Kacapska wiśnia

Ka­cap­skie wi­śnie róż­nią się tro­chę od tych zwy­czaj­nych. Drze­wa są jakby tro­chę skar­ło­wa­cia­łe i doj­rze­wa­ją wcze­śniej, a owoce są mniej­sze, ja­śniej­sze i bar­dziej kwa­śne. No i oczy­wi­ście, jak sama nazwa wska­zu­je, wzię­te są od ka­ca­pów z Ga­bo­wych Grą­dów, więc ich przod­ko­wie przy­wę­dro­wa­li gdzieś z da­le­kiej Rosji. Ka­ca­pów też.

 

Jedno z ta­kich drzew rosło zaraz przy pło­cie Pół­to­ra­ków, nie­da­le­ko kur­ni­ka. Było stare, z pół­no­cy już tro­chę uschnię­te. Po­wo­li prze­sta­wa­ło owo­co­wać. Jed­nak naj­dziw­niej­sze w nim było to, że ponoć miało w sobie nie­zwy­kłą moc. I nie cho­dzi tutaj o to, że dobre z niego były różdż­ki, bo nie róż­ni­ły się one wiele od tych z in­nych wiśni. Ra­czej o to, że lu­dzie po­wia­da­li, że dzię­ki tej wła­śnie wiśni młode dziew­czy­ny po­zby­wa­ły się kie­dyś nie­chcia­nych i nie­pla­no­wa­nych dzie­ci…

Naj­star­sze babki twier­dzi­ły, że w tym celu trze­ba było pod­kraść się do niej o pół­no­cy, zjeść odro­bi­nę ży­wi­cy z jej pnia i wy­po­wie­dzieć ja­kieś słowa, o któ­rych już nie mó­wi­ły tak chęt­nie. Po­dob­nie jak o tym, że je­że­li się udało, to sym­bo­licz­nie na­le­ża­ło pod­lać ją ko­lej­nej nocy odro­bi­ną ró­żo­wej krwi po po­ro­nie­niu.

Niby nikt w te hi­sto­rie do końca nie wie­rzył, a jed­nak Pół­to­ra­ko­wie drze­wa nie wy­ci­na­li, mó­wiąc, że jak za pło­tem to ro­śnie na mie­dzy i nie jest wła­ści­wie ich. Rosła więc sobie ka­cap­ska wi­śnia jak i przed kil­ku­dzie­się­cio­ma laty. Spo­koj­nie, z rzad­ka tylko sze­lesz­cząc coraz bar­dziej zbrą­zo­wia­ły­mi li­ść­mi, po­mię­dzy któ­ry­mi cho­wa­ły się jesz­cze ob­ra­ne przez szpa­ki wi­śnie. Bo tylko szpa­ki chcia­ły z niej jeść.

Cała hi­sto­ria za­czę­ła się cał­kiem nie­da­le­ko od tej wiśni. Do­kład­niej mó­wiąc za kur­ni­kiem, gdzie było kilka wa­rzyw­nych grzą­dek. Była cie­pła, późna wio­sna. Kasia na­to­miast była jesz­cze młoda i, po­wie­dzieć można, głu­pia. Za­pach tra­wek przy­jem­nie usy­piał, więc dziew­czy­na po chwi­li pie­le­nia przy­sia­dła, a już mo­ment póź­niej nie­win­nie drze­ma­ła. Prze­bu­dzi­ła się i po­czu­ła, że coś trzy­ma ją za nogę… Nie otwie­ra­ła oczu, bo dotyk ten wcale jej nie prze­ra­żał, a wręcz spra­wiał dziw­ną przy­jem­ność. Ręka prze­su­wa­ła się coraz wyżej, druga na­to­miast ob­ję­ła Kasię. Za­pach wio­sny ude­rzył jej chyba do głowy, ale w końcu kto mógł­by ją zo­ba­czyć za kur­ni­kiem…

Nie­zna­jo­my za­czął skła­dać krót­kie po­ca­łun­ki na jej szyi. De­li­kat­nie otwo­rzy­ła lewe oko i zo­ba­czy­ła ja­kie­goś ru­do­wło­se­go chło­pa­ka. W do­dat­ku, jak na pierw­szy rzut oka, bar­dzo przy­stoj­ne­go ru­do­wło­se­go chło­pa­ka. Zbli­żył się do jej ust, a ona nie była w sta­nie nie od­wza­jem­nić tak na­mięt­ne­go po­ca­łun­ku. "Zresz­tą", my­śla­ła sobie, "to pew­nie tylko bar­dzo re­ali­stycz­ny sen". Ostat­nio mie­wa­ła po­dob­ne, w końcu była do­ra­sta­ją­cą ko­bie­tą. A poza tym w oko­li­cy nie było żad­nych ru­dziel­ców – skąd więc ten miał­by się tu rap­tem zja­wić? Tak, to mu­siał być sen

 

Do­pie­ro po dwóch mie­sią­cach Kasia stwier­dzi­ła, że to wcale nie mu­siał być sen. Prze­sta­ła mie­siącz­ko­wać i kil­ku­krot­nie wy­mio­to­wa­ła.

Mu­sia­ła coś z tym zro­bić. Była w końcu zbyt młoda na dziec­ko. I jaki by chciał potem cho­wać cudze? Wstyd, wstyd i jesz­cze raz wstyd… Było tylko jedno roz­wią­za­nie. Babka.

Kasia sły­sza­ła wiele hi­sto­rii o tej ta­jem­ni­czej ko­bie­cie. Kil­ku­krot­nie wi­dzia­ła ją nawet gdzieś w lesie, albo na łące. Za­wsze zbie­ra­ją­cą ja­kieś traw­ki. Mó­wio­no o niej sporo, zwłasz­cza dłu­gi­mi zi­mo­wy­mi wie­czo­ra­mi przy cie­ple do­mo­we­go pieca. Jed­nak poza domem ro­bio­no to dużo rza­dziej, mniej chęt­nie i z re­gu­ły szep­tem.

Dziew­czy­na przy­go­to­wa­ła więc mały pa­ku­nek: kilka jajek, które zna­la­zła przed mamą, spory kubek jagód, ka­wa­łek bab­ci­ne­go pie­ro­ga. Wsta­ła skoro świt i po­szła do lasu, gdzie mie­ści­ła się chata Babki. Gdy była już w po­bli­żu zdała sobie spra­wę, że samo wej­ście do babki jest zry­tu­ali­zo­wa­ne – tym­cza­sem ona zu­peł­nie nie miała po­ję­cia jak to się robi. Czy puka się sie­dem razy, czy może naj­pierw puka w okien­ko, albo czy ko­szy­czek na­le­ży zo­sta­wić w sieni, czy też może wziąć ze sobą? Zro­bi­ło się jej głu­pio, a ta nie­pew­ność tylko po­bu­dzi­ła lęk, z któ­rym szła tu od po­cząt­ku. Jak to po­wie­dzieć babce, skoro nawet księ­dzu bała się po­wie­dzieć? W końcu za­wsze się pil­no­wa­ła. Nawet gdy Wik­tor, który się jej w końcu po­do­bał, za­czął ją przy­tu­lać nad rzeką… Do ni­cze­go nie do­szło – po­tra­fi­ła więc od­mó­wić. Tym­cza­sem co miała po­wie­dzieć? Że za­szła w ciążę we śnie, przez przy­pa­dek? Nikt o zdro­wych zmy­słach by jej nie uwie­rzył… Usia­dła więc przy lipie i za­czę­ła ci­chut­ko pła­kać.

 

Babka mu­sia­ła się bar­dzo zdzi­wić. Wra­ca­ła wła­śnie z całym ko­szy­kiem ziół, które jak co roku zbie­ra­ła na mie­dzach wła­śnie tego sierp­nio­we­go dnia, a potem prze­cho­wy­wa­ła na od­dziel­nej półce, jako "szcze­gól­nie silne". W każ­dym razie teraz usły­sza­ła płacz, który do­bie­gał ze stro­ny sta­rej lipy. Ktoś naj­wy­raź­niej sie­dział scho­wa­ny po dru­giej stro­nie jej ol­brzy­mie­go pnia.

– Po­wiedz mi lipko, kto tam tak pła­cze? Czego chce?

 

Ktoś de­li­kat­nie po­pu­kał pła­czą­cą Kasię w ramię. Była pra­wie pewna, że to ten ru­dzie­lec zza kur­ni­ka. Scho­wa­ła więc głowę głę­biej, otu­la­jąc ją ra­mio­na­mi.

– Idź stąd le­piej. Dość mi na­ro­bi­łeś… – wy­szep­ta­ła.

– Coś się stało Kasi? – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta o tro­chę pi­skli­wym gło­sie. – Chce czego?

Pierw­szy raz usły­sza­ła wtedy głos Babki. Nie był wcale tak prze­ra­ża­ją­cy jak zwy­kła to sobie wy­obra­żać. Żeby być szcze­rym – był cał­kiem przy­jem­ny. Tro­chę pi­skli­wy, ale bar­dzo me­lo­dyj­ny. Mimo to Kasia nie mogła wy­krztu­sić z sie­bie słowa. Pła­ka­ła coraz gło­śniej.

– Mówi, nie boi się mnie. Co jej ten chło­piec zro­bił?

Dziew­czy­na zdzi­wi­ła się, prze­sta­ła pła­kać i aż pod­nio­sła głowę. Czyż­by Babka wi­dzia­ła ją wtedy za kur­ni­kiem? A może się tego jakąś dia­bel­ską sztu­ką do­wie­dzia­ła…

– No powie, bo ina­czej to nic nie za­ra­dzim.

– Dziec­ko – po­wie­dzia­ła Kasia pa­trząc przed sie­bie i sta­ra­jąc się unik­nąć wzro­ku sta­rusz­ki. – Co mi robić?

– To nie takie pro­ste, chodź­my do chaty to po­ga­da­my jak ko­bie­ta z ko­bie­tą. – Babka po­da­ła Kasi rękę i po­drep­ta­ły razem do nie­wiel­kiej drew­nia­nej chat­ki.

 

– Czyli rudy był i we śnie zba­ła­mu­cił? – spy­ta­ła sta­rusz­ka z dziw­nym bły­skiem w oku. – U nas nie ma ru­dych, a przy­naj­mniej ja dawno nie wi­dzia­ła… – do­da­ła jakby do sie­bie.

– Rudy, jak Boga ko­cham rudy!

– A to z kolei nie­do­brze mi się widzi. Po­zwo­li, że się za­py­tam jesz­cze… – tutaj gło­śno chrząk­nę­ła i prze­łknę­ła – Złego co ro­bi­ła wtedy?

– Wtedy – zmie­sza­ła się Kasia – wtedy to ja aku­rat od­po­czy­wa­łam, bo pie­le­nie jakoś nie szło…

– Czyli ty z le­ni­stwa na mie­dzy po­snę­ła?

– No… Tak to można po­wie­dzieć – dziew­czy­na na chwi­lę urwa­ła, szu­ka­jąc ja­kie­goś do­bre­go za­koń­cze­nia – ale na drugi dzień już całe po­pie­li­łam!

– Idź do domu i jutro przyjdź. Muszę po­my­śleć. A ko­szy­czek weź, przy­da się tobie, bo teraz jeść mu­sisz do­brze.

 

I na drugi dzień Kasia znowu wy­bra­ła się do Babki. Tym razem w cał­ko­wi­cie do­brym hu­mo­rze i bez stra­chu. Ta sa­mot­na ko­bie­ta wcale nie wy­glą­da­ła na groź­ną, nie ga­da­ła od rze­czy. Wy­da­wa­ło się nawet, że nie są jej obo­jęt­ne losy Kasi i jej bę­kar­ta. A i dzień był przy­jem­ny i sło­necz­ny. Lekki wia­te­rek zda­wał się bawić ka­si­ny­mi wło­sa­mi w ko­lo­rze żyta.

Babka jed­nak już na przy­wi­ta­nie zga­si­ła jej zapał i ra­dość.

– Czego teraz dziew­czy­ny war­ko­czy nie wiążą, tylko cho­dzą jak anie­li­ce, a potem się dzi­wią, że je kto zru­szył!

Nie wró­ży­ło to do­brze dal­szej roz­mo­wie. Sta­rusz­ka zda­wa­ła się być bar­dzo zde­ner­wo­wa­na. Tylko czemu mia­ła­by być zła w tak pięk­ny dzień? Od­po­wiedź oka­za­ła się gor­sza niż kto­kol­wiek mógł­by prze­wi­dy­wać…

– To czar­ci bę­kart – po­wie­dzia­ła Babka wska­zu­jąc za­krzy­wio­nym pal­cem na brzuch Kasi. – Dia­beł ci go zro­bił.

To z pew­no­ścią nie było de­li­kat­ne z jej stro­ny. Teraz mu­sia­ła za to za­pła­cić cucąc Kasię przy po­mo­cy ja­kie­goś wo­recz­ka z zio­ła­mi. My­śla­ła nad całą spra­wą pra­wie do rana i w końcu do­szła do wnio­sku, że to mu­siał być czart. Nie zda­rzy­ło się to od kil­ku­dzie­się­ciu lat… Ale wszyst­ko wska­zy­wa­ło, że się nie my­li­ła.

Tylko czemu aku­rat teraz? I czemu wła­śnie Kasia?

Tylko w jeden spo­sób Babka mogła po­znać od­po­wiedź na te nur­tu­ją­ce ja py­ta­nia. Do­rwać tego pie­kiel­ne­go ru­dziel­ca i wy­cią­gnąć z niego co się da. Po­trze­bo­wa­ła do tego przy­nę­ty, i to naj­le­piej bar­dzo mło­dej przy­nę­ty. Sta­rusz­ka za­wsze wy­zna­wa­ła za­sa­dę, że cel uświę­ca środ­ki. Tak więc tym razem plan był bar­dzo pro­sty – upro­wa­dzić jakąś dziew­czy­nę z pola, po­ło­żyć za kur­ni­kiem i cze­kać na czar­ta. Oczy­wi­ście wcze­śniej ją uśpiw­szy, żeby się zbyt­nio nie wierz­ga­ła. Uło­ży­ła więc Kasię na szla­ba­nie, za­mknę­ła jej dło­nią oczę­ta i wy­mru­cza­ła coś pod nosem, a dziew­czy­na mo­men­tal­nie za­snę­ła.

Babka wy­szła na po­dwór­ko i za­gwiz­da­ła przez zęby na Burka. W końcu mu­sia­ła też mieć przy­nę­tę na przy­nę­tę. Całe szczę­ście nie mu­sia­ła długo szu­kać, bo aku­rat ciem­no­wło­sa Żyw­no­wian­ka zbie­ra­ła cał­kiem nie­da­le­ko ja­go­dy, za­pew­ne nie wie­dząc, że tak nie­bez­piecz­nie zbli­ży­ła się do sa­mot­nej chat­ki. Burek pod­biegł do niej i za­czął się łasić, dziew­czyn­ka schy­li­ła się, żeby go po­gła­skać, a Babka chwiej­nym kro­kiem za­kra­dła się od tyłu trzy­ma­jąc po­tęż­ny konar. Za­mach. Jeden celny cios w po­ty­li­cę i dziew­czyn­ka była po­rząd­nie ogłu­szo­na.

– Babka ją zabić chcie­li? – za­szu­mia­ły prze­stra­szo­ne sosny.

– Nie, uśpić. Ale za­mo­wę za­po­mnia­ła.

 

Młoda Żyw­no­wian­ka była bar­dzo ładną dziew­czy­ną. Ciem­ne krę­co­ne włosy, nie­bie­skie oczy i pro­ste zęby. Sku­si­ła­by się więk­szość chło­pa­ków, a co do­pie­ro czart! Babka przy­cza­iła się przy wę­dzar­ni i cze­ka­ła. Dia­beł się jed­nak nie zja­wiał i nie zja­wiał. Aż wresz­cie zza kur­ni­ka wy­chy­lił się ko­gu­cik, który w mgnie­niu oka stał się ru­do­wło­sym mło­dzień­cem. Uklęk­nął przy dziew­czy­nie i po­ca­ło­wał ją w szyję. Na to tylko Babka cze­ka­ła. Wy­sko­czy­ła zza wę­dzar­ni jak kot i za­rdze­wia­łym nożem przy­bi­ła mu stopę do ziemi. Dia­beł prze­raź­li­wie za­wisz­czał.

– Nie ru­szaj się czar­ci synu, bo i mam wodę na cie­bie – po­wie­dzia­ła Babka dość spo­koj­nie.

– Czego chcesz sta­ru­cho! Puść mnie! – ję­czał dia­beł. – Przy­nio­sę monet w gar­nusz­ku. Nie chce bab­cia monet? Gar­nu­szek cały!

– Ty głupi, albo nie od nas – skwi­to­wa­ła go.

– Bo?

– Tra­fi­łeś na jedną z tych co w desz­czu tań­czą. – Mó­wiąc to wy­krzy­wi­ła usta w iro­nicz­nym uśmie­chu. – I ko­gu­ci­ków się nie boję. Tak więc mów jak ci na imię.

– Kaduk. Kaduk ze Sło­necz­nej Po­la­ny.

– I cie­bie Kaduk aż zza Ba­lin­ki tutaj przy­wiać mu­sia­ło… Po­wiedz ty mi czego Kasię zbrzu­cha­cił!

– Bo co!

– O i się tra­fił śmia­ły bie­sik – od­po­wie­dzia­ła Babka gło­sem jakim mówi się za­zwy­czaj do ma­łe­go kota. – A wiesz ty jak ja za ro­so­łem prze­pa­dam? I myślę, że mi Pół­to­ra­ki tego ko­gu­ta co piać nie chce od­da­dzą bez py­ta­nia…

– Temu ka­ca­po­wi chcia­łem pomóc. Le­ni­wy jest, stra­szyć nie chce, a głod­ny jak wilk. A już dziew­ki pod wi­śnię z pła­czem same nie przy­cho­dzą.

 

Babka za­czę­ła roz­my­ślać. To zda­wa­ło się nawet trzy­mać kupy. Przed laty Pół­to­ra­ko­wie po­sa­dzi­li ka­cap­ską wi­śnię, żeby za­zna­czyć gdzie po­cho­wa­li mar­twe dziec­ko Eu­ge­nii. Ina­czej się wtedy nie dało, bo czasy były i dla ży­wych nie­bez­piecz­ne. Lu­dzie wy­my­śli­li sobie zaraz, że tam do wiśni tylko przyjść trze­ba i z niej ży­wi­cy zjeść odro­bi­nę, a potem się po­ło­żyć pod nią i dziec­ka nie bę­dzie.

I tak się ponoć dzia­ło.

Babka wie­lo­krot­nie pró­bo­wa­ła spraw­dzić czy jakaś masz­ka­ra w wiśni nie za­miesz­ka­ła, ale w końcu stwier­dzi­ła, że to naj­wy­raź­niej ko­lej­na plot­ka. Mogła się jed­nak mylić. Zda­rzy­ło się jej to prze­cież nie jeden raz w życiu. Mogło to więc być ko­lej­ne dia­bel­stwo, któ­re­mu się Babkę udało oszu­kać. Żadne jed­nak nie oszu­ki­wa­ło jej przez tyle lat!

 

– Puści mnie Babka! – ję­czał Kaduk dalej. – Przez pół roku będę jako kogut sie­dział i nic nie broił! Ze­wsząd mnie gnali – za­czął się żalić – a tu mi do­brze, jeść bym miał, a i kurki ni­cze­go sobie.

Babka po­sta­no­wi­ła się nad Ka­du­kiem zli­to­wać. A przy oka­zji wy­ko­rzy­stać go do ścię­cia tej pie­kiel­nej wiśni – w końcu je­że­li coś w niej rze­czy­wi­ście sie­dzia­ło, to nie było to za­da­nie bez­piecz­ne.

Zna­chor­ka wzię­ła więc Ka­du­ka pod rękę i za­pu­ka­ła do Pół­to­ra­ków. Otwo­rzył jej stary To­masz i od­ru­cho­wo się prze­że­gnał.

– Wszel­ki duch Pana Boga chwa­li! – krzyk­nął jesz­cze To­masz dla bez­pie­czeń­stwa, a Kaduk wy­prę­żył się, wierz­gnął, ale nie zawył. – Czego chce­cie Babko?

– Wi­śnie waszą trze­ba ściąć To­ma­szu. Sucha już, jeść z niej nie jecie. Żad­ne­go z niej po­żyt­ku, a mnie się zda po­piół na le­kar­stwa.

– Taka ona nasza… Na mie­dzy ro­śnie. A i ja już, bar­dzo mi przy­kro, za stary je­stem i siły nie mam żeby z sie­kie­rą latać – po­smut­niał męż­czy­zna i za­pa­trzył się w dal. – Zresz­tą. Jak Babka mówi, że trze­ba wi­śnię spa­lić, to ja Babce wie­rzę i mnie nic do tego. Żeby mi tylko jakiś czort do cha­łu­py nie wlazł.

– A mi tylko o po­zwo­leń­stwo cho­dzi – mó­wiąc to babka od­wró­ci­ła się w stro­nę Ka­du­ka i prze­raź­li­wie sze­ro­ko otwo­rzy­ła jedno oko – ten chło­pak sam ze­tnie.

 

Przed zmro­kiem ogni­sko z wiśni, dla pew­no­ści za­pa­lo­ne na kar­czu, po­wo­li już do­ga­sa­ło. Kaduk wy­ja­dał z niego ostat­nie pie­czo­ne ziem­nia­ki. Był z sie­bie za­do­wo­lo­ny. Spo­koj­ny i pewny sie­bie, bo wszyst­ko to­czy­ło się po jego myśli. Wtedy Babka ni stąd, ni zowąd po­wie­dzia­ła:

– Oszu­ka­łeś mnie Kaduk. W tej ka­cap­skiej wiśni nic nie sie­dzia­ło.

Czart upu­ścił go­rą­ce­go ziem­nia­ka na zie­mię. Za­marł w bez­ru­chu. Prze­łknął ślinę i wy­krztu­sił:

– Tak po praw­dzie… To ina­czej było. Kasia mi się spodo­ba­ła.

– Tobie to się ko­kosz­ka po­win­na spodo­bać. – sta­rusz­ka za­śmia­ła się, jakby był to naj­ge­nial­niej­szy dow­cip.

– Nie śmiej­cie się Babku! Taka praw­da. Już ja dawno cho­dzi­łem za nią, pa­trzy­łem. To nie szło się nie za­ko­chać.

– Kasi to mo­żesz po­wie­dzieć. Uwie­rzy­ła­by może…

– Myśli Babka, że po­wi­nie­nem? – oży­wił się Kaduk. – Może ona by chcia­ła mnie?

– Ona może by chcia­ła i pew­nie by uwie­rzy­ła nawet… – Rap­tem Zna­chor­ka szyb­kim ru­chem prze­bi­ła za­rdze­wia­łym nożem Ka­du­ko­wą stopę. Tym razem lewą. Struż­ka smoły wy­pły­nę­ła na trawę. – …tylko ja ci nie wie­rzę.

 

Sy­tu­acja była nie­cie­ka­wa. Babka do­my­śli­ła się szczę­śli­wie, że Kaduk chciał ją oszu­kać. Je­że­li na­praw­dę byłby za­ko­cha­ny w Kasi… Oczy­wi­ście o ile czar­ty za­ko­cha­ne być mogą. A co do tego Babka nie była pewna…. Nie ru­szył­by Żyw­no­wian­ki. To go zdra­dzi­ło.

Jed­nak było już za późno, żeby Kasia mogła się dziec­ka bez­piecz­nie po­zbyć. Zna­chor­ka oba­wia­ła się, że Kaduk chciał sobie w ten spo­sób spło­dzić syna. Albo, co gor­sza, zjeść płód w któ­rymś mo­men­cie. Pal go licho. Dziec­ko mu­sia­ło zo­stać.

Kasia no­si­ła więc przez resz­tę czasu coraz więk­szy brzuch. I bar­dzo czę­sto pła­ka­ła. Był to w końcu wstyd nie tylko dla niej, ale i dla całej ro­dzi­ny. W do­dat­ku wy­szło na jaw, że cho­dzi­ła po coś do Babki. Za­czę­ły więc krą­żyć plot­ki. Dziec­ko, które miało się na­ro­dzić jesz­cze przed wyj­ściem na świat po­strze­ga­ne było jako złe. A co do­pie­ro gdyby dziew­czy­na po­wie­dzia­ła komuś kto je naj­pew­niej zmaj­stro­wał!

Kaduk za­miesz­kał tym­cza­so­wo w ko­mór­ce u Babki. Zda­wał się być za­do­wo­lo­ny z tego, że bę­dzie miał dziec­ko. Zmon­to­wał nawet dę­bo­we łó­żecz­ko. Sta­rusz­ka mu­sia­ła go trzy­mać bli­sko sie­bie, żeby nie wy­rzą­dził żad­nej krzyw­dy dziec­ku i Kasi. Praw­do­po­dob­nie nawet nie wi­dział jej już ani razu po całym zaj­ściu…

Za to bar­dzo czę­sto cie­szył się, że w końcu bę­dzie miał swoje, jak twier­dził, pierw­sze dziec­ko. Był może tro­chę lu­bież­ny i naj­wi­docz­niej nie mógł się oprzeć wi­do­ko­wi mło­dych dziew­czyn, ale w tej swo­jej ra­do­ści wy­da­wał się być na­praw­dę szcze­ry.

Czę­sto z nudów kradł gdzieś ja­kieś sma­ko­ły­ki, umiesz­czał we wła­sno­ręcz­nie zro­bio­nym wi­kli­no­wym ko­szycz­ku i kazał Babce za­nieść je Kasi. Z tym, że Babka zro­bić tego nie mogła. Przy­szła matka i tak miała już z nią pro­ble­my.

 

Wresz­cie mi­nę­ło dzie­więć mie­się­cy od spo­tka­nia za kur­ni­kiem. Był pięk­ny ma­jo­wy po­ra­nek. Babka wy­szła na po­dwó­rze, spoj­rza­ła na wschód, wzię­ła głę­bo­ki od­dech i po­wie­dzia­ła:

– To dzi­siaj.

Kaduk za­czął ska­kać jak po­ra­żo­ny. Na ten dzień cze­kał w końcu bar­dzo długo. Na­ło­żył więc jakiś dziu­ra­wy ka­pe­lusz, który pew­nie ukradł ja­kie­muś stra­cho­wi, oraz cał­kiem ładne skó­rza­ne buty. Szko­da, że nie do pary.

– Babka obie­ca­ła, że wie­czo­rem pój­dzie­my i zo­ba­czy­my! – śmiał się na całe gar­dło. – Ja pa­mię­tam!

Poród nie był jed­nak szczę­śli­wy. W ostat­niej chwi­li zde­cy­do­wa­no się za­wo­łać babkę, ale było już za późno. Kasia była naj­wi­docz­niej jesz­cze za młoda na bycie matką. Zmar­ła przy po­ro­dzie.

Nikt jed­nak nie winił za to Zna­chor­ki, bo wszy­scy wi­dzie­li jak bar­dzo się sta­ra­ła. A nie­któ­rzy twier­dzi­li, że wi­dzie­li nawet łzy po­mię­dzy jej zmarszcz­ka­mi.

Był za to pro­blem z dziec­kiem, które szczę­śli­wie udało się sta­rusz­ce ura­to­wać. Z miej­sca uzna­ne zo­sta­ło za prze­klę­te i nikt nie chciał się do niego przy­znać. I tak miało szczę­ście, bo jesz­cze kil­ka­dzie­siąt lat temu szyb­ciej wy­lą­do­wa­ło­by na dnie stud­ni niż w domu dziec­ka. Gdy Babka po­sta­no­wi­ła je przy­gar­nąć, nikt spe­cjal­nie nie opo­no­wał.

 

– Kaduk. To jest ten twój ba­chor – po­wie­dzia­ła Zna­chor­ka do czar­ta, który cier­pli­wie cze­kał na nią trze­ci dzień na po­lnym ka­mie­niu, za który za­bro­ni­ła mu wy­cho­dzić. – Kasia nie wy­trzy­ma­ła.

– Nie… wy­trzy­ma­ła?

– Nie żyje. Za to córkę masz, cie­szysz się?

Kaduk zbli­żył się do sta­rusz­ki i ostroż­nie roz­chy­lił koce. Le­d­wie przy­twar­te ja­go­do­we oczy… Ró­żo­we po­licz­ki. Roz­bra­ja­ją­cy uśmiech ma­leń­kie­go czło­wie­ka.

– To nie moje. Czar­cie dziec­ko po­win­no mieć czar­ne włosy przy uro­dze­niu.

– Wiem Kaduk, idź już ty le­piej na tą swoją Sło­necz­ną Po­la­nę.

Dia­beł spu­ścił głowę i od­szedł, chli­piąc ci­chut­ko.

 

Babka na­to­miast usia­dła na ka­mie­niu. Praw­dę mó­wiąc to dziec­ko było dla niej zisz­cze­niem ma­rzeń, któ­rych sama nie mogła zre­ali­zo­wać. I choć zda­rzy­ło się to tak późno… Za­wsze to le­piej, niż gdyby miała odejść. Wie­dzia­ła, że bano się jej, a młod­si nie wie­rzy­li cza­sem nawet w jej ist­nie­nie. Była jed­nak po­trzeb­na jak nikt inny. A może jak każdy, nawet wio­sko­wy głu­pek, miała swoje okre­ślo­ne miej­sce i za­da­nie. Nie była prze­cież wiecz­na, ktoś mu­siał je po niej zająć.

Babka prze­tar­ła rę­ka­wem twarz, zbli­ży­ła usta do głów­ki dziec­ka i szep­nę­ła:

– To nas twoja mama oszu­ka­ła…