Radio

Bałem się strychu.

Kiedy miałem kilka lat, po raz pierwszy samotnie wszedłem po drewnianych, próchniejących schodach ciągnących się ukosem wzdłuż zewnętrznej ściany domu. Popchnąłem uchylone drzwi i znalazłem się wśród starych, woniejących kurzem ubrań, mebli i zielonych butelek, zajmujących przestrzeń ograniczoną nieotynkowanymi ścianami. Przechodziłem pomiędzy wysłanymi na emeryturę przedmiotami, wsłuchując się w skrzypienie deptanych desek. Stąpałem ostrożnie, a mimo to dźwięk roznosił się po całym strychu, grożąc obudzeniem drzemiących w półmroku istot.

Zatrzymałem się, ale trzeszczenie nie ustawało; przycichło trochę. Poczułem czyjś wzrok. Odwróciłem się, nikogo nie zauważyłem, ale wiedziałem, że ktoś jest ze mną, patrzy z wysuszonych na wiór desek i spękanych cegieł. Lęk narastał powoli, szepcząc wprost do głowy, że patrzy na mnie już nie jedna, a wiele par oczu; otaczały mnie natarczywe, niewidoczne spojrzenia. Skrzypienie potężniało, choć zamarłem w zupełnym bezruchu.

Zerwałem się i zacząłem biec. Istoty zostały za mną, ale po chwili rzuciły się w pogoń, zapędziły w róg, otoczyły, odcięły drogę ucieczki. Skuliłem się, dygocząc. Palcami prawej dłoni bezwiednie chwyciłem kant stojącej obok drewnianej szafki.

Zabrzmiała muzyka, rozżarzyły się słabe światła. Cofnąłem rękę, ale muzyka, cicha i kojąca, nie milkła. Strachy powoli rozchodziły się ku swoim legowiskom i zapadały w sen.

Przyjrzałem się grającej szafce. Pod moim spojrzeniem z mroku wyłoniło się staroświeckie radio, bez tylnej ściany, przez którą wypadały zwoje drutów, przewody i świecące lampy. Muzyka powoli ucichła, ustąpiła płynącej opowieści. Siedziałem zasłuchany, chłonąc płynące z odbiornika słowa.

Potem znów zabrzmiała muzyka. Dotknąłem zakurzonego drewna. Lampy zgasły i zrobiło się cicho. Ostrożnie przeszedłem przez strych, uważając, by nie zezłościć istot.

Dopiero za drzwiami odetchnąłem głębiej.

***

Przebiegałem przez strych niemal z zamkniętymi oczyma, potykając się i podnosząc kurzową mgiełkę. Istoty goniły mnie, ale odstępowały, kiedy zdyszany dobiegałem do radia i budziłem je, dotykając drewnianej obudowy. Spokojna muzyka towarzyszyła mi, kiedy łapałem oddech i krztusiłem się od unoszącego się w powietrzu kurzu.

Potem radio powracało do snucia opowieści. Wydawało mi się, że trwa to godzinami, że spędzam przy odbiorniku całe dnie, wdychając kurz, zapach starości i chłonąc słowa zapomnianej historii… Nie mogło tak być; gdybym zniknął na zbyt długo, zaniepokoiłbym rodziców, a nikt nigdy mnie nie szukał. Nikt nie wiedział, że bywam na strychu, nikomu nie mówiłem, co dzieje się pod samym dachem. Nie rozważałem wtedy, czy ktoś w to uwierzy, ale przede wszystkim nie chciałem, by ktokolwiek towarzyszył mi w wyprawie. Miałem radio tylko dla siebie, chronione gąszczem zielonych butelek i zwałami starych mebli.

***

Opowieść dobiegała kresu. Czułem to bardzo wyraźnie, chodziłem na strych coraz rzadziej, by odwlec jej zakończenie.

Tamtego dnia wspinałem się po schodach wolno, uważając by nie poślizgnąć się na wilgotnych od mżawki, butwiejących deskach. Od jakiegoś czasu nie przebiegałem dzielącej mnie od radia przestrzeni, szedłem spokojnie, rozglądając się na boki. Istoty nie budziły się już tak łatwo, przygniecione coraz większą ilością odesłanych w niepamięć rzeczy. Być może karmiły się lękiem, a ja z każdymi odwiedzinami czułem go coraz mniej.

Radio, dotknięte dłonią, budziło się długo. Muzyka grała cicho, lampy świeciły słabo, żółtawym, drżącym blaskiem. Kiedy w końcu popłynęła opowieść wiedziałem, że słucham ostatniego rozdziału. Siedziałem potem w ciszy zapadłej po zakończeniu historii, niepomny na śpiące, ale wciąż groźne strachy.

Nie wyszły zza szaf, kiedy powoli wracałem do świata.

***

Wchodziłem nieraz na strych, odprowadzając na spoczynek kolejne rzeczy. Zielone butelki blakły z czasem, stając się bladymi słoikami, stare meble brzydły i słabły, wielodrzwiowe szafy zamieniały się w biurka i taborety. Schody ze spróchniałych, drewnianych zamieniły się w solidne, metalowe, o ładnej, ciemnowiśniowej barwie. Z czasem i ona poszarzała i pokryła się rdzą.

Bywałem na strychu, ale nie musiałem docierać do zajmowanego przez odbiornik kąta. Na wiele lat pozostawiłem radio w samotności.

***

Mimo, że coraz słabsze i bledsze, skurczone – wysłużone przedmioty i sprzęty zapełniły strych. Nadszedł jesienny dzień, w którym do podstawionego u stóp schodów kontenera trafiły groźne istoty uwięzione w swoich legowiskach, blade słoiki i nieliczne zielone butelki. Przestrzeń strychu oczyściła się, utraciła mroczną poświatę.

Kiedy już wszystko znalazło swoje miejsce w kontenerze, znów otworzyły się drzwi. Stare, drewniane radio, zakreśliwszy w powietrzu łuk, uderzyło o ziemię. Nie rozbiło się. Po kilku ciężkich obrotach zamarło w trawie. Podszedłem, po raz pierwszy oglądając je dokładnie. Wszystkie lampy przetrwały upadek, a przewody tworzyły znajome kłębowisko. Ustawiłem odbiornik pod ścianą. Chciałem ożywić go nazajutrz.

Kolejny dzień wstał ponury, mżawy, zniechęcający do wszelkiej aktywności. Kiedy wreszcie wyszedłem przed dom, radia nie było.

***

Pomieszczenie wypełniał zapach alkoholu, wymiocin i przypalonego mleka. Dwie osoby, zniszczone tak, że niemożliwe było nawet odgadnięcie ich płci, pochrapywały leżąc na zapadniętej wersalce. Na podłodze poniewierały się butelki, stare gazety i drobne, błyszczące szkiełka. W stojącej w kącie węglowej kuchni dogasał ogień. Na fajerkach leżała osmalona drzazga. Dopiero dotknąwszy jej rozpoznałem resztki niezapomnianej faktury.

Starannie ukryłem drewienko w portfelu i wyszedłem w mżawkę.