Kablarz

 Wiosna to taka pora roku, że nawet poniedziałkowy ranek na Osiedlu Młodych wydaje się wyjątkowy. Podjechaliśmy z Jarkiem pod bury jedenastopiętrowiec, w pierwszej kolejności planując odhaczyć te z usterek, które zgłoszono w trakcie weekendu. Trochę się tego nazbierało, bo znów popieprzyli kodowanie, a na plecach wiszą mi jeszcze dwa zaległe podłączenia w drugiej części osiedla. Nie było szans wrócić do firmy o ludzkiej godzinie, a tam wiadomo, od diabła roboty na wczoraj. Żal trochę wiosennego słoneczka, posiedziałby człowiek z piwkiem, odpoczął, ale co robić, robota ważniejsza.

Winda ledwo, ale jakoś nas na szóste piętro dowlokła. Ruszyłem korytarzem studiując rozpiskę, którą w biurze dała mi Magda. Jarek ciągnął się z klamotami, wyraźnie zmęczony weekendem. Marudził pod nosem, zadając podszyte podwórkowym egzystencjonalizmem pytania i broń cię Panie Boże, ale zdaje się, że oczekiwał, iż będę mu odpowiadał. Zbywałem go oczywiście milczeniem, nie raz tołkując do łba, że na kaca najlepsza jest robota, ale co głupiemu po dobrej radzie. Gderał, aż doleźliśmy pod mieszkanie pierwszego klienta.

– Pani Malinowska! – Zastukałem pod czterdzieści trzy. Na dzień dobry załatwimy starszą panią. – Proszę otworzyć! Jesteśmy z telewizji kablowej!

Oczywiście cisza. Chwila, chwila nieco dłuższa i repeta.

– Pani Malinowska! Telewizja kablowa!

– Daj spokój. – Jarek postawił narzędzia na podłodze. – Może jej nie ma. Wrócimy potem.

Aha, widzę ptaszku jak tu wracasz.

– Zamknij się – syknąłem. – Nie będę się kręcił po osiedlu jak głupi. Gdzie ma być, na rybach? Pani Malinowska, tu telewizja kablowa!

No, wreszcie. Zamek szczeknął i zza lekko uchylonych drzwi wyjrzały na nas wielkie okulary. Stuknąłem młodego w kolano.

– Dzień dobry, pani Malinowska. Jesteśmy z telewizji kablowej „Saturn” – wyrecytował. – Dzwoniła pani do nas w sprawie naprawy.

– Aaa…. dzień dobry, proszę. Proszę bardzo. – Starsza pani zdawała się być szczerze zaskoczoną naszą wizytą. – Panowie do telewizora?

– Tak. – Wlazłem bezceremonialnie do mieszkania, rozglądając się za odbiornikiem. Nie zamierzałem tu spędzić ani chwili dłużej, niż wymagało tego niezbędne minimum. – Zgłaszała pani usterkę, to jesteśmy.

– Ooo, ładne mieszkanie – ożywił się Jarek. – Sama pani mieszka, pani Malinowska? Taki kawał do sklepu, wnuczki pomagają trochę w zakupach?

– Eee, panie, gdzie tam pomagają. Sama muszę dźwigać. A jak się winda zepsuje…

– Ale widzę, że zdrowie dopisuje, co?

– A gdzie tam! Bogu dzięki jakoś się trzymam, ale wie pan, leki teraz takie drogie.

– No, leki drogie, jak wszystko. Ale nie ma co narzekać. Chodzi pani jak ta fryga! Mój dziadek, jak miał osiemdziesiąt pięć lat…

Matko Boska, obudziła się pleta! Jak go kopnę w dupę, to sam do sklepu poleci. Bez windy. Osioł jeden.

Puściłem pogaduchy mimo uszu i wlazłem do pokoju, gdzie zauważyłem telewizor. Rzeczywiście ładne mieszkanie. Późny Gierek skrzyżowany z rydzykowszczyzną, plus mizeria po przedwojniu. Osiedlowy standard starszej pani. Odbiornik też nieciekawy. Lata dziewięćdziesiąte.

– Pani Malinowska, a co się dokładnie u pani z tą telewizją dzieje? – zapytałem, wskazując młodemu, żeby torbę z narzędziami postawił obok odbiornika.

– Nie odbiera moja telewizja, od środy już. A tam takie ładne programy są.

– Trwam?

– Tak. Co dzień oglądam ojca dyrektora…

– Pani Malinowska, a jakiejś kawki by pani nie zrobiła? – Jareczek nie wdawał się w gadkę bez kozery. Trzymajcie mnie, bo naprawdę zasadzę mu kopa.

– A czemu nie, proszę. Proszę do kuchni.

Skarciłem młodego wzrokiem.

– Pawciu, daj spokój, nie zdążyłem rano w firmie…

– Dobra, tylko zabierz ze sobą starszą panią. Niech mi się tu nie kręci przy robocie.

– Dzięki! – W trymiga zniknął w kuchni.

Ok, przynajmniej będę miał spokój, bo ten gamoń i tak ma dwie lewe ręce. Spojrzałem na odbiornik i westchnąłem. Za każdym razem, gdy rydzykowszczyzna dostawała lepszy sygnał, musieliśmy latać po osiedlu i przestawiać dekodery przy takich rupieciach. W sumie nie więcej niż piętnaście minut roboty, ale pomnożyć to razy czterdzieści… Mordęga i utrapienie.

Włączyłem telewizor i przeleciałem się po kanałach. Nie powiem, lubiłem tę robotę. W sumie nic nadzwyczajnego, takie tam majsterkowanie, trochę kręcenia się po mieszkaniach, rozmowy z ludźmi. Samo określenie „kablarz”, które przylgnęło do zawodu zaraz po tym, jak w prawie otworzyła się furtka pozwalająca ciągnąć telewizję z gniazdek, zawierało w sobie pewien ładunek pogardy, branżowego zhierarchizowania, zaraz gdzieś obok ciecia i ochroniarza z marketu, ale ja ceniłem sobie w tym fachu swobodę działania. Sam tu sobie byłeś sterem, żeglarzem i okrętem. Tylko od tego, co potrafiłeś, zależało ile z roboty ukręcisz. A kręcić można było, oj tak, szczególnie dawniej, ale i teraz jak człowiek wiedział co do czego, to dało się kręcić lody. A ja wiedziałem. Mało to razy z pakietu podstawowego robiło się super premium, gold, platinium, czy jak tam tego spece od marketingu nie ponazywali? A jak doszedł Internet, to już w ogóle, hulaj dusza, piekła nie ma. Mogłem z gniazdka wpuścić klientowi do mieszkania pół świata, stacje takie, że oko bielało; seriale, kodowane z premierami filmowymi, animal & science, no i oczywiście porno, bo bez tego ani rusz. Miałem do tego dryg, ale też lubiłem kable, a one lubiły mnie. Za rzetelne rzemiosło otrzymywałem nieskazitelny sygnał, obraz jakość pierwsza klasa. Zawsze, nawet jeśli wszystko szło przez instalację spartaczoną przez bezmyślnych budowlańców tak, że nie miało to prawa odbierać. Złota rączka, śmiali się w firmie, ale tu nie szło tylko o moje umiejętności. To była symbioza, doskonały układ, znany każdemu, kto zarabiał na życie robiąc to, co lubi. Bo ja to lubiłem, po prostu.

Poza tym telewizja. Jej magii uległem już w czasach, gdy dzieciaki z całej wsi zbierały się przed „Rubinem”, żeby z wypiekami na twarzy oglądać przygody pancernych i do dziś mało co sprawiało mi taką frajdę, jak wieczorny spacerek po kanałach. Najlepiej w sobotę, bo wtedy chodziły najlepsze rzeczy, no i oczywiście z browarkiem w ręku. Wiem, to prostackie, ale taki już byłem i wara od tego. Telewizja to było moje medium i cześć. Nic więcej o sobie nie miałem do dodania.

Trwam rzeczywiście nie było, tak jak kilku innych bzdetów, które starsza pani zapewne oglądała. Na Dwójce szła właśnie „Panorama”, więc grzebiąc w torbie słuchałem półuchem jakichś głupot z sejmu. Normalnie przełączyłbym, ale wydanie prowadzi Olimpia Górska, a dziewczynę jakoś lubię. Ma przyjemny głos, nawet jak przerywa relację z Wiejskiej i pospiesznie czyta news o ewakuacji bloku zagrożonego wybuchem gazu, to brzmi to tak, jakby w malinowym chruśniaku szeptała ci do ucha miłosne frazesy. Normalnie miód malina, nic tylko się zakochać.

Wyłączyłem telewizor i zabrałem się do roboty. Nie ma co sobie głupotami zawracać głowy, nie za pstrykanie mi płacą. Zajrzałem za odbiornik. W gnieździe baby z dziadem brakowało, poprawimy to od razu starszej pani. Zaraz zrobię jej takie HD, że od oglądania ojca dyrektora żywcem ją wezmą do nieba. A co, niech ma kobieta na starość odrobinę wypasu.

Po dziesięciu minutach było po krzyku. Sprawdziłem. No, gra jak ta lala. Jarek w kuchni tak trajkotał z Malinowską, że pewnie mu i śniadanie zrobiła. Miał chłopak gadane, nie powiem. Magda opowiadała mi kiedyś, że wychował się u dziadków, więc nie dziwne, że potrafił starszą panią zbałamucić. No proszę, Trwam wróciło. I to takie, że pryszcze można by policzyć na facjacie księżula, który odprawiał właśnie mszę w intencji ofiar jakiegoś tam wybuchu, czy innych górników. Postukałem w pilota. Ustawimy jeszcze obraz, wiele z piętnastoletniego kineskopu nie wycisnę, ale chociażby to troszeczkę rozjaśnił.

W porannym paśmie szły albo seriale z lat osiemdziesiątych, albo powtórki. Na Dwójce, po Panoramie, dawali „Wielką grę”. Mizernie, ale przynajmniej było czego posłuchać.

– Jaka była przyczyna wybuchu w warszawskiej „Rotundzie”, piętnastego lutego tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego dziewiątego roku? – pyta Ryster.

No, wiadomo, wybuch gazu. Co oni się tak uparli?

Na Polsacie, nie wierzę, powtarzali „Idź na całość”!

– Panie Romanie, stoi pan przed życiową szansą! – Chajzer uśmiechnięty od ucha do ucha. Słusznie, to jego najlepsze lata, potem już tylko reklamówki proszku do prania. – Którą walizkę pan wybiera?

To było naprawdę durne! Ludzie na widowni poprzebierani za jakieś panie wiosenki, pajacyki, duperele, aby tylko dać się zauważyć, aby tylko móc wybrać bramkę. Albo przynajmniej walizkę, cokolwiek, a tam i tak Zonk. No, to jedno im się udało, kot Zonk!

– A pan, panie Pawle, pan także ma dzisiaj swoją życiową szansę! Czy pan z niej skorzysta?

Coś mnie ukłuło. Cholera, gdyby tych słów nie wypowiedział głos Chajzera, pomyślałbym, że to do mnie. Oderwałem się od pilota i zerknąłem w ekran.

– Tak, panie Pawle. – Chajzer uśmiechał się po swojemu, wskazując paluchem wprost we mnie. – To jest właśnie pańska życiowa szansa!

Do diabła, co za jaja! Po plecach przebiegł mi zimny dreszcz. Pstryknąłem odruchowo, przełączając na TVN 24. Relacja na żywo z Błękitnego. Płonące rumowisko wielkości stadionu piłkarskiego puszcza w niebo chmurę czarnego dymu pośród doszczętnie zdezelowanego osiedla. Na pasku zachrzaniają wielkie jak byki litery: DRAMAT NA OSIEDLU MŁODYCH. PRAWDOPODOBNĄ PRZYCZYNĄ TRAGEDII BYŁ WYBUCH GAZU.

Jezu Chryste, przecież to tu! Zerknąłem za okno, czy aby przyjechaliśmy gdzie trzeba. Niech mnie diabli, przecież to te bloki! Na ekranie dzisiejsza data, godzina dziesiąta trzydzieści siedem! Boże jedyny, przecież jest nie dalej, niż kwadrans po dziewiątej!

Pstryk. TVP Info: …Prezydent ogłosił trzydniową żałobę narodową, po tragicznym w skutkach wybuchu gazu…

Pstryk. Polsat News: …Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego zadecydował o wyburzeniu wszystkich bloków, które zostały uszkodzone w kwietniowym wybuchu gazu na Osiedlu Młodych…

Pstryk. TVN Style: …dziś w „Mieście Kobiet”, postaramy się odpowiedzieć na najtrudniejsze ze stojących przed każdym z nas pytanie: czy cierpienie uszlachetnia? Są z nami kobiety, które w kwietniowej tragedii na Osiedlu Młodych straciły swoich najbliższych…

Pilot poleciał na podłogę. Zmroziło mnie od czubka głowy, po koniuszki palców. Nie usłyszałem kogo dokładnie straciły te kobiety, ani jak ogromna była ich tragedia, bo nie słyszałem już nic. Stałem w otępieniu, nie mając pojęcia co się dzieje. Na skroń wyszła mi pulsująca zaciekle żyła, czoło zrosił pot. Boże, czy ja zwariowałem? Czy od grzebania w kablach w końcu mi odbiło?

Odruchowo klepnąłem w telewizor, uciekając się do najstarszej metody naprawy, jaką znał kablarski fach. Sygnał urwał się, pozostawiając na ekranie burzę piaskową. Trafiło mnie. O nie! Nie! To mi się nie zdarzało! Nie partoliłem roboty, kable mnie nie zawodziły! Nigdy!

Wyleciałem z mieszkania jak postrzelony. Na korytarzu trafiłem jakoś w schody, z szóstego piętra sfruwając niczym ptaszek. W drzwiach klatki schodowej wywróciłem grubą babę z siatami, firmowy transit, Bóg mi świadkiem, sam z siebie odkliknął autoalarm. Zapłon, wsteczny, gaz i rura! Osiemdziesiąt po osiedlowej alejce, na wylocie na główną zamykałem już stówę. Fotel wcisnął mnie w kierownicę, huk, szkło, krew na twarzy. Koniec.

 

* * *

 

Ocknąłem się w szpitalu. Nie wiedziałem co się stało, ani jak się tam znalazłem. Moje ciało dopłynęło gdzieś daleko, pozostawiając po sobie zdrewniałą pałubę, która nie mogła się ruszyć. Uporczywy charkot krążył wokół plączących się po zbolałej łepetynie myśli, wtórujące mu w tle miarowe pikanie, doprowadzało do szału. Przewróciłem oczami za kimkolwiek, do kogo mógłbym zwrócić się z milczącą skargą, lecz w pobliżu nie było żywej duszy. Z korytarza dochodził jedynie odgłos rozkręconego telewizora. Wprawne ucho wyłapało głos Durczoka, który relacjonował coś pełnym ekscytacji głosem. Coś się stało. Coś złego. Pożar, ofiary, gaz… Matko Boska, on opowiadał o eksplozji gazu, która rozniosła w pył jedenastopiętrowy wieżowiec na Osiedlu Młodych! Boże, więc jednak! Nie zwariowałem! A może? Może zwariowałem, bo przed tragedią ostrzegły mnie kable? Cholera, przynajmniej żyłem…

Oczy zalał mi zimny pot. W głowie zakołysało się i w jednej chwili zapadłem się w bezdenną otchłań. Odleciałem do krainy sennych mar, by złożyć dziękczynną ofiarę Wielkiemu Bogu Kabli.