(NIe)Fantastyczny Koniec

Kto by pomyślał, że dwa dni temu idąc boczną uliczką Wandy Żelaznoudej natrafię na Zbawcę, który musiał wykonać tylko jedną, prostą czynność by zbawić nasz świat…

– Która jest godzina? – zapytał, sprawiając wrażenie zniecierpliwionego.

– W pół do szóstej – odpowiedziałem, mierząc go wzrokiem.

– Dzięki – rzucił niedbale, a następnie odwrócił się w stronę rosnącego obok drzewa.

Nim zdążyłem się oddalić, mimowolnie odwróciłem głowę, by ostatni raz móc zerknąć na grubasa z reklamówką w dłoni… Która ku memu zdziwieniu zastąpiona została czymś czego się nie spodziewałem.

– No leć. – Usłyszałem, gdy tak nim trząchał. – Uff, no nareszcie! – Krzyknął, gdy po dłuższej chwili zrosił drzewo złotymi kroplami.

Stałem jak wryty do momentu aż uświadomiłem sobie, iż tak nie można…  

– Panie! Co pan robisz? – zapytałem, gdy miałem już pewność, że mężczyzna schował interes.

– Nie twoja sprawa, ale skoro pytasz to ci odpowiem. Uratowałem świat, a wraz z nim twoje życie. Nie musisz dziękować.

– Sikając na to drzewo?! – Oburzyłem się.

– A co ty? Greenpeace czy inny Woodstock? – Zmrużył oczy w oczekiwaniu na odpowiedź.

– Nie, ale tak nie można!

– No przepraszam bardzo za uratowanie świata, twojej rodziny i ciebie! A teraz fresa… Nie mam czasu na głupoty – powiedział i odepchnął mnie nonszalancko.

Straciwszy równowagę, upadłem na tyłek… Jak się okazało, nie siła jego popchnięcia zwaliła mnie z nóg, a drżenie ziemi, które nastąpiło w tejże chwili. Zdezorientowany rozejrzałem się dookoła na pękające ściany budynków i coraz mocniej drgające płyty chodnikowe.

– Młody! Jesteś pewny, że podałeś mi dokładną godzinę?! – Opasły mężczyzna padł przede mną na kolana i chwycił z przerażeniem za koszulkę.

– No tak! Mój zegarek śpieszy się dziesięć minut, ale czy to ważne? Przecież nie czekałeś na autobus!

– Głupcze! – powiedział, odrzucając mnie z obrzydzeniem. – Nawet nie wiesz co narobiłeś! Przez ciebie wszyscy zginiemy! A mówiąc wszyscy mam na myśli wszystkich!

– Jak to? – Zapytałem zdezorientowany aczkolwiek nie wątpiący w jego słowa.

– To drzewo, które właśnie teraz się zapada…

– To na, które nasikałeś?

– Dokładnie to, które podlałem! To drzewo życia tego świata! Jego pępek, penis, ucho… Nazwij to jak chcesz, ale raz na tysiąc dwieście lat musi zostać podlane w konkretnym dniu, o konkretnej godzinie! KONKRETNEJ! Inaczej uschnie, a wraz z nim uschnie cały świat! CAŁY!

– Nie przesadzasz?

– A czy wyglądam jakbym przesadzał? A czy trzęsienie, którego jesteś właśnie świadkiem wygląda jakby przesadzało? – Oburzył się mężczyzna.

– To co teraz zrobimy? – Spanikowałem, zarażony jego postawą.

– Znajdujesz się w posiadaniu promu kosmicznego? – zapytał poważnie.

– Tak, stoi zaparkowany tuż obok samolotu!

– No to nie czekajmy, idziemy! – powiedział, nie wyczuwając ironii.

– Człowieku! Nie mam promu! – Wyprowadziłem go z błędu.

– No to musimy salwować się samolotem, ale to będzie tylko tymczasowe…

– Samolotu też nie mam! – odpowiedziałem zirytowany.

– To jesteśmy udup… Chyba, że… Nie to niedorzeczne. – Zastanawiał się na głos, mijając pojawiające się w ulicy nowe szczeliny. – A może… Musielibyśmy tylko dostać wizę, później zezwolenie na wizytę w Białym Domu… Prezydent Obama, podkreślam nie Danzel Washington, z pewnością ma na podwórku przynajmniej jeden prom.

– Ruszamy natychmiast? – Zapytałem.

– A chcesz porobić kilka selfie na pamiątkę? – powiedziawszy to nie zwrócił nawet uwagi, na telefon który właśnie chowałem do kieszeni.

– No nie, ale musimy po drodze zabrać moją rodzinę! – poinformowałem go.

– Jak rodzinę? Daję sobie rękę uciąć, że od jakichś piętnastu minut jesteś sierotą!

– Jak to?

– Nie czytałeś nigdy apokalipsy według Oświeconego Widzącego Przyszłość? Trzęsienie ziemi to tylko wierzchołek góry lodowej, po której będziemy zmuszeni się wspinać… Metaforycznie, przynajmniej na razie.

– Jak to? – powtórzyłem.

– Trzęsienie ziemi, meteoryty z nieba, tornada, schnące oceany, które zaleją wszystkie lądy… Topniejące lody, apokalipsa zombie, apokalipsa owadów, pojawienie się obcej cywilizacji… To tylko początek zwiastujący rozpad planety! Spójrz tylko na słońce! Gaśnie, a to wiesz co to oznacza? Wieczną noc, która zwiastować będzie ostateczny koniec.

– Cholera.

#

Dwa dni później, czyli dziś, jechaliśmy jednym z porzuconych samochodów, o który musieliśmy walczyć z gangiem pustynnych zbirów. Hiacynt, bo tak nazywał się mój opasły towarzysz, podczas pojedynku z ich przywódcą, nazywającym się Dumnym Bażantem z Podlasia, stracił rękę. Mieliśmy jednak szczęście, bo podczas drogi natrafiliśmy na Lubelskie Laboratorium Technologiczne, gdzie znaleźliśmy prototyp mecharęki, która idealnie pasowała na kikut Hiacynta. Niestety, nasz poznany w międzyczasie towarzysz Albin nie zdołał przeżyć ataku zmutowanych szczurów, które zaskoczył nas na jednym z niższych pięter owego przybytku. Zdążyliśmy jednak zabić dwa z nich, by pomścić naszego przyjaciela, którego ostatnie słowa brzmiały: „Na chuj mi te studia matko!” Mocne słowa, mocnego człowieka. Spoczywaj w pokoju Albinie Magistrze Od Dwóch Dni.

#

– Już zapomniałem jak wygląda słońce – powiedział Hiacynt, patrząc na gwieździste niebo.

– Pamiętam, że było wielką ognistą kulą ognia – odpowiedziałem, przyciskając w rozżaleniu pedał gazu.

JEB! Coś zaskoczyło mnie, wskakując na maskę i zatrzymując się osiem metrów za samochodem. Wcisnąłem hamulec, a wóz zatrzymał się z piskiem opon pozostawiając długi, niemal metrowy, czarny ślad na piasku.

– Co to było do chuja? – Zapytał Hiacynt, a następnie przeładowawszy mecharękę, która miała wbudowany pistolet laserowy, wysiadł i spojrzał ostrożnie w kierunku leżącego truchła.

 Ruszyłem tuż za nim, trzymając w ręku latarkę, by oświetlić przestrzeń przed nami.

– To jakieś zwierzę – powiedział Hiacynt, kopiąc leżące truchło, które zaskomlało.

– Ej, ej! Co robisz? – zapytałem, widząc jak podnosi dłoń.

– Dobijmy to zwierzę, niech się nie męczy.

– Nie jestem pewny, ale mi to wygląda jak człowiek – poinformowałem go, świecąc na skamlące, skulone truchło.

– Tym bardziej go zabijmy, nim się na nas rzuci! Niczego się nie nauczyłeś przez te dwa dni?! – Oburzył się Hiacynt.

– Eee… e… H… T… Ja… – wystękał leżący, pomylony ze zwierzęciem, mężczyzna.

– Coś ty powiedział? – Rozeźlił się Hiacynt.

– Czekaj, chociaż daj mu dokończyć – zaproponowałem i ruszyłem, by odwrócić poturbowanego, twarzą w naszą stronę

Gdy to zrobiłem, oczywiście przestrzegając wszystkich środków ostrożności, Hiacynt cofnął się i z przerażeniem oświadczył:

– Znam go!

– Jak to go znasz?! – zapytałem.

– To mój znajomy, Stokrot – powiedział, chowając za plecami uzbrojoną dłoń.

– Kto nadaje takie imiona? – zapytałem, nie mogąc znieść świadomości, iż ktoś w pełni świadomi może wpaść na tak głupi pomysł.

#

Minął niemal tydzień, apokalipsa trwała w najlepsze, a nasza trójka w dalszym ciągu wędrowała gdzieś po obrzeżach Czech. Stokrot, będący w nienajlepszej formie, głównie spał dlatego też okazał się być, delikatnie mówiąc, ciężarem… Szczególnie podczas krótkiego postoju na Ukrainie, gdzie musieliśmy się zmagać z plemieniem zmutowanych kanibali, które nas zaatakowało. Podczas tej potyczki zostałem odznaczony wiecznym medalem, czyli blizną przechodzącą przez policzek pod prawym okiem.

– Hiacynt – odezwał się Stokrot. – A pamiętasz jak spotkaliśmy się z Barackiem Obamą? – zapytał, chichocząc.

– Spotkałeś prezydenta Stanów Zjednoczonych? – Oniemiałem z wrażenia.

– Nie tylko spotkał, ale i podał mu rękę! – Rechotał coraz głośniej Stokrot.

– Co w tym śmiesznego?

– Oj nie ważne, zmieńmy temat – powiedział Hiacynt, grzebiąc kijem w ognisku.

– Zazwyczaj widząc prezydenta nie podaje mu się ręki mówiąc przy tym „Danzel Washington? Widziałem wszystkie pana filmy!” – Roześmiał się Stokrot. A ja nie mogłem mu nie zawtórować.

– Bądźcie wyrozumiali! Dzień wcześniej oglądałem dwadzieścia cztery godziny! – Próbował się usprawiedliwić. – Zresztą nie ma powodów do śmiechu, apokalipsa trwa w najlepsze, w każdej chwili możemy umrzeć… A wy co? Śmieszkujecie sobie jak gdyby nigdy nic! Ty niecały miesiąc temu pochowałeś rodzinę, a ty ledwie uniknąłeś śmierci!

– Bo chciałeś mnie zastrzelić!

– Bo myślałem, że jesteś zwierzęciem! Chciałem ci pomóc!

– Leki zaczęły w końcu działać. Proszę wpisać, by podwoić następne dawki.  

#koniec#