Twórcy

Przykro mi, 75mono, ale nie zaciekawiłaś mnie. Zaprezentowałaś maleńki fragmencik, o którym – poza tym, że nie jest najlepiej napisany – nie potrafię nic powiedzieć, bo nie bardzo wiem, o co tu chodzi.

Ponieważ to nie jest opowiadanie, bądź uprzejma zmienić oznaczenie na FRAGMENT.

Z każ­dej czę­ści od­ro­dził się … Star­kwo­od. – Zbędna spacja przed wielokropkiem.

Przez pierw­sze mie­sią­ce do­słow­nie wy­mio­to­wa­li­śmy na jego widok ze stra­chu. Po roku, jego jawne na­pa­ści… – Czy oba zaimki są niezbędne?

On bę­dzie klu­czo­wą po­sta­cią w na­szej hi­sto­rii. Choć tego nie od­czu­je­cie. Bę­dzie prze­stro­gą w twa­rzach umie­ra­ją­cych. Bę­dzie szep­tem ziem­skich ka­tedr prze­siąk­nię­tych za­pa­chem ka­dzi­deł uno­szą­cych się nad gło­wa­mi ro­dzin opła­ku­ją­cych swo­ich bli­skich. Bę­dzie le­gen­dą opo­wia­da­ną na­boż­nym szep­tem po­śród Od­zy­ska­nych. Bę­dzie po­cząt­kiem i koń­cem mitu o Twór­cach. – Czy to celowe powtórzenia?

Kiedy żyłam pierw­szy raz, moje życie jak i życie wszyst­kich ludzi prze­peł­nia­ły emo­cje. – Powtórzenia.

Teraz nie czuje nawet cie­nia tego, co było. – Literówka.

Wszyst­ko już znam. Wszyst­ko już wiem. Prze­czy­ta­łam wszyst­ko, co chcia­łam. Na­uczy­łam się wszyst­kie­go, czego chcia­łam się na­uczyć. – Powtórzenia.

To nie praw­da. – To niepraw­da.

Po pierw­sze– nie jest to istot­ne dla na­szej hi­sto­rii, po dru­gie– ostat­nio… – Brak spacji przed półpauzami.

…przy­ła­pa­łam się na tym, że już nawet w 1 % nie utoż­sa­miam się z tamtą osobą… – …przy­ła­pa­łam się na tym, że już nawet w jednym procencie nie utoż­sa­miam się z tamtą osobą…

Liczebniki zapisujemy słownie, nie używamy symboli.

Mróz robił swoje i już po 4 go­dzi­nach… – Mróz robił swoje i już po czterech go­dzi­nach…

Po około 7 go­dzi­nach… – Po około siedmiu go­dzi­nach…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć.

Merytorycznie.

Było intrygująco do zdania o “pececie”. Pecet przede wszystkim faktem, że jest “pecetem”, a nie inaczej opisaną maszynerią, spalił cały urok.

Interpunkcja nie najlepsza, ale daleko jej do najgorszej. To pozytyw.

Regulatorzy wskazała większość literówek, było jeszcze coś o przezroczystości (pisze się to przez “z”, a nie “ź”, a jedynie dopuszcza czytanie z “ź” zamiast “z”).

Reszta była jakimś tekstem. Za dużo danych na końcu zapisanych cyfrowo – przez chwilę miałem wrażenie, że za chwilę zaczniesz pisać o jednym procencie podatku dla jakiejś organizacji.

Początek był w stanie zaciekawić. Więcej niż połowa tekstu (wszystko, co było po początku) z łatwością mnie zniechęciło.

Gdy wymyślę sygnaturkę, to się tu pojawi.

Hm, również nie wiem, o co chodzi, ale jeśli miałabym możliwość dowiedzenia się to, hm, czemu nie. W związku z tym chyba w jakimś stopniu zaciekawiło.

Czytając, miałam wrażenie – zwłaszcza na początku – że tekst nie jest ani właściwą opowieścią ani nawet fragmentem tylko jakimś szkicem, streszczeniem, uzupełnieniem Twojego pytania ze wstępu. Czy tak miało być? 

Zdaje się, że tu i ówdzie zjadłaś słowa, np:

Wypadałoby się przedstawić, lecz [tego?] nie zrobię, przynajmniej z dwóch powodów.

Niektóre z powtórzeń, które wskazała Regulatorzy, ja odebrałam jako zamierzone, zwłaszcza we fragmencie o Starkwoodzie. 

Aha, i jedno zdanie jest moim zdaniem nielogiczne:

Zazwyczaj to robiłam, bo częściej miałam to gdzieś. – ”Zazwyczaj” to raczej częściej niż rzadziej, w związku z czym częściej niż zazwyczaj brzmi dziwnie. 

Odpowiem na pytanie z przedmowy jak Piotr. Pierwszy akapit mnie zaciekawił, reszta zniechęciła. Po pierwszym akapicie mnożą się niewyjaśnione byty, ale nic się nie dzieje. Taki przegadany chaos.

Jeżeli to początek czegoś dłuższego – a tak wygląda – to sugeruję napisać go jeszcze raz. Początki są ważne.

Myślę, że nie powinnaś na wejściu bombardować czytelnika wszystkimi koncepcjami, które pojawią się potem. Fragment o mnożeniu się Starkwoodów (nie Starkwoodow) jest dobry o tyle, że przykuwa uwagę – w końcu takie rzeczy nie dzieją się codziennie. Dalsza część usypia, bo narratorka pozostaje dla nas anonimowa, a jej wynurzenia bardzo abstrakcyjne. Być może, gdyby pojawiły się w tej formie na samym końcu dłuższego tekstu, który masz w głowie, to byłyby bardziej zrozumiałe. Samym kunsztem pisarskim nie porywają.

Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem

Przede wszystkim, skoro to kawałek dłuższej opowieści, to należałoby oznaczyć jako fragment.

Nie wciągnęło. Pierwszy akapit jeszcze ma coś w sobie, ale potem już tylko jakaś opowieść kogoś, kto coś tam przeżył. Obawiam się, że takie przemowy bywają równie fascynujące jak podręczniki historii. Jeśli ktoś to lubi, to owszem, przeczyta bez odrywania wzroku. Ale takich ludzi wielu nie ma… Chyba ciekawiej wyszłoby, gdybyś skróciła perspektywę, pokazała konkretne sceny, wzbogaciła je o szczegóły…

Starkwood popełnił samobójstwo poprzez wysadzenie. Szczątki jego ciała zostały rozrzucone wokół Domu.

Chwilę się zastanawiałam nad tym fragmentem. Przy wybuchu szczątki raczej rozlatują się we wszystkie strony, więc jak Starkwood osiągnął ten efekt? Wysadził się wewnątrz Domu, razem z nim? Na dachu? Ktoś mu pomógł i pośmiertnie porozrzucał kawałki?

Babska logika rządzi!