Przerwany program (Blawatskaya Hope Internacional)

 

Pan z telewizji mówił, że nie wiadomo jeszcze skąd dokładnie wzięli się ci wszyscy zamaskowani i uzbrojeni ludzie na ulicach. Nie wiedział też skąd mają tyle broni, nie wyjawił również, dlaczego ci ludzie rozstrzeliwują niemal każdego po krótkiej rozmowie. Pan w telewizji powiedział, że to wszystko jest na razie ustalane przez odpowiednie służby, a na tą chwilę najlepiej zaopatrzyć się w kevlarową kamizelkę kuloodporną – podano nawet adres sklepu internetowego w którym można taką kamizelkę zakupić. Kurierzy podobno jeszcze kursowali, więc zamówienia powinny być realizowane. Pan proponował również tarcze balistyczne, które mogą być przydatne gdy ktoś chce się w miarę bezpiecznie przemieszczać z dziećmi. Pan ostrzegał też, że najlepiej to w ogóle nie wychodzić, tylko zamknąć się w mieszkaniu aż do momentu gdy sytuacja zostanie opanowana. Paranoja. Nie za bardzo wierzyłem w obrazki pokazywane w telewizji. Tutaj, w moim mieście? Takie rzeczy?

– Idziesz dzisiaj do pracy? – spytała mnie żona.

– Nie wiem. – zawahałem się. – Tak idę. – odrzekłem niepewnie po chwili.

– Ale widzisz co się dzieje chyba.

– No widzę, ale to jakiś żart musi być. – wyjrzałem przez okno. – Nic się tutaj nie dzieje no, nikogo nie widać.

– Bo może wszyscy zamknęli się w domach tak jak zaleca ten pan z telewizji i boją się wychodzić?

– Bez jaj.

W tym momencie rozległ się daleki odgłos wystrzałów – seria z karabinu maszynowego. Spojrzałem na moją żonę z przestrachem. Jak codziennie rano popijała kawę ubrana w kremowy szlafrok. Nie była przestraszona tym co widziała w telewizji. Wyglądała raczej na obojętną, czy nawet w jakiś sposób szczęśliwą, że ma dobrą wymówkę aby nigdzie dzisiaj nie wychodzić.

– To co idziesz do tej pracy? Bo ja ani myślę.

– A idę cholera! To przecież niemożliwe. Ktoś robi nas tu w konia. Dzisiaj pierwszy kwietnia?

– Nie, dwunasty sierpnia. To uważaj na siebie skoro idziesz do tej roboty. – powiedziała obojętnie.

 

***

Wyszedłem z domu. Pustki na ulicach były wręcz uderzające. Ktoś z bloku naprzeciwko wyglądał zza uchylonej firanki i był to jedyny objaw życia, jaki zarejestrowałem. Szedłem zwyczajną trasą do mojej pracy, tak jak zawsze. Dalej zero przechodniów, miasto sprawiało wrażenie wymarłego, ruch uliczny ustał. Słońce zaczynało już zdrowo grzać, jak to zwykle ma miejsce latem. Zmęczony duchotą gołąb siedział po środku sporych rozmiarów kałuży – wczoraj padało – krótko i intensywnie. Po dziesięciu minutach niezbyt szybkiego marszu minął mnie samochód dostawczy – może to jeden z tych kurierów, którzy ponoć jeszcze kursują. Potem znowu rozległa się seria z karabinu maszynowego, a po niej jeszcze kilka głuchych wystrzałów. I krzyk. Nigdy go nie zapomnę. Odległy krzyk, nie wiem do dziś czy był to dźwięk wydany przez kobietę czy mężczyznę, a może coś co nie było człowiekiem – krzyk zrozpaczonej, zabijanej istoty. Teraz dopiero doszło do mnie, że to co pokazują w telewizji może być realnym koszmarem, który mnie otacza. I wkrótce może dosięgnąć również mnie. Jakaś część świadomości starała się jednak wszystko zracjonalizować – przecież nie może być tak, że jednego dnia wszystko jest w porządku – ludzie chodzą normalnie do pracy, dzieci do szkoły, kina i restauracje są pełne, a następnego dnia to wszystko się nagle kończy, i zamiast tego jest… no właśnie co? Wojna? O co tu chodzi? Zobaczyłem w końcu, że ktoś nadchodzi – jakaś skulona postać wyłoniła się zza rogu jednej z kamienic i skręciła w moją stronę. Podbiegłem do niej – okazało się, że była to starsza kobieta. Na pierwszy rzut oka można było zobaczyć, że była w szoku. Wzrok miała utkwiony gdzieś bardzo daleko, trzęsła się i ciężko oddychała. Powiedziałbym, że bardziej dreptała niż szła.

– Halo, proszę pani, wszystko w porządku? – spytałem staruszki. Ta zatrzymała się i wbiła swój nieobecny wzrok we mnie.

– Tak, tak. Dziękuję. – wyrzekła, odwróciła się i kontynuowała przerwane przeze mnie dreptanie.

– Co się tam dzieje? Widziała coś pani? – spytałem. Tym razem nie zatrzymała się.

– Niech pan im powie, że pan wierzy. To pana wtedy puszczą.

– Co takiego?

– Niech pan im powie, że pan wierzy.

Podbiegłem do oddalającej się kobiety, musiałem dowiedzieć się więcej.

– Wierzy w co? – spytałem.

– Niech pan im powie, że pan wierzy. To pana wtedy puszczą. Chcieli mi coś dać, ale nie brałam, ja nie biorę takich rzeczy.

– Do diaska! W co mam niby wierzyć, żeby mnie puścili! Kobieto!

Nie zareagowała na moje krzyki. Podreptała w sobie tylko znanym kierunku. A ja musiałem iść dalej – do pracy.

 

***

Do sklepu wędkarskiego wszedł zamaskowany i uzbrojony mężczyzna. Pomimo tego sprzedawca nie przestraszył się, choć sam nie wiedział dlaczego. Postanowił za to, że powita uzbrojonego człowieka tak jak zazwyczaj wita klientów. Nieuzbrojonych.

– Dzień dobry. W czym mogę pomóc?

– Wierzysz?

– W co?

– Zła odpowiedź.

 

***

 

Przechodziłem obok sklepu ze sprzętem wędkarskim. I wtedy się zaczęło. W drzwiach sklepu stanął wychodzący z niego mężczyzna. Miał na sobie kominiarkę i był uzbrojony. Poczułem jak utkwił we mnie swój wzrok i zaczął iść w moim kierunku. Udało mi się nie nawiązać kontaktu wzrokowego. Jak wiadomo kontakt wzrokowy zazwyczaj jest dodatkowym czynnikiem prowokującym agresję. Ale ten akurat osobnik był na tyle agresywny, że istnienie kontaktu wzrokowego lub jego brak były mu zupełnie obojętne.

– Stój! – krzyknął, z wyraźnie wyczuwalnym obcym akcentem.

– A spierdalaj pan! – odkrzyknąłem i rzuciłem się do ucieczki. To nie było mądre. Wszystko trwało nie więcej niż jedną sekundę. Podziałała adrenalina – dostałem potężnego przyspieszenia, gość zaczął strzelać, całe szczęście niezbyt celnie. Zdołałem się schować w oficynie jednej z kamienic.

– Ej! Tutaj! – jakaś postać pojawiła się w drzwiach kamienicy i machała zapraszająco ręką.

– Wchodź!

Postanowiłem niezwłocznie skorzystać z propozycji nieznajomego. W kamienicy panował półmrok. Podążałem za człowiekiem, który mnie zaprosił. Zeszliśmy do piwnicy – facet, bo bez wątpienia moim wybawicielem był facet, zapukał trzy razy, a po kilkusekundowym odstępie jeszcze dwa razy. Ciężkie piwniczne drzwi uchyliły się, weszliśmy do środka.

 

***

 

– Witam w specjalnym, popołudniowym wydaniu „Wieczornego Obiektywu”. – redaktor powitał ponuro zgromadzonych przed telewizorami widzów. – Cały kraj pogrążył się w chaosie. Szok i niedowierzanie – te dwa uczucia towarzyszą chyba nam wszystkim w tym czarnym dniu. Dwunasty sierpnia – data, która zostanie już na zawsze zapamiętana jako dzień ataku, dzień hańby, dzień skrajnego barbarzyństwa. Łączymy się teraz z naszym korespondentem, który znajduje się w stolicy, w samym centrum wydarzeń. Jacku słyszysz mnie?

– Tak, jeszcze cię słyszę!

– Jacku, powiedz nam jak wygląda sytuacja tam na miejscu.

Na ekranie telewizora pojawił się reporter ubrany w kamizelkę kuloodporną z napisem PRESS, na głowie miał niedopasowany, za duży hełm.

– To jest bardzo dobre pytanie. Sto metrów za mną znajduje się strefa śmierci. Wojsko i policja prywatna nie wpuszcza nikogo za tą barykadę. W północnych dzielnicach miasta trwają podobno masowe egzekucje, ale nie są to potwierdzone wiadomości. Nie potwierdzono również doniesień o użyciu broni chemicznej. Nadal nie jest znana tożsamość napastników. Rozmawiałem z rzecznikiem prasowym Ministra Spraw Wewnętrznych – jak dotąd żadne ugrupowanie terrorystyczne nie przyznało się do przeprowadzenia zmasowanych ataków na terenie całego kraju, choć pojawiły się głosy o możliwych powiązaniach napastników ze skrajnym ruchem religijnym pochodzącym z terenów dawnej Ukrainy. Dziś cały kraj, i chyba cały świat zadaje sobie jedno pytanie – kto stoi za atakiem na nasz kraj i na wolny świat, kto stoi za atakiem na nasz styl życia i nasze wartości.

– Dziękuję Jacku. Uważaj na siebie. Będziemy dla Państwa zbierać informacje i dowiadywać się jaka groźba wisi nad nami wszystkimi. Nie ugniemy się w dostarczaniu prawdy, i relacjonowaniu tych tragicznych wydarzeń, jakie stały się naszym udziałem Dziś chyba znowu wszyscy jesteśmy razem. Znikają podziały, a wraca poczucie wspólnoty. Nie myślałem nigdy, ze będę musiał to powiedzieć przed kamerą: niech Bóg ma nas wszystkich w opiece.

 

***

 

– Wiesz Pan co się tam dzieje? – spytał mnie mój wybawiciel, gość koło pięćdziesiątki z idealną tonsurą na posiwiałej głowie.

– Nie mam pojęcia. Biegają po mieście i strzelają! Zabijają ludzi, na to przynajmniej wygląda. Nie mam pojęcia. – byłem przerażony.

– Jeszcze pół godziny temu w radiu mówili, że to atak na naszą wolność. Na nasz styl życia, ale nic więcej. W sensie orędzie było, prezydenckie. – powiedział drugi, tymczasowy lokator piwnicy, chudzielec w różowym t-shircie.

– Jasna cholera. Stan wojenny pamiętam. Ale takich jaj wtedy aż nie było. – zagłowił się gość z tonsurą.

– No takich chyba nie było wtedy. – potwierdziłem.

– Ale czego oni chcą? – spytał chudzielec.

– Nie mam pojęcia, naprawdę, słyszałem tylko, że zanim zabiją zadają pytanie.

– Pytanie?

– Tak, zaraz, jakie to pytanie… ah tak! Pytają „czy wierzysz?”.

– Czy wierzę? – spytał chudzielec.

– Tak.

– Ale w co? – spytał gość z tonsurą.

– Nie wiem.

W tym momencie rozległy się uderzenia kolbą w drzwi. Krzyki. Byłem przerażony. W końcu, po jakichś dwudziestu minutach drzwi zostały wyważone, odgłos ciężkich wojskowych buciorów rozległ się na schodach. Do pomieszczenia weszli uzbrojeni i zamaskowani ludzie. Moje spodnie zrobiły się w jednej chwili mokre od moczu. Ci ludzie weszli do środka i przyglądali się nam przez dłuższą chwilę. Na szyi miałem zawieszony medalik z Matką Boską, który przykuł uwagę jednego z nich.

 

***

Półżywy człowiek w zakrwawionej koszuli trzymał przy głowie brudny opatrunek, siedział na krawężniku. Korespondent telewizji był już przy nim. Przerażony mężczyzna mówił do kamery.

– Wiara, wiara – pytają o to! Powiedziałem im, że nie wierzę! Nie zabili mnie, dostałem tylko kolbą przez łeb. Nie wiem kim są. Widziałem wśród nich murzyna. To chyba jacyś islamiści. Nie wiem. Dostałem coś od nich, ale chyba zgubiłem.

– Udało się Panu przeżyć. Co Pan teraz czuje? – spytał beznamiętnie reporter.

– Co czuję. Boże! Dostałem drugie życie! Drugie życie!

 

***

 

Moje mokre od moczu spodnie kleiły się do nóg. Stałem w kałuży własnych sików, a w głowie krążyły tysiące myśli. Życie nie przeleciało mi jednak przed oczami. Terroryści otoczyli naszą trójkę. Chcieli zadać pytanie.

 

***

 

Wystąpienie przywódcy terrorystów zostało przesłane do telewizji w nocy, i było później transmitowane praktycznie non stop.  Trwało około trzech minut i niewiele wyjaśniało. Była w nim mowa o oddzielaniu ziarna od plew, o substancji przenikającej wszechświat, o przyspieszeniu procesu ewolucji i reinkarnacji oraz o pojednaniu wszystkich ludzi na całym świecie. Tylko jak do cholery można pojednać wszystkich ludzi na całym świecie rozstrzeliwując ich?  Zamaskowany mężczyzna przemawiał na tle czarnobiałego zdjęcia jakiejś kobiety. Zdjęcie wyglądało na XIX-wieczne, było przyobleczone czarnym kirem. Po prawej i lewej stronie przywódcy siedzieli ludzie z w czarnych szatach z nadrukowanym napisem „1875”

 

***

 

– Witajcie! – terrorysta zwrócił się do mnie, człowieka z tonsurą i gościa w różowym t-shircie.

– Chcemy zadać wam pytanie. Czy wierzycie?

Terroryści wymierzyli broń prosto w nas. Moje serce znalazło się w gardle.

 

***

 

Pół roku wcześniej. Terytorium byłej Ukrainy, opuszczony magazyn broni położony 4 km od miasta Dnipro.

 

Zamaskowany mężczyzna w długiej białej szacie wszedł na scenę, w ręku trzymał czarną książkę, ze złotą inkrustacją naniesioną na okładkę. Spod kominiarki wystawała mu długa siwa broda. Zgromadzony przed nim tłum siedział na podłodze. Większa część słuchaczy miała na sobie wojskowe ubrania i broń w ręku. Antyprorok stanął przed nimi i wypowiedział do mikrofonu credo. Jego głos był szorstki, pobrzmiewało w nim poczucie wyższości, przemieszane z udawaną troską.

– Wieczność kosmosu i natury – Absolut. Karma i ewolucja poprzez reinkarnację. Jedność wszystkich religii.

Tłum uzbrojonych wiernych powtarzał w religijnym uniesieniu.

– Wieczność kosmosu i natury! Absolut! Karma i ewolucja poprzez reinkarnację. Jedność wszystkich religii!

Powtórzono to jeszcze siedemdziesiąt sześć razy.  Za każdym razem z coraz większą egzaltacją. Niektórzy ze zgromadzonych mdleli. Antyprorok zszedł ze sceny. Zgasło światło. Na sali rozległ się gwar rozmów i płacz. Światło zapaliło się ponownie, a na scenie było już ustawione zdjęcie jakiejś kobiety. Wyglądało na XIX-wieczne, był przez nie przewieszony czarny kir. Ktoś odegrał na gitarze utwór, o wschodnim, azjatyckim brzmieniu. Tekst piosenki był bardzo optymistyczny. Wszyscy odłożyli na moment broń i trzymali się za ręce.  Gdy piosenka się skończyła, Antyprorok ponownie wszedł na scenę i stanął obok zdjęcia. Zapadła długa cisza, po której Antyprorok zabrał głos, jakby zwracał się do zdjęcia kobiety.

– Ty Heleno. Oświeciłaś nas. Twoje ostatnie słowa: „Utrzymajcie ciągłość linii! Nie pozwólcie, by moje ostatnie wcielenie okazało się klęską.”, to był Twój testament dla Twych dzieci. Dla nas.

Wszyscy zgromadzeni kiwali potwierdzająco głowami. Antyprorok spojrzał na tłum również kiwając głową, po czym ponownie spojrzał na wizerunek kobiety.

– Zostawiłaś po sobie dwunastu uczniów. W sierpniu 1890 stworzyłaś wewnętrzny krąg. Im powierzyłaś testament. Z nimi zostało twoje przesłanie, które dotarło do naszych czasów i spłynęło na nasze jestestwa niczym życiodajny deszcz. Przesłanie prawdy, pokoju i dialogu między religiami. Ekumeniczne przesłanie miłości. Wypełnimy testament. Nie powiedziałaś w jaki sposób mamy to zrobić, zostawiłaś nam wybór ścieżki. My właśnie dokonaliśmy wyboru i szkoliliśmy się aby wcielić go w życie. Dziękuję wam Bracia i Siostry za tak liczne przybycie do tego domu. Jesteście wszyscy niczym Ammonios Sakkas – winniście być zwani Theodidaktos, czyli nauczani przez Boga.

– Powtórz Antyproroku co mamy czynić! – rozległ się okrzyk spośród tłumu.

– Tak Bracie. Powtórzę. Wyjdźcie do nich, wyjdźcie do nich wszystkich. Sprawdźcie kto jest blisko Absolutu. Zadawajcie proste pytania, rozpoznacie swoich. Pytajcie ich czy wierzą. Wiara i jej brak są równoznaczne, uzupełniają się, stykają. Człowiek pasujący do Nowego Wzorca Etyki nie może być letni. Dlatego ci którzy wierzą, bądź nie wierzą, zostaną  zatrzymani przy aktualnym życiu. Każda inna odpowiedź niż „tak – wierzę”, „nie – nie wierzę”, musi zostać nagrodzona pod postacią przyspieszenia procesu ewolucji, poprzez reinkarnację. Przyspieszajcie ewolucję uciekających – brak odwagi aby stanąć w prawdzie, musi mieć konsekwencje. Jednak gdy kto zamknie przed wami drzwi, otwórzcie je, pytajcie i nauczajcie. Każde jestestwo musi zostać nauczone wiary w jeden Absolut. Taka nauczka będzie zapamiętana w kolejnym wcieleniu, i w ten sposób utworzymy istotę zdolną dopasować się do Nowego Wzorca Etyki, wspólnego dla całej ludzkości. Łączność narodów, ras i religii.

– Ojcze, Antyproroku! – kobieta ubrana w mundur z maskowaniem typu multicam wyrwała się z tłumu i podbiegła pod scenę.

– Tak siostro, pytaj.

– Czy zabijanie nie jest złe?

Na sali rozległ się śmiech. Antyprorok uciszył emocje.

– Zaprawdę jedno zbłąkane jestestwo jest w stanie przyprowadzić do Prawdy więcej bytów niż ktokolwiek inny. Nie śmiejcie się ze swej siostry. Nie wyzbyła się przekonań wynikających ze Starego Wzorca Etyki. Z wielką chęcią odpowiem na twe pytanie Siostro! Otóż my nie zabijamy – my sprawiamy, że istota rodzi się dla nowego, doskonalszego życia. Tyle i tylko tyle. Na zakończenie spotkania muszę zadać pytanie – czy ktoś filmował uroczystość?

Nikt z tłumu się nie odezwał. Tylko głupiec zaryzykowałby nagrywanie. Każdy wchodzący

i wychodzący z zebrania był dokładnie przeszukiwany przez osobistych gwardzistów Antyproroka.

– Pamiętajcie – jedność wszystkich religii jest możliwa – wybierzcie tych, którzy wierzą i tych którzy nie wierzą – oni stworzą tkankę dla Nowego Świata. Skoro w umyśle istnieje pojęcie rzeczy najdoskonalszej, to musi ona istnieć realnie – taką rzeczą jest właśnie jedność całej ludzkości pod jednym sztandarem. Zacznijmy więc dzieło. Ruszajcie do swoich sotni! Niechaj każdy z was spyta również w sercu siebie samego: czy wierzę?

 

***

 

– Tak wierzę! – wykrzyczałem z zamkniętymi oczami.

– Ja też, ja też! Wierzę! – krzyczał człowiek z tonsurą, który padł błagalnie na kolana, poczym wybuchł płaczem.

– Wierzę. – wypowiedział spokojnie ten w t-shircie. Cały czas miałem zamknięte oczy. Zapadła cisza, przerwana po kilkunastu sekundach.

– Vlad, masz materiały? – spytał terrorysta swojego kompana.

– Tak, w plecaku. – odpowiedział Vlad.

– Przepraszamy za tak surową, nietypową metodę nauczania. – terrorysta roześmiał się ciepło, po czym podszedł do mnie i położył mi rękę na ramieniu – Czy macie chwilę aby porozmawiać o jedności wszystkich religii, swoim jestestwie i o tworzeniu tkanki Nowego Wzorca Etyki?

Otworzyłem oczy. Terrorysta zdjął kominiarkę. Skrywała twarz człowieka z zadbanym zarostem, koło trzydziestki. Uśmiechał się do mnie tak jakbym był jego najlepszym, znanym od lat przyjacielem.

A przecież kilkadziesiąt sekund temu był gotowy mnie zabić.

– Ja, ja… – odważyłem się otworzyć usta.

– Tak Bracie? – spytał terrorysta, z wyczuwalną troską w głosie.

– Ja nie mam czasu, idę do pracy. – wypowiedziałem szybko i cicho piskliwym głosem, zaś terrorysta ze zrozumieniem pokiwał głową.

– Zostawimy więc materiały. Vlad, rozdaj panom ulotki i czasopisma.

– Dziękuję. – odpowiedziałem.

– To ja dziękuję.

Facet w kominiarce wręczył nam kolorowe ulotki i czasopisma, potem wszyscy terroryści obrócili się na piętach i wyszli z piwnicy.

 

***

Dowództwo czwartej sotni Blawatskaya Hope Internacional znajdowało się w podziemiach opuszczonego szpitala psychiatrycznego nieopodal stolicy. Przy telefonie satelitarnym siedziała kobieta i dwóch mężczyzn. Kobieta rozmawiała przez telefon, jeden z mężczyzn notował, drugi siedział i palił papierosa.

– 56% uciekających, 27% wierzących, 2% niewierzących, inni – 15%. Przyspieszono ewolucję 3548 jestestw, ewolucja 164 nie jest pewna. Dziękuję Bracie! – kobieta odłożyła słuchawkę i głęboko odetchnęła.

– Mamy statystki ze wszystkich miast powyżej 100 000 mieszkańców. Brawo. – powiedział gość z papierosem.

– Trzeba to jak najszybciej przesłać do biura Antyproroka!

– I opublikować.

– Tak, jak najszybciej.

– Jak najszybciej.

 

***

Włączyłem telewizor.

-… przy ogólnej słabości państwa i jego służb, które de facto zostały zlikwidowane, więc nie ma mowy o stabilizacji. Staliśmy się ofiarą tego nowego porządku. Doszło do fragmentaryzacji państwa, oddania odpowiedzialności za bezpieczeństwo w ręce prywatne, i daje to właśnie owoce w postaci podobnej akcji, jaka ma miejsce na naszym terytorium. I tutaj powstaje również pytanie w jaki sposób nasze służby monitorowały to co się dzieje za naszą wschodnią granicą. Utworzenie 4 lata temu Żółtej Strefy, swoistego kordonu sanitarnego oddzielającego nas od anarchii i chaosu na wschodzie było dobrym pomysłem, ale niestety nie sprawdził się on w praktyce.

– Co Pan przez to rozumie? – redaktor dopytywał gościa porannego wydania programu „Porannego przeglądu”.

– Rozumiem przez to, że przez Żółtą Strefę można przewozić narkotyki, broń i amunicję. To wszystko tylko kwestia odpowiednio wysokiej łapówki. Strefa jest nieszczelna. Należałoby…

– Przepraszam, ale muszę Panu przerwać! Mamy najświeższe informacje! W rękach terrorystów znalazł się gmach banku centralnego. Oddziały wojska otoczyły budynek i ewakuują ludność cywilną z przyległych rejonów.

W tym momencie do studia weszło dwóch żandarmów. Redaktor wstał od stołu, i zaplątał się przy okazji w kable, prawie się wywracając. Żandarmi powiedzieli coś redaktorowi, nie było słychać co dokładnie.

– Na dole? – spytał redaktor. Tylko tyle było słychać. Potem rozległ się przytłumiony odgłos wystrzałów. Dwa wybuchy, kamera zatrzęsła się. Redaktor i gość programu wybiegli ze studia z żandarmami. Jeszcze przez chwilę oglądałem obraz z pustego studia. Po kilku minutach program został przerwany. Stacja nigdy nie zaczęła nadawać ponownie. Przynajmniej nie w taki sposób jak dawniej. Zmieniła się natura programów. Ich ton stał się bardziej pojednawczy, zrywał ze Starym Wzorcem Etyki.

 

***

Rozstałem się z żoną. Nie było to trudne w nowej rzeczywistości. Na sąsiednim osiedlu podobno ktoś jeszcze tworzy starą tkankę, usilnie się broni przed przyjęciem Prawdy. Konstytucja gwarantuje wolność wyznania, ale dlaczego wyznanie nie mogłoby być tylko jedno? Ja jestem już przekonany. Być może pomogę w likwidacji tego ostatniego gniazda na starym osiedlu. W mojej okolicy prawie każdy uznał Absolut, uznał Prawdę. W pracy nastroje są bardzo dobre. Miałem przedwczoraj urodziny, dostałem książkę. Bardzo ciekawa. To interesujące ile błędnych przekonań zostaje nam wdrukowanych w ciągu naszego krótkiego życia. Moja była żona wyjechała do stolicy. Jej wybór. Może zostanie jej tam zadane pytanie. Może gdyby zaznała szoku miłości ze strony Braci i Sióstr, jej podejście do rzeczywistości stało by się bardziej pojednawcze, bardziej pełne miłości.