Odbicie

Agata, z brodą mokrą od krwi, stała i wpatrywała się we mnie tak, jakby zamierzała zakopać topór wojenny i jednocześnie wydrapać mi oczy.

Nie wiem dlaczego, ale cholernie mi tutaj pasuje: “jakby zamierzała zakopać topór wojenny. W moich wnętrznościach.”

I'M SIGNIFICANT! Screamed the dust speck.

Hmm, napisane nieźle, ale… Sam nie wiem.

No dobra, żeby jakoś zacząć – opowiadanie opisuje serię luźno ze sobą powiązanych wydarzeń, z których połowa nic nie wnosi. W kilku momentach pojawia się ten facet, obserwujący go z okna. Trochę to kliszowate, choć to wszystko można by przeboleć, gdyby nie zakończenie.

Zakończenie zwyczajnie psuje całość, bo nie ma sensu i nie działa. No w każdym razie ja go nie widzę. Obserwowaliśmy przez kilka dni głównego bohatera, widząc kilka dziwnych zdarzeń z jego życia. Aż do momentu kiedy staje oko w oko ze swoim prześladowcą, który okazuje się być nim samym z odbitego bloku naprzeciwko.

Nie mógł sam siebie zdradzić z własną dziewczyną. Czy raczej mógłby, ale ona wtedy nie mówiłaby niczego w stylu “to był tylko jeden raz”, bo z jej perspektywy nie było żadnej zdrady. Nie mógł spotkać samego siebie w barze, bo wszyscy by zauważyli, że dwóch identycznie wyglądających facetów pobiło się ze sobą. Innymi słowy wszystkie te wydarzenie nie mogą być powiązane z clou programu.

Z innych kwestii: w kilku miejscach masz błędnie zapisane dialogi. Mam też problem z tym, że głównego bohatera poznajemy jako faceta, który bije swoją dziewczynę i nawet nie czuje się z tego powodu winny, ani się tego nie wstydzi. Nie rozumiem czemu miałbym z kimś takim sympatyzować, czy przejmować się sytuacją w jakiej się znalazł. 

Chodziło mi o jej zmieszanie, Architekcie. Takie określenie byłoby jednoznaczne, a nie to miałem na myśli.

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Madeju, nie do końca przejrzałeś przesłanie opowiadania. A główny bohater nie miał za zadanie wzbudzić sympatię. Jego postać i poprawna intepretacja są ze sobą ściśle związane. Niemniej dzięki za opinię. 

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Najchętniej bym już teraz usłyszał, jakie jest przesłanie, ale wtedy inni – jeśli czytają najpierw komentarze - mieliby zepsutą zabawę. Dlatego najlepiej będzie poczekać na kolejne opinie.

Bo są dwie opcje: albo ja jestem głupi, albo przesłanie jest tak zamaskowane, że prawie nikt go nie odnajdzie. Mnie samemu zdarzało się pisać takie opowiadania, których sensu nikt nie potrafił odkryć z mojej własnej winy.

Bo są dwie opcje: albo ja jestem głupi, albo przesłanie jest tak zamaskowane, że prawie nikt go nie odnajdzie.

Ta druga opcja, niestety, jest wielce prawdopodobna. 

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

– spluwając na ziemię czerwoną cieczą – zastąpiłbym tą ciecz, bo to jakoś mi zgrzyta.

– żołądek przewracał się niczym samolot podczas turbulencji – samolot w turbulencji się nie przewraca.

– powycierałem usta papierowym ręcznikiem – to brzmi, jakby tych ust było kilka.

Piszesz, że bohater włączył telewizor, a następnie: – Chucky leżał obok mnie, bacznie nadstawiając uszu po usłyszeniu chociażby najcichszego dźwięku – ten pies chyba ciągle miał sterczące uszy, bo włączony telewizor wydaje dźwięki non stop.

- wskoczyłem w ciepłe dresy, grubą kurtkę i brązowe kozaki – te kozaki niezbyt pasują do dresów.

– Chciałem gdzieś przenieść ciało Chucky'ego, ale było ono zbyt rozczłonkowane – Ten doberman go zagryzł, czy porozdzierał na kawałki? Mało wiarygodne. Chyba, że obaj z właścicielem dobermana stali i obserwowali całą jatkę kilka minut.

Przykro mi, ale nie kumam zakończenia.

Pomysł całkiem ciekawy i nawet nieźle ujęty przez pryzmat problemów,  które “druga osobowość “ sprawia pierwszej. Mówię o osobowościach, bo wydaje mi się, że bohater ma zaburzenia dysocjacyjne tożsamości lub chorobę dwubiegunową. Plus za to, że przedstawiłeś tę postać jako kogoś,  kogo ciężko polubić– skoro bohater nie akceptuje sam siebie,  dlaczego miałby to robić czytelnik? Wzmianka o problemach, których narobił jeden drugiemu też nadaje smaczku ;)

Narracja trochę kuleje. Fragment z psem średnio mi się spodobał, chociaż ukazuje jak ten sam (?) bohater w obliczu emocjonujących przeżyć raz się wścieka, a raz smuci. Już tutaj widać, że z Darkiem jest coś nie w porządku. 

Końcówka zbyt mało dramatyczna jak na mój gust i podjęty temat.

Tytuł chociaż adekwatny, mógłby być kreatywniejszy. 

Jest kilka wskazówek, że narratorem raz jest jeden, a raz drugi.

Niemniej – faktycznie brzmi jak pamiętnik schizofrenika.

Nieźle napisane.

Dzięki za słowa krytyki. Fragment z psem faktycznie trochę naciągnięty, ale mimo to postanowiłem go umieścić jako punkt kulminacyjny. Wiem, że przede mną jeszcze masa pracy i motywują mnie zarówno słowa krytyki, jak i pochwały. Dziękuję Wam wszystkim. 

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Choroba psychiczna ma sens, czyli to jednak ja byłem głupi. Kurdę. Wychodzi na to, że mój błąd polegał na wyjściu z założenia, że to taka czysta fantastyka i że jest w tym wszystkim coś nadnaturalnego.

Zakończenie sprawiło, że przestałam rozumieć opowiadanie, które, tak mi się przynajmniej wydawało, rozumiałam. :(

…do­pó­ki nie­umyśl­nie nie strą­ci­łem mu kie­lisz­ka z dłoni… – Raczej: …do­pó­ki nie­umyśl­nie nie wytrą­ci­łem mu kie­lisz­ka z dłoni…

Ponoć Pio­trek za­dzwo­nił po tak­sów­kę i od­pro­wa­dził mnie do mieszka­nia, ale tego aspektu sobie nie przy­po­mi­nam. – …ale tego akurat sobie nie przy­po­mi­nam.

Sprawdź znaczenie słowa aspekt.

Potem uda­łem się do kuch­ni i po­wy­cie­ra­łem usta pa­pie­ro­wym ręcz­ni­kiem. – Mam wrażenie, że bohater nie szedłby do kuchni, a raczej wytarł usta tym, co miał pod ręką – papierem toaletowym. Potem pewnie by wypłukał jamę ustną i umył zęby.

Za to na jego szyi spo­czy­wa­ła zie­lo­na ob­ro­ża… – Nie wydaje mi się, by obroża spoczywała.

Może: Za to na szyi miał zie­lo­ną ob­ro­żę…

Do do­ber­ma­na, pa­stwią­ce­go się nad moim małym pie­skiem, dzie­li­ło mnie ja­kieś pięć me­trów. – Od do­ber­ma­na…

…i po­wo­li zsu­ną­łem się na dół ze łzami w oczach.  – Masło maślane. Czy mógł zsunąć się na górę?

Proponuję: …i po­wo­li, ze łzami w oczach, zsu­ną­łem się na ziemię/na chodnik.

Nie było mowy o łu­dzą­cym po­do­bień­stwu. – Nie było mowy o łu­dzą­cym po­do­bień­stwie.

Przez chwi­lę nie mo­głem wy­du­sić z sie­bie cho­ciaż­by słowa, wma­wia­jąc sobie… – Czy oba zaimki są niezbędne? Zrezygnowałabym z pierwszego.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki, Regulatorko, za wytknięcie błędów. Trochę się ich tu nagromadziło. 

Nie wiem, co mam z tymi zakończeniami, że mało kto je rozumie. Chyba muszę coś z tym zrobić… tylko co?

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Witaj!

Opowiadanie mi się podobało, nie potykałem się zbytnio o błędy. Napisane w miarę sprawnie.

"w krwi" mi nie pasuje, nie powinno być "we krwi"?

Też pomyślałem po jakimś czasie, że chodzi tu o drugą osobowość, jednak nie znalazłem w tekście, lub nie rzuciły mi się w oczy wyraźne wskazówki. Brakuje mi jednak jakiejś głębi w opowiadaniu, lub jej nie dostrzegam. Może zbyt płytko ukazany jest problem bohatera a za dużo leje się krwi.

Plus za tempo bo czyta się szybko.

Pozdrawiam!

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

"w krwi" mi nie pasuje, nie powinno być "we krwi"?

Sprawdzę. 

Brakuje mi jednak jakiejś głębi w opowiadaniu, lub jej nie dostrzegam. Może zbyt płytko ukazany jest problem bohatera a za dużo leje się krwi.

Cóż, autor tekstu raczej nie powinien wypowiadać się na takie tematy, toteż przemilczę tę kwestię. 

Dzięki za opinię, Mytrix! I cieszę się, że opowiadanie Ci się podobało. 

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Cieszę się, Soku, że mogłam pomóc. ;-)

A co robić, by zakończenie nie odstawało od całości? Może bety podpowiedzą…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No właśnie. Chyba muszę częściej korzystać z tej opcji. 

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Betowanie tekstu to dobry pomysł – podpinam się pod sugestię Reg.

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Hmmm. Mnie też końcówka wydaje się niezbyt jasna, chociaż przeczytałam komentarze.

W jaki sposób po facecie stojącym w progu można poznać, gdzie pracuje? Miał identyfikator?

Rozumiem, czym ten drugi podpadł bohaterowi, ale czym bohater tamtemu? Agata też miała sobowtóra, że jej facet nie odróżnił i przeleciał jak własną?

Kto wyprowadzał pieska, kiedy bohater chlał w knajpie i się tłukł?

Babska logika rządzi!

No dobra, pora wyjaśnić intencje. Uwaga, bo na dole będą spoilery. 

Darek nie ponosi się do odpowiedzialności za popełnione grzechy, dlatego tworzy postać, na którą zrzuca całą winę. Pobił swoją dziewczynę (niewykluczone też, że nie zdradzała go bez powodu), sprowokował bójkę w klubie i swą nieodpowiedzialnością przyczynił się do śmierci psa. Widząc swojego prześladowcę dochodzi do wniosku, że chociaż nawet tego nie podejrzewał, to on był winny. I nie chodziło mi o to, że ten facet bił się z Darkiem, był właścicielem dobermana i uprawiał seks z jego dziewczyną. Tak tylko wydaje się głównemu bohaterowi. Po prostu zrzuca on winę na coś wymigainowanego, by później dostrzec prawdę. 

W jaki sposób po facecie stojącym w progu można poznać, gdzie pracuje? Miał identyfikator?

To była “kopia” Darka, jego tytułowe odbicie. 

Kto wyprowadzał pieska, kiedy bohater chlał w knajpie i się tłukł?

A czy ktoś musiał? 

Mam nadzieję, że chociaż trochę to wyjaśniłem, aczkolwiek wyjaśniać powinno opowiadanie, więc powyższa spowiedź nie jest usprawiedliwieniem. 

No i dziękuję Ci, Finklo, za komentarz. Oby Twe wątpliwości zostały rozwiane. 

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Chyba dobrze by zrobiło, gdybyś więcej wyjaśnił Czytelnikom w trakcie tekstu. Na przykład pokazał bójkę oczami tego kumpla od chlania, który widział coś całkiem innego.

Jeśli wróg był wyimaginowany, to i dziewczyna bohatera nie zdradziła. Dlaczego o tym nie mówi, tylko twierdzi, że to jednorazowe?

Babska logika rządzi!

Jeśli wróg był wyimaginowany, to i dziewczyna bohatera nie zdradziła.

Zdradziła, co nie oznacza, że nie z winy głównego bohatera. Darek tylko obarczył winą zmyślonego obserwatora (czyli nieświadomie samego siebie), ale nie był wykonawcą. 

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Soku zakręciłeś trochę i wyszło niejednoznacznie, i nez tłumaczeń ciężko się połapać.

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

OK, napiszę coś, bo przeczytałem.

Szczerze, nie podobało mi się. Nie wiem, czy to przez epatującą przemoc, czy przez dziwne zakończenie, ale nie przypadło mi do gustu.

Kilka uwag.

Scena z dobermanem. Straszna masakra i wydaje mi się mało prawdopodobna. Miałem w swoim życiu nieprzyjemność być świadkiem takiego zdarzenia. Kiedy większy, agresywny pies zaatakował mniejszego. Fakt, to były sekundy, nikt nie zdążył zareagować. Ten większy po prostu szarpnął, skręcił kark i tyle. Nie było dużo krwi, kilka kropelek z nosa. Na pewno żadnego rozczłonkowania. A agresor powąchał i poszedł sobie dalej. (brrr…) Podobno skończyło się na policji i uśpieniem.

Dalej, sceny przemocy domowej. Koleś rozwalił kobiecie wargę, leci jej krew, a ona jeszcze chce z nim gadać? Serio?

I na koniec, czym się zajmuje “firma towarowa”? Z czystej ciekawości, bo nawet google nie podpowiedziały.

Także, ten tego. Mam nadzieję, że w przyszłości jakieś inne Twoje opowiadanie przypadnie mi bardziej do gustu. :)

Pozdrawiam.

/ᐠ｡ꞈ｡ᐟ\

Wybacz, ale nie potrafiłem się utożsamić z postacią, która bardziej ceni życie/zdrowie zwierzęcia niż człowieka. Może gdyby narracja poprowadzona była w trzeciej osobie, to już prędzej. Z drugiej strony sceny wprowadzające – m.in. uderzenie kobiety – odrzuciły mnie na tyle, że resztę czytałem z dużym dystansem do bohatera i świata przedstawionego, a wręcz z wymalowanym na licu pytaniem “WTF? Co jest nie tak z tym człowiekiem?”. Najśmieszniejsze jest to, że ani razu nie pomyślałem, że Twój bohater jest chory. Ciut bez puenty, z zakończeniem takim nijakim.

Na osłodę napiszę, że dobrze napisane.

F.S

Żeby zrozumieć zakończenie, musiałem przeczytać wyjaśnienia autora w komentarzach. Ale klucz do rozwiązania zagadki powinien znajdować się w tekście.

Ano powinien. Wydawało mi się jednak, że jest to czytelne, dlatego następnym razem skorzystam z opcji betalisty, żeby nie musiec już nic wyjaśniać. 

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!