Kamień poznania

„Osta­tecz­ne po­łą­cze­nie na­stą­pi we śnie” – tak brzmia­ły ostat­nie słowa przed­sta­wi­cie­la sta­rej rasy pod­czas na­szej roz­mo­wy. Od tego mo­men­tu, każ­de­go dnia z utę­sk­nie­niem wy­cze­ki­wa­łem na­dej­ścia wie­czo­ru, a co za tym idzie, tej jed­nej chwi­li, w któ­rej kładę się do łóżka, za­my­kam oczy i za­sy­piam. Na­to­miast każ­de­go ranka bu­dzi­łem się wy­po­czę­ty, acz­kol­wiek wiel­ce roz­cza­ro­wa­ny fak­tem, iż znów nic nie śni­łem. Nie mo­głem zro­zu­mieć, dla­cze­go stara rasa tak ocią­ga się z wy­peł­nie­niem swego pro­roc­twa, a mego prze­zna­cze­nia. Długo ka­za­no mi więc cze­kać na ten za­szczyt, bo­wiem za­po­wie­dzia­ny sen przy­szedł do­pie­ro po stu trzy­dzie­stu sied­miu dniach.

Nie zda­rzy­ło się to nocą, ani nawet wie­czo­rem. Nie pa­mię­tam do­kład­nie, co wów­czas ro­bi­łem, ale nagle ogar­nę­ło mnie po­twor­ne zmę­cze­nie. W jed­nej chwi­li osu­ną­łem się na zie­mię, a w na­stęp­nej uno­si­łem w po­wie­trzu. Me ciało zda­wa­ło się lek­kie, a mimo to nie po­tra­fi­łem się ru­szyć. Po­czu­łem de­li­kat­ne szarp­nię­cie, jakby coś po­cią­gnę­ło mnie za koł­nierz ko­szu­li. Wtedy za­czą­łem się prze­miesz­czać. Po­cząt­ko­wo po­wo­li, aby po krót­kim cza­sie roz­pę­dzić się do pręd­ko­ści, która nie jest osią­gal­na przez żaden znany nam śro­dek trans­por­tu.

Do­pie­ro po chwi­li udało mi się otwo­rzyć oczy. Wzno­si­łem się. Uj­rza­łem dom, w któ­rym miesz­ka­łem, a który teraz szyb­ko malał w dole, aby po chwi­li zlać się z ota­cza­ją­cy­mi go bu­dyn­ka­mi w małą plam­kę. Mia­sto, pro­win­cja, kraj, kon­ty­nen­ty, a na­stęp­nie cała Zie­mia znik­nę­ły mi z oczu. Za­stą­pi­ła je bez­gra­nicz­na, zimna czerń ko­smo­su. Czu­łem się przez nią przy­tło­czo­ny, ale nie oba­wia­łem się jej. Pod­świa­do­mie wie­dzia­łem, że je­stem bez­piecz­ny. Siła, która mnie przy­cią­ga­ła, nie miała za­mia­ru mnie tu zo­sta­wiać. Spo­koj­nie więc błą­dzi­łem wzro­kiem w po­szu­ki­wa­niu gwiazd. Bez­sku­tecz­nie jed­nak. Nie do­strze­głem ani jed­nej.

Nie mam po­ję­cia, jak długo trwa­ła ta po­dróż, ale pa­mię­tam, że pod jej ko­niec za­uwa­ży­łem mały, jasny punkt, jakby świa­teł­ko na końcu tu­ne­lu. Szyb­ko za­czął się roz­ra­stać. Z każdą se­kun­dą – o ile czas pły­nął tu nor­mal­nie – sta­wał się coraz więk­szy. Rósł, rósł i rósł, aż w końcu eks­plo­do­wał ośle­pia­ją­cym bla­skiem. Wów­czas stra­ci­łem przy­tom­ność.

Gdy się ock­ną­łem, le­ża­łem w wo­dzie. Szyb­ko po­de­rwa­łem się na równe nogi i z ogrom­nym zdzi­wie­niem stwier­dzi­łem, że ubra­nie mam zu­peł­nie suche. Pew­nie roz­my­ślał­bym dłu­żej nad tą kwe­stią, gdyby nie fakt, że świat, w któ­rym się zna­la­złem, za­fa­scy­no­wał mnie jesz­cze bar­dziej. Niebo było bar­dzo ciem­ne, żeby nie po­wie­dzieć czar­ne. Mi­go­ta­ły na nim zło­ci­ste punk­ci­ki, jed­nak nie mo­głem roz­po­znać żad­nej zna­nej mi kon­sta­ta­cji. W prze­ko­na­niu, że nie znaj­du­ję się już na Ziemi, utwier­dzał mnie rów­nież księ­życ. Wiel­ki oraz czer­wo­na­wy.

Woda się­ga­ła mi do ko­stek i była kry­sta­licz­nie czy­sta. Bez trudu wi­dzia­łem ska­li­ste dno. Zbior­nik roz­cią­gał się po ho­ry­zont we wszyst­kie stro­ny. W od­da­li udało mi się co praw­da do­pa­trzeć kilka wy­se­pek wy­glą­da­ją­cych jak ogrom­ne, po­skrę­ca­ne drze­wa, ale były zbyt da­le­ko, aby okre­ślić, czym tak na­praw­dę są.

Kil­ka­na­ście razy ro­zej­rza­łem się do­oko­ła, lecz nie do­strze­głem cze­go­kol­wiek, co mogło być celem mo­je­go przy­by­cia. Coś pod­po­wia­da­ło mi, że nie mogę już dłu­żej cze­kać i kiedy po­wo­li ogar­nia­ła mnie pa­ni­ka, uj­rza­łem spa­da­ją­cą gwiaz­dę. Mknę­ła po nie­bo­skło­nie w ocze­ki­wa­niu na swój ko­niec. Niby nic nad­zwy­czaj­ne­go, ale gdy śle­dzi­łem tor jej lotu, za­ob­ser­wo­wa­łem dzi­wacz­ne zja­wi­sko. Było nim jej od­bi­cie, ale nie w tafli wody, jak można by się tego spo­dzie­wać, lecz po pro­stu w po­wie­trzu. Po­nad­to nie było to jedno od­bi­cie, a dwa. Wy­tę­ży­łem więc wzrok, aby jak naj­le­piej przyj­rzeć się temu ta­jem­ni­cze­mu miej­scu, i do­pie­ro wtedy udało mi się za­uwa­żyć coś na pozór nie­do­strze­gal­ne­go. Im dłu­żej wpa­try­wa­łem się w to dziwo, tym wię­cej nie­do­sko­na­ło­ści od­naj­dy­wa­łem w jego ka­mu­fla­żu oraz za­cho­dzi­łem w głowę, jakim cudem nie za­uwa­ży­łem tego wcze­śniej.

Ru­szy­łem szyb­kim kro­kiem, a po chwi­li za­czą­łem biec. Bie­głem jak sza­lo­ny, szyb­ko zmniej­sza­jąc dy­stans mię­dzy mną, a obiek­tem mego prze­zna­cze­nia i pew­nie nie za­trzy­mał­bym się wcale, gdyby nagle nie wy­ro­sła przede mną po­tęż­na, sza­ra­wa wyspa. Była dwu­krot­nie wyż­sza ode mnie, wy­ło­ni­ła się gwał­tow­nie, a mimo to nie wy­wo­ła­ła nawet naj­mniej­szy zmarszcz­ki na po­wierzch­ni zbior­ni­ka. Spoj­rza­łem w górę i uj­rza­łem, jak z sa­me­go szczy­tu wyspy try­snę­ła fon­tan­na wody, która póź­niej opa­dła w kro­plach ni­czym deszcz. Zda­rze­nie to nie trwa­ło długo, a po wszyst­kim, jak gdyby nigdy nic, twór za­czął po­now­nie się za­nu­rzać. Gdy znik­nął cał­ko­wi­cie, chcia­łem wzno­wić bieg, lecz nim zdą­ży­łem choć­by ru­szyć nogą, z wody wy­ło­nił się po­tęż­ny ogon. Do­pie­ro wów­czas do­tar­ło do mnie, z czym tak na­praw­dę mam do czy­nie­nia. Szyb­ko skie­ro­wa­łem wzrok w dół, nie mogąc uwie­rzyć, że ta­ko­we stwo­rze­nie jest w sta­nie żyć w ta­kich pły­ci­znach.

Ja­kież było moje za­sko­cze­nie, kiedy uświa­do­mi­łem sobie, że pode mną roz­cią­ga­ją się bez­kre­sne tonie, w któ­rych na próż­no szu­kać było dna. Je­dy­ne, co zdo­ła­łem do­strzec, to moje nogi nadal za­nu­rzo­ne po kost­ki oraz gro­ma­dę po­tęż­nych cielsk pły­wa­ją­cych pod moimi sto­pa­mi. Więk­szość przy­po­mi­na­ła wie­lo­ry­by oraz płaszcz­ki, nie­ste­ty nie wszyst­kie. Były też inne, bez­kształt­ne, mac­ko­wa­te i tak szka­rad­ne, że na samo wspo­mnie­nie o nich prze­cho­dzą mnie ciar­ki. Do dziś dzię­ku­je lo­so­wi, że to nie jedno z nich wy­nu­rzył się przede mną pod­czas tego snu, al­bo­wiem z całą pew­no­ścią po­stra­dał­bym zmy­sły. Do­pie­ro po po­łą­cze­niu zdo­ła­łem od­na­leźć zni­ko­me in­for­ma­cji na temat tych plu­gastw, ja­ki­mi za­pew­ne były.

Koń­co­wy etap drogi po­ko­na­łem ostroż­nie, jed­nak­że żadne ze stwo­rzeń już mi nie prze­szko­dzi­ło. Wresz­cie do­tar­łem do celu i mo­głem ze spo­ko­jem sta­nąć u pod­nó­ży mo­nu­men­tal­nej pi­ra­mi­dy. W jej lu­strza­nych ścia­nach do­strze­głem swoje obi­cie. Nieco zgar­bio­ne­go, zmę­czo­ne­go ży­ciem męż­czy­znę w po­de­szłym wieku. Siwe włosy, wy­glą­da­ją­ce na dłuż­sze niż były w rze­czy­wi­sto­ści, opa­da­ły spo­koj­nie na ra­mio­na i czoło. Wy­glą­dał mar­nie, lecz na po­marsz­czo­nej twa­rzy ma­lo­wał się uśmiech, a w oczach, kry­ją­cych się za szkła­mi oku­la­rów, do­strze­ga­łem błysk. Tak, byłem wów­czas na­praw­dę szczę­śli­wy. To wła­śnie wtedy do­tar­ło do mnie, że wszyst­kie zor­ga­ni­zo­wa­ne prze­ze mnie wy­pra­wy miały sens. Po­dró­że do naj­dzik­szych i naj­bar­dziej za­ka­za­nych re­jo­nów Afry­ki, Ame­ry­ki Po­łu­dnio­wej czy Azji opła­ci­ły się. Lata po­szu­ki­wań, pro­wa­dze­nia wy­ko­pa­lisk i badań ar­che­olo­gicz­nych na­resz­cie przy­nio­sły re­zul­tat.

Do­tkną­łem jed­no­li­tej ścia­ny im­po­nu­ją­cej bu­dow­li, a gdy to uczy­ni­łem ta roz­su­nę­ła się na boki, two­rząc coś na wzór ma­łych, pro­sto­kąt­nych drzwi. Nagły i silny po­wiew, który wy­zio­nął z otwo­ru, spra­wił, iż mu­sia­łem zro­bić krok w tył, a to­wa­rzy­szą­cy mu odór, przy­pra­wił mnie o mdło­ści. Nie trwa­ło to jed­nak długo, więc po chwi­li mo­głem bez pro­ble­mów wejść do środ­ka. Wej­ście za­mknę­ło się za mną.

Ru­szy­łem ciem­nym, wą­skim ko­ry­ta­rzem. Moja dłoń przez cały czas przy­le­ga­ła do ścia­ny, która była gład­ka i cie­pła, ale co dziw­niej­sze zda­wa­ła się pul­so­wać re­gu­lar­nym ryt­mem. Ko­ry­tarz szyb­ko do­pro­wa­dził mnie do pierw­szej sali. Po­sia­da­ła do­brze mi znany kształt sze­ścia­nu. Nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, że jest do­kład­nym od­wzo­ro­wa­niem jed­nej z kom­nat, które od­wie­dzi­łem, pe­ne­tru­jąc za­po­mnia­ne ruiny w ama­zoń­skiej dżun­gli. Nawet pła­sko­rzeź­by przed­sta­wia­ją­ce ludzi czczą­cych ta­jem­ni­czy okta­edr były iden­tycz­ne. To wła­śnie po tam­tej po­dró­ży za­czą­łem mie­wać sny, w któ­rych od­wie­dza­li mnie przed­sta­wi­cie­le sta­rej rasy.

Marsz po wnę­trzu lu­strza­nej pi­ra­mi­dy oka­zał się swo­istą po­dró­żą w cza­sie, pod­czas któ­rej na­tra­fia­łem na po­miesz­cze­nia bę­dą­ce do­kład­ny­mi od­wzo­ro­wa­nia­mi kom­nat z daw­nych ziem­skich bu­dow­li po­zna­nych prze­ze mnie w mi­nio­nych la­tach. Od­wie­dzi­łem je już kie­dyś i teraz znów mia­łem ku temu oka­zję. Jesz­cze raz przy­glą­da­łem się wszyst­kim pła­sko­rzeź­bom oraz ma­lun­kom. Przed­sta­wia­ły róż­no­rod­ne sy­tu­acje. Od co­dzien­nych obo­wiąz­ków po­przez po­lo­wa­nia i ob­rzę­dy re­li­gij­ne aż do oku­tych rzezi i orgii. Wszyst­kie miały na­to­miast jedną cechę wspól­ną. Ta­jem­ni­czy okta­edr. Wtedy jesz­cze nie wie­dzia­łem, czym on jest. Pa­mię­ta­łem je­dy­nie, że pod­czas moich badań od­kry­łem, iż tylko jeden lud za­miesz­ku­ją­cy wschod­nie Indie nadał mu nazwę. Na­zy­wa­li go ka­mie­niem po­zna­nia.

Wiele razy py­ta­łem przed­sta­wi­cie­li sta­rej rasy, czym jest ka­mień po­zna­nia, ale nigdy nie otrzy­ma­łem jed­no­znacz­nej od­po­wie­dzi. Mó­wio­no mi tylko, że to źró­dło wiecz­nej wie­dzy i siły oraz, że to dzię­ki niemu doj­dzie do po­łą­cze­nia. Py­ta­jąc o po­łą­cza­nie na­to­miast, in­for­mo­wa­no mnie, że po­łą­czę się z isto­tą, która w wie­rze­niach sta­rej rasy uwa­ża­na jest za bó­stwo. Wie­lo­krot­nie py­ta­łem: „Dla­cze­go ja?”. Od­po­wia­da­no, że tylko isto­ta o ogrom­nej chęci po­zna­nia może stać się no­śni­kiem wie­dzy pra­daw­ne­go bó­stwa i jego fi­zycz­ną po­wło­ką. Wiele też razy za­sta­na­wia­łem się, dla­cze­go wy­ra­zi­łem na to zgodę? Czy to chęć ob­ję­cia w po­sia­da­nie nie­spo­ty­ka­nej dotąd po­tę­gi? A może prze­mó­wi­ła do mnie groź­ba za­gła­dy wszech­świa­ta, o któ­rej wspo­mi­na­ła stara rasa, a któ­rej za­po­biec mogło tyko pra­daw­ne bó­stwo w fi­zycz­nym ciele? Być może jedno i dru­gie, a być może coś cał­ko­wi­cie od­mien­ne­go. Wtedy nie po­tra­fi­łem udzie­lić od­po­wie­dzi na to py­ta­nie i teraz rów­nież tego nie po­tra­fię.

Zbli­ża­łem się do końca ko­lej­ne­go już ko­ry­ta­rza. Przede mną znaj­do­wa­ło się osiem­na­ste po­miesz­cze­nie i cie­kaw byłem, którą po­dróż teraz bę­dzie mi dane po­wspo­mi­nać. Tym więk­sze było moje za­sko­cze­nie, gdy sta­ną­łem u wy­lo­tu tu­ne­lu, a mym oczom uka­za­ło się bez­kształt­ne lu­strza­ne wnę­trze. Ścia­ny fa­lo­wa­ły ni­czym mor­skie fale, nie­któ­re ich ele­men­ty wiły się, a jesz­cze inne zda­wa­ły się prze­ni­kać mię­dzy sobą. Po­cząt­ko­wo po­czu­łem za­wro­ty głowy i lekko się za­chwia­łem. Opar­łem się o równą ścia­nę tu­ne­lu, aby zła­pać rów­no­wa­gę oraz nieco ode­tchnąć. Po­wo­li do­cho­dzi­łem do sie­bie, przy­zwy­cza­ja­jąc wzrok do dzi­wacz­ne­go wy­glą­du po­miesz­cze­nia. Po do­kład­nych oglę­dzi­nach uświa­do­mi­łem sobie, że w samym środ­ku unosi się okta­edr – ka­mień po­zna­nia. Po­dob­nie jak ścia­ny wy­ko­na­ny był z lu­strza­nej sub­stan­cji, przez co nie do­strze­głem go od razu. Nie mia­łem już wąt­pli­wo­ści. Do­tar­łem do ostat­niej kom­na­ty.

Gdy po­sta­no­wi­łem zro­bić krok na­przód po­chwy­ci­ła mnie ta sama siła, dzię­ki któ­rej opu­ści­łem Zie­mię. Unio­sła mnie i za­czę­ła cią­gnąć w stro­nę ka­mie­nia po­zna­nia. Za­trzy­ma­łem się tuż przed nim i wtem po­czu­łem bi­ją­ce od niego cie­pło. Byłem wiel­ce pod­eks­cy­to­wa­ny. Przy­glą­da­łem się z wiel­ką uwagą jego gład­ko wy­szli­fo­wa­nej po­wierzch­ni oraz re­gu­lar­nym kształ­tom. Tak bar­dzo za­fa­scy­no­wa­ła mnie geo­me­tria tego mi­tycz­ne­go obiek­tu, iż mi­nę­ło dobre parę minut, nim uświa­do­mi­łem sobie, że w lu­strza­nych bo­kach bra­ku­je mego od­bi­cia. Kątem oka, co i tak kosz­to­wa­ło mnie wiele wy­sił­ku, po­nie­waż pra­gną­łem już nigdy nie od­ry­wać wzro­ku od okta­edru, zer­k­ną­łem w stro­nę ścian po­miesz­cze­nia. Mu­sia­łem spraw­dzić, czy w nich rów­nież bra­ku­je mego od­bi­cia. To, co uj­rza­łem, prze­su­nę­ło moje do­tych­cza­so­we nie­po­ko­je na dal­szy plan.

W po­miesz­cze­niu znaj­do­wa­ły się inne isto­ty. Pię­cio­ro ni­skich i po­kracz­nych stwo­rzeń nie­spo­strze­że­nie do­sta­ło się do wnę­trza kom­na­ty, a ja nie mia­łem po­ję­cia, jak tego do­ko­na­ły. Nie od­czu­wa­łem jed­nak stra­chu, bar­dziej coś, co można by w przy­bli­że­niu na­zwać od­ra­zą. Mieli na sobie jak naj­bar­dziej ludz­kie ubra­nia, lecz były one zu­peł­nie nie­do­pa­so­wa­ne do ich nie­wy­mia­ro­wych ciał. Z jed­nej stro­ny wy­glą­da­ło to ko­micz­nie, z dru­giej na­to­miast na­pa­wa­ło nie­po­ko­jem. Tak oto uka­za­li mi się przed­sta­wi­cie­le sta­rej rasy. Nigdy wcze­śniej ich nie wi­dzia­łem, gdyż w snach za­wsze ob­ja­wia­li się jako głos do­cho­dzą­cy ze­wsząd, a mimo to nie mia­łem co do tego naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści. Prze­bra­nie za­pew­ne słu­żyć miało temu, abym w ich obec­no­ści czuł się bar­dziej kom­for­to­wo. Ra­czej na nie­du­żo się to zdało, lecz naj­gor­sze i tak były ich twa­rze. Sta­tecz­ne, po­zba­wio­ne wy­ra­zu i ja­kich­kol­wiek emo­cji. Wy­glą­da­ły jak marne, wo­sko­we maski i co naj­wy­żej mogły przy­wo­łać na myśl róż­ne­go ro­dza­ju szka­radz­twa, ani­że­li wzbu­dzić sym­pa­tię.

Szyb­ko za­po­mnia­łem o to­wa­rzy­stwie, gdyż le­wi­tu­ją­ca przede mną bryła zda­wa­ła się bar­dziej ku­szą­ca i ta­jem­ni­cza. Nie mogąc się już dłu­żej opie­rać pra­gnie­niu zbli­że­nia, po­ło­ży­łem ręce na okta­edrze. Był go­rą­cy, pa­rzył mnie, a mimo to po­czu­łem się nie­sa­mo­wi­cie od­prę­żo­ny. Do­dat­ko­wo pul­so­wał i do­pie­ro po chwi­li zo­rien­to­wa­łem się, że jego rytm zsyn­chro­ni­zo­wał się z ryt­mem bicia mo­je­go serca. Za­czę­ło się.

Wów­czas po raz pierw­szy od­nio­słem wra­że­nie, ja­ko­by ka­mień po­zna­nia był żywą isto­tą, a kiedy lu­strza­na po­wło­ka za­czę­ła prze­le­wać się ma moje dło­nie i usły­sza­łem jego myśli, tylko utwier­dzi­łem się w tym prze­ko­na­niu. Nie­zna­na sub­stan­cja po­wo­li ob­le­wa­ła ko­lej­ne frag­men­ty mego ciała, a ja czu­łem, jak przez mój umysł prze­pły­wał mi nie­praw­do­po­dob­ny stru­mień wie­dzy. Do­zna­łem oświe­ce­nia. Do­wie­dzia­łem się, kim są przed­sta­wi­cie­le sta­rej rasy. Czym jest ich pra­daw­ne bó­stwo oraz jakie bez­dusz­ne i plu­ga­we isto­ty za­miesz­ku­ją nie­od­kry­te jesz­cze, pa­skud­ne czę­ści wszech­świa­ta.

Nim się obej­rza­łem, zo­sta­łem wzię­ty w po­sia­da­nie przez ka­mień po­zna­nia. Sta­łem się nim, a on stał się mną. Pa­mię­tam jesz­cze tylko, że nagle zro­bi­ło mi się cie­pło i przy­jem­nie. Póź­niej stra­ci­łem przy­tom­ność.

Ock­ną­łem się w miej­skim szpi­ta­lu. Sa­ni­ta­riu­sze po­in­for­mo­wa­li mnie, że zo­sta­łem zna­le­zio­ny przez go­spo­się. Nie po­tra­fi­ła mnie ocu­cić, więc nie­zwłocz­nie we­zwa­ła le­ka­rzy. Trzy dni znaj­do­wa­łem się w sta­nie po­dob­nym do śpiącz­ki, lecz dok­to­rzy do dziś spie­ra­ją się o to, co tak na­praw­dę mi do­le­ga­ło. Po kilku dniach ob­ser­wa­cji zo­sta­łem wy­pi­sa­ny na wła­sne ży­cze­nie. Od tego czasu minął już mie­siąc. Nie wiem, jak długo po­zo­sta­nę jesz­cze na Ziemi. Ka­mień po­zna­nia do­głęb­nie wnik­nął w mój or­ga­nizm i po­wo­li zmie­niam się w pra­daw­ne bó­stwo sta­rej rasy, tak jak mi to prze­po­wie­dzia­no. Cza­sa­mi budzę się i widzę, że moja rękę lub noga po­kry­te są tą dzi­wacz­ną, lu­strza­ną sub­stan­cją. To mija, ale za każ­dym razem trwa dłu­żej i wy­ma­ga ode mnie coraz więk­sze­go sku­pie­nia. Nie ulega wąt­pli­wo­ści, że pew­ne­go ranka obu­dzę się kimś zu­peł­nie innym. Nie będę już sobą, lecz Me­tro­nem, bo takie imię nosi to bó­stwo. Czuję jego myśli w swo­jej gło­wie. Jest po­tęż­ny, więc kwe­stią czasu jest prze­ję­cie przez niego kon­tro­li. Nie boje się tego, bo nie wy­czu­wam w nim ani tro­chę zła. Dobra nie­ste­ty też nie. Tylko zimne wy­ra­cho­wa­nie. Zrobi to, co bę­dzie mu­siał. Mam tylko na­dzie­ję, że gdy już wy­ko­na po­wie­rzo­ne mu za­da­nie, po­zwo­li mi cho­ciaż na krót­ki czas po­wró­cić na Zie­mię.