Dziewczyna o słonej ślinie

– Synu, ile ty masz lat?

– Dwa­dzie­ścia pięć… A co?

– No wła­śnie. Po­wi­nie­neś sobie zna­leźć jakąś pracę.

– Mamo, ja mam pracę!

– To gdzie są pie­nią­dze?

– Jezu, już ci tłu­ma­czy­łem! Firma utrzy­mu­je się z dat­ków, nie da się dużo za­ro­bić.

– A dla­cze­go od kilku dni sie­dzisz w domu?

– Wzią­łem urlop, pla­nu­ję małe wa­ka­cje.

– Więc świet­nie się skła­da. Po­słu­chaj, uzna­li­śmy z ojcem, że prze­sta­nie­my ci po­ma­gać fi­nan­so­wo…

– Co?!

– Chyba, że za­czniesz się bar­dziej an­ga­żo­wać w spra­wy ro­dzin­ne. Może od­wie­dził­byś wujka Grze­go­rza?

– Ale…

– Ja teraz mówię. Wujek ma duży dom, lubi gości, a od lat nikt od nas u niego nie był. Ucie­szy się, że o nim pa­mię­ta­my. Sama kupię ci bilet i do niego za­dzwo­nię. Bo zga­du­ję, że już się zde­cy­do­wa­łeś?

Chło­pak zer­k­nął zmę­czo­nym spoj­rze­niem naj­pierw na lo­dów­kę, potem na stos li­stów na sto­li­ku.

– Tak, mamo…

 

*

 

Chło­pak nie lubił morza. Nie lubił za­pa­chu glo­nów i czer­ni od­le­głej wody. Nie lubił nie­opi­sa­nej prze­strze­ni pod sto­pa­mi. I nie­na­wi­dził też wy­brze­ża. Zim­nych, pu­stych mia­ste­czek tu­ry­stycz­nych poza se­zo­nem, z po­za­my­ka­ny­mi skle­pa­mi, opu­sto­sza­ły­mi ho­te­li­ka­mi, dwoma uli­ca­mi na krzyż – od wjaz­du do wy­jaz­du i od lasu do mola. Nie cier­piał wy­wo­łu­ją­cej dresz­cze bryzy i chłod­ne­go pia­sku, za­pa­chu oleju uno­szą­ce­go się wokół sma­żal­ni ryb mie­siąc po za­mknię­ciu. Nie ro­zu­miał też ży­ją­cych tu ludzi, z braku zajęć spa­ce­ru­ją­cych w kółko tymi sa­my­mi ścież­ka­mi, z za­cie­ka­wie­niem spo­glą­da­jąc na każdy obcy sa­mo­chód prze­jeż­dża­ją­cy przez mia­stecz­ko. Nie umiał też pojąć, jak w takim miej­scu mia­ło­by dojść do wy­pad­ku, więc za­re­ago­wał nieco opie­sza­le. Zła­pał dziew­czy­nę za ra­mio­na i ścią­gnął z jezd­ni, a pęd sa­mo­cho­du za­darł jej tylko su­kien­kę. Kie­row­ca za­trą­bił parę razy i nie zwal­nia­jąc od­je­chał w dal.

– Je­steś cała?

Dziew­czy­na, niska, ja­sno­wło­sa, od­wró­ci­ła się. Była młoda, może jesz­cze na­sto­lat­ka, o nie­zdro­wo bia­łej cerze, wą­skich ustach i pod­krą­żo­nych, sza­rych oczach, tak wiel­kich i sze­ro­ko otwar­tych, że wy­da­wa­ły się nie­mal okrą­głe. Uśmiech­nę­ła się nie­pew­nie, w szpa­rze mię­dzy war­ga­mi za­lśni­ły małe pe­reł­ki.

– Heh. He, he. Za­ga­pi­łam się – wy­szcze­bio­ta­ła me­lo­dyj­nym gło­si­kiem. – Dzię­ki.

– Nie ma za co. – Chło­pak wy­mu­sił uśmiech. – Po­win­naś bar­dziej uwa­żać.

– Heheh. Je­stem Leila.

– A ja – po­pra­wił ple­cak – lecę.

Kla­snę­ła w dło­nie i zła­pa­ła go za nad­gar­stek.

– Muszę ci się jakoś od­wdzię­czyć! – Za­czę­ła się roz­glą­dać, coś przy­ku­ło jej uwagę, z uśmie­chem wska­za­ła białą budkę przy dep­ta­ku po dru­giej stro­nie ulicy. – O, już wiem! Kup mi loda!

Chło­pa­ka za­czę­ła boleć głowa.

– Niby czemu… Nie­waż­ne. Muszę iść.

– Pro­oooszę, nie mam żad­nych pie­nię­dzy… – Po­smut­nia­ła jak na za­wo­ła­nie. Nawet oczy jej się zaszkliły.

– Ech. Dobra.

– Heheh! – Nie pa­trząc na jezd­nie za­czę­ła cią­gnąć go do budki z lo­da­mi.

 

*

 

– Opła­ca ci się tutaj stać? Żywej duszy, po se­zo­nie…

Sprze­daw­ca, opa­lo­ny chu­dzie­lec o wy­glą­dzie syna ry­ba­ka wzru­szył ra­mio­na­mi. Podał chło­pa­ko­wi wa­ni­lio­wy rożek.

– Mnie? Tak. To nie moja budka. Do­ra­biam sobie. Raz lody, raz ku­ku­ry­dza, pomoc w mo­te­lu. Takie tu życie.

– Do­my­ślam się.

Dziew­czy­na pro­mie­niu­jąc szczę­ściem zła­pała wa­fe­lek, ale naj­wy­raź­niej wa­ni­lio­wa przy­jem­ność prze­sta­ła być jej celem. Wpa­try­wa­ła się w chło­pa­ka tak długo, aż ten po­czuł spoj­rze­nie i ode­rwał się od po­ga­węd­ki z lo­dzia­rzem.

– Hm? O co cho­dzi?

Po­ca­ło­wa­ła go szyb­ko, przez chwi­lę po­czuł jej język na war­gach. Od­su­nę­ła się i za­chi­cho­ta­ła.

– O nic. Pa! – Ode­szła nie­spiesz­nie w stro­nę mola, zo­sta­wia­jąc wpa­trzo­ne­go w nią chło­pa­ka. Głowę zaj­mo­wa­ło mu jedno py­ta­nie, które na chwi­lę po­prze­ci­na­ło jego więzy z rze­czy­wi­sto­ścią. Jak to moż­li­we, że ta odro­bin­ka śliny na jego war­gach jest tak prze­raź­li­wie słona?

 

*

 

– Cześć młody! Pa­mię­tasz mnie w ogóle?

Chło­pak po­kle­pał wujka po ple­cach, ale naj­wy­raź­niej nie taki był sy­gnał, że czas za­koń­czyć niedź­wie­dzi uścisk.

– Wujku…

– Mów mi Grze­gorz, młody!

– Pa­mię­tam cię, Grze­gorz! Na moje bierz­mo­wa­nie przy­je­cha­łeś, dałeś mi bu­tel­kę Gol­dwas­se­ra. Matka rzu­ci­ła nią potem w cie­bie…

Że­la­zny uścisk ze­lżał, chło­pak zła­pał od­dech, ale nie­mal się wy­wró­cił po kuk­sań­cu w ramię.

– No, pa­mię­tasz Grze­sia, za­ka­łę rodu, jak ma­wia­ją wszyst­kie matki w tej ro­dzi­nie. Wchodź do sa­lo­nu, zdej­muj ple­cak! – Wujek po­pro­wa­dził go w głąb prze­stron­ne­go domu, z ze­wnątrz wy­glą­da­ją­ce­go co naj­mniej jak pół Bel­we­de­ru.

– Żona za gra­ni­cą, nudzę się tro­chę. Cie­szę się, kurde, żeś przy­je­chał, za­ba­wi­my się po męsku!

Dusza chło­pa­ka za­łka­ła. Od urlo­pu wy­ma­gał tylko ciszy, spo­ko­ju, sa­mot­no­ści. Nie zwa­rio­wa­ne­go wy­jaz­du, zwa­rio­wa­nych krew­nych, a na pewno nie zwa­rio­wa­nej wa­ka­cyj­nej mi­łost­ki.

– Grze­gorz.

– Jo?

– Masz po­zdro­wie­nia od ro­dzi­ców. Ka­za­li prze­pro­sić, że sami nie mogą.

– A, tak. Mój ko­cha­ny bra­ci­szek i ko­cha­na szwa­gier­ka. – Na bro­da­tej twa­rzy po­ja­wił się zło­śli­wy gry­mas. – Wiecz­nie za­ję­ci. Nie­waż­ne. Witaj w moim kró­le­stwie!

Wujek z roz­ma­chem otwo­rzył po­dwój­ne, roz­su­wa­ne drzwi. Chło­pa­ka ośle­pi­ły pro­mie­nie za­cho­dzą­ce­go słoń­ca, wpa­da­ją­ce przez szkla­ną ścia­nę gi­gan­tycz­ne­go sa­lo­nu z ko­min­kiem, sto­łem bi­lar­do­wym, kinem do­mo­wym i ciem­no­wło­są dziew­czy­ną pi­szą­cą coś prze stole.

– Tato, pró­bu­ję się uczyć!

– Nitka! Ech… – Na twa­rzy Grze­go­rza wy­ma­lo­wał się nie­sa­mo­wi­ty ból za­wie­dze­nia. – Za­po­mi­nam cią­gle, że już je­steś w domu. Wa­ka­cje są za krót­kie… Patrz, twój kuzyn przy­je­chał! Co się mówi?

– Dzień dobry – od­par­li na­tych­miast chło­pak i Nitka.

– Anita, leć się uczyć do sie­bie, my tu mu­si­my po­ga­dać o mę­skich spra­wach i pić wódkę. A potem co, młody, pew­nie wy­ru­szysz na dziew­czy­ny? Jest tu w mia­stecz­ku dys­ko­te­ka… – Wujek za­chi­cho­tał pa­skud­nie, cho­wa­jąc głowę w ra­mio­na.

– Dobra, idę! – Anita ze­bra­ła ze­szy­ty i wy­szła z sa­lo­nu. – Cio­cia Jura ma rację. Męż­czyź­ni myślą tylko o głu­po­tach.

– Kurde, Nitka! Czy umiesz cy­to­wać tylko ludzi któ­rych nie lubię?! – Krzyk wujka gonił ją, gdy wbie­ga­ła po scho­dach. Potem było trza­śnię­cie drzwia­mi i uła­mek se­kun­dy ciszy, nim Grze­gorz za­śmiał się gło­śno.

– Sia­daj, młody! Przed nami długa noc!

W chło­pa­ku coś pękło, a z tego pęk­nię­te­go na­czy­nia coś się wy­la­ło. Nie miał szans ani się wy­kpić, ani uciec z dzi­wacz­ne­go świa­ta, do którego wszedł sta­wia­jąc pierw­szy krok w mia­stecz­ku. Wy­go­nił z głowy na­dzie­je, cele i emo­cje. Po co mają się mar­no­wać.

– Do­brze, Grze­gorz.

 

*

 

– Ja tam swoje wiem… Dwóch się po­to­pi­ło w tym roku, nawet ciał nie wy­ło­wi­li… Złe wody. Złe wody, a gówno tam, że ra­tow­ni­ków za mało! Wy­dzie­lić stre­fę do pły­wa­nia chcą, uwie­rzysz… Ten, no… idio­ci po pi­ja­ku wcho­dzą, no to mają, morze nie wy­ba­cza… Dupa stre­fa…

– To co z tą cio­cią Jurą? – Chło­pak wpa­try­wał się w dno kie­lisz­ka szu­ka­jąc sensu.

– Co? A… Taka cio­cia. Matka żony kogoś tam… Nie pa­mię­tam. Nitka cza­sa­mi ją od­wie­dza, miesz­ka tam… No… Tam! – Wujek po­ka­zał, gdzie jest Tam. – Za mia­stem. Sama. Za­wsze była stara i pa­skud­na. Dzi­wacz­ka, ale… Ale pie­nią­dze dała…

– Pie­nią­dze? – Sens uciekł z kie­lisz­ka i wsko­czył na twarz wujka, chło­pak po­dą­żył za nim wzro­kiem.

– Ta… Te trzy­dzie­ści ty­się­cy dla two­je­go ojca wzią­łem od niej. Nic… Nic mi nie jest winny. Ale nie mów mu! Bo mi prze­sta­nie­cie wy­sy­łać kart­ki na świę­ta i za­pro­sze­nia na… Na wszyst­ko. Wiesz, twoja matka mnie nie lubi. Lej, młody!

 

*

 

– Wszedł!

Drzwi mu­śnię­te dło­nią otwo­rzy­ły się nie­mal same, uka­zu­jąc wnę­trze nie­du­żej izby. Zioła pęcz­ka­mi su­szy­ły się na ścia­nach, musz­le i bursz­ty­ny zdobiły stare meble. Mie­sza­ni­na za­pa­chów była tak in­ten­syw­na, że żo­łą­dek uła­ska­wio­ny ja­jecz­ni­cą znów za­czął się bun­to­wać.

– Cho­ler­ne morze, cho­ler­ny smród i cho­ler­na złota wódka… – wy­mru­czał pod nosem chło­pak i wszedł do środ­ka.

– Wcho­dzi dalej, w kuch­ni je­stem!

Wy­ko­nał po­le­ce­nie. Kuch­nia wy­stro­jo­na była po­dob­nie co przed­po­kój, lecz tu do wojny za­pa­chów do­łą­cza­ły nowe siły. Przy bla­cie stara ko­bie­ta oczysz­cza­ła ryby, krwi i fla­ków było jak w ame­ry­kań­skim fil­mie.

– Siada.

Wy­brał sobie krze­seł­ko. Ko­bie­ta od­wró­ci­ła się, żwawo i płyn­nie. W pół­mro­ku izby chło­pak kiep­sko wi­dział jej twarz, po­marsz­czo­ną jak morze w wietrz­ny dzień. Skąd u niego takie ma­ry­ni­stycz­ne po­rów­na­nia? Choć ciem­ne, po­skle­ja­ne włosy na­praw­dę wy­glą­da­ły jak glony.

– Je­stem…

– Wy­glą­da jak mą­drzej­szy z tych dwóch idio­tów. Tylko młod­szy. Syn Je­rze­go.

– T-tak.

– Czego chce?

– Chcia­łem… – Wstał, za­pie­ra­jąc się o blat, od­chrząk­nął. – Chcia­łem po­dzię­ko­wać za trzy­dzie­ści ty­się­cy. Cio­cia może nie wie, ale to dla nas było…

Mach­nę­ła chudą dło­nią, ochla­pu­jąc twarz chło­pa­ka krwią.

– To i le­piej. Dałam, bo przy­cho­dził co­dzien­nie, miły się zro­bił. Spo­ko­ju nie było. Coś jesz­cze? Nie? To idzie już. Prze­szka­dza.

Chło­pak za­ka­słał, wy­tarł twarz, ukło­nił się. A potem nie­mal wy­biegł z chaty i za pro­giem głę­bo­ko ode­tchnął.

– Cho­le­ra… – Roz­ma­so­wał czoło, ze­brał siły i po­wo­li ru­szył do mia­sta. Czuł, że cuch­nie rybą i za­chcia­ło mu się rzy­gać. Ale czuł też, że zro­bił coś, co po­wi­nien, więc jego usta wy­krzy­wił lekki uśmiech, gdy już je wy­tarł.

 

*

 

Sie­dział na plaży i mie­rzył się z mo­rzem na spoj­rze­nia. Morze pa­trzy­ło cały czas. Od­dy­cha­ło przy­pły­wa­mi i od­pły­wa­mi, całe zbu­do­wa­ne z wła­snej krwi. Bryza, zimny dreszcz, blade słoń­ce za ciem­ny­mi chmu­ra­mi. Ktoś przy­tu­lił chło­pa­ka od tyłu.

– Cześć! – krzyk­nę­ła Leila.

– Cześć – od­burk­nął, a ona na­tych­miast go po­ca­ło­wa­ła. O wiele dłu­żej niż po­przed­nio, o wiele głę­biej. Tak, jej ślina była nie­sa­mo­wi­cie słona. Gdy skoń­czy­li uśmiech­nę­ła się, wsta­ła.

– Masz za­tka­ne ucho? Cią­gle je dra­pa­łeś. Nie po­wi­nie­neś tyle sie­dzieć na wie­trze.

Nie po­wi­nien. Ze­brał się na od­wa­gę, bo nigdy jej nie miał do ko­biet.

– Za­sta­na­wia­łem się, czy cię spo­tkam.

– Heheh! – Zdję­ła bluzę i zsu­nę­ła spód­nicz­kę. Pod luź­nym, bia­łym pod­ko­szul­kiem nie­śmia­ło ry­so­wa­ły się drob­ne pier­si, majt­ki opi­na­ły cia­sno po­ślad­ki. Wiatr od­sło­nił na chwi­lę gład­ki brzuch. Chło­pak uciekł wzro­kiem i Leila na­tych­miast zła­pa­ła go za nad­gar­stek, zmu­si­ła żeby wstał, biegł z nią w stro­nę morza.

– Chodź­my po­pły­wać!

– Zgłu­pia­łaś? Woda musi być lo­do­wa­ta! – Pro­te­sto­wał, ale biegł gu­biąc buty i skar­pet­y.

– Taka jest naj­lep­sza!

– W bie­liź­nie? – krzyk­nął, od­pi­na­jąc wolną dło­nią gu­zi­ki ko­szu­li.

– Heheh! Je­ste­śmy sami! Tylko ty i ja!

– Tu jest nie­bez­piecz­nie!

Za­trzy­ma­ła się. Uciekł pcha­ją­cy ich do przo­du wiatr. Stała w miej­scu, fale ob­my­wa­ły jej kost­ki.

– Sły­sza­łem, że to złe wody. – Chło­pak spo­waż­niał. Palce na jego ręku ze­sztyw­nia­ły, dziew­czy­na od­wró­ci­ła po­wo­li głowę. Za­ci­snę­ła drob­ne usta, zmarsz­czy­ła brwi.

– Nie ma cze­goś ta­kie­go jak złe wody. Morze ni­ko­go nie bie­rze na siłę. A jeśli ktoś… Jeśli ktoś jest tak głupi, że daje się po­rwać, to jego wina, praw­da? Praw­da?!

Po­krę­cił głową. Pal­ca­mi wol­nej ręki objął ści­ska­ją­cą go dłoń.

– Czło­wiek nie ma szans z mo­rzem. Oboje po­win­ni znać umiar.

Wło­żył w chwyt nieco siły, dziew­czy­na syk­nę­ła i przy­cią­gnę­ła do sie­bie obo­la­łą dłoń, chwi­lę ją ma­so­wa­ła. Jej usta za­czę­ły drżeć. Słoń­ce ukrad­kiem wy­szło zza chmur i stało się krwi­sto­czer­wo­ne. Ma­lo­wa­ło nie­moż­li­we do wy­obra­że­nia wzory na wiecz­nie ru­cho­mej tafli wody. A dziew­czy­na cicho łkała.

– Ja ko­cham morze… Ono nie jest złe…

– No wła­śnie. Ja go nie ko­cham. Brzy­dzę się nim. – Uśmiech­nął się zło­śli­wie i par­sk­nął. – Więc mo­żesz dać sobie spo­kój.

– Nic nie wiesz! – krzyk­nę­ła mu w twarz z całą siłą i za­czę­ła biec. Zła­pa­ła swoje ciu­chy i ucie­kła plażą, a chło­pak stał jesz­cze przez chwi­lę, za­słu­cha­ny w jej krzyk. – Nic nie wiesz!

 

*

 

– On wie! On na pewno wie, bab­ciu!

– Uspo­kój się dziec­ko!

– On… Pierw­szy nie chciał pły­wać…. Wszy­scy inni chcie­li, wszy­scy lu­bi­li morze!

– Ko­cha­na, to nie­istot­ne.

– Wła­śnie, że tak! Oni ko­cha­li morze, a ja…!

– Po­słu­chaj mnie!

– To boli!

– Słu­chaj! To byli ohyd­ni, źli męż­czyź­ni! Wszy­scy są tacy sami! Przy­je­cha­li tu wy­ko­rzy­sty­wać dziew­czę­ta, a ty ich wy­ki­wa­łaś, ro­zu­miesz? Dałaś im na­ucz­kę! Męż­czyź­ni za­wsze oszu­ku­ją, chcą two­je­go ciała, a potem zo­sta­wią z dziec­kiem! Wezmą pie­nią­dze i nigdy nie od­da­dzą! Krad­ną od nas wszyst­ko, tak jak krad­ną morzu, bez opa­mię­ta­nia, bez umia­ru, śmie­jąc się i prze­chwa­la­jąc! Zro­zum, dziec­ko!

– Bab­ciu…

– Nie płacz! Na tego też coś znaj­dzie­my! Uwa­rzę wywar Jar­sy­liu­ka! To my prze­ciw­ko świa­tu, morze prze­ciw­ko ziemi i niebu! Po­trze­bu­je­my go, po­trze­bu­je­my ko­lej­nych! Wię­cej ludzi, wię­cej bursz­ty­nu! Od­bu­du­je­my pałac i…

Trza­snę­ły wy­ko­pa­ne drzwi wej­ścio­we, a pół se­kun­dy póź­niej ku­chen­ne przy­wi­ta­ły się z pod­ło­gą. Jura pu­ści­ła po­chli­pu­ją­cą Leilę i wy­szar­pa­ła wbity w deskę do kro­je­nia nóż. Jej oczy na­bie­gły czer­wie­nią gdy zo­ba­czy­ła chło­pa­ka.

– Dość się na­słu­cha­łem. A wła­śnie.

Pod­szedł do stołu i wło­żył rękę pod blat, wy­cią­gnął nie­wiel­ki, czar­ny przed­miot.

– Moja plu­skwa, dzię­ku­ję. W imie­niu…

Jura za­krzy­cza­ła wście­kle i wy­wra­ca­jąc stół rzu­ci­ła się na chło­pa­ka, zry­wa­jąc jesz­cze pę­ka­ty, czer­wo­ny wo­re­czek ze ścia­ny. A potem kula mię­dzy oczy po­sła­ła duszę cioci Jury pro­sto do pie­kła. Chło­pak scho­wał pi­sto­let do ukry­tej pod kurt­ką ka­bu­ry i od­wró­cił się.

– Wie­rzę, że ty… Cho­le­ra.

Leili nie było już w domu, przez otwar­te okno wpa­dał lo­do­wa­ty wiatr.

– Czemu tu za­wsze wieje takim chło­dem…

Wy­cią­gnął ko­mór­kę, wy­brał kon­takt.

– Halo? – Przy­ło­żył te­le­fon do ucha. – Niech bę­dzie po­chwa­lo­ny, księ­że pro­tek­to­rze. Na­mie­rzy­łem i zli­kwi­do­wa­łem wiedź­mę. Po­trze­bu­je do­cho­dze­niów­ki i sprzą­ta­czy do mojej obec­nej lo­ka­li­za­cji. A, i jest tu coś jesz­cze, ucie­kło. Bo­gin­ka albo nimfa… Słu­cham? Tak, na urlo­pie. Tak, wła­sna ini­cja­ty­wa. Mhm. Mhm…Tak, księ­że pro­tek­to­rze. – Chło­pak za­ci­snął zęby do bólu. – Do­sko­na­le ro­zu­miem, że i tak bez­płat­ny.

 

*

 

Nocne niebo nad mo­rzem za­wsze było czy­ste. Lo­dziarz pa­trzył w gwiaz­dy. Czuł się sa­mot­ny. Chciał czuć morze na ciele i na ję­zy­ku. Wstał, a w jego dło­niach bły­snę­ło ostrze. Nie mógł dłu­żej zno­sić tej farsy. Od­pły­nie spo­koj­nie, za­sy­pia­jąc po­wo­li w ob­ję­ciach fal. Wszedł do wody po ko­la­na, potem po pas. Po­ło­żył się na ple­cach i za­czął nie­spiesz­nie pły­nąć, aż po­czuł się zmę­czo­ny. Tak, tu bę­dzie do­brze. I wtedy coś wcią­gnę­ło go pod wodę i za­la­ło twarz po­ca­łun­ka­mi, a nóż wy­padł mu z ręki. Zo­ba­czył Leilę i oboje wy­pły­nę­li na po­wierzch­nię.

– Co… co się stało? – Wy­sa­pał w prze­rwie mię­dzy od­de­cha­mi.

– Je­stem wolna!

– Hę?

– Wolna!

Za­zwy­czaj wi­dział ją uśmiech­nię­tą, ale pierw­szy raz tak szcze­rze. Za­czę­ła się gło­śno śmiać, a on, po­cząt­ko­wo nie­pew­nie, do­łą­czył do niej. Ich chi­chot roz­brzmie­wał nad całym mo­rzem.

– Czyli jeden z tych idio­tów w końcu na coś się przy­dał?

– Mhm. Heheh! Byłeś za­zdro­sny, praw­da? Cały czas, za­wsze, wi­dzia­łam! Prze­pra­szam!

– Za­zdro­sny na zabój! Co teraz, Leila?

Spoj­rza­ła mu w oczy, głę­bo­ko, tak, jak za­wsze chcia­ła.

– Jest takie miej­sce na dnie, gdzie mógł­byś od­dy­chać. Stoi tam pa­ła­cyk, nie­wiel­ki i nie­wy­koń­czo­ny, ale chyba mój. No i nie­dłu­go nie bę­dzie już komu go wy­kań­czać.

– Jeśli chcesz, to sam ci go wy­koń­czę! Po­ma­ga­łem kie­dyś na bu­do­wie! A jeśli nie, to wsko­czy­my do naj­więk­sze­go łóżka, jakie tam jest i nigdy z niego nie wyj­dzie­my!

Za­śmia­ła się per­li­ście, za­ru­mie­nio­na. A potem dała mu dłu­gie­go, sło­ne­go ca­łu­sa i oboje za­nur­ko­wa­li na za­wsze.