Siła argumentu w prawie dwóch zdaniach

Pomarańczowe słońce ledwie wystawało nad horyzontem, gdy nadjeżdżał do miasteczka. Mieszkańcy „Drugiego Zajazdu” patrzyli, szeptali a także niedowierzali własnym oczom. Jechał on wolno – niemalże majestatycznie – z zachodu, nie przejmując się tym, iż przybywa z niemalże dwugodzinnym opóźnieniem.

Gdy w końcu przekroczył granice miasta i znalazł się na głównej drodze, słońce zdążyło już ustąpić miejsca księżycowi, a pierwsze gwiazdy nieśmiało pojawiały się na granatowym niebie. Spojrzał po twarzach tych, którzy mieli tyle cierpliwości, by pozostać na miejscu, dopóty dopóki nie zjawi się on: – Jestem Ojhn Neywa – powiedział. – A to Herradura, moja dzielna towarzyszka drogi – dodał, wskazując masywną lochę, z której chwilę wcześniej niezgrabnie zszedł.

Wszyscy bez wyjątku, w zadumie, patrzyli na ten niespotykany tutaj wcześniej widok. Ojhn Neywa w żaden sposób nie odzwierciedlał nawet tych najbardziej nieprawdopodobnych wyobrażeń odnoszących się do jego prezencji.

– No co tak zezujecie? – zapytał Ojhn, czując iż niezręczna, pełna żalu, cisza przeciąga się o „zbyt długo”.

– Panie szeryfie, z całym szacunkiem, szeryfie panie, ale jest pan pewny panie szeryfie, że nazywa się Ojhn Neywa i jest pan, panie szeryfie, szeryfem traktu południowo – zachodniego? – zapytał wysoki, wychudzony mężczyzna o przepitej, czerwonej twarzy.

– Ja? Nie, ja jestem szanowny panie Ojhn Neywa, zastępca szeryfa traktu południowo-zachodniego, którym jest Herradura. – Skończywszy wskazał kiwnięciem głowy stojącą obok, ryjącą w ziemi, lochę.

– A na mnie zastępco szeryfa, z całym szacunkiem, mówią Czerwony Baron.

– Skoro uprzejmości mamy już za sobą to prowadźcie mnie do celu. Nie zamierzam marnować czasu – powiedział Ojhn, wskazując na zegarek zdobiący wielki nadgarstek.

– A jest pan, panie zastępco szeryfa, pewny iż pokona pan jak i pańska przełożona… To chyba dobre słowo, tego zwyrodnialca? – zapytał z niedowierzaniem ktoś inny z tłumu.

– Przeklęte elfy, zawsze i wszędzie muszą się wcisnąć – poirytował się Neywa, widząc niemalże dwumetrowego, smukłego mężczyznę o blond włosach.

– Rozumiem, że przemawia przez pana kompleks niższości… Też tak bym miał, gdybym podczas rozmowy z mężczyznami sięgał czołem na wysokość ich jaj – dodał arogancki elf i oddalił się skocznie, chichocząc.

Neywa znany był z temperamentu, dlatego nikt nie powinien dziwić się, iż chwilę później – jeszcze nim arogancki elf zdążył się oddalić – wyciągnął toporek i cisnął nim w uciekającego śmieszka, który osunął się na ziemię, gdy ostrze zanurzyło się w jego plecach.

– Buenas Noches – wyszeptał, nim ostatni raz wypuścił z siebie powietrze. Jedna z gwiazd już nigdy nie zabłyśnie.

– A to co to się dzieje tutaj, mości panowie? – odezwał się niski, twardy niczym ścierany styropian, głos.

– Rozumiem, że to mój cel? – zapytał szeryf, lecz nie usłyszał odpowiedzi, gdyż wszyscy w mgnieniu oka znikli z pola widzenia.

Na ulicy zostało tylko ich dwóch – Ojhn i masywny, mierzący na oko trzy metry wzrostu, zielony potwór.

– Kim jesteś, by strzelać do moich podwładnych? – Zagrzmiał, zbliżając się nieuchronnie.

Szeryf odpowiedział grzecznie na pytanie i poprosił o rewanż.

– Przystojna Wanda, król „Drugiego Zajazdu” – odpowiedział, wprawiając Ojhna w konsternacje.

Stanęli naprzeciw siebie. Zielony potwór musiał się pochylić, by dostrzec śmiałka, który rzucił mu zawadiackie spojrzenie.

– A więc czego chcesz? Wiesz, że nie sięgasz mi nawet do końca wora? A zwisa on bardzo nisko…. – Zarechotał Wanda.

– Mam dla ciebie wieści, złoczyńco uzurpatorze.

– Mianowicie?

– Oto one – powiedział Ojhn, wyciągając z tobołka – przewieszonego przez Herradurę – zawinięty rulonik, który następnie wręczył swemu rozmówcy.

Przystojny rozwinął list i zaczął poruszać ustami, składając literka po literce.

– Nie rozumiem – powiedział, gdy skończył po jakichś piętnastu minutach prób i błędów.

– To wezwanie. Jeżeli nie zaprzestaniesz swej nikczemnej działalności i nie oddasz należnego hołdu królowi to ten nałoży na ciebie sankcje.

– Mianowicie? – Zdziwił się Wanda.

– Nie będzie uznawał „Drugiego Zajazdu” jako części swego terytorium… A ciebie skarze na banicję.

– Oj, to straszne – powiedział Wanda i szybkim ruchem rozłupał czaszkę najtwardszego szeryfa ostatnich lat.  

A następnego wieczoru zajadał się pyszną wieprzowinką.