Odziedziczyć strach

 

UCIECZKA  

1

 

Najokazalszy był kasztanowiec.

To pod nim rozbili obóz, rozpalili ognisko, starali się odpocząć.

Spadające liście drzewa przykrywały mech, gałęzie i ścieżki które prowadziły w głąb lasu, a słońce, które zachodziło, widniało jeszcze przez chwilę, by w końcu zniknąć,  zostawić ich w zimną jesienną noc. Sath westchnął i popatrzył na swoich towarzyszy,  skulonych, okrytych czarnymi płaszczami, łapiących resztki ognia. Większość z nich  nie mogła zasnąć. On sam stał z dala od ogniska, słysząc jak Marakrus po raz kolejny narzeka. Wymachiwał jedną ręką, podczas gdy druga schowana była w temblaku, który zrobili mu z resztek płaszcza. Pozostali nawet nie próbowali uciszyć maga, byli  na skraju wyczerpania.

– Chłopcy, prześpijcie się trochę, ja będę trzymał wartę! – zawołał, patrząc kolejno  na ich zmęczone, ciągłą ucieczką twarze.

– Damy radę, szefie! – odkrzyknęli prawie równocześnie.

Był dla nich szefem, choć tak na prawdę w ogóle się nie znali.

Nie dadzą rady, pomyślał.

Dwa tygodnie minęły, odkąd wydostali się z lochów Belhana. Dwa pieprzone tygodnie, żywili się jakimiś śmieciami, które znaleźli uciekając przed strażnikami  lochu, magami tego cholernego zamku. Sath prychnął krwią i zgiął się wpół, okropny ból przeszył jego klatkę, oddech początkowo równy stał się nagle przyspieszony,  chrapliwy i niespokojny.

Zaraz ustanie, zaraz…

Ustało.

Powoli otarł twarz ręką.

Cholera, co oni mi zrobili?

Mrok lasu stopniowo przytępiał zmysły ludzi i choć siał strach w ich sercach, wkrótce jeden po drugim pogrążyli się we śnie. Sath nie chciał spać, bał się, że gdy zamknie na  chwilę oczy, obudzi się przykuty kajdanami do zimnych cegieł lochu…

Bał się też lasu i jego szeptów.

Po drugiej stronie lasu leżało ich wybawienie, ale to co mogli tu spotkać budziło  zwątpienie w to, że kiedyś dotrą do celu. Usiadł na płaskim głazie i zamyślił się  spoglądając w mrok.

Znał tą historie.

Kiedyś, lat temu wiele, było tu naprawdę pięknie. Budzące radość kwiaty, drzewa  wznoszące się wiele stóp nad głową, wyprostowane, dumne i zieleń. Tak, zieleń…

Przychodzono tu każdego dnia, spędzano mnóstwo czasu, odpoczywano przy śpiewie ptaków, wśród traw, pięknych fiołków i stokrotek. Później jedynym co chwytało za serce było przerażenie. Wszystko rozpoczęło się, gdy zaczęli schodzić się tam druidzi. Pomocnicy lasu, słudzy natury, obrońcy tego co człowiek niszczył, i niszczyć chciał. Wielu z nich, uważanych za odludków, zaczęło podróżować razem. Widziano ich na gościńcach, czasem w karczmach, i przydrożnych domkach gdzie spali by nad ranem kontynuować wędrówkę. Z nikim nie rozmawiali, milczeli, wspólnie podróżując do serca lasu skrywającego tajemnice, którą chcieli poznać. 

Gdzie nie gdzie szeptano o jakimś wspólnym celu, o czymś co miało ich połączyć, nadać większy cel ich istnieniu.

Ale nikt się tym nie przejmował. Do czasu.

Kilka tygodni po tym, zaczęli ginąć ludzie, którzy szli tam odpocząć lub inni którzy przypadkowo zabłądzili i chcieli odnaleźć drogę skracając ją sobie przez las. Wtedy widziano ich po raz ostatni. Kiedy problem nie znikał postanowiono to sprawdzić.

Kapitan Harrven który pełnił wtedy służbę na najbliższym posterunku, wziął dziesięciu ludzi i poszedł. Gdy weszli do lasu humor dopisywał wszystkim, w końcu dostali zaległy żołd i każdy z nich myślał o tym ile dziś wypije i jaką panienkę będzie posuwał.

Na pierwszy rzut oka las wyglądał tak samo, ale coś nieprzyjemnego wisiało w powietrzu. Czuli to gdy znaleźli pierwsze zwłoki. To był zapach śmierci.

Ciało kobiety było zmasakrowane, dziwnie powykręcane.

– Kobieta średniego wieku, leży tu już co najmniej tydzień. Ciało zostało rozszarpane. Stawiałbym na wilki. – powiedział kapitan, uważnie oglądając zwłoki.

Wiatr zerwał się dopiero później. Gdy znaleźli kolejnych zabitych.

Kapitan nagle wstrzymał grupę.

– Widzicie to? – zapytał.

Lekko czerwone światło widniało przed nimi, gdzieś z daleka było słychać głosy.

Harrven był człowiekiem, którego nazywano Skałą. Nie drgnąłby nawet gdyby umierały przed nim dziesiątki dzieci. Nigdy nie okazywał współczucia, a tym bardziej strachu, ale tym razem na jego twarzy pojawiła się emocja.

– Naprzód – rzekł po chwili.

Gdy zbliżali się do światła zobaczyli postacie starców, stojących naprzeciwko siebie z wyciągniętymi rękami. Kołysali się niespokojnie, inkantując jakąś pieśń.

Strumień czerwonego pyłu wił się przy nich jak wąż.

– Akhaa, an ear, sabah tu rakna! – wykrzyczał człowiek stojący na środku.

Drzewa nie daleko od nich, poruszały gałęziami, jak by żyły.

I wtedy… las ożył, i było już za późno.

Dlaczego?

Barrt, jeden ze strażników, szedł czujnie rozglądając się na boki.

Coś chwyciło go za nogę i upadł, wbijając sobie kawałek gałęzi w rękę.

– Kurwa! – krzyknął z bólu.

Jeden z druidów odwrócił głowę w stronę intruzów, w jego oczach widniał płomień. Powiedział tylko kilka słów, a ziemia zaczęła ruszać się tak, jak gdyby chciała ich pożreć. Bartt, został chwycony przez gałąź i rozerwany na pół.

Nawet nie zdążył pomyśleć o tym, żeby krzyknąć.

Jakiś stwory podobne do szczurów, wyłoniły się zza krzaków, rzuciły się na nich. Gałąź chwyciła jednego za nogę i cisnęła daleko. Zatrzymał się na jakimś drzewie, jego ręka wygięła się w nienaturalny sposób, kość pękła i przebiła się przez mięśnie. Ostatnim co słyszał był przeraźliwy krzyk jego dowódcy.

Gdy się obudził nikogo nie było, nawet jego kolegów. Ciała w jakiś tajemniczy sposób zniknęły. Cudem dobiegł do wioski i zemdlał. Ręki oczywiście nie dało się uratować więc mu ją odcięli. Początkowo nikt nie wierzył w to co opowiadał, każdy krzyczał „Szaleniec!”.Ale gdy zaczęły znikać kolejne osoby, powoli każdy zaczynał rozumieć prawdę.Las się zmieniał. Zmieniali go druidzi.

Sath, próbował wyprzeć te historie z głowy, ale wciąż

nie dawała mu spokoju. Tym który przeżył był jego brat.

Straż była dla niego wszystkim ale nikt nie chciał przyjąć go w swoje szeregi z powrotem. Poszedł więc nad rzekę i się utopił.

Co tak naprawdę się dzieje?

Czyżby druidzi chcieli podnieść całą naturę przeciw człowiekowi?

Czy właśnie siedząc ukryci w lesie, łączą się we wspólnym wymierzenia kary tym, którzy dopuścili się okrucieństw wobec tego co kochają?

Sath, siedząc na głazie, oparł się o swój miecz i zasnął.

 

 

 ***

 

Śnił o domu do którego chciał wrócić, o ludziach którzy tam na niego czekają.

Wszedł przez bramę, wszystko było wystawione na dwór. Ogromny stół, złączony z kilku innych był przepełniony siedzącymi biesiadnikami, wszyscy śmiali się głośno pijąc wino.

Jego brat siedział przy stole, miał obie ręce, a na piersi przypięty haladak, odznakę w kształcie miecza symbolizującą przynależność do straży. Jego żona biegła do niego, we włosach miała wianek ze stokrotek.

Wygląda tak niezwykle…

Ból przeszył jego klatkę, odruchowo zamknął oczy.

Nie teraz, nie teraz…

Otworzył oczy i ogarnął go strach.

Wszyscy byli martwi, zobaczył że niektórzy jeszcze dygotali, gdy pomiędzy nimi przechodzili starcy z kapturami zakrywającymi głowę. Nie widział twarzy żadnego z nich.

– Nie wyjdziecie stąd. Nie wyjdziecie stąd. Nie wyj… – mówili jakby do siebie.

Zobaczył jak ziemia rozsuwa się pod ciałami martwych ludzi i pożera ich ciała, chciał biec ale coś mu nie pozwalało. Spojrzał w dół.

Gałęzie oplotły jego członki, szarpał się rozpaczliwie ale nic to nie dało. Patrzył jak gałąź pełznie po jego nodze niczym wąż, zbliżający się do swojej ofiary. Podniósł wzrok. Przed jego twarzą stał starzec, twarz miał oblepioną błotem, szeptał coś ledwie słyszalnie.

Sath spojrzał na jego oczy i jedynym co dostrzegł był płomień. Przyjrzał się dokładniej. W tym płomieniu palili się ludzie.A później zemdlał.

 

Ze snu obudziło go szelest krzaków. Odruchowo sięgnął po miecz.

– Spokojnie szefie! – krzyknął Aadem, chudy elf. – To tylko Grapen poszedł się odlać.

Przeklęty sen. Czym prędzej trzeba wydostać się z tego lasu.

Słońce wschodziło powoli na horyzoncie, kiedy cała siódemka zbierała się by wyruszyć w dalszą drogę. Ognisko już dawno wygasło i jedyne co po nim zostało to popiół i spalone gałęzie.

Krasnolud przyglądał się im ze smutkiem.

Aadem położył mu rękę na ramieniu.

– Wiem o czym myślisz. Powinniśmy mieć więcej czasu na odpoczynek…

– Czym zasłużyliśmy sobie na to? –powiedział cicho i głos załamał mu się nagle. – Czym?

– Nie długo to się skończy, przyjacielu. Obiecuje.