Władek Niejadek i jego śmierć

Był raz sobie morderca, który gotował ofiarom ich ulubione potrawy. Czasem robił to z zaskoczenia: człowiek schodził do kuchni po przekąskę, a tam czekał nań zastawiony stół. Czasem ludzie czuli zapach i podążali za nim, by wpaść w pułapkę. Czasem też, gdy okoliczności były niesprzyjające, morderca bił ofiary do nieprzytomności, związywał, a dopiero potem brał się do gotowania. Wyobraźcie sobie, że odzyskujecie przytomność pod wpływem aromatu pizzy albo dźwięku skwierczącego oleju. Otwieracie oczy, a przed wami stoi on, z wielkim tasakiem w garści.

Nazywali go różnie. Krwawy Kucharz, Jasiu Smakosz, Łasuch Rozpruwacz, Pyszna Śmierć, Pan Otwórz Się. Sam kazał zwracać się do siebie „szefie”.

Nikt nie potrafił powiedzieć, skąd morderca zna upodobania swoich ofiar. W przypadku komisarza Dębskiego nie była to żadna tajemnica; wszyscy wiedzieli, iż gruby policjant uwielbiał zwykłą kiełbasę, jednak musiała być ona przysmażona w dokładnie określony sposób, który znała tylko jego żona. Kiedy nieszczęśniczka – nieświadoma jeszcze swojego świeżo upieczonego wdowieństwa – znalazła w kuchni trupa, na talerzu leżała kiełbasa przyrządzona tak, jak lubił mąż-nieboszczyk. Zeznała to detektywom. Media jednak nie wnikały w detale. Lubił kiełbasę? To dostał kiełbasę!

Legenda rosła, a kolejne osoby umierały. Miłośnik spaghetti zmarł z twarzą w sosie carbonara. Dziewczyna mająca słabość do krewetek została znaleziona obok półmiska z owocami morza. Dwunastoletni Piotr wyzionął ducha w towarzystwie pięciu podwójnych hamburgerów z sosem czosnkowym. Stary Nowak zastygł ze wzrokiem utkwionym w schabowym podanym z młodymi ziemniakami i kapustą.

Doprowadziło to do tego, że w krainie, o której mowa w opowieści, nikt nie chciał zdradzić, co najbardziej lubi. Poruszanie tematu ulubionych potraw było odbierane jako wielkie faux pas. Matki pytające dzieci, co chciałaby na obiad, uzyskiwały tylko odpowiedź: „obojętnie”. W sklepach ludzie patrzyli na siebie nieufnie. Zasłaniali twarze szalikami i pochylali kapelusze, by nikt nie odkrył ich tożsamości, a przede wszystkim – kulinarnych upodobań.

Oczywiście policja przesłuchała wszystkich kucharzy, ale nawet po aresztowaniu kilku podejrzanych, morderca folgował sobie aż miło. Do czasu.  

Widzicie, nawet zabójcy potrzebują towarzystwa i uznania. W jednej krainie nie ma jednak miejsca dla dwóch kilerów. Dlatego spotykają się ze sobą rzadko i zazwyczaj w kameralnym, dwuosobowym gronie. Za sąsiednimi górami, sąsiednimi lasami i sąsiednimi rzekami grasował niejaki Tomcio Pazur, który odcinał ofiarom paznokcie, w zamian pozostawiając swoje własne. On i nasz Krwawy Kucharz (jak go spotkacie, pamiętajcie, by mówić doń „szefie”) spotkali się w gospodzie na rozstaju dróg.

I ja tam byłem, ale to zupełnie inna historia. Skupmy się na Jasiu Smakoszu.

Był to mężczyzna wysoki, szczupły, o delikatnych dłoniach. Miał wiecznie rumiane policzki, na których pojawiały się figlarne dołeczki, kiedy opowiadał o wypruwaniu flaków. Oczy przypominały studnie ciemności, nie chcielibyście w nie spojrzeć.

Tomcio Pazur to obrzydliwy grubas, ale jego los nie interesuje nas tak bardzo. Szkoda zajmować się okropnościami, skoro można zrozumieć, dlaczego w życiu Krwawego Kucharza pojawił się Władek Niejadek.

Rozmowa była długa i pełna okrutnych szczegółów. Gdzieś między kolejnymi piwami Łasuch Rozpruwacz zaczął się zwierzać, że jego robota staje się zbyt łatwa, a pasja zabijania nie cieszy jak dawniej. Po paru następnych kuflach Tomcio Pazur wpadł na pomysł, jak może tchnąć w przyjaciela trochę optymizmu. Nie wiedział, że sprowadza na niego przekleństwo, które będzie trwało latami.

– Szefie – powiedział, bo zabójcy mają do siebie więcej szacunku niż normalni zjadacze chleba do innych ludzi. – Wiem, że zdobywanie wiedzy o czyichś upodobaniach jedzeniowych to tajemnica zawodowa…

– Nie od razu zawodowa – zaoponował Krwawy Kucharz. – To tylko hobby.

– Tajemnica pozostaje tajemnicą. Ale nie trzeba jej znać, by wiedzieć pewną rzecz.

– Co takiego?

– Łatwo zadowolić kogoś, kto zadeklarował się w sprawie ulubionego jedzenia.

– Niektórzy sami nie potrafią stwierdzić, co lubią najbardziej, ale ja umiem to wydobyć. To tkwi głęboko w nich.

– A jeśli ktoś nie lubi jedzenia? – podpuszczał dalej Tomcio Pazur. – Co zrobiłbyś z taką osobą?

– Każdy coś lubi. Niektórzy są bardzo wybredni, ale…

– Żadnych ale! Mam dla ciebie znakomity cel. Musisz zabić go tak, jak robisz to z innymi. Przygotować jego ulubioną potrawę, a potem… – Tomcio Pazur wykonał kilka gestów, które sugerują patroszenie. – Cały haczyk w tym, że on nie lubi jeść. Mówią na niego: Władek Niejadek.

– Władek Niejadek? – zdziwił się Jasiu Smakosz. – Brzmi jak postać z bajki.

– Ha! Bo jego niechęć do jedzenia jest tak niesłychana, że aż fantastyczna. Ale przekonaj się sam. Za rok o tej samej porze powiesz mi, co z tego wyszło. I mam nadzieję, że będzie dużo flaków, wyrywanych serc, wypruwanych tętnic i wyłupianych oczu.

– Też mam taką nadzieję – powiedział Krwawy Kucharz i na tym zakończyli temat.

Następnego dnia nasz bohater (choć to trochę niefortunne określenie dla seryjnego mordercy) obudził się skacowany, a w jego głowie pulsowało jedno imię: Władek Niejadek. Przyjaciel zostawił mu przyjemność odnalezienia tego delikwenta, więc Pan Otwórz Się bezzwłocznie rozpoczął poszukiwania. Trop doprowadził go do małego miasteczka nad górskim jeziorem. Tam też znajdował się dom Władka Niejadka.

Morderca do każdej sprawy przygotowywał się starannie. Trudno dla niego o większy dyshonor niż przyrządzenie potrawy zajmującej drugie miejsce na podium ulubionych. Parę razy o włos otarł się o taki błąd, ale intuicja zawsze w porę ostrzegała, podpowiadając na przykład: ten typ wygląda na miłośnika mięsa, a nade wszystko przedkłada jagnięcinę. Kiedy Krwawy Kucharz zobaczył Władka Niejadka, intuicja zamilkła.

Władek był chłopcem co najwyżej dziesięcioletnim i – jak nietrudno się domyślić po przezwisku – chudym. Włosy miał półdługie, ciemne, wiecznie skołtunione. Z oczu biła zwierzęca dzikość. Po krótkich obserwacjach morderca zorientował się, że chłopiec stanowi typ pozbawionego kolegów samoluba. Po dłuższych obserwacjach musiał przyznać nawet więcej: Władek to najbardziej egoistyczne dziecko jakie można sobie wyobrazić, a ilość jego przyjaciół właściwie należałoby wyrazić liczbą ujemną – choć w sumie szkoda się tym kłopotać, bo dzieciak codziennie przysparzał sobie nowych wrogów.

Jego ojciec był gruby i brał łapówki, matka była zgrabna i kupczyła ciałem. Nie osądzajmy jednak nikogo za rodzinę, jej się nie wybiera.

Krwawy Kucharz przyjrzał się codziennemu menu chłopca. Dobór potraw (potraw? litości! papierowa owsianka, czerstwy chleb, ziemniaki i przemielone mięso najgorszej klasy – to można nazwać potrawami?!) wołał o pomstę do nieba. Morderca miał ochotę wyjąć tasak i zakończyć sprawę natychmiast. Ale gdzie byłby w tym styl? Gdzie budowana latami renoma? Każdy prostak potrafi zmasakrować dziesięciolatka. Potrzeba jednak kulinarnego geniusza, by wcześniej dzieciaka nakarmić. A właściwie – podsycić jego apetyt. Jasiu Smakosz miał zasadę, że pozwalał ofiarom co najwyżej skosztować potrawy. Chciał, by umierały z cieknącą z ust ślinką; chciał, by skręcał je głód; chciał, by czuły smak życia uciekający wraz z każdym wycinanym z ich ciał organem.

Trudno powiedzieć, że Władek Niejadek cokolwiek jadł. On raczej przyjmował substancje odżywcze do swojego organizmu, by mieć siłę na kolejny dzień psucia wszystkim humoru i przysparzania sobie nowych wrogów. Morderca przez kilka dni prowadził rozeznanie, ale nie wyciągnął zbyt wielu wniosków, poza jednym: wszystkim żyłoby się lepiej, gdyby chłopiec umarł.

Pewnego dnia wparował do domu Władka.

– Jak możesz to jeść?! – zawołał, wywracając talerz z owsianką. – To nawet nie jest ohydne. To w ogóle nie ma smaku!

Niezapowiedziana wizyta nie tyle zdziwiła, co zaciekawiła chłopca.

– Kim pan jest?

– Mów do mnie: szefie.

– Kim pan jest, szefie?

Krwawy Kucharz ochłonął. Podniósł talerz z podłogi, po czym usiadł przy stole naprzeciwko dziesięciolatka.

– Jestem twoim zabójcą – powiedział.

– Zaraz, zaraz. Czy pan jest Łasuchem Rozpruwaczem?

– Nie nazywaj mnie tak, gówniarzu! – zagrzmiał Łasuch Rozpruwacz.

– Myślałem, że jest pan grubszy.

– Szefie.

– Co?

– Mów do mnie: szefie.

– Myślałem, że jest pan grubszy, szefie.

Paskudny dzieciak, przyznajcie. Komu z nas nie otworzyłby się nóż w kieszeni, niech pierwszy rzuci owsianką.

– Nie może mnie pan zabić, szefie – mówił dalej Władek Niejadek. – Bo najpierw musiałby mi pan zrobić ulubioną potrawę. Problem w tym, że ja nic nie lubię.

– I w tej właśnie sprawie przychodzę. Chcę zrozumieć, skąd twój wstręt do jedzenia.

– Nie wiem. Po prostu nie lubię i już.

– Zatem proponuję ci układ. Przez rok będę ci sprowadzał smakołyki z całego świata. Będę przyrządzał potrawy, o jakich marzą królowie. Opracuję przepisy, o które mogłyby się toczyć wojny. A ty, po roku, a dokładniej po roku bez tygodnia, powiesz mi, co ci najbardziej smakuje. Wtedy cię zabiję.

– Mam lepszy pomysł – odparł Władek Niejadek. – Może pan sobie darować, szefie. Niczego nie polubię.

– Zatem mogę cię zabić. Codziennie jadasz te same paprochy. – Morderca wskazał na resztki owsianki rozlane po podłodze. – Łatwo będzie przekonać wszystkich, że to twoja ulubiona potrawa. Nie stracę przy tym reputacji, a o jedynym wyjątku, o moim jedynym oszustwie, będziemy wiedzieli tylko my dwaj. Ja nikomu nie powiem. A ty… Wiesz, jak rozmowni są ludzie, którym wyjmie się jelita?

Władek zbladł, bo nie wiedział, podejrzewał jednak, że nie bardzo.

– Jesteś tylko małym chłopcem – stwierdził Krwawy Kucharz, pozwalając sobie na triumfalny uśmieszek. – W dodatku wrednym chłopcem. Wszyscy ucieszyliby się, gdyby cię zabrakło. Ale pozwól, że opowiem ci pewną historię. Żył sobie chłopiec, powiedzmy w twoim wieku. Rodzice karmili go okropnymi rzeczami. Mrożonkami, konserwami z puszki, fast foodami. Samym syfem. Dzieciak miał tego dość, więc zaczął samodzielnie przyrządzać jedzenie. Robił to jednak w tajemnicy. Po paru latach ugotował obiad dla rodziców. Zeszli do kuchni zaskoczeni nieziemskim zapachem. Pozwolił im skosztować. A potem ich zabił. Bo smakowała mu krew przesycona apetytem. To straszna historia, prawda?

– Pan był tym chłopcem?

– Ja? – Morderca wybuchnął śmiechem. – Gdzież tam! Byłem grzecznym dzieckiem, a potem studiowałem sztuki kulinarne w najdalszych zakątkach świata. Tamten chłopiec to bajka.

Wstał i zaczął przechadzać się po kuchni. W pewnym momencie pochylił się nad stojakiem z nożami, gładząc w zamyśleniu podbródek. Władek Niejadek zerwał się do ucieczki. Noże śmignęły w powietrzu i przyszpiliły ubranie chłopca do ściany.

– Wiem, że zazdrościsz innym tego, że mogą delektować się smakiem jedzenia – powiedział Pan Otwórz Się. – Dlatego jesteś takim wrednym stworzeniem. Piszesz się na moją propozycję? Wiem, że rok życia to niedużo i że wciąż jesteś dzieckiem. Ale będziesz mógł skosztować przysmaków, o których się nawet filozofom nie śniło.

Co Władek mógł zrobić? Splunęli sobie w ręce i przypieczętowali umowę.

Morderca nie tracił czasu. Jeszcze tego samego ranka poszedł do najbliższego spożywczego, kupił składniki do jajecznicy swojego pomysłu, po czym przyrządził ją chłopcu na śniadanie. Władek Niejadek mieszał żółtą papkę na talerzu, do ust brał niewiele. Jajecznica była naprawdę niezła: przyrządzona na parze, z dużą ilością masła, obranymi ze skórki pomidorami i młodymi pieczarkami.

– I co? – zapytał w końcu zniecierpliwiony zabójca. – Smaczne?

– Tak samo jak owsianka. Nie widzę różnicy.

Pyszna Śmierć nie odpuścił. Każdego dnia ponawiał próbę, przychodząc do domu chłopca, kiedy nie było jego rodziców (odsunął pokusę zabicia grubasa i dziwki). Wynajął nawet w pobliżu mieszkanie, sąsiadom przedstawiając się jako pisarz horrorów. Tam gotował potrawy, które wymagały więcej czasu. Po pierwszym miesiącu nie uzyskał żadnych efektów. Gdyby zaserwować Władkowi zdatne do spożycia błoto, zjadłby je z takim samym smakiem jak kaczkę w pomarańczach.

Z desperacji podszedł do sprawy naukowo. Sprawdził zmysł smaku chłopca, podając mu kolejno: sól, cukier, wódkę, cytrynę i glutaminian sodu. Receptory działały bez zarzutu. Podobnie z powonieniem.

W następnych miesiącach Krwawy Kucharz musiał wybierać się w dalekie podróże, by sprowadzać chłopcu egzotyczne specjały. Przywiózł wyjątkowo delikatne mięso nietoperza z Krainy Zwiędłych Kwiatów i podał je w miodowym sosie z dodatkiem jadalnego żwiru z Wysp Strusich. Chłopak myślał, że to kurczak. Smocze jaja przyrządzone na miękko z dodatkiem pikantnego majonezu go nie poruszyły. Podobnie wołowe steki w sosie opartym na przyprawach z Dalekiego Południa. Zupa z wieloryba zrobiła takie samo wrażenie jak orzechy G’ha nadziane farszem (z męczennicą i innymi owocami, na które brakuje słów w naszym języku) – czyli żadne. Mordercy powoli brakło krain, z których mógłby czerpać inspirację. W końcu czas dobiegł końca. Zostały zaledwie dwa dni do spotkania z Tomciem Pazurem.

– Naprawdę nic ci nie smakowało? – zapytał chłopca. – Nie miałeś ani trochę przyjemności z jedzenia?

– Mógłbym pana okłamać, szefie, ale nie. Może mnie pan zabić, jeśli tak trzeba.

Nasz bohater tylko pokręcił głową. Zostawił chłopca i pojechał na spotkanie w gospodzie na rozstaju dróg. Gdy w końcu wyszedł temat wyzwania rzuconego rok wcześniej, Jasiu Smakosz spochmurniał.

– To jakiś szatan – powiedział. – Nie mogłem go zabić. Temu chłopcu nic nie smakuje. Poświęciłem rok…

– Rok? – przerwał Tomcio Pazur. – I nie odpuściłeś? Ani nie oszukałeś?

– Nie, bo…

– Słuchaj, szefie. Należy ci się za to ogromny szacunek. Większe wrażenie wywarł na mnie twój upór i honor, które nie pozwoliły ci jeszcze zabić gówniarza. Jak opowiem o tym naszym kolegom po fachu także będą pełni podziwu.

– Mnie to nie cieszy ani nie napawa dumą. Przeciwnie. Nie chcę żyć w świecie, w którym dla zdrowego, przynajmniej fizycznie, dziecka nie ma żadnej smacznej rzeczy.

– Oho, ktoś tu polubił dzieciaka?

– Nie. Mały jest okropny. Parę razy miałem go już na końcu tasaka, ale… To nie mój styl.

– Odpuść sobie, szefie. Wszyscy myślą, że kopnąłeś w kalendarz. Zabij sobie parę innych osób, to ci dobrze zrobi. Nie przejmuj się dzieciakiem. To nie twoja wina, że z nim jest coś nie tak.

Krwawy Kucharz mruknął coś w odpowiedzi. Następnego dnia udał się do miasteczka nad górskim jeziorem. Władek Niejadek był cały w strachu.

– Czy teraz mnie pan zabije? – zapytał. – Szefie?

– Nie. To nie mój styl. Żyj sobie w spokoju. Ale pamiętaj, że któregoś dnia wrócę i będzie na ciebie czekało danie, którego zapach niemal pozbawi cię zmysłów. Pozwolę ci skosztować, wziąć kęs, może dwa w nagrodę. Dopiero wtedy cię zabiję.

Po tych słowach odszedł. Na długie lata zniknął ze znanych nam krain, zapuszczając się na krańce świata, a nawet poza jego granice. Było tak, jak Tomcio Pazur mówił – wszyscy uznali, że Łasuch Rozpruwacz umarł. Mordercy to też ludzie, mogą zginąć w wypadku samochodowym albo od ukąszenia pająka.

Minęły lata, nim Krwawy Kucharz powrócił: nie dość że cały i zdrowy, to na dodatek potężniejszy. Nikt nie wie, jak mroczne nauki zgłębiał daleko za miejscami, w których rośnie pieprz, diabły mówią dobranoc, a wody mórz i oceanów opuszczają świat. Jego nadejściu towarzyszyły okropne burze z piorunami, gorszych nie pamiętali nawet najstarsi górale.

Władek Niejadek (który dorósł i tylko garstka ludzi wciąż tak go nazywała, choć głównie w myślach) nie spodziewał się, że jego prześladowca wróci. Traktował go jako koszmar z dzieciństwa. W końcu nigdy nie puścił pary z ust, żeby nie ściągnąć na siebie gniewu „szefa”.

Jego wredna natura ewoluowała. Chłopiec stał się młodzieńcem, a wredne dokuczanie – podłymi intrygami. Nie mieszkał już w miasteczku nad górskim jeziorem, lecz studiował na uniwersytecie nieopodal wielkiej równiny. Tam znalazł go Jasiu Smakosz.

W trakcie nieziemskiej burzy włamał się do uczelnianego laboratorium i tam – łącząc naukę z magią – przyrządził potrawę, która skusiłaby diabła, a może nawet tych po drugiej stronie barykady. Opary rozniosły się szybami wentylacyjnymi po całym campusie. Rzesze studentów i wykładowców niczym zombie ruszyły w stronę źródła zapachu. Szli w strugach deszczu, gromy wybijały im rytm, a pioruny rozświetlały drogę. Krwawy Kucharz unieruchomił ich wszystkich paroma zaklęciami.

Jednej osoby zapach nie poruszył – dobrze wiemy, o kogo chodzi.

Pan Otwórz Się wkroczył do pokoju Władka, niosąc talerz przykryty srebrną pokrywą. Młodzieniec zamknął laptopa, w którym knuł swoje intrygi. Widok dawnego prześladowcy wywołał na jego twarzy dziwne przemieszanie ulgi, strachu, irytacji i zaciekawienia.

– Zapach poruszył wszystkich – powiedział Krwawy Kucharz, kładąc talerz przez Władkiem Niejadkiem. – Oprócz ciebie. Zobaczymy, jak twardy jesteś. Skosztuj.

Trudno opisać potrawę, która kryła się pod srebrną pokrywą. Wyobraźcie sobie to, co najlepsze w tradycyjnej, swojskiej kuchni, takiej od babci. Dodajcie do tego pierwiastek egzotyki, po czym zmieszajcie z najnowszymi osiągnięciami gastronomii molekularnej i pizzą. Całość polejcie sosem z czarnej magii, nie żałujcie go.

Danie zmieniało się w oczach. Nie sposób stwierdzić, czy zapach był słodki czy ostry. Chwilami potrawa przypominała gulasz, by zaraz potem stać się kotletem, który nagle przyobleka się w kokon tortilli, a na koniec wykluwa się jako motyl nadziany najlepszymi ziołami i warzywami. Konsystencja nie chciała się sprecyzować, kolor także był kapryśny niczym księżniczka grymasząca na zabójcę smoka. Potrawa żyła własnym życiem, a życie to zostało powołane tylko w jednym celu, w celu wołania: zjedz mnie, zjedz mnie, zjedz mnie!

– Mogę odmówić – powiedział Władek i chyba wtedy coś w nim pękło. Zapach przebił się przez niezrozumiały mur niechęci do jedzenia. Chłopak zaczął się bać. – Nie zabijesz mnie.

Krwawy Kucharz dostrzegł jego rozdarcie.

– Skosztuj – rozkazał. – Poświęciłem na to dziesięć lat. Włożę ci do gęby i nikt się nie zorientuje, że ci nie smakowało.

– Tak mówiłeś dziesięć lat temu.

– Szefie.

– To jest głupie, że każesz tak do siebie mówić, wiesz?

Przez moment potrawa stała się wrzącą zupą pełną papryczek chili, ale w porównaniu z wyrazem twarzy mordercy wydawała się łagodna.

– Skosztuj.

– W porządku. Tylko pamiętaj: całe życie będziesz czuł smak tej porażki. To mi nie posmakuje.

– Jeśli ci posmakuje, będziesz mógł zjeść do końca. Nikomu jeszcze na to nie pozwoliłem.

Władek Niejadek wzruszył ramionami, wziął widelec i zanurzył go w potrawie. Nabił coś (albo nabrał – choć jak? widelcem zupę, sos, krem, budyń?), po czym wziął do ust. Żuł chwilę w zamyśleniu.

– Jak gulasz ze stołówki – stwierdził.

Zabójca wyjął zza pazuchy tasak i ciachnął. Władek patrzył na swoją rękę, która jeszcze przed sekundą była połączona z resztą ciała. Krew z nadgarstka lała się do potrawy, która zaczęła dymić. Nasz bohater (choć głupio tak nazywać psychopatę) rzucił proste anestetyczne zaklęcie i uniósł ostrze do kolejnego ciosu.

– Naprawdę! – krzyknął Władek Niejadek. – Chciałbym, żeby coś mi smakowało.

– To skosztuj jeszcze, ze swoją krwią!

Skosztował i pokręcił głową. Tasak odciął ucho.

– Skosztuj teraz!

Władek musiał skosztować. Ostrze opadało raz po raz, pozbawiając młodzieńca kolejnych części ciała. Gdy skończyły się ręce, jadł jak zwierzę, prosto z talerza. Po utracie nóg nie mógł utrzymać równowagi, więc karmił go morderca. Potem na podłodze wylądowały uszy, nos, brwi, wargi. Każda rana szybko się zabliźniała – Krwawy Kucharz wrócił z dalekich krain ze znajomością magii tak czarnej jak ciemna, bezgwiezdna noc i znał odpowiednie zaklęcia. W szale o mało nie pozbawił ofiary ostatniej części, którą dało się odciąć.

– Język ci zostawię – rzekł. – Żebyś mógł skosztować i powiedzieć, czy ci smakuje. Wrócę po ciebie. Możesz dożyć starości, ale ja w końcu przyjdę. I będę miał dla ciebie potrawę.

Po czym zniknął w obłoku dymu, tak jak to robią początkujący czarnoksiężnicy.

W krainie wybuchło wielkie poruszenie. Cały kampus był w szoku, a Władek (znany też odtąd jako Władek Kadłubek) został gwiazdą. Uniwersytet wypłacił mu ogromne stypendium, dzięki któremu młodzieniec mógł skończyć studia, a potem założyć firmę, która przerodziła się w wielki koncern żywieniowy. Koncern ten objął swym tłustym cielskiem krainę i przylegające do niej ziemie.  

Władek, choć niewiele mógł zrobić z własnym ciałem, stał się bardzo wpływową osobą. Takie to były czasy, że język znaczył więcej niż siła ramion lub wytrzymałość nóg. Krainę spowił cień żywieniowego terroru. Tania, niezdrowa papka wyparła normalne jedzenie pochodzące od rolników, hodowców i prywatnych przedsiębiorców. Koncern zawładnął żołądkami ludzi, by dostać się do serc i wbić w nie cierń zawiści. A wszystko za sprawą mężczyzny, którego jako dziecko rodzice musieli karmić przez lejek, niczym gęsi przeznaczone na foie gras.

W ciemiężonej krainie pojawiła się legenda Krwawego Kucharza (pamiętajcie, jak go nazywać, gdy ugotuje wam ulubione danie; istnieją bowiem dwa rodzaje wypruwania flaków: przyjemny i bolesny). Mieszczanie szeptali o czarnoksiężniku, który samym zapachem opanował cały kampus; wieśniacy przekazywali z ust do ust historie o mordercy, który z determinacją Syzyfa od lat dokarmia Władka.

Też kiedyś powtarzałem te plotki, wymyślając dobre zakończenia. Dane mi było jednak dożyć do czasów, kiedy zakończenie dokonało się naprawdę i teraz wam  je opowiem.

Gospoda na rozstaju dróg została zastąpiona przez sieciowy fast food, więc Tomcio Pazur i Łasuch Rozpruwacz spotkali się przy płynącej nieopodal rzeczce i tam pili bimber własnej roboty. Tomcio jakiś czas temu wyszedł z więzienia. W ramach kary za jego czyny obcięto mu końcówki palców, by nie miał paznokci. Dwaj mordercy wspominali początki swoich karier, kiedy wszystko było lepsze.

– Powiedz mi, czemu wciąż uganiasz się za tym Władkiem? – zapytał Tomcio w stosownej chwili.

Nasz bohater nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie.

– Postaw przed nim byle co i go zabij – powiedział Tomcio Pazur. – Wszystkim będzie lepiej. Może ta kraina odżyje. Popatrz tam: jest głupi fast food, a była gospoda. Nie napiłbyś się piwa?

– Nie robią już takiego jak dawniej.

Pokiwali głowami i łyknęli bimbru. Gdy jakiś czas później leżeli półprzytomni, ze wzrokiem utkwionym w gwiazdach – dwóch romantycznych seryjnych morderców – Pana Otwórz Się olśniło.

– Byle co! – zawołał, zrywając się na nogi. – To jest jego ulubiona potrawa. Przez te wszystkie lata chciałem, żeby coś mu smakowało. A jego nie obchodzi, co dostaje. On je, by żyć, a nie żyje, by jeść. I to właśnie lubi. Cokolwiek, co pozwala mu przetrwać. Będzie miał swoje ulubione danie!

Mogłoby się wydawać, że nie ma nic prostszego niż zrobić byle co. Nie jest to trudna sztuka, o ile nie chce się robić idealnie nijakiego byle czego. Krwawy Kucharz musiał znaleźć kwintesencję bylejakości, a potem zmienić ją w jedzenie. Długo nad tym pracował, ale w końcu się udało.

Byle co w sosie nijakim – to było opus magnum najlepszego gastronoma, jaki chodził po znanych i nieznanych krainach.

Przed dopełnieniem swojego przeznaczenia Łasuch Rozpruwacz chciał się rozgrzać. Usunął paru członków zarządu koncernu, a także sporo ochroniarzy – ot tak, w ramach gry wstępnej. Władek Niejadek dowiedział się w ten sposób, że morderca zamierza uderzyć po raz kolejny. Potroił ochronę, ale na nic się to nie zdało. Pamiętajmy, że nasz bohater nie zapomniał tajemnych sztuk przyswojonych w odległych krainach. Z małą pomocą czarnej magii dostał się do pomieszczenia, z którego Władek tyranizował żołądki (docelowo: serca i portfele) mieszkańców tej ziemi.

Morderca wszedł, uważając, by nie wkroczyć, po czym rzucił talerz, uważając, by nie podać. 

– Jeszcze sobie nie odpuściłeś? – zapytał Władek.

Stanowił okropną kreaturę. Wrażliwsi z was powinni teraz pomyśleć o jakiejś przyjemnej rzeczy albo w ogóle odwrócić swoją uwagę, bo historia musi być kompletna, choć jest okrutna. Władek zamiast kończyn miał guzowate zrosty; miejsce, w którym powinny znajdować się genitalia, przypominało krocze lalki. Głowa wyglądała jak ziemniak: skalp zdjęty niegdyś przez Jasia Smakosza zarósł ohydną tkanką bliznowatą; uszu brakowało, podobnie z nosem, brwiami, podbródkiem i wargami. Z tej bladej bryły łypały oczy, które nawet w trollach ze Wzgórz Łysej Pały budziłyby obrzydzenie. Poniżej ziały dwa przesmyki nozdrzy. Najgorsza była jednak dziura u dołu czegoś, czego nie powinienem nazywać twarzą, choć muszę to zrobić, przepraszam. Tak więc: dziura u dołu twarzy, a w niej smok pustoszący wszystko dookoła, przyczajony chwilowo w swojej jamie. Wyobraźcie sobie język tak zawstydzony, że nigdy nie dostarczył swojemu właścicielowi przyjemnych doznań smakowych, a zarazem tak rozgoryczony, że sprowadza nieszczęście na krainę, wydając rozkazy produkcji jedzenia, które powoli zabija ludzi, zżerając ich od środka.

Morderca celebrował to zabójstwo przez dziesięciolecia; nie było potrzeby, by wygłaszać jakieś mowy. Zresztą: przy jedzeniu się nie gada, bo się w brzuszku źle układa (Niejadek chyba o tym zapomniał, bo chwilę później w jego bebechach powstał niezły bałagan, ale znów wyprzedzam fakty). Jasiu Smakosz nabrał porcję byle czego w sosie nijakim, po czym wepchnął widelec w dziurę z plugawym językiem.

Władek Niejadek skosztował.

– Smakuje? – zapytał Krwawy Kucharz, zbliżając swoją twarz do ziemniakopodobnej bryły. – Czy wydaje mi się, czy rzeczywiście czuję ślinkę napływającą do ust?

– Nie smakuje – skłamał Władek. – Ohyda.

– Możesz zjeść jeszcze. Obiecałem, że pozwolę ci zjeść ostatni posiłek do końca, jeśli będzie smakował.

– Nie chcę.

Kolejna porcja byle czego w sosie nijakim powędrowała do dziury z językiem. Ofiara odwracała głowę, ale Krwawy Kucharz (nie bez obrzydzenia) przytrzymał ją i karmił dalej. Kiedy na talerzu zostały tylko resztki sosu, je także kazał wylizać. 

– Teraz – powiedział. – Mogę cię zabić.

– Oszukujesz! – krzyczał Władek. – Miało mi smakować. To miała być moja…

Słowa zamieniły się w skowyt bólu, kiedy tasak zrobił szeroką kreskę na jego brzuchu. Potem skowyt bólu zamienił się w ryk agonii – jakaś ręka ścisnęła jelita i wyszarpała je na zewnątrz. Pewnie niektórzy z was chętnie usłyszeliby, jakie inne potworności spotkały tego skurwysyna, ale mogą tu być też dzieci i nie trzeba psuć im główek tym, jaki dźwięk wydaje wypruwana z otrzewnej wątroba.

 Cała kraina okrzyknęła Krwawego Kucharza swoim bohaterem. Okrzyk ten trwał do czasu, kiedy morderca wypatroszył rzeźnika. Zanim to zrobił, zaserwował mu pierwszorzędną kaszankę. Tym razem pozwolił ofierze zjeść wszystko i ten zwyczaj przetrwał tyle, ile mógł przetrwać.  

Tu historia dobiega końca. Kraina, jak funkcjonuje, sami widzimy. Pan Otwórz Się zabijał do końca swoich dni. Kiedy ostatni raz rozmawiał z Tomciem Pazurem, wydawał się szczęśliwy. Potem umarł, bo mordercy to też ludzie i mogą zginąć w wypadku samochodowym albo od ukąszenia pająka. Naszego bohatera czekała jednak inna śmierć – zadławił się ulubioną potrawą. Pozostanie tajemnicą, co takiego to było. Ja utrzymuję, że flaczki.