Tytan - Rozdział II

Dudnienie potężnego wirnika wprawiało w drgania moje wnętrzności. Lecieliśmy nisko, ponieważ księżyc Saturna nie posiadał magnetosfery. Lot na dużej wysokości naraziłby nas na radiację, zwłaszcza, że helikopter został pozbawiony osłon antyradiacyjnych. Ludzie z bazy przeznaczyli je na budowę habitatu wewnątrz kompleksu Henochów. Cóż, każdy kawałek stali był na wagę złota dla pionierów.

Przez opancerzone wizjery obserwowaliśmy pejzaże Tytana, nieco rozmazane, jakby mgliste, ale do pięćdziesięciu metrów można było coś zobaczyć. Geologiczna różnorodność, bo tylko tak można nazwać widoki.

– Cukierka? – zaproponowała Satomi.

– Nie dzięki – odparłem, spoglądając jednocześnie na zataczającego się kota. Jestem w skafandrze, wiec jak miałbym go niby zjeść.

– Zresztą, Satomi, po jaką cholerę targałaś ten worek na pchły? – spytałem.

– Odwal się Ridge, mój kot i moja sprawa. – Satomi chyba się zdenerwowała, bo teraz przyciskała kocura mocno do piersi, co raczej mu się nie spodobało.

– Tak, ściskaj go jeszcze mocniej, niech zarzyga całe wnętrze – zdenerwował się Tom. Kocur nie znosił zbyt dobrze słabej grawitacji. Tytan posiada tylko czternaście procent ziemskiego ciążenia. Sierściuch był kompletnie zdezorientowany.

– Kot jest częścią nie tylko eksperymentu, ale też i moim pupilem. Jeśli chcecie, to w ładowni lądownika zostały odpowiednie zwierzątka dla was, owieczki. – Zachichotała Satomi.

– A jednak to prawda. Słyszałem gdzieś, że NASA chce wysłać na Marsa i Tytana jakieś zwierzęta, by sprawdzić, czy przetrwają. – Kot Satomi spojrzał na mnie podejrzliwie, po czym zaczął się dławić. Chyba chciał mi przez to powiedzieć, że mnie nie lubi.

– Cholera, Satomi, jesteś egzobiologiem, więc powinnaś coś o tym wiedzieć. – Zdenerwował się Tom. – Mogłaś zapakować pieprzonego futrzaka, nie wiem, w jakiś worek, bo po pierwsze się zatacza, a po drugie może tutaj zamarznąć. W helikopterze mamy temperaturę dochodzącą do minus czterdziestu stopni Celsjusza. Zresztą, po cholerę go wyciągałaś z lodówki. Trzeba było zostawić w ładowni, przynajmniej zwierzak by się nie męczył.

– Trochę mnie to zdziwiło, że kot po wyjściu z lodówki zachowywał się normalnie – powiedziała Satomi. Może to coś z powietrzem w helikopterze?

– Procedura lądowania nie wystraszyła futrzaka za bardzo. Dopiero na powierzchni zaczął się zataczać. – Udałem zaintrygowanego.

– Pewnie podczas lądowania strzeliły kiciusiowi jakieś obwody pod kopułą – dodał Tom Bayerson, nie mogąc się powstrzymać od śmiechu.

– Jaki mamy poziom tlenu w helikopterze, Satomi? – spytałem.

– Około trzydziestu procent, Ridge, ale nie martw się, jak tylko dolecimy do kompleksu, oddam kota lekarzowi, bo w sumie weterynarza tam pewnie nie znajdę.

– Podejrzanie wysoki poziom – oznajmił Tom, grozi pożarem.

– Masz jeszcze biostymulanty, czy już nie? – spytałem Toma.

– A co, stresujesz się? 

– Wiesz, Tom, lecimy na bombie, która może zapalić się nawet od zwykłej iskry. Przy takiej gęstości tlenu, nawet zwykłe aluminium staje się łatwopalne.

Otworzyłem zewnętrzny moduł dozownika leków w swoim skafandrze. Tom podłączył pod swój i podał mi dawkę. Oprzytomniałem, by w ciągu ułamka sekundy poczuć przypływ euforii i niesamowitej energii.

Biostymulanty, nowoczesne narkotyki. Substancja DMT oraz inhibitor. Legalnie można posiadać DMT lub sam inhibitor, ale nigdy nie wolno mieć obydwu substancji przy sobie, gdyż można trafić za kratki.

Nowoczesny narkotyk wprawdzie uzależniał, ale miał same zalety. Człowiek czuł się lepiej, jego reakcje były dwukrotnie szybsze. Osoby biorące DMT nigdy nie rezygnowały, dopóki nie skończyły danego zadania, nawet za cenę życia, to była ich największa zaleta, choć to zależy oczywiście od punktu widzenia.

– Wiem, że ten towar podoba się wojskowym, dzięki niemu mają armię żołnierzy, którzy pracowaliby nawet za darmo, by tylko dostać kolejną dawkę – powiedział Tom.

– Hej, zbliżamy się – odezwała się Satomi. Widać już szyb windy, więc niedługo lądujemy.

– Ciekawe, czy zmieści cały helikopter, bo raczej wolałbym nie wychodzić na powierzchnię w zwykłym skafandrze – powiedziałem.

– Ridge, w ładowni lądownika oprócz lodówek ze zwierzętami, są również awaryjne skafandry zasilane reaktorem, ale helikopter zmieści się w windzie, więc tak naprawdę żaden skafander nie będzie nam potrzebny – powiedziała Satomi. – Aha, schowajcie biostymulanty. Nie wolno ich brać na Tytanie. Podobno są nielegalne.

Uderzenie o płytę windy nie było mocne. Helikopter wyłączył silniki i zastygł, ale nie dosłownie. Reaktor ogrzewał cały czas wnętrze maszyny do całych minus czterdziestu stopni Celsjusza. Winda aktywowała się automatycznie i powoli zanurzaliśmy się pod powierzchnię księżyca. Czekaliśmy na procedurę dokowania do podziemnego habitatu. Około osiemdziesięciu procent znanych korytarzy Henochów zostało przystosowanych dla ludzi. Pozostałe dwadzieścia procent było jeszcze w budowie.

– Wyrównuję mikroklimat – zagrzmiał automatyczny system stacji.

Znaleźliśmy się we wnętrzu habitatu, czekaliśmy aż potężny, pancerny właz helikoptera się otworzy.

– Proszę zdjąć skafandry. Habitat posiada atmosferę zdatną do oddychania. – Zapewniał nas oficer zajmujący się przylotami. Był pierwszą osobą, którą zobaczyliśmy na Tytanie. Jego pucułowata twarz i czerwone policzki, świadczyły, że być może jest skandynawskiego pochodzenia.

– Powietrze ze skafandra, cholernie daje stęchlizną. Chętnie spróbuję świeżego, Tytańskiego tlenu – odparł Tom, po czym zaczął zdejmować skafander.

Jeśli chodzi o mnie, to zrobiłem dokładnie to samo. Miałem dość tej pieprzonej lodówki, lotu i ciasnoty. Prawda jest taka, że staza kriogeniczna jest kompletnym niewypałem. Człowiek śpiąc przez pięć lat, czuje upływ czasu. Śni, ale sny są inne, jakby w zwolnionym tempie. Będąc na Ziemi, miałem zabieg usunięcia migdałków. Wszystko pod narkozą i moje odczucia były maksymalnie pozytywne. Dostałem zastrzyk. Lekarz kazał mi liczyć do dziesięciu, ale już przy trójce wymiękłem. Sekundę później, w moim mniemaniu, obudziłem się na sali z innymi pacjentami. Nawet nie wiem, kiedy mnie operowali. Zero upływu czasu w przeciwieństwie do tej cholernej krio stazy. To nie narkoza. Tatuś mnie ostrzegał, ale ja nie wierzyłem.

Gdy już zdjęliśmy skafandry, pierwszym doznaniem jakie poczułem na Tytanie, był zapach starych skarpet. Śmierdziało tak, jakby mieszkańcy miasta nigdy się nie myli. Tom był zawiedziony, bo pierwszy oddech o mało nie przyprawił go o wymioty. Oficer uśmiechał się zagadkowo, po czym zaprosił nas do mesy. Zostaliśmy poczęstowani pokrojonymi pomidorami, mięsem z kurczaka. Wszystko naturalne, co wprawiło nas w niemałe zdumienie.

– Jestem Samir Duran. – Przedstawił się pucułowaty oficer.

– Ridge Mckay, miło mi pana poznać – odparłem.

– Kobieta? Sądziłem, że dr Satomi Tomoko będzie mężczyzną. – Samir wyciągnął z metalowej szafki karafkę i nalał każdemu szkockiej. Zamiast szklanek, były puszki po fasoli.

– Dyskryminacja? Rozumiem, kobiety zawsze mają gorzej. – Satomi wypiła zawartość puszki jednym haustem. Samir nie krył podziwu, co było widać po jego minie.

– Tom Bayerson, miło mi poznać kolegę z rodzinnych stron.

– Nazwisko może o tym nie świadczy, ale ród Duran pochodzi z Norwegii.

Wypiliśmy jeszcze raz po szkockiej, po czym oficer przeszedł do rzeczy.

– Więc mamy tutaj małą wojenkę. Podczas waszej podróży, trochę się zmieniło na świecie. Kilka lat temu, doszło do rozłamu. Około dwudziestu procent obywateli Tytana, przeszło na stronę rebeliantów jednak wojskowy rząd sobie poradził.

– Ale o co poszło? – spytała Satomi.

– Religia. Fanatycy na Tytanie postawili kościół Henochów. Zaczęli ich czcić, a nawet składać ofiary z ludzi. Pogrzało ich! – zagrzmiał Tom. Cholerni popaprańcy – dodał. Ziemia też się od nich zaroiła. W samych tylko Stanach powstało ponad sto kościołów Henocha. Doszło do zamieszek na tle religijnym, a gdy wyszło na jaw, że wyznawcy z Tytana składają swoje dzieci w ofierze całopalnej, wszystkie kościoły zdelegalizowano.

– Więc mamy wojenkę – oznajmił Tom.

– Tak, jutro zaczynamy i muszę dbać o bezpieczeństwo. Zajmiecie się lotami, ponieważ to jest priorytetem wojska. Oczywiście waszym dodatkowym zadaniem będzie rozwikłanie zagadkowego napędu w pojazdach Henochów oraz próba zainstalowania nowego komputera pokładowego, bo do dziś nie potrafimy sterować lotem tych maszyn.

– Ridge, cieszysz się, będziesz pilotem doświadczalnym statku obcych, z których tylko jeden na dziesięć w ogóle wraca, czasami nawet z żywą załogą.

– Tom, po to tutaj jestem! – Zdenerwowałem się, złapałem karafkę szkockiej i wypiłem do dna. Już się nie bałem.