Gaudenty

Izaak siedział na ławce na wyspie otoczonej przez wody Odry. Spod półprzymkniętych powiek spoglądał leniwie na wschodzące słońce. Znał to małe poranne słoneczne przedstawienie bardzo dobrze, a jednak nigdy mu się nie nudziło. Zmachani biegacze często raczyli go spojrzeniem dezaprobaty. Biały garnitur, burza rozczochranych jasnych włosów, dziwnie niedomknięte oczy. Wyglądał jak na haju po ciężkiej nocnej imprezie.

 Jednak sam adresat tych myśli nie rozpływał się w marzeniach. Lada moment do miasta miał zawitać Wukar. Znany w ich małej społeczności był głównie z tego, że zawsze narobił rabanu. A to zahaczył o jakieś anteny, a to nastraszył jakiegoś samotnego grzybiarza. Zawsze coś musiało się mu przytrafić. Naprawdę zdumieniem napawał fakt, że ktoś taki przetrwał tyle tysięcy lat.

– Witaj kryształowy bracie! – wesoły głos rozległ się za plecami Izaaka.

– Witam w mych skromnych progach, tytuły są niepotrzebne – odpowiedział ściskając serdecznie gościa – tym razem to chyba jakiś student? Strasznie młody – dodał oglądając aktualną formę przyjaciela. Wukar miał brązowy zarost, okulary w grubej, czarnej oprawie i błękitną koszulę w kratę.

– Szkoda mi było czasu na dłuższe poszukiwania, choć wolałbym nie wiedzieć co ten gość robił sam w lasach pod miastem. – Wukar spojrzał w dół jakby sam pierwszy raz widział swoje aktualne ciało. – Ale to nieważne, bracie chyba mamy mały problem.

A więc zaczyna się, znów to samo. Że też w tym roku to akurat jego chciał odwiedzić. Izaak zganił się, że nie wymyślił żadnej wymówki. Problemy w jednej z jego spółek, słaby stan zdrowia, grypa. Jest tyle możliwości, kiedy się nad tym zastanowić.

– Po drodze chyba widział mnie jakiś potomek łowców – Wukar nie pozwolił na dłuższe rozmyślania. Izaak zamarł na kilka sekund.

– Jesteś pewien? Żaden się nie pojawił od dobrych dwustu, trzystu lat. Przecież wszystkie te geny wytępiliśmy ostatecznie. Znów leciałeś po pijaku?  A swoją drogą dobrze schowałeś to swoje cielsko?

– To nie żadne cielsko, a masa mięśniowa. Tak, jest dobrze schowane. Zresztą ktoś jak ty, kto już prawie nie używa swojego oryginalnego ciała, nie powinien mnie pouczać. A pewien jestem, nie pamiętam, kiedy ostatnio czułem ciarki na karku. Ten gość widział mnie. W oryginalnej formie – odpowiedział Wukar, stukając oskarżycielsko w kieszonkę na białym garniturze przyjaciela.

– Twoją smolistą czerń może jeszcze można ukryć odpowiednią magią. Kiedy ja spróbuje wylecieć, blask tej cholernej skóry sprawia, że od razu mnie zauważają. W tej kwestii żadne sztuczki ich nie omamią. – Izaak wykonał ruch jakby ścinał gołą ręką knoty świec, jak wiadomo stwierdzenie jest wtedy definitywne i nie ma dyskusji. – Skupmy się jednak na prawdziwym problemie. Wyczuwasz go jeszcze?

– Tak. Chcesz się go pozbyć?

– Spokojnie. Obejrzyjmy go najpierw i coś się wymyśli. – Izaak ruszył powoli w stronę mostu. Słońce wzeszło już w pełnej krasie. Dołożył więc ciemnie okulary do i tak już oryginalnego stroju.

– Wiesz jaka będzie sugestia starszych. Nie zaakceptują takiego zagrożenia. Zbyt dobrze nam się teraz żyję. – Wukar ruszył za nim z ciekawością oglądając zawartość plecaka swojego surogata.

W środku znalazł jedynie kalendarz w twardej oprawce. Przekartkował pobieżnie, kilka słów co kilkanaście stron. Po cholerę kupować kalendarz dla zapisania kilku dat urodzin? Pewnie o wszystkim zapominał, a wtedy najlepiej sobie zadania zanotować. Szkoda, że o tym też trzeba pamiętać. Ludzie są przezabawni.

– Na chwilę obecną Wrocław to moje miasto. Rada niech zajmie się jakimiś nieopierzonymi rezydentami. Mów w którą stronę?

– Już się tak nie denerwuj, panie bracie, jest gdzieś w okolicach Krzyków.

 

– Czyli to kolejny z tych dni – pomyślał Gaudenty, przyciskając swoją aktówkę do piersi.

Wiedział już co robić. To nie był pierwszy raz. Zamierzał pojechać szybko do swojego mieszkania na ulicy Pabianickiej. Wypić mocną herbatę na uspokojenie, załączyć coś ze swojej skromnej kolekcji płyt Larkin Park lub Green Soft Salad Leafs i przeczekać ten dzień do końca. Rozwiązanie niby proste a jednak zajęło trochę czasu by wypracować w sobie ten rodzaj reakcji. Gdy był nastolatkiem przychodziło to o wiele trudniej.

Najgorzej skończył się pierwszy raz. Jeszcze w szkole podstawowej podczas jednej z wycieczek do okolicznych lasów, zobaczył wielkie włochate coś pełzające niczym wąż. Potężny stwór spokojnie obejrzał ich grupę żółtymi oczami, obracając lekko głowę przypominającą raczej jelenia niż gada czy płaza. Efekt potęgowały rogi i mieniąca się różnymi kolorami sierść. Stwór był jedynie kilka metrów od szlaku, a jednak nikt nie zareagował. Gaudenty chciał ostrzec grupę. Krzyczał, pokazywał, prosił, żeby zawracali. Ale skończyło się tylko wezwaniem rodziców do szkoły. To natomiast zakończyło się tęgim laniem. Tak to były jeszcze inne czasy, dziś nie do pomyślenia. Kilka następnych przypadków i wizyt u psychiatry nauczyło, go co na tym świecie istnieje, a co nie. Wkraczając w wiek dorosły wiedział już, że prawdopodobnie jest nienormalny, w nieszkodliwy sposób, ale jednak. Nie miał natomiast najmniejszej ochoty spędzać życia w zamkniętym zakładzie.

Zbawiennym lekiem okazała się ignorancja. Wszyscy mamy do niej niesamowite predyspozycje. Jeżeli istnieje problematyczna kwestia, która powinna wzbudzić reakcję, ale nie dotyczy nas bezpośrednio, to w zadziwiający sposób człowiek potrafi nad nią przejść do porządku dziennego. Na całe szczęście te różne stwory nie próbowały nawiązać kontaktu. Choć czasem widział niektóre po kilka razy. Miał wrażenie, że jest atrakcją turystyczną. Kolejna szalona myśl do zignorowania. Tak jak i cała sprawa. Udawało mu się to przez kolejne piętnaście lat. Ale jak zignorować długiego na dwa autobusy ni to węża ni to gada, lecącego falisto-wijącym się ruchem wokół najwyższego budynku w mieście.

Ten widok nim wstrząsnął. Zapomniał wysiąść i jechał dalej, próbując się opanować. Dojechał do końca linii, odczekał do następnego tramwaju i ruszył w drogę powrotną. Po kilku minutach poczuł brzęczenie w uszach. Zaczęły przechodzić go ciarki. Atak paniki? Już prawie mu się nie zdarzały.

Zauważył, że na kolejnym przystanku wysiedli wszyscy prócz blondyna w białym garniturze oraz brodatego w okularach. Wszystko nagle zwolniło, świat spowolnił. Samochody za oknem, jak i sam tramwaj, zaczęły poruszać się jakby przedzierając się przez gęstą maź.

Dwóch pozostałych pasażerów wpatrywało się w Gaudentego.

– Obejrzyjmy go sobie z bliska – powiedział blondyn. Podszedł bliżej, łapiąc się za uchwyty jakby nogi odmawiały mu posłuszeństwa.

– Nie mogłeś wybrać czegoś lżejszego? Ledwo się utrzymuję w tym ciele. – Brodaty ruszył w ślad towarzysza, radził sobie jednak gorzej.

W końcu stanęli przed Gaudentym. Ten wiedział już, że oszalał. Czyli jednak zakład zamknięty i codzienna dawka prochów. Jakby nad tym pomyśleć, jeśli dogada się na dobre recepty może nie będzie tak źle. Tylko co jeśli to tylko majaki a tak naprawdę stracił świadomość i atakuje niewinnych ludzi. Wzdrygnął się na samą myśl.

– Czujesz to? – Wukar wyglądał na podekscytowanego

– Tak, wiedział, że coś zmieniam. Niesamowite. Już prawie zapomniałem, jak to jest, gdy jeden z nich jest w pobliżu. Ale z tym tutaj jest coś chyba nie tak. Popatrz, jak się trzęsie, jak ściska tę teczkę, oczy wytrzeszcza jakby zobaczył samych aniołów niebieskich. Coś jest inaczej. On jest jakiś taki bezbronny.

Gaudenty zauważył, że blondyn spogląda na niego odwracając głowę w prawo lub lewo, jakby spoglądanie jedną stroną twarzy było bardziej naturalne. Ale nie tylko to było dziwne. Pomimo strachu zaczynał być też ciekaw co zrodziła jego szalona głowa. Ci tutaj poruszali się dziwnie jako całokształt. Mocno ściskali pionowe uchwyty dla pasażerów, jak wspinacze wysokogórscy, dla których ten chwyt to sprawa życia lub śmierci. Lekko zmieniali położenie nóg i głowy, ale robili to powoli, bez pośpiechu. Przesuwając każdą część ciała kawałek po kawałku. No i oczy. Blondyn zamiast błękitnych miał teraz oczy jak nocne niebo, brodaty zaś koloru lawy.

– Faktycznie jakiś strasznie wyciszony. Ale co się dziwisz. Takich jak ten tutaj już nie ma. – Wukar uśmiechnął się, nawet tę czynność wykonał kilka razy wolniej niż normalna osoba – Izaak jakby nad tym dłużej pomyśleć, to jest dla nas super okazja. Łowców wytępiliśmy już dawno, żyjemy swoim torem a ludzkość swoim. Ale ten tutaj mógłby być naszym pupilem. Trochę byśmy go podszkolili w tym i tamtym, no wiesz. Dla innych ludzi będzie jak superbohater i to tutejszy! Z Wrocławia! – Wukar coraz bardziej nakręcał się tym pomysłem. – Nasi bracia i siostry zlecą się z każdego miejsca by zobaczyć łowcę. Nawet Ithilia ruszy z odwiedzinami!

– Jeszcze mi tu tej pyłowej wiedźmy brakowało! – obruszył się Izaak – Masz już tyle lat braciszku a naiwny jesteś jak pisklę. Nic dziwnego, że cię twoi miejscowi prawie zatruli na śmierć.

Gaudenty zobaczył ciemny błysk w mieniących się już szkarłatem oczach. Złe wspomnienia? Izaak kontynuował jednak.

– My go na warsztat dziś weźmiemy, on jutro będzie chciał jakimś nieborakom pomóc, pojutrze będzie już w zamkniętym ośrodku badawczym.

Ha! Nawet w wymyślonej rzeczywistości trafiam do zamkniętego ośrodka, pomyślał Gaudenty. Trochę to bez polotu. Ale jak pod górkę to jednak nawet w podświadomości. Niech to!

– Popatrz na niego. Jak siedzi skulony, poci się ze strachu. Nawet się nie odezwie, choć przed chwilą nagięliśmy zasady rządzące jego światem. To żaden łowca, geny może i ma, ale umysł już dawno posiekany jak cała reszta. On został nakreślony, wyjaśniono mu co może a czego nie. Tysiąc lat temu jak ktoś z nich nas widział, był półbogiem. Pamiętasz, jak składali im dary i prosili o przepowiednie albo uleczenie?

Tysiąc lat, trochę się człowiek spóźni i już trafia w nie te czasy. Gaudenty odczuwał, że poprawia mu się humor, czy tak to jest, kiedy jest ci już wszystko jedno?

– Teraz jak ktoś widzi albo potrafi coś więcej od reszty, to trzeba oznakować, przebadać i najlepiej do puszki. Żadnej atrakcji by nie było, a tylko sztuczne zamieszanie byśmy w mieście zrobili.

Wukar zamilkł. Wiedział, że brat ma słuszność. Zapytał więc o inną frapującą go od kilku sekund sprawę.

– Z nim chyba coś jest nie tak, bracie. Popatrz jak dziwnie się uśmiecha. No i po co tak zęby szczerzysz? – Po ostatnim wyrazie klapnął szczękami, chyba w celu zastraszenia. Wyszło trochę komicznie, trochę po prostu dziwnie.

– Bo już mam rozwiązanie – odparł niezrażony Gaudenty.

– Rozwiązanie czego?

– Już wiem co z tym zrobię. Nareszcie. – Potomek łowców czuł się coraz lepiej. – Ja to wszystko spiszę. Widzicie panowie, zawsze uwielbiałem książki o takich rzeczach. Było tam pełno różnych stworów, nieraz dziwniejszych od tego co widzę, a jednak zawsze były też jakieś reguły. Zawsze był też bohater i zawsze była nadzieja. Ja mam to wszystko podane na tacy. Będę pisał – dokończył szeroko się uśmiechając. Ogarniał go spokój, pierwszy raz wiedział co powinien dalej robić. Czuł ten błogi stan, gdy znajdujesz coś co spisałeś już na straty.

– Chyba wolałem, jak był cichy i speszony.

– Oszalał? Całkiem możliwe, jest ostatni ze swego rodzaju, tak mu będzie łatwiej. Chodź, on jest niegroźny. Będę go obserwował, ale nie ma sensu zgłaszać wszystkim, tylko zamieszanie niepotrzebne. – Izaak ruszył na miejsce.

– Przepraszam panowie! – Gaudenty grzecznie podniósł rękę jak uczeń. – Ale czym wy właściwie jesteście?

– Smokami – odparł Wukar i ruszył za bratem.

– Hmm. Mało to oryginalne. Smoki to już każdy obrócił ze wszystkich stron. Może demony?

Wukar zatrzymał się zdumiony.

– No bezczelny! Bratku on nas nie obraża przypadkiem? – Czerwone oko spojrzało w stronę Gaudentego, który poczuł, że znów robi mu się nieswojo.

– Zostaw. Mam ci do pokazania inne ciekawe rzeczy. Nie marnujmy już czasu.

Wszystko ruszyło swoim normalnym tempem. Po kilkunastu sekundach dwóch jegomościów wysiadło nie zamieniając już słowa. Gaudenty natomiast miał w głowie pomysł na opisanie kilku istot. Ale co ważniejsze wiedział już kim jest. Bardem, poetą, storytelerem, pisarzem. Jak zwał tak zwał. Był szalony, ale nieszkodliwy. A tak też można miło żyć.