Idziemy ci wczarować!

Pora obia­do­wa nie­odmien­nie ro­dzi­ła ludz­ki stru­mień pły­ną­cy do kuch­ni. Stru­mień sze­ro­kim ni­czym tyłek Kawy, pu­cu­ło­wa­te­go cza­ro­dzie­ja o dość wąt­pli­wych kom­pe­ten­cjach ma­gicz­nych, za to nie­kwe­stio­no­wa­nych zdol­no­ściach czy­nie­nia wy­śmie­ni­tych na­po­jów. Nie­wie­le osób wie­dzia­ło jak facet miał na imię, nawet współ­pra­cow­ni­cy z ze­spo­łu. Mało kogo to zresz­tą ob­cho­dzi­ło. Kawa na­uczył się pa­rzyć pra­cu­jąc w barze pod­czas nie wia­do­mo jakim cudem skoń­czo­nych stu­diów. Na iro­nię, umie­jęt­no­ści ba­ri­stycz­ne były je­dy­nym, co trzy­ma­ło po­żal-się-bo­że ma­gi­ka na eta­cie w kor­po­ra­cji cza­ro­dziej­skiej Pod­trzy­my­wa­nie Ma­gicz­nych Sys­te­mów (w skró­cie PMS), zaj­mu­ją­cej się out­so­ur­cin­go­wym wspar­ciem ma­gicz­nej in­fra­struk­tu­ry. Kie­row­nik Kawy chciał go wy­wa­lić po trzech pierw­szych wpad­kach (oraz paru mniej­szych), czyli mniej wię­cej po dwóch dniach, ale ura­to­wał go ze­spół, któ­re­mu zdą­żył zro­bić po­wi­tal­ne mac­chia­to. Dru­ży­na pier­ście­nia (ze­spół zaj­mu­ją­cy się wspar­ciem pier­ście­ni ko­mu­ni­ka­cyj­nych) szyb­ko za­re­ago­wa­ła na wieść o ry­chłym zwol­nie­niu żół­to­dzio­ba wy­li­cza­jąc czas (i pie­niądz) za­osz­czę­dzo­ny na pa­rze­nia kawy przez jedną osobę hur­tem. Na pod­sta­wie prze­wi­dy­wa­nych zy­sków udo­bru­cha­li kie­row­ni­ka. Szef wpraw­dzie jesz­cze chwi­lę krę­cił nosem, ale i jego osta­tecz­nie prze­ko­na­ła po­dwój­na latte. Żeby wszyst­ko zga­dza­ło się w pa­pie­rach Kawie po­wie­rzo­no tyleż drob­ne co upier­dli­we spra­wy ad­mi­ni­stra­cyj­ne. Spra­wy, któ­rych nikt nie chciał wy­ko­ny­wać, a któ­rych nie dało się schrza­nić. Choć Kawa kilka razy udo­wod­nił, że jed­nak się dało.

Uta­len­to­wa­ny ina­czej magik oku­po­wał więc kuch­nię co­dzien­nie od po­ran­ka do po­łu­dnia, kiedy to miej­sce jego ku­becz­ków, ły­że­czek, śmie­tan­ki i kom­po­nen­tów al­che­micz­nych zaj­mo­wa­ły ta­le­rze i roz­ma­itej wiel­ko­ści po­jem­nicz­ki na żyw­ność. W grun­cie rze­czy każdy mógł wyjść poza biuro, nie wie­dzieć jed­nak czemu więk­szość pra­cow­ni­ków ja­da­ła na miej­scu. Czę­sto znie­na­wi­dzo­nym. Ponoć w rów­no­le­głym świe­cie takie za­cho­wa­nie na­zy­wa­no syn­dro­mem sztok­holm­skim. Tak przy­naj­mniej twier­dzi­li na­ukow­cy ba­da­ją­cy po­zba­wio­ną magii bliź­niacz­kę Ziemi. Choć kto ich wie, czy nie zmy­śli­li. Osta­tecz­nie z po­kła­dów la­ta­ją­cych ta­le­rzy z na­pę­dem mię­dzy­wy­mia­ro­wym trud­no było coś do­sły­szeć.

Dzi­siej­szy dzień ni­czym nie róż­nił się po­zo­sta­łych. W kuch­ni wrza­ło, czę­sto do­słow­nie. Pra­cow­ni­cy szczel­nie oku­po­wa­li wszyst­kie do­stęp­ne miej­sca sie­dzą­ce. Ci, któ­rym po­szczę­ści­ło się mniej, stali przy wy­so­kich sto­łach pod ścia­na­mi. Kac­per, nowy pra­cow­nik, zna­lazł się w tej mniej szczę­śli­wej gru­pie i po­wo­li kon­su­mo­wał kro­kie­ty. Młody co parę kęsów wy­mie­niał ze swoim anio­łem stró­żem uwagi na różne pier­do­ło­wa­te te­ma­ty. Ot, dla po­trzy­ma­nia kon­wer­sa­cji.

Kac­per ob­ser­wo­wał prze­krzy­ku­ją­cy się tłum. Ma­gi­cy gło­śno wi­ta­li się ze zna­jo­my­mi z in­nych dzia­łów kur­su­jąc usta­wicz­nie mię­dzy lo­dów­ką, dwoma ku­chen­ka­mi mi­kro­cza­ro­wy­mi i sto­ła­mi. W ogól­nym cha­osie pory kar­mie­nia nikt nie za­wra­cał sobie głowy za­my­ka­niem drzwi, więc ha­ła­sy i za­pa­chy roz­le­wa­ły się po całej prze­strze­ni biu­ro­wej na tym pię­trze szkla­ne­go wie­żow­ca PMS. Na szczę­ście dziś nikt nie przy­niósł ryb.

Kac­per po­wo­li koń­czył kro­kie­ty, kiedy jego uwagę przy­ku­ło coś dziw­ne­go, prze­my­ka­ją­ce­go tuż nad bla­tem stołu. Owo coś wy­glą­da­ło jak lisia kita albo wierzch wło­cha­tej, rudej czap­ki. Młody magik wy­chy­lił się zza stołu, żeby zi­den­ty­fi­ko­wać zja­wi­sko. Bez­sku­tecz­nie. Znik­nę­ło. Zi­gno­ro­wał zaj­ście i po­now­nie zajął się je­dze­niem. Chwi­lę póź­niej jed­nak kita znów prze­mknę­ła tuż ponad bla­tem. Tym razem Kac­per wy­chy­lił się wy­star­cza­ją­co szyb­ko, żeby zi­den­ty­fi­ko­wać obiekt jako czu­bek głowy raźno ma­sze­ru­ją­cej, ni­skiej dziew­czyn­ki. Tro­chę nie­ty­po­wej. Na ogół dziew­czyn­ki nie noszą gar­so­nek w kroju prze­wi­dzia­nym przez kor­po­ra­cyj­ny re­gu­la­min. Mała za­trzy­ma­ła się dwa kroki (w jej przy­pad­ku trzy bądź czte­ry) od stołu i lu­stro­wa­ła uważ­nie wszyst­kich sto­ją­cych wokół. Z jej punk­tu wi­dze­nia mu­sia­ło na­strę­czać to pew­nych kło­po­tów, zwią­za­nych z nisko osa­dzo­nym punk­tem wi­dze­nia wła­śnie. Ruda pie­gu­ska za­trzy­ma­ła na chwi­lę ewi­dent­nie po­iry­to­wa­ny wzrok na Kac­prze. Ko­go­kol­wiek szu­ka­ła, Kac­per nie był nim. Od­wró­ciw­szy się, ska­no­wa­ła dalej, aż w końcu ko­biet­ka zna­la­zła cel. Z miej­sca wy­strze­li­ła w kie­run­ku jed­ne­go ze sto­łów, wście­kle stu­ka­jąc ob­ca­sa­mi.

– Kol­ler! – Wy­so­ki głos mi­nia­tu­ro­wej biur­wy wybił się ponad ku­chen­ny zgiełk.

Kol­ler, pod­sta­rza­ły cza­ro­dziej z siwą brodą – rów­nie ma­je­sta­tycz­ną, jak jego brzuch – wzdry­gnął się. Aku­rat wkła­dał łyżkę zupy do ust, więc nie­spo­dzie­wa­ne wy­rwa­nie go z me­dy­ta­cji nad po­mi­do­ro­wą po­skut­ko­wa­ło po­plu­ciem się rze­czo­ną.

– Dla­cze­go nie ma cię przy biur­ku?! – Ruda głowa nie­wie­le wy­sta­ją­ca ponad stół ci­ska­ła w cza­ro­dzie­ja nie­wy­po­wie­dzia­ne prze­kleń­stwo. Kol­ler, pa­trząc w twarz dziew­czyn­ki, po­cząt­ko­wo chciał rzu­cić łyżką w małą, ale uspo­ko­ił się w oka­mgnie­niu i od­po­wie­dział ze sto­ic­kim spo­ko­jem:

– Bo je­stem w kuch­ni.

Ruda fry­zu­ra za­fa­lo­wa­ła i przy­bra­ła ja­skraw­szy od­cień. No ład­nie, ucze­sa­nie re­agu­ją­ce na na­strój wła­ści­cie­la. Naj­now­szy krzyk mody, rzad­ko jed­nak spo­ty­ka­ny w kor­po­ra­cjach. Tutaj mało kto chciał się ob­no­sić z praw­dzi­wy­mi od­czu­cia­mi. Albo w ogóle czym­kol­wiek praw­dzi­wym. Ta mała mu­sia­ła być wy­so­ko w hie­rar­chii, skoro mogła sobie po­zwo­lić na taki wy­bryk, kon­klu­do­wał Kac­per.

– A dla­cze­go je­steś w kuch­ni, a nie przy biur­ku?!

– Bo jem obiad. – Spo­kój cza­ro­dzie­ja coraz bar­dziej wy­pro­wa­dzał roz­mów­czy­nię z rów­no­wa­gi.

– A kiedy za­mie­rzasz skoń­czyć ten pro­jekt, o który cię ści­gam cały dzień?!

– Po obie­dzie.

– Ter­min już minął!

– Nie, Ilona, nie minął. Mija dzi­siaj wie­czo­rem.

– Ter­min się zmie­nił! – Fi­zjo­no­mia ko­biet­ki za­czy­na­ła przy­po­mi­nać od­cie­niem fry­zu­rę.

– Kiedy się zmie­nił? – Kol­ler pa­trzył nie­ru­cho­mym wzro­kiem w pur­pu­ro­wą twa­rzycz­kę.

– Teraz!

– Jej. – Kol­ler sko­men­to­wał bez emo­cji, po czym wło­żył łyżkę do ust, wciąż pa­trząc Ilo­nie w oczy z nie­zmą­co­nym spo­ko­jem. Włosy kie­row­nicz­ki za­fa­lo­wa­ły wście­kłą czer­wie­nią. Ilona rów­nież mie­rzy­ła cza­ro­dzie­ja wzro­kiem. Mniej spo­koj­nym. Po chwi­li sprę­ży­ła się i zwin­nym susem zna­la­zła się na stole, ja­kimś cudem nie dep­cąc żad­ne­go ta­le­rza. Jej włosy nagle zmie­ni­ły kolor na kru­czo­czar­ny.

– Im szyb­ciej skoń­czysz pro­jekt, tym szyb­ciej klient bę­dzie miał za co płaci. Im bar­dziej bę­dzie za­do­wo­lo­ny, tym bar­dziej bę­dzie skłon­ny po­wie­rzyć nam na­stęp­ne, in­trat­ne pro­jek­ty. – Ilona, pa­trząc z góry, tłu­ma­czy­ła szyb­ko i rze­czo­wo, nie dając po sobie po­znać wcze­śniej­szej iry­ta­cji. Kac­per mu­siał przy­znać dziew­czy­nie nie­sa­mo­wi­tą ela­stycz­ność. Wście­kłość nie zro­bi­ła wra­że­nia na ma­gi­ku, więc Ilona zmie­niał stra­te­gię szyb­ciej, niż po­li­ty­cy zmie­nia­ją po­glą­dy. Nowe po­dej­ście jed­nak rów­nież nie od­nio­sło skut­ku.

– Klient i tak do­sta­nie pro­jekt szyb­ciej, niż prze­wi­du­je umowa, za któ­rej wy­ko­na­nie i tak za­pła­ci do­pie­ro w na­stęp­nym mie­sią­cu. Nie bę­dzie za­do­wo­lo­ny bar­dziej, bo to pro­jekt, któ­re­go od po­cząt­ku nie chciał. Mar­ke­tin­gow­cy mu to wci­snę­li. Poza tym nie po­wie­rzy nam na­stęp­nych pro­jek­tów, bo od­cho­dzi w na­stęp­nym kwar­ta­le. A nie­za­leż­nie od in­trat­no­ści i tak nie do­sta­nę ade­kwat­nej pre­mii.

 Kol­ler roz­parł się w sie­dzi­sku. Sto­ic­ki spo­kój w oczach cza­ro­dzie­ja za­stą­pi­ła kpina. Ilona stała przez chwi­lę onie­mia­ła, nie mogąc od­zy­skać re­zo­nu. Włosy dziew­czy­ny stop­nio­wo się roz­ja­śnia­ły prze­cho­dzą w blond. Pa­trzy­ła na Kol­le­ra coraz bar­dziej wil­got­ny­mi oczy­ma, po czym nagle wy­buch­nę­ła pła­czem.

– Ale jak od­je­dzie, ale bę­dzie za­do­wo­lo­ny to wróci. – Ilona mó­wi­ła ła­mią­cym się gło­sem, ły­ka­jąc łzy. – Jak nie skoń­czysz szyb­ciej, to szef bę­dzie na mnie zły i mnie wy­rzu­ci z pracy i nie będę miała za co żyć i… – Dal­szej część wy­po­wie­dzi nie dało się zro­zu­mieć.

Kol­ler pa­trzył zdez­o­rien­to­wa­ny na kie­row­nicz­kę, nie mając po­ję­cia jak za­cho­wać się w sto­sun­ku do pła­czą­cej dziew­czyn­ki. Magik znał wiele ro­dza­jów magii i był łeb­skim fa­ce­tem, ale ko­bie­ce­go pła­czu nie był w sta­nie znieść z obo­jęt­no­ścią. Ani tym bar­dziej bro­nić się w ja­ki­kol­wiek spo­sób.

– Eee no do­brze… zo­ba­czę, co da się zro­bić. – W końcu wy­du­sił z sie­bie bez prze­ko­na­nia.

– Na­praw­dę? – Wiel­kie, za­pła­ka­ne oczy dziew­czy­ny pa­trzy­ły na cza­ro­dzie­ja z na­dzie­ją.

– No… no tak, prze­ło­żę jedną rzecz i dam ci znać jak bę­dzie…

– Świet­nie! – Ilona pi­snę­ła z ra­do­ści, jej włosy na po­wrót przy­ję­ły rdza­wy od­cień, a z twa­rzy znik­nę­ły wszyst­kie ozna­ki wcze­śniej­szej roz­pa­czy.

– Masz czas do czter­na­stej! – Kie­row­nicz­ka rzu­ci­ła ze­ska­ku­jąc ze stołu i wy­bie­gła z kuch­ni, zo­sta­wia­jąc onie­mia­łe­go cza­ro­dzie­ja.

Kac­per pa­trzył przez prze­szklo­ną ścia­nę za od­da­la­ją­cą się kie­row­nicz­ką mi­nia­tur­ką.

– Co to u licha było? – spy­tał swo­je­go anioł stró­ża.

– Ilona, kie­row­nicz­ka dzia­łu wy­ko­naw­cze­go. Kawał szy­chy, nawet jeśli nie wy­glą­da na pierw­szy rzut oka. Za­wsze staje na wy­so­ko­ści za­da­nia.

Karol – ana­li­tyk, któ­re­mu przy­pa­da­ła rola anio­ła stró­ża, wpro­wa­dza­jąc no­we­go w funk­cjo­no­wa­nie firmy, za późno zdał sobie spra­wę z ko­no­ta­cji „sta­nia na wy­so­ko­ści za­da­nia”. W po­praw­nym po­li­tycz­nie oto­cze­niu nie wy­pa­da­ło jed­nak cią­gnąć te­ma­tu, więc zajął się z po­wro­tem swoją zupą. Au­re­ola przy­mo­co­wa­na do głowy nieco utrud­nia­ła Ka­ro­lo­wi je­dze­nie, po­dob­nie jak tek­tu­ro­we skrzy­dła na ple­cach prze­szka­dza­ły w swo­bod­nym ob­ra­ca­niu się. Strój był jed­nym z kilku po­my­słów szefa od­dzia­łu, cał­kiem nie­złe­go dow­cip­ni­sia, nawet jak na kor­po­ra­cyj­ne stan­dar­dy. Po­cząt­ko­wo opie­ku­no­wie świe­ża­ków mieli za­kła­dać też białe togi, ale osta­tecz­nie po­mysł upadł jako nie­zgod­ny z prze­pi­sa­mi. Ogra­ni­czo­no się do skrzy­deł i au­re­oli. Cho­dzi­ły słu­chy, że re­zul­tat wy­ni­kał nie tyle z fak­tycz­nej nie­zgod­no­ścią z re­gu­la­mi­nem, ile z kon­flik­tu mię­dzy sze­fem od­dzia­łu a sze­fo­wą re­gu­la­cji biz­ne­so­wych, która cho­dzi­ła na kawę z kie­row­nicz­ką przed­sta­wi­ciel­stwa cen­tra­li. Spra­wa tog miała więc czy­sto po­li­tycz­ny wy­miar. Skon­flik­to­wa­na dwój­ka chcia­ła sobie wza­jem­nie po­ka­zać, kto może wię­cej. Kom­pro­mis wska­zy­wał na remis.

Skoń­czyw­szy obiad, ma­gi­cy wy­szli z kuch­ni. Idąc się w stro­nę biur­ka, Kac­per nieco się zdzi­wił mi­ja­jąc dru­kar­kę prze­cho­dzą­cą obok, ale nie sko­men­to­wał sa­mo­bież­no­ści sprzę­tu. Zresz­tą Karol nie zwró­cił na nią naj­mniej­szej uwagi. Wrza­wa do­cho­dzą­ca z kuch­ni po­wo­li ci­chła, kiedy szli przez ko­ry­tarz. Im dalej od ja­dal­ni, tym bar­dziej re­gu­la­mi­no­wo za­cho­wy­wa­li się mi­ja­ni lu­dzie. Nowi pra­cow­ni­cy mieli ty­dzień na akli­ma­ty­za­cję, a ich opie­ku­no­wie zo­bo­wią­za­ni byli po­świę­cać im całą uwagę. Wy­tycz­ne nie do­ty­czy­ły ich więc w pełni, dzię­ki czemu dwój­ka ma­gi­ków nie mu­sia­ła uda­wać, że się spie­szy.

Kac­per ustą­pił miej­sca chu­de­mu ma­gi­ko­wi idą­ce­mu z na­prze­ciw­ka – czter­dzie­sto­let­nie­mu pra­wicz­ko­wi bez szans na zmia­nę swo­je­go sta­tu­su to­wa­rzy­skie­go. Kac­pro­wi wy­da­ło się, że chu­der­la­wy cza­ro­dziej spie­szy się bar­dziej niż resz­ta. Chciał spy­tać Ka­ro­la, czemu facet jest taki ner­wo­wy, ale sy­tu­acja sama się wy­ja­śni­ła. Chu­dzie­lec miał już skrę­cić za róg, kiedy wy­padł na niego fut­bo­li­sta w peł­nej zbroi, z im­pe­tem rzu­ca­jąc czter­dzie­sto­lat­ka na pod­ło­gę.

– Ko­wal­ski, co to, mo­ty­la noga, ma być?! Opie­pa­lasz się od rana, prze­kro­czy­łeś czas o czte­ry mi­nu­ty, yerba twoja mate! – Fut­bo­li­sta wrzesz­czał na ma­gi­ka nie­zbor­nie pró­bu­ją­ce­go po­zbie­rać się z pod­ło­gi.

– Co się tak guz­drzesz, falku umo­ru­sa­ny, ruchy! Ruchy, ruchy, ruchy, jazda! – Bied­ny cza­ro­dziej pró­bo­wał biec w dziw­nej po­zy­cji, ni to na dwóch no­gach, ni to na czwo­ra­kach, do­pin­go­wa­ny za­ja­dle przez wiel­ko­lu­da. Zanim duet znik­nął z pola wi­dze­nia, spor­to­wiec zdą­żył jesz­cze rzu­cić złe spoj­rze­nie Kac­pro­wi i jego stró­żo­wi. Zda­wa­ło się, że agre­sor im też chciał po­wie­dzieć coś rów­nie wul­gar­ne­go, ale dał sobie spo­kój, wi­dząc atry­bu­ty anio­ła.

– Co to do cho­le­ry było? – Kac­per spy­tał skon­fun­do­wa­ny.

– ASRP. Ana­lo­go­wy sys­tem re­gu­la­cji przerw. Po­mysł szefa. Odkąd go wpro­wa­dził, nad­uży­wa­nie czasu przerw znacz­nie zma­la­ło. A swoją drogą,  nie mów do cho­le­ry tylko na przy­kład cho­le­wy. Ewen­tu­al­nie do cho­ro­by.

– Czemu?

– Em… no bo taki re­gu­la­min. Długo by opo­wia­dać. Po pro­stu sta­ra­my się nie prze­kli­nać. Przy­naj­mniej otwar­cie. – Karol tłu­ma­czył, kiedy do­cho­dził do swo­ich krysz­ta­ło­wych kul.

– I co, jak się prze­kro­czy czas albo za­klnie, to wy­pa­da na cie­bie taki osi­łek?

– Tak.

– A jak mi się coś sta­nie?

– W kontr­ak­cie jest klau­zu­la, która cię za­bez­pie­cza.

– Wy­pła­cą mi od­szko­do­wa­nie?

– Nie, ty wy­pła­cisz za prze­kro­cze­nie czasu prze­rwy i kosz­ty po­nie­sio­ne przez we­zwa­nie po­mo­cy me­dycz­nej.

– To jak mnie niby za­bez­pie­cza?

– Za­bez­pie­cza cię od uciąż­li­we­go pro­ce­so­wa­nia się z firmą. To nie­zdro­we.

– Aha… a ile trwa prze­rwa?

– W sumie go­dzi­nę, ale poza obia­dem nie mo­żesz wy­ko­rzy­stać jed­no­ra­zo­wo wię­cej niż pięć minut.

– My już je­ste­śmy w sumie ponad go­dzi­nę…

– Je­steś nowy, a ja je­stem twoim stró­żem. Mamy im­mu­ni­tet, do­pó­ki nie skoń­czy się twój ty­dzień przy­sto… po­wi­tal­ny.

– Aha… czyli w na­stęp­nym ty­go­dniu jak nie zdążę z prze­rwy, to obe­rwę?

– Tak. No, chyba że idziesz po­sło­dzić kawę.

– Pro­szę?

– No… kawa to ważna rzecz, jak je­steś zmę­czo­ny, to idziesz po kawę. Wli­cza­ją to do czasu pracy.

– Piję bez cukru.

Karol po­pa­trzył na pod­opiecz­ne­go po­błaż­li­wym wzro­kiem.

– Za­czniesz sło­dzić. Tutaj wszy­scy sło­dzą – od­po­wie­dział z lek­kim roz­ba­wie­niem. Kac­per zlu­stro­wał to­wa­rzy­sza, ale zanim zdą­żył zadać py­ta­nie, jego uwagę roz­pro­szy­ła ruda tor­pe­da Ilony prze­my­ka­ją­ca przez ko­ry­tarz jak kot na am­fe­ta­mi­nie. Prze­bie­ra­jąc nóż­ka­mi w osza­ła­mia­ją­cym tem­pie, zmie­rza­ła żwawo w sobie tylko zna­nym kie­run­ku. Kac­per oglą­dał się przez chwi­lę za pupą drob­nej kie­row­nicz­ki, ko­ły­szą­cą się pod ple­ca­mi jak wa­ha­dło ze­ga­ra na­krę­co­ne­go przez zwy­cięz­cę mię­dzy­na­ro­do­we­go kon­kur­su si­ła­czy. Kac­per za­sta­na­wiał się, czy ga­pie­nie się na tyłek osoby wy­glą­da­ją­cej jak dziew­czyn­ka z pod­sta­wów­ki nie speł­nia zna­mion pe­do­fi­lii, ale wolał nie pytać o to Ka­ro­la. Zwłasz­cza mając w pa­mię­ci kwe­stie zwią­za­ne z ochro­ną zdro­wia pra­cow­ni­ków.

Roz­wa­ża­nia na temat zwy­cza­jów pa­nu­ją­cych w fir­mie prze­rwa­ła Kac­pro­wi dru­kar­ka prze­cho­dzą­ca obok. Przy­po­mnia­ła ma­gi­ko­wi o kilku for­mu­la­rzach, które miał wy­dru­ko­wać i wy­peł­nić. Dał Ka­ro­lo­wi znać, żeby szedł do biur­ka, a sam do­go­nił dru­kar­kę. Kazał się jej za­trzy­mać i nie­wie­le my­śląc, we­tknął różdż­kę pa­mię­ci do od­po­wied­nie­go portu, chcąc wy­dru­ko­wać wszyst­kie do­ku­men­ty. Dru­kar­ka jed­nak od­rzu­ci­ła proś­bę uprzej­mym tonem.

– Wy­bacz, ale nie mogę teraz wy­dru­ko­wać two­ich do­ku­men­tów. Dla two­jej wy­go­dy uczy­nię to kiedy będę prze­cho­dzić koło two­je­go biur­ka.

– Ale po co mam cze­kać aż bę­dziesz koło mnie znów prze­cho­dzić, skoro je­stem na miej­scu?

– Po­wi­nie­neś iść do swo­je­go biur­ka, czas two­jej prze­rwy za­pew­ne do­bie­ga końca.

– Nie do­ty­czą mnie jesz­cze re­gu­la­cje przerw, do­pie­ro co zo­sta­łem przy­ję­ty.

Dru­kar­ka my­śla­ła przez chwi­lę, po czym od­po­wie­dzia­ła rów­nie uprzej­mie, jak po­przed­nio.

– Nie po­tra­fię udzie­lić od­po­wie­dzi na to py­ta­nie. Dla two­jej wy­go­dy wy­dru­ku­ję twoje do­ku­men­ty, kiedy będę prze­cho­dzić koło two­je­go sta­no­wi­ska pracy.

– Pro­gra­mi­ści nie za­im­ple­men­to­wa­li ci od­po­wied­nich in­struk­cji, co?

– Nie po­tra­fię udzie­lić od­po­wie­dzi na to py­ta­nie. Twoja prze­rwa za­pew­ne do­bie­ga końca, udaj się do swo­je­go sta­no­wi­ska pracy. Dla two­jej wy­go­dy wy­dru­ku­ję twoje do­ku­men­ty, kiedy będę prze­cho­dzić koło two­jej krysz­ta­ło­wej kuli.

– Ale zanim tam doj­dziesz, zdą­żył­bym już wy­dru­ko­wać dzie­sięć razy wszyst­ko. Prze­cież nie wolno mar­no­wać czasu, praw­da?

– Po­twier­dzam, czas jest naj­cen­niej­szym za­so­bem, zaraz obok cie­bie, pra­cow­ni­ku PMS. Dla­te­go dla two­jej wy­go­dy wy­dru­ku­ję twoje do­ku­men­ty, kiedy będę prze­cho­dzić koło two­je­go sta­no­wi­ska pracy.

– Ale wy­god­niej bę­dzie mi je wy­dru­ko­wać tutaj i teraz. – Kac­per za­czy­nał tra­cić cier­pli­wość.

– Za­pew­niam cię, że nie. – Spo­kój ma­szy­ny za­czy­nał robić się iry­tu­ją­cy. – Przy­pad­ko­we spo­tka­nia je­dy­nie ob­ni­ża­ją pro­duk­tyw­ność.

– Brak ob­słu­gi, kiedy jest po­trzeb­na, ob­ni­ża pro­duk­tyw­ność.

– Pro­szę więc udać się do swo­je­go sta­no­wi­ska pracy, gdzie bę­dziesz mógł zo­stać wy­god­nie ob­słu­żo­ny.

Wy­mia­na zdań za­czy­na­ła przy­cią­gać coraz wię­cej uwagi. Pra­cow­ni­cy od­wra­ca­li głowy zer­ka­jąc raz po raz na kłót­nię. Z ukrad­ko­wych uśmie­chów można było wnio­sko­wać, że sami już to prze­ra­bia­li. Kac­per my­ślał przez chwi­lę jak po­dejść krnąbr­ną ma­szy­nę, w końcu przy­stą­pił do ataku.

– Ro­bisz wszyst­ko dla mojej wy­go­dy.

– Tak.

– Dla mojej wy­go­dy wy­dru­kuj teraz do­ku­men­ty.

– To nie jest dla cie­bie wy­god­ne. Udaj się do swo­je­go stan…

– To nie jest wy­god­ne dla mnie czy dla cie­bie? – Kac­per wtrą­cił ob­ce­so­wo.

Dru­kar­ka za­mil­kła i wy­glą­da­ło na to, że myśli nad od­po­wie­dzią. Coś chyba mu­sia­ło iść nie tak po­nie­waż mil­cze­nie się prze­cią­ga­ło. Po dłuż­szej chwi­li bez re­ak­cji jasne już było, że dru­kar­ka się za­wie­si­ła. Kac­per zaj­mo­wał się nieco pro­gra­mo­wa­niem urzą­dzeń cza­ro­dziej­skich, zanim zajął się ma­gicz­ną ad­mi­ni­stra­cją, fa­cho­wo stwier­dził więc, że pro­gra­mi­ści spa­pra­li ob­słu­gę prze­rwań.

– No świet­nie!

Kac­per pod­sko­czył, sły­sząc obok sie­bie wku­rzo­ny głos. Od­wra­ca­jąc głowę zo­ba­czył Ilonę i sto­ją­ce­go obok kra­sno­lu­da.

– No nie… to sie­dem­dzie­sią­ty trze­ci raz, jak ktoś po­psuł ma­szy­na w tym roku. A mamy do­pie­ro sier­pień. – Kra­sno­lud mówił z sil­nym gór­ni­czym ak­cen­tem. Nie od­mie­niał nie­któ­rych wy­ra­zów, co wska­zy­wa­ło na ry­birc­kie po­cho­dze­nie. Sta­rał się uda­wać prze­ję­cie, ale nie­trud­no było za­uwa­żyć, że w isto­cie miał to gdzieś. Dzień jak co dzień.

– Ignac, na­praw to ba­dzie­wie. – Ilona nie ba­wi­ła się w uprzej­mo­ści. – A ty nowy tu, nie? I od razu psu­jesz sprzęt? – Kie­row­nicz­ka mi­nia­tur­ka za­dzie­ra­ła nos, żeby pa­trzeć Kac­pro­wi pro­sto w oczy. – Zda­jesz sobie spra­wę, ile taki sprzęt kosz­tu­je?

– Ra­czej nie­wie­le, wno­sząc po awa­ryj­no­ści. – Kac­per wy­pa­lił zanim zdą­żył po­my­śleć. Ilona wy­glą­da­ła na rów­nie skon­ster­no­wa­ną bez­po­śred­nio­ścią no­we­go, co on sam wła­sną bez­myśl­no­ścią. Tak­so­wa­ła ma­gi­ka przez chwi­lę wzro­kiem, po czym uśmiech­nę­ła się ką­ci­kiem ust. Ucie­kła wzro­kiem w bok. Mu­sia­ła coś sobie przy­po­mnieć.

– Mhm… – mruk­nę­ła tylko, ewi­dent­nie będąc my­śla­mi już gdzie in­dziej. Kra­sno­lud tym­cza­sem stu­kał różdż­ką w ma­szy­nę, aby po chwi­li wy­szcze­rzyć try­um­fal­nie zęby.

– Dru­kar­ka numer 8.2.2 zgła­sza swoją go­to­wość do prac… – Ko­lej­ne stuk­nię­cie prze­wi­nę­ło ko­mu­ni­kat po­wi­tal­ny. Jesz­cze jedno usa­dzi­ło w miej­scu sprzęt za­czy­na­ją­cy prze­bie­rać rzę­da­mi nóżek.

– A ty dokąd?! Moje do­ku­men­ty mia­łaś wy­dru­ko­wać! – Ilona wró­ci­ła na zie­mię.

– Prze­pra­szam, w mojej ko­lej­ce dru­ko­wa­nia nie znaj­du­ją się obec­nie żadne do­ku­men­ty. Pro­szę udać się do swo­je­go biur­ka i…

– O za­mknij się! Ignac, czemu to nie dru­ku­je?

– Bo się zre­se­to­wa­ło… – Kra­sno­lud rzu­cił znie­cier­pli­wio­ny. – Prze­ślij mu to jesz­cze raz. Ja wraca na dół.

Fry­zu­ra Ilony za­fa­lo­wa­ła ostrze­gaw­czą pur­pu­rą, do­brze ko­re­spon­du­ją­cą ze wście­kłym ru­mień­cem wy­pły­wa­ją­cym na twa­rzy dziew­czyn­ki.

– No chyba cię popie…

– Przy­po­mi­nam o kul­tu­rze miej­sca pracy. – Dru­kar­ka prze­rwa­ła ob­ce­so­wo i po­drep­ta­ła za kra­sno­lu­dem, zo­sta­wia­jąc Kac­pra sam na sam ze wku­rzo­ną kie­row­nicz­ką.

Ilona spu­ści­ła z sie­bie po­wie­trze za­my­ka­jąc oczy. Kiedy skoń­czy­ła nie eks­plo­do­wać ze wście­kło­ści, zwró­ci­ła się do Kac­pra z pro­mien­nym uśmie­chem, nie do końca współ­gra­ją­cym ze wzro­kiem mor­der­cy.

– Tutaj masz moją różdż­kę – za­szcze­bio­ta­ła wsa­dza­jąc no­we­mu ma­gicz­ny no­śnik do kie­sze­ni. – Za kwa­drans po­ja­wisz się przy moim biur­ku z do­ku­men­ta­mi, które znaj­dziesz w śliw­ko­wym fol­de­rze.

Głos dziew­czy­ny brzmiał jak po­god­ne stwier­dze­nie, że niebo jest nie­bie­skie. Nie­mal do­sko­na­le ma­sko­wał lo­do­wa­tą stal nie­wy­po­wie­dzia­nej groź­by co się sta­nie, jeśli teza nie okaże się praw­dzi­wa.

– Takim fio­le­to­wym – do­da­ła przy­tom­nie, wi­dząc minę chło­pa­ka. Zanim zdą­żył co­kol­wiek po­wie­dzieć, choć­by za­py­tać gdzie jest jej biur­ko, Ilona od­wró­ci­ła się na ob­ca­sie i wy­strze­li­ła jak po­cisk w bocz­ny ko­ry­tarz, zo­sta­wia­jąc bie­da­ka sa­me­go z echem wku­rzo­nych kro­ków.

Kac­per stał przez chwi­lę nie­ru­cho­mo, pró­bu­jąc prze­tra­wić co się wła­śnie stało. Stwier­dziw­szy, że musi mieć wy­jąt­ko­wy ta­lent do ła­do­wa­nia się w kło­po­ty, już pierw­sze­go dnia pod­pa­da­jąc jed­nej z tu­tej­szych szych, magik skie­ro­wał się czym prę­dzej do swo­je­go miej­sca, mając na­dzie­ję, że dru­kar­ka zdąży do niego do­drep­tać zanim minie czas. Sorry, de­adli­ne.

Przy biur­ku za­stał przy­sy­pia­ją­ce­go Ka­ro­la. Magik obu­dził się prze­stra­szo­ny, kiedy Kac­per za­siadł do swo­jej kuli, wsu­wa­jąc otrzy­ma­ną różdż­kę w port przy pod­sta­wie. Opie­kun ro­zej­rzał się do­oko­ła spraw­dza­jąc, czy nikt wład­ny nie przy­ła­pał go na spa­niu. Nie no­tu­jąc ni­ko­go waż­ne­go uspo­ko­ił się i stwier­dził, że chyba za dużo zjadł.

– Idę po kawę… skąd masz tę różdż­kę?

– Do­sta­łem od rudej, żebym jej coś wy­dru­ko­wał…

– Od Ilony?!

– No tak.

Karol wy­czuł, że młody wpa­ko­wał się w ja­kieś kło­po­ty, ale nie pytał na razie o nic wię­cej. Je­że­li Kac­per coś schrza­nił to jemu też się obe­rwie, ale był w tej chwi­li zbyt za­mu­lo­ny, żeby jasno my­śleć, po­pę­dził więc ile sił w no­gach po kawę. Kac­per tym­cza­sem za­sta­na­wiał się, który z fio­le­to­wych fol­de­rów jest śliw­ko­wy. Przej­rzał kilka, w końcu zna­lazł jeden, w któ­rym znaj­do­wa­ły się ja­kieś do­ku­men­ty tek­sto­we i po­słał do druku, mo­dląc się, żeby miał już za­ło­żo­ne upraw­nie­nia. Zie­lo­ny ko­mu­ni­kat z prze­wi­dy­wa­nym cza­sem doj­ścia dru­kar­ki do biur­ka wska­zy­wał, że na szczę­ście miał. Osiem minut. Sie­dział już trzy więc mogło mu się upiec. Za­gad­nął ludzi sie­dzą­cych nie­opo­dal gdzie jest biur­ko Ilony. Zo­rien­to­waw­szy się po­zo­sta­ło mu je­dy­nie cze­kać na dru­kar­kę. Oby tylko nikt po dro­dze nie chciał nic sam dru­ko­wać.

Kilka cią­gną­cych się w nie­skoń­czo­ność minut póź­niej do biur­ka do­szedł Karol. Zdą­żył już upić tro­chę nie­mal wrzą­cej jesz­cze kawy. Zda­wał się też już nieco bar­dziej przy­tom­ny. Kac­per, za­gad­nię­ty, wy­ja­śnił ma­gi­ko­wi, o co cho­dzi­ło z Iloną, ner­wo­wo cze­ka­jąc na przyj­ście dru­kar­ki.

Kiedy w końcu przy­szła, wy­dru­ko­wa­ła do­ku­men­ty szczę­śli­wie bez dal­szych kom­pli­ka­cji. Chło­pak za­py­tał Ka­ro­la jesz­cze dla pew­no­ści gdzie sie­dzi Ilona.

– W rogu sek­to­ra B, zaraz przy oknie. – Karol od­po­wie­dział pod­eks­cy­to­wa­ny, z ocza­mi szklą­cy­mi się od roz­pie­ra­ją­cej go ener­gii. Nagły przy­pływ wi­tal­no­ści zdu­miał Kac­pra. Jesz­cze parę minut temu przy­sy­piał, a teraz… Spoj­rzał zdzi­wio­ny na kubek w dłoni opie­ku­na, nie miał jed­nak czasu spy­tać co to za kawa. Po­pę­dził we wska­za­ne miej­sce, za­po­mi­na­jąc chwi­lo­wo o spra­wie.

Ma­sze­ro­wał raźno, li­cząc w my­ślach ile czasu jesz­cze zo­sta­ło. Ra­chu­nek wska­zy­wał na dwie mi­nu­ty. Po­sa­da ura­to­wa­na. Za za­krę­tem za­uwa­żył zna­jo­mą kitę, na wszel­ki wy­pa­dek przy­spie­szył jesz­cze korku zmie­rza­jąc w kie­run­ku kie­row­nicz­ki. Ilona wy­glą­da­ła przez okno, wy­raź­nie czymś prze­ję­ta. Nawet nie zwró­ci­ła uwagi na chło­pa­ka kła­dą­ce­go pa­pie­ry na biur­ku, pół­gęb­kiem ob­wiesz­cza­ją­ce­go swoje przy­by­cie. Kac­per mi­mo­cho­dem spoj­rzał przez szybę. Pod biu­row­cem stał ra­dio­wóz. Jeden z tych du­żych. Wy­cho­dzi­li z niego po­li­cjan­ci jed­nost­ki an­ty­ter­ro­ry­stycz­nej w peł­nym rynsz­tun­ku. Cie­ka­we kogo chcie­li zgar­nąć w cen­trum mia­sta w spo­koj­ny dzień. Kac­per chciał już za­gad­nąć Ilonę, kiedy po­li­cjan­ci skie­ro­wa­li się w stro­nę bu­dyn­ku PMS. Ilona ob­ró­ci­ła się na pię­cie ogni­sku­jąc wzrok na nowym.

-Ty! Ze mną!

Kac­per nie zdą­żył nawet od­po­wie­dzieć, kiedy Ilona wy­strze­li­ła już przed sie­bie. Nie po­zo­sta­ło mu nic in­ne­go jak po­dą­żyć za sze­fo­wą. Po­mi­mo dłu­go­ści nóg fi­li­gra­no­wej kie­row­nicz­ki cięż­ko było na­dą­żyć z jej kro­kiem. Zanim chło­pak do­go­nił dziew­czy­nę, ta trzy­ma­ła już przy uchu te­le­fon wy­mie­nia­jąc z kimś ury­wa­ne zda­nia.

– Wi­dzia­łeś? Tak. No tak. Nie wiem. Nie. Aha. A mo­że­my? Nie mam po­ję­cia do cho­le­ry!

– Hej! Coś ty po­wie­dzia­ła?! – Zna­jo­my fut­bo­li­sta krzyk­nął gdzieś z boku. Ilona, nie zwal­nia­jąc, zmie­rzy­ła wiel­ko­lu­da wzro­kiem. Wiel­ko­lud tro­chę się zmie­szał do­pie­ro teraz po­zna­jąc z kim ma do czy­nie­nia.

– Zbierz kum­pli i mi­giem na par­ter! Już!

Facet stał jesz­cze przez mo­ment z roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi, ale drugi raz nie trze­ba mu było po­wta­rzać. Rzu­cił się w bok z pręd­ko­ścią, ja­kiej trud­no by­ło­by się spo­dzie­wać są­dząc po ga­ba­ry­tach za­wod­ni­ka. Cięż­kie od­gło­sy cwału spor­tow­ca po chwi­li zo­sta­ły za­głu­szo­ne przez nie­zno­śny pisk gwizd­ka. Na­wo­ły­wa­niu od­po­wie­dzia­ły ko­lej­ne gwiz­dy, wy­peł­nia­jąc cały bu­dy­nek. Wszyst­kie pię­tra za­trzę­sły się pod no­ga­mi fut­bo­li­stów. Można było się je­dy­nie za­sta­na­wiać, czy taką szar­żę wstrzy­ma­ją stro­py za­pro­jek­to­wa­ne pod spo­koj­ne kroki chu­der­la­wych ma­gi­ków.

To­wa­rzy­szą­cy lo­kal­ne­mu trzę­sie­niu ziemi har­mi­der nie uszedł uwa­dze po­li­cjan­tów cze­ka­ją­cych przy wej­ściu. Ich do­wód­ca, w zwy­kłym mun­du­rze, żądał od re­cep­cjo­nist­ki przy­wo­ła­nia dy­rek­to­ra od­dzia­łu, po­trzą­sa­jąc na­ka­zem aresz­to­wa­nia. Spa­ni­ko­wa­na ślicz­not­ka pró­bo­wa­ła bez­sku­tecz­nie do­dzwo­nić się do szefa. Mun­du­ro­wi za­czy­na­li tra­cić cier­pli­wość. Do­wód­ca dał znać dwóm pod­wład­nym, żeby spraw­dzi­li, czy z bu­dyn­ku są jesz­cze ja­kieś wyj­ścia, po czym zwró­cił się do re­cep­cjo­nist­ki siląc się na uprzej­mość:

– Je­że­li szef nie od­bie­ra to może się przej­dzie­my do jego biura?

Dziew­czy­na, już na skra­ju hi­ste­rii, teraz do­słow­nie ska­mie­nia­ła.

– Nie mogą pań­stwo wejść na teren biura bez prze­pust­ki i opie­ku­na! – ode­zwał się ostry ko­bie­cy głos gdzieś z boku, ku uldze re­cep­cjo­nist­ki.

– Mamy prze­pust­kę, a za­dbać o sie… – Do­wód­ca urwał w pół słowa ob­ra­ca­jąc się w kie­run­ku głosu. Widok małej, rudej dziew­czyn­ki w gar­son­ce, za którą zbie­ra­ło się kilku wiel­ko­lu­dów w fut­bo­lo­wych ochra­nia­czach kom­plet­nie zbił go z tropu.

– Na teren firmy można wejść je­dy­nie z prze­pust­ką przez firmę wy­da­ną. – Ilona wy­rzu­ci­ła z sie­bie jed­nym tchem. – Pro­szę wy­słać pi­sem­ne po­da­nie do na­sze­go dzia­łu kon­tak­tów biz­ne­so­wych, po­win­ni­śmy od­po­wie­dzieć w ciągu ty­go­dnia, żeby się umó­wić na wi­zy­tę.

Po­li­cjan­ci stali nie­ru­cho­mo, wpa­tru­jąc się w małą zba­ra­nia­łym wzro­kiem. Do­wód­ca od­zy­skał rezon pierw­szy.

– No chyba sobie jaja ro­bisz. Mirek, Da­niel, ob­sta­wiaj­cie wej­ście, resz­ta za mną!

Trzej an­ty­ter­ro­ry­ści po­stą­pi­li za sze­fem. Ilona wrzu­ci­ła wstecz­ny, żeby mieć ich cały czas przed sobą.

– Dokąd?! Nie macie prze­pu­stek!

– Ow­szem, mamy. A ty sobie od­puść, bo cie­bie też zaraz zgar­nie­my za utrud­nie­nia pracy funk­cjo­na­riu­szom na służ­bie. – Do­wód­ca od­ga­niał kie­row­nicz­kę, przy­glą­da­jąc jej się uważ­nie. Wi­docz­nie kogoś mu przy­po­mi­na­ła, ale nie mógł sobie przy­po­mnieć kogo.

– Stać! Bo wezwę ochro­nę!

Po­li­cjan­ci fak­tycz­nie zwol­ni­li kroku. Trud­no się idzie ry­cząc ze śmie­chu. Tym samym roz­sier­dzi­li dziew­czy­nę.

– Na nich! – wrza­snę­ła do fut­bo­li­stów, wska­zu­jąc wy­cią­gnię­tym ra­mie­niem na gli­nia­rzy.

Po­sadz­ka za­trzę­sła się pod sto­pa­mi ol­brzy­mów. Do­wód­ca przez uła­mek se­kun­dy za­sta­na­wiał się, czy uży­cie broni w za­ist­nia­łej sy­tu­acji mia­ło­by pod­sta­wy praw­ne, ale widok szar­żu­ją­cej ty­ra­lie­ry sku­tecz­nie wybił mu z głowy roz­wa­ża­nia na­tu­ry le­gi­sla­cyj­nej.

– Chodu! – Zdą­żył tylko wrza­snąć, zanim impet ude­rze­nia wy­rzu­cił go w nie­przy­tom­ną ciem­ność. Po­zo­sta­łym po­li­cjan­tom udało się ujść z pola, choć jeden zo­stał do­słow­nie ka­ta­pul­to­wa­ny przez sze­ro­kie wej­ście, kiedy do­padł do niego jeden z byków.

– Tego za­bierz do go­ścin­ne­go na pierw­szym pię­trze, resz­ta niech pil­nu­je wej­ścia jakby znowu pró­bo­wa­li. – Ilona in­stru­owa­ła naj­więk­sze­go z fut­bo­li­stów. Wiel­ko­lud prze­rzu­cił nie­przy­tom­ne­go po­li­cjan­ta przez ramię i ski­nął kum­plom, któ­rzy za­ję­li po­zy­cje go­to­wi do po­no­wie­nia szar­ży w razie ko­lej­ne­go ataku. Kac­per wy­mie­nił sko­ło­wa­ne spoj­rze­nia z re­cep­cjo­nist­ką. Rad nie­rad, po­dą­żył za go­nią­cą go­ry­la kie­row­nicz­ką.

– Dobra, bę­dzie go trze­ba prze­słu­chać jak się obu­dzi – stwier­dzi­ła, kiedy cała czwór­ka zna­la­zła się w po­ko­ju. Przy­wo­ła­ła kogoś przez te­le­fon i za­czę­ła krą­żyć po sali w mil­cze­niu. Po­li­cjant nie wy­glą­dał jakby miał się pręd­ko ock­nąć więc miała chwi­lę do na­my­słu. W pew­nym mo­men­cie prze­sta­ła drep­tać.

– Przy­pro­wadź mi tu Kol­le­ra. Niech weź­mie ze sobą kulę. I to już!

Kac­per sko­ja­rzył fa­ce­ta z kuch­ni i po­pę­dził na swoje pię­tro, mając na­dzie­ję, że Kol­ler też tam pra­cu­je. Wolał nie do­py­ty­wać Ilony gdzie sie­dzi cza­ro­dziej. Wy­siadł­szy z windy spy­tał pierw­szą na­po­tka­ną osobę. Na szczę­ście wie­dzia­ła. Bie­gnąc do biur­ka chło­pak mi­mo­cho­dem rzu­cił okiem przez okno. Ra­dio­wóz dalej stał na swoim miej­scu. Po­li­cjan­ci krę­ci­li się obok, jeden gadał przez te­le­fon. Naj­pew­niej wzy­wa­li po­sił­ki.

Zna­lazł Kol­le­ra we wska­za­nym miej­scu. Cza­ro­dziej wy­glą­dał przez okno, za­cie­ka­wio­ny mun­du­ro­wy­mi. To­wa­rzy­szy­ła mu chyba po­ło­wa biura, Kac­pro­wi mi­gnę­ły gdzieś nawet skrzy­dła Ka­ro­la.

– Panie Kol­ler, Ilona wzywa pana do po­ko­ju so­cjal­ne­go na pierw­szym pię­trze.

Magik po­pa­trzył na no­we­go po­dejrz­li­wie.

– Po­le­ci­ła, żeby wziął pan ze sobą swoją kulę – dodał po chwi­li, osten­ta­cyj­nie zer­ka­jąc na ra­dio­wóz. Miał na­dzie­ję, że cza­ro­dziej zro­zu­mie su­ge­stie. Magik stał przez chwi­lę, lu­stru­jąc mło­de­go wzro­kiem, obej­rzał się jesz­cze raz za okno i prze­wró­cił ocza­mi się­ga­jąc po swój krysz­ta­ło­wy sprzęt. Kac­per mógł jed­nak przy­siąc, że wzbu­dził za­in­te­re­so­wa­nie sta­re­go.

W go­ścin­nym za­sta­li ko­lej­ne­go fa­ce­ta, na oko czter­dzie­sto­let­nie­go je­go­mo­ścia w sza­rym gar­ni­tu­rze. Żywo dys­ku­to­wał z Iloną, zer­ka­jąc co chwi­la na nie­przy­tom­ne­go gli­nia­rza. Z ge­sty­ku­la­cji Kac­per wy­wnio­sko­wał, że sztyw­nia­ko­wi pa­li­ło się pod tył­kiem. Zna­czy­ło­by, że to szef od­dzia­łu.

– Ale na cho­le­rę go tutaj przy­tasz­czy­łaś w ogóle? I tak już mamy prze­rą­ba­ne. Jak do tego jesz­cze doj­dzie upro­wa­dze­nie funk­cjo­na­riu­sza…

– Skoro i tak mamy prze­rą­ba­ne, to już bar­dziej nie za­szko­dzi. A bę­dzie można go prze­słu­chać. Kiedy przy­le­ci szo­fer?

– Za go­dzi­nę czy dwie… A tego chło­pa­ki tak urzą­dzi­li, że prę­dzej nas sztur­mem wezmą niż się śpią­ce kró­lew­na obu­dzi. Zaraz tu się zaroi od glin.

– Ha, spo­koj­nie, aku­rat o to już za­dba­łam! – Ilona ob­wie­ści­ła try­um­fal­nie, prze­no­sząc wzrok na Kol­le­ra. Uśmiech­nę­ła się słod­ko do cza­ro­dzie­ja. – Jest taka spra­wa. Pa­mię­tasz jak kie­dyś wła­ma­łeś się do lo­kal­ne­go sys­te­mu ko­mu­ni­ka­cji miej­skiej?

Kol­ler mil­czał przez chwi­lę z ka­mien­ną twa­rzą.

– Nie wiem, o czym mó­wisz…

– Oj weź się nie wy­głu­piaj – żach­nę­ła się Ilona.

– Zo­sta­łem oczysz­czo­ny z za­rzu­tów.

– Aha… po tym, jak sąd dziw­nym tra­fem stra­cił bazy da­nych z kar­to­te­ka­mi.

– Ni­cze­go mi nie udo­wod­nio­no.

– I bar­dzo do­brze – za­szcze­bio­ta­ła wie­wiór­ka. – Miło by­ło­by, gdy­byś po­wtó­rzył ten numer. Bez po­zo­sta­wia­nia śla­dów.

Kol­ler pa­trzył na małą zba­ra­nia­ły. Zer­k­nął na dy­rek­to­ra. Szef był rów­nie za­sko­czo­ny, ale pod jego czasz­ką zda­wa­ły się prze­ska­ki­wać ja­kieś zę­bat­ki. Im wię­cej ich wska­ki­wa­ło na miej­sce, tym szer­szy uśmiech wy­pły­wał na przy­stoj­ną acz tro­chę znie­wie­ścia­łą twarz.

– Ra­czysz żar­to­wać… – Kol­ler zda­wał się nie być prze­ko­na­ny.

– Dzie­się­cio­pro­cen­to­wa pod­wyż­ka, do­dat­ko­wy płat­ny urlop, pre­mia uzna­nio­wa w wy­so­ko­ści pół­rocz­nych za­rob­ków. – Dy­rek­tor wsparł Ilonę zro­zu­miaw­szy do czego zmie­rza dziew­czy­na. Kol­ler też już się po­ła­pał.

– Dwu­dzie­sto­pię­cio­pro­cen­to­wa – od­rzekł spo­koj­nie.

– Dwu­dzie­sto­pro­cen­to­wa. – Ilona rzu­ci­ła me­cha­nicz­nie zanim zdała sobie spra­wę kto teraz dyk­tu­je wa­run­ki. – Do­sta­niesz jesz­cze asy­sten­ta do pro­wa­dze­nia pro­jek­tów.

– Niech bę­dzie. To mó­wi­cie, że co się może ze­psuć?

– Świa­tła mię­dzy ko­men­dą po­li­cji a na na­szym biu­rem. I wszyst­ko wokół…

Kol­ler gwizd­nął przez zęby, spo­glą­da­jąc na gli­nia­rza. Siadł cięż­ko do biur­ka i od­pa­lił krysz­ta­ło­wą kulę.

– Nic nie mogę obie­cać – mruk­nął jesz­cze za­ta­pia­jąc wzrok w szkle. Nikt nie od­zy­wał się przez dłuż­szą chwi­lę. Czas zda­wał się cią­gnąć w nie­skoń­czo­ność. Z po­cząt­ku je­dy­ny­mi wy­znacz­ni­ka­mi jego upły­wu były ko­lej­ne kro­ple potu na czole szefa, potem do­szło jesz­cze coraz gło­śniej­sze chra­pa­nie po­li­cjan­ta. Kol­ler tym­cza­sem wier­cił kulę wzro­kiem, cza­sem wy­ko­nu­jąc ja­kieś cza­ro­dziej­skie gesty. W końcu rzu­cił po­iry­to­wa­ny:

– No nie! Nie wie­rzę!

– Co jest, nie mo­żesz się wła­mać? – Dy­rek­tor spy­tał ze ści­śnię­tym gar­dłem. Po­bladł przy tym do tego stop­nia, że za­czął się nie­źle kom­po­no­wać z białą ścia­ną za nim. Fry­zu­ra Ilony też jakby stra­ci­ła po­łysk.

– Nie, nie, wręcz prze­ciw­nie. Ci de­bi­le nawet nie po­zmie­nia­li haseł…

Kol­ler mach­nął różdż­ką nad kulą, wy­peł­nia­jąc prze­strzeń ho­lo­gra­mem planu mia­sta. Pod­świe­tlił ko­men­dę i bu­dy­nek firmy. Gdzieś w po­ło­wie drogi mi­ga­ły nie­bie­skie świa­teł­ka zbli­ża­ją­ce się do biura.

– Oho, chyba jego kum­ple jadą. – Cza­ro­dziej zer­k­nął zło­śli­wie na chra­pią­ce­go gli­nia­rza. Chyba nie da­rzył mun­du­ro­wych szcze­gól­ną sym­pa­tią.

– Za­trzy­maj ich! – Ilona za­szcze­bio­ta­ła ra­do­śnie.

Magik za­to­czył różdż­ką nad mi­go­czą­cy­mi punk­ta­mi. Po chwi­li ikony sy­gna­li­za­cji świetl­nej przy­bra­ły zie­lo­ną barwę, trzy se­kun­dy póź­niej do­oko­ła nich mapa roz­ja­rzy­ła się czer­wo­ny­mi pla­ma­mi. Nie­bie­skie krop­ki za­trzy­ma­ły się przed jedną z nich. Gdzieś z ze­wnątrz do­bie­gły od­gło­sy klak­so­nów i głu­chych ude­rzeń.

– Haha, jak za sta­rych do­brych cza… – Ma­gi­ko­wi prze­rwa­ło gło­śne chrap­nię­cie po­li­cjan­ta. Do­wód­ca otwo­rzył oczy i ro­zej­rzał się nie­przy­tom­nie do­oko­ła. Po­pa­trzył na mapę, którą Kol­ler wy­łą­czył mo­ment póź­niej. Po­li­cjant zo­gni­sko­wał wzrok na cza­ro­dzie­ju i prze­krzy­wił głowę, wpa­tru­jąc się w twarz ma­gi­ka.

– Ty… ja cię znam… nie ty się wła­ma­łeś do na­szej bazy parę lat temu?

Kol­ler lu­stro­wał mun­du­ro­we­go za­sko­czo­nym wzro­kiem.

– Aspi­rant Na­le­ta?

– Teraz in­spek­tor Na­le­ta! Ja o tobie nie za­po­mnia­łem, panie Kol­ler. Jesz­cze na cie­bie znaj­dę haka, ga­gat­ku. Niech no tylko stąd… gdzie ja w ogóle je­stem? – po­li­cjant ro­zej­rzał się znowu, ob­ser­wu­jąc twa­rze ze­bra­nych. Za­trzy­mał się na dy­rek­to­rze.

– Je­steś aresz­to­wa­ny! – Na­le­ta ze­rwał się z miej­sca, ale ba­so­we wark­nię­cie mil­czą­ce­go dotąd fut­bo­li­sty pręd­ko uspo­ko­iło stró­ża prawa. Po­wo­li siadł z po­wro­tem na fo­te­lu, pa­trząc na wiel­ko­lu­da. Ilona od­kaszl­nę­ła, żeby ścią­gnąć na sie­bie uwagę do­wód­cy.

– Wi­ta­my w biu­rze lo­kal­ne­go od­dzia­łu przed­się­bior­stwa Pod­trzy­my­wa­nia Sys­te­mów

Ma­gicz­nych. Mamy przy­jem­ność go­ścić pana w celu wy­ja­śnie­nia nie­for­tun­ne­go nie­po­ro­zu­mie­nia do­ty­czą­ce­go obec­ne­go tu pana dy­rek­to­ra Mo­rzar­skie­go. Można spy­tać, dla­cze­go po­li­cja jest za­in­te­re­so­wa­nia za­trzy­ma­niem na­sze­go szefa?

Na­le­ta pa­trzył na Ilonę sko­ło­wa­ny, od­chy­la­jąc głowę to w jedną, to w drugą stro­nę, jakby pró­bo­wał obej­rzeć dziew­czy­nę z róż­nych per­spek­tyw.

– Mam roz­kaz za­trzy­ma­nia pana dy­rek­to­ra pod za­rzu­ta­mi han­dlu nar­ko­ty­ka­mi oraz pe­do­fi­lii.

– Pe­do­fi­lii?! – Ilona wy­dar­ła się na cały głos, wpra­wia­jąc szyby w drga­nie. Kilka osób na ko­ry­ta­rzu obej­rza­ło się w kie­run­ku prze­szklo­nej sali. Wy­głu­sze­nie prze­gra­ło z Iloną.

– Ob­ra­ca­łeś jakąś ma­ło­la­tę, chrza­nio­ny su­kin­ko­cie?! – Fry­zu­ra dziew­czy­ny unio­sła się i za­fa­lo­wa­ła jak pło­mień. Ilona wy­glą­da­ła teraz jak mi­ni­bo­gi­ni ognia i ze­msty.

– Co?! W życiu! – Dy­rek­tor prze­biegł na drugą stro­nę biur­ka, uchy­la­jąc się przed ci­śnię­tą w niego słu­chaw­ką. – No chyba nie wie­rzysz, że bym cię pu­ścił kan­tem?!

Na ko­ry­ta­rzu zbie­ra­ło się coraz wię­cej ga­piów, Kac­per i Kol­ler ob­ser­wo­wa­li sy­tu­ację ze szczę­ka­mi opusz­czo­ny­mi da­le­ko po­ni­żej przy­zwo­itej wy­so­ko­ści. Tylko wiel­ko­lud zda­wał się za­cho­wy­wać względ­ny spo­kój. “Staje na wy­so­ko­ści za­da­nia”, słowa Ka­ro­la za­brzmia­ły w gło­wie chło­pa­ka. Nie mógł po­wstrzy­mać się od uśmie­chu, na­po­ty­ka­jąc wzrok Kol­le­ra. Stary cza­ro­dziej od­wza­jem­nił uśmiech. On chyba też sły­szał plot­ki.

– Chwi­la, pro­szę pań­stwa. – In­spek­tor przy­pa­try­wał się Ilo­nie, po­rów­nu­jąc ją z trzy­ma­ną w dłoni fo­to­gra­fią. – Może się pani od­wró­cić pro­fi­lem w tamtą stro­nę? Dzię­ku­ję. I włosy opu­ścić… tak, wła­śnie, dzię­ku­ję. Aha… hm… – Do­wód­ca wyjął z ma­ry­nar­ki ko­lej­ną fo­to­gra­fię. – A teraz pro­szę spoj­rzeć w tę… dzię­ku­ję. Cie­ka­we… Ile pani ma lat?

– Ko­biet się o wiek nie pyta! – Ilona fuk­nę­ła na po­li­cjan­ta.

– Ale wię­cej niż osiem­na­ście?

– No jasne! Zna­czy nie aż tak wiele wię­cej… ale ow­szem. Czemu pan pyta?

– Cóż… bar­dzo młodo pani wy­glą­da.

– Dzię­ku­ję. Ku­ra­cja Ybi­sza dzia­ła cuda. – Skom­ple­men­to­wa­na dziew­czy­na uśmiech­nę­ła się pro­mien­nie.

– W takim razie za­rzut pe­do­fi­lii zo­sta­nie skre­ślo­ny z akt.

Mo­rzar­ski i Ilona po­pa­trzy­li po sobie oszo­ło­mie­ni.

– Pokaż pan te zdję­cia – powiedzieli chó­rem.

Na fo­to­gra­fiach dość kiep­skiej ja­ko­ści wi­docz­na była Ilona sie­dząc na dru­kar­ce oraz dy­rek­tor zaraz obok, oboje nie­kom­plet­nie ubra­ni. Zdję­cia nie po­zo­sta­wia­ły wąt­pli­wo­ści co do ja­ko­ści życia to­wa­rzy­skie­go w biu­rze po go­dzi­nach. Onie­mia­ła para stała ska­mie­nia­ła. Twarz Ilony upo­dab­nia­ła się od­cie­niem do fry­zu­ry, Mo­rzar­skie­go dla od­mia­ny zbla­dła jesz­cze bar­dziej pod coraz grub­szą war­stwą potu. Po chwi­li wstyd za­czę­ła za­stę­po­wać złość i tym razem dy­rek­tor za­czął się czer­wie­nić a Ilona bled­nąć ze wście­kło­ści.

– Od kogo to macie?! – Znowu rzu­ci­li chó­rem.

– Nasze źró­dła są tajne…

– To fał­szy­we oskar­że­nie i mogło spo­wo­do­wać nie­od­wra­cal­ne szko­dy dla firmy oraz na­sze­go do­bre­go imie­nia. – Ilona nie da­wa­ła za wy­gra­ną.

– Nie mogę ujaw­niać źró­deł, nawet jak­bym sam je znał. To ano­ni­mo­wy donos.

– Ano­ni­mo­wy, tak? – Mo­rzar­ski pa­trzył za­du­ma­ny w sufit, stu­ka­jąc pal­ca­mi o blat. – A ten ano­ni­mo­wy do­no­si­ciel nie uży­wał przy­pad­kiem cza­sow­ni­ków ro­dza­ju żeń­skie­go pi­sząc o wła­snych ob­ser­wa­cjach?

Na­le­ta nic nie od­po­wie­dział, ale po minie gli­nia­rza zo­rien­to­wa­li się, że do­no­si­ciel istot­nie był do­no­si­ciel­ką.

– Ular­ska! – Ilona wrza­snę­ła wście­kła, ła­piąc o kogo cho­dzi. – Już idzie­my ci wcza­ro­wać, nie­do­ru­cha­na małpo.

– Kie­row­nicz­ka mo­ni­to­rin­gu? – Kol­ler zdzi­wił się wy­raź­nie, nie wie­dząc czemu dziew­czy­na mia­ła­by kopać dołki pod sze­fo­stwem.

– Nie ta, ta druga Ular­ska, od re­gu­la­cji i zabaw kred­ka­mi. Szczer­ba­ta kum­pe­la tej pipy z cen­tra­li. – Dy­rek­tor wy­ja­śnił od­le­głym gło­sem. Wi­docz­nie już ob­my­ślał ze­mstę.

– Cie­szę się, że do­brze się pań­stwo bawią w swoim to­wa­rzy­stwie, ale wciąż po­zo­sta­je za­rzut han­dlu pro­cha­mi.

– Ko­lej­ne ano­ni­mo­we do­no­sy? – Ilona za­kpi­ła.

– Aku­rat na to mamy do­wo­dy, do­sta­li­śmy prób­kę oraz parę fil­mów z… no nie­waż­ne. – Do­wód­ca ugryzł się w język zda­jąc sobie spra­wę, że pu­ścił za dużo pary z ust. Zre­zy­gno­wa­ny wy­ja­śnił jed­nak do końca, skoro nie było już czego ukry­wać. – W każ­dym razie mamy do­wo­dy, że nie tylko to­le­ru­je pan uży­wa­nie nar­ko­ty­ków w biu­rze, ale sam do­sy­pu­je am­fe­ta­mi­ny do cukru. – In­spek­to­ra wy­raź­nie ba­wi­ło ob­ser­wo­wa­nie jak Mo­rzar­ski na prze­mian się czer­wie­ni i bled­nie.

Kac­per par­sk­nął śmie­chem sko­ja­rzyw­szy przy­pływ ener­gii Ka­ro­la. Zaraz za nim ro­ze­śmiał się Kol­ler. Fut­bo­li­sta też nie wy­trzy­mał. Nawet Ilona od­wró­ci­ła wzrok, pró­bu­jąc ukryć roz­ba­wie­nie.

– Oj tam, na żar­tach się nie zna­cie… zresz­tą pra­cow­ni­cy sami się zrzu­ca­li. – Dy­rek­tor żach­nął się sztyw­no.

– Zna­czy przy­zna­je się pan – Na­le­ta aż pod­sko­czył z ra­do­ści.

– Co? Nie, nie wiem, o czym mowa.

– Wła­śnie pan…

– Ktoś coś sły­szał?

Wszy­scy po­pa­trzy­li w mil­cze­niu po ścia­nach, wy­pa­tru­jąc tam cze­goś nie­zmier­nie cie­ka­we­go. In­spek­tor tylko wes­tchnął. Chciał coś jesz­cze dodać, ale w chwi­lo­wej ciszy do­sły­szał do­cho­dzą­ce z ze­wnątrz alar­my sa­mo­cho­do­we i od­le­głe sy­re­ny.

– Co wy­ście tam na­ro­bi­li? – Do­wód­ca wle­pił wzrok w Kol­le­ra, który jak gdyby nigdy nic bawił się zna­le­zio­nym dłu­go­pi­sem uda­jąc, że nie do­sły­szał.

– Ja was wszyst­kich do mamra wsa­dzę jak tylko resz­ta chło­pa­ków do­je­dzie – in­spek­tor pu­ścił oko do fut­bo­li­sty, uśmie­cha­jąc się pół­gęb­kiem.

– Nie ma pan na­ka­zu. – Bez­na­mięt­nie zri­po­sto­wał dy­rek­tor.

– Mam.

– Tylko na mnie. Zresz­tą za­rzu­ty oka­za­ły się bez­pod­staw­ne.

– Jeden z za­rzu­tów, panie Mo­rzar­ski. Za utrud­nia­nie śledz­twa wszy­scy bek­nie­cie.

– Nie miał pan na­ka­zu prze­szu­ka­nia biura więc wdar­cie się na teren firmy zo­sta­ło po­trak­to­wa­ne jako wła­ma­nie. Nikt nie użył nie­bez­piecz­nych na­rzę­dzi więc nie można bę­dzie po­sta­wić za­rzu­tu o prze­kro­cze­nie gra­nic obro­ny oso­bi­stej. – Fut­bo­li­sta uśmiech­nął się sze­ro­ko słu­cha­jąc szefa.

– Kiedy przy­je­dzie po­li­cja zo­sta­nie pan wy­da­ny jako wła­my­wacz. – Dy­rek­tor cią­gnął, pusz­cza­jąc nie­znacz­nie oko do Kol­le­ra. – Nie ma pan udo­ku­men­to­wa­nych pod­staw aresz­to­wa­nia moich ludzi, więc fir­mo­wi praw­ni­cy z miej­sca za­kwe­stio­nu­ję wszel­kie próby znie­sła­wie­nia pra­cow­ni­ków przed­się­bior­stwa.

Po­li­cjant słu­chał dy­rek­to­ra z ro­sną­cym zdzi­wie­niem. W końcu nie wy­trzy­mał:

– No chyba sobie jaja ro­bisz!

– To oce­nią praw­ni­cy.

– Ra­czej pro­ku­ra­to­rzy.

– A to nie jest tak, że za­gra­nicz­ne firmy pod­le­ga­ją za­gra­nicz­ne­mu prawu? – Kac­per rzu­cił nie­pew­nie, chcą przy­po­mnieć o wła­snym ist­nie­niu. Ilona i Mo­rzar­ski prze­nie­śli za­sko­czy wzrok na no­we­go. Uśmiech­nę­li się jed­no­cze­śnie. Po­mysł wy­raź­nie przy­padł parze do gustu.

– Bar­dzo słusz­na uwaga. Zgod­nie z nie­daw­nym pre­ce­den­sem w spra­wie Gol­dwan i Spół­ka prze­ciw­ko wła­dzom pro­win­cji, za­gra­nicz­ne firmy pod­le­ga­ją prawu kra­jów ma­cie­rzy­stych, co za tym idzie przed­sta­wi­ciel­stwa mię­dzy­na­ro­do­wych przed­się­biorstw są pla­ców­ka­mi eks­te­ry­to­rial­ny­mi i pań­skie wtar­gnię­cie bę­dzie trak­to­wa­ne jako in­cy­dent dy­plo­ma­tycz­ny.

Na­le­ta kiwał głową z coraz więk­szym roz­ba­wie­niem. Sam w duchu mu­siał przy­znać, że facet miał ga­da­ne. Pra­wie jak ruda. Chyba praw­nik, kon­klu­do­wał. Tylko skąd u praw­ni­ka po­czu­cie hu­mo­ru?

– W spra­wie tego orze­cze­nia już się toczy po­stę­po­wa­nie. Ponoć sę­dzia się do­brze znał z Gol­dwa­nem. Zresz­tą PMS to kra­jo­wa firma z sie­dzi­bą w sto­li­cy.

– Nie, w sto­li­cy za­re­je­stro­wa­na jest spół­ka córka, któ­rej czę­ścią jest tu­tej­sza pla­ców­ka. Ma­cie­rzy­sta firma po­cho­dzi z Bu­ra­no Felio.

– Skąd?!

Mo­rzar­ski mil­czał chwi­lę, sam nie wie­dząc gdzie to może być.

– Bu­ra­no to dy­na­micz­ny kraj pro­wa­dzą­cy eks­pan­sję go­spo­dar­czą na całym świe­cie. – Wy­mi­ja­ją­co od­po­wie­dział szef. Na szczę­ście dzwo­nek te­le­fo­nu wy­ba­wił szefa z dal­szych wy­ja­śnień.

– Aha, dzię­ku­ję. Tak, już idę. – Dy­rek­tor scho­wał te­le­fon do kie­sze­ni. – Pan wy­ba­czy, obo­wiąz­ki wzy­wa­ją. Nasz ochro­niarz od­pro­wa­dzi pana do wyj­ścia. Życzę mi­łe­go dnia – Ski­nął głową na wiel­ko­lu­da wy­cho­dząc z sali.

– My się jesz­cze zo­ba­czy­my. Moi ko­le­dzy za­pew­nią panu pod­wóz­kę do aresz­tu jak tylko po­sta­wi pan nogę na ulicy. – In­spek­tor po­że­gnał się rów­nie kur­tu­azyj­nie. Dy­rek­tor uśmiech­nął się sze­ro­ko.

– Mam dużo pracy więc mogę tu jesz­cze tro­chę za­ba­wiać. Nad­go­dzi­ny i tak dalej. Wie pan, kor­po­ra­cje wy­ci­ska­ją z czło­wie­ka ostat­nie soki.

Po­li­cjan­to­wi coś nie spodo­ba­ło się w bez­czel­nym uśmie­chu nie­do­szłe­go aresz­tan­ta. Nie zdą­żył już jed­nak nic po­wie­dzieć. Mo­rzar­ski znik­nął w ko­ry­ta­rzu, za­bie­ra­jąc ze sobą swo­ich ludzi. In­spek­tor zo­stał sam na sam z górą mięsa w zbroi, która uśmiech­nę­ła się zło­wiesz­czo ro­biąc te­atral­ny gest za­pra­sza­ją­cy do wyj­ścia.

Po­zo­sta­ła czwór­ka wy­szła na dach, gdzie cze­kał la­ta­ją­cy spodek. Pilot przy­wi­tał się z dy­rek­to­rem, zgła­sza­jąc go­to­wość do od­lo­tu w każ­dym mo­men­cie.

– Więc na­praw­dę się zwi­jasz? – Ilona sta­ra­ła się mówić spo­koj­nie, ale dało się wy­czuć, że nie była po­go­dzo­na ze znik­nię­ciem ko­chan­ka.

– Nie mam wiel­kie­go wy­bo­ru. Tro­chę za go­rą­co się dla mnie zro­bi­ło. – Dy­rek­to­ro­wi też się nie po­do­ba­ła ewa­ku­acja, ale echa syren nio­są­cych się po mie­ście nie po­zo­sta­wia­ły wiel­kie­go wy­bo­ru.

– Spo­koj­nie mała, wrócę jak się wszyst­ko od­krę­ci. – Szef uszczyp­nął w nos Ilonę dziel­nie sta­ra­ją­cą się nie roz­be­czeć. – Znik­nę gdzieś za gra­ni­cą tylko na parę mie­się­cy.

– Panie Kol­ler. Sły­sza­łem, że kar­to­te­ki po­li­cyj­ne mają dziw­ną ten­den­cję do zni­ka­nia od czasu do czasu. – Mo­rzar­ski zwró­cił się do cza­ro­dzie­ja kiedy dziew­czy­na wy­smar­ki­wa­ła się w kra­wat szefa.

– Cóż, ser­we­ry cza­sem ule­ga­ją awa­riom, nawet za­pa­so­we, ale to rzad­ki przy­pa­dek – Kol­ler uśmiech­nął się po­ro­zu­mie­waw­czo.

– Myślę, że może pan prze­pro­wa­dzić małe ba­da­nia nad zja­wi­skiem, rzecz jasna mając za­pew­nio­ne za­so­by. – Mo­rzar­ski uśmie­chał się gła­ska­jąc Ilonę po gło­wie.

– Swoją drogą, póki będę na urlo­pie, ktoś musi mnie za­stą­pić. Coś mi się zdaje, że cen­tra­la przy­zna ci mały awans – cią­gnął, pusz­cza­jąc oko do dziew­czy­ny. – Zwłasz­cza jeśli pe­wien zna­jo­my in­spek­tor do­sta­nie ano­ni­mo­wy cynk, że nasza ko­cha­na przed­sta­wi­ciel­ka cen­tra­li jest w po­sia­da­niu cu­kier­nicz­ki z po­dej­rza­ną za­war­to­ścią. I chęt­nie czę­stu­je Ular­ską pod­czas wspól­nych wy­pa­dów na kawę. – Szef ob­ser­wo­wał z sa­tys­fak­cją zło­śli­we ogni­ki ro­dzą­ce się w do­brze na­wod­nio­nych oczach pod­wład­nej.

Uzna­jąc, że od­pra­wa zo­sta­ła za­koń­czo­na, uści­skał jesz­cze raz rudą i po­że­gnał się z chło­pa­ka­mi. Zanim wsiadł do spodka zlu­stro­wał stan wil­got­ne­go kra­wa­ta. Uzna­jąc, że na ra­tu­nek już za późno, zdjął go coby po­ma­chać wszyst­kim na po­że­gna­nie.

Trój­ka stała przez chwi­lę w mil­cze­niu, ob­ser­wu­jąc od­da­la­ją­cy się po­jazd. Ilona, po­zbie­raw­szy się w sobie, wbiła wzrok w Kac­pra.

– Ty, mia­łeś mi chyba coś wy­dru­ko­wać!

– Do­ku­men­ty leżą na twoim biur­ku. Aha, zwra­cam fant – od­po­wie­dział spo­koj­nie, po­da­jąc nowo mia­no­wej sze­fo­wej różdż­kę.

– Świet­nie! Bę­dziesz moim asy­sten­tem!

Kac­per na­brał po­wie­trza, żeby za­pro­te­sto­wać – w końcu nie na to się pisał. Osta­tecz­nie jed­nak sobie od­pu­ścił. Coś mu mó­wi­ło, że to nie była pro­po­zy­cja.