tu wcześniej nie była. Poczuła nieprzyjemny skurcz brzucha, złapała Monikę za spódnicę i wyszeptała:

– Ja nie chcę tam iść.

– Ja też nie.

Pani w recepcji skierowała je na trzecie piętro. Pan o zmarszczonym czole zaprowadził Elę do bawialni, a Monika zniknęła za pomalowanymi na żółto drzwiami. W czasie, gdy dziewczynka siedziała wpatrzona w ekran, na którym jeden pluszowy miś tulił do snu drugiego, matka wypełniała kilkustronicowy, elektroniczny formularz. Po mniej więcej godzinie zrezygnowanym tonem oświadczyła:

– Skończyłam.

– Dobrze, musimy jeszcze przeprowadzić badania. Czy chcesz się pożegnać z córką teraz, czy za dwa dni, w dniu przemiany?

Monika wybuchnęła płaczem.

– Te… Teraz – wyjąkała.

Zalana łzami uściskała przerażoną Elę, która jak tylko matka zaczęła odchodzić, a do niej zbliżyły się dwie kobiety w białych fartuchach, rzuciła się na podłogę z krzykiem:

– Wracaj! Wracaj do mnie! Już będę grzeczna! Nie zostawiaj mnie tutaj! Mamusiu!

 

II

 

Miesiąc później na czwartym piętrze trzydziestokondygnacyjnego wieżowca, w tonącej w półmroku sypialni, obudziła się osiemnastoletnia dziewczyna o blond włosach. Jak tylko otworzyła oczy ujrzała siedzącą naprzeciwko brunetkę o śniadej cerze i nosie ze skrzywioną przegrodą.

– Witaj Elżbieto – powiedziała nieznajoma.

– Gdzie ja jestem? – Blondynka rozglądała się wokół, sprawiając wrażenie mocno zaniepokojonej. – Kim ty jesteś?

– Mam na imię Amal. Będziemy razem mieszkać. Moim zadaniem jest ci wszystko wytłumaczyć i przystosować do nowej roli. Czy pamiętasz, co się z tobą działo wczoraj, albo tydzień temu?

– Wczoraj… Wczoraj… Widziałam pomarańcze w drewnianych skrzyniach i zgniłe banany miażdżone przez recyklingowe młyny… A tydzień temu? Też widziałam pomarańcze… A wcześniej liczby, szeregi liczb, niekończące się szeregi liczb.

– Dobrze, bardzo dobrze. Będziesz pracować w dziale owoców. W hipermarkecie, pięć minut stąd. Spodoba ci się. Łatwa robota.

Ela zakryła dłońmi twarz.

– Co ci? Źle się czujesz? – Amal wstała i położyła dłoń na czole koleżanki. – Trochę masz gorące czoło.

– Nie. Tylko jestem zmęczona.

– Wiem. Idź do łazienki. To tam na prawo. Weź prysznic. Ja w tym czasie przygotuję coś do jedzenia. Na co masz ochotę? Jajecznica czy parówki?

– Jajecznica, tylko bez cebuli.

Zanim położyły się spać, przyszedł lekarz. Przebadał Elżbietę i z zadowoleniem pokiwał głową. Amal też się uśmiechnęła.

Kolejnego dnia po śniadaniu, prysznicu i krótkiej pogawędce dziewczyny podreptały do marketu. Praca rzeczywiście była łatwa. Ela przyporządkowywała owoce, nalepki, ceny, jakby robiła to przez ostatnie dziesięć lat. Wieczorem Amal zabrała ją nad morze.

– Wiesz, gdzie mieszkamy? To znaczy, w jakim mieście?

Ogromne okręty zadokowane w zatoczce wyglądały jak oswojone wieloryby, które zdecydowały się uciąć krótką drzemkę. Ela wciągnęła powietrze, a wraz z nim zapach wodorostów. Odpływ. Martwe wybrzeże usłane pokruszonymi muszlami.

– Nie – odpowiedziała tonem, jakby niewiele ją tak naprawdę interesowało, gdzie się znajdują.

– W Portsmouth.

– Na południu Wielkiej Brytanii?

– Tak. Widzę, że jesteś niezła z geografii. – Dziewczyna poklepała koleżankę po ramieniu. – Mnie tak dobrze nie wyszkolili. Chcę zaprosić cię dzisiaj do restauracji. Muszę ci coś powiedzieć.

Ela spojrzała pytająco na rozmówczynię. Amal oblizała wysuszone wargi. To dziwne, że o tej porze roku wilgotność była tak niska.

– Lubisz włoskie jedzenie?

Penny Street była ostatnią ulicą, na której zachowały się domy szeregowe, służące obecnie jedynie jako zabytek. W jednym z nich zorganizowano muzeum zabawek. Niedaleko mieścił się budynek, będący krzyżówką kościoła i meczetu, z którego i tak, w związku z miażdżącą większością ateistów w kraju, nikt nie korzystał.

Usiadły przy stoliku w „Procco Italiano”. Kelner, wystrojony w biały fartuch, przywitał je sztucznym uśmiechem. Po chwili przyniósł butelkę wina i dwa kieliszki.

– To za ciebie! – Amal wzniosła toast i pogłaskała koleżankę po ręce.

Zamówiły lazanię i tosty z serem. Gdy alkohol już trochę poprawił im nastroje, Ela zapytała:

– Co chciałaś mi powiedzieć?

– Mhm… To, to nie jest proste do wyjaśnienia, i nie jest miłe. Niestety muszę to zrobić, i tak się dowiesz, może od kogoś nieodpowiedniego. I wtedy jeszcze bardziej cię zaboli…

– No mów. – Elżbieta zaczęła nerwowo ugniatać papierową serwetkę. Rozbolał ją brzuch. Wypiła porządny łyk wina.

Amal spojrzała jej prosto w oczy i grobowym głosem kontynuowała:

– Ludzie nie od razu są dorośli. Najpierw my się, wiesz, rodzimy.

Ela zmarszczyła brwi i wydukała:

– Tak jak psy, czy krowy?

– Taa…

– Am… A ja myślałam, że… że jesteśmy czymś na kształt robotów. – Elżbieta spojrzała pytająco na koleżankę.

Amal wzięła ją za rękę.

– Tak, więc… Jesteśmy dziećmi, a potem, bum i jesteśmy dorośli bez dorastania… Po prostu wycinają nam nasze dzieciństwo i lata szkolne… A całą wiedzę ładują do naszych mózgów w specjalnych maszynach. Tak zwanych Maszynach Przemian.

– Ale… a… ale… Po.. po co? – wyjąkała Ela.

Amal zamówiła kolejną butelkę wina i czarne oliwki.

– Ujemny przyrost naturalny. Musieli ci to, przynajmniej pobieżnie, załadować do szarych komórek. Istnienie człowieka było zagrożone. Kultura muzułmańska, moja kultura… – Amal westchnęła. – Nas nie ocaliła, bo nasze kobiety też przestały mieć ochotę być jedynie kurami domowymi. No i wymyślono Maszyny Przemian. Pierwsza powstała w Londynie. Wprowadzono nowe prawo. Jeśli mamy partnera, jesteśmy zobowiązane do urodzenia trojga dzieci. A potem mamy wybór. Od razu możemy oddać noworodki do przemiany, albo wychowywać. Jednak za przyjemność posiadania potomstwa w domu trzeba płacić. I to słone pieniądze… Więc, oczywiście, mało kto się na to decyduje.

Elżbieta milczała. Po chwilowo odezwała się drżącym głosem:

– Dlaczego nie przekazują nam tej wiedzy podczas przemiany?

– Nie wiem. Może… Nie wiem, naprawdę nie wiem. Jutro mamy wolne. Weekend. – Amal uśmiechnęła się. – Ej, to nic strasznego. Bez tych maszyn, to by nas w ogóle nie było.

– A ja? Moi rodzice oddali mnie zaraz po urodzeniu?

– Nie wiem. Te dane zostały prawdopodobnie zniszczone. Z pewnością ani ja ani ty nie będziemy mieć do nich dostępu.

– Ale ja bym się chciała dowiedzieć. Poznać ich. – W oczach Eli zakręciły się łzy.

– Po co? Nawet nie próbuj! – Amal podniosła się i rzuciła koleżance pełne złości spojrzenie.

 

III

 

Pomarańcze. Ela spacerowała w ogrodzie, w którym rosły drzewka pomarańczy. Owoce turlały się po soczystozielonej trawie. Dzieci słońca. Dzieci… dzieci… Można je było zobaczyć na kinowym ekranie, posłuchać ich szczebiotu z głośnika. Market, w którym pracowała Elżbieta został zamknięty. Po trzech przeniesiono ją na obrzeża. Musiała się trochę przekwalifikować. I zostawić swoje pomarańcze.

Dostała samodzielny lokal w wieżowcu, wyglądającym dokładnie tak samo jak ten na Landport Terrace. Ciągle utrzymywała kontakt z Amal. Spotykały się, najczęściej w piątek wieczorem, i cieszyły lazanią i winem w „Procco Italiano”. Rozmawiały o błahych rzeczach. Amal wyszła za mąż, skończyła kurs księgowości i dostała pracę jako kasjerka w banku. Oczekiwała pierwszego dziecka. Nawet się nie zastanawiała, by je zatrzymać.

Pewnego zimnego wieczoru Ela wolnym krokiem wracała ze sklepu. Szary płaszcz, naciągnięty na głowę kaptur. Nagle usłyszała za sobą jakiś hałas. Obróciła się i zobaczyła mężczyznę w czarnej, skórzanej kurtce.

– Poczekaj. Możemy porozmawiać? – zapytał cicho nieznajomy. Miał niski, wyjątkowo męski głos.

– O czym? – odpowiedziała opryskliwie.

– Dasz się zaprosić na kawę? Tak na ulicy… W kawiarni będzie przyjemniej. Ja stawiam. – Nieznajomy uśmiechnął się.

– Nie. – Ela odsunęła się o jeden krok. – Ja się z nikim nie umawiam. Nie jestem zainteresowana. Odwróciła się i ruszyła przed siebie.

– Ej… Poczekaj, proszę. Nie oferuję ci randki, tylko rozmowę. Nie bój się. Tu za rogiem jest przyjemny lokal.

– Piętnaście minut. Potem muszę wracać. O szóstej wstaję do pracy.

– Wiem. A tak w ogóle, mam na imię Martin, a ty jesteś Ela. Prawda?

– Tak… – Elżbieta zbladła i poczuła nieprzyjemny ucisk w podbrzuszu. – Skąd wiesz?

– Nie bój się. Zaraz ci wszystko wyjaśnię.

Lampki w kształcie świeczek, plastikowe koszyki z ciasteczkami, bordowe zasłonki i bardzo małe okna. Nastrojowe, trochę mroczne miejsce. Martin przyniósł dwie filiżanki kawy z mlekiem.

– To prawdziwa porcelana?

Mężczyzna przytaknął i wyszeptał:

– Obserwujemy cię od dłuższego czasu, jeszcze jak mieszkałaś na Landport Terrace.

– Wy? To znaczy kto? – Ela uważnie przyglądała się twarzy rozmówcy. Rudy zarost, ogolona głowa, zielone oczy.

– Jesteśmy organizacją działającą na rzecz likwidacji maszyn.

– Jakich maszyn? Tych od przemian?

– Mhm… Ciszej. – Martin badawczo rozejrzał się wokół. Przy stoliku pod oknem siedział staruszek. Drżącą ręką wrzucał kostkę cukru do zdobionego azteckimi wzorkami kubka. Do sali właśnie weszła kelnerka w granatowej spódnicy i białej bluzce.

– Działacie nielegalnie? – Elżbieta zmarszczyła czoło, ale starała się szeptać.

– Nie jesteśmy przestępcami.

– A czym się konkretnie zajmujecie?

– Przekonywaniem społeczeństwa przed kolejnymi wyborami do podjęcia właściwych decyzji.

– Przecież w tej chwili nawet nie ma partii, w której programie byłaby likwidacja maszyn.

– Aby powstała, musimy przygotować odpowiedni grunt. Dlaczego nie umawiasz się z mężczyznami? – Martin spojrzał Eli głęboko w oczy.

– Bo… bo… – Elżbieta zaczęła się jąkać. – Bo… Bo nie chcę mieć dzieci.

– Właśnie. Samotne kobiety nie mają obowiązku rodzić przyszłych obywateli naszego wspaniałego świata. – Martin wykrzywił usta w grymasie obrzydzenia. – Słuchaj, mała. Musimy naprawić ten wynaturzony, ziemski padół.

– A ty? Ty też jesteś człowiekiem z wyciętym czasem?

– Częściowo. Rodzice oddali mnie jak miałem dziesięć lat.

– I pamiętasz ten okres?

– Nie do końca. Po przemianie byłem jak czysta karta, ale tylko w ich mniemaniu. Nasze wspomnienia ciągle gdzieś siedzą, w niezbadanych jeszcze przez tych psycholi, zakamarkach mózgu.

 

IV

 

Miesiąc później Elżbieta została oficjalnie przyjęta do Ruchu Przywrócenia Dzieciństwa. Regularnie chodziła na cotygodniowe spotkania, w środę wieczorem. Często kolejnego dnia była jak półżywa, dyskusje bowiem potrafiły ciągnąć się do trzeciej, czwartej rano. Zaprzyjaźniła się mocno z Martinem, który, od czasu do czasu, odwiedzał ją też w mieszkaniu.

– Możesz się dowiedzieć, kim byli moi rodzice? – Ela prosząco spojrzała na kolegę.

– Po co ci te informacje? – Martin bawił się guzikiem od koszuli. – Chcesz się do nich wybrać?

– Może.

– I co im powiesz? Ja bym na moich mógł jedynie splunąć. – Mężczyzna zacisnął wąskie wargi i wyciągnął nogi.

– Przecież to nie ich wina, tylko całego systemu. – Elżbieta wstała i wyjrzała przez okno. W oddali zobaczyła prom płynący najprawdopodobniej z Isle of Wight. Tam obecnie było najwięcej dzieci. Szczęśliwi rodzice. Bogacze. Egoiści. Pasożyty.

– Nie wiem. Myślę, że warto poznać osobę, która cię urodziła i która…

– I która się z nią bzyknęła? – Martin roześmiał się, zwinął chusteczkę higieniczną w kulkę i rzucił w Elę. Ona też się rozchmurzyła.

– Chodźmy zagrać w kręgle – zaproponowała.

Wypili po jednym piwie, śmiali się i żartowali do trzeciej w nocy. Na pożegnanie Martin pocałował ją w policzek, a ona mocno go do siebie przytuliła.

Kolejnego dnia w pracy Elżbieta wyglądała na zmęczoną. Pomyliła się przy rozliczaniu kasy i została wezwana na rozmowę z szefem.

– Co się dzieje? Dlaczego się nie wysypiasz? Masz chłopaka?

Życie na kocią łapę, podobnie jak wszelkie trwające dłużej niż trzy miesiące, niezarejestrowane relacje seksualne nie były ze zrozumiałych względów dozwolone. Karano je grzywną, a w przypadku powtarzających się praktyk, delikwentom groziło więzienie.

– Nie. – Ela przygryzła dolną wargę i spojrzała wąsatemu mężczyźnie prosto w oczy, cała się przy tym czerwieniąc.

– To dlaczego wyglądasz jakbyś spędziła noc na balandze? – Szef zaczął stukać palcem o blat biurka, wykonany z sosnopodobnego materiału. Nieprzyjemny dźwięk wdzierał się między półkule mózgowe dziewczyny i boleśnie wgryzał w płat czołowy. – Dlaczego nic nie odpowiadasz? Jak się nie wytłumaczysz, będę zmuszony oddać sprawę w ręce Biura Śledczego. A byłem do tej pory z ciebie naprawdę zadowolony. Pracowita, uśmiechnięta, miła… Więc?

– Nie mam chłopaka. Ja tylko… Nie mogę spać. Oglądam seriale i czytam… A czasem nic robię, tylko leżę w łóżku.

Wąsacz westchnął, machnął ręką.

– Nie, to nie. Możesz wracać na halę. Ja jedynie złożę raport. I żeby nie było, to nic osobistego. Po prostu muszę dbać, jak każdy, o własny tyłek.

Ela zacisnęła pięści i bez słowa wyszła z gabinetu. Resztę dnia spędziła do nikogo się nie odzywając i znikając między półkami jak tylko szef pojawiał się w zasięgu jej wzroku.

Wieczorem usiadła na kanapie i zaczęła wpatrywać w zaciągnięte żaluzje. Na jednej z aluminiowych lamelek dostrzegła rozgniecioną muszkę owocówkę. Wstała i paznokciem zdrapała martwego insekta. Martin był w Londynie. Wracał dopiero za dwa dni. Bała się do niego dzwonić, na wypadek podsłuchu. Zaczęła zastanawiać się, czy może jednak powinna przyznać się do romansu, zapłacić grzywnę i… Prawdopodobnie żądali by wtedy od nich zawarcia związku, a od niej urodzenia dzieci. Nie, to nie był dobry pomysł. Ręcznikiem papierowym usunęła muszkę z palca, odkręciła wodę i wtedy rozległ się dzwonek domofonu. Poczuła nieprzyjemne kłucie w klatce piersiowej. Była przekonana, że to policja.

– Halo?

– Ela, to ja Amal. Wpuść mnie.

Koleżanka z niezadowoloną miną bardzo powoli spoczęła w skórzanym fotelu.

– Chcesz wody? Który to już miesiąc? – Elżbieta spojrzała znacząco na ogromny brzuch Amal. Zresztą nie tylko brzuch. Twarz, szyja, nogi, piersi – wszystko wyglądało jak napompowane.

– Szósty. – Dziewczyna westchnęła. – Prawie siódmy. Tak, poproszę szklankę wody, tylko nie zimnej. Byłam dzisiaj na rozmowie z twoim szefem.

Ela postawiła wodę na stoliku i zamarła. Amal upiła duży łyk, chrząknęła i poważnym tonem zapytała:

– Wiesz dlaczego?

– Co powiedziałaś? Wiem, wiem dlaczego.

– Ty się wpędzisz w prawdziwie kłopoty. Nie mam pojęcia, gdzie spędzasz wieczory i co cię łączy z tym… Ach, zapomniałam jak ma na imię.

– Martin. – Ela podeszła do regału z książkami, wyjęła jedną z nich i przełożyła na wyższą półkę. – Powiedziałaś mu o nim?

– Nie. Nazmyślałam, że spędzasz czas ze mną. A nie chciałaś się to tego przyznać, bo… Bo mnie kryłaś. Zeznałam, że spotykamy się w ukryciu przed moim mężem, który zgodnie z otrzymanymi od Biura Planowania Rodziny instrukcjami, dba o to, żebym się dobrze wysypiała. Ach, jak to wszystko brzmi. Kłamstwo za kłamstwem. Wątpię, że on mi w to wszystko uwierzył. Powiedział tylko, że zaktualizuje twoje akta i na razie nie będzie powiadamiał Biura. Ale ty musisz z tym skończyć.

Elżbieta usiadła po turecku na dywanie i w milczeniu patrzyła na koleżankę. Powoli podniosła się i cicho zapytała:

– Mogę położyć rękę na… – Wskazała palcem brzuch Amal.

– Tak. Czujesz? Tam w środku… Rusza się. Kopie.

– Nie.

Amal przesunęła rękę Eli.

– Tutaj.

– Czuję. Niesamowite. I masz taki twardy brzuch. To chłopiec czy dziewczynka?

– Chłopiec.

Ela odsunęła się dwa kroki i spojrzała koleżance głęboko w oczy.

– I wy chcecie go tak po prostu oddać?

– Fazil zdecydował, że zamieszka z nami po przemianie.

 

V

 

– W dzisiejszych czasach lepiej jest być gejem! I ładować w…

Ela jeszcze nigdy nie widziała Martina w takim stanie. Chodził w kółko po pokoju z miną, jakby miał ochotę w coś z całej siły przykopać. Na szyi pojawiły mu się bordowe plamy, grdyka ruszała się w nienaturalnie szybkim tempie, a oczy rzucały pioruny. Dziewczyna skuliła się w kącie i patrzyła na niego z przerażeniem.

– Cholera! – krzyknął, po czym przywalił pięścią w parapet.

– Martin…

Odwrócił się i spokojnie do niej podszedł. Podał rękę. Elżbieta wolno się podniosła, a on złapał ją w pasie i zaczął całować.

Bliskość drugiej ludzkiej istoty. Przynależność. Ciepło. Ela przywarła całym ciałem do Martina, zamknęła oczy i zobaczyła biały, szpitalny hol i chudą kobietę z sińcami pod oczami. Mama. Mama, czyli kobieta, która ją urodziła.

– Wszystko w porządku? Zbladłaś.

– Tak, przepraszam. – Ela cmoknęła mężczyznę w szyję i czubkiem nosa pogłaskała lekko zarośnięty policzek.

Martin wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Elżbieta mocno się do niego przytuliła. Przez chwilę leżeli tak w milczeniu, złączeni niczym kamienne posągi, które mogło rozdzielić jedynie uderzenie kilofa.

– Nie możemy… – wyszeptała Elżbieta i zdjęła dłoń mężczyzny ze swojego uda. – To zbyt, to zbyt… Niebezpieczne.

– Chrzanię to. – Martin przywarł wargami do szyi dziewczyny.

– Ja też. – Ela sama zaczęła rozpinać guziki swojej cienkiej, błękitnej bluzki.

Szybkie zbliżenie, skończone płaczem kobiety.

– Tak bardzo cię boli? To twój pierwszy raz?

– Tak, to znaczy, nie boli mnie tak bardzo.

– To dlaczego płaczesz?

– Bo… Bo… Ja się w tobie zakochałam. Nie chcę… Martin…

Mężczyzna z wypiekami na twarzy, ciężko westchnął, oparł się o zagłówek łóżka i powiedział:

– Nie przestaniemy się ze sobą spotykać. Ja też cię bardzo lubię. Tylko musimy bardzo uważać. Będziemy widywać się jedynie w weekendy i nie u ciebie. Najlepiej za każdym razem w innym miejscu. I niestety, myślę, że przynajmniej na jakiś czas powinnaś zaniechać przychodzenia na nasze partyjne zebrania. A tak w ogóle… Nie miałem ci jeszcze okazji powiedzieć, ale moja ostatnia wizyta w Londynie była wyjątkowo udana. Za dwa, trzy miesiące powinniśmy spróbować oficjalnie zarejestrować Ruch Przywrócenia Dzieciństwa. Mamy coraz więcej zwolenników. Udało się nawet nam przekonać kilka ważnych osób.

– Kiedy są następne wybory?

– W czerwcu przyszłego roku.

– Myślisz, że nie będą ustawione?

– Nasze społeczeństwo ześwirowało, wymyśliło Maszyny Przemian, zmusza kobiety do rodzenia dzieci, rozbudza ich instynkt macierzyński, a potem go brutalnie zabija i miażdży. Ale moim zdaniem, wybory w Wielkiej Brytanii nigdy nie były ustawione. I mam nadzieję, że nigdy nie będą. Zresztą oni chcieli naprawić świat. Nie wiem. Może bez tego ich wynalazku już by nas nie było. Ale… Ale… Przyszedł czas by z tym skończyć. – Martin wstał, sięgnął po butelkę wody. – Wilgotność powietrza jest bardzo niska. Pokaż mi swoje dłonie.

Ela wyciągnęła ręce.

– Masz bardzo suchą skórę. Powinnaś zacząć używać kremu. Patrz. – Dotknął pęknięcia między kciukiem a palcem wskazującym. Musisz je nawilżyć. I stosować rękawiczki w pracy.

– Mhm. – Dziewczyna westchnęła. – Stosuję. I kupię krem. Am… Martin…

– Tak?

– Dziękuję.

– Za co?

Elżbieta nic nie odpowiedziała, jedynie położyła głowę na klatce piersiowej mężczyzny i opuszkiem palca zaczęła zataczać kręgi w zagłębieniu jego prawego łokcia.

– To ja dziękuję. Nie martw się. Naprawimy świat.

– Obiecujesz?

– Obiecuję.

Kolejne tygodnie Ela jak przykładny obywatel chodziła do łóżka o dziesiątej. Przesypiała osiem godzin i wypoczęta, z uśmiechem na twarzy, pojawiała się w pracy. Szef znowu zaczął być dla niej miły. Amal zaprosiła ją dwa razy do „Procco Italiano”. Podczas spotkań koleżanka większość czasu uskarżała się na różne dolegliwości związane z ciążą. Była już naprawdę duża. Poruszała się wolno i ociężale, a na jej dekolcie pojawiły się małe, bordowe kropki. Nie wracała do rozmowy o Martinie i nielegalnych związkach. Ela siedziała, piła wino i jedynie przytakiwała, myślami krążąc wokół swojej kolejnej sekretnej randki. Z Martinem spotykała się raz na tydzień. Jechali do motelu, raz w Southampton, następnym razem w Basingstone, za dwa dni byli umówieni w Winchesterze. Powiedziała Amal, że ma ochotę trochę pozwiedzać Anglię.

 

VI

 

Piątek. Chłodny, wietrzny wieczór. We włoskiej restauracji poza Elą i Amal, przy okrągłym stole w rogu lokalu siedziała jedynie obściskująca się para. Dziewczyny zajęły miejsca jak zwykle przy oknie. Złożyły zamówienie, Amal poużalała się na problemy z układem pokarmowym i nocne skurcze prawej łydki, a w pewnym momencie nieoczekiwanie zapytała:

– A ty? Dlaczego nie masz chłopaka? – Po czym nabiła na widelec kawałek kurczaka.

Ela zdjęła z pizzy plasterek cebuli i podenerwowanym tonem odpowiedziała:

– Bo nie chcę mieć dzieci, a raczej nie chcę ich… Nie chcę ich przekształcać.

– I planujesz spędzić całe życie sama? Nie czujesz się samotna? Wiesz, odkąd jestem z Fazilem dużo łatwiej mi się egzystuje. Pomógł mi z nową pracą. I on dużo zarabia, dużo więcej ode mnie. Kupiliśmy apartament, przeprowadzamy się w przyszłym tygodniu, na Woodville Drive. Naprawdę super okolica. Tarasy widokowe, kawiarenki i restauracje, wszystko takie zadbane, uporządkowane. Będziesz musiała nas odwiedzić, jak już się urządzimy. A dzieci… Jak ci wspominałam po przemianie zamieszkają z nami.

– Na jak długo?

– Nie wiem. Może na kilka lat. A może stworzymy dom wielopokoleniowy, tak jak to bywało w dawnych czasach.

– A może powinniśmy zadbać by te dawne czasy wróciły?

– Przestań, nie chcę tego słuchać. Dlaczego ty po prostu nie możesz zaakceptować rzeczy takimi jaki są? Wiesz, ile kosztuje wychowanie dziecka? A średnia życia człowieka wzrasta z roku na rok. Kto będzie na nas zarabiał? Na nasze emerytury?

Rozstały się w pochmurnych nastrojach.

Następnego dnia rano Ela obudziła się z silnym bólem brzucha i sama do siebie przeklęła:

– Cholera, dlaczego właśnie teraz. – Sięgnęła do półki po paczkę tamponów.

Bolała ją głowa. Wzięła dwie tabletki przeciwbólowe i z obrzydzeniem spojrzała w lustro. Blada, opuchnięta, brzydka. Nie chciała, żeby Martin oglądał ją w takim stanie, ale przecież nie mogła odwoływać spotkań, które miały miejsce jedynie raz w tygodniu.

Winchester, kolorowy, tłoczny, trochę jak z innego, bajkowego świata. Najbardziej zabytkowe miasto na południu Wielkiej Brytanii. Wąskie uliczki i niskie budynki z czerwonej cegły. Elżbieta i Martin spacerowali pod rękę deptakiem. Mężczyzna z trzydniowym zarostem i śmieszną apaszką w grochy nucił pod nosem wesołą melodię. Ela tępo wpatrywała się w kocie łby.

– One są prawdziwe? – zapytała cicho.

– Co?

– Te kamienie. Nigdy wcześniej takich nie widziałam. Niewygodnie się po tym chodzi.

– Nie wiem. To chyba element dekoracyjny. Taka atrakcja dla turystów.

– Aha. Idziemy coś zjeść? – Dziewczyna zatrzymała się i wskazała pizzerię o zdobionych, drewnianych okiennicach.

– Dobrze.

Usiedli w rogu małej, słabo oświetlonej sali. Ela otworzyła kartę i nadąsanym tonem oznajmiła:

– Jak tu drogo. Wiesz co, ja w sumie to nie jestem głodna. Możemy kupić wino i coś do przegryzienia w markecie. Szkoda marnować tyle pieniędzy.

– Ja stawiam. – Martin uśmiechnął się szeroko.

– Nie, chodźmy. Źle się czuję. Muszę się położyć.

Mężczyzna zrobił zdziwioną minę, skrzywił się i odpowiedział:

– Ok, odprowadzę cię i sam pójdę na zakupy.

Elżbieta czekała na Martina zwinięta w kłębek. Czuła jak z minuty na minutę narasta w niej złość. Jak tylko mężczyzna otworzył drzwi wybuchnęła płaczem.

– Ela, co się dzieje?

– Ja… Ja… Ja tak dłużej nie mogę. Chcę się wysterylizować i być z tobą, nie raz na tydzień i nie w ukryciu. Chcę budzić się przy tobie rano i razem jeść śniadanie. I… I… – Dziewczyna zakryła dłońmi twarz i głośno zaszlochała.

– Ej, przestań ryczeć. Wszystko będzie dobrze. Sterylizacja jest niedozwolona. Chyba doskonale o tym wiesz, podobnie jak aborcja.

– I co z tego, że niedozwolona. Jak zapłacisz to zrobią z tobą, co tylko zechcesz. Jedna dziewczyna w markecie podwiązała sobie jajowody i teraz jest szczęśliwa ze swoim chłopakiem.

– I powiedziała o tym tobie. Bardzo mądra, że się tym wszystkim na około chwali. Czarno jej wróżę.

Martin podszedł do dziewczyny i objął ją ramieniem.

– Słuchaj. Wygramy wybory i… I będziemy mogli mieć dzieci, roczne, pięcioletnie, dziesięcioletnie, patrzeć jak dorastają, przekazywać im nasze własne idee i opinie, mimikę twarzy i reakcje na środowisko. I co jeśli pozbawisz się płodności?

Ela nic nie odpowiedziała. Otuliła się kołdrą i po chwili wyszeptała:

– Przepraszam, mam okres.

 

VII

 

W sierpniu Ruch Przywrócenia Dzieciństwa został zarejestrowany jako partia polityczna Wielkiej Brytanii. Jego popularność rosła z miesiąca na miesiąc. Martin brał udział w mityngach politycznych, odbywających się na terenie Zjednoczonego Królestwa. Elżbieta przygotowywała treść ulotek propagandowych oraz aktualizowała wiadomości na partyjnej stronie internetowej.

W tym czasie Amal przeprowadziła się do nowego mieszkania i urodziła swoje pierwsze dziecko. Chłopiec o czarnych, kręconych włosach i ogromnych, piwnych oczach spędził z rodzicami zaledwie dwa tygodnie, po czym został oddany w ręce białych rękawiczek. Ekspresowo nauczony biologii, historii, geografii i ludzkich emocji, jako dorosły młodzieniec wrócił do apartamentu na Woodville Drive.

Na początku stycznia kolejnego roku Amal zaprosiła Elę na niedzielny obiad. Szeroka ulica, rozłożyste drzewa i strzeliste, szklane apartamentowce z wielkimi tarasami o finezyjnych kształtach. Elżbieta ubrana w błękitną garsonkę, doskonale współgrającą z kolorem jej włosów, zatrzymała się na chwilę przy pomniku udającym morską falę. Na jej grzbiecie osadzone były nieruchome okręty, które próbowały płynąć w kamiennej masie w kierunku nicości. Dziewczyna spojrzała na swoje stopy i pomyślała, że ludzie czasami też za mocno trzymają się gruntu, zamiast pozwolić naturze przeć naprzód.

Na kanapie w salonie siedział Mohamed. Jak tylko weszła, wstał, przedstawił się i podał jej rękę. Wyglądał niezwykle spokojnie i pogodnie. Uśmiechnął się ukazując idealnie białe zęby. Był zaledwie dziewięć lat młodszy od swojej matki.

– Już prawie gotowe. – W pomieszczeniu pojawiła się Amal, wciąż z całkiem dużym brzuchem i obfitymi piersiami, ale zdecydowanie mniej opuchnięta na twarzy. Podeszła do Elżbiety i pocałowała ją w policzek. – Jak się masz? Wszystko w porządku? Dawno ze sobą nie rozmawiałyśmy. Ciągle pracujesz w supermarkecie?

– Tak. Awansowałam na stanowisko kierownika działu. Wiem, że to nic wielkiego, ale dostaję trochę więcej kasy.

– Witam. Fazil. Dużo o tobie słyszałem. Miło cię poznać. – Dobrze zbudowany mężczyzna w szarym garniturze mocno ścisnął dłoń Eli, po czym zlustrował ją od stóp do głowy.

Kaczka w pomarańczach, pieczone ziemniaki, zielona fasolka i białe wino Pinot Noir. Jedli i rozmawiali o błahych, tak naprawdę nikogo nieinteresujących, sprawach. Kiedy Amal wyszła do kuchni przygotować deser Fazil bardzo poważnym tonem zapytał Elżbietę:

– Na kogo będziesz głosować w czerwcu?

– Na… – Ela poczuła, że się poci.

– Chyba nie na ten idiotyczny Ruch… Nawet nie pamiętam jego nazwy.

Elżbieta spuściła wzrok i cicho powiedziała:

– Ruch Przywrócenia Dzieciństwa.

– Naprawdę? Czy ty… Przecież oni chcą doprowadzić do upadku ludzkości. Wiesz, ile lat ma moja prababcia? Wczoraj skończyła sto siedemdziesiąt dwa. Nasze społeczeństwo starzeje się, nie mamy czasu ani pieniędzy na wychowywanie potomstwa, którego i tak się wam nie chciało rodzić! Hedonistyczna choroba Zachodu, która rozprzestrzeniła się na całym świecie, zżarła Azję, a potem Afrykę. Po co nam dzieci, skoro trzeba je niańczyć, zamiast się bawić i chlać do samego rana?! Przecież teraz powinniśmy być szczęśliwi. Nie ma pieluch, budzenia w nocy, odprowadzania do szkoły, odrabiania lekcji. Nie wydajemy pieniędzy na uniwersytety. I wszystko jest pod kontrolą. A pewnie niedługo, kobiety nawet nie będą musiały rodzić, bo będziemy hodować dzieci jak roślinki w zewnętrznych macicach. A wy co? Ludzie są głupi i sami nie wiedzą czego chcą. Seks powinien służyć prokreacji! – Mężczyzna sapał, zrobił się bordowy na twarzy, po czym złapał się za serce.

– Tato? – Mohamed wstał i podszedł do ojca.

– Co się stało? – W drzwiach stała Amal.

– Nic – odpowiedział Fazil i wyszedł z pokoju.

Ela siedziała nieruchomo z wciąż spuszczonym wzrokiem. Koleżanka położyła dłoń na jej ramieniu i wyszeptała:

– Przepraszam za niego. On… Dobrze się czujesz? Cała się trzęsiesz.

– Tak, tylko mi zimno.

– Poczekaj.

Amal na chwilę zniknęła, po czym wróciła z kraciastym kocem w ręce.

– Masz. Ogrzej się. A ja zrobię ci gorącą herbatę. Może coś cię atakuje, jakieś przeziębienie…

Elżbieta skuliła się na skórzanej kanapie. Jej oczy zaszły mgłą i usłyszała płacz chłopca, a potem szorstki głos kobiety:

– Ela, dlaczego nie bawisz się…

– Proszę. – Amal postawiła na stoliku kubek z wizerunkiem uśmiechniętego słońca.

– Amal, ja nie chciałam zdenerwować twojego męża.

– Wiem.

Dwa dni później Martin wrócił z mityngu w Glasgow z zabandażowaną głową i podbitym okiem. Ela wzięła go za rękę i poważnym tonem zapytała:

– Może powinniśmy to wszystko rzucić. To… Ja nie chcę, żeby oni cię zabili. – W oczach dziewczyny pojawiły się łzy. – Wczoraj przeczytałam w necie, że w niemieckiej telewizji pojawiają się hasła, iż Wielka Brytania najpierw zniszczyła Unię a teraz zamierza zniszczyć przyrost naturalny.

– Nikt mnie nie zabije. A w ostatnich sondażach widniejemy na czwartym miejscu. Zdajesz sobie sprawę, jakie to duże osiągnięcie? Chrzanię moje podbite oko i chrzanię Niemcy. – Martin wstał i wyjął z plecaka butelkę wina. – Za przywrócenie dzieciństwa!

 

VII

 

Ruch Przywrócenia Dzieciństwa nie dostał się do parlamentu w czerwcowych wyborach. Niewielką liczbą głosów zwyciężyła Partia Konserwatywna, a tuż za nią znalazła się Partia Pracy. Konserwatyści utworzyli koalicję z Partią Odnowy Kraju i w pierwszym tygodniu rządów podnieśli opłaty za dzieci, a po miesiącu zaostrzyli kary dla ludzi przebywających w nielegalnych związkach.

Martin oglądał wiadomości i przeklinał:

– Pieprzony świat. To wszystko przez ten cholerny system większości względnej. Jak to możliwe, że on się wciąż utrzymał przez tyle stuleci. Ta pojebana Anglia to najbardziej konserwatywne państwo na świecie. Gdzie w tym wszystkim sprawiedliwość i demokracja?!

Do pokoju weszła Ela z ogoloną głową, w szarym dresie. Poważnym tonem powiedziała:

– W jednym zbyt konserwatywne, w drugim zbyt nowoczesne. Zapomniałeś, że to twoi rodacy wynaleźli Maszyny Przemian? A demokracja… Moim zdaniem demokracja to system siły. Jest nas więcej, więc jesteśmy silniejsi, jesteśmy silniejsi, więc zwyciężamy, niezależnie od poziomu naszej głupoty. – Elżbieta wybuchnęła histerycznym śmiechem. Po chwili uspokoiła się i dodała: – Ale nic lepszego nie wymyślimy. Dyktator czubek to chyba jeszcze gorsza opcja. Prawda? Chcesz piwo?

Martin westchnął i już spokojniejszym tonem odpowiedział:

– Poproszę.

Ela przyniosła dwa zimne guinnessy i paczkę chipsów o smaku zielonej cebulki. Zarówno ona jak i Martin ostatnio przestali martwić się o figurę. Coraz częściej też spotykali się u Martina w mieszkaniu, ignorując ryzyko zainteresowania się ich związkiem ze strony Biura Śledczego.

– Martin… Wiesz, miałam bardzo dziwny sen.

Mężczyzna spojrzał pytająco na Elę.

– Byłam w ładnym, dwukondygnacyjnym apartamencie w Londynie. Grałam na tablecie. I pojawiła się ogromna, damska dłoń, z umalowanymi na czerwono paznokciami. Dłoń bez ciała. Taki, jakby trochę kikut. Trudno to opisać. Potworowata dłoń wyrwała mi tablet i zaczęła uciekać w kierunku metra, a potem zmieniła się w szklaną piramidę… – Elżbieta westchnęła. – Martin?

– Tak?

– Myślę, że przed przemianą mieszkałam w Londynie.

– Ale ty jesteś uparta. Nie wiem, może.

Dziewczyna posmutniała.

– Myślisz, że kiedyś się tego dowiem?

– Nie wiem.

Elżbieta nie widziała się z Amal od czasu nieprzyjemnej sytuacji z Fazilem. Słyszała jedynie, że Mohamed dostał pracę na stanowisku administratora baz danych i już się wyprowadził od rodziców, a Amal zaszła w kolejną ciążę. Ela złożyła podanie o szkolenie w zakresie zarządzania czynnikiem ludzkim. Martin zrezygnował ze stanowiska przewodniczącego oddziału Ruchu Przywrócenia Dzieciństwa w Portsmouth. Na spotkaniach partyjnych pojawiał się nie częściej niż dwa razy w miesiącu. Zarówno on jak i Ela z dnia na dzień tracili nadzieję, że uda się im zmienić świat.

Drugiego grudnia wybrali się na wycieczkę do Edynburga. Elżbieta nigdy tam nie była, a bardzo chciała zobaczyć Katedrę Świętego Idziego.

– To najstarszy zabytek w Zjednoczonym Królestwie. Liczy sobie już ponad tysiąc lat. Możesz to sobie wyobrazić? Jego konserwacja kosztuje fortunę. – Martin zmarszczył czoło.

Elżbieta stała jak zaczarowana wpatrując się w gotycką wieżę zwieńczoną iglicą.

– Jest magiczna i pamięta piękne czasy…

Wieczorem para wybrała się do baru na High Street zagrać w bilard. Martin dopijał trzecie piwo, Ela układała na stole kule. Mężczyzna spojrzał na nią, skrzywił się i powiedział:

– Mogłabyś znowu zapuścić włosy? Wyglądasz okropnie.

Dziewczyna zrobiła się czerwona na twarzy, przygryzła dolną wargę, porozrzucała kule i wybiegła z płaczem do toalety. Po około dziesięciu minutach wróciła i oznajmiła:

– Dobrze, zapuszczę włosy aż do pasa i zacznę nosić seksowne sukienki, i malować oczy, i rzęsy, i brwi, i nawet sobie piersi powiększę, tylko najpierw musimy się wysterylizować. Mam dosyć takiego związku. Dosyć! Dosyć! Dosyć!

– Uspokój się! Ja mam ciebie dosyć!

Mężczyzna i kobieta patrzyli na siebie z nienawiścią w oczach. I wtedy do sali wszedł klaszcząc staruszek w śmiesznym garniturze w paski.

– Ha, ha, ha. I się doigrali. Dobrze im tak.

Martin obrócił się w jego stronę i zapytał:

– Kto się doigrał?

– Konserwatyści. Ha, ha, ha. – Jego śmiech po chwili przeszedł w suchy kaszel.

– Co się stało?

– Ich… Ich… Ich przywódca właśnie podał się do dymisji.

– Jak to? – wykrzyknął Martin i pobiegł do pomieszczenia obok, w którym znajdował się ogromny telewizor. Na ekranie pierwszy minister Wielkiej Brytanii Scott Clarson grobowym tonem przepraszał za coś wszystkich, którzy głosowali na jego partię. W pasku przesuwającym się na dole widniała informacja, że kolejne wybory mają odbyć się już za dwa miesiące.

W drzwiach pojawiła się Ela. Martin podbiegł do niej, złapał w ramiona i parę razy obrócił.

– Żadnej sterylizacji, mała. Tym razem wygramy.

Scott Clarson został zmuszony do rezygnacji i rozwiązania rządu w związku z ujawnieniem działań korupcyjnych pierwszego ministra oraz ministra spraw wewnętrznych. Dokładnie chodziło o czerpanie nielegalnych zysków z opłat pobieranych od rodziców za wychowywanie własnych dzieci.

Martin jak tylko wrócił do Portsmouth wziął urlop i poświęcił się całkowicie przygotowywaniom kampanii przedwyborczej. Spał po cztery, pięć godzin na dobę. Dwa dni przed wyborami, które miały odbyć się czwartego lutego dostał wysokiej gorączki i cały dzień wymiotował. Grypa żołądkowa. Głosował drogą elektroniczną. Dzień wyborów spędził pod kołdrą, trzęsąc się z zimna. Nie włączał telewizora, radia, ani komputera aż do momentu oficjalnego ogłoszenia wyników. Jak już je usłyszał najpierw zrobiło mu się bardzo gorąco, potem zimno, potem znowu gorąco. Łzy zaczęły cieknąć mu po policzkach, a dłonie zdrętwiały.

Ruch Przywrócenia Dzieciństwa wygrał dwoma procentami głosów z Partią Pracy. Utworzył koalicję z Partią Powrotu do Natury, która głównie zainteresowana była ochroną przyrody i promocją zdrowej żywności, ale również w swoim programie marginalnie poruszała kwestię walki z nienaturalnym rozwojem człowieka. Nowy rząd postawił sobie za cel likwidację Maszyn Przemian w ciągu najbliższych dwóch lat. Już na starcie opłaty za potomków zostały zlikwidowane, a do maszyn miały trafiać jedynie dzieci, którymi rodzice nie chcieli się zajmować.

 

VIII

 

W styczniu kolejnego roku Elżbieta i Martin pobrali się. Eli zdążyły nawet trochę odrosnąć włosy, więc miała do czego przypiąć welon. Zdecydowali, że zanim pomyślą o potomstwie, muszą nacieszyć się sobą nawzajem. Kupili czteropokojowy apartament niedaleko miejsca, gdzie mieszkała Amal. Koleżance udało się przekonać męża do zatrzymania ich drugiego dziecka. Pewnego dnia Ela spotkała ich razem na spacerze w parku. Fazil jak tylko zbliżyła się do Amal i bobasa w wózku, odszedł na bok, ale po chwili wrócił, wyciągnął rękę i patrząc w chodnik wydukał:

– Przepraszam.

Ela uśmiechnęła się i zapytała o imię maleństwa, a on spoglądając tym razem w jej oczy odpowiedział:

– Hanan.

Elżbiecie ostatecznie udało się namówić Martina, by pomógł jej uzyskać informacje odnośnie pochodzenia. Jak się okazało nie wszystkie tak zwane tajne akta zostały zniszczone i Martin dzięki znajomościom zdołał zdobyć adres, pod którym mieszkała Ela, zanim trafiła do Maszyny Przemian.

Dziewczyna już kolejnego dnia po otrzymaniu upragnionych danych wsiadła w pociąg do Londynu. Futurystyczna stolica przywitała ją ulewą. Na szczęście bez wychodzenia na powierzchnię dostała się do stacji metra. W wagonie pachniało truskawkami. Zakręciło się jej w głowie, widziała jak przez mgłę i odnosiła wrażenie, że zamiast czarnego żakietu ma na sobie różowy, dziecinny sweter. Zamrugała, przetarła oczy dłonią i po chwili odzyskała ostrość widzenia. Siedzący naprzeciwko mężczyzna dziwnie na nią spojrzał i zapytał:

– Wszystko z panią w porządku?

– Ta… Tak – wydukała, po czym powoli się podniosła. Na wyświetlaczu widniała nazwa kolejnego przystanku – Hilton Croydon.

Deszcz trochę osłabł. Szybkim krokiem skierowała się w stronę postoju taksówek. Po pięciu minutach była na Stafford Road.

Rozświetlone wieżowce, jeden obok drugiego, a między nimi wykonane z plastiku drzewa, zielone, aż za bardzo zielone jak na późną jesień. Szybkim krokiem dotarła do numeru dziesięć i już prawie wcisnęła przycisk domofonu, gdy jej ręka zamarła. Przecież nawet nie wiedziała jak się przedstawić. Zacisnęła pięści, na czole poczuła krople potu. Głęboko odetchnęła i zadzwoniła.

– Halo? – usłyszała dziecięcy głos.

– Cześć, zbieram pieniądze na sprzęt laboratoryjny do nowo otwieranych szkół.

Krótka melodyjka i przesuwane drzwi otworzyły się na rozcież.

Wbiegła po schodach na trzecie piętro. Zastukała. Po chwili pojawił się chłopiec. Wyglądał na dwanaście, trzynaście lat. Uśmiechnęła się do niego i miło zapytała:

– Czy zastałam twoich rodziców?

– Tato!

– Już idę Pawełku.

Eli znowu świat zawirował przed oczami. Oparła się o ścianę. Trzydziestoparoletni mężczyzna podał jej dłoń.

– Proszę, niech pani usiądzie.

Elżbieta spoczęła na sofie, a mężczyzna w fotelu obok. Na ścianie naprzeciwko trójwymiarowy obraz kosmicznej rakiety zmieniał barwę ze słonecznej pomarańczy na szkarłat cieknącej z rany krwi. Kobieta spuściła wzrok i cicho powiedziała:

– Mam na imię Ela.

Mężczyzna spojrzał na nią z przerażeniem, zbladł i złapał się za serce.

– Nie… Czy ty?

– Tak.

Cisza. Rakieta ociekała posoką, jakby wszyscy jej pasażerowie pod wypływem zbyt wysokiego ciśnienia wybuchnęli i wnętrznościami zachlapali galaktykę. Elżbieta wstała, podeszła do okna i spojrzała na niebo, bezchmurne, pełne gwiazd. Na przynajmniej pięć minut zapragnęła być jedną z nich, na chwilę się oderwać od ludzkich dylematów, rozterek, niezaspokojonych pragnień i tragicznych paradoksów. Poczuła na ramieniu dłoń mężczyzny, dłoń swojego ojca. Obróciła się i spokojnie zapytała:

– Czy Pawełek to mój brat?

Mężczyzna przytknął, po czym pocałował córkę w czoło i powiedział:

– Przepraszam, musieliśmy kogoś wybrać… To… Ja wiem… Ja nie chciałem… Naprawdę nie chciałem… – Po policzkach płynęły mu łzy.

Ela pierwszy raz w życiu wdziała płaczącego mężczyznę. Odsunęła się i wydukała:

– Gdzie… Gdzie… Gdzie jest…

– Twoja matka?

Elżbieta przytknęła.

– Twoja matka. To ona dokonała wyboru. Zabrała cię do szpitala, a potem wróciła. Wróciła z nieswoją twarzą. To była twarz kukły, pozbawiona emocji. Ona się wyłączyła. Przestała jeść. Nie dbała o siebie, o mnie, ani nawet o Pawła. – Zamilkł. Chrząknął. Zmarszczył czoło. – Pół roku temu zmarła w szpitalu psychiatrycznym na Monks Orchard Road.