poszedł facet do kiosku i kupił gazetę

dwudziesty pierwszy dzień

i nic

nic

nawet zdania

nie mam

 

trudno powiedzieć

nie wiem

 

O LOL

uderzam czołem w biurko

czołem!

 

siedzę przed pustą kartką wkręconą w rolki wysłużonego Underwooda i z każdą minutą, każdą godziną, z każdym jebanym KURWA dniem, wwwwkurrrrrwiam się coraz bardziej na tę białą płachtę papieru

i.

na.

sie-bie.

kłębek twórczej niemocy.

 

czarnym markerem wykreślam kolejne liczby z kalendarza.

jedenasty

dwunasty

trzydziesty pierwszy

lutego.

 

Barton Fink czeka na diabła.

 

a cholerna maszyna, ciężki bezużyteczny przycisk do papieru, to tylko przeidiotyczna fanaberia i zaklinanie rzeczywistości – się pomyślało się pod czaszką, że narzędzie z duchem natchnie rzemieślnika, że spod palców opartych na starożytnych klawiszach same popłyną arcydzieła godne co najmniej nagrody Nike, a może i Nobla.

 

tygodniami szukałem jej na aukcjach, pchlich targach, giełdach staroci. dzwoniłem, pytałem, wkurwiałem handlarzy swoją nieustępliwością.

 

i znalazłem.

 

zasiadłem.

i czekałem.

 

i gówno! – powtarzam sobie już trzeci tydzień.

gówno!

a nawet nie.

 

gówno to jednak coś. a tu u mnie nic. pusta kartka, wyschnięty tusz, paczka Mocnych, małpka z Balsamem Pomorskim. nieotwarta. siedemnaste piętro punktowca z wielkiej płyty. czterdzieści dwa metry kwadratowe. zasypana popiołem sypialnia, zasypane popiołem biurko i łóżko. gdzieś tam indziej w prawo z korytarza salon, w którym nie byłem od miesiąca. w kuchni mikrofalówka, na lepkiej terakocie plastikowe opakowania po pierogach.

 

właściwie po co.

zakładam kapcie.

(nie) będzie jak u Lovecrafta.

 

to jest dwudziesty pierwszy dzień mojej marnej egzystencji w roli niedoszłego scenarzysty fantastyczno-erotycznych filmideł, które są zbyt mało dosłowne, by trafić na półkę z porno, a przy tym zbyt mizerne artystycznie, by ktoś przy zdrowych zmysłach zaryzykował nazwaniem ich sztuką.

 

dwudziesty pierwszy dzień zdrętwiałych palców i sparaliżowanego języka.

 

zakładam kapcie. tak. a, już mówiłem. zakładam szlafrok. Balsam wsuwam do kieszeni i bez sił, bez przekonania, szuram w stronę drzwi. Przegląd Sportowy sam się nie kupi.

 

iiiiiii

 

i wtedy PUFF!

 

i wtedy przychodzi diabeł.

przychodzi nagle, jakby zagęścił się z powietrza.

co tam diabeł.

 

Diabeł.

czerwony cały

z rogami

ubrany w skrzydła z koźlęcej skóry

 

DIABEŁ

wielki jak skurwiesyn.

 

ledwie się mieści pod tym stropem dwa trzydzieści pięć, pod tym pomnikiem polskiej oszczędności. podkurcza nogi, pochyla głowę, strasznie musi sobie kolanami dociskać jelita. aż się boję, co tu się zaraz stanie, jak mu te jelita…

 

– chyba ci się coś ci tobie coś. – mówi.

– co mi się coś mi mnie? – mówię pytam.

– zablokowało przytkało – dusi, te jelita mu chyba uciskają płuca, bo ledwo wyrzuca z siebie słowa.

– tobie się zablokowało utkło – odszczekuję – gówno pod prawym żebrem! ha ha! – pogrążam się nerwowym śmiechem, próbując ratować żart.

– gówno, tam zaraz gówno – buczy DIABEŁ tubalnym kontrabasem, ale tak, jakbym go czymś uraził – to tylko gazy nie mogą znaleźć ujścia z okrężnicy. wy ludzie nic się nie znacie na nieinwazyjnej diagnostyce gastroenterologicznej. ja ci tobie tu tutej próbuję pomóc.

– pomóc? mi mnie? niby jak w jaki sposób?

– jak? jak? jak to jak? sprzedaj mi duszę, dostaniesz wszystko, czego chcesz. natchnienie, uznanie, kobiety. może jakąś lepszą, odpowiedniejszą dla przegranego bieda-prawie-pisarza scenografię w stylu meliny na Brooklynie.

– łaaaaał! ale wszystko wszystko?

– no, prawie, listę wyjątków mamy na stronie internetowej.

– c-c-cccco? poczekaj, poczekaj. czy ja cię dobrze? czy ja cię dobrze słyszę-rozumiem? listę wyjątków? na stronie?

– no. internetowej.

– internetowej?

– internetowej no.

 

patrzę na niego jak na głupka. jak głupek. głupek na głupka. co ja miałem. A.

 

– eeee…

– no co, mam ci przeczytać? dobra, słuchej. nie możesz przedłużyć życia więcej niż o sto procent, nie możesz posiąść mojej mocy, bożej mocy, ani mocy żadnego z duchów wyższego rzędu, nie możesz anulować kontraktu. tak z grubsza.

– tylko tyle?

– no tyle. z grubsza.

– a z chudsza?

– wuwuwu kropka piekło kropka gow ale przez fał kropka peel

– ale przez eł i w domenie gow?

– no a co?

– no co co. nic. tak pytam.

 

drapię się po głowie. arka gdynia kurwa świnia, myślę. Przegląd Sportowy muszę kupić, bo tam analiza wczorajszego niewytłumaczalnego zwycięstwa z moją Legiunią.

– a ogarniesz mi jedną sprawę zanim podpiszę ten wasz cyrograf czy co wy tam teraz macie?

– po staremu, cyrograf krwią na skórze z kastrowanego kozła. co to za sprawa?

– kastrowanegoooo? noł fakin łej.

– to nie ogarnę.

– no dobra, dobra. jakoś przeżyję. idź mi po gazetę do kiosku, na dole jest. kiosk ma napisane na szyldzie. Przegląd Sportowy dzisiejszy.

– aha. no to lecę.

 

i zniknął.

 

siadam przed wysłużonym Underwoodem. czuję, jak myśli kłębią się pod czaszką. palce same rwą się do tańca. tak, to już działa, tego właśnie chcę, takiej mocy, takiego natchnienia! podpiszę, podpiszę, myślę, jak tylko tu wróci z tą gazetą. nie może tak być, że trzy tygodnie i nic. w trzy tygodnie można napisać arcydzieło!

 

w tym samym momencie czuję ostre ukłucie w prawy palec wskazujący i głuche uderzenie w drzwi wejściowe.

 

przekręcam zamek, naciskam klamkę. na wycieraczce leży zwinięty w rulon Przegląd Sportowy. podnoszę go, rozwijam i nerwowo kartkuję w stronę piłki nożnej. a wtedy spomiędzy szeleszczących stronic wypada pojedynczy arkusz cieńszego niż papier pergaminu, zapisany dziwnymi znakami. w prawym dolnym rogu dostrzegam kroplę świeżej krwi.

 

serce bije mocniej. natchnienie! moc! muszę siadać i pisać.

 

na kartce wkręconej w rolki maszyny ktoś wystukał małymi literami tytuł:

 

poszedł diabeł do kiosku i kupił gazetę