Złamanie (miniatura)

Ciekawy, metaforyczny tekst.

Pewnych pytań chyba lepiej nie zadawać :)

Nie zawodzisz, Hanzo. Maleńki to tekścik, ale zajmujący.

…nie po­zo­sta­wia­ją po sobie żad­nych kon­se­kwen­cji. Myślę, że każdy mógł­by przy­po­mnieć sobie taki bez­sen­sow­ny szcze­gół ze swo­je­go życia… – Może: …nie po­zo­sta­wia­ją żad­nych kon­se­kwen­cji. Myślę, że każdy mógł­by przy­po­mnieć sobie taki bez­sen­sow­ny szcze­gół z własnego życia…

…bo nie są to rze­czy, jakie zo­sta­wa­ły­by w pa­mię­ci na dłu­żej… – …bo nie są to rze­czy, które zo­sta­wa­ły­by w pa­mię­ci na dłu­żej…

Cały baj­zel, jaki nas ota­cza, jest moją i tylko moją winą. – Cały baj­zel, który nas ota­cza, jest moją i tylko moją winą.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bardzo interesująca koncepcja. Nikt bohaterowi nie mówił, że hazard jest niezdrowy? ;-)

Misie.

Babska logika rządzi!

Przedziwne, ale interesujące.

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Nie widzę związku pomiędzy zapytaniem, jest Bóg, czy Go nie ma, a późniejszymi wydarzeniami.

belhaj, regulatorzy, Finklo, bemiku, Adamie – dzięki za lekturę i komentarze! :)

Co do związku między pytaniem a późniejszymi zdarzeniami:

I nie był to Bóg, o którego istnieniu trzeba by wyrokować rzutem monetą.

Nie chciałby tego.

Przyjęta przeze mnie na potrzeby tego opowiadania idea Boga poczuła się urażona tym, że ktoś ośmielił się wyrokować o Jego istnieniu za pomocą rzutu monetą. Tak, to przedziwne, ale takie właśnie miało być według mojego zamysłu – dziwne, intrygujące, niepokojące.

Pozdrawiam! :)

Autorze, masz lekkie pióro do konstruowania ciekawych zdań i akapitów. Wciągający tekst.

Zabawne. Jedna uwaga. Właściwie pytanie. Wiem, jak złamanie wpłynęło na świat i samego narratora. A co z Wiolą?​

​

​

​

... życie jest przypadkiem szaleństwa, wymysłem wariata. Istnienie nie jest logiczne. (Clarice Lispector)

Blacburn, fleurdelacour – dzięki za lekturę i komentarze! :)

Cóż, podejrzewam, że złamanie wpłynęło na Wiolę tak samo jak na cały świat, którego jest częścią ;)

Pozdrawiam!

Tekst mi się bardzo podobał. Pięknie napisany a opis złamania świata – po prostu miodzio!

Tylko, przyznać muszę, pomimo Twojej, Autorze, odpowiedzi, wciąż nie rozumiem, dlaczego Bóg miałby obrazić się za rzut monetą, do tego stopnia, żeby zepsuć stworzony wcześniej świat. Jeszcze rozgliżdżenie na miazgę Twojego bohatera tudzież Wioli bym pojęła. Ale wszystko?

Hmm... Dlaczego?

Dzięki za komentarz, Drewnian :)

Co do Twojego pytania, to przyznam, że nie zastanawiałem się nad tym podczas pisania, ale Twój tok rozumowania i dociekliwość są bardzo dobre. Jedyne, co mogę odpowiedzieć – może Bóg z tego opowiadania był okrutny/surowy ponad miarę? A może brakowało mu wiary w ludzi i uznał z góry, że wszyscy ludzie są takimi niedowiarkami jak bohater? Nie wiem, to otwarta sprawa, a interpretacja leży po stronie czytelnika ;) Mam ostatnio fazę na pisanie opowiadań, które trącają pewne struny i niepokoją, ale nie dają odpowiedzi. I zauważam, że takie pisanie jest fajne – porusza czytelników i uaktywnia ładną falę informacji zwrotnych. :)

Pozdrawiam!

Biedny ten bóg, zdecydowanie zaliczył załamanie nerwowe. Myślę, że moneta była przysłowiową kroplą przepełniającą czarę. Przeczytałam z zaciekawieniem. Trochę wstęp mi się wydał przydługi w porównaniu z resztą, natomiast zakończenie satysfakcjonujące.

Fajnie opisałeś relacje pomiędzy rodzeństwem, opis końca świata w kilku zdaniach też na bardzo wysokim poziomie. Mimo wszystko, interpretacja którą przedstawiłeś w komentarzach nie nasunęła mi się po lekturze tekstu jako coś oczywistego… Ale z trzeciej strony – ekonomika tekstu doskonała, napisałeś króciutkiego szorta, który zawarł w sobie w sam raz treści i jeszcze trochę :D. 

Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem

Bardzo ładny tekst. Metaforyczny, z nutą oniryzmu. 

Dłuższy byłby nudny.

F.S

Przypadek (pod postacią monety) zadecydował o istnieniu Boga i jest to Bóg przypadku, całkowite przeciwieństwo Stwórcy porządkującego chaos. Tak mi wyszło po lekturze tego szorta. :)

Mógłbym napisać, że tekst jest metaforyczny, ale chyba nie jest, bo ja go rozumiem całkiem dosłownie – tak, jak świat i wydarzenia opisał Twój bohater. Nie powiem, by pomysł mnie porwał, ale podobał mi się sposób, w jaki pomysł ten opisałeś. Zastanawia mnie jednak, jak mogłem pamiętać, że niebo się złamało, skoro prawdopodobnie niczego nie jestem pewien, bo nie wiem gdzie się kończę i gdzie się zaczynam? ; )

Administrator portalu Nowej Fantastyki. Masz jakieś pytania, uwagi, a może coś nie działa tak, jak powinno? Napisz do mnie! :)

Ciekawy pomysł i bardzo dobre wykonanie. Pomysł absurdalny – chociaż: czy na pewno? – ale w tej absurdalności konsekwentnie logiczny. Cała historia w jednej miniaturze… A wykonanie – cymes. Bardzo ładne zdania, dopracowane, nieśpiesznie opowiadana fabuła rozwija się jak wstążka. A tak powinno być.

Bardzo dobry jest nagły przeskok z takiej, wydawałoby się, zwykłej opowieści, do posępnego i dramatycznego finału.

Jedną mam uwagę – jeden tytuł niepotrzebny. No i chyba dodatek “miniatura” też. Rodzaj opowiadania wynika z określenia Tekstu.

Jak na Hanzo, chyba nietypowe opowiadanie, ale w tej nietypowości bardzo interesujące.

Powinno być w bibliotece, i to dawno, więc z przyjemnością kliknąłem tam, gdzie trzeba. 

Pozdrówka.

Miś zobaczył po przeczytaniu pierwszy komentarz Belhaja i pomyślał, że nic już nie musi dodawać. Poleca.