Założenia konkursu są tak bardzo nie pode mnie, że potraktowałem je jak interesujące wyzwanie. Nie czytałem cyberpunka (poza bodaj czymś Dicka), nie wiem więc, co jest przyjęte, a co już było. Pierwszy raz pisałem z twardym ograniczeniem liczby znaków, chyba nie ma nic gorszego, się nawet rozgadać nie można.
Sami oceńcie, co z tego wyszło.
Obawiam się, że może nie być dla wszystkich zrozumiałe. Trudno. Na wyjaśnienia zabrakło miejsca.
Huk wystrzału. Skręt, skok, świst rykoszetu wpleciony w ryk policyjnej syreny. Odbicie, lądowanie, zamach, cios. Błysk metalu, struga krwi. Czy to wszystko trwało dłużej niż sekundę?
Zauros dochodził do siebie, jego mięśnie falowały pod skórą, pod nogi wypluł zawartość żołądka. Tak się właśnie kończyło dopalanie powyżej piątki, coś, co powszechnie uznawano za Himalaje debilizmu. Dlaczego znowu przedobrzył? Nie był pewien, jego reakcje bywały już szybsze niż jakiekolwiek zalążki myśli. Grunt, że uniknął trafienia. Mózg motoryczny podkręcony do szóstego poziomu zadziałał perfekcyjnie, lepiej niż się spodziewał. Aktualizacja warta była swojej ceny. Kiedy ją właściwie wykonał? Pieprzone skutki uboczne.
Nadal nie mógł się poruszyć, organizm trawił docierające z opóźnieniem bodźce. Przełączenie kontekstu zawsze trwało zbyt długo, nadmiarowa energia wciąż rozlewała się po neokorteksie. Kim jestem? – próbował sobie przypomnieć. Mózg szarpnął nagle jak startująca machina, Zaurosa zaczęły zalewać dźwięki. Głosy i kroki, potem chór warknięć, chrobot pazurów na asfalcie. Psowate. Przeklęte metalem zwierzęta szły na niego stadem.
Zacisnął mechatroniczną pięść, wciąż pokrytą płynami ustrojowymi tamtego. Nie lubił zabijać miętków. Kleiło się toto do wszystkiego. Kiedyś, pamiętał, przeszkadzało mu coś jeszcze. Spowalniało. Kim wtedy był? Nieistotne. Pora znikać.
Zmusił obwody do jeszcze jednego wysiłku. Wyrwał zdobycz z ciała zabitego i rzucił się w kierunku ściany. Chwila wspinaczki po kablu, skok z parapetu na parapet, uderzenie barkiem. Deszcz szklanych odłamków lunął na ujadającą pod nim psiarnię, która odpowiedziała powodzią pocisków. Nie szczędzili pestek – pomyślał, przedzierając się przez czyjąś przegniłą norę. Miętki zgłaszały pretensje, krzyczały, wymachiwały pięściami, lecz słowa odbijały się tylko od jego pancernego korpusu. Miał nadzieję, że nikogo przez przypadek nie przedziurawił.
Biegł potem dalej, skakał między budynkami, zanurzał się w zaułki, aż zmylił pogoń, a syreny stały się tylko częścią zwykłego miejskiego jazgotu.
Gdy dotarł do siebie, wciągnął pośpiesznie olej, mieszankę chroniącą ciało przed rozkładem po nadmiernym dopaleniu. Ryzykował udar mózgu, ale nie miał wyboru. Walczył o życie. Przypominało mu o tym narastające mrowienie w okolicach kręgosłupa.
– Masz to? – usłyszał nagle dziewczęcy głos.
– Kurayami?
– A niby kto? Gości się spodziewasz? Sama nie mam ochoty ciągle tu wracać.
Zauros popatrzył na nią spode łba. Nie lubił, gdy pojawiała się w ten sposób, bezszelestnie jak duch. Stała w kącie, jak zwykle ubrana w sukienkę, podkolanówki i bielutkie buciki. Włosy, proste i czarne jak myśli diabła, ściągnęła w wysoki kucyk. Wyglądała na jakieś trzynaście lat.
– Zrobiłem, co chciałaś. Czy teraz odejdziesz?
– Jeszcze nie – oznajmiła. – Zatem? Masz to czy nie?
Bolała go ręka – czuł to, choć nie było w niej już ani grama ciała. Podwinął rękaw kurtki i spojrzał ze wstrętem. Czarne, matowe smugi oplatały nadgarstek, miarowo zaciskając się i rozluźniając. Było ich więcej niż poprzednio. Pasma stężały, pojawiły się węzłowate zgrubienia pulsujące w rytmie przepływu krwi.
– Mam. Skąd wiedziałaś, że tam będzie?
– Wiedziałam i już.
– Nie po to ludzie wszczepiają sobie sejfy w ciało, żeby im je bezkarnie wyrywano. Pewnie są już na moim tropie. Dlaczego nic nie pamiętam, Kurayami?
Nie odpowiedziała. Próbował myśleć, ale czarny rak kąsał go w skroń.
– Co teraz? – zapytał.
– Znajdź kogoś, kto to otworzy.
*
„Venus Vulgaris” toczyło robactwo. Wytatuowane, hałaśliwe, farbowane i świecące w ciemności. Zauros wybrał najmroczniejszy, najbardziej zasnuty dymem kąt knajpy. TinHead zawsze czekał tam, gdzie nie było go widać.
– Jesteś wreszcie – mruknął na powitanie technik. – Zaczynałem się nudzić. Na szczęście dają Toma Oczopląsa. Zabawny gość.
Wskazał drżącym palcem smugę holoprojektora i zamarł zapatrzony w oswajający mrok wyświetlacz. Okrągłe szkła jego ciemnych okularów odbijały obraz bez najmniejszych zakłóceń, przez co same przypominały parę maleńkich ekranów. Z nosa technika ciekła gęsta żółta strużka. Mózgocwał w akcji. Tacy jak TinHead wspomagali się na potęgę, co skutkowało olbrzymimi problemami z koncentracją, o ile nie mieli szansy poświęcić się czemuś bez reszty.
Rozchybotane dłonie TinHeada zaczęły nieświadomie gładzić przeplatane miedziowymi nitkami dredy, masować cynowe obręcze. Te palce kochały chłód metalu. Co ciekawe, technicy rzadko decydowali się na coś więcej niż implanty wzrokowe. Woleli tworzyć niż korzystać.
Zauros dobrze znał tego gościa, wiedział doskonale, że współpracują od dawna i można mu ufać, mimo to nadal nie potrafił wydobyć z zakamarków swego okablowanego łba śladu informacji na własny temat. Wybiórcze uszkodzenie pamięci? Czy dopalanie mogło mieć taki skutek?
Technik oderwał wreszcie wzrok od wyświetlacza.
– Co mogę dla ciebie zrobić? – zapytał z uśmiechem.
– Chodźmy na zaplecze. Rzecz jest… skomplikowana.
– Jak sobie życzysz, bracie – zanucił TinHead.
Przeszli na tyły lokalu, mijając po drodze kilku lśniących metalem osiłków. Tutejsi specjaliści niewątpliwie potrafili dbać o swoje interesy. TinHead poprowadził Zaurosa ciemnymi, upstrzonymi migotliwymi graffiti przejściami. W końcu zatrzymali się pod pancernymi drzwiami, niemal w całości zaklejonymi olbrzymim gifposterem. Nieznośna Miękkość Bytu – głosił napis. Ostatnie słowo ktoś uzupełnił niebieską szminką o wiadomy prefiks.
TinHead uniósł okulary, aby mechanizm strażniczy mógł odczytać dane klucza. Szczęk zamków obwieścił sukces. Pomieszczenie pełne było elektronicznego śmiecia, narzędzi, mechanizmów, płynów, smarów – słowem: wszystkiego, czego mógł potrzebować do pracy ambitny technik. Jedną ze ścian pokrywała wielka podobizna TinHeada – w cierniowej koronie i dwoma skrzyżowanymi na piersi rewolwerami – z czasów, gdy ledwie aspirował do miana króla podziemia, jeszcze nim wydłubano mu oczy. Paradoksalnie to, co zrobił potem – sam zamontował sobie implanty na krwawiące wciąż oczodoły – znakomicie przyczyniło się do wzrostu jego reputacji i w efekcie zdobycia upragnionej pozycji.
TinHead zapadł się w fotelu narzędziowym, silniki mechanizmów zamruczały powitalnie.
– No więc? O co chodzi?
Zauros milczał. Podwinął powoli rękaw. Smoliste pasma na przedramieniu zaczęły się już zlewać i sięgały za łokieć, na podobieństwo odrażającej, pulsującej skóry. Na ten widok TinHead aż odskoczył.
– Kurwa, bracie, co to jest?!
– Nie wiem. Złapałem coś… chyba. – Zauros zawahał się. – Po ostatnim upgradzie – dodał z wyraźnym zawstydzeniem.
– Hakowałeś się na dziko?! Zdurniałeś do reszty?
– Nie wiem…
– Pokaż to.
Technik wydobył z kieszeni światłowkrętak i przesunął go ostrożnie nad ręką Zaurosa. Czarne żyły rozpełzły się, próbując uniknąć promienia lasera, lecz jeden z wypukłych fragmentów nadpalił się, rozdął i odpadł.
– Bolało?
– Mnie nie.
TinHead skrzywił się i pokręcił głową.
– Ssiesz technikę jak tutejsze dziwki, łapczywie i jakby świat się miał zaraz skończyć. Tak nie można, bracie, trzeba znać umiar. Muszę to zbadać. Do jutra ci to przeskanuję, zrobię też zrzut twojej elektroniki. Znowu wdepnąłeś w jakieś gówno, co?
– Tin… Nie tylko dlatego tu jestem. Mam jeszcze to. Potrzebuję dostać się do środka.
Zauros wydobył z kieszeni kurtki zakrwawioną kostkę. TinHead obrzucił krytycznym spojrzeniem najpierw jego, potem ów niewielki sześcian.
– Gdzieś ty wpychał te brudne łapska, bracie? Ech, nieważne. Wpadnij jutro. Zobaczę, co się da zrobić. To będzie stała stawka.
– Dzięki, Tin – rzekł Zauros, kładąc kilka żetonów na blacie. – Przyjdę rano.
*
Zauros zarzucił podtrzymującą dawkę oleju. Próbował zasnąć, męczył się od dobrych kilku godzin. Coraz trudniej mu to przychodziło. Nawet już nie śnił. Jego umysł był chłodny i logiczny. Wydajny. Działał w sposób wyuczony i pewny. Nocne mary nie były mu do niczego potrzebne. Całe to cholerne oszczędzanie energii wydawało się pozbawione sensu. Zawsze to jednak lepsze, niż samotna kąpiel w sosie myśli nasączonych strzępami wspomnień. Po prostu chciał zabić czas. Umilić oczekiwanie.
Na nią?
Kurayami… Bał się jej, a mimo to liczył, że przyjdzie. Jak zima. Jak coś oczekiwanego, stałego. Przywykł do towarzystwa, wreszcie mógł robić coś dla kogoś. Pragnął być potrzebny, nie czuć się jak psychopatyczna kupa metalu i mięśni, za którą wszyscy go mieli.
Wściekle uderzył pięścią w bok łóżka. Drewno odpowiedziało trzaskiem.
*
– Zbadałem twój metaprocesor, bracie. To nie jest zwykłe oprogramowanie. Próbowałem wykonać inżynierię odwrotną, ale to wygląda na jakiś superjęzyk, coś, co ma miliony słów kluczowych. Tego nie potrafiłby napisać żaden człowiek.
– Czyli…
– Sam to powiedz.
– …oprogramowanie mojego rdzenia motorycznego napisała maszyna?
– Nie wiem, bracie. Mówię, jak to wygląda. Niesamowita rzecz. Te komórki to prawie nowotwór, hybryda biologii i elektroniki, nigdy nie widziałem czegoś takiego. Jakby coś przeprogramowywało ci biolinki do produkcji nowych tkanek. To już nie moja specjalność. Nie mam pojęcia, kto mógł opracować taką technologię w tajemnicy przed wszystkimi.
– Kurayami… – powiedział Zauros w zamyśleniu.
– Co?
– Nic. A kość?
– Hm. Przynajmniej z tym obyło się bez niespodzianek. Znaczy, użyłem najmocniejszych deszyfratorów, musiałem wbić się na maszyny uniwerku. Mieli lockdown na całą noc, chyba spaliłem im jakieś ważne badania. Będą z tego dodatkowe koszta, ale nieważne. Z tydzień będzie, jak nie miałem takiej jazdy, bracie, fiuuu i noc jak marzenie! Siedemset i będziemy kwita.
– W porządku. Dzięki, Tin. Więc? Co to jest?
– Nie wiem. Ściana danych. Jakiś kod. Nikt tego nie podpisał, rozumiesz. Masz to tutaj. Załadowałbym do pamięci rdzenia, ale nie wiem, czy przez to… czarne coś nie będzie problemów.
– Zrzucaj.
– Jak chcesz, bracie. Jak chcesz. Tylko nie przychodź do mnie później skwierczeć.
*
Zgodnie ze wskazówkami Kurayami przesyłał zakodowaną zawartość kości na wskazany numerycznie adres głębokiej sieci. Właściwie nie poruszał palcami, same uderzały w klawiaturę, jakby należały do jednego z tych podziemnych mistrzów deepnetowego kung-fu. Czarne włókna sterowały jego ruchami, czuł ciepły ucisk w okolicy kręgosłupa. Jedna z żył wpięła się w gniazdo terminala i drżała teraz jak szyja przełykającego łabędzia. Zauros musiał tylko cierpliwie czekać.
Nagle z ulicznego zgiełku wyrwał się zwielokrotniony echem huk wirnika helikoptera. Ciemność za oknem rozproszyły światła reflektorów, rozległy się okrzyki.
– Namierzyli mnie – warknął.
– Oczywiście. Byliby durniami, gdyby nie śledzili odcisków tych danych. Jeszcze tylko chwila! Wytrzymaj! Proszę.
Poczuł chłodny dotyk ust na policzku. Wiedział, że mała spryciula go wykorzystuje. Nie pamiętał nawet, kiedy się poznali, ale chciał być dla niej dobry. Chociaż dla niej.
Korytarz eksplodował łomotem ciężkich kroków. Coś rąbnęło, drzwi wyleciały z zawiasów.
– Już! – krzyknęła niemal w tym samym momencie Kurayami. – Powstrzymaj ich, póki nie skończy się transfer!
Zauros cofnął ręce, wysączające się z ramienia kable zawisły luźno niczym martwe węże. Wtedy się zaczęło. Jego wielki rajd.
Pociski rozpruły powietrze. Dopalenie pięć, sześć. Potem siedem. Świat zlał się w barwne smugi, jak wielowarstwowy tort z rodzynkami zawieszonych w powietrzu kul. Nie musiał nic robić. Ciało reagowało niezależnie, kontrolowane przez zewnętrzny ośrodek elektromotoryczny. Unik, wymach, skok do przodu. Jeszcze w locie wykonał gwałtowny skręt tułowia.
Nie przeżyję tego, nie przeżyję. Przeszedł na osiem. Coś rozszarpało mu prawe ramię, rwał jednak wciąż do przodu, żywy i wściekły. Gdy dopadł pierwszych miętków zaczęło się piekło. Nie lubił broni palnej, była zbyt wolna. Kolejny gość zbryzgał sobą ściany. Czarne macki ożyły, owijały się wokół głów, wyrywając je z tułowi.
Chciał ją chronić. Musiał. Żyła w nim. Nie istniała? Dla niego była bardziej prawdziwa niż te wszystkie miętki miażdżone potęgą jego chromowanych pięści. Wziął ją w opiekę. Nie wiedział dlaczego. Czuł, że tak trzeba. Że kiedyś zawiódł i skończyło się to bardzo źle.
Miętki zalewały korytarz wnętrznościami, prawie zrobiło mu się ich żal. Głuche uderzenia pocisków wzbijały kłęby pyłu. Zauros poczuł szarpnięcie w kolanie, chrupnęło. Przegrzane ciało nie potrafiło odpowiedzieć reakcją. Stracił kontrolę, upadł. Leżał jak sparaliżowany, rozpływał się w kałuży krwi, jego żywe tkanki rozpadały się, a gorące, ścinające się gwałtownie białka rozpierały ciało od środka.
Choć jego oczy zgasły, nadal ją widział.
– Zabiją cię – powiedział w myślach.
– Dobrze wiesz, że nie. – Jej głos obniżył się, stopniowo nabierając męskich cech. – Pamiętasz już, kim jestem.
– Kurayami…
Dziewczynka zamigotała i zniknęła. W smażącej się głowie Zaurosa pojawiły się setki obrazów, tych które utracił, które odrzucił. Przypomniał sobie. Jaka znów Kurayami?! Luna! Tak miała na imię! Moja kochana, mała Lunka! Ostatnia myśl pękła jak bańka, jego ciążące ołowiem ciało uśmiechnęło się jeszcze na pożegnanie.
*
Infobox bzyczał cichutko, skupiony TinHead kiwał rytmicznie głową, jakby słuchał jakiejś dobrej muzyki, a nie ponurych wiadomości.
– Dziś wieczorem Igor „Zauros” Vogel, wielokrotny morderca, zginął z rąk dzielnych policjantów Old City. Komenda Główna ogłosiła żałobę w związku z utratą dziesięciu funkcjonariuszy zatłuczonych rękami cyberpsychola. Vogel należał do pierwszych mechagliniarzy wysłanych na ulice naszego miasta. Jego błyskotliwa kariera zakończyła się kilka lat temu, gdy wskutek ataku psychozy dehumanizacyjnej brutalnie zamordował własną córkę, Lunę, oraz żonę, Teresę. Od tamtego czasu szaleniec ukrywał się w odmętach slumsów, gdzie został nareszcie wytropiony i usunięty. Według nieoficjalnych informacji, morderca zamieszany był również w szpiegostwo korporacyjne…
Tin poczuł falę gorąca za uszami, zaschło mu w ustach. Nie mógł tego słuchać. Nie po raz kolejny. Zmienił kanał.
– …ezwykły nowy gracz na korporacyjnej arenie. Pakiet kontrolny Detroit Space Tech został właśnie zakupiony przez nikomu nieznaną firmę Kurayami Inc. Cały zarząd DST podał się do dymisji. Wbrew zdrowemu rozsądkowi, ceny akcji giganta technologicznego na giełdzie panamerykańskiej wystrzeliły w górę. Agencje polityki korporacyjnej badają sprawę…
– Ładna nazwa: „Kurayami”. Nie sądzi pan? – powiedział nagle ktoś obok.
Opalony mężczyzna w czarnym garniturze szczerzył się do TinHeada idealnym uzębieniem. Wyglądał jak sen korporacyjnego boga. Pracownik perfekcyjny, tysiąc procent normy.
– Nigdy o tym nie myślałem – odpowiedział technik i odwrócił głowę.
– Kurayami oznacza ciemność. Ciekawe, prawda?
TinHead drgnął, sam nie wiedział dlaczego. Nieznajomy wzbudzał w nim niejasny niepokój. Popatrzył na niego podejrzliwie.
– Potrzebujesz czegoś, bracie?
Twarz tamtego rozjaśnił uśmiech.
– Owszem. Potrzebuję – odrzekł, wyciągając dłoń. – Bracie.
Jeśli technik zdążył dostrzec wystrzelone ku jego oczom czarne nici, poczuć ich gorączkowy, pełzliwy oplot, to wspomnienie tego faktu nadpaliło się zaraz, rozdęło i odpadło.
Jest cyberpunk, jest okejka. Bardziej elokwentny komentarz postaram się z siebie wydusić po zakończeniu konkursu. Tymczasem dziękuję za udany kwadrans!
na emeryturze
Komentarz zastępczy. ;-) Więcej, jak wrócę.
/ᐠ｡ꞈ｡ᐟ\
Dziękuję za komentarze zastępcze :) Niecierpliwie czekam na te właściwe.
I oczywiście ukłony za punkcik, Zalthu.
Przeczytałam, ale opowiadanie mnie nie zainteresowało, niewiele zeń pojęłam i to chyba wszystko do czego mogę się przyznać.
-Jesteś wreszcie – mruknął na powitanie technik. – Brak spacji po dywizie, zamiast którego powinna być półpauza.
Będą z tego dodatkowe koszta, ale nieważne. – Raczej: Będą z tego dodatkowe koszty, ale nieważne.
Nagle z ulicznego zgiełku wyrwał się zwielokrotniony echem huk wirnika helikoptera. – Czy odgłos nadlatującego helikoptera słyszy się nagle, czy raczej stopniowo on narasta?
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Dziekuję, Regulatorzy. Obawiałem się, że zupełny laik może mieć z tą historią problem, niemniej wdzięczny jestem za podjętą próbę :)
Te dywizy i brak spacji pojawiają mi się przy wklejaniu :/ Usuwam je cierpliwie, ale czasem coś przeoczę, wybacz, że musisz po mnie zbierać.
Koszta miały być (potoczne), odgłos narasta, ale w pewnym momencie “wyrywa się z ulicznego zgiełku” – mnie tam pasuje.
Oczywiście, Vargu, to Twoje opowiadanie i Ty tu rządzisz. ;-)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Jak obiecałem, pojawiam się ponownie.
Aż dziwne, że nie czytałeś “cyberpunka”, bo całkiem sprawnie Ci wyszedł. Bardzo dobry, pełen nieskrępowanej akcji, tak właściwej dla gatunku, misz-masz Cyberpunk 2020 (miętki, niezłe! i cyberpsychol na krawędzi odczłowieczenia) “Ghost in Shell” (SI szukająca miejsca dla siebie) i Gibsona (sieć, sieć!).
Jedynym zarzutem mogłaby być wczesna “kawa na ławę” w postaci bezszelestnie pojawiającej się Kurayami, ale zrekompensowałeś to świetnie napisanym tekstem. Limit znaków też chyba wyszedł Ci na dobre, bo historia jest bardzo treściwa i nie ma lania wody. Wszystko napisane w konkretnym celu, i tak lubię.
Bardzo fajne i dlatego klik!
Pozdro!
/ᐠ｡ꞈ｡ᐟ\
No to przeczytałem kolejne Twoje opowiadanie. Dobry warsztat i miejscami plastyczne fragmenty – to sprawia, że przyjemnie się czytało. Przyznaję, że historii nie zrozumiałem, więc możesz mnie zaszufladkować do laików. Obawiam się, że tekst nie zostanie długo w mojej pamięci. Liczę na kolejne Twoje opowiadania na poziomie tekstu “Dziedzictwo Szarańczy” Pozdrawiam.
Zalth – dzięki! Bardzo miło przeczytać tak entuzjastyczny komentarz.
Bałem się tego skondensowania, i chyba słusznie – patrząc na inne komentarze. Cieszę się więc, że Tobie to nie przeszkadzało. Jak widać z tą “kawą na ławę” różnie jest.
Blackburn – dziękuję za przeczytanie. Szufladkować nikogo nie chcę :) “Laik” mi się wystukał, gdy biegłem już do kina i to było po prostu krótkie słowo. Myślę, że w zależności od przyzwyczajeń można potknąć się na kilku elementach, już na samym początku (choćby dopalenie, mózg zewnętrzny) lub dalej, na bardziej technicznych sformułowaniach. A może i na tym, że zdarzenia pomiędzy fragmentami trzeba sobie “dowyobrażać”. A może na czymś innym. Po prostu chyba jest hermetycznie.
Oczywiście wolę pisać takie teksty jak Szarańcza, pomysłów mam dużo, trochę mnie jednak paraliżuje obawa, że przeczytałyby je 2 osoby (oraz boska esencja Regulatorów, ale ona jak wiadomo tekstów nie musi czytać, po prostu przesiąkają one przez jej strukturę odfiltrowane z niedorzeczności ;) ).
Cyberpunk konkretny, naprawdę nigdy nie siedziałeś w tym temacie?
Ciekawa wizja wykorzystania człowieka przez AI.
Zawsze to jednak lepsze, niż samotna kąpiel w sosie myśli nasączonych strzępami wspomnień.
Fajnie brzmi to zdanie.
Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing
Ot, wnikliwy research. Nie udaję, że sam wymyśliłem cyberpsycholi :) Chodziło mi o to, że nie znam kanonu. Bo tak naprawdę nawet w takim Blade Runnerze można się doszukać cyberpunka.
Dzięki za wizytę!
Też nie znam kanonu cyberpunka. Ledwie liznąłem kilka opowiadań Dicka i Bacigalupiego (Kieszeń pełna dharmy polecam), lata temu Neuromancer Gibsona, do tego gry z serii Deus Ex.
Twoje opowiadanie nieźle wpisuje się w ten nurt. Sprawnie oddany klimat, dobre wykonanie, wartka i ciekawa intryga. Pomysły na dziewczynkę Kurayami kojarzyły mi się z grami z serii Bioshock.
Dobrze mi się czytało, niezły tekst :)
Bardzo solidnie. Fajne neologizmy jak miętek, czy gifposter (z dopiskiem :D). Demonizowanie technologii może i jest przewałkowane, ale tutaj manipulacja umysłem przez AI jest świetnie przedstawiona. Rzeczywiście, wszystko coś wnosi, choć nie pojąłem o co tak dokładnie chodzi z pulsującymi szramami na ręce.
EDIT: Pomysł z mechanicznym działaniem, wyprzedzającym świadomość –
Belhaj – no właśnie ja nawet tego Neuromancera nie, o grach już nie wspominając (mój błędnik na FPP mówi nie – smutne, prawda?). Cieszę się, że się dobrze czytało. Dzięki za komentarz.
Lord Vedymin – Dziękuję. Rozumiem, że nie wyjaśniłem wystarczająco, o co chodzi z tym “czarnym czymś”.
To możliwe.
SPOILER SPOILER SPOILER
SPOILER SPOILER SPOILER
Skąd się biorą nowe komórki jest wyjaśnione wprost. Że coś na tej ręce rośnie, chyba też jest czytelnie powiedziane. Chodziło tylko o to, że Kurayami przebudowuje organizm swego nosiciela (czy też nosiciela swej kopii) “przeprogramowując” jego komórki wedle własnego upodobania. Wytwarza na bazie elementów bioelektronicznych niby-nowotwór, który z kolei produkuje zastępujące DNA komórkowe, sztuczne metawirusy. Nie wspominając o równoległym grzebaniu w głowie. Cały pomysł na opowiadanie wziął się z przekonania, że owa istota wcale nie uważa formy humanoidalnej za docelową i szuka dalszych, wydajniejszych rozwiązań. Pod koniec delikatnie sugeruję też niekoniecznie ziemskie pochodzenie tegoż AI, co ma wyjaśniać jego szerszą wizję i dalej idące “pragnienia”.
SPOILER SPOILER SPOILERa koniec
Miał nadzieję, że nikogo przez przypadek nie przedziurawił. – Że CO?
Całość świetna– gdyby nie to 1 zdanie.
“Miętek”– genialne
Ignorancja to cnota.
Dziękuję, Katastrofie.
Narracja miejscami, np. w tym zdaniu, miała odzwierciedlać sposób myślenia bohatera. Jego postrzeganie jest takie, że zdarza mu się ludzi niechcący “uszkodzić” (tego słowa użyłem na początku, ale z jakiegoś powodu musiałem to zmienić), jest po prostu za silny, wokół niego szerzą się więc otwarte złamania i zmiażdżenia kończyn. To miał na myśli.
Jeśli wyszło groteskowo, to mea culpa. Dzięki za zwrócenie uwagi, zanotowane.
Niechcące uszkodzenia/podziurawienia/złamania itp rozumiem, a stosunek do miętków widzę tu:
Nie lubił zabijać miętków. Kleiło się toto do wszystkiego.
Ale:
Miał nadzieję, że nikogo przez przypadek nie przedziurawił.
– wyraża inną myśl, obawę o ich życie/zdrowie. Może tak byłoby lepiej:
Nie obchodziło go czy kogoś przedziurawił.
albo
Możliwe, iż …
Ignorancja to cnota.
O. Taka interpretacja nie przyszła mi do głowy…
Wręcz przeciwnie, wydawało mi się, że to zdanie pokazuje zarówno jego wybitnie obojętny stosunek do przypadkowych “przechodniów”, jak i dość racjonalną niechęć do ściągania na siebie niepotrzebnych kłopotów. Pomyślę o tym, choć pewnie nie zmienię, jakoś nie lubię poprawek, no i ten limit znaków…
Masz wyobraźnię. Takie męskie pisanie – wartka akcja, trafne neologizmy, mnóstwo szczegółów technicznych, sceny walki.
Wszystko, czego opisywanie sprawia mi trudność. Napisałam coś na ten konkurs, ale boję się teraz opublikować – też nie mam pojęcia czy spełni założenia konkursowe.
Opowiadanie mi się podobało. Dobrze napisane.
Niech Wszechświat Wam błogosławi...
Dziękuję za wizytę, miło mi, że się podobało.
Męskie mówisz… Cóż, wydawało mi się, że właśnie tak należy pisać cyberpunka. I to pewnie w jakimś sensie wada tego tekstu, bo formą nie zaskakuje… W każdym razie nie czytelnika, bo mnie zaskoczył cholernie ;)
Więc pisz, publikuj, z innego spojrzenia na temat też może wyjść coś ciekawego. A nawet jest to bardzo prawdopodobne.
Mam wrażenie, że właśnie przeczytałam ekstrakt z klasyki cyberpunka. I to nie zarzut, wręcz przeciwnie – ekstrakt bardzo udany, barwny i popkulturowy. Fabuła też na tym zyskuje: wiele elementów nie wymaga dopisania, bo czytelnik może posłużyć się znanymi mu kliszami i uzupełnić wątki. W przypadku dłuższego tekstu byłoby to pójściem na łatwiznę, w miniaturze sprawdza się świetnie.
Najmniej zapada w pamięć główny bohater, a trochę szkoda – szczególnie na tle plastycznych opisów i TinHeada, który kradnie wszystkie sceny, w jakich się pojawia. Mogę to sobie uzasadnić mecha-ciałem i domniemanym obłędem, ale reszta tekstu zdecydowanie podniosła poprzeczkę. ;)
Dziękuję, Ślimaku. Dokładnie taką miałem refleksję, przeczytawszy Bemikowe “Czyste Kartki”. Fajnie, kiedy świat jest znany, opiera się na owych “kliszach” i nie trzeba go opisywać, skupiasz się wtedy na postaciach i wydarzeniach. To taki zupełnie mi nieznany dotychczas sposób pisania, tym bardziej więc chciałem spróbować. Czy to naprawdę pójście na łatwiznę? To by trzeba było również powiedzieć, że wszyscy, którzy piszą o świecie “rzeczywistym”, idą na łatwiznę ;)
Po prostu trochę inny gatunek i tyle. To co zyskujesz nie wymyślając świata, musi iść w fabułę, tak sądzę. Dużo też łatwiej się akcję przedstawia, gdy nie trzeba jej przerywać opisami.
Nie zmienia to faktu, że osobiście setki razy bardziej wolę własne światotwórstwo. Dzięki za ciekawy komentarz! Szczególnie za zwrócenie uwagi na TinHeada. Rzeczywiście, gdy teraz o tym myślę, widzę, że był zdecydowanie barwniejszą postacią.
Wciągająca wizja, opowiadanie naprawdę bardzo cyberpunkowe. Podobało mi się.
varg – to ja dziękuję za dobrą lekturę! :)
Co do klisz, wydaje mi się, że można iść w klisze i w prozie realistycznej, i w spekulatywnej – wyznacznikiem dla mnie będzie raczej powtarzalność schematu niż dekoracje (cyniczny detektyw w prochowcu czy Bridget Jones i jej kopie to jak najbardziej klisze imo). Co nie znaczy, że schematu nie można ciekawie ograć, zaskoczyć czytelnika, wprowadzić pozornie drobną a istotną zmianę. Fakt, też wolę oryginalność i niebanalne światotwórstwo, ale nie odmówię kliszy racji bytu w pisarskim arsenale.
Powtórzę się trochę, ale TinHead jest naprawdę udaną postacią. Z jednej strony ciekawi mnie jego droga w ulicznej hierarchii, a z drugiej – budowanie jego reputacji na plotkach i legendach świetnie Ci wyszło i w sumie nie chcę, żeby jakieś fakty i dane tę legendę psuły. :D
Zygfrydzie – dziękuję pięknie! Było wiele radości.
Ślimak – Jak pokazują niektóre dyskusje na tym portalu nie ma pełnej zgody nawet odnośnie tego, co kliszą jest, a co nie. W dzisiejszych czasach w literaturze (podobnie jak w muzyce czy wręcz szeroko rozumianej sztuce) mamy do czynienia z klęską urodzaju na niespotykaną wcześniej skalę – patrząc oczywiście na liczbę powstających utworów, nie tych wydawanych komercyjnie – z tego też względu gusta się wybitnie indywidualizują i pewne zasady przestają obowiązywać. “Klisze” zyskują uznanie, twory oryginalne bywają nie do strawienia… Wszystko zależy od czytelnika, jego przyzwyczajeń i oczekiwań.
Innymi słowy, zgadzam się z Tobą :)
No to ja należę do tych, którzy lubią oryginalne dodatki. Jeśli z tekstu nie dowiaduję się niczego nowego, to pozostaję nieusatysfakcjonowana. Ale miętki piękne.
Babska logika rządzi!
I z takim odbiorem się liczyłem, Finklo. Dziękuję za odwiedziny.
Przyznam, że część elementów wydawała mi się jednak “oryginalna” (w znaczeniu: rzadziej stosowana), ale oczywiście mój brak oczytania w temacie musiał tak się skończyć. Pocieszam się, że to przecież nie tak źle – umieć nieświadomie wymyślić to samo, co uznaje się za kanon;)
Wiem, wiem, to tak nie działa. Podświadomość popkulturowa jest wspólna dla wszystkich.
W cyberpunku to i ja jestem nieoczytana. Nawet nie przepadam za gatunkiem. Może dlatego, że – jak ktoś wcześniej zaznaczył – taki męski. Często sprowadza się do napierdzielanek, różnych wojenek, jak nie w realu, to w VR… Pewnie częściowo dlatego kręciłam nosem.
Ale skoro tekst SF, to czytam.
Babska logika rządzi!
Cóż… dokładnie tak zrozumiałem założenia konkursu, tak więc napisałem. Ciekawe i pouczające doświadczenie.
W każdym razie, z kręceniem nosem czy bez – miło, że przeczytałaś.
Miętek jest boski. A "Blade Runner" Ridleya jest bardzo cyberpunkowy :-)
Świetnie wykorzystałeś kanony/klisze gatunku by opowiedzieć historię o pasożytniczej AI. Nie klei mi się tylko jedną rzecz: upload do sieci zdobyczy, podczas gdy AI siedzi w konkretnej jednostce. I przejmuje kolejną.
Na cholerę to kolejne przejęcie, skoro jest sieć?
Czytało się dobrze i płynnie.
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
Jaka miła niespodzianka! Dzięki, Psycho :)
SPOILER
Trochę nie rozumiem pytania – co obecność sieci ma do tego? Nigdy nie podobał mi się koncept “sieciowej” AI, która kontroluje wszystko od żelazka po pociski balistyczne, więc tu mamy taką, która usiłuje z ograniczeń sieci wyjść, zbudować sobie ciało, przejść do obcego świata. Może dla samej frajdy. Też żadna nowość, ale zawsze wolałem tę stronę medalu. Jeśli o to pytasz, to to jest odpowiedź.
Ponadto starałem się faktem uploadu dać delikatnie do zrozumienia, że za “Kurayami” czai się coś znacznie, znacznie potężniejszego, a to, co poznał bohater, to tylko… ekhm, “gruba aplikacja kliencka” przesyłająca dane wynikowe do “serwera”.
Z punktu widzenia przetrwania AI, obecność w jednej jednostce prowadzi do wysokiego zagrożenia uusunięciem permanentnym ;-) Stąd pytanie…
Jeżeli to tylko końcówka większej inteligencji, to ok – nie wynikało to dla mnei z tekstu.
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
Aaa, to już rozumiem pytanie.
Z tego transferu właśnie miało wynikać, ale zgadzam się, że jest bardzo nie wprost. W ogóle fakt łatwości kopiowania się takich bytów umyka często twórcom. Bo to takie nieludzkie? Nie wiem. Ja bym się tak zaprojektował, gdybym chciał zostać AI ;)
A ja niestety klisz nie lubię: z kilku różnych powodów, ale w przypadku “Wszystkiego, czego pragniesz, Kurayami“ na pierwszy plan wysunęła się łatwość ich wykorzystania dla uzyskania dramatycznego efektu, bez konieczności łączenia ich w spójną całość.
W skrócie interpretuję to tak: oszalały mechagliniarz pada ofiarą sztucznej inteligencji, która żerując na jego wspomnieniach i chorobie psychicznej wykorzystuje go do pozyskania cennych danych ukrytych w sejfie umieszczonym wewnątrz czyjegoś ciała, a następnie wykorzystuje jego kontakty do rozkodowania danych, pozbywając się zbędnego już mechagliniarza i planując przyszłe, mroczne uczynki. Brzmi niezgorzej, ale w trakcie lektury ogarnęła mnie masa wątpliwości, których nijak nie mogłem wyjaśnić i w moim odbiorze cały ciąg przyczynowo-skutkowy trafił szlag.
Jakim cudem zcyborgizowany policjant – morderca jest w stanie ukrywać się przed swoimi byłymi kolegami po fachu przez kilka lat? Z PRowego punktu widzenia to totalny, najczarniejszy koszmar dla policji – taki, który za wszelką cenę należałoby zakończyć. Nie wierzę, że policja nie byłaby w stanie wytropić Zaurosa – jeżeli nawet nie za pomocą nadajników ukrytych we wszczepach, to za pomocą zwykłej, starej, dobrej policyjnej roboty – gość jest dość charakterystyczny, dość morderczy i w dodatku musi się gdzieś przecież serwisować.
Jaki sens może mieć umieszczanie sejfu wewnątrz własnego ciała? Dlaczego by nie nosić rzeczy staromodnie, w kieszeni czy walizce? A jeżeli już koniecznie trzeba mieć je wewnątrz ciała, to dlaczego by ich nie połknąć, albo nie wsadzić sobie w tyłek, jak nakazuje przemytnicza tradycja?
Jaki sens ma noszenie przy sobie kości pamięci z sekretnymi danymi? Jedyne co przychodzi mi do głowy to transfer owych sekretnych danych, a jeżeli już transferować, to dlaczego nie drogą elektroniczną (albo chociaż w obstawie kogoś kompetentnego na tyle by poradzić sobie z szalonym, przestarzałym oprychem)?
Dlaczego TinHead czeka na Zaurosa bezczynnie w barze, zamiast “pracować w biurze” jak na zarobionego gościa przystało?
Bo klisze.
Najgorsze jest to, że odnoszę wrażenie, że sięgnąłeś po te klisze nieświadomie, zainspirowany słowem “cyberpunk”, trochę jak zrobiła to później Finkla pisząc “taki męski“. I utopiłeś porządny, potencjalnie łamiący serce ludzki dramat w polewie nie do końca przemyślanej sensacji. Miałem już taką fajną, na wpół wymyśloną interpretację, że Kurayami jest reprezentacją mrocznej strony ludzkiej natury, stopniowo i symbolicznie przejmującą kontrolę nad Zaurosem w miarę jak ten zatraca wspomnienia i ludzkie odruchy, ale nie, klisza: zła sztuczna inteligencja o mrocznych intencjach.
Przy całym moim marudzeniu, czepialstwie i truciu nie mogę napisać, że tekst zupełnie nie przypadł mi do gustu. Czytało mi się go dobrze i płynnie, bo lubię wartką, choćby i nie do końca przemyślaną akcję, a od strony literacko technicznej nie mam mu zbyt wiele do zarzucenia. Gdybym jednak nie był takim niesamowitym, niezdolnym do ronienia łez macho, to zapłakałbym nad jego zmarnowanym potencjałem, bo, cholera, można było lepiej.
na emeryturze
Och, jaki czepialski komentarz :)
Prawda, prawda, popełniłem błąd, który zrozumiałem dopiero po publikacji – kierowałem się dokładnie podaną przez Ciebie w opisie konkursu definicją cyberpunka, choć przez głupią nieuwagę opacznie zrozumiałem wytyczne (że ma być mrocznie i lata 90’). Nie sądzę, żebyś je zmieniał po publikacji, więc chyba po prostu mój czeski błąd. I powstało opowiadanie, które zamiast o technologiach, opowiada o… cyberpunku. I tyle. I hop. Ronić łez nie będę, bo sam siebie zaskoczyłem, że potrafię i tak.
Mam wrażenie, że na siłę starasz się połączyć kropki tak, by całość nie miała sensu. To też oczywiście moja wina, bo nie radząc sobie ze zmieszczeniem fabuły w limicie, takie interpretacje umożliwiam. Intencją moją jednak było, by poszukując logicznych rozwiązań, odnajdywać logiczną i cholera no przemyślaną na wylot fabułę. Nie odwrotnie. Nie wiem, czy jest sens o tym dyskutować, czasem też tak mam, że szukam dziury w całym. Ale tak skrótowo:
– W cyberpunku, jaki sobie wyobraziłem (tym brudnym, anarchistycznym i pełnym przestępców), policja to raczej tło niż jakakolwiek siła. Jak w faweli. Na jedną akcję ich stać, a potem liżą rany przez rok. Bo się właśnie kończą tak, jak się skończyła ta opisana. To, że podjęli takie ryzyko, sugeruje bardzo poważne naciski z góry, nie rutynowe podrygi.
– Dużo łatwiej ukraść/stracić/uszkodzić coś, co widać i jest dostępne. Świat opanowany przez hakerów (a znów – tak widzę ten standardowy cyberpunk) nie cieszy się raczej wielkim bezpieczeństwem sieciowym (czemu daję wyraz w scenie transferu). Ja z łatwością wyobrażam sobie sytuację, gdy nie chcemy przesyłać kluczowych danych przez sieć. Może mam za dużą wyobraźnię. Nie jest powiedziane wprost, że facet jest kurierem (ale o to chodzi), za to jego szczekająco-strzelającą obstawę widać jak na dłoni. Od początku założyłem, że nie będę opisywał, jaki obrót wypadków doprowadza do tego, że Zauros zmylił przeciwnika na tyle, że ma szansę uderzenia, tylko po co z góry przyjmować, że nie było to możliwe? No i ostatnie – taki sejf byłby prawdopodobnie pierwszym wszczepem, jaki sam bym sobie sprawił. Uważam, że pomysł jest bardzo praktyczny. Na pewno bardziej, niż wydobywanie z tyłka karty kredytowej przed każdymi zakupami.
– TinHead? Jest jak Einstein oglądający kreskówki. No taki urok tego jegomościa. Wciąga mózgocwał i pracuje zrywami. Ok, można go nie lubić za etos pracy, ale tak mu wypominać…
Nie poszedłem w stronę dramatu psychologicznego głównie ze względu na skład szanownego Jury :) Pewnie też jest to jakaś nauczka na przyszłość.
Uf. Miało być skrótowo.
Dzięki za wyczerpujący komentarz, Gary!
Prawda, prawda, popełniłem błąd, który zrozumiałem dopiero po publikacji – kierowałem się dokładnie podaną przez Ciebie w opisie konkursu definicją cyberpunka, choć przez głupią nieuwagę opacznie zrozumiałem wytyczne (że ma być mrocznie i lata 90’).
To by wiele wyjaśniało :(
Mam wrażenie, że na siłę starasz się połączyć kropki tak, by całość nie miała sensu.
To nie do końca tak. Nie mam nic przeciwko niedopowiedzeniom, czy nijasnościom, nie przeszkadza mi okazjonalne nieprawdopodobieństwo czy dobrze zaimplementowana deus ex machina, ale jęzli wątpliwości zaczynają się piętrzyć, to w końcu przekraczają stan krytyczny i odwieszam niewiarę, wpadając w tryb krytycznego wybrzydzania.
Wierzę, że mógłbyś wszystkie moje wątpliwości wyjaśnić – ale nie zrobiłeś tego w treści opowiadania, co moim zdaniem jest efektem niedialnej selekcji materiału (wiem, wiem, gniecący limit) i posługiwania się kliszami, których adekwatność jest, jak na moje oko, dyskusyjna.
No i ostatnie – taki sejf byłby prawdopodobnie pierwszym wszczepem, jaki sam bym sobie sprawił. Uważam, że pomysł jest bardzo praktyczny. Na pewno bardziej, niż wydobywanie z tyłka karty kredytowej przed każdymi zakupami.
Dalej tego nie kupuję – bo kartę kredytową jednak zdecydowanie łatwiej wyjąć z kieszeni. Poza tym, fakt “posiadania” takiego sejfu automatycznie czyni z posiadacza cel, a że drogą do otworzenia sejfu jest rozprucie ciała…
Świat opanowany przez hakerów (a znów – tak widzę ten standardowy cyberpunk) nie cieszy się raczej wielkim bezpieczeństwem sieciowym (czemu daję wyraz w scenie transferu). Ja z łatwością wyobrażam sobie sytuację, gdy nie chcemy przesyłać kluczowych danych przez sieć. Może mam za dużą wyobraźnię.
Coś takiego musisz, w moim odczuciu, uzasadnić (bo ja nie pamietam żadnego utworu, w którym świat opanowany byłby przez hakerów). Warto też rozróżnić między bezpieczeństwem korzystania z ogólnodostępnej sieci, a korporacyjnych intranetów opartych na dedykowanych urządzeń i łączy, którymi tłoczone są szyfrowane dane. Ostrzegałem, że będę zwracał uwagę na wiarygodność.
Dzięki za wyczerpujący komentarz, Gary!
Cała przyjemność po mojej stronie. Dziękuję za udział w konkursie vargu!
na emeryturze
Kartę łatwiej wyjąć z kieszeni… każdemu, bo każdy się spodziewa, że może tam być.
Wychodziłem z założenia, że takie sejfy nie są codziennością. Zauros wie o nim tylko dlatego, że Kurayami mu to zdradziła. Chyba było to w treści, ale musiało polecieć przy cięciu.
Ponadto sejfu nie otwiera się przez wyrwanie z ciała – wówczas nadal ma się sejf, tylko w ręce. Trzeba go otworzyć. Uważam, że niewielu pomniejszym rzezimieszkom chciałoby się tracić na to czas, a jestem przekonany, że Korporacja sowicie rekompensuje trudności swoim agentom. Może nawet ich do tego zmusza. W dodatku jakoś nie chce, by wsadzali sobie rzeczy w tyłek.
Co do sieci – dokopałem się do Netrunnerów, uznałem, że jeśli tacy buszują po sieci, a ich celem są właśnie korporacje, to one mają na nich baczenie. Zresztą nawet w dzisiejszych czasach przenosi się dane wrażliwe fizycznie z miejsca na miejsce. Wydaje mi się, że instytucje robią tak z kluczami prywatnymi, ale może chodziło o coś innego.
Jeśli to sprzeczne z kanonem – którego przecież nie znam – to biorę na siebie odpowiedzialność za niepełny research.
Niemniej szczerze mówiąc nie rozumiem Twojego niezrozumienia (tych faktów) i jasne jest, że nie dojdziemy tu do porozumienia. Dla mnie jest całkowicie wiarygodnie, dla Ciebie nie i na tym poprzestańmy :)
(edit – wiarygodnie przy założeniach kliszowego cyberpunka, bo on sam w sobie jest dla mnie nieco głupi)
Fajny klimat, chociaż trochę chaotyczne (chyba nie wyłapałem wszystkich wskazówek przy samodzielnej lekturze) – może to przez limit znaków, o którym wspomniałeś w przedmowie. Generalnie jak na pierwsze kroki w nowej konwencji, całkiem nieźle (też się nie znam na cyberpunku).
Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem
Dzięki, Nevazie, za niespodziewaną wizytę i pozostawiony komentarz. Dla mnie wciąż każda opinia jest bardzo cenna.
A próba to była może umiarkowanie udana, ale na pewno niebywale pouczająca.
Hej :)
Po przeczytaniu wypada mi coś wrzucić od siebie. Tym razem nie będzie to długi komentarz, w zasadzie gary dobrze wyłuszczył pewne słabości tekstu. Oczywiście nie ze wszystkim można się zgodzić, a nawet nie należy, ot choćby sprawa skuteczności policji w poszukiwaniu byłego kolegi. Z resztą i Twoja polemika była dla mnie zadowalająca, bo udowodniłeś, że opowiadanie przemyślałeś nawet jeżeli nie znalazłeś miejsca na właściwą wizualizację zamiarów. Wydaje mi się, że gary po prostu miał za duże oczekiwania. Tak czasem bywa. Ja czytając miałem w pamięci Twoją przedmowę.
Mnie natomiast interesuje co innego. Co by to było, gdybyś był bardziej zainteresowany gatunkiem? Jak wartościowe opowiadania mogłoby powstać? Do czego mógłbyś w nim dojść?
Pewnie nigdy się nie dowiem… Pozdrawiam :)
Ps. Dick to nie cyberpunk, a ja i tym razem nie starałem się być miły ;)
Dzięki za wizytę i tutaj, Blacktomie.
Jakiś czas myślałem o Kurayami 2.0, takim, w którym zmieściłbym całość wizji, lecz niestety gdy opowieść jest już w całości wymyślona, niespecjalnie chce mi się ją jeszcze pisać. Mam silny (i irracjonalny) instynkt odkrywcy, interesuje mnie tylko to, co niepoznane – i to właśnie najbardziej lubię w pisaniu, odkrywanie dalszego ciągu opowieści. Gdy wcześniej znam całą fabułę, odruchowo szukam czegoś nowego w innych obszarach – tak jak to miało miejsce w Ogrodniku. Chyba mi to nie służy…
Tak więc pewnie nigdy się nie dowiesz ;)
PS. Byłbym przysiągł, że czytałem coś Dicka, co było mocno cyberpunkowe, tylko za nic nie mogę sobie przypomnieć tytułu. W każdym razie na pewno nie mam tego na półce. I nie było ekranizacji.
Tak też myślałem ;)
Co do Dicka to faktycznie dużo elementów cechujących cyberpunk przewija się w jego twórczości – chociażby korporacje. Niektórzy nawet nazywają go prekursorem gatunku. Niemniej jednak to Gibson zebrał wszystko do kupy w 1981 popełniając Johnnego Mnemonica, a trzy lata później Neuromacera stając się ojcem cyberpunku :)
Podobało mi się. Cyberpunka za bardzo nie znam, ale opowiadania takie jak to zachęcają, by to od czasu do czasu zmienić. Ode mnie klik. Wypada też pochwalić bardzo dobre wykonanie (dynamiczna akcja, plastyczne opisy, ciekawe metafory, jak np. tort z rodzynkami) i zapadający w pamięć tytuł.
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Hej, Funthesystem. Dzięki za odwiedziny, komentarz i podbicie Kurayami. Ciekawe tylko, kto ją potem z woleja wbił na półkę… Nawet ona sama nie spodziewała się chyba takiego obrotu spraw ;)
Pozdrawiam.
Fajne :)
Przynoszę radość :)
Cieszę się, Anet :)
