Dzień Gniewu

Sven odetchnął z ulgą – nareszcie skończył żmudną pracę przy zbieraniu pryzm słomy. Do wykonania pozostawało tylko uformowanie kolumny przyczep. Prosta czynność, która zajmie najwyżej kwadrans.

Z zadowoleniem zatarł dłonie. Słońce wspaniale świeciło, nasycając łagodnym blaskiem czyste niczym kryształ powietrze. Tutaj, niedaleko kręgu polarnego, w kotlinie pomiędzy pasmami górskimi, każdy piękny dzień napawał młodego farmera radością.  

Jeszcze sporo czasu dzieliło go od wyczekiwanego, podniecającego umysł zdarzenia. Wieńczący popołudnie piknik i pałaszowanie wyśmienitego pieczystego zapowiadały się naprawdę cudownie.

Wieczorem wypiją z żoną kilka kieliszków hiszpańskiego wina, a potem będą kochać się nieprzytomnie długo w noc.

Wcześniej na tym niedawno zżętym polu wspólnie obejrzą całkowite zaćmienie Słońca. Przejrzysty firmament gwarantował cudowny widok, obserwowanie czegoś, czego nigdy jeszcze nie widzieli.  

Dagny, Lars i Liz – jego żona, synek i córka – nieopodal szykowali już wspaniałą ucztę. Dzieciaki jeszcze zbierały poziomki i borówki. Dwie figurki poruszały się po trawiastym zboczu, zrywając czerwone owoce.  

Sven władał rozległą kotliną w paśmie gór o ośnieżonych  szczytach, zdających się podpierać niebo. Prawie wszyscy sąsiedzi przenieśli się do pobliskiego miasteczka, gdzie żyli z rybołówstwa i turystów, zachwyconych pięknem niczym nieskażonej przyrody. On  jednak został. Kochał pracę na roli – i sowite unijne dotacje, regularnie zasilające jego kieszeń. Odpowiadał mu spokój nieśpiesznego, dostatniego życia, oddalenie od męczących spraw wielkiego świata. Zwłaszcza teraz, gdy przez media przetaczała się dyskusja o dziwnych zdarzeniach, wskazujących na zachwianie geologicznej równowagi Ziemi. Tutaj, w odludnym, rzadko odwiedzanym miejscu, nic się nie zmieniało. Majestatyczne połacie gór, lasów i hal, tak jak zawsze, emanowały spokojem pięknej w swej surowości przyrody. Ostatnio gości przybywało, bo uciekali od ogarniających ich miejsca zamieszkania procesji biczowników, wrzaskliwie wieszczących koniec świata.  

Sven rzucił okiem na miejsce pikniku.  

Lars i Liz już wrócili. Z tego końca pola nie potrafił określić, czemu córeczka nakłuwa ziemię grubym kijem. Wydawało się, że to dziwne zajęcie całkowicie ją pochłania.

Niespodziewanie potężna, pazurzasta błyskawica przeorała firmament. Grzmot dobiegł po parunastu minutach, brzmiąc jak westchnienie niewidzialnego olbrzyma, budzącego się ze snu.

Młody farmer nawet nie odwrócił głowy. Przy tak cudownej aurze letnie burze zdarzały się często. Kolejna seria błysków oświetliła dalekie, górskie szczyty. Ciosy piorunów narastały.

Svena pochłaniała jednak tylko jedna myśl – pytanie, co tak niezwykłego kryło się w ziemi, że całkowicie zajęło ukochaną córeczkę?

 

***

 

Pozostało już niewiele czasu do momentu, gdy ciemna tarcza Księżyca zacznie przesłaniać Słońce.

Młody farmer pociągnął nosem. Kawałki mięsa i kiełbaski na ruszcie pachniały bosko.

– Miały stanowić deser… – rzucił w stronę Larsa. Chłopiec nakładał na talerzyk z borówkami porcję śmietanki. – Najpierw mięsko, potem słodkości. Łakomczuch z ciebie…

– Zebrali tyle poziomek, że starczy na kilka dni. – Dagny podała mężowi puszkę soku. – Ogarnij się, bo wszystko dobrze się już dopiekło.

Uśmiechnęła się z zadowoleniem.

Chłopczyk w tym czasie rozsiadł się na głazie, wylizując talerzyk. Jego siostrzyczkę nadal pochłaniało zawzięte grzebanie w gruncie.

– Z ziemi ciągle wyłażą dżdżowniczki… – wyjaśniła dziewczynka w odpowiedzi na zdziwione spojrzenie ojca. – Tato, zobacz, ile ich! Cała masa. Uciekają! Biedaczki…

Westchnęła.  

– Robię im dziurki, żeby miały łatwiej – obwieściła, wbijając konar w podnóże głazu. – Zwierzątka są dobre i trzeba się nimi opiekować.

Mówiła prawdę – obłe kształty wiły się u jej stóp, w dziwnym dążeniu śpiesznego opuszczenia pola.

Jedno spojrzenie wystarczyło Svenowi, żeby dostrzegł, iż żółte rżysko zmieniło barwę. Pokryły je plamy drgającej szarości. Z gleby wynurzały się glisty i dżdżownice. Najwyraźniej przed czymś uciekały.

Młody farmer chrząknął. Wzruszył ramionami.

Osądził, że zaćmienie wzmacnia anomalie magnetyczne, źle wpływające na proste organizmy. Zapewne te szeroko komentowane w mediach zakłócenia pola grawitacyjnego spowodowały nagłą migrację  robaków, skłaniając je do opiszczenia kotliny.

Należało jednak uspokoić córeczkę.  

Liz każde stworzenie, nawet muchy i chrabąszcze, nazywała zwierzaczkami. Kochała je, prawie tak wielką miłością, jak swoje lalki.

– Robaczki szukają innego miejsca, bo boją się zaćmienia – wyjaśnił poważnym tonem. – Zaraz gdzieś znajdą nowe schronienie.

Uśmiechnięta Liz ponownie zabrała się do pracy. Lars pokręcił głową, ale też schwycił zapasowy szpikulec i starannie nakłuwał grunt.

Zajęci nakładaniem na talerzyki pachnącego mięsa, nie zauważyli, że ziemia leciutko drgnęła. Przez parę sekund wibrowała, jakby coś niewyobrażalnie silnego naruszyło niewzruszoną od milionów lat równowagę ziemskiej skorupy.

Nie dostrzegli, że stadko lisów przemknęło obok, najwyraźniej chcąc zbiec z rozpadliny pomiędzy górami. Nie zwrócili uwagi, że towarzyszą im zające, ignorujące obecność śmiertelnych wrogów.

Zwierzęta zgodnie pędziły obok siebie. Sadziły długimi susami, jakby instynktownie wyczuwając, że to rozległe pole stanie się niebawem areną czegoś, co śmiertelnie ich przerażało.

 

***

 

– Zabraliście przyciemnione płytki? – Sven nałożył na czoło okulary spawalnicze. – Dagny zademonstrowała wizjery z przydymionego pleksiglasu. – Ze wszystkim jednak zdążyliśmy… – stwierdził z satysfakcją. – Moja pieczeń jeszcze trochę ocieka krwią, tak jak lubię! A jak smakuje!

– Tatku, wyglądasz jak demon ognia! – Twarz Larsa pokraśniała z emocji. – Też będę takie miał, jak dorosnę! Daj mi je potem!

Cała czwórka w skupieniu oddawała się przyjemności jedzenia gorących kawałków wołowiny i pięknie spieczonych kiełbasek. Nawet Liz, która przerwała dłubaninę w ziemi.

Nagle pociemniało. Kotlinę ogarnął pogłębiający się mrok. Spodziewali się tego – gazety dokładnie opisywały przebieg zaćmienia. Szarość miała przechodzić w ciemność, w nie do końca całkowitą czerń.  Potem firmament rozświetli się pełnym blaskiem.

Zerwał się porywisty wiatr. Wichura, tak ciepła, że miało się wrażenie, jakby w pobliżu otworzono drzwi potężnego pieca.

– Księżyc już nasuwa się na Słońce… – Lars przyłożył płytkę do oczu. Zuchowato naciągnął na czoło klubową czapeczkę Realu Madryt. Niedawno dostał ją w zestawie urodzinowych prezentów. – Zaraz wszystko pochłonie ciemność. Ale ja się nie boję!

Na chwilę przerwał obserwowanie nieba, pakując do ust kawałek nóżki indyka.  

– Zrobię nowe otworki. – Liz straciła zainteresowanie widokiem czarnej tarczy na Słońcu. – Nadal wyłażą dżdżowniczki. Biedne zwierzątka.

Znowu pracowicie nakłuwała glebę.

W tym miejscu – i w wielu innych – kłębiły się glisty i robaki.

Sam nie wiedząc, dlaczego, Sven nagle przełknął ślinę. Poczuł, że gardło ma całkowicie suche.

Z dziwną ulgą przyjął widok serii błyskawic, przeorujących niebo.

Wyglądały pięknie i bardzo naturalnie. Latem, w skwarne i duszne popołudnie, zawsze mogły się przytrafić.

Może, pomyślał, ta dziwna anomalia grawitacyjna jest silniejsza, niż przypuszczano. Jednak niebawem wszystko wróci do normy, a wijące się, obłe kształty nie zakłócą rozkoszowania się rodzinnym piknikiem, jedynym w swoim rodzaju.

Na pewno przecież nie nadeszła chwila, opisywana w periodykach ruchu opętańców i fanatyków, o których ciągle toczyła się medialna dyskusja – wieszczony przez nich Dzień Gniewu.  

 

***

 

Porcje szybko znikały z tacek.

– Pioruńsko długo trwa to zaćmienie… – zauważył Sven, sięgając po słoiczek z chrzanem. Ze zdziwieniem skonstatował, że mięso przestało mu smakować. Doszedł do wniosku, że ostra przyprawa pobudzi apetyt. – Trwa i trwa… Ciekawe zjawisko, ale strasznie długo się wlecze.

W jego głosie zabrzmiał ton skargi. I zastanowienia.

Sześć piorunów, przypominających świetliste korzenie wielkiego drzewa, przeszyło niebo. Grzmoty zabrzmiały blisko, zlewając się w ogłuszający, świdrujący uszy huk.

Potem uderzyły następne błyskawice. Podmuchy gorącego wichru nagle się nasiliły. Trudno było ustać na nogach.

Sven już zdecydował. Nadciągała gwałtowna burza, niezapowiadana w prognozach pogody. Rodziła się, potężniała i przybliżała. Należało uciekać.  

Spojrzał na żonę. Bardzo często rozumieli się bez słów.  

Dagny, odpowiadając na nieme pytanie, energicznie kiwnęła głową. Pośpiesznie zbierała rzeczy do torby.

– Jutro zabierzesz palenisko! – Machnęła ręką. – Wynośmy się stąd!

Lars znowu podniósł wizjer.

– Wiesz, tato, Księżyc chyba się zatrzymał… – stwierdził z zdziwieniem. –  Stoi w miejscu… Jakby miał  stać  i stać nieruchomo aż do końca świata.

Roześmiał się, zadowolony z ładnie sformułowanego zdania.

Sven  ponownie nasunął na oczy okulary spawalnicze.

Synek dostrzegł coś wykraczającego poza jego wiedzę o zaćmieniach. Coś wymykającego się naukowym dogmatom.  

Tarcza Księżyca trwała nieruchomo. Nie znikała, ale rosła. Olbrzymiała. Zawłaszczała płomienistą gwiazdę, dawcę światła, jakby nagle poczęły obowiązywać inne prawa astrofizyki.

Przez kotlinę przebiegło potężne drżenie. Grunt zafalował, jakby coś naciskało skorupę planety, a ona poddawała się ciężarowi nie do udźwignięcia. Ustępowała sile, miażdżącej ją tak łatwo, jak wałek ugniata rzadkie ciasto.

Zatrzęsły się górskie szczyty. Z czerniejącego nieba coś się sypało, niespodziewany i dziwny grad.

Sven patrzył w osłupieniu. To nie były grudki lodu. Spadały kamienie, z każdą sekundą większe.

– Spieprzajmy stąd! Uciekajmy! – wrzasnął, biegnąc do ciągnika. Zerwał okulary i prasnął nimi w ziemię. – Wrócimy do domu traktorem, jest pewniejszy!

Gdy Sven uruchamiał silnik, nasunęła mu się dziwna myśl, echo słów, niedawno wypowiedzianych przez synka. Natrętne spostrzeżenie, tak oczywiste, że na chwilę zamarł w bezruchu.

– Kurwa, Chryste Panie, to nie może być prawda! – wyszeptał zbielałymi wargami. – Na wszystkie świętości, przecież nie nadszedł koniec świata! To niemożliwe! To nie może się zdarzyć!

 

***

 

Z firmamentu leciały kamienie, bębniąc o nadwozie. Ciągnik powoli parł naprzód. Kołysał jak szalupa na wzburzonym morzu tworzących się wzniesień gruntu.

Ruchami kierownicy młody farmer parował nasilające się drgania podłoża. Nie ustawały.

Liz w rączce trzymała słoiczek pełen dżdżownic. Przytulała go do piersi.

– Wypuszczę je do ogródka, gdy przyjedziemy do domu – wyjaśniła w odpowiedzi na zdziwione spojrzenie matki. – Będą  miały dobrze… 

Dźwiękoszczelna kabina pozwalała na rozmowy, chociaż huk  uderzających skalnych odłamów obezwładniał umysł. Cienki głosik dziewczynki przerwał długo trwające milczenie.

– Na pewno – wymamrotał Sven. – Dbamy o ziemię, naprawdę dbamy.

Dziewczynka z powagą kiwnęła główką.

– Niedługo przyjedziemy do domku – stwierdziła. Niespodziewanie uśmiechnęła się. – To dobrze, bo zajmę się lalkami. Chyba się wystraszyły. Utulę je do snu. Trochę za wcześnie, ale co tam.

Zdawało się, że natura powoli się uspokaja. Kamienie nadal łomotały o dach, ale natężenie trafień słabło. Drganie ziemi ustało.

Nie ustępował tylko mrok. Pogłębiał się. Ciemność nie blaknęła, nie zmieniała się w światłość długiego jeszcze dnia. Czerń trwała, ogarniając wszystko.

Może to uspokojenie natury i silny blask reflektorów traktora spowodowały, że Lars się odezwał. Do tej pory milczał, kurczowo ściskając rakiety do badmintona. Zabrał je na piknik, chcąc rozegrać z ojcem kilka setów.

– Jak już będzie po wszystkim, możemy poodbijać sobie lotki. –Zabawnie zmarszczył nos. – Nie zabrałem ich z pola, ale w domu mamy zapasowe.

Odkaszlnął.

– Pewnie przez parę dni nie będzie szkoły ani przedszkola, bo trzeba wszystko uporządkować. U nas chyba też – ciągnął z powagą. – Pomogę tacie, a potem może sobie zagramy.

Sven westchnął, jednak zmilczał. Niczego nie pojmował. Miał tylko jedno pragnienie – schronić się w domu. I kołaczącą się w głębi duszy nadzieję, że świat powróci do normalności. Skończy się ta dziwaczna anomalia natury. Obetrą pot z czół, uśmiechną się, a on wezwie ekipę do usuwania zniszczeń.

Coś rozświetliło czarny nieboskłon – purpurowe błyski, wyglądające jak ognisty deszcz.

To była płomienista ulewa. Z firmamentu spadały rozpalone do czerwoności głazy.

W świetle przednich lamp ukazał się dom.

Płonął jak pochodnia. Blask ognia wydobył z mroku coś nigdy niewidzianego – czarne sylwety, przemierzające przestrzeń. Postacie, wyższe od stuletnich jodeł, zmierzały gdzieś pędem, tylko w sobie znanym celu.

Huk walącego się dachu zagłuszył dudniący odgłos bombardujących kotlinę rozżarzonych kamieni.

Sven rozpaczliwie jęknął. Dotyk palców Dagny na szyi sprawił, że przez chwilę przestał myśleć, na co patrzy.

–  Pocałuj mnie… – wyszeptała kobieta. – Po raz ostatni.

Przytuliła policzek do twarzy męża.

– Gdy byłam mała, słyszałam, czym są te postacie. Ojciec opowiadał o nich, aż do wyrzygania bebechów… – szeptała mu do ucha. – Zmierzają na pole ostatecznej bitwy o losy świata. To koniec. Nadszedł Dzień Gniewu.

Słowa ugrzęzły Svenowi w gardle, stłumione gorącym dotykiem ust Dagny. W końcu oderwali się od siebie.

– Pojedziemy do miasteczka, tam odpoczniemy. – Młody farmer z trudem formułował zdania. – Nie bójcie się, dzieci, zaćmienie kiedyś się skończy. Wtedy znowu urządzimy festyn. Wspaniały piknik.

Docisnął pedał gazu. Pozostawało jedno – po prostu jechać przed siebie. Jechać, nie okazywać trwogi, uspokajać syna i córkę, uśmiechać się, czekając w napięciu, kiedy wreszcie nastąpi koniec świata. Kiedy  kamienie w końcu uderzą w traktor i zamienią go w stertę zdruzgotanych blach, ich kości i mięśni. Kiedy spotka ich śmierć.

Znowu dostrzegł grupę czarnych sylwet, niewrażliwych na uderzenia głazów, jednym susem przekraczających pęknięcia gruntu. Widok zjaw spowodował, że zadał ostatnie pytanie, chociaż wiedział, że nie powinien go wypowiadać:

– Czemu właśnie my? Dlaczego wszystko zaczęło się tutaj?

– My się nie liczymy – z trudem wystękała Dagny. – Gdzieś musiał nastąpić koniec wszystkiego, i ktoś wybrał naszą kotlinę.

Ognistoruda czerwień fryzury młodej kobiety dziwnie zetlała, jakby nagle posiwiała.

Sven nie chciał patrzeć, jak wyglądają teraz dzieci. Nie mógł.

Słyszał rozpaczliwe łkanie Dagny, przerywające z trudem wypowiadane słowa modlitwy, ale nie odwracał głowy.

I tak niebawem nadejdzie nieuchronny kres ich życia.

 

***

 

– Świetny film, ale nie dla naszych szkrabów. – Młody mężczyzna szeroko rozłożył ramiona. Miał na imię Sven. – W kilku miejscach wbiło mnie w fotel. Twierdzą, że reżyser, ten Olaf Tryggvason, jest świrem, jakich mało. Doznał jakiejś religijnej iluminacji i zapowiada koniec świata. Po prosu pojeb, ale znakomity artysta.  

Roześmiał się rubasznie.

– Nie on jeden – dodał po chwili. – Kupa ludzi ma podobnego zajoba. Opętańcy… Chyba rozpiera ich dobrobyt.

Sven od kilkunastu lat prowadził sporą farmę, położoną u podnóża gór, okalających miasteczko. Bardzo dobrze mu szło.

– Nakręcił jednak coś wspaniałego – kontynuował, kiwając głową. – Tylko po co ględzi, że przeżywamy początek końca?

Pogardliwie wzruszył ramionami.  

Od paru miesięcy cyklicznie powtarzały się kataklizmy. W Azji seria tsunami zmiotła wiele przybrzeżnych miast, a tornada obróciły w ruiny liczne miejscowości w obu Amerykach. Powodzie już spowszedniały, podobnie jak erupcje wulkanów, od dawna uznawanych za wygasłe. Kilkanaście jednak obudziło się ze snu, potokami lawy niszcząc pobliskie miasteczka i wsie.

Wtedy narodził się ruch Strażników Końca Świata, którego członkowie wieszczyli nadejście apokalipsy. Skupił rzesze ludzi, w tym wielu intelektualistów i znanych twórców. Tryggvason stał się najważniejszym prorokiem nowej religii. Dowodził, że wszystkie znaki wskazują, iż nieuchronnie nadchodzi zagłada ludzkości.

Wielki twórca twierdził, że dotychczasowe zdarzenia stanowią preludium zbliżającego się dnia sądu ostatecznego. Zostanie wybrane miejsce, w którym on się rozpocznie, ogarnie cały świat – i nie ustanie, do chwili, gdy ziemski glob zmieni się w drobinę prochu.

Nadejdzie Dzień Gniewu – wszystkie periodyki Strażników Końca Świata pisały te wyrazy dużymi literami.

Sala multipleksu szybko pustoszała. Widzowie wychodzili w milczeniu. Tylko jedna grupka żywo o czymś dyskutowała.

– Też nie żałuję, żeśmy się tu wybrali. – Dagny poprawiła płomieniście rudą fryzurę. – Dla dzieciaków zdecydowanie za ponure. Liz wystraszyłaby się i nie spała przez kilka nocy.

Samochód Dagny stał zaledwie kilkanaście kroków od wyjścia.

– Prowadź, sprawdzę listę zakupów. – Ekran telefonu komórkowego migotał, gdy kobieta przesuwała palce. – Opiekunkę najęłam aż do wieczora. Rozejrzyjmy się po marketach.

– Jednego tylko nie zrozumiałem. – Młody farmer pokręcił głową. – Kim były te czarne zjawy? Gdy je zobaczyłem, dostałem gęsiej skórki. Ty pewnie wiesz…

Nagle chrząknął, jakby zorientował się, że strzelił gafę. Uśmiechnął się przepraszająco.

– Tak. – Twarz żony Svena spochmurniała. – Zaraz ci powiem.  

Dagny była jedynym dzieckiem pastora. Gdy się urodziła, ojciec miał już za sobą szmat życia. Szybko straciła matkę, która zginęła w wypadku. Jedenaście lat później rodziciel dowiedział się, że jest śmiertelnie chory. Wtedy zaczął uczyć córeczkę tego, co uważał za najcenniejsze – przekazów ewangelicznych. Zbliżający się zgon  spowodował, że często wracał do Księgi Apokalipsy. Aż do znudzenia o niej opowiadał – i bez przerwy sprawdzał wiedzę córki.  

– Zmierzali na miejsce ostatecznej bitwy Słowa Bożego i Bestii – wyjaśniła krótko. Przez twarz przebiegł skurcz. Może przypomniała sobie coś, co pragnęła wyrzucić z pamięci. – Wiele przedtem musi się wydarzyć, a film opowiadał jednak o czymś innym.

Znowu zajęła się studiowaniem zapisów na wyświetlaczu.

Nagle strzeliła palcami. Niespodziewanie uśmiechnęła się.  

– Pamiętasz, że za dwa dni przeżyjemy zaćmienie Słońca? – Z namysłem otarła czubek kształtnego noska. – Moglibyśmy wtedy urządzić sobie piknik. Planowałeś zebranie słomy w naszej kotlinie. Potem poświętujemy, aż do wieczora  – ciągnęła z entuzjazmem. – Przygotuję ucztę Lukullusa! I zagrasz w badmintona z Larsem. Bardzo tego pragnie.

Sven zastanawiał się tylko kilka sekund.

– Czemu nie? – stwierdził z uśmiechem. – Wspaniały pomysł! Podobnie było na tym filmie. Natchnął cię?

Kobieta pogardliwie wzruszyła ramionami.

– Teraz sądzę, że jednak oglądaliśmy sprawnie nakręconą tandetę – rzuciła. – Granie na emocjach, mnóstwo widzów, potężne zyski… Lepiej myślmy o naszym prywatnym festynie.

Już studiowała adresy stałych dostawców mięsa i wędlin. Niespodziewanie pokręciła głową.

– O jednym zapomniałam – stwierdziła ze skruchą. – Kupiłam niedawno przyciemnione płytki. Brakuje jednej. Wypadło mi z głowy, że mamy ich za mało.  

Sven zwolnił i zakręcił kierownicą. Zawracali. 

– Nie przejmuj się. Nabędę coś, co świetnie sprawdzi się podczas naszego festynu – stwierdził. – Od dzieciństwa pragnąłem posiadać okulary spawalnicze – kontynuował. – Odpuszczałem, bo nie były  potrzebne. Teraz się przydadzą.

Gdy wjechał w ulicę wiodącą do domu towarowego, coś nagle przyszło mu do głowy. Dziwna i niepokojąca myśl.

Postępowali tak samo, jak bohaterowie niedawno oglądanego filmu. Tak, jakby byli ich odpowiednikami. Żywymi kopiami.

– Przypadkowa zbieżność – mruknął pod nosem. – To nie jest profetyczne dzieło…

Głośno wypowiedział myśl, zajmującą teraz jego umysł.

Zdaje się, że Dagny zastanawiała się na tym samym, bo dobrze pojęła uczucia męża.

– Oczywiście, że tak. – Śmiesznie zmarszczyła kształtny nosek. – Nie damy się nastraszyć tym bęcwałom i nie będziemy siedzieć w domu cicho jak myszy pod miotłą. Niech pojeby się biczują, jeżeli chcą, my urządzimy sobie wspaniałe święto! Tak naprawdę interesuje mnie – ciągnęła – ileż szmalu zgarnęli główni prorocy tego ruchu? Myślę, że niemało.

Pogardliwie prychnęła i powróciła do studiowania listy dostawców.

W głębi duszy Svena nadal tlił się jednak płomyk niepokoju. Zagasił go, ironicznie uśmiechając się pod nosem.

Dagny miała rację – kilku spryciarzom po prostu szło o nabicie sobie kabzy, zyskanie sławy, profitów, widzów ich nowych dzieł ekranowych. Podsycali lęk wielu ludzi i bez skrupułów go wykorzystywali.

Teraz wiedział jedno – rodzinę czekało wspaniałe popołudnie i wyśmienite jedzenie. Przeżyją coś, co urozmaici jednostajną powszedniość kolejnych dni.

Już cieszył się z nadchodzącego pikniku.

 

***

 

Olaf Tryggvason pociągnął kolejny łyk wina. Jego ulubiona madera, tak jak zwykle, smakowała wspaniale. Produkowano ją w małej, hiszpańskiej winnicy w okolicach Jerez. Olaf nigdy o niej nie słyszał, do czasu, gdy właściciel nie doznał iluminacji i nie przystąpił do ruchu Strażników Końca Świata. Teraz regularnie przesyłał swojemu duchowemu przewodnikowi skrzynki najlepszych wyrobów.

– Skosztujesz, Gabrielu? – zapytał gościa. Ten, jak zwykle, zjawił się niespodziewanie. – Znakomite!

– Oczywiście, że tak. Z przyjemnością – odpowiedział przybysz.

Miał pięknie brzmiący głos. Zdawało się, że w wypowiadanych słowach brzmi majestatyczna melodia. – Pamiętasz cud w Kanie Galilejskiej? Stwórca uświęcił wtedy wino. Zapomnieliście o tym… O wszystkim zapomnieliście. Staliście się sługami szatana.

Szczupła, uduchowiona twarz Gabriela, okolona gęstwą loków o pięknej barwie pszenicznej żółci przyciągała wzrok. Wyglądał bardzo młodzieńczo, mocno przypominając wysokiego niedorostka, chudego jak tyka, jednak o muskularnym ciele, właśnie przekraczającego próg dorosłości. 

– Coś wiesz o ostatecznej decyzji? Zapadła? – cicho zapytał Olaf. – Ten dzień… nadchodzi?

– Niebawem się przekonasz. Ty i inni – sucho rzucił przybysz. – Niebawem… Przygotowujemy się do decydującego starcia. Istnienie ludzkości nieodwracalnie się kończy.

Przez chwilę obaj milczeli. Gabriel obracał w palcach kieliszek. Pociągnął kolejny łyk.

– Czemu tak postanowił? – cicho zapytał Olaf. – Przecież jest bezbrzeżnie miłosierny…

– On już okazał wam łaskę, wstrzymując nadejście Dnia Gniewu – sucho odpowiedział przybysz. – Okazał, chociaż o tym nie wiecie… Czemu nadejdzie koniec wszystkiego? Ma was dość. Zawiedliście jego nadzieje swoją pychą i głupotą. Staliście się diabelskim pomiotem. Bydlęcą mierzwą.

Głos Gabriela nabrał mocy.

– Czeka nas wielka i decydująca próba, ostateczna bitwa siły słowa bożego z mocami ciemności. Wybierzemy miejsce, w którym ją zaczniemy. Miejsce początku Dnia Gniewu… Nie lękaj się,  przecież wiesz, że ufni w łaskę Pana, żyjący według jego wskazań ocaleją. Pozostali sczezną niczym robaki, rozdeptane butem.

Olaf w skupieniu przyglądał się gościowi. Gabriel ostatnio odwiedzał go często. Od paru tygodni panowała upalna pogoda i przybysz dostosował do niej lekkie i przewiewne ubranie – włożył sandały, krótkie spodnie, marynarkę z rękawami do łokci i koszulkę, ozdobioną przyciągającym wzrok nadrukiem. Przedstawiał uskrzydloną postać z wzniesionym płomienistym mieczem, z uduchowioną twarzą, okoloną grzywą złocistych włosów.

Olaf zrozumiał, że przedstawia Gabriela.

Przybysz niespodziewanie uśmiechnął się.

– Odrobina próżności… – zauważył, widząc wyraz twarzy gospodarza. – Gdy zjawiam się tutaj, dopadają mnie ludzkie słabostki, jednak nie mają one znaczenia. Olafie, pracuj, ile masz tylko sił!

Głos Gabriela stwardniał.

– Wykonujesz wielkie dzieło, ocalisz tych, którzy ci zawierzą i przemienią się duchowo. Pamiętaj o tym i nie ustawaj w swoich wysiłkach. A teraz żegnaj. Jeszcze raz się spotkamy, w Dniu Gniewu.

Dopił resztę wina i wyszedł.

Posadzka nie niosła odgłosu jego kroków. Poruszał się jak jasny cień.

 

***

 

Tryggvason przeglądał świeżo dostarczony scenariusz, kontynuację ostatniego jego filmu. Nie mógł się skupić, chociaż bardzo tego pragnął. Nie potrafił. Po południu czekała go kolejna wizyta u psychiatry. Panicznie się jej bał. Potem nastąpi zapowiedziana wcześniej seria badań i pewnie długotrwała obserwacja w klinice.

Lekarz zdiagnozował u Olafa pogłębiającą się schizofrenię. Twierdził z przekonaniem, że jego pacjent posiada alter ego, zawłaszczające jego umysł.

Właśnie ta konstatacja budziła przerażenie Tryggvasona. Często budził się nocą, zlany potem, i pełen trwogi pytał sam siebie, czy Gabriel nie jest drugą częścią jego duszy? Wytworem chorej wyobraźni? Czy potężny ruch, w którego stworzenie włożył tyle trudu, nie jest efemerydą bez znaczenia, rojeniem chorego mózgu, pożywką dla ludzi, łaknących odmiany życia? Czy Dzień Gniewu nie jest wymysłem jego drugiego ja, głupstwem, niewartym nawet chwili uwagi?

Olaf odsuwał od siebie te myśli i coraz zacieklej szerzył przestrogi przed nadchodzącym wielkimi krokami ostatecznym rozstrzygnięciem.

Na stole pozostał pusty kieliszek Gabriela. Ręcznie rżnięty kryształ, z którego go wykonano, ciągle lśnił krwistą czerwienią.

Wielki reżyser uśmiechnął się z ulgą.

Otrzymał bezsłowną odpowiedź od niedawnego gościa. Widomy, namacalny znak.

Zdjął ze ściany gruby kańczug. Czekała go praca przy scenariuszu, ale nie należało zapominać o umartwianiu się w oczekiwaniu na Dzień Gniewu.

Plecy Olafa spłynęły strużkami krwi.

 

***

 

Dojeżdżali do farmy. Dagny oglądała nabytek męża – okulary spawalnicze. Założyła je na oczy.

– Rzeczywiście, można spokojnie patrzeć na Słońce – zauważyła z uznaniem. – Wygodne, bo ręce są wolne.

Samochód skręcił w wąską smołówkę, wiodącą do bramy.

– Angielski wyrób, żadna tam azjatycka podróbka. – Sven z powagą pokiwał głową. – Jako chłopak strasznie pragnąłem je posiadać.  

Mówił tak, jakby z czegoś się zwierzał.

– Stryj prowadził kuźnię, ostatnią w okolicy. Często spawał, i w takich okularach wyglądał jak demon ognia. Chciałem być taki jak on, tak się prezentować. Chłopięce marzenia…  

Roześmiał się.  

– Ciekawe, co powie Lars, jak mnie w nich zobaczy – kontynuował. – Może pomyśli, że też jestem demonem ognia? 

Synek nosił imię Lars.

Za szybami przesuwał się emanujący spokojem krajobraz z wyraźnie rysującym się pasmem wyniosłych szczytów.  

Lars i Liz już biegli na powitanie. Córeczka tuliła do piersi lalkę. Coś do niej mówiła i głaskała po włosach.

Dagny osądziła, że dziewczynka zaraz opowie zajmującą historię o fochach ukochanej podopiecznej.

Kątem oka młody farmer dostrzegł coś dziwnego na linii widnokręgu – kilkanaście sylwet, szparko zmierzających przed siebie.

Potrząsnął głową i wytężył wzrok. Już nic nie zobaczył.

Może ten dziwny omam wzrokowy spowodował, że Sven zadał jeszcze jedno pytanie:

– Jaki tytuł miał ten film? Zapomniałem… – wyznał ze skruchą. – Na pewno Lars o to zapyta.

– „Początek końca” – krótko odpowiedziała Dagny. Nakładała szminkę na usta. – Ale tego reżysera naprawdę nieźle opętało. Akurat u nas początek końca świata? Ależ bzdura!

Z politowaniem pokiwała głową.

 

***

 

Nie zwrócili uwagi na to, że nieboskłon bez jednej chmurki nagle przeszyła seria błyskawic. Tak odległych, że nie usłyszeli grzmotów.

Nie dostrzegli, że u wejścia do kotliny pojawiły się nowe sylwetki, wysokie i potężne jak stuletnie dęby. Jasne, przezroczyste, ale dobrze widoczne. W tej niematerialności były podobne do ludzi, a jednak zupełnie inne, potężniejsze, świecące blaskiem.

Rozglądały się uważnie, jakby badały ten cichy, górski zakątek, jakby wybierały jakieś miejsce.

Jedna z nich powoli pokiwała głową. Ta szczupła postać górowała nad pozostałymi i wydawało się, że im przewodzi. Kształtną głowę okalały gęste włosy o przyciągającej wzrok złocistej barwie, a twarz promieniowała czymś, co można byłoby określić duchowością.

Zjawa gestem dzierżącej płomienisty miecz ręki wskazała kierunek.

Niematerialne istoty uformowały długą kolumnę, a potem ruszyły przed siebie. Pojawiali się nowi przybysze. Płynęli już falami, w sobie tylko znanym celu.

W tym milczącym, pośpiesznym marszu przypominały hufiec wojska, dążący na pole decydującej, ostatecznej bitwy.  

 

16 sierpnia 2017 r.  Roger Redeye

 

Jako ilustrację wykorzystałem zdjęcie, przedstawiające jedną z pięknych dolin Schwarzwaldu.

Źródło ilustracji → https://pxhere.com/sv/photo/1248248