Skok

Na zewnątrz huknął grom.

– Panie profesorze, jesteśmy gotowi.

– Jak zwykle, moi drodzy, mimo tak wczesnej pory. Wzrusza mnie wasze poświęcenie. Czy wszyscy już są?

– Jeszcze nie ma  Pauliny.

– Zaczekamy.

Drzwi dużej sali rozsunęły się z szelestem. 

– Dzień dobry profesorze, przepraszam za spóźnienie.

– Nic się nie stało, kochana. Siadaj i zaczynamy. Dobrze. Zbliżamy się już do końca. Panie Tomaszu, co na dziś?

– Obiekt 97/100. Obecna dawka dwa tysiące jednostek na dobę. Stan coraz bardziej niestabilny.

– Rozumiem. Intensywność wydzielania?

– Sto miligramów na godzinę, ale mikrochip chyba jest uszkodzony.

– Skąd taki wniosek? – Profesor zachęcał do analizy najmłodszego z asystentów, który dołączył do zespołu jako ostatni.

– Momentami daje bardzo skrajne odczyty. Depresant dawkuje poprawnie, ale analiza stanu obiektu od wczoraj obfituje w duże rozbieżności.

– Choć pana wniosek jest logiczny, to jednak zawiera błąd wynikający z niewiedzy. Mikrochip przemieszcza się po ciele, a im dalej od mózgu, tym większe odchylenia. Jest to jedna z rzeczy do poprawienia w następnej edycji eksperymentu. Ważne, by dawkowanie było pod kontrolą. Z resztą wyników poradzimy sobie później w analizie porównawczej.

– To do ilu, panie profesorze?

– Trzy dwieście. Kogo mamy dziś w terenie?

– W tym rejonie jest Grabarz.

– Świetnie. Dajcie zielone światło.

– Wóz sto czterdzieści sześć, tu centrala odbiór.

– Zgłaszam się.

– Daję zielone światło. Obiekt 97/100, skok do trzy dwieście. Dalsze warianty w zależności od scenariusza, bez zmian.

– Sto czterdzieści sześć. 97/100, skok do trzy dwieście, procedura bez zmian. Przyjąłem. Bez odbioru.

***

Wiatr targał kapturem, który przesłaniał jego młodą twarz. Stał dumny, wyprostowany, nieruchomy niczym posąg. Tylko mięśnie szczęki drgały pod skórą, a tatuowane pięści zamykały się w rytm niesłyszalnej, wewnętrznej melodii.

Patrzył przed siebie na krajobraz miasta otulonego smogiem. Słońce przebłyskujące od czasu do czasu przez obłoki mozolnie usiłowało się przebić przez opary pijanego oddechu metropolii. Nad połaciami szklanych, ażurowych budowli przesuwały się chmury w obojętnym marszu ku kolejnej dziś burzy.

Tak widziałby go ktoś stojący w pobliżu. Gdyby podszedł, ujrzałby, że całe ciało kołysze się w przód i w tył, a oczy – choć otwarte – niczego nie widzą. Jeśli obserwator zbliżyłby twarz do oblicza młodego człowieka, usłyszałby świszczący, rwany oddech. Gniew? Być może. 

A gdyby mógł przeniknąć przez skórę głowy i czaszkę do mózgu oraz rozkodować impulsy nerwowe usłyszałby jednostajny szum.

Jesteś nikim, niczego nie osiągnąłeś, do niczego się nie nadajesz. Jesteś żałosny. Nic mcisię już nie uda. Zmarnowałeś szansę, możesz tylko płynąć z prądem, przetrwać, trwać, aż dopadnie cię śmierć. Tyle ci zostało, idioto. Weź, przestań już, proszę cię, tyle razy próbowałeś, i co? Gówno, misiu malinowy, wielkie i śmierdzące gówno. Czego się tknąłeś kończyło się porażką. Nie umiesz żyć zgodnie z zasadami świata, nie potrafisz się ich nauczyć. Bo jesteś na to za głupi. Byłeś eksperymentem. Jakim eksperymentem? A bo ja wiem. Czyimś na pewno. To nieistotne. Chociaż usiłowałeś coś zaoferować światu, on ma to w dupie. Tylko tobie się wydawało, że to jest cokolwiek warte​. Odpuść. Szkoda zdrowia. Nie masz nic.

Obserwator dostrzegłby, jak na twarz wypływa uśmiech – niczym pęknięcie jezdni po trzęsieniu ziemi. Nieregularny i zły. Aparatura pomiarowa wskazywałaby również drobną, prawie niezauważalną, ale ciągle wzrastającą intensywność szumu.

Gdyby tylko ktoś mógł to zobaczyć i usłyszeć. Ale nie mógł. Chłopak stał sam. Wiatr targał głębokim kapturem jego jasnoszarej bluzy, a chmury nabrzmiewały furią.

 

***

Halina Nowakowska umyła zęby, wzięła do ust porządny łyk wody i splunęła z obrzydzeniem. Woda miała zgniły smak i brązowawy kolor. Kobieta przez chwilę stała przy umywalce. Gdy pomyślała, że musi pójść do sklepu, skrzywiła się jeszcze bardziej. Jak znam swoje szczęście, pomyślała, zacznie padać akurat, gdy będę w połowie drogi. Bolące biodro sprawiało, że mocno utykała. Z trudem założyła płaszcz, wzięła siatkę z szuflady pod lustrem i wyszła z mieszkania. Przed blokiem zatrzymała się ze złością. Nie mogła sobie przypomnieć, czy zamykała drzwi. Zgrzytnęła zębami, bo nie miała ochoty wracać. Nie udało jej się przezwyciężyć obawy, więc ruszyła w stronę drzwi do wieżowca. Jak na złość nie mogła w torebce dogrzebać się do kluczy, które zawsze chowały się między podręcznym lusterkiem, chusteczkami i smartfonem.

Gdy usłyszała za sobą huk, brzęk tłuczonego szkła, wycie alarmu i wrzask jakiejś kobiety zamarła na chwilę z ręką w torebce. Cała ślina momentalnie wyparowała, a usta wyschły na wiór. Wolno obróciła się za siebie, żeby zobaczyć najstraszliwszy widok w życiu. Z wgniecionego dachu niebieskiego vana zwisała pod dziwnym kątem bezwładna ręka.  Krew szybko pochłaniała szarość dresowej bluzy. Szkarłatnymi liniami przecinała skrzydła wytatuowanego czarnego ptaka.  

Halina podniosła dłoń do otwartych ust.

Zza rogu na sygnale wypadła karetka. Przez głowę kobiety przemknęła myśl, że za szybko przyjechali, i teraz to bardziej grabarz, a nie ambulans. Po tym zemdlała.

Ocucił ją przystojny sanitariusz w pomarańczowym stroju, o uśmiechu gwiazdora filmowego.

– Dobrze się pani czuje? – zagadnął łagodnie.

– Nie – jęknęła kobieta.

– Spokojnie, jest pani tylko w szoku. Gdzie pani mieszka?

– Tu. – Wskazała na klatkę. – Drugie piętro. Pierwsze drzwi na lewo – szeptała spierzchniętymi wargami.

Sanitariusz podtrzymywał ją cały czas za ramię. Pomógł otworzyć drzwi, podał wody, zbadał puls i zmierzył ciśnienie przyniesionym aparatem. Irytujący metaliczny głos potwierdził, że zgodnie z normami Światowej Organizacji Zdrowia jej ciśnienie i tętno są odpowiednio: za wysokie i za szybkie.

– Wszystko będzie dobrze. Nie ma pani problemów sercowych?

– Nie, nigdy nie miałam.

– Tym lepiej. Póki co proszę dużo pić i leżeć. – Ruszył do drzwi, ale w progu jeszcze się odwrócił, żeby dorzucić: – I proszę mieć pod ręką telefon. Tak na wszelki wypadek.

Wyszedł, a Halina dopiero teraz zauważyła, jak trzęsą jej się ręce. Właściwie to cała dygotała. Przytrzymując się framug i ścian, dotarła do kuchni i zaparzyła sobie melisy. Po kilku minutach, gdy dygotanie nieco ustało, podeszła do okna. Widziała karetkę, zniszczony samochód, na którym pozostała już tylko ciemna plama, kilku gapiów stojących w bezpiecznej odległości.

Karetka była dziwna. Niby pomalowana jak każda, z mrugającym kogutem, ale sprawiała wrażenie większej, niż te, które Halina dotychczas widziała, i w których, niestety, miała okazję nieraz jeździć. Kobieta zastanawiała się też, po co na dachu ambulansu zainstalowano dużą, składaną antenę – niczym na wozie transmisyjnym.

 

– Grabarz – powiedział kierowca patrząc w lusterko. Sanitariusz o uśmiechu gwiazdora odwrócił się do kierowcy. – Starucha nam się przygląda.

– Załatwię to. – Mężczyzna otworzył tylne drzwi i wyszedł. Przez chwilę kręcił się koło vana, następnie podszedł do gapiów i coś im tłumaczył. Wracając, spojrzał w okno, przy którym stała Halina i pomachał do niej przyjaźnie. Podniósł kciuk, a brwi uniosły się pytająco. Halina odpowiedziała skinieniem głowy, na co mężczyzna złożył dłonie i przyłożył je do policzka, udając, że śpi. Halina przez moment się zastanawiała po czym ponownie kiwnęła głową. sanitariusz uśmiechnął się z aprobatą, jeszcze raz pomachał i wrócił do karetki.

– Gotowe, ale musimy się stąd zabierać.

– Ja to wiem – odpowiedział kierowca podenerwowanym głosem. – Powiedz to Szmacie. Polazł się gdzieś odlać. Debil!

W tym momencie otworzyły się drzwi pasażera i do pojazdu wsiadł otyły mężczyzna o nalanej twarzy. Na nosie tkwiły mu za małe, okrągłe okulary.

– Gdzieś był?! – warknął na niego kierowca.

– Odwal się! – odszczeknął grubas. – Musiałem lecieć na sam koniec osiedla, bo tu wszystkie śmietniki są pozamykane, a lać pod blokiem nie miałem zamiaru.

– Skończcie już. – Sanitariusz usiadł ciężko i oparł głowę o ścianę wozu, która upstrzona była monitorami, wskaźnikami, pokrętłami i światełkami. Pod jego nogami leżał czarny, połyskujący worek. Kolejny dziś. 

Halina dopiła czwartą z rzędu melisę i poszła się położyć biorąc po drodze dwie tabletki na sen. Biodro rozbolało ją bardziej, więc całkowicie zrezygnowała z zakupów. Leżała przez dłuższą chwilę nieruchomo, bo serce, choć wolniej, wciąż łomotało jej w piersi. Proszki zaczynały działać i kobieta osuwała się z wolna w sen. Z radia dogonił ją jeszcze cichy, trzeszczący, przerywany głos spikera: W ostatnich dniach… znaczenie wzrosło… młodzieży… bez powodu… Po co im ta antena, pomyślała jeszcze w półśnie i zachrapała.

Karetka podskakiwała na wyboistej leśnej drodze.

Wjechali na teren zapomnianego ośrodka wczasowego. Z bungalowów złaziła farba o trudnym do określenia kolorze; w jednym z nich wyrosło drzewo, większość nie miała szyb w oknach. We wszystkich natomiast potłuczone szkło odgrywało z pasją rolę dywanu.

Przejechali między domkami. Samochód stanął tak, by tylne drzwi osłoniła ściana lasu. Szmata z kierowcą wyjęli nosze, ułożyli na nich zwłoki i ruszyli między drzewa. Grabarz szedł za nimi, niosąc plecak podobny do tych, które mają ratownicy medyczni.

Po godzinie marszu dotarli do gęstego zagajnika. Poszycie było miejscami ewidentnie naruszone. Postawili nosze obok wykopanego wcześniej dołu, a Grabarz wyjął z plecaka urządzenie przypominające stary licznik Geigera z czymś na kształt mikrofonu, podłączył do niego swój tablet i ukląkł obok worka.

Dookoła pachniało wilgotną ziemią, rozkładającymi się liśćmi, korą, mchem, grzybami. Woda skapywała z gałęzi, wygrywając na czarnym worku nierówne staccato. Mężczyzna wolnym ruchem przesuwał “mikrofon” poziomo tuż nad ciałem obserwując co chwilę wskazówkę na pudełku urządzenia i jednocześnie wykresy pojawiające się na tablecie. Gdy minął głowę i schodził na klatkę piersiową, Szmata zarechotał.

– Będzie szlachtowanko.

– Zamknij mordę. – Grabarz nie podniósł głosu, ale powiedział to w taki sposób, że grubas oczami wyobraźni zobaczył siebie w wykopanym dole.

Dopiero przy lewej łydce wskazówka drgnęła, a tablet wydał z siebie ostrzegawczy dźwięk. Grabarz wyciągnął z torby rulon materiału spięty rzepem. Gdy go rozwinął krople deszczu zaczęły skapywać z drzew na zestaw narzędzi chirurgicznych. Wyciągnął nożyczki, rozciął nogawkę tak, by odsłoniła nogę aż po kolano. Nie był chirurgiem. Nie musiał być. Jego pacjentom już nic nie zagrażało. Wziął wdech i wbił nóż głęboko, tnąc tkanki tak, jakby odkrawał kotlety z karkówki. Bez żalu, wzruszenia, ale też bez przyjemności czy satysfakcji. Zapamiętywał każdy szczegół: fakturę skóry, to jak się rozstępowała pod ostrzem, zapach uderzający z rany, wyraz martwej twarzy i kolor rąk, chwilowy refleks słońca na łańcuszku z medalikiem, bliznę nad brwią. Zawsze tak robił. Część jego mózgu rejestrowała rozmowę towarzyszy stojących kilka metrów dalej. 

– Ile ten wytrzymał? – zapytał kierowca.

– A wiesz, że nie wiem – zasępił się Szmata i popukał w tłusty podbródek. – Chyba trzy tysiące jednostek. W sumie całkiem niezły wynik.

– A średnia to ile?

– Koło dwóch. Jutro zobaczysz prawdziwą perełkę. Jedziemy do dziewuchy, która już wytrzymała cztery. Trochę się łamie, ale daje radę. Dziewczyny z działu nowych technologii robią zakłady. W tym momencie jest z osiem do jednego, że nie dojdzie do pięciu tysięcy. Jak będziesz chciał postawić, to daj znać Paulinie Drozd, tej wysokiej. Tylko nie przez firmowego maila, bo wiesz, to poważny instytut jest, więc byłaby chryja, jakby się dowiedział profesor Trocki, że tu takie zabawy się uskutecznia.

– Spoko, będę pamiętał – powiedział kierowca niepewnie.

Tymczasem Grabarz wyjął z plecaka przenośny elektromagnes zasilany małym akumulatorem. Zaczął przesuwać nim w tę i z powrotem nad raną. Nie dało to spodziewanego rezultatu, więc mężczyzna zwiększył moc. W pewnym momencie usłyszał delikatnie stuknięcie o powierzchnię elektromagnesu. Obrócił go, przystawił szklaną ampułkę i wyłączył urządzenie. Do szklanego pojemnika z delikatnym brzękiem wpadł mikrochip. Zakręcił pojemnik, schował wszystko do plecaka i odstawił pod drzewo. Szmata i kierowca w milczeniu patrzyli jak odpina łopatę przytroczoną do noszy, wciąga trupa do dołu i go zasypuje. Kiedyś, ktoś go próbował w tym wyręczyć. Oberwał łopatą tak, że dostał wstrząsu mózgu. Od tamtej pory dostał ksywę Grabarz i nikt nie odważył się mu przeszkadzać. W Instytucie było powszechne przekonanie, że jest jakimś zbokiem, albo maniakiem, który musi to robić, żeby mu stanął. Grabarz nie wyprowadzał ich z błędu.

– Wasza kolej – powiedział, gdy skończył.

Grubas i kierowca zaczęli maskować grób liśćmi i mchem. Przytaszczyli wielki pień, który ślizgał im się w dłoniach i ułożyli go w poprzek wszystkich grobów. Dorzucili jeszcze trochę liści i otrzepali ręce w geście zadowolenia. Wszystkich trzech łączyło przekonanie, że w tę część lasu nikt się nie zapuści.

Tym razem Grabarz patrzył na to w milczeniu. W ciszy również wrócili na teren Instytutu. Wjechali na podziemny parking i zaparkowali między karetkami o numerach bocznych sto czterdzieści pięć i sto czterdzieści siedem. Na wszechobecnych ekranach profesor Trocki odbierał od prezydenta kolejną nagrodę za wkład w rozwój kraju i zwiększanie jego konkurencyjności na arenie międzynarodowej.

W przebieralni Grabarz siedział przez chwilę na ławce patrząc wyczerpanym wzrokiem w drzwiczki swojej szafki. Byli ostatnią ekipą, która zjechała z terenu, w budynku nie było nikogo oprócz niego. Słyszał wyraźnie szum klimatyzacji i buczenie jarzeniówek. Deszcz znów zaczął padać tłukąc o szyby w dachu. Osiem do jednego, pomyślał. Trzymaj się Ania, pokaż im na co cię stać. Nie pokonasz ich, ale niech się przynajmniej zawiodą. W okienku sprzętowni zdał plecak z zawartością, telefon, kartę wejściową; pokwitował, naciągnął kaptur kurtki przeciwdeszczowej i wyszedł.

Następnie dwa dni miał wolne. Postanowił nie ruszać się z domu. Przestało padać. Przynajmniej deszcz, przeszło mu przez myśl. Stał w oknie otwartym na oścież. Bez pośpiechu wyjął z paczki papierosa, wciągnął zapach tytoniu i zapalił. Dym ostrym podmuchem wdarł mu się do płuc. Grabarz wstrzymał oddech po czym wolno wypuścił powietrze przez usta patrząc jak wiatr rozgania białą mgiełkę. Zdawał sobie sprawę, że ten chwilowy ból w płucach, to jedna z ostatnich rzeczy jakie czuł. Przynajmniej ciałem, bo z uczuć nie pozostało mu już właściwie nic. Palił więc papierosa za papierosem i wtedy usłyszał go. Cichy, jednostajny szum w głowie. Szum nieswoich myśli. 

– Wygląda na to, że eksperyment dobiega końca – powiedział do krajobrazu za oknem. – Nie sądzę, panie profesorze – dodał i splunął gęstą flegmą.

Zamknął okno i opuścił antywłamaniowe, ciężkie, metalowe rolety. W mieszkaniu zapadły egipskie ciemności.

– Światło – wydał komendę, na co ledowe sznury rozjarzyły się.

Grabarz wszedł do łazienki i mocno uderzył nasadą dłoni w kafel nad pralką. Posypało się trochę fugi, a płytka pękła w jednym rogu. Mężczyzna podważył ten róg, wyciągnął potłuczony materiał i sięgnął w głąb ściany. Z zawiniątkiem wrócił do pokoju i położył je ostrożnie na stole. Następnie z wnętrza oparcia fotela wydobył ukryty tam, cylindryczny przedmiot i położył obok poprzedniego. Poszedł do kuchni i zrobił sobie aromatyczną herbatę. Obliczył, że zanim skompletuje poszczególne elementy, napar zdąży wystygnąć do jego ulubionej temperatury.

Kilka kolejnych pakunków przeniósł ze skrytek w kuchni, w garażu i z antresoli. Każdy z nich posiadał numer i symbol. Dla kogoś zaznajomionego z tematem nie byłoby to zaskoczenie. Grabarz musiał wiedzieć, w jakiej kolejności składać poszczególne elementy, bo tylko odpowiednia sekwencja gwarantowała, że urządzenie będzie działać. Gdy wszystko było już na stole, przyniósł herbatę, skrzynkę z narzędziami i lutownicę. Do stołu przykręcił mocno lampę kreślarską z podświetlanym szkłem powiększającym i zabrał się do pracy.

 

***

Na drugim końcu miasta Anna Drabiszyńska leżała skulona w łóżku pojękując cicho. Rozumiała doskonale, że te wszystkie myśli i obrazy, które ma głowie nie są jej. Ktoś je podsuwa. Nie rozumiała jak, ani po co. Kochała życie. Swoje w szczególności i nigdy nie miała większego powodu, żeby je zakończyć. Kłamstwa o niej, wyolbrzymione błędy i porażki, źle zinterpretowane słowa kolegów z pracy, to wszystko zasypywało powoli jej prawdziwą świadomość. Opierała się jak mogła. Jeszcze potrafiła przywołać prawdziwe wspomnienia, skonfrontować je, rozsądnie ocenić. Ale z każdym dniem było to coraz trudniejsze, a z każdą ostatnią godziną graniczyło z cudem. Pomysł na samobójstwo co chwila przewijał jej się przed oczami wzywając, kusząc, obiecując ulgę i spokój.

 

***

Grabarz przesuwał końcówkę czujnika wzdłuż ciała, modląc się, by chip był w ręce, albo nodze.

Czujnik zapiszczał cicho przy prawym udzie. Jest źle, pomyślał. Zdał sobie sprawę, że nie przemyślał całego planu wystarczająco dobrze. Chciał zaaplikować sobie dawkę lidokainy i wyciągnąć chip. Problem polegał na tym, że czujnik podawał lokalizację tylko w przybliżeniu. Musiałby wyciąć sobie spory kawałek mięsa, żeby mieć pewność. Mógł przy tym uszkodzić tętnicę udową, a to spowoduje wykrwawienie, w zależności od źródeł, w ciągu trzech bądź pięciu minut. Miałby więcej czasu, gdyby opatrzył ranę, ale wtedy od razu musiałby wzywać karetkę, instytut dowiedziałby się o wszystkim i cały misterny plan wziąłby w łeb. O ile utrzymałby się przy życiu do przyjazdu karetki. 

– Kurwa – szepnął. Zawsze musiał pominąć jakiś ważny element, który rujnował całość. W jednej sekundzie przestał czuć się jak superbohater w swojej najlepszej formie.

Miał wyciąć chip i ruszyć lawinę zdarzeń, gdy będzie już daleko stąd. Siedział przez chwilę z palcami wczepionymi we włosy. W końcu poderwał się, złapał w locie kurtkę i wybiegł z domu.

– Ej! Co pan?! Patrz jak idziesz! – sąsiad potrącony na schodach darł się i wygrażał pięścią, czego Grabarz już nie widział.

Mężczyzna szybko skalkulował trasę i pobiegł w stronę metra.

Gdy stał już pod drzwiami na chwilę opanowała go panika. Nie miał klucza, a wątpił czy Ania go będzie słyszała. W bezradnej złości walną w drzwi głową i w tym momencie przypomniał sobie, że Drabiszyńska chowała zapasowy klucz pod parapetem na klatce. Znalazł go i wrócił do drzwi. Przyłożył kartę do czytnika i gdy tylko drzwi ustąpiły, wpadł do środka. Anna czołgała się po podłodze w stronę okna, krzycząc, żeby ją zostawili. Grabarz szybko podbiegł do niej, posadził i mocno potrząsnął za ramiona.

– Ania! – krzyknął jej prosto w twarz, ale nie było reakcji. Oczy opuchnięte od łez wpatrywały się w okno, a usta szeptały: “nie chcę”. Grabarz wykręcił dziewczynie ręce do tyłu, skrępował, posadził przy przeciwległej ścianie i przywiązał do staromodnego, żeliwnego kaloryfera. Miał przynajmniej pewność, że mu nie odpełznie. Wpadł na jeszcze jeden pomysł. Z kuchni przyniósł długi widelec do mięsa. Odwinął dziewczynie nogawkę i wbił dwa ostre zęby w łydkę. Ania wrzasnęła i zamrugała.

– Marek? – zapytała jakby z oddali.

– To ja – wiedział, że musi odpowiadać zwięźle i krótko.

– Co się dzieje?

– Nie teraz.

– Dlaczego chcę się zabić?! – rzuciła w niego tym pytaniem niczym oszczepem. Choć nie wiedziała, że Grabarz pracował dla Instytutu, on poczuł jak przeszyło go poczucie winy.

– To nie ty – tylko tyle zdołał powiedzieć. Nie miała siły pytać dalej. Szlochała tylko, oparta o żebra żeliwiaka.

Grabarz wiedział, że wszystkie swoje plany musi wyrzucić do kosza. Słyszał już w głowie coraz wyraźniej ciśnienie samobójczych myśli i obrazów. Nie mógł przewidzieć jaki wariant przygotował mu profesor, więc musiał szykować się na najgorsze. A to oznaczało, że ma bardzo mało czasu. Z plecaka wyciągnął tablet. Wykonał kilka przesunięć, zatwierdził wybór i odłożył urządzenie.

Patrzył na Anię, która już straciła przytomność a z uszu sączyła się krew. Ciało nie było już w stanie dłużej znieść dręczenia psychiki i oddawało cały ból na zewnątrz. Mózg, żeby się jeszcze jakoś obronić “odłączył zasilanie”. Marek nie wiedział co będzie z nią dalej. Nikt nie zaszedł aż tak daleko. Właściwie nie mógł już nic więcej zrobić oprócz wpadnięcia na pomysł, jak się obronić samemu. Szum samobójczych obrazów narastał coraz bardziej, co oznaczało, że w Instytucie jeszcze nikt się nie zorientował. Niestety Grabarz nie miał nikogo, kto mógłby go przywiązać do kaloryfera. Liczył na to, że utrzymają go przy życiu wspomnienia tych wszystkich, których zwoził do lasu i innych miejsc. Których ciała kroił i wyłuskiwał dowody.

Tymczasem, gdyby nie głośny szum wentylatorów w ogromnej serwerowni Narodowego Instytutu Badań Rozwojowych, można by usłyszeć tam kilka piknięć. Gdy Grabarz zatwierdził komendę na tablecie w mieszkaniu Ani, ożyły małe nadajniki, umieszczone na serwerach. Informacje z Instytutu wartką, odkodowaną rzeką popłynęły w stronę otwartej dla wszystkich sieci. Portale społecznościowe, blogi, serwisy informacyjne. Co chwilę na kolejnej stronie pojawiał się tag “Projekt Ikar”, co momentalnie odbijało się na wynikach wyszukiwania.

 

***

– Panie profesorze, to niesamowite! – Paulina wpatrywała się w wykres na monitorze.

– To prawda, moja droga. Nie przeliczyliśmy się co do wyboru Anny. Te dane są bezcenne. Jesteśmy coraz bliżej poznania właściwie wszelkich zaburzeń psychicznych. Moi kochani – profesor zwrócił się do współpracowników egzaltowanym tonem. – Właśnie przechodzimy do historii! To jest wielka chwila dla całej nauki! 

Na sali rozległy się brawa.

– A jak tam Grabarz?

– Na razie zaczęliśmy delikatnie, czekamy na pana dyspozycje panie profesorze.

– On jest ostatni, więc spróbujmy czegoś nowego. Sześć tysięcy, jednorazowo.

– Rozumiem – asystent wybrał na dotykowym ekranie awatar Grabarza i przesunął suwak na czerwone pole.

***

 

Gdy uśmiechnięty profesor Trocki wychodził z budynku Sądu Najwyższego obskoczył go tłum dziennikarzy. Słońce grzało mocno przeganiając z chodników i ulic ostatnie ślady burz.

– Czy będzie pan kontynuował eksperymenty, mimo fali krytyki w mediach społecznościowych?! – jednemu z dziennikarzy udało się przekrzyczeć innych.

– Sądzę – zaczął donośnie, ale spokojnie profesor – że opinia publiczna zrozumie, jak ważne są wyniki naszych badań. Sąd Najwyższy powołując się na ostatnią nowelizację dyrektywy europejskiej o powszechnym i nieskrępowanym prowadzeniu badań naukowych, które dotyczą ogółu obywateli, już wyznaczył właściwy kierunek. Być może popełniliśmy błąd nie informując o naszych zamiarach, ale powszechna informacja miałaby bardzo negatywny wpływ na wyniki badań oraz stawiałaby pod dużym znakiem zapytania sensowność projektu. Dzięki podjętym przez nasz Instytut decyzjom zebraliśmy dane, które pozwolą na lepsze zrozumienie, a w przyszłości na leczenie chorób i zaburzeń psychicznych. Rodzinom osób, które wybraliśmy do eksperymentu wypłacimy stosowne odszkodowania. Mam również zapewnienie pana prezydenta o wyznaczeniu grupy psychologów dla tych, którzy będą takiej pomocy potrzebowali. Liczę tutaj również na państwa pomoc w przekazaniu wszystkim rzetelnej informacji na temat naszych badań. Nasz rzecznik prasowy dostarczy państwu niezbędne materiały w ciągu najbliższych dni, gdy tylko je uporządkujemy. Teraz państwo wybaczą.

– W jaki sposób wprowadzaliście chipy? – krzyknął pryszczaty chłopak w źle skrojonym garniturze.

– To również zawrzemy w oficjalnej informacji.

Profesor stanowczo przepchnął się przez krąg mikrofonów w różnych kolorach, obiektywów aparatów i kamer oraz łokci, które jedni wpychali w oczy innym, byleby tylko zrobić zbliżenie.

Sto pięćdziesiąt metrów od wejścia do budynku sądu, za policyjnym kordonem i barykadą stał falujący tłum. Ludzie, którzy znaleźli wystarczająco dużo czasu, żeby wgryźć się w strumień informacji wpuszczony przez Grabarza. Łączyło ich jedno. Gniew. Mówiły o tym transparenty, zacięte twarze jednych, zapłakane drugich. 

W pierwszym rzędzie stała blada dziewczyna o brązowych włosach. W dłoniach kurczowo ściskała plecak. Totem. Pamiątkę po bracie, który przywiązał ją do kaloryfera. Gdy sąsiadka wystraszona krzykami przyszła i znalazł ją w mieszkaniu, Marka już nie było. 

Teraz nie wiedziała co ma zrobić dalej. Żyła. Przetrwała. Jeszcze nie była świadoma jakich zniszczeń dokonał eksperyment, ale liczyła na to, że z czasem odzyska siły. 

A tłum dookoła niej falował coraz mocniej.