Rekrutacja

– Bardzo mi miło, że przyjął pan moje zaproszenie. – Profesor uśmiecha się dobrotliwie znad kubka gorącej kawy z mlekiem. – Rekrutacja rekrutacją, ale skoro już mamy razem pracować, to wypadałoby się lepiej poznać. – Upija łyk. Pianka osadza się na jego górnej wardze.

– Jestem ogromnie wdzięczny, że dał mi pan szansę. Nie miałem nawet odwagi… Odwagi, by marzyć o tym, że kiedyś przyjdzie mi z panem… współpracować. I to jeszcze w sprawie tak doniosłej dla życia… dla ludzkości… – Łzy wzruszenia stają Asystentowi w oczach, a gardło boleśnie ściśnięte od emocji sprawia, że ostatnie słowa wybrzmiewają z drżeniem.

– Och, och – Profesor energicznie macha dłonią, jakby chciał powiedzieć „no już dobrze”. Zanurza się w głębokim, skórzanym fotelu. Jego rozmówca jeszcze nie śmie skorzystać ze swojego oparcia. Na razie brzeg siedziska mu w zupełności wystarcza.

– Było tylu chętnych. To zaszczyt. – Asystent posłusznie nadstawia swój kubek z herbatą, do której Profesor dolewa rumu. – Dlaczego właśnie ja? – pyta starając się panować nad głosem.

Profesor ignoruje pytanie.

– Chciałbym się jeszcze upewnić, czy rzeczywiście jest pan najlepszym kandydatem – odpowiada zamiast tego.

Nagle siedzisko fotela Asystenta staje się chłodne i twarde.

– Czyli testy nie wystarczyły? – pyta młody człowiek czując, że się poci.

– Pana testy wypadły świetnie. Pana i wielu innych kandydatów. Chciałbym jednak się upewnić, że pan wie, na co się pan pisze.

– Doskonale wiem – Asystent wyraźnie się rozpogadza. – Niczego w życiu nie jestem tak bardzo pewien, jak tego, że chcę znaleźć lekarstwo na ViVi wirusa – recytuje z gorliwością wcześniej wyuczony tekst. Prezentował go już na drugim etapie rekrutacji i wypadł wyśmienicie. – Połowa moich przyjaciół z dzieciństwa zmarła z powodu ViVi wirusa – ciągnie. – Moja narzeczona i cała jej rodzina, moi wykładowcy na studiach medycznych. Profesorowie prowadzący laboratoria i wprowadzający mnie w tajniki zawodu. Wszystkie autorytety, jakie kiedykolwiek znałem… Proszę wybaczyć bezpośredniość, ale nawet mój pies na to zdechł… Nie wiem, czy może być coś, co powstrzy…

– Tak, tak. – Profesor podnosi rękę, uciszając rozmówcę. – Nie o to pytam. Pytam, czy pan wie, że mnie i cały Instytut zwolniono z konwencji międzynarodowych. Nie obowiązują nas przepisy dotyczące eksperymentów medycznych. Jesteśmy ponad krajowymi przepisami karnymi… Mamy całkowicie wolną rękę… Jeżeli wie pan, co mam na myśli…

– Oczywiście, że wiem – odpowiada Asystent bez wahania. W duszy cieszy się, że chodzi tylko o jakieś światopoglądowe pierdoły. Ciepło i przyjemne światło profesorskiego gabinetu zagłuszają w nim wiecznie żywe upomnienie: „trzymaj plecy prosto”. Rozpływa się w fotelu. – O to proszę się nie martwić. W takich sytuacjach cel uświęca środki. Tych, którzy przeprowadzali pierwsze sekcje zwłok, też odsądzano od czci i wiary. A gdzie teraz medycyna byłaby bez nich? Wiem, że badania, które pan przeprowadza, idą o wiele dalej, niż pośmiertne sekcje zwłok. Ale robi pan wielkie rzeczy. A wielkie rzeczy wymagają poświęceń.

Asystent zarumieniony i podekscytowany swoją płomienną przemową zarzuca z nonszalancją nogę na nogę. Rum zrobił swoje i przyjemnie zaszumiało mu w głowie. Profesor rozluźnił węzeł krawata. Rozmówca nie potrzebował zachęty, by pójść w jego ślady.

– Bardzo się cieszę, że pan tak uważa – oznajmia Profesor. – W takim razie, od jutra zaczynamy. Dostanie pan swoją kajutę. Praca na oceanie wiąże się z wieloma niedogodnościami, ale rozumie pan… Rządy odcinają się od nas, a te wody nie należą do żadnego państwa.

– Nie ma problemu – odpowiada Asystent. – Pochodzę z Filipin, wszyscy moi przodkowie byli żeglarzami.

- Ach tak… – odpowiada Profesor. Ale pewnie robi to z grzeczności, bo w procesie rekrutacji wypytano Asystenta dosłownie o wszystko, łącznie z preferencjami seksualnymi i przebytymi chorobami. Praca w takim instytucie, to nie przelewki.

– Ma pan liczną rodzinę… – Profesor z zadowoleniem pociera podbródek.

– Cztery siostry. Mama wychowywała nas sama, bo ojciec zmarł przed czterdziestką. Gdyby nie stypendium nauko…

– Hemofilia? – przerywa Profesor.

Asystent jest wytrącony z rytmu. Miała być przyjemna pogawędka, a czuje się jak uczeń przy tablicy.

– Tak, ojciec chorował na hemofilię – odpowiada. – Wykrwawił się po wypadku w tartaku i wte…

– A żadna z sióstr nie zmarła na Vivi wirusa? – ponownie przerywa Profesor.

– Nie. To zabawne, ale w mojej rodzinie nie było ani jednego przypadku choroby.

Zapada cisza. Każdy z nich nad czymś się zastanawia.

– A właściwie, jakie to ma znaczenie dla oceny moich kompetencji? – pyta w końcu  Asystent, zdobywając się na odwagę.

– Absolutnie żadne – odpowiada Profesor. – Ale widzi pan… Wirus nie ima się wszystkich… Jest pan wspaniałym tego przykładem…Okazem, powiedziałbym wręcz. – Patrzy chłodnym wzrokiem naukowca w rozszerzone źrenice rozmówcy.

Fotel Asystenta znów staje się zimny, herbata z rumem gorzka. Poluźniony krawat uwiera, a w gardle jakby zaschło.

– Wielkie rzeczy wymagają poświęceń… – przypomina Profesor chwytając za klamkę drzwi do gabinetu. – I proszę pamiętać o tym, że jest pan na statku, na środku Oceanu Spokojnego. Dobranoc.