Obóz:Początek.

Uniesienie powiek okazało się morderczym wysiłkiem. Niezwykła jasność, która zaatakowała uśpione źrenice, niemal przybiła go do ziemi. Gdy poczuł w ustach piasek, dotarło doń nagle, ze to może nie być sen. Podniósł głowę i rozejrzał się zdumiony: gdzie ja do cholery jestem?

Zapamiętał jedynie, że kładł się spać w swoim wygodnym łóżku w luksusowej willi na obrzeżach miasta. Delikatna, jedwabna pościel czule pieściła zmysły ulotną wonią. Skąd więc ten piasek, kurz i oślepiająca jasność. Podniósł się na kolana i tu czekało go kolejne zaskoczenie: nie miał na sobie piżam, tylko wojskowe spodnie, kurtkę oraz ciężkie trepy. Rozejrzał się dokoła i zdębiał: przed nim rozciągały się ruiny czegoś, co mogło być miastem. Walające się po szerokich ulicach wraki samochodów, przeważnie takich, jakich nie mógł sobie przypomnieć, sterczące kikuty budynków przemysłowych w ziejącymi pustką dziurami oknach, obraz jak po wojnie! W oddali dostrzegł monstrualne kominy, wznoszące się ponad ruiny niczym szubienice.

Ogarnęło go przygnębienie ale po chwili stwierdził, że to jednak musi być sen, więc postanowił przynajmniej go przeżyć. W oddali dostrzegł unoszący się ponad magazynami ciemny, gęsty dym. Postanowił udać się tam.

– Może kogoś spotkam?

Idąc pustymi ulicami czuł gryzącą woń dymu, rdzy i spalenizny. W powietrzu unosiło się coś jeszcze. Zapach, którego nie potrafił określić. Wiedziony ciekawością zaczął przeszukiwać kieszenie. Gdy jego dłoń natrafiła na chłodny, metaliczny przedmiot, zamarł i przystanął.

– Kurwa, skąd niby mam mieć pistolet? – Zapytał sam siebie, gładząc masywnego Waltera. Po chwili uświadomił sobie jednak, że to sen i pomyślał, że fajnie będzie postrzelać sobie niczym w grach RPG. Dalsze poszukiwania kieszeni nie dały specjalnych rezultatów. Odnalazł zapalniczkę i dziwny gatunek papierosów.

– Nigdy nie paliłem – zaśmiał się – więc czemu nie spróbować? Zaraz jednak uwagę przykuła instrukcja na odwrocie paczki:

Uwaga! Palić ni więcej niż jedną sztukę tylko w sytuacji alarmu!

– Cóż – pomyślał – poczekamy zatem na alarm. Nigdy mnie nie ciągnęło do palenia.

W spodniach znalazł jeszcze zapasowy magazynek do Waltera, nóż wojskowy, kompas oraz coś, co przypominało podręczną apteczkę. Pogładził się po głowie i kolejny raz ogarnęło go zdumienie: był łysy. Tuż u nasady czaszki wyczuł niewielkie zgrubienie, którego nigdy wcześniej – dałby się za to pokroić – nie było…

– Stałem się jakimś pieprzonym komandosem – pomyślał z rozbawieniem.

Ostatnia rzecz, na jaką natrafił, był wytarty skrawek gazety. Odczytał niepełny kawałek artykułu prasowego: … zaczyna się … Realizacja projektu… Ogłasza się stan … wszyscy na wyznaczone … Przydziały zostaną …

Zmiął papier w kulkę, wsunął do kieszeni i ruszył przed siebie ciekaw, co też zobaczy. Krajobraz nie podobał mu się wcale. W Internecie czytał kiedyś kilka artykułów na temat wyludnionych miast – widm. To, co widział dookoła, kojarzyło mu się ze zdjęciami Czarnobylu. Jakby mieszkańcy opuszczali domostwa nagle, chaotycznie i bez jakiegokolwiek nadzoru ze strony służb porządkowych. – Stąd ten nieporządek – pomyślał. Gdy wyszedł za róg wielkiego fabrycznego magazynu, ujrzał ognisko. Źródłem dymu była sterta ogromnych opon. Dookoła stało kilka osób. Gdy ich wzrok skierował się na niego, zamarł.

To nie były oczy ludzi nastawionych pokojowo. Instynkt nakazał mu jasno i wyraźnie: Uciekaj!

Zaczął więc biec najszybciej, jak potrafił. Od razu spostrzegł, że ludzie, których spotkał, puścili się za nim w pogoń…