Upadek

Nawet mi się podobało, ale końcówka rozczarowała. Lubię wyjaśnienia, a tu ich nie dostałam.

Czym w końcu jest Gustaw? Co pochowano, skoro pogrzeb się odbył? Czy każdy człowiek śpiący przy otwartym oknie zaprasza… coś tam?

Aha, z innej beczki: czy w pracy psychoanalityka postępy robi się na każdej sesji, czy bardzo powoli?

Napisane całkiem przyzwoicie.

Babska logika rządzi!

Wciągający tekst, chociaż, podobnie jak Finkla, nie wszystko zrozumiałam. Podpinam się pod Jej pytania.

Podczas pierwszej sesji z Gustawem czas płynął błyskawicznie. Zaczęła się o 17, zaraz była 17.20, a oni ledwie wymienili kilka zdań. ;)

Eliza Gorman w pewnym momencie zamieniła się w Lindę.

Bardzo fajny i klimatyczny tekst, dobrze wciągasz czytelnika w historię. Czytałem z ciekawością, jak to się wszystko skończy, ale na końcu nie ma wyjaśnień :) To znaczy lubię niedopowiedzenia, ale je też do czegoś trzeba dopisywać, do jakiegoś momentu opowiadanej/czytanej historii. Tutaj tak naprawdę niczego nie jestem pewien, czy Gustaw w ogóle istniał, czy nie był czasem wytworem chorej wyobraźni Dawida, dlaczego Anna chciała rozwodu? To fundamentalne pytania, a nie szczegółowe, więc jak dla mnie za mało wyjaśniasz. Dobre opowiadanie, tym bardziej szkoda, że dla mnie finał jest niejasny.

Pokój był coraz ciemniejszy i Dawid włączył lampkę. Twarz Gustawa w świetle była jeszcze trudniejsza do rozszyfrowania.

– Jak ty zinterpretowałbyś sen? – zapytał.

Musisz doprecyzować, kto zapytał, bo z tego fragmentu wynika, że zrobiła to twarz Gustawa.

Pacjenci i tak nie robili postępów. Nie będę ich robili o tydzień dłużej.

Mężczyzna zacisnął szczękę.

Zaciskać można zęby. Szczęka to kość twarzoczaszki, w której osadzone są górne zęby. Jak można zacisnąć własną kość?

– Chcę rozwodu – powiedziała.

– Żaden problem – powiedział Dawid i wsiadł do samochodu.

Szkolne powtórzenie. Może lepiej: odparł?

Porządnie napisany tekst technicznie i fabularnie. Stworzyłeś historię w takim klimacie amerykańskiej prowincji, do tego w modnym ostatnio stylu pełnym dialogów, krótkich akapitów, szczątkowych opisów, gdzie akcja gna jak szalona. Nie szczędziłeś także plottwistów, wszak nawet gdy bohater atakuje Gustawa, czytelnik spodziewa się, że zombie uniknie ciosu lub wręcz go skontruje – tymczasem terapeucie atak się udaje. Krótko mówiąc – tak się dzisiaj pisze bestsellery. Nie ma tutaj wzniosłych idei, ani poważnych tematów, ale jest rozrywka i to na technicznie bardzo przyzwoitym poziomie. Gratuluję.

Końcówka, w przeciwieństwie chyba do moich poprzedniczek, spodobała mi się. Nie wszystko musi być wyłożone wprost. Ja to rozumiem tak, że nowa forma Gustawa zrodziła się z goryczy, jaka w nim narosła tak za życia (przeciętność, mówi o tym ojciec), jak i w momencie samej śmierci (ostatnia wypowiedź chłopaka, gdy pyta, w czym Eliza jest lepsza od niego). To nie hard sf, by tłumaczyć etiologię powstawania żywych zwłok. ;)

Pozdrawiam!

Edytka: Darconie, cóż tu jest niejasnego? Gustaw jest prawdziwy, wszak Anna również go widzi. A sam wątek małżeństwa jest też bardzo fajnie poprowadzony – w sposób, który bardzo lubię, czyli nie bezpośrednio, ale czytelnie. Ewidentnie widać, że w tym związku nie dzieje się dobrze – Anna reaguje agresją na spóźnienie męża zamiast wyrozumiałością, jest przesadnie podejrzliwa w scenie na stacji, wyjazd w takich nastrojach można interpretować jako próbę ratowania relacji, zaś dziwne zachowanie terapeuty podczas kolacji i scena w garażu, gdy mówi do żony, że nie powinna zadawać tylu pytań przelewają czarę goryczy, stąd żądanie rozwodu.

No, ale w końcu Eliza go wypchnęła (i nikt się nie kapnął, że ona też tam była? Ma podobne moce jak Gustaw czy to dopiero po śmierci?) czy sam skoczył? I mnóstwo innych pytań…

Babska logika rządzi!

Eliza mogła wypchnąć Gustawa osobiście, ale mi się wydaje, że chodzi tu bardziej o metaforę. Chłopak się w niej ewidentnie durzył w taki płytki, nastoletni sposób (mówi terapeucie o cyckach dziewczyny), więc mógł zwyczajnie nie znieść odtrącenia i targnąć się na życie.

Dawaj te inne pytania, Finklo, bo ja tu ich nie widzę. XD

Wymieniłam parę w pierwszym poście. :-)

Babska logika rządzi!

Hm. Na moje Gustaw, którego widać, to emanacja żalu, która związała go ze światem żywych i nie pozwoliła jego duszy odejść w spokoju. Pochowano prawdziwe ciało Gustawa. Natomiast dzieciak mówi, że jest w stanie je odtworzyć i że na początku był jedynie szeptem, a z czasem zaczął róść w siłę. A co do okna…

Mam teorię, bo chociaż w tekście nie pojawia się to wprost, to narracja w paru miejscach sugeruje, że doszło do gwałtu. Albo przynajmniej do jego usiłowania. Zatem Gustaw dręczony wyrzutami sumienia mógł odebrać sobie życie i częściowo winą za to obarczał Elizę, która za życia kusiła go swymi wdziękami.

Niejasnym pozostaje dla mnie, do czego Gustaw próbował zmusić Gormana, gdy zakradł się do jego sypialni. Chyba nie miało to związku z Elizą, a raczej z zemstą za zwolnienie ojca chłopaka.

Ale pewności nie ma… A co się stało z dyrektorką? Szept ją zabił? Świeżutki, jeszcze ciepły? O jakim “akcie przemocy” mówiła?

Babska logika rządzi!

Akt przemocy to to molestowanie/gwałt. Nie pada informacja, że pani Miller to dyrektorka. Skoro współpracuje z terapeutą, to raczej jakiś szkolny psycholog. Możliwe, że Gustaw szukał pomocy najpierw u niej – wydała mi się podenerwowana, gdy zadzwoniła. W stresowej sytuacji zawał byłby czymś logicznym, ale i udar może się przytrafić.

A może Eliza jest początkującą nekromantką? Uwiodła chłopaka, zdobyła próbkę krwi/ spermy, a to dało jej nad nim władzę? Zabiła, a potem zmusza do różnych rzeczy? Wieczorami ściąga do własnego domu, pozbyła się również świadka, który widział, jak przy pomocy różdżki wywaliła Gustawa przez okno. A chłopak jest psychopatą (pusty pokój), ma nietypowy umysł, dlatego stopniowo wydostaje się spod jej kontroli (na początku mógł zmusić własne ciało co najwyżej do szeptu) i nieudolnie szuka pomocy u Dawida?

To taka hipoteza na szybko. Może mieć luki, ale uważam, że to jedna ze zbyt wielu możliwych.

Jak dla mnie – tekst za wiele zrzuca na barki czytelnika.

Babska logika rządzi!

Bardzo dobre opowiadanie! Przeczytałam jednym tchem!

Ciekawa dyskusja się wywiązała pod tekstem. Jestem pewna, że Autor z przyjemnością przeczyta komentarze :D

Moim zdaniem, Gustaw mógł wypaść przez okno podczas szamotaniny z Elizą w trakcie wspomnianego aktu przemocy. Sam chłopak rzeczywiście kochał się w sąsiadce, która jak widać nie wstydzi się opalać topless w swoim ogrodzie :P Co przemawia za nieszlachetnymi intencjami dziewczyny, o których wspomina Finkla (Eliza-nerkomatka mnie rozwaliła).

Zastanawiam się tylko z czego Gustaw czerpał siłę żeby odnowić swoje ciało… Czy to było nieszczęście rodziny Elizy? Czy może rozpadające się małżeństwo Dawida?

Bardzo intrygujący i niepokojący styl, który świetnie pasuje do fabuły. Zdania suche i oszczędne dobrze budują napięcie. Czyta się rzeczywiście bardzo dobrze. Jedyny problem mam ze zrozumieniem sensu i puenty tekstu. Bez podpowiedzi i wyjaśnień autora niestety nie ogarniam intrygi. Kim lub czym jest Gustaw? Jak zginął? Targając się na swoje życie, czy z pomocą osób trzecich? Jak powstał z martwych i po co? Jakie rzeczy szeptał do ucha ojcu dziewczyny? Czemu Dawid widzi go w innej formie niż reszta? Itd. Itd. Pytań sporo, odpowiedzi niewiele. Albo ja nie kumaty.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Serdecznie dziękuję za wszystkie komentarze i bardzo się cieszę, że tekst wywołał tak żywą reakcję. Postaram się ustosunkować do wszystkich wątpliwości, ale będę to mógł zrobić dopiero wieczorem, ponieważ w ciągu dnia będę poza siecią.

Ano, MrB, w takim tekście wszystko może być niejasne. A kto powiedział, że ten fragment rozmowy z Anną jest prawdziwy? Wydaje się, że jest tu szereg rozmów “nieprawdziwych”, dziejących się w głowie. Ja zinterpretowałem sobie, że Dawid chce “urzeczywistnić” Gustawa i dlatego Anna niby go widzi.

Fakt, że Twoja interpretacja różni się od mojej, ale nadal trzyma się kupy, świadczy o jakości tego tekstu.

Stefanie, uważam że wyjaśnianie wszystkich niedopowiedzeń zrobi temu tekstowi wyłącznie krzywdę.

Połączenie Szóstego zmysłu z Głosami z Ryanem Reynoldsem, takie wrażenie pozostawiło po mnie opowiadanie. Od pierwszej sceny można się domyślić, że Gustaw jest duchem. Dając nam zbyt dużo wskazówek, straciłeś tu szansę na fajny plot twist. Poza tym zakończenie zmienia temat – o ile jeszcze poruszenie tematu Elizy, choć nagle, może być uznane za zrozumiałe, ale ten Gorman w ostatnich zdaniach pozostawia z wtf na twarzy.

Moim zdaniem wrzuciłeś za dużo wątków do tak krótkiego opowiadania – motyw utraty pracy przez ojca Gustawa i rozwodu z Anną są zepchnięte na margines i przez to irytowały mnie niespodziewanymi wstawkami.

Ach, fajny opis połamanej szczęki :D

Czy Anna będzie zła? Czy będą się kłócić? – Czy Dawid specjalnie jest głuptasem, który nie potrafi używać telefonu? Bo ten wyjazd nad jezioro urasta do rangi opuszczonej wizyty u królowej.

Miałem poczucie, że nie powinienem tego robić, ale nie mogłem się powstrzymać. Uczucie było jak narkotyk. – źle to brzmi obok siebie

O tej porze roku wynajmowali domek nad jeziorem. – Nie wiem, jak jest sens tego zdania. Co ma pora roku do wynajmowania domku? 

Odziedziczył po mnie przeciętność.

Ale gdy mnie zranisz, czy mi krew nie ciecze? – Czy dialogi naumyślnie są tak nienaturalne? Nie lubię tego.

Czekał na Gustawa, lub na wizję Gustawa, czymkolwiek było to, co widział i z czym rozmawiał. – Pięć linijek wyżej był pewien, że to żart. Nie przekonało mnie to, jak szybko mu poszło pogodzenie się z faktem, że widzi ducha.

O jego fantazjach na temat Lindy Gorman. – Elizy.

Z czym miałam największy problem w zakończeniu:

Piszesz: Upadek z okna biblioteki.Jako że akcja dzieje się w szkole, założyłam od razu, że chodzi o szkolną bibliotekę. Jeśli upadek nastąpił w domu Elizy:

1) skąd pracownik szkoły wiedziałby, że to była biblioteka,

2) dlaczego uznałby za zasadne, by informować o tym obcego człowieka?

Zupełnie jakby zapraszał ich do środka. – Nie rozumiem zmiany zaimka. Czy chodzi o to, że Dawid się zabił i razem z tej łódki lecą prosto do Gormana?

Mam nadzieję, że nie produkowałam się na marne i rozwiejesz moje wątpliwości.

www.facebook.com/mika.modrzynska

Bardzo dobry debiut na portalu. Klikam bibliotekę, dość długo myślałem nawet o nominacji do piórka, ale rozczarowała mnie końcówka opowiadania. Taki tekst można zakończyć albo pomysłowym sposobem likwidacji zombie albo pójściem w zupełnie odjechany, chory klimat. Wybrałeś tę drugą drogę, ale zrobiłeś to za słabo – pływanie po jeziorze z gadającą głową na dziobie łódki nie jest dla mnie ani logiczne, ani wystarczająco plastycznie, nastrojowo, przejmująco opisane. Nie mam natomiast zastrzeżeń co do samej postaci Gustawa – jest w niej tyle logiki, ile potrzeba w horrorze.

Podobały mi się wszystkie wejścia Gustawa na scenę, fajnie zaskoczyła scena w domu Królów. Zdanie: “Musiał wiedzieć, co jest po drugiej stronie” – bardzo dobre, buduje niepokojący klimat już w pierwszym akapicie.

Technicznie – kilka powtórzeń, np.: “– Opowiedz mi – powiedział”. 

“Ześlizgnięcie się z psychozy w kompletny obłęd“ – dziwna gradacja jak na profesjonalistę.

Żuchwa i szczęka to nie to samo.

OK, więc do dzieła :)

Bardzo dziękuję za ciekawe opinie. Przyznam, zmusiły mnie to zracjonalizowania i umotywowania wielu wyborów, których dokonałem pisząc.

MrBrightside zasugerował, żebym nie tłumaczył zbyt wiele, ale sporo osób uważa, że to jest konieczne. Zatem kto nie chce poznać “wykładni” autora i woli, aby tekst pozostał w jego głowie taki, jaki jest, niech ominie kolejny akapit.

Zagrałem na motywie żywego trupa, tylko żywego trupa, który nie do końca rozumie czym jest – a nie jest co widać od razu – bezmózgim Zombie, tylko czymś znacznie bardziej niepokojącym. Gustaw chce uregulować rachunki ze światem żywych (Gormanowie). Jest też jednak nastolatkiem, dlatego potrzebuje wsparcia, kogoś dorosłego, kto pomoże mu zemścić się na swojej niespełnionej miłości Elizie Gorman. Gustaw mówi w finale, że Eliza wypchnęła go z okna szkolnej biblioteki, kiedy chciał aby “do czegoś pomiędzy nimi doszło”. Na dokładkę chce zemścić się na jej ojcu (za własnego ojca). Kiedy nie udaje mu się uzyskać pomocy od pani Miller, szkolnej pedagog, zjawia się u Dawida. Tutaj zaczyna się opowiadanie. Gustaw próbuje naprowadzić Dawida na Gormanów, opowiadając to, co jak uważa, powinien usłyszeć terapeuta. Krótko mówiąc próbuje zmanipulować Dawida.

Raz jeszcze za MrBrightside: to nie jest hard SF. Skoncentrowałem się na tym, aby Gustaw był zwykłym dzieciakiem, w niezwykłych okolicznościach. Maskuje swoje przerażenie i brak pewności, co do tego czym się stał, agresją. Maskuje je fałszywą dezynwolturą. Jest próżny i uważa, jak każdy nastolatek, że zasłużył na więcej. Na to nakładają się jego nowe właściwości, dające mu, przynajmniej chwilowo, wrażenie, że jest silniejszy, niż w istocie jest. A jest tylko rozlatującym się kawałkiem mięsa. Jak każdy człowiek.

Do tego dochodzi kwestia stopniowej dezintegracji percepcji Dawida.

Wciąż jestem zadowolony z zakończenia, które oznacza, że Dawid (i to co zostało z Gustawa), ruszają aby ostatecznie rozliczyć się z Gormanami, co oznacza dużo więcej przemocy.

Z innymi uwagami będę musiał zmierzyć się już jutro.

A nie mówiłem? :v

nmsp ;)

Na początek zarzuciłeś ciekawy haczyk z Gustawem. Co prawda opowiadanie rozwinęło się zgodnie z moimi oczekiwaniami, ale na tyle dobrze prowadzisz obie postacie – Gustawa i Dawida – że czytałem z ciekawością, co będzie dalej i jak to się skończy. A sama końcówka mnie satysfakcjonuje :)

Niedopowiedzenia nie grały na niekorzyść opowieści, bo to nie jest jakiś świat fantastyczny, by wymagał wyjaśnienia. Ale każdy ma różny próg zawieszenia niewiary. Mi wystarcza taki, lubię sam składać puzzle, nawet jeśli są mocno oszczędne. Komuś innemu to przeszkadza. Wszystkich się nie zadowoli :)

Podsumowując: dobry tekst, bardziej psychologiczny niż horror w moim odczuciu. Niezły koncert, muszę powiedzieć :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

NWM, skoro tak Ci się spodobało, to bibliotekuj. Znaczy się, zgłaszaj.

Babska logika rządzi!

Spoko-loko :) Ja czytam pewną kolejkę i wtedy wrzucam. Co by Beryl zawału nie dostał przez multipostowanie ;)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

A to ja przepraszam bardzo. ;-)

Babska logika rządzi!

Niezły pomysł zaowocował porządnym i zajmującym opowiadaniem. Co prawda miałam pewne wątpliwości, czy należycie wszystko zrozumiałam, ale przeczytawszy komentarze i wyjaśnienie Autora mogę powiedzieć, że byłam na dobrej drodze. ;)

Całkiem satysfakcjonująca lektura.

– Do­szło do aktu prze­mo­cy… – w tle po­ja­wi­ły się trza­ski i po­łą­cze­nie urwa­ło się. –> – Do­szło do aktu prze­mo­cy… – W tle po­ja­wi­ły się trza­ski i po­łą­cze­nie urwa­ło się.

Nie zawsze poprawnie zapisujesz dialogi. Może przyda się poradnik: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/4550

Wi­dział za to sie­bie w od­bi­ciu lu­stra wi­szą­ce­go pod su­fi­tem. – Wi­dział za to swoje odbicie w lu­strze, wi­szą­cym pod su­fi­tem.

Widzimy się w lustrze, nie w odbiciu.

– Na­zy­wasz się Eliza? –> Raczej: – Masz na imię Eliza?

– Na­zy­wam się Dawid. –> Raczej: – Mam na imię Dawid.

O jego fan­ta­zjach na temat Lindy Gor­man. –> Chyba: O jego fan­ta­zjach na temat Elizy Gor­man.

Hi­po­te­za, że Gu­staw wy­pchnął Ry­szar­da z okna bi­blio­te­ki, która jesz­cze nie­daw­no wy­da­wa­ła się ab­sur­dal­na… –> Ze zdania wynika, że biblioteka niedawno wydawała się absurdalna.

Proponuję: Do niedawna absurdalna hipoteza, że Gustaw wypchnął Ryszarda z okna biblioteki…

Przej­rzał się w bla­dym od­bi­ciu okna. –> Można przejrzeć się w oknie/ szybie i zobaczyć swoje odbicie, ale nie można przejrzeć się w odbiciu.

Prze­cią­gnął ciało do ga­ra­żu i wrzu­cił do ba­gaż­ni­ka. Do­rzu­cił do środ­ka… – Nie brzmi to najlepiej.

Mia­sto roz­pro­szy­ło się okna­mi i wi­dział je­dy­nie nie­re­gu­lar­ną ścia­nę lasu. – Pewnie miało być: Mia­sto roz­pro­szy­ło się za okna­mi i wi­dział je­dy­nie nie­re­gu­lar­ną ścia­nę lasu.

Za­sta­na­wiał się, gdzie teraz gnieź­dzi się ból. Był gdzieś do­kład­nie… –> Nie brzmi to zbyt dobrze.

Sły­szał drogę umy­ka­ją­cą spod kół, ledwo sły­szal­ny szmer. –> Czy to celowe powtórzenie?

Na jego końcu ko­ły­sa­ła się wy­koń­czo­na czer­nią łódź. –> Nie brzmi to zbyt dobrze.

Co to znaczy, że łódź była wykończona czernią?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ogólnie opowiadanie czyta się samo i to z przyjemnością, ale muszę się zgodzić, że zdecydowanie nie wszystko zrozumiałam. Jakieś lekkie rozjaśnienie dały Twoje tłumaczenia, ale mimo wszystko zostają pytania, o co tak naprawdę chodziło i dlaczego Gustaw skierował się do Dawida. O co chodziło z panią Miller i dlaczego żona Dawida od razu zareagowała rozwodem. Mam wrażenie, że tekst zyskałby gdyby go rozwinąć. Choć nie powiem, bo klimat jaki udało Ci się uzyskać bardzo mi przypadł do gustu.:)

"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll

Bardzo dobre opowiadanie. Wciągnęło, po części dzięki samej kompozycji, po części dzięki utrzymanemu cały czas napięciu. Podobał mi się styl – opisy oszczędne, ale trafne, wiesz jakich słów użyć, zwłaszcza niektóre porównania fajnie wyszły. Sama historia może nie jest bardzo skomplikowana, ale dobrze, że odkrywa się ją stopniowo, poza tym jak na horror całkiem oryginalne klimaty. Klikam bibliotekę.

Ostatnich dwóch zdań też nie zrozumiałam przed przeczytaniem komentarzy. Chyba mi po prostu nie gra połączenie tego "spał" (wtedy, tej jednej konkretnej nocy) z "jakby zapraszał ich" (przyszłość). Może "sypia"? Ale wtedy nie będzie dosłownego powtórzenia.

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Raz jeszcze dziękuję za komentarze. Starałem się usunąć większość wytkniętych błędów, zwłaszcza tych stylistycznych. Zdumiewające, jak łatwo można przeoczyć podobne potknięcia we własnym tekście. W kilku miejscach trzymałem się jednak swoich wyborów, np.: 

“– Nie – przyznał Gustaw – ale gdy mnie zranisz, czy mi krew nie ciecze?” – to parafraza z “Kupca Weneckiego”.

Byłam pewna, że skomentowałam to opowiadanie już dawno temu, a tu wychodzi, że jednak nie. Nadrabiam więc.

Z jednej strony czytało mi się dobrze. Początek ma pewien klimat i chociaż nie jest łatwo u mnie wywołać ciarki z powodu grozy, to Tobie się udało. Później jednak w moim odczuciu ten klimat gdzieś się rozmył. Pomysł na ciało chłopca, które można było znów “zabić” jakoś mi nie podszedł. Jak dla mnie zrobiła się z tego zombie-groteska. Za dużo też zostawiasz otwartych kwestii i niedopowiedzeń. Na koniec pozostałam z pytaniami, ale nie takimi zmuszającymi do samodzielnego uruchomienia wyobraźni, tylko takimi uwierającymi.  

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Nieprawidłowo zapisujesz dialogi.

Przykład 1:

„– Doszło do aktu przemocy… – wW tle pojawiły się trzaski i połączenie urwało się.”

Jeśli po kwestii dialogowej następuje opis nie związany z tym, co powiedziano, to zdanie zaczynamy wielką literą.

Przykład 2:

„– Mam na imię Gustaw – powiedział chłopak[+.] – Pani Miller uważa, że powinienem tu być.”

Wtrącenie opisowe w dialogu kończymy kropką, jak każde zdanie.

„Co za dziwny dobór słów[+,] pomyślał Dawid.”

„– Unosiłem się nad swoim ciałem – zaczął Gustaw[+.] – Miałem poczucie…”

„– To typowy sen – powiedział Dawid[+.] – Nie powinieneś się przejmować.”

Itp. Masz tego w tekście pełno, nie ma sensu wynotowywać wszystkiego.

„Firma się rozwijała, więc konieczne były cięcia.”

Chyba nie rozumiem. Skoro firma się rozwijała, to raczej zatrudniano nowe osoby, otwierano nowe placówki itp. Cięcia się robi jak firma ma straty… nie?

„Siedemnasta dwadzieścia, co oznaczało, że przegapi kolejny pociąg. Co oznaczało kłótnię.”

„– Kiedy słyszysz, „akt przemocy” → albo bez przecinka, albo z dwukropkiem zamiast niego

„Kiedy w poniedziałek Dawid zjawił się w swoim gabinecie, Gustaw siedział na kozetce.”

Nierealne, zgrzyta. Czemu Dawid w ogóle nie zareagował, nie uznał tego za dziwne? To nienormalne, żeby ktoś wpuścił pacjenta do gabinetu zanim przyjdzie lekarz.

„– To zajmie tylko chwilę[+.] – Dawid wyszedł do recepcji.”

„– Bardzo śmieszne. Spróbuj zadzwonić jeszcze raz[+,] psycholu.”

„– Eliza? – zapytał zdziwiony Dawid[+.] – tTak naprawdę to nic.”

„We wtorek rano Dawid odwołał wszystkie sesje, a raczej[-,] po prostu nie pojawił się w pracy.”

„Ilość kandydatów spadła o połowę w ciągu tygodnia.” → Liczba kandydatów

„Fala bólu, największa ze wszystkich do tej pory[+,] przelała się przez mózg Dawida.”

Nieprawidłowo zapisujesz myśli bohaterów. Tak jak tutaj:

„Powinienem zniszczyć mózg, pomyślał, Nic nie może funkcjonować bez mózgu”

czy

„Czy widziała? Pomyślał Dawid, czy wie?”

Zapoznaj się np. z tym wpisem.

„Miasto rozproszyło się za oknami i widział jedynie nieregularną ścianę lasu.” – Przyznam, że nie rozumiem tego zdania.

„Myślę, że z jakiegoś powodu, twoje ciało nie może umrzeć.” – albo bez przecinka po „powodu”, albo z tym przecinkiem, ale wtedy z przecinkiem po „że” a nie przed (tak, aby „z jakiegoś powodu” stanowiło wtrącenie).

„– To twoja diagnoza[+,] doktorze?”

Nie zostałam kupiona. Z jednej strony wyczuwam trochę dusznego, niepokojącego klimatu, takiego jak trzeba, z drugiej przede wszystkim nie przekonał mnie do siebie główny bohater. Jego myśli i czyny wydają mi się nienaturalne, sztuczne. Nie wydał mi się wiarygodny. To, że łatwo domyśleć się, że Gustaw jest (przynajmniej na początku) duchem, mi nawet nie przeszkadzało, tym bardziej, że jego “rozwój” jest dość interesującym zabiegiem. Zastanawiam się tylko, po co on właściwie poszedł do terapeuty? Czego oczekiwał, czego się spodziewał? No i końcówka mnie totalnie zgubiła, bo co nagle Dawid ma do tego Gormana? Zrobił mu coś? On albo jego córka?

Także jest w tym wszystkim coś, co uczyniło tekst dobrze rokującym, ale zbyt wiele elementów mi nie zagrało. No i te błędy w zapisach dialogów, dodatkowo psuły przyjemność czytania. Niemniej, jak na debiut to całkiem udane wejście na portal ;)

Pozdrawiam.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

​Dałem nominację za klimat i nastrój. Może nie wszystko rozumiem, chociaż po wytłumaczeniach autora jest z tym znacznie lepiej. Ale atmosfera niepokoju jest przytłaczająca i to wielka sztuka osiągnąć taki efekt tak oszczędnymi środkami. 

To co mi się jeszcze podoba to sposób w jaki autor widzi swój świat. Patrzy na niego pod dziwnym, również niepokojącym kątem. Skupia się na detalach, które inni by ominęli. To wywołuje m.in. ten niepokój u czytelnika. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Dotarłam zachęcona nominacjami, o mało nie odpuściłam czytania, bo nie znoszę horrorów. Cieszę się, że nie zrezygnowałam. Bardzo podobała mi się intryga: chłopiec, który potrzebuje pomocy terapeuty. Według mnie akcja rozwinęła się w porządku, no i nie zabrakło mi psychologicznego uzasadnienia działań. Ucieszyłam się tez po komentarzu autora, bo dokładnie tak zrozumiałam, jak zamierzał to przekazać czytelnikowi.

Irytował mnie tylko zły zapis dialogów, ale sądzę, że to kwestia paru chwili, żeby autor załapał, o co w tym chodzi. 

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

O, i tak moim zdaniem powinny wyglądać literackie horrory :)

Klimat bardzo przypadł mi do gustu. Relację pomiędzy małżonkami również ująłeś w dobry sposób: oszczędnie, a mimo to czytelnik wie, z czym ma do czynienia. Postać Gustawa również niczego sobie. Dla mnie tekst był zrozumiały, wyjaśnienia Autora nie dały mi wiele więcej, niż już wiedziałem, no ale to już od czytelnika zależy. Nieco rozczarowała mnie końcówka. Faktycznie, wypadałoby zagrać ostrzej, pojechać po bandzie lub chociaż to uplastycznić. 

Błędów technicznych nie dostrzegłem, nie licząc braku przecinków przed wołaczami. Ten błąd występuje dosyć często w Twoim tekście. 

Ogólnie jestem zadowolony z lektury i gratuluję udanego debiutu na portalu :)

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Całkiem niezłe, dobrze napisane, ale jednak brakuje mi jakiegoś wyróżnika, czegoś, co odróżniałoby ten tekst od innych horrorów o duchach i truposzach i sprawiłoby, że zapamiętałbym to opowiadanie na dłużej. Zabrakło mi też bardziej wyrazistego zakończenia. Ale tekst wciąga od pierwszej sceny i tego intrygującego "aktu przemocy".

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Mnie też zaintrygował “akt przemocy” :P.

Fabuły niestety raczej nie poukładałbym sobie w głowie o własnych siłach, ale doceniam stopniowo zagęszczający się nastrój i niepokój w głowie Dawida.

“Chcę, żebyś kogoś zobaczył – powiedziała pani Miller.” – czy to jest pierwszy klucz dla czytelnika : ) ?

Firma się rozwijała, więc konieczne były cięcia.

to faktycznie dziwnie brzmi. Lepiej byłoby napisać np. o przeobrażeniach : ).

Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem

Hm, czytało mi się ogólnie nieprzyjemnie – w tym sensie, o jaki zdaje się chodziło, więc to dobrze ;)

Krótkie, oszczędne zdania, zarówno u narratora jak i w wypowiedziach bohaterów, stworzyły całkiem niezły klimat, takiej ostrości, szorstkości, obcości. Zabrakło mi w nich jednak jakiejś wyrazistości, pazura, czegoś porywającego w warstwie językowej. Niby fajnie to gra, nieźle się zestraja z treścią, ale jakoś tak… sucho.

Natomiast fabularnie raczej nie bardzo mnie ten tekst przekonał. Dlaczego Gustaw zjawia się akurat u Dawida? Nie wydaje mi się to jakoś szczególnie uzasadnione, a kolejne zachowania terapeuty odebrałam jako przesadnie irracjonalne – zwłaszcza, że pomimo tagu, odebrałam wydźwięk całości raczej jako faktyczne wydarzenia niż urojenia spowodowane chorobą psychiczną. 

Cytując klasyka (Klasykę):

“Sorry Winnetou, jestem na nie”.

Od razu mówię, że opowiadanie napisane jest naprawdę dobrze, lektura wciągnęła, a i klimat udało ci się wykreować bardzo odpowiedni. Słowem, pisać, to Ty umiesz. Szkoda tylko, że w tekście jest tyle dziur, które skutecznie popsuły przyjemność z lektury. Przy czym pomijam już takie drobne nielogiczności jak:

Dawid zdał sobie sprawę, że nigdy nie był w gabinecie po siedemnastej. Nigdy nie widział tak głębokich cieni.

(więc w zimie, ani nawet na jesieni, nie pracował w swoim gabinecie? Już teraz, w pierwszej połowie listopada, zupełnie ciemno robi się na długo przed siedemnastą, więc “moment wydłużających się cieni” następuje jeszcze wcześniej. Fakt, teraz układ Ziemia-Słońce wygląda zupełnie inaczej niż w lecie, więc i z tym wydłużaniem się cieni mógłbyś pewnie tłumaczyć się kątem padania światła i tak dalej, ale ja tego nie kupuję zupełnie.)

czy, nawet bardziej nielogiczne:

Firma się rozwijała, więc konieczne były cięcia. Okazało się, że pierwsze do ścięcia jest stanowisko mojego starego.

(pierwszy raz widzę, żeby jakaś firma rozwijała się, tnąc jednocześnie stanowiska. Redukcje są zarezerwowane zazwyczaj na czarną godzinę. Poza tym, jako sąsiad swoich sąsiadów, nie wyobrażam sobie, by Gorman akurat Króla odstrzelił jako pierwszego, szczególnie, że nie dałeś w żaden sposób do zrozumienia, że wcześniej między obu panami były jakieś zatargi, niesnaski, nieporozumienia czy cokolwiek. Tak więc tego też nie kupuję.)

ale zupełnie nie zagrał mi tutaj Dawid. Z początku jego rozmowy z Gustawem wydawały się bardzo przekonujące i profesjonalne, ale im dalej w las, tym mniej to wszystko trzymało się kupy. Można zaistniały stan rzeczy oczywiście po części zwalić na ból głowy, przemęczenie, coraz mniejszą logikę następujących po sobie zdarzeń i towarzyszący im strach wymieszany z niepewnością i w rezultacie rodzący psychozę, a potem szaleństwo, ale Dawid występuje tu przede wszystkim w roli psychologa, a tę rolę w pewnym momencie zaczyna odgrywać zupełnie fatalnie. Nawet nie wiedząc jeszcze, że Gustaw nie żyje, zupełnie przestaje chłopca słuchać i próbować mu pomóc, czy zrozumieć. Później, kiedy już wyjaśnia się (no, powiedzmy, że się wyjaśnia) kim jest Gustaw, a wysłuchanie go i zrozumienie staje się sprawą kluczową w sposób oczywisty, bo chłopiec ewidentnie coś stara się mu przekazać, Dawid po prostu próbuje znowu gościa zabić i pozbyć się ciała, co nie ma wiele wspólnego z logiką, nawet jeśli przyjąć, że wywód o “gównianej sytuacji” Króla brzmi naturalnie – a do tego trzeba pewnej dozy życzliwości jednak, bo ich rozmowa powinna się toczyć w zupełnie inną stronę. W rezultacie dostajemy mało przekonujący finał z rozwiązaniem zagadki wyłożonym równie prosto i ładnie, jak płytki w łazience, a czytelnik zostaje z wrażeniem, że wszystko, co było wcześniej, z nieprzekonującą kreacją Dawida i jego nielogicznym zachowaniem na czele, miało służyć właśnie temu, by odwlekać pewne słowa Gustawa aż do końca, choć tak naprawdę mogło, a nawet powinno się to rozegrać dokładnie po myśli chłopca: “Sądziłem, że uda się nam załatwić to dzisiaj.”

Kolejna sprawa, że zupełnie nie wyłapałem też, o co dokładnie poszło z panią Miller. Jej słowa “akt przemocy” zdają się świadczyć, że wiedziała, iż Gustaw się nie zabił i nie miał wypadku, ale wylew, w kontekście całej sytuacji nie wyglądający na wypadek, zupełnie mi do niczego tutaj nie pasuje. Nie wiem też, dlaczego w obliczu morderstwa zadzwoniła akurat do terapeuty? Podobnie nie gra mi, że rzekomo chciała, jakoby Gustaw spotkał się z Dawidem, choć musiała już wiedzieć, że chłopak nie żyje. A jeśli to sam Gustaw wybrał Dawida jako narzędzie zemsty – na co nic nie wskazuje, wręcz przeciwnie – to dlaczego akurat jego? I czy na pewno taką wyznaczył mu rolę, czy może po prostu potrzebował się wygadać, a terapeuta sam się zapędził w kozi róg?

No i kim bądź czym w końcu stał się Gustaw?

Dużo pytań, za to brak satysfakcjonujących odpowiedzi i, niestety, nie mogę powiedzieć, że lektura mnie usatysfakcjonowała.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Ech, Cień mnie zacytował, zanim zdążyłam napisać swoje. BTW, Cieniu, jak już mnie cytujesz, to mógłbyś zadbać o przecinki przy wołaczu. ;-p

Sorry, Winnetou, ale jestem na nie.

Właściwie z tych samych powodów, które już wyłuszczył mój przedpiśca. Za dużo w tym opowiadaniu niejasności, za bardzo nie wiem, o co chodzi. Dodam, że nie rozumiem, dlaczego pani Miller wrąbała znajomego w taką sprawę. Przecież nie mogła sądzić, że rozwiąże taki problem. Taki kłopotliwy trup to raczej nie jest domena psychologów, czy kim tam on właściwie jest (chyba nawet to nie zostało wyjaśnione).

Jak już wspominałam, zbyt wiele roboty zwalasz na barki czytelnika. Być może kryje się tu jakiś ciekawy pomysł, ale ja go w całej krasie nie zobaczyłam. Wiem za mało, aby zrekonstruować Twoją wizję.

Ale jak się pominie niedopowiedzenia, to całkiem dobry tekst.

Babska logika rządzi!

Plusy (na moje oko):

– klimat,

– “suche” zdania,

– ukazany w pigułce rozpad małżeństwa,

– bardzo autentyczne oddanie różnych smaczków związanych z psychoterapią (to, że pacjent siedzi niby terapeuta w gabinecie na kozetce – majstersztyk. Zawsze się zastanawiałam, czy to, że moja terapeutka tak zawsze siedzi w tym samym miejscu i czeka to jakaś metoda ogólna czy jej),

– pomysł i kreacja Gustawa,

– ostatnia scena.

Minusy (również na moje oko):

– oczywistość intrygi: wiedziałam o duchu od początku, a od zobaczenia Elizy za oknem znałam już finał,

– nielogiczne i nieautentyczne zachowania Dawida w drugiej części opowiadania,

– jego chodzenie po ludziach, nagabywanie o dokumenty itd. wydały mi się co najmniej dziwne – to psycholog, a nie detektyw z policji,

– umknął mi zupełnie związek rodziny Gustawa z rodziną Gormanów,

– popadanie w obłęd człowieka, który zna się na jego mechanizmie, mnie nie przekonało.

Moja opinia jest zbliżona do opinii Jose. Jestem zadowolona z lektury, ale nie zagrało mi w rozwinięciu fabuły sporo elementów, w związku z czym nie mogę dać tak i daję NIE. Ale atmosfera opowiadania naprawdę ma potencjał, chętnie poczytam więcej tekstów w takim klimacie :)

Na koniec jeszcze malutka łapanka:

– Bardzo śmieszne. Spróbuj zadzwonić jeszcze raz(+,) psycholu.

Zabawna historia, do opowiadania przy kominku.

– To twoja diagnoza(+,) doktorze?

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia