Antyiluzjonista i kobieta w selerowym wieńcu

Kim jest antyiluzjonista? Zdecydowanie łatwiej określić, kim nie jest, niż kim jest. Niewybaczalny, ale niestety powszechny błąd stanowi mylenie mej szlachetnej profesji z pracą zwykłego iluzjonisty. Prestidigitator umie wyciągnąć z błyszczącego kapelusza królika, który potem wesoło kica po scenie. Ja tego nie potrafię. Istnieją też oszuści, którzy mamią publikę hologramowymi gryzoniami, a z kapelusza wytrzepują jedynie kurz. To też nie moja specjalność. Z antykapeluszy również zwyczajowo wyjmuje się króliki. Problem w tym, że zwierzęta są martwe. Chociaż, czy to naprawdę problem? Wolę określenie właściwość. Specyfika bardzo specyficznego zawodu.

Niektórzy po prostu wolą, gdy wyciągnięta zza ucha moneta jest fałszywa. Antyiluzjonista nie odgadnie, jaką kartę wybraliśmy i zamiast damy pik pokaże zdjęcie przedstawiające przeszłość, o której chcieliśmy zapomnieć, lub przyszłość, której się obawiamy. Antysztuczki posiadają logikę. Obcą, nieludzką, ale i na swój sposób fascynującą.

Jednak nawet najpiękniejsze zajęcie kiedyś się znudzi. Gdy po raz dwudziesty wyciągasz z rękawa kolorowe chusteczki powiązane w stryczek, trudno nawet udawać zaskoczenie. Gdzieś się ulotnił młodzieńczy entuzjazm. Coraz częściej zamiast oklasków słyszałem pomruki znudzonej widowni. Wiedziałem jedno. Czegoś brakowało w moim spektaklu.

W poszukiwaniu inspiracji udałem się na pokaz zwykłego magika, przedstawiciela nie antyiluzji, lecz jej szkaradnej siostry bliźniaczki. Z trudem opanowałem obrzydzenie. A jednak tam właśnie znalazłem odpowiedź. Podstarzały sztukmistrz nie miał w sobie ni krzty charyzmy, ale nie psuło to występu. Uwagę widowni absorbowała pewna zjawiskowa piękność. Asystentka magika.

To było takie oczywiste. Kimże jest iluzjonista bez uroczej asystentki? Kimże jest antyiluzjonista bez swojej antyuroczej asystentki? Niesforny przedrostek popsuł mi szyki. Jak bowiem zdefiniować antyurok?

Twerk, mój podły konkurent, nigdy nie rozumiał zasad antymagii. Według skarlałego umysłu Twerka nie istniała różnica pomiędzy antypięknem a szpetotą. Jako pomocnika wziął sobie garbatego mężczyznę z krzywym nosem i rzadką, niezbyt estetyczną chorobą skóry. Co za ignorancja.

Antyurok to piękno na wspak, inne, przerażające i pociągające zarazem. Tylko gdzie coś takiego znaleźć? Płytki intelekt Twerka nie był w stanie objąć niuansów naszego fachu. Gdybyście tylko widzieli króliki, które ten szaleniec wyciąga z cylindrów. Ciarki przechodzą mi po plecach, gdy tylko pomyślę, co by się wydarzyło, gdyby kobieta w selerowym wieńcu poprosiła o pomoc Twerka. Na szczęście odwiedziła mnie.

 

***

 

Nie wiem, czemu najpierw zwróciłem uwagę na wianuszek sprawnie upleciony z liści selera. W konkursie na najbardziej ekscentryczny element garderoby mojego gościa miał sporą konkurencję. Tępo wpatrywałem się w kolczyki w kształcie muflonów skręcone ze spinaczy biurowych. Potem spojrzałem na usta pokryte żółto-zieloną szminką. Nie mogłem oczywiście nie zauważyć rozłożystej sukienki w kratę. Czarno-białe pola rozsypano w sposób nieregularny. Dzieło obłąkanego krawca budziło skojarzenia ze śnieżącym telewizorem. Szmaragdowe rękawiczki były chyba najnormalniejszym elementem ubioru tej kobiety.

Zszokowany niecodziennym wyglądem gościa, zadałem bardzo głupie pytanie:

– Co się pani stało?

– Wpadłam do bębna maszyny losującej – odparła rozbawiona kobieta, ukazując zęby pomalowane na różowo. – Nazywam się Karella. Czy to pan jest słynnym antyiluzjonistą Lupdosem?

– We własnej osobie – odpowiedziałem i zaprowadziłem gościa do gabinetu.

Karella usiadła na fotelu, starając się jak najmniej pognieść osobliwą suknię.

– Zatem… – zacząłem. – Dobrze zrozumiałem, że wpadła pani do jakiejś pralki?

To było już drugie arcygłupie pytanie, które zadałem tego wieczoru.

Gość roześmiał się i poprawił selerowy wieniec. Wtedy spostrzegłem, że szmaragdowe rękawiczki są w istocie pacynkami w kształcie krokodyli.

– Nie wpadłam do pralki, tylko do… To dosyć pogmatwane, więc może przejdźmy do interesów – powiedziała Karella. – Ale cieszę się, że podoba się panu mój strój – dodała.

Miała rację. Poza zaskoczeniem wygląd Karelli budził również podziw. Ta czarująca kobieta idealnie nadawałaby się na asystentkę magika. Ja jednak nie byłem magikiem.

– Co panią tu sprowadza? – zapytałem.

– Jestem zainteresowana pana występem – odrzekła kobieta w selerowym wieńcu.

– Najbliższy pokaz mam za tydzień w Teatrze Turkusowym. Nie wyprzedano jeszcze biletów – powiedziałem, usiłując ukryć smutek. Minęły już czasy, gdy na antysztuczki Lupdosa przychodziły tłumy. – Chyba, że chodzi pani o pokaz prywatny.

– Tak, jak najbardziej prywatny – odpowiedziała Karella. Bawiła się spinaczowymi kolczykami.

– Z jakiej okazji? Urodziny, a może bal dla dzieci? Kogo mam uraczyć swoją antyobecnością? – dopytywałem, coraz bardziej ciekaw tajemniczego zlecenia.

– Bez okazji. To znaczy… Nie chciałabym na razie zdradzać swoich motywów. Mam nadzieję, że pan to uszanuje.

– Oczywiście. Antyiluzjoniści zawsze szanowali tajemnice. Przed jaką publicznością będę mieć zaszczyt wystąpić?

– Przede mną – odparła bez wahania. – Chodzi mi o naprawdę prywatny pokaz. Tylko ja i pan.

Zarumieniłem się. W całej swojej karierze nie otrzymałem podobnej propozycji.

– Będę zaszczycony. Jest pani zainteresowana jakimś repertuarem antysztuczek, czy mam panią zaskoczyć?

Znów ujrzałem różowe zęby tej niezwykłej kobiety.

– Mam nadzieję, że mnie pan zaskoczy – odpowiedziała. – Ale chodzi mi o konkretną sztuczkę. Tylko jedną.

– Zamieniam się w słuch.

Karella pochyliła się, opierając głowę na szmaragdowych krokodylach.

– Czy miałby pan ochotę przerżnąć mnie na pół?

 

***

 

Dlaczego się zgodziłem? Jedną z przyczyn była zawodowa ciekawość. Interesowało mnie, co takiego może się stać. Nie przypominałem sobie żadnego eksperymentu z antyprzepołowieniem. Miałem szansę zostać pionierem i przejść do historii antyiluzji. Ponadto to trochę wstyd, że tak znany prestidigitatorski trik z przecięciem kobiety nie posiada jeszcze szlachetniejszego odpowiednika. Drugą przyczyną była ciekawość raczej osobista. Karella mnie fascynowała i bardzo chciałem jeszcze ją spotkać oraz poznać tajemnicę dziwnego stroju.

– Do zobaczenia. Za dwa dni antyskrzynia powinna być już gotowa – powiedziałem, żegnając kobietę z selerem na głowie.

– Do zobaczenia. Niech stochastyczne fatum panu sprzyja – odparła. Nie zrozumiałem, co miała na myśli.

Dwa dni później odwiedziła mnie po raz drugi i, w pewnym sensie, ostatni. Wyglądała inaczej, ale nadal nie można było określić jej stroju mianem normalnego, choćby nie wiem, jak bardzo rozdąć zakres znaczeniowy tego słowa.

Odniosłem wrażenie, jakby uciekła z cyrku, choć trudno powiedzieć, czy bardziej nadawałaby się na klauna czy na woltyżerkę. Miała na sobie jednoczęściowy kostium w kolorze płomieni udekorowany metalową broszką w kształcie meduzy. Rolę rękawów pełniły abażury lampek nocnych. Szalik zrobiła chyba z ogrodowego węża. Jedynym znajomym elementem był selerowy wieniec otaczający ciemne włosy Karelli.

– Nadal chce pan wiedzieć, co mi się stało? – spytała na powitanie, obdarzając mnie prześlicznym uśmiechem. Nie miała już różowych zębów.

Zaprowadziłem ją do pokoju, którego wystrój trochę pasował do ekscentrycznego ubioru gościa. Fioletowa skrzynia i leżąca na niej piła prezentowały się względnie zwyczajnie, w przeciwieństwie do eksponatów czy raczej trofeów ozdabiających pomieszczenie.

Jednak Karella nie przestraszyła się mojej kolekcji. Zaciekawiona podeszła do gabloty z wypchanymi królikami.

– Niesamowite! – krzyknęła. Zaklaskałaby, gdyby abażury nie krępowały jej dłoni. – Jest tu ich chyba ze sto. Zbiera je pan?

– Poniekąd. To pamiątki z występów. Wszystkie wyciągnięte z antykapeluszy. Mam już spore zniżki u znajomego taksydermisty.

– Nawet nie wiedziałam, że króliki mogą być takie duże – zachwyciła się Karella, patrząc na wyjątkowo pokaźny okaz.

– Przyznam, że na początku wyjmowałem tylko miniaturki. Podobno istnieje ścisły antymagiczny związek pomiędzy wielkością królika lub ogólniej efektem antyiluzji a talentem i pewnością siebie antysztukmistrza.

Wzrok Karelli przeniósł się na najświeższe eksponaty w kolekcji. Mówiąc eufemistycznie, nie wyglądały zbyt imponująco. Nie były co prawda tak mizerne jak okazy z czasów, gdy dopiero uczyłem się fachu, ale nadal potęgowały moje rozgoryczenie. Najlepsze lata wielkiego Lupdosa już minęły.

– A co będzie tutaj? – spytała, wskazując na puste miejsce w gablocie.

– Królik, którego wyciągnę w przyszłym tygodniu podczas występu w Teatrze Turkusowym. Mam nadzieję, że będzie duży. Widzi pani, w antyiluzji rozmiar naprawdę ma znaczenie. Czasami przechwalamy się w knajpach jak wędkarze. Taaakiego króla wyciągnąłem z cylindra – powiedziałem i rozpostarłem ramiona.

Karella wybuchnęła śmiechem.

– Na pewno będzie olbrzymi – zapewniła. Odeszła od gablot i zaczęła przyglądać się fioletowej skrzyni. Oraz leżącej na niej pile.

– Mam nadzieję, że się pani nie boi? – zapytałem.

– Skądże znowu. – Karella potrząsnęła głową, omal nie strącając wieńca. – Ufam fatum – dodała. Bez wahania podniosła górne wieko skrzyni i weszła do środka.

– Komu pani ufa? Przepraszam. Nie musi pani odpowiadać, jeśli to tajemnica.

Karella zmarszczyła czoło, jakby nad czymś się zastanawiała.

– W zasadzie, to mogę panu powiedzieć. Mam nadzieję, że jest pan… tolerancyjny. Chodzi o to, że jestem losówką.

– Kim?

– Losówką. Szukamy sensu życia w generatorze liczb pseudolosowych – powiedziała. Trochę się wierciła, usiłując znaleźć najwygodniejszą pozycję w skrzyni.

– Coś jakby obiło mi się o uszy. To jakieś wyznanie?

– I tak, i nie. Wbrew pozorom to całkiem sensowna filozofia. Słyszał pan o badaniach, według których losowe inwestycje mogą przynieść większy zysk niż opieranie się na opiniach ekspertów? My, losi, uważamy, że podobne reguły można odnieść do praktycznie każdej dziedziny życia. Począwszy od ubioru, przez karierę, na doborze partnera życiowego skończywszy. Uważamy, że maszyny losujące są bardziej wiarygodne niż kapłani czy święte księgi. Ale, wbrew obiegowym plotkom, nie odprawiamy mszy w kasynach – zażartowała.

– Zatem, pani specyficzny strój…

– Tak, moim stylistą są liczby losowe.

– Zatem, dlaczego drugi raz widzę panią w wieńcu z liści selera?

Karella spojrzała na mnie z podziwem.

– Jest pan bardzo spostrzegawczy. Rzadko się zdarza, by kostka dwa razy z rzędu upadła na tej samej ściance. Tym bardziej, gdy ma ich tysiące. Po prostu nie jestem tak do końca ortodoksyjna i jedną ściankę zrobiłam trochę większą. Wystarczyło delikatnie przeprogramować generator. Przestrzeń stanów pozostała bez zmian, tylko zmieniłam miarę.

– Ale dlaczego? – zapytałem. Rozmowa pozwalała mi jakoś opanować tremę przed eksperymentem.

– Ja po prostu bardzo lubię ten wieniec z selera – odparła z rozbrajającą szczerością. – Oczywiście nigdy nie dopuściłabym się podobnego świętokradztwa w przypadku naprawdę ważnych decyzji losowej wyroczni.

– A co ostatnio poradziła pani zrobić losowa wyrocznia?

– Pójść do najlepszego antyiluzjonisty w mieście i poprosić o przecięcie mnie na pół.

Zamarłem. Nie miałem żadnych wyrzutów sumienia, gdy przyjmowałem zlecenie Karelli, bo byłem pewien, że podjęła decyzję z własnej woli. Że to jej wybór, że ona tego chce.

– Chyba się pan nie rozmyślił? – zapytała klientka, wyraźnie zaniepokojona. Musiała dostrzec wątpliwości, które wdzierały się do mojego umysłu.

Podniosłem piłę i zacząłem przyglądać się odbitej w metalu twarzy. Zadawać w myślach pytania samemu sobie.

Czy mam prawo to zrobić? Czy w imię kariery i chorej ambicji nie wykorzystuję tej kobiety, której jakaś obłąkana sekta kazała kierować się w życiu wskazaniami mechanicznej kostki do gry?

A jednak to zrobiłem.

 

***

 

Wyobrażacie sobie, jakie to wspaniałe uczucie, gdy wyciąga się z kapelusza dziesięciokilogramowe królicze truchło? Mocno się zziajałem, podnosząc to bydlę. Ale było warto, biorąc pod uwagę oklaski, którymi nagrodziła mnie publika Teatru Turkusowego. Dostałem owacje na stojąco, a nawet na skacząco. Szkolna wycieczka również świetnie się bawiła, choć dzieci zwykle są wybredne.

Na początku nie szło mi idealnie, trochę się stresowałem. Potem jednak uświadomiłem sobie, że przecież chrabąszcze majowe nie odlatują do ciepłych krajów. Ten fakt bardzo mnie uspokoił i dodał otuchy. Czułem się, jakbym znowu miał dwadzieścia lat. Potrafiłem cieszyć się razem z widownią, sypać z rękawa żartami i anegdotami. Nie wiedziałem, że znam tyle dowcipów. Nie zdenerwowało mnie nawet, gdy po ohydnej antysztucce z wypluwaniem zdeformowanego gołębia poproszono o bis. Czego się nie robi dla kochanych fanów. Nikt nie żałował kupna biletów na występ wspaniałego Lupdosa i jego antyuroczej asystentki.

Moja pomocniczka i osoba, bez której pokaz z pewnością by się nie udał, miała na imię Karella. Serca widzów zaskarbiła sobie między innymi oryginalnym ubiorem. Tamtego wieczoru prezentowała się iście fenomenalnie. Nosiła puszysty zielony szlafrok, który wyglądał, jakby uszyto go z waty cukrowej. Talię kobiety zdobiła opona, a zamiast butów miała płetwy nurka. Niezbędnym składnikiem kompozycji był, rzecz jasna, wieniec z selerowych liści. Zjawiskowa asystentka wręcz zahipnotyzowała publiczność urokiem na wspak.

Po występie, zakończonym burzą oklasków i deszczem kwiatów, przyszedł czas na rozdawanie autografów. Dawno nie miałem takiego wzięcia. Musiałem odganiać się od wielbicielek i natrętów, którzy naciskali, abym zdradził sekrety antysztuczek.

W pewnym momencie spostrzegłem chłopca, który chyba odłączył się od szkolnej wycieczki. Dziecko stało naprzeciwko mojego nowego rekwizytu i chyba chciało poprosić go o autograf.

– Mogę ci jakoś pomóc? – zaproponowałem rozbawiony.

Nawet na mnie nie spojrzał, tylko beznamiętnie wpatrywał się w szklane oczy Karelli, manekina, który uświetnił mój występ.

– Czy ona żyje? – Chłopiec wskazał palcem na lalkę w szlafroku z waty cukrowej.

Zrobiło mi się niedobrze, ale jakoś opanowałem zawroty głowy.

– Podobał ci się występ? – spróbowałem zmienić temat.

– Występ wspaniały, cudowny, najlepszy – wyrecytował i wykonał dziwaczny gest, jakby bronił się przed niewidzialnym wrogiem. – Ale czy ona żyje? – powtórzył pytanie, domagając się odpowiedzi.

Milczałem, bo zwyczajnie nie miałem pojęcia. Nie wiedziałem, czy Karella żyje.

Szarpnąłem odrobinę za mocno, ale chciałem, by gówniarz w końcu na mnie spojrzał. Chłopak jęknął, ale nie przestawał pytać.

– Czy ona żyje?

– Ona tego chciała! – krzyknąłem coś, w co bardziej chciałem wierzyć, niż naprawdę wierzyłem.

Pragnąłem już tylko jak najprędzej wrócić do domu. Opuściłem ten przeklęty teatr, nawet nie czekając na bankiet.

 

***

 

Nie mogłem zasnąć. Wierciłem się na łóżku, próbując zakneblować wyrzuty sumienia. Daremnie. Potwory upomniały się o mnie, tak bardzo chciały przypomnieć mi dzień, w którym stałem się jednym z nich.

Pamiętam, że gdy przecinałem tę kobietę, miałem wrażenie, jakbym kroił nożem ptasie mleczko. Jakby zamiast z mięśni i kości składała się z gęstej mgły. Ale trwało to tylko chwilę. Po kilku sekundach piła znalazła się już po drugiej stronie skrzyni. Nie było żadnej krwi, wiórów, żadnego dźwięku. Jakby narzędzie przeleciało przez skrzynię, nawet jej nie dotykając.

A jednak jakimś sposobem wyciekło życie Karelli. Widziałem moment, w którym zgasła. To chyba najlepsze słowo. W jednej chwili jej oczy utraciły cały blask.

Spanikowany otwarłem skrzynię. Karella nie miała żadnych ran. Kostium w kolorze płomieni pozostał nieuszkodzony. Nie dostrzegłem żadnego draśnięcia. Pomyślałem, że to logiczne, w końcu antymagia nie jest niczym fizycznym. Nie jest też po prostu magią ze znakiem minus.

Skarciłem się w myślach za roztrząsanie akademickich problemów w zupełnie nieodpowiednim momencie i spróbowałem jakoś ocucić Karellę. Bez skutku. Jej serce pozostało nieme.

Przyszło mi do głowy, że mogłem to przecież przewidzieć. Dlaczego antyprzepołowiona kobieta ma być bardziej żywa od królika z antykapelusza? Co ja sobie myślałem? Że zmienię Karellę w brokatową księżniczkę, która dopiero co wyszła z dyniowej karocy?

Wtedy spostrzegłem, że Karella naprawdę przypomina księżniczkę w selerowym diademie, na którą zły czarnoksiężnik rzucił klątwę. Gdy tak leżała nieruchomo w fioletowej trumnie, wzbudzała jednocześnie zachwyt i grozę. Pomyślałem, że tego właśnie szukałem, że tak musi wyglądać antyurok, urok na wspak, urok wypaczony. W mojej głowie pojawiła się chora myśl. Widocznie nie potrafiłem wyjść z roli nikczemnego czarnoksiężnika.

Przekręcałem się z boku na bok. Nadal miałem nadzieję, że sen wybawi mnie od złych wspomnień. Ale odsiecz nie przybywała.

Zmiana dekoracji. Na scenę wstąpił nowy aktor. Znów widziałem ohydny uśmiech taksydermisty, gdy przyjmował zlecenie. Powiedziałem wtedy, że chodzi o naprawdę dużego królika. Musiałem sporo dopłacić, żeby nie słuchać dodatkowych pytań.

Czułem się wstrętnie. Od czasu tamtego nieszczęsnego eksperymentu atakowały mnie wyrzuty sumienia wraz z pewnym dziwnym wrażeniem. Chwilami wydawało mi się, jakby jakaś natrętna mucha próbowała wlecieć do mojej głowy. Jednak dzielnie to znosiłem. Potrafiłem wmówić sobie, że Karella sama tego chciała. To nie moja wina. Czy mogłem brać odpowiedzialność za losowe ziarno zmielone w maszynie liczącej, które kazało tej kobiecie popełnić wymyślne samobójstwo?

Zamiast upragnionego snu dostałem kolejną wizję. Ujrzałem siebie podczas przygotowań do występu w Teatrze Turkusowym. Ubierałem akurat swoją antyuroczą asystentkę. Dekorowałem manekina jak świąteczne drzewko, jakbym już zapomniał, że Karella kiedyś żyła i pewnie żyłaby, gdyby nie… Musiałem wymienić liście selera w wieńcu, bo stare zaczęły więdnąć. Wmawiałem sobie, że tak właśnie by się ubrała. Spełniałem testament, którego nie było.

Stwierdziłem, że i tak nie zasnę tej nocy i lepiej zająć się czymkolwiek, niż zadręczać się okropnymi wspomnieniami. Zacząłem krążyć po sypialni zupełnie bez celu. Zatrzymałem się przy regale z książkami. Z niemałym zdziwieniem zauważyłem, że gatunek drewna, z którego został wykonany, wyklucza pokrewieństwo regału z moją matką. W związku z tym racjonalnym spostrzeżeniem nabrałem ogromnej ochoty poczytać o ontologicznym dualizmie. To w końcu logiczne. Każdy na moim miejscu zrobiłby to samo.

Wziąłem opasłą encyklopedię filozofii i usiadłem na łóżku. Zacząłem przeglądać rozdział poświęcony teorii bytu. Z jakiegoś krystalicznie rozsądnego, urzekająco sensownego powodu postanowiłem zgłębić sekret umysłu i ciała. Tego, co je łączy, a może bardziej tego, co je dzieli.

Wtedy kilka rzeczy wpadło mi do głowy niemal jednocześnie. Spojrzałem na lampkę nocną. Jej abażur z czymś mi się skojarzył i znów uświadomiłem sobie, jaki ze mnie potwór. Drugim uczuciem było to dziwne brzęczenie, mentalna mucha ponownie chciała dostać się do mojego umysłu. Pomyślałem, dlaczego w sumie miałbym jej nie wpuścić.

Wtedy usłyszałem dziwny głos, dochodzący jakby z wewnątrz świadomości.

– Nadal pan nie rozumie, co tak naprawdę pan przeciął?

Rozejrzałem się wokół, nie chcąc przyjąć do wiadomości, że źródło głosu znajduje się w mojej głowie. W zasadzie to była bardziej myśl. Głos posiada barwę i można poznać po nim nastrój rozmówcy. To, co słyszałem, było nijakie, pozbawione wszelkich charakterystycznych cech. Nie mogłem więc zorientować się, kto do mnie mówił.

– Nie poznaje mnie pan? Jestem Karella.

Omal nie zemdlałem. Ale nie chciałem dać po sobie poznać, jak bardzo się boję. Spróbowałem odpowiedzieć.

– Co pani tu robi? – zadałem w myślach kolejne z cyklu bardzo głupich pytań. Dobrze wiedziałem, że przyszła się zemścić. Czego innego może chcieć upiór kobiety od człowieka, który ją zabił, a potem jeszcze zbezcześcił zwłoki?

– Nie jestem upiorem – poprawiła Karella, bezwstydnie kartkując moje myśli. – Tylko wydestylowaną przez pana świadomością. To dosyć istotna różnica jakościowa.

Nie wiedziałem, czy jest bardziej wściekła czy zrozpaczona. Próbowałem uciszyć złego ducha, ale było już za późno. Karella zdążyła włożyć stopę między framugę a drzwi percepcji.

– Tak bardzo się cieszę, że w końcu chce mnie pan wysłuchać. Wcześniej odganiał się pan ode mnie jak od jakiegoś insekta. Mogłam jedynie rozmawiać z panem poprzez, nazwijmy to, sugestie. Na przykład ta książka…

Nie potrafiłem się obronić przed złowrogą marą. W akcie desperacji cisnąłem przed siebie encyklopedią filozofii. Niestety książka, choć poruszała szerokie spektrum tematów ontologicznych, sama w sobie istniała tylko materialnie. Nie mogła uderzyć ducha, wydestylowanej świadomości czy czegokolwiek w tym rodzaju. Już rozsądniej byłoby walnąć się tym tomiszczem w łeb.

Zmora kontynuowała swój monolog.

– Od kiedy nieświadomie odciął pan moją duszę od ciała, mogłam, przynajmniej w pewnym stopniu, słuchać pańskich myśli. Obserwowałam walkę z sumieniem. Teraz już mi pan nie ucieknie.

Przełknąłem ślinę. Chwyciłem jedyną broń, jaką miałem pod ręką. Uzbrojony w lampkę nocną, oczekiwałem najgorszego. Duchowi znudziło się już trzymanie mnie w napięciu.

– Pańskie sumienie jest tak ohydnie, przepraszam za wyrażenie, deterministyczne. Wstrętnie konsekwentne. Nie mogłam się przez nie przebić. Ale w końcu mnie pan wpuścił. Nareszcie mogę to powiedzieć, wyjaśnić tę tragedię pomyłek. Chcę panu… podziękować.

– Podziękować? Błagam, niech pani ze mnie nie kpi.

– Niech mnie pan wysłucha i przestanie rzucać przedmiotami, te domowe egzorcyzmy nie robią na mnie wrażenia.

– Przepraszam. – Postawiłem z powrotem lampkę nocną.

– Już lepiej. Nadal pan nie rozumie, co się wydarzyło? Kiedy mnie pan przecinał, przez chwilę poczułam się, jakbym składała się z morskiej piany. A potem już nie żyłam. Przynajmniej nie w klasycznym sensie…

– Przepraszam. Gdybym tylko wiedział…

– Niech pan już nie jęczy. Pierwszym odruchem była oczywiście próba powrotu do ciała, ale to nic nie dało. Przyznam, że przez chwilę pana nienawidziłam. Bluźniłam przeciwko swojej religii, gardziłam wyrocznią i tym, na co mnie skazała. Ale potem zrozumiałam, że otrzymałam dar. Z punktu widzenia mojej wiary zostałam wręcz zbawiona. Stochastyczne fatum zapragnęło, abym została fluktuacją! Pozbawiona balastu ciała, jako czysta inteligencja, dostałam możliwość przemierzania nieznanych wymiarów, mogłam teraz błądzić naprawdę losowo. Wyobraża pan sobie tę wszechstronną przestrzeń stanów? Wtedy zobaczyłam, jak próbuje mnie pan ocucić. To znaczy moją powłokę, której już nie potrzebowałam. Usłyszałam pańskie myśli i marzenia. Wiedziałam już, jak się odwdzięczę.

– Przecież to była moja decyzja. Tak bardzo żałuję…

– To była nasza wspólna decyzja. Po prostu coś panu zasugerowałam. Pomagałam też w przygotowaniach do występu. Niby skąd pan wiedział, jak ubrać moją skorupę? Bez subtelnych wskazówek nie dałby pan sobie rady. Nie potrafiłabym zaufać w kwestii stroju komuś, kto nie odróżnia apaszki od szalika, łososiowego od różowego lub, o zgrozo, wariacji od permutacji. Znowu posłużyłam się generatorem.

Powoli docierało do mnie, że już jestem bezpieczny i Karella naprawdę nie planuje wyssać mojej duszy przez ektoplazmową słomkę. Byłem trochę speszony, rozmawiając z kobietą w tak niecodziennej postaci. Nadal nie czułem się swobodnie, wiedząc, że obca świadomość podsłuchuje moje myśli, ostentacyjnie łamiąc tajemnicę neuronowej korespondencji.

– Ale przecież… Nie chciałbym obrazić pani obecnego stanu, ale trudno rzucać kostką, gdy nie ma się rąk. Rozumie pani, o co mi chodzi?

– To dosyć proste. Powiedzmy, że mogę teraz dosłownie wejść do maszyny losującej. Ludzie nawet nie zdają sobie sprawy, jak bogatą osobowość mają losowirówki. Można pogadać z nimi o tym, co naprawdę istotne. Począwszy od zwyczajów migracyjnych chrabąszczy, przez zastosowania zarozumiałych limonek, na drzewach genealogicznych regałów skończywszy. Prawdę mówiąc, cieszę się, że moja wylinka może się jeszcze do czegoś przydać. Kiedyś pragnęłam występować na scenie, ale wyrocznia miała inne pomysły na moją przyszłość. W pewnym pokręconym sensie spełnił pan to marzenie.

– To znaczy, że oglądała pani pokaz?

– Oczywiście, pomagałam najlepiej, jak umiałam. W końcu marzył pan, abym została asystentką. Zaczął pan trochę niemrawo i musiałam przekonać pana, że wszystko będzie dobrze. I, sądząc po rozmiarze królika, wszystko było dobrze. Wystarczyła odrobina sugestii.

– Tak bardzo dziękuję.

– Swoją drogą, wiedział pan, że ją też można przedawkować?

– Co?

– Sugestię. Wtedy na widowni był taki chłopak. Zupełnie mnie zignorował, kiedy przekonywałam go, że ma do czynienia z dziełem sztuki. Nie dość, że nie bił braw, to jeszcze wiercił się i przeszkadzał. Nawet rzucał w pana landrynkami. Może dzieci są bardziej odporne na wpływ fluktuacji i mentalnego szumu. W każdym razie zasugerowałam trochę mocniej. I chyba za mocno, bo coś dziwnego się z nim stało. Zabawne.

– Nie rozumiem. Do czego pani go przekonywała? – spytałem, coraz bardziej zaniepokojony słowami Karelli.

– Do tego, że ma zaszczyt oglądać najwybitniejszego przeklętego maga wszech czasów.

– Ale dlaczego?

– Ponieważ przemądrzałe limonki idealnie nadają się do gry w kręgle. Powód dobry jak każdy inny. Większość widowni uznała to za wystarczająco przekonujący argument. Wspaniały spektakl sugestii. Czyż nie?

Otumaniony siedziałem na łóżku. Mój mózg wyraźnie zmęczyło przechowywanie dwóch jaźni. Ale nie to było najgorsze. Krzyknąłem, na tyle, na ile można krzyknąć w myślach.

– Czy to znaczy, że cały ten spektakl to jedna wielka fikcja?! Efekt zbiorowej hipnozy?!

– Owszem – potwierdziła Karella. Pewnie kiwnęłaby głową, gdyby jej głowa nie była akurat wypełniona wełną i nie znajdowała się w odległym miejscu.

– Przecież to oszustwo!

Wyczułem coś dziwnego, jakby ktoś połaskotał mnie po umyśle.

– Co to było? – spytałem.

– To? Tak teraz wygląda mój śmiech. Beze mnie nic…

– Nie chcę takiej pomocy! Istnieje sztuczka z łączeniem chińskich obręczy. Dokonam ponownej syntezy…

– Więc tak naprawdę nie szukałeś asystentki, tylko maskotki. Wydrążonej kobiety, która nie może nawet się odezwać. Dekoracji, rekwizytu. Na tym polega ten twój przeklęty antyurok?

– Chciałem asystentki, a nie klakiera! Idź sobie!

– Zastanów się. Po prostu rozszerzyłeś repertuar o pewną mentalistyczną sztuczkę. Zaczniemy występować razem. Wielki Lupdos powróci. Zastanów się.

– Idź sobie! Wyrzucę manekina. Nie boję się ciebie. Jesteś wydestylowaną świa…

– Nie rozumiesz. Przecież ci nie grożę. Tylko proszę… Tylko sugeruję, żebyś się zastanowił.

I wtedy się zastanowiłem. Rozważyłem argumenty za i przeciw.

Gdybym się zgodził, stałbym się oszustem. Splugawiłbym sztukę antyiluzji. Byłbym gorszy od Twerka. Co to za osiągnięcie oczarować publiczność odurzoną oparami losowego absurdu?

Potem jednak uderzyła mnie żelazna logika kontrargumentów. Czy widzieliście kiedyś jeża, który zajmował się szydełkowaniem? Nie mogłem oczywiście zapomnieć o krojeniu masła samurajskim widelcem. Byłoby bardzo nieroztropnie pominąć wpływ plam po kawie na słońcu.

– Już się zastanowiłeś?

– Tak.

– To przecież takie logiczne. Prawda?