Szewczyk Dratewka

Szewczyk Dratewka

Były to czasy tak dawne, że jedynie pieśń je pamięta i przywołuje ustami bajarzy. Ludzie wiele mieli wtedy trudów i trosk. Zimy były srogie, a po lasach polowały dzikie zwierzęta i jeszcze gorsze stwory. Udało się jednak ludziom postawić miasto, a od dobrego i mądrego króla nazwali je Krakowem. Niedługo jednak trwała radość mieszkańców, którym grube mury zapewnić miały bezpieczeństwo. Pod miastem bowiem zagnieździł się smok. Przesądni mówili, że to bogi karają ludzi, że zamiast pracować ciężko i stawić czoła trudom życia, próbowali rozwiązać swoje problemy grubymi murami. Bardziej pragmatyczni twierdzili, że smok to jedynie kolejna poczwara, której trzeba stawić czoła. Jeden czy dwóch powiedzieli nieśmiało, że smok nie mógł się sprowadzić niezauważony; być może mieszkał tam wcześniej, a zbudowanie miasta tylko go obudziło i rozsierdziło. Ci jednak, który wątpili w kompetencje królewskich zwiadowców i budowniczych, a przez to samego króla, szybko zmieniali zdanie. Skądkolwiek się wzięła, bestia była ponoć straszna. Porywała z pastwisk owce i bydło, a pasterze przeżywali tylko dlatego, że kryli się po domach i jamach. W przeciwnym wypadku z pewnością i nimi by nie pogardziła. Pewien pasterz, Bożywój, zeznał przed królem, że sam widział, jak potwór porwał jego sąsiada, Sędziwoja. Ciało porwanego znaleziono dwa dni później w rzece, z poderżniętym gardłem, co – jak dowodził Bożywój – wskazywało tylko, jak niesmaczny dla bestii musiał być ten stary, garbaty dusigrosz, wypasający owcy na nieswojej ziemi. I z samego zamku zniknęło kilka niewiast wyjątkowej piękności. Wielka była to troska dla mądrego króla.

Wielu rycerzy niedługo po pojawieniu się smoka ruszyło w drogę, walczyć z bandytami lub wspomóc inne części królestwa. Ci, którzy zostali, często niewiele lub zgoła nic nie mieli do stracenia. Jednak wysłani, by zabić smoka, nie wracali lub przynosili ze sobą wieści przerażające i trudne do uwierzenia. Postanowił więc król ogłosić, że kto smoka zgładzi, otrzyma wielki skarb z królewskiego skarbca i prawo ubiegania się o rękę królewny. Jednak i ta nagroda nie potrafiła zmusić ludu Krakowa, by ruszył na smoka. Gdy Krak zaczął tracić nadzieję, a w posiwiałej głowie pojawiła się nawet myśl o porzuceniu miasta, o audiencję poprosił młody chłopak. Zwali go Dratewką. Lubił mówić, że jest szewcem, choć po prawdzie był dopiero czeladnikiem, a jego mistrz był surowy i z trudem wyprosił chłopak dwie godziny poza warsztatem, by móc widzieć się z królem. Wierzył więc młody Dratewka, że wielki skarb od samego króla odmieni jego życie i pozwoli uwolnić się od mistrza, który każdą źle przyszytą podeszwę karał ciężką ręką. Uważał też, że nie bez powodu wyśnił poprzedniej nocy sposób na pozbycie się bestii i skoro bogi zesłały mu tę szansę, nie wolno jej zmarnować. Zaproponował więc królowi, że jeszcze tej samej nocy zabije gadzinę, jeśli tylko dostanie owcę, siarkę, o której słyszał, że pali żywym ogniem, i wilcze jagody, naturalną truciznę na wszelkie monstra. Król ucieszył się niezmiernie z odwagi chłopaka i kazał dać mu wszystko, czego zażąda. Wieczorem wszystkie te rzeczy dostarczono do warsztatu. Nocą, gdy mistrz zasnął, chrapiąc tak, że sam mógłby smoka zbudzić, wziął się szewczyk do pracy. Owca była wychudła i chora, a siarkę skąpy alchemik wymieszał z piaskiem, czego Dratewka – uczony tylko w szyciu butów – nawet nie zauważył. Jedynie jagody znalazły się świeże i dorodne. Nie zważając jednak na trudności, wziął się Dratewka do pracy. Nieszczęsne zwierzę zarżnął i umazał krwią, by na pewno skusiła potwora. Do rozciętego brzucha wsadził siarkę z piaskiem i jagody, po czym zaszył. Pod osłoną nocy zbliżył się do smoczej jamy i postawił przed wejściem przynętę, którą podparł kijem. Następnie zaszył się w krzakach, by obserwować, co się wydarzy, lecz zmęczony całodzienną pracą, szybko zasnął.

Obudził się o świcie, zmarznięty i mokry od rosy. Przedświt spowił świat niby szara mgła, jednak niebo na wschodzie zaróżowiło się już i oczekiwało pojawienia się słońca. Szewczyk przez kilka chwil nie pamiętał, gdzie jest i czemu się tam znalazł. Gdy jednak tylko sobie przypomniał, wyskoczył z krzaków, sprawdzić skuteczność swojego podstępu.

Po fałszywym baranku nie było śladu. Nad brzegiem rzeki zaś leżało cielsko, wielkie jak pół miasta i zakończone szczęką, która jednym kłapnięciem przerobiłaby chłopca na dwie części. Smok sięgał łbem wody, pijąc i porykując czasem. Dratewka uświadomił sobie, że ten właśnie dźwięk go obudził. Zafascynowany podszedł bliżej, by przyjrzeć się bestii. Gdy tylko podszedł do łba, smok spojrzał na niego. Dratewka widywał zarzynane zwierzęta i to samo cierpienie dostrzegł w oczach gada. Była tam jednak też inteligencja, przenikliwość, której próżno było szukać u mieszkańców miasta. Jak brzęcząca mucha powracała do Dratewki myśli „dlaczego?”.

W końcu smok ryknął po raz ostatni, aż zatrzęsła się ziemia, całe miasto zdawało się ruszyć w posadach, i zdechł. Dopiero po kilku chwilach, gdy śmierć gada nie pozostawiała żadnych wątpliwości, szewczyka doszedł dziwny dźwięk. Kilkadziesiąt stóp obutych w ciężkie, żelazne buty hałasowało na żwirze. Gdy się obejrzał, dostrzegł kilkunastu rycerzy, wyraźnie czekających dotąd w zaroślach, a każdych dwóch niosło między sobą ciężką drewnianą skrzynię. Dowódca, w ciemnej grubej pelerynie, podszedł do oszołomionego chłopca, wcisnął mu w dłoń sakiewkę i popchnął w stronę miasta. Wypowiedział jeszcze kilka słów gratulacji, po czym ruszył ze swoimi ludźmi w głąb smoczej jamy. Dratewka jednak, miast do domu, ruszył za nimi, a żaden z rycerzy nie zwracał uwagi na podążającego za nimi chłystka. Gdy dotarli do wielkiej jaskini, smoczego leża, szewczykowi dech zaparło.

Leżały tam niewyobrażalne skarby. Złoto, kamienie szlachetne, nawet biżuteria leżały rozrzucone jak śmieci na ziemi, a ich stosy niemal sięgały wysokiego stropu. Dopiero po chwili zobaczył Dratewka ruch między tymi skarbami. Smoczątka, nie większe od kota, starały się schować jeszcze w zakamarkach jamy, nie miały jednak szans z rycerzami i ich mieczami. Szewczyk patrzył, jak wojowie wybijają smoczątka jedno po drugim, po czym sukcesywnie zaczynają chować skarby do przygotowanych skrzyń. Potem Dratewka odwrócił się i odszedł.

Mieszek zgubił jeszcze w smoczej jamie, nawet tego nie zauważywszy. Nie pamiętał drogi do domu ani jak znalazł się w swoim pokoiku. Dopiero koło południa, gdy przyszedł po niego wściekły mistrz, znaleziono jego wiszące ciało.