Anomalia

Obawiam się, że nie zrozumiałam, skutkiem czego nie mam pojęcia, o co chodzi w Anomalii.

Wykonanie pozostawia nieco do życzenia – jest tu sporo powtórzeń, trochę błędów, a interpunkcja mogłaby być lepsza. Mam nadzieję, że Twoje kolejne opowiadania będą bardziej czytelne i lepiej napisane.

…sy­gna­li­zu­ją­cy ko­niec po­mia­rów. Przyj­rza­łem się do­kład­nie wy­ni­kom. Były to klu­czo­we po­mia­ry w moich ba­da­niach… – Powtórzenie.

Oczy­wi­ście nikt nor­mal­ny nie na­zy­wał tak tego urzą­dze­nia, nie­któ­rzy nawet za­po­mnie­li jak się ono ofi­cjal­nie na­zy­wa… – Powtórzenie.

…moim prze­ło­mo­wym od­kry­ciem. W mojej ka­rie­rze mia­łem 2 takie od­kry­cia… – Powtórzenie.

W mojej ka­rie­rze mia­łem dwa takie od­kry­cia… – Liczebniki zapisujemy słownie.

Było nie­wiel­kie, jasno błę­kit­ne i pul­so­wa­ło. – Było nie­wiel­kie, jasnobłę­kit­ne i pul­so­wa­ło.

Wie­dzia­łem, że nie roz­sąd­nie by­ło­by do­ty­kać jej… – Wie­dzia­łem, że nieroz­sąd­nie by­ło­by do­ty­kać jej…

– Że też o tym nie po­my­śla­łem, to może być ra­dio­ak­tyw­ne! – ude­rzy­ła mnie myśl. – – Że też o tym nie po­my­śla­łem, to może być ra­dio­ak­tyw­ne! – Ude­rzy­ła mnie myśl.

Nie zawsze poprawnie zapisujesz dialogi. Zajrzyj do tego wątku: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/4550

…ode­tchną­łem z ulgą – Gdyby to było pro­mie­nio­twór­cze… – Jeśli rozpoczynamy nowe zdanie, poprzednie należy zakończyć kropką.

Przy­da­ło­by się spraw­dzić za­kres świa­tła wi­dzial­ne­go, ul­tra­fio­let i pod­czer­wień – po­my­śla­łem i szyb­ko wzią­łem się za za­sła­nia­nie okien, żeby świa­tło sło­necz­ne nie za­bu­rza­ło po­mia­ru.

Po tym, po­miesz­cze­nie było oświe­tlo­ne je­dy­nie przez blady błę­kit ano­ma­lii. Włą­czy­łem mier­nik. Wska­zy­wał duży po­ziom w za­kre­sie świa­tła nie­bie­skie­go i ul­tra­fio­le­tu. – Powtórzenia.

…mu­sia­ło to być ja­kieś 30 Hz. – …mu­sia­ło to być ja­kieś trzydzieści herców.

Liczby nadal zapisujemy słownie, nie używamy symboli.

…za­czą­łem czuć to wy­raź­niej. Czuć to dobre słowo, bo czu­łem jak de­li­kat­nie wpra­wia moje ciało w wi­bra­cje. Było to miłe uczu­cie… – Powtórzenia.

…nie mo­głem się zde­cy­do­wać który wy­ko­nać jako pierw­szy. W końcu zde­cy­do­wa­łem się… – Powtórzenie.

Pod­sze­dłem na od­le­głość, która wy­da­wa­ła mi się bez­piecz­ną… – Pod­sze­dłem na od­le­głość, która wy­da­wa­ła mi się bez­piecz­na…

…a do­kład­niej o nie wy­wią­za­nie się z obo­wiąz­ku… – …a do­kład­niej o niewy­wią­za­nie się z obo­wiąz­ku…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Regulatorzy, dziękuję za te wszystkie wskazówki, na pewno trochę się przy tym napracowałaś. Postarałem się poprawić błędy które wskazałaś, mam nadzieję, że jest lepiej. Szkoda że nie możesz nic powiedzieć o samym opowiadaniu, ale doceniam pomoc. :)

I mnie jest przykro, że mogę przyznać się tylko do niezrozumienia. Ciesze się jednak, że uwagi okazały się przydatne. ;-)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć.

Aspekty techniczne.

1. Interpunkcja jest fatalna. Albo pamiętasz, że przed “że” stawia się przecinek, albo pamięta za Ciebie jakiś edytor tekstu. Zaś ogrom innych błędów interpunkcyjnych zdumiewa. Widać jednak, że czytasz (co najmniej w myślach) własny tekst, gdyż niektóre dziwne błędy przestankowe można usprawiedliwiać jedynie tym, że w danym miejscu ewidentnie musi brzmieć pauza. Bądź w innym zdecydowanie nie ma miejsca na brzmienie pauzy. I fajnie, że czytasz siebie samego – odnoszę wrażenie, że prawie nikt tego nie robi. Jednak to nie może usprawiedliwiać tego, że brak przecinka lub nadmiar przecinków jest błędem.
2. Sporo tekstu o niczym i zupełnie zbędnego. Na początku jakieś pożegnanie: po co? Na nic ono nie rzutuje. Później coś o drzwiach, a dalej o bateriach. Takie kompletnie zbędne wstawki tylko zwalniają tempo akcji i rozwlekają tekst.
3. Gdzieś chyba pojawiło się “Te” (albo “Ta” czy “To”) pisane wielką literą. Zupełnie ona nie pasuje.

Fabuła.

Niby wiem, o czym, ale jakby o niczym. OK, świat jakiejś nauki, liczne nawiązania do systemu szkolnictwa wyższego (nie zdziwię się, jeżeli w tekście znalazł się Twój numer indeksu). Opis badań (przywodzący trochę dziewiętnasty wiek) i kraina istot o dwóch głowach, która być może była zaskakująca, ale w zasadzie zupełnie bez znaczenia (bo to, czy delikwent straciłby jedyną czy niejedyną głowę, pozostaje dla fabuły obojętne).

Streszczam ją, bo to łatwe (niestety łatwe): pożegnanie z kimś, tkwienie w laboratorium (plus stres), zobaczenie gdzieś czegoś, co świeci, interakcje (mniej więcej takie, jak dziecko w piaskownicy doświadcza kociej kupy) z tym czymś, urwanie (albo: jakieś zakończenie) zabawy nad anomalią, egzekucja, wydalenie.

No dobra, nie wszędzie musi być jakaś akcja, ale zawsze coś powinno zainteresować. Tu nie ma tego czegoś. Nie widzę całości Twoimi oczami, sądzę, że gdyby tak było, to dostrzegałbym przezabawne nawiązania do Twojej studenckiej (?) rzeczywistości. A że jest inaczej, to widzę niestety przeciętny tekst z fatalną interpunkcją.

Ale są zalety.

1. Piszesz! To na razie ogromna zaleta (będzie wadą, jeżeli będziesz nadal pisać na takim poziomie).
2. Czytasz co, co piszesz. I usiłujesz kłaść w zdaniach akcent na wyrazy (tylko na tyle nieumiejętnie, że wychodzą z tego byki interpunkcyjne).
3. Nie jesteś bardzo dosłowny (czyli np. nie wyjaśniasz w tekście dziwnego niby-żartu o dwóch sposobach utraty głowy), czyli dajesz czytelnikowi możliwość myślenia.

Gdy wymyślę sygnaturkę, to się tu pojawi.

Pomysł ze światem obcych (bo chyba o tym tu mowa skoro protagonista ma dwie głowy), w którym rządzą naukowcy jest chyba najlepszym elementem opowiadania. Spodobał mi się fragment, w którym twój bohater mówił o tym jak to naukowcy dzielą większe odkrycia na mniejsze, aby tylko wyrobić normę. Niestety, to by było na tyle.

Sama idea bazowa nie jest zła (choć bardzo prosta), ale wykonanie nie pozwala na jej docenienie. Na czym polegają twoje błędy wyjaśniła ci już regulatorzy, więc nie będę się rozpisywał. Osobiście przeszkadzały mi najbardziej liczne powtórzenia słowa “anomalia”. Rozumiem, że tytuł niejako zobowiązuje, ale nic by się nie stało, gdybyś gdzieniegdzie wstawił jakieś zamienniki, typu: obiekt, zjawisko, fenomen, czy osobliwość.

Co do błędów, od siebie dodam tylko:

– Nie dobrze – pomyślałem – już raz zawaliłem (…) ----> “Niedobrze – pomyślałem – już raz zawaliłem (…)”

Myśli bohatera zapisujemy w cudzysłowie.

Co zaś się tyczy samej treści i twojego stylu, to zachowania postaci są dla mnie strasznie nienaturalne. Ok, rozumiem. To nie nasz świat, ALE!

– Dobrze mu tak! My ciężko pracujemy rękami, a on się nawet nie wywiązuje z prostych obowiązków!

LUB

– Że też o tym nie pomyślałem, to może być radioaktywne! – Uderzyła mnie myśl.

Zdania brzmią sztucznie, zupełnie nie tak jak wypowiada się lub myśli normalna osoba. Jeśli taki sposób mówienia i rozumowania jest cechą “roboli” oraz twojego bohatera, to należało w jakiś sposób pokazać, że wypowiadane zdania specjalnie są dziwne. Jednak, zważywszy na to, że aż do finałowej sceny czytelnik jest przekonany, że mowa o naszym świecie i ludziach (gdyż nie sugerujesz innej sytuacji), tego typu zdania psują odbiór tekstu i rozpraszają.

Można się także przyczepić do reakcji postaci na to co się dzieje. Na przykład, zachowanie naukowca po odkryciu anomalii można opisać mniej więcej tak: “O, anomalia! Spoko, fajnie, ładnie, zbadajmy to!” Zupełny brak zaskoczenia wynikający z faktu pojawienia się nieznanego, niespodziewanego obiektu w laboratorium!

Metody badania zjawiska też zgrzytają. Trudno mi sobie wyobrazić, aby profesjonalny badacz rzucał przedmiotami w anomalię, której natury nie rozumie.

Także podsumowując, pisz dalej. Błędy z czasem można wyeliminować, a styl “wygładzić”. Pomysł, jak pisałem na początku, nie był zły, a to najważniejsze.

Dziekuję za komentarze, postarałem się poprawić tekst zgodnie z Waszymi uwagami. A co do treści, pewnie każdy inaczej to odbiera, ale ciesze się, że przynajmniej ktoś przeczytał. :)

Rzeczywiście tym, co rzuca się w oczy jako pierwsze, jest kulejąca interpunkcja – zdecydowanie nad tym musisz popracować. Zgadzam się tez z tym, że najmocniejszy w Twoim tekście jest pomysł, ciekawy świat i dwugłowy naukowiec, sama fabuła jednak niestety nie porywa – no w każdym razie mnie nie. W zasadzie nie dzieje się tutaj nic, opisy badań były dla mnie nużące, podpisuję się też pod irytacją wciąż powtarzanym słowem “anomalia”. 

Mam wrażenie nierówności gatunkowej tekstu. Nie można wymagać od naukowców regularnych odkryć (nie bardziej niż nakazywać monecie, żeby na dziesięć rzutów zawsze wypadało pięć orłów), więc ten element odebrałam jako humorystycznie absurdalny. A tu reszta tekstu poważna…

Babska logika rządzi!

No tak, nauka potrafi wciągać. Jak wir jakiś, albo anomalia. Pomijając pewne niedociągnięcia, mi się teks podobał. 

Zainteresował mnie pomysł na kreację świata, nieco absurdalny, uważam też, że całość jest nieźle napisana – zgrabnie składasz zdania – ale ponieważ nie mam zielonego pojęcia, czym jest anomalia, dla której bohater stracił głowę (dosłownie i w przenośni), trudno mi zaliczyć lekturę opowiadania do udanych. Poświęciłam trochę czasu, czytało mi się dobrze, ale w sumie nic nie wyniosłam. Może to moja wina i brak domyślności, ale cóż poradzić, przyznaję się – nie pojęłam istoty anomalii.

Zaznaczę przy tym, że jestem absolutnie pozbawiona umysłu ścisłego, w związku z czym nie potrafię ocenić metod badawczych czy postępowania bohatera-naukowca. Nie wydaje mi się tak naprawdę naukowe, niemniej składam to na karb lekkiego absurdu, bo chyba właśnie w takim tonie całe opowiadanko miało być utrzymane, prawda?

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

drapiąc się przy tym po uchu. ← zaśmiecanie treści zbędnymi informacjami

Wolałem myśleć o drzwiach niż o tym, co z nim będzie albo co gorsza ze mną ← pomieszanie podmiotów

Oni mieli dwie ręce i nie musieli martwić się o myślenie. Z rozmyślań

zobaczyłem to. Było niewielkie, jasnobłękitne i rytmicznie pulsowało. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Nie mogłem oderwać od tego wzroku. To musiała być jakaś anomalia. Nie byłem pewny czy unosi się ona delikatnie nad ziemią czy to tylko złudzenie.

W dalszej części tekstu robisz to samo – ciągle to, ta, tego… Powtarzasz też być.

Jakaś koncepcja tutaj jest i tkwi w niej pewien potencjał, ale jak dla mnie bardzo lakonicznie i jakoś bezpłciowo wszystko zostało poprowadzone aż do sceny z katem. Niemniej czytało się bez przykrości i tekst na pewno nie zasługuje na ocenę 2.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Wykonanie urywa raczej włosy z tyłka niż sam tyłek, ale o tym wspomniało tutaj już tyle osób, że ja, pisząc to, mam wrażenie, iż nie robię nic ponad to, że przechwalam się posiadaniem w miarę jeszcze sprawnych oczu. Ty natomiast, skoro już masz wytknięte błędy i możliwość interakcji z nimi, powinieneś zadziałać i powalczyć trochę o swój tekst.

Fabuła, niestety, jest chyba jeszcze słabszym elementem opowiadania niźli wykonanie. Bo o ile, mimo błędów – nie tak znowu tragicznych w sumie – czytać się dało bez problemów, to jakikolwiek sens i ochota na kontynuowanie tej czynności szybko gdzieś się ulotniła. O ile koncept w miarę fajny i zacny oryginalnością, to jednak zmarnowany totalnie. Początek niezrozumiały i generalnie nic niewnoszący, opis eksperymentów – dla mnie, laika, niezbyt akademickich – nie tylko zupełnie zbędny, bo nic z nich (ani z samej anomalii, skoro już przy tym jesteśmy) nie wynika tak naprawdę, to jeszcze koszmarnie monotonny, a przez to nużący swoją szczegółowością. A przy tym wszystkim sprawia wrażenie czegoś w rodzaju popisywania się wiedzą, o tym, jak wciskać różne pręty w osobliwe miejsca i razić prądem… A poważniej: dla mnie to był popis wiedzy z zakresu fizyki, eksperymentów i takich tam. No tego, co, generalnie, ogarniasz. A dla mnie sztuka dla sztuki wychodzi in plus tylko w literaturze, bo zawsze od dobrej opowieści wolałem dobrze napisaną opowieść. Tutaj jednak mnie to wymęczyło, rozdrażniło i rozdrażniło brakiem jakiegoś konsensusu.

Finał, mówiąc krótko, zupełnie od czapy, w żaden sposób nie rekompensuje brnięcia przez opis eksperymentów i pozostawia po sobie głębokie rozczarowanie, bo nie dość, że udziwniony – mam wrażenie – niejako na siłę, to jeszcze nie zawiera w sobie żadnej ciekawej puenty.

Ogólnie, jedyna dobra rzecz, jaką można powiedzieć o tym opowiadaniu, to to, że daje ono świadectwo, iż dysponujesz pewnym potencjałem.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/