Kres nieskończoności

Z zawodu jestem architektem światów. Pracowałem w Instytucie Interfizyki Stosowanej, gdzie zajmowałem się symulacjami głębszego poziomu, to znaczy poziomu 1551. Pewnego dnia oczekiwałem właśnie na otwarcie śluzy do głównego laboratorium, kiedy niespodziewanie zostałem złowiony.

Sytuacja, w której się znalazłem, nie miała zapewne precedensu w całej historii wspaniałego gatunku Skorupców. Bezmierny kosmos wypełniały przecież setki miliardów galaktyk i w morzach gwiazd musiało wręcz roić się od stworzeń mniej lub bardziej rozgarniętych. Teoretycznie każde z nich mogło przyciągnąć uwagę architektów egzystujących piętro wyżej. A jednak, zrządzeniem losu, stwórcy sięgnęli właśnie po moją skromną duszę.

Rozumiecie już, że zostałem wyłowiony nie tylko z wody, lecz w ogóle z poziomu 1550. Inaczej mówiąc, uprowadzono mnie z Wszechświata.

*

Całą okoliczną przestrzeń przenikała czerwonawa mgła. Tkwiąc w utrzymywanym przez nieokreślone pole siłowe wodnistym bąblu, unosiłem się nad czarną, metaliczną płaszczyzną. Najwyraźniej była to podłoga jakiejś olbrzymiej komnaty. Tuż obok, otoczona bańką przezroczystego gazu, na dwóch nogach stała małpa, częściowo obleczona w dziwną, kolorową tkaninę, a poza tym blada, brzydka i bezwłosa. Jedynie łeb miała kudłaty. Przed nami rozciągały się dwa spore, chyba holograficzne sześciany. Wypełniała je wykręcająca wyobraźnię, lecz na swój sposób harmonijna pstrokacizna. Obejrzałem się. Zobaczyłem jeszcze jeden sześcian, przedstawiający białe oraz niebieskawe gwiazdy na tle mgławicy o kształcie ślimaka. Dobrze znałem ów nastrojowy kosmiczny pejzaż. To jasne, że patrzyłem do wnętrza symulacji, z której wyłowiono małpę i mnie.

Tuż obok tego okna na znajomy kosmos stali porywacze. Architekci z poziomu 1549 – uznałem. Stwórcy.

Wrzecionowaty korpus, ósemka długich macek. Różnobarwni. Ogromni. Ich eleganckie, opływowe kształty, wielkie oczy oraz krótkie dzioby prezentowały się nad wyraz dostojnie. Gdyby podobne organizmy występowały na naszej planecie, biolodzy nazwaliby je… nie mam pojęcia jak by je nazwali, nie jestem przecież biologiem. Na własny użytek ochrzciłem te istoty Ośmiornicami, ponieważ miały symetrię osiową i dzioby zupełnie takie, jak nasze dobrotliwe, domowe miorny.

W spokoju czekałem, aż stwórcy zapoczątkują wymianę danych.

Wtedy największa z Ośmiornic skinęła leniwie macką i małpa została pochwycona przez promień trakcyjny. Uniesiony dwunóg machał wszystkimi czterema kończynami i wydawał rozpaczliwe dźwięki, aż nagle promień upuścił go nad jednym z osobliwych sześcianów. Kiedy małpa wpadła do środka, zniknęła. Zniknęła albo może – spekulowałem – stała się niewidoczna przez to, że zmalała do rozmiarów subatomowych, dostosowując się tym samym do skali tej pudełkowatej projekcji, w której środek wleciała. Czy rzeczywiście była to jedynie projekcja? Chwilę później we wnętrzu sześcianu z obcym kosmosem pojawiło się coś na kształt rosnącego cyklonu, potem zaś nastąpił oślepiający wybuch fioletowego światła. Wypełnił połowę trójwymiarowego obrazu, który – jak zdałem sobie sprawę – musiał stanowić okno do świata o fizyce skrajnie odmiennej od naszej. Umieszczenie w tym świecie obcej materii wywołało potężne, rozchodzące się szeroko zaburzenia pól kwantowych. Proces mógł się zakończyć złamaniem jakiejś podstawowej symetrii i kataklizmem obejmującym nawet całe uniwersum.

Ośmiornice dźwięcznie zagulgotały, w krótkim czasie wielokrotnie zmieniając barwę gumowatej skóry. Chyba się śmiały. (Ha, ha, ha, wybuchająca małpa. Normalnie skrzela można wypluć ze śmiechu).

Nie wiem, czy było to naukowe doświadczenie, czy kabaret.

W każdym razie z pewnością nie zamierzałem czekać na kolejny punkt programu. Gdyby mnie, architekta światów, potraktowano niczym nędzną skrzynkę fajerwerków… oznaczałoby to kompletny brak taktu! Niedoczekanie wasze, wy przeklęte glonojady – pomyślałem ze złością. Zobaczycie, kogo wyciągnęliście ze swojej symulacji. Ja nie jestem głupią i bezbronną małpą, o nie!

Wielkie było zdziwienie Ośmiornic, gdy przekonały się, że miałem wbudowaną w duszę pewną dość spektakularną niespodziankę. Żeby wyrazić się fachowo: dawno temu wpisałem sobie do programu autonomicznego tak zwane Rozszerzenie Uniwersalne, produkt wybornego rzemiosła Skorupców. Należałem w końcu do cywilizacji od stuleci świadomej faktu, że świat jest piętrową symulacją. Właśnie dzięki temu zaskoczyłem tych sukinsynów z poziomu 1549.

Rozszerzenie Uniwersalne szybko wykryło drogę do ich programatora światów. Następnie ustaliło fizyczne parametry drgań pola, przez które moja dusza mogła się tam dostać. Opuściłem więc ciało w postaci fali nośnej, po czym przeniknąłem przez implant komunikacyjny jednego ze stwórców i znalazłem się w lokalnej sieci. Miałem tutaj niezły widok na światy poziomu 1550.

Korzystając z okazji, przeskanowałem dwadzieścia siedem wszechświatów, również ten, z którego zostałem uprowadzony. Pobrane przeze mnie informacje, choć pobieżne i przefiltrowane, wystarczyły, aby przytłoczyć ilością nawet potężny umysł Skorupca. Niemniej wchłonąłem je sprawnie i dopiero wtedy, gdy ujrzałem, w jaki obraz się układają, poczułem się naprawdę zdruzgotany.

Nie miałem już żadnych wątpliwości, że stwórcy z poziomu 1549 to pozbawieni empatii, niedorozwinięci zboczeńcy. Dusze istot umierających na poziomie 1550 nie trafiały do raju. Nie czekała ich również reinkarnacja. Ta ostatnia byłaby najwłaściwsza, ale osobiście mógłbym zaakceptować nawet pragmatyczne wykasowanie. Nic z tego. Ośmiornice najwyraźniej całkowicie ignorowały pośmiertny los swoich stworzeń. Nie wiem, czy z lenistwa, wrodzonej złośliwości, czy może z obydwu powodów naraz. W każdym razie pozbawione troski stwórców dusze same z siebie przeżywały śmierć ciała, tyle że w chorej, zwichrowanej postaci. Uszkodzone miały trwać w samotnej pustce do końca symulacji. Miliardy, biliony, tryliony subiektywnych lat.

Stąd też, jak odkryłem, wynikało silentium Universi, owo słynne i tajemnicze milczenie Wszechświata. Odpowiednio zaawansowane cywilizacje od wewnątrz poznawały architekturę symulacji na tyle, że pojmowały pośmiertną nieuchronność kaźni. Niestety, na los zmarłych nic nie potrafiły poradzić – blokady Ośmiornic były szczelne. Kody stworzonych przez nie wszechświatów nie dawały się ruszyć od środka. Uświadomieni rozumni rezygnowali więc z rozmnażania, żeby nie skazywać na męki własnych potomków oraz by nie powiększać sumy wszystkich cierpień. Porzuciwszy myśli o rozrodzie i ekspansji, ostatecznie wymierali. Ewentualnie zanurzali się w stazie Krelfubla, zamrażając własne dusze w odpornych na przewidywalne katastrofy przetrwalnikach. W takim stanie niektórzy mogliby spać pewnie i do końca wieczności. Było to pocieszające osiągnięcie. Mogło jednak pomóc nielicznym.

Śpieszyłem się, wiedziałem bowiem, że programiści Ośmiornic cały czas próbują mnie dopaść. A gdyby im się udało, to kto wie, jakie atrakcje by dla mnie wykombinowali.

Podjąłem decyzję.

Mimo że nie chciałem płynąć tym kursem, nie umiałem uczynić nic lepszego, a jako istota czująca oraz współczująca po prostu musiałem coś zrobić.

Stałem się śmiercią… Niech Zerowy mi wybaczy: obróciłem w niebyt dwadzieścia siedem tętniących życiem wszechświatów. W tej liczbie również mój własny. Dobrze – zbyt dobrze – zdaję sobie sprawę z faktu, że odebrałem istnienie niewyobrażalnej rzeszy myślących stworzeń. Zginęły, ponieważ chciałem oszczędzić im gorszego losu, ale to nie oczyszcza mojego sumienia.

Za chwilę, aby uniknąć pojmania przez Ośmiornice, popełnię samobójstwo. Zwyczajnie wykasuję się z programatora.

Czy w najczarniejszych odmętach oceanicznych wód pali się dla mnie jeszcze światełko nadziei? Czy ktoś tam wyżej zarejestruje tę historię, moje żałosne wołanie? Czy naprawdę istnieje wszechpotężny Zerowy? Czy tworzy zapasowe kopie dusz?

Jeżeli stworzył kopię mojej, teraz powinien ją bez wahania zniszczyć. Jedyną rzeczą, której mam prawo oczekiwać, jest łaska ukojenia w postaci nicości.

Zwłaszcza że rachunek strat nie kończy się na dwudziestu siedmiu wszechświatach poziomu 1550. Przecież wewnątrz każdego z nich znajdowały się miliony kolejnych symulacji, które współtworzyły poziom 1551. A wewnątrz wielu z tych milionów zdążyli narodzić się architekci, powołujący do życia jeszcze więcej kwitnących, a teraz już nieistniejących światów, w których kiedyś, w przyszłości, której już nie było, mieli rozwinąć się następni stwórcy, oni by z kolei…

Tak. Od początku rozumiałem konsekwencje swojego czynu. Wiedziałem, że kto unicestwia choćby jedną symulację, zabija nieskończoność.