Mały Sopot

26 sierpnia

 

Szedłem ulicą Bohaterów Monte Cassino, prowadzącą do jednego najważniejszych punktów turystycznych Sopotu, wsłuchując się w odgłosy miasta. Byłem zły.

Mój młodszy brat jak zwykle zachowywał się jak dupek. Wspólnie z grupką naszych znajomych wynajęliśmy apartament niedaleko centrum. Ładny, ale posiadający kilka wad. Ot choćby dwa pokoje na sześć osób – masakra. Zero prywatności, brak możliwości stworzenia własnej, introwertycznej strefy komfortu. W pewnym momencie po prostu poczułem, że mam dość ciągłych docinków i potrzebuję chwili samotności.

Pociągnąłem sporego łyka z kubka z KFC, który napełniłem chwilę wcześniej w restauracji. Znajomy smak rozwodnionej, wygazowanej coli zadziałał kojąco. Piłem więc powoli mój ukochany napój, zastanawiając się czemu ludzie tak chętnie przyjeżdżają do tego miasta.

Czy to właśnie była ta stolica festiwali, „kulturalne centrum Pomorza”? Niby dało się znaleźć tu jakieś kluby, bary czy restauracje, jednak w porównaniu do mojego ukochanego Krakowa wszystko wydawało się pospolite i nieoryginalne. Nawet Multikino znajdujące się nieopodal Molo nie robiło na mnie wrażenia. Właśnie, Molo – spory kawał drewna z dokami i drewnianym, turystycznym stateczkiem zacumowanym na samym końcu. Nic szczególnego, a już na pewno nic wartego siedem pięćdziesiąt za samo wejście. Główna atrakcja okazała się równie przereklamowana, co samo miasto…

– Poratujecie groszem, panie?

Z zamyślenia wyrwał mnie głos menela. Spojrzałem w kierunku mówiącego.

Wyglądał inaczej od tych, których najczęściej spotykałem w okolicach Rynku czy Galerii Krakowskiej. Nie śmierdział, a w każdym razie nie bardziej, niż przeciętny facet jadący latem autobusem. Ubranie, choć stare i znoszone, nie miało na sobie plam po zwróconych trunkach. W całej jego postaci było coś, co z niewyjaśnionych powodów wzbudzało zaufanie, a może nawet sympatię.

– A po co wam? I ile?

– Złoty pinsiąt wystarczy. Na piwo zbieram – odrzekł rezolutnie kloszard i uśmiechnął się, ukazując dziury po dwóch dolnych czwórkach. Skutecznie zatarł tym dobre pierwsze wrażenie, jakie na mnie wywarł.

Mimo wszystko, dla świętego spokoju, postanowiłem wydobyć z portfela sugerowaną kwotę. Gdy bezdomny otrzymał pieniądze, uśmiechnął się jeszcze szerzej i ściągnął swoją bejsbolówkę. Przez chwilę miałem wrażenie, że chce mi się ukłonić, on jednak wyciągnął z niej nieduży, płaski przedmiot.

– Wystawcie dłoń, panie – poprosił niemal uroczyście. Jednocześnie zaskoczony i zainteresowany, spełniłem polecenie.

– Podjęliście dobrą decyzję – oświadczył, wręczając mi zimny, metalowy krążek. Żeton, a może monetę? – Jeśli chcielibyście się kiedyś dobrze zabawić, znajdźcie Czerwony Fotel i pokażcie to bramkarzowi. Powiedzcie, że przysyła was Karamba.

Uśmiechnąłem się. Miałem już raz do czynienia z żulem, który po otrzymaniu piątaka zadeklarował, że jeśli powołam się na niego, jakiś ziomek w okolicach Krupniczej sprzeda mi trawkę po niższej cenie.

Przyjrzałem się dokładnie otrzymanemu darowi. Była to nieduża, złota moneta z napisem „MAGYAR KOZTARSASAC” i dziwacznym kwiatem wygrawerowanym z przodu. Rzut oka na rewers potwierdził moje przypuszczenia, że wszedłem w posiadanie węgierskiej waluty – dokładnie dwudziestu forintów.

Co do…?

Podniosłem wzrok, chcąc uzyskać jakiekolwiek wyjaśnienia. Po prawdzie, nie zdziwiłem się nawet, gdy zobaczyłem, że tajemniczego osobnika nie ma nigdzie w zasięgu wzroku, mimo iż trzy sekundy wcześniej stał tuż przede mną.

Jak w jakiejś powieści fantasy. Schowałem bezwartościową monetę do kieszeni. Cóż, zawsze to jakaś pamiątka, prawda? - pomyślałem, podejmując przerwany spacer. Bądź co bądź, to dziwaczne spotkanie było przynajmniej jakimś urozmaiceniem tej irytującej, nadbałtyckiej monotonii.

 

<>

 

28 sierpnia

 

Sopocki dworzec PKP. Centrum przyjazdów i odjazdów. Huk przejeżdżających pociągów, rozmowy ludzi. Siedziałem na ławce, czekając na Jurka – moje pozytywne, wakacyjne zaskoczenie. Z dnia na dzień czułem się coraz gorzej w tamtym towarzystwie. Niby to kumple, niby znaliśmy się od dobrych paru lat, ale na tym wypadzie coś po prostu nie grało. Nie tylko młody, ale i reszta stawała się coraz bardziej nie do zniesienia.

Poza Jerzym. Kiedy w końcu przełamał nieśmiałość, okazał się świetnym partnerem do rozmowy, osobą inteligentną i tolerancyjną. Kiedy zaś dowiedziałem się, że pomimo wcześniejszych ustaleń, ta banda postanowiła zostać w domu, zamiast odprowadzić kolegę na dworzec, zdecydowałem, iż sam mu potowarzyszę. I nawet popilnuję walizek, kiedy w ostatniej chwili przypomniał sobie o zakupie prowiantu na drogę.

– Jestem! – zawołał, wyłaniając się z prowadzących na stację podziemnych schodów. W siatce niósł drożdżówkę i półtoralitrową wodę.

– Już myślałem, że komuś opchnę te twoje bagaże – rzuciłem w odpowiedzi, wstając z ławki. Chłopak wzruszył ramionami.

– Długa kolejka. Zresztą, chyba trafiłem idealnie.

Rzeczywiście, zaraz po tych słowach usłyszałem huk nadjeżdżającego pociągu. Szkoda. Miałem nadzieję jeszcze chwilę pogadać.

– Właśnie, byłbym zapomniał – powiedział Jurek tonem człowieka, który nagle przypomniał sobie o czymś ważnym. – Kiedy wczoraj przechadzałem się po mieście, trafiłem na ulicę pełną pięknych willi. Szczerze polecam. Zobaczysz zupełnie nowy, nieturystyczny obraz tego miasta.

– Nieturystyczny, powiadasz? – spytałem zaintrygowany.

– Nie oszukujmy się, Karol. Sopot nie jest zbyt ładny w części przeznaczonej dla przyjezdnych. Jednak tam, gdzie trafiłem muszą mieszkać jakieś szychy. Przejdź się tamtędy, nie pożałujesz.

Pociąg z głośnym i nieprzyjemnym piskiem zatrzymał się przy peronie numer dziesięć.

– Ok, przekonałeś mnie – odparłem entuzjastycznie. – Którędy to?

– Zamiast iść tak jak zawsze, pójdź w kierunku kościoła, a następnie skręć w dróżkę po prawej. Później w prawo, w lewo i na końcu tej ostatniej ponownie skręć w lewo. Z tego co pamiętam, ulica nosiła nazwę od jakiegoś polskiego króla, ale głowy nie dam.

– Dzięki, trafię – zapewniłem, choć wcale nie miałem takiej pewności.

– Spoko. Pomożesz mi z tymi walizkami?

– Co? – zapytałem tępo, po czym popatrzyłem w miejsce, w które wskazywał. W tamtej chwili przypomniałem sobie po co tam w ogóle jesteśmy. – Tak, jasne.

 

<>

 

Cholera, jak to było? W prawo i w lewo?

Moje obawy okazały się w pełni na miejscu – zgubiłem się. Zgodnie z instrukcjami skręciłem w małą dróżkę za świątynią, ale później musiałem gdzieś popełnić błąd.

Od dobrych paru minut szedłem tą samą, wydeptaną ścieżką. Drzewa, choć młode i niezbyt wysokie, rosły na tyle gęsto, że nie widziałem nic poza naturalną alejką, po której stąpałem.

Co tam, raz się żyje, nie? Najwyżej się cofnę.

Przeszedłszy kolejne sto kilkadziesiąt metrów, natrafiłem na skarpę. I płot. Dołem właśnie przejeżdżał jakiś samochód. Dwójka szczebiocących nastolatek przechodziła chodnikiem. Wydeptana ścieżka biegła zaś dalej, wzdłuż płotu.

Jurek nic nie wspominał o schodzeniu w dół. Hmmm, chyba jednak coś pochrzaniłem.

Mimo wszystko, wbrew zdrowemu rozsądkowi, szedłem dalej, tym razem znacznie ostrożniej. Po drodze musiałem przejść przez coś, co wyglądało mniej więcej jak mała, opuszczona melina pod chmurą. Prawdopodobnie kompletnie bym ją zignorował, gdyby nie jeden, drobny szczegół.

Mniej więcej pośrodku skrawka ubitej ziemi stał czerwony fotel z tylko jednym podłokietnikiem. Srebrzysty i lśniący, w ogóle nie pasował do odrapanego siedziska, prawdopodobnie zabranego ze śmietnika. Kiedy przechodziłem obok, moją uwagę przykuło, iż mniej więcej na wysokości dłoni wydrążono w nim nieduży otwór.

Z mojej kieszeni wypadła moneta i wylądowała na ziemi. Podniosłem ją ostrożnie – nie pamiętałem, abym w spodniach miał dziurę. Coś podpowiedziało mi, żeby uważniej przyglądnąć się wgłębieniu. Wydrążona wewnątrz cyfra dwadzieścia na oko idealnie pasowała do tej z mojego tajemniczego prezentu.

Co tu się do diabła dzieje?, zdążyłem jedynie pomyśleć, zanim ciekawość wzięła górę. Ostrożnie wsadziłem forinta w przeznaczone dla niego miejsce.

Usłyszałem pomruk przypominający odgłos budzącego się niedźwiedzia. Przestraszony, uważnie się rozejrzałem, jednak nic nie dostrzegłem.

– Tutaj – usłyszałem głos dobiegający z dołu. Spojrzałem ponownie na fotel, po czym mrugnąłem kilka razy zaskoczony.

Mam halucynacje. To się nie dzieje naprawdę.

Tam, gdzie jeszcze przed chwilą było oparcie, znajdowała się wielgachna szczęka pełna ostrych jak brzytwa kłów.

– No cześć – powiedział Fotel niskim, niemal czarującym głosem, po czym kłapnął zębami.

 

<>

 

Ból. Rozrywający i obrzydliwy, jakby odrywano ci mięso od kości. Po czym cisza.

Żyję? A może zostałem pożarty? Z drugiej strony czy można stać, będąc martwym? Niepewnie otworzyłem oczy.

Znajdowałem się przed klubem – dwupiętrowym blokiem betonu o wściekle karmazynowym kolorze. Tuż nad wejściem na wysoki parter widniał wizerunek świecącego się neonowym blaskiem mebla oraz podpis.

Czerwony Fotel

– Czego tam sterczysz, młody? – usłyszałem niski, groźnie brzmiący kobiecy głos.

Opuściłem spojrzenie. Na szczycie schodów wiodących do lokalu stała gruba, mierząca prawie dwa metry Murzynka w zdecydowanie zbyt ciasnym, ochroniarskim mundurze. Nie wiem jakim sposobem nie zauważyłem jej zaraz po pojawieniu się.

– Ja, tego… – bąknąłem. – Chciałem wejść.

Odpowiedział mi tubalny śmiech.

– Chciałeś wejść? To dobre. – Bramkarka otarła łzę z oka. Z jakichś powodów wyglądała na szczerze rozbawioną. – Posłuchaj, smarku. Jak zapewne wiesz, w Małym Sopocie panują pewne zasady. Do Fotelu nie wpuszcza się byle kogo. Więc zjeżdżaj stąd czym prędzej.

– Małym Sopocie? – spytałem, rozglądając się dookoła. Miejsce, w którym się znajdowałem wyglądało jak ulica Chopina późnym wieczorem. Na pierwszy rzut oka nic się w niej nie zmieniło. Poza obecnością nowego budynku.

– Tak, Małym Sopocie. Jesteś upośledzony czy masz problem ze słuchem? Zresztą mniejsza. Wypierdalaj gnojku, pókim miła. Przejście zawadzasz.

Zaskoczony i przerażony, już miałem odwrócić się na pięcie i nigdy nie wrócić, gdy nagle poczułem w kieszeni znajomy ciężar.

– Ale ja mam ten… Przepustkę – powiedziałem niepewnie, niemal fizycznie kurcząc się pod jej niechętnym i wrogim spojrzeniem. – Karamba mnie przysłał.

Pogardliwy grymas momentalnie zniknął z twarzy ochroniarki.

– Kto taki? – zapytała ostrożnie. Zmiana jej tonu dodała mi odrobinę pewności siebie.

– Karamba – powtórzyłem trochę odważniej, wyciągając dwudziestoforintówkę z kieszeni.

Kobieta gestem nakazała mi podejść kilka kroków, po czym odebrała mi złoty krążek. Obejrzawszy dokładnie, oddała go i skinęła głową.

– W porządku. Przepraszam za to nieporozumienie – dodała obojętnie. – Zapraszam i życzę miłej zabawy.

Przechodząc koło niej, mógłbym przysiąc, że zobaczyłem złośliwy uśmieszek na jej okrągłej twarzy. Jeśli jednak faktycznie tam był, to zniknął tak szybko, jak się pojawił.

Wszedłem do środka.

 

<>

 

Miała rogi, ale nie przeszkadzało mi to. Nie niepokoiła mnie również jej maska z otworem na usta, przedstawiająca bladą, okoloną czarnymi włosami, twarz dziewczynki płaczącej czerwonymi łzami.

Zanim udaliśmy się do prywatnego pokoju, spędziłem trochę czasu w głównej sali. W środku musiał trwać bal przebierańców. Zewsząd spoglądały na mnie twarze smoków, demonów, kotów, lisów i antycznych bogów, a niektórych w ogóle nie potrafiłem zidentyfikować. Wszędzie unosiły się zielonkawe, słodkawe opary. Tu i ówdzie zauważałem kopyta, rozdwojony język czy gadzie ślepia. Czułem się jednak dziwnie spokojny. Jakbym śnił, a we śnie jesteśmy w stanie zaakceptować każdy aspekt otaczającej nas rzeczywistości, choćby nie wiem jak absurdalny.

Ciepło jej ust wokół mojego członka było bardzo przyjemne. Zagłębiałem się coraz bardziej w rozkosz, zapominając o całym świecie. Zapach jej perfum – migdałów i kokosa, zniewalał i oszołamiał. W końcu fala przyjemności rozlała się po całym moim ciele.

Wstała i bez słowa opuściła pomieszczenie. Nie miałem czasu ani sił jej zatrzymać. Leżałem jedynie, kontemplując doznania sprzed chwili. Nie wiem jak długo. Czas nie miał dla mnie znaczenia.

Sięgnąłem w kierunku stolika i dopiłem błękitnego drinka z curacao, którego ze sobą przyniosłem, po czym, przekonany, że przeżywam najwspanialszą imprezę swojego życia, podciągnąłem spodnie i wyszedłem na korytarz.

I wtedy wszystko się skończyło.

Kiedy tylko przekroczyłem próg, poczułem Jego Obecność. Obróciłem głowę w lewo. Stał tam, na końcu korytarza, wpatrując się we mnie swymi obrzydliwymi ślepiami. Nie potrafiłbym go opisać, bo jakich słów można użyć, żeby opisać swoje najmroczniejsze, najbardziej skrywane lęki i obawy, pełzające po zakamarkach podświadomości. W mojej głowie pojawiła się jedna myśl.

Uciekać!

Rzucił się za mną. Wiedziałem, że to zrobi, od kiedy go ujrzałem. Wolałem nawet nie wyobrażać sobie, co by było gdyby mnie dopadł.

Wpadłem na kogoś. Młoda, atrakcyjna blondynka z lisią maską sięgającą od nosa w górę uśmiechnęła się, ukazując długie kły.

– Jak ci się podoba w naszym mieście?

Nie miałem czasu odpowiedzieć. Brnąłem dalej przez salę wypełnioną odurzającym, słodkawym dymem, przepychając się pomiędzy gośćmi. Stwór niemal deptał mi po piętach.

Portal korytarza prowadzącego do wyjścia znajdował się może metr ode mnie, kiedy poczułem ból.

Auuu!

Brutalnie odepchnąłem karlicę w masce węża. Upadła, przewracając dwóch innych gości.

Ugryzła mnie, suka. Ignorując rosnące na dłoni dwie plamki krwi, pognałem w głąb przejścia.

Gdy znajdowałem się w połowie drogi do wyjścia, usłyszałem znajome „No cześć”. Na końcu korytarza, niczym w jakimś tanim horrorze, rozbłysło światło. W blasku jarzeniówki dostrzegłem Fotel, szczerzący się do mnie swymi śnieżnobiałymi zębiskami.

Zawahałem się, lecz tylko na chwilę. Rzut oka za siebie potwierdził, że On przedostał się już przez tłum. Znalazłem się w pułapce.

Zaszarżowałem. Istniała szansa, że Fotel był moją jedyną drogą ucieczki. Nawet jeśli nie, to i tak wolałem zostać pożarty, niż zmierzyć się z Nim.

Mebel otworzył zapraszająco paszczę.

 

<>

 

Wyskoczyłem z fotela. Uratowany. Uczucie ulgi natychmiast zastąpiła panika, kiedy uświadomiłem sobie, gdzie jestem.

Skarpa.

Nie zdążyłem wyhamować. Poślizgnąłem się i upadłem, po czym świat zaczął kręcić się wokół mnie z zawrotną szybkością. Sturlałem się ze zbocza i wylądowałem na chodniku.

Auć!

Wstałem powoli i podniosłem wzrok. Tylko po to, żeby stanąć oko w oko z Nim.

– Bu!

Wrzasnąłem i zatoczyłem się do tyłu. Pech chciał, że trafiłem piętą na krawędź chodnika i straciłem równowagę. Ostatnią rzeczą, jaką słyszałem, lecąc na spotkanie z asfaltem był klakson nadjeżdżającego TIR–a.

 

<>

 

– Jak ci się podobało dzisiejsze przedstawienie, Janett? – Karamba przystanął na brzegu skarpy, wpatrując się w rosnący, gęstniejący wokół trupa tłum gapiów.

– Nieźle. Tym razem Monty przeszedł samego siebie. – Czarnoskóra ochroniarka odwróciła głowę, przenosząc uwagę z miejsca wypadku na kloszarda.

Karamba nie odwzajemnił spojrzenia.

– Ugryziony?

– Tak. Snake się udało.

– Dobrze. – Na ustach żula wykwitł paskudny uśmiech. – Im więcej, tym weselej.