Niematerialny

Młoda kobieta była wielce niezadowolona z nowo przydzielonego jej zadania. Właśnie dostała kolejnego pacjenta i od razu została umówiona na wizytę domową. Praca ze ludźmi o nieco odmiennej psychice coraz bardziej ją wykańczała, a przecież posiadała też własne życie. Co prawda nie miała męża ani dzieci, ale to nie znaczy, że brak jej było innych ważnych zajęć albo życia towarzyskiego.

Felicja Templer w jednej ręce, trzymając gorący kubek z kawą, a pod pachą akta pacjenta próbowała znaleźć klucze od samochodu w swojej obszernej czerwonej torebce. Jak to możliwe, że zawsze ma w niej taki bałagan? – zastanawiała się.

Jak na złość kubek wypadł jej z ręki, a kawa rozlała się na betonowym parkingu.

– Szlag! – warknęła ze złością. Dziś zdecydowanie nie był jej szczęśliwy dzień. Podniosła puste naczynie i wyrzuciła je do kosza na śmieci, stojącego nieopodal.

W ostatnim czasie wprowadzono nową ustawę, jako że gdy ma się do czynienia z trudniejszymi przypadkami, należy samemu odwiedzać swoich pacjentów. Tak więc zamiast siedzieć w swoim biurze i tam przyjmować tych nieszczęsnych ludzi, sama musiała jeździć na wizyty domowe.

Teraz jej zadanie jako terapeutki polegało na określeniu, czy dana osoba zagraża otoczeniu, czy wymaga jedynie zwykłych kontrolnych wizyt.

Kobieta znalazła wreszcie kluczyki i otworzyła drzwi do swojego czarnego fiata. Wsiadła z westchnieniem ulgi za kierownicę i rzuciła od niechcenia akta na siedzenie pasażera.

Odruchowo poprawiła okulary na nosie, po czym zastanowiła się, czy nowy przypadek będzie równie uciążliwy co ostatnio. Westchnęła przeciągle. To nie była praca dla niej, ale niestety ciężko było znaleźć inną posadę. W tych czasach wymagane są dobre kwalifikacje i odpowiednie podejście do ludzi. A tego drugiego niestety jej brakowało. Ale cóż poradzić, że większość pacjentów doprowadzała ją do nerwicy neurastenicznej, przez co wielu z nich biorąc pod uwagę duży niedostatek rozumu, ląduje na oddziale zamkniętym. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego niektórzy nawet nie próbują być mili w czasie jej wizyt. Może wtedy ona również byłby bardziej wyrozumiała.

Wzięła do ręki akta i przejrzała je na szybko. Nowy pacjent nazywał się Andrew Bailey, a jego problem był dość zniechęcający, jak dla Felicji. Człowiek ten sądził, iż mieszka naprzeciwko nawiedzonego domu, zamieszkiwanego przez ducha. Czyli mówiąc prosto: nie będzie to krótka wizyta. Takie przypadki zawsze zajmują więcej czasu. Rzuciła akta z powrotem na siedzenia pasażera. Nie miała ochoty czytać tych bzdur, choć powinna.

Felicja odpaliła silnik samochodu, po czym ruszyła wydostając się z podziemnego parkingu. Jazda do domu pacjenta zajęła jej około pół godziny. Zatrzymała się z piskiem hamulców przed jego domem po czym z rozmachem otworzyła drzwi samochodu.

Jak na złość w tym samym momencie okulary spadły jej z nosa i z cichym brzdękiem rozbiły się o twardy beton.

To zdecydowanie nie jest mój szczęśliwy dzień – pomyślała pesymistycznie.

Usiadła z powrotem na siedzeniu kierowcy po czym zaczęła grzebać w torebce szukając zapasowych okularów. Jakiś tydzień temu pożyczyła je od matki i jeszcze nie oddała. Obie mają bardzo słaby wzrok, lecz jej wada była nieco inna niż matki, dlatego te drugie okulary wcale nie sprawdzały się dobrze.

Wreszcie wyciągnęła z torebki potrzebny przedmiot i włożyła go na nos.

Fatalnie – przeszło jej przez myśl. Wciąż wszystko było rozmazane, tyle że inaczej. Zastanawiała się, jak będzie prowadzić rozmowę z pacjentem którego nawet nie będzie dobrze widzieć. Bo nawet nie było mowy aby przełożyć wizytę. Chciała mieć już to za sobą.

***

Louis Patterson obserwował właśnie jak jego martwy pies Kościak, gryzie swoją kościstą łapę próbując znowu wyrwać ją ze stawu, i znowu zakopać w ogródku. A potem odkopałby ją i dał swojemu panu aby przyczepił ją z powrotem. I tak bez przerwy.

Głupi pies.

Od jak dawna już byli martwi? – zastanawiał się Louis. On i jego pies? To dziwne, ale nieżywi ludzie jakoś nie odczuwają upływu czasu. To mogło być kilka, albo kilkanaście lat. Na początku Duch próbował to jeszcze liczyć, ale później uznał, iż to bez sensu. Liczenie czasu jest dla żywych, a nie dla martwych.

Kościak nie mógł wyrwać sobie nogi, nieważne jak długo się z nią siłował. To dzięki tej nowej zdolności, którą Louis u siebie odkrył. Okazało się że może zmaterializować każdą rzecz o jakiej pomyśli, co działało oczywiście jedynie w sferze duchowej. Tak więc Patterson pomyślał o super mocnym kleju, a on tak po prostu się zmaterializował. Następnie skleił kości swojego psa, tak aby ten nie mógł więcej ich wyrywać. Chociaż znając Kościaka, to pewnie wymyśli jakiś sposób. Zawsze to robił.

Duch usłyszał głośny, rozlegający się po całym domu, dzwonek do drzwi. Było to nadzwyczaj dziwne, gdyż od wielu lat nikt go nie używał. Przecież jego dom, już na pierwszy rzut oka wygląda na opuszczony. Zaciekawiony Louis podleciał do drzwi i wyjrzał przez nie. Dosłownie. Jego niematerialna głowa wniknęła w drewno i po chwili miał dobry widok na przybysza.

Była to kobieta, na oko dwudziesto, czy trzydziestoletnia. Była wysoką blondynką, na ramieniu nosiła czerwoną torebkę, a w lewym ręku trzymała jakieś papiery. Wyglądała na zniecierpliwioną. Rozglądała się na wszystkie strony, szukając jakichś oznak obecności ludzkiej.

Wtem jej wzrok utkwił w Duchu, wpatrującym się w nią natarczywie. Kobieta zareagowała zupełnie inaczej niż spodziewał się tego Louis. Mianowicie, zamiast wrzasnąć ze strachu na widok głowy utkwionej w drzwiach, a potem uciekać ile sił w nogach, kobieta wyglądała jedynie na zaskoczoną. Zmrużyła oczy.

– Przepraszam, nie zauważyłam pana – rzekła z wymuszonym uśmiechem – Nawet nie wiem kiedy otworzył pan drzwi.

Dziwna kobieta… Przecież drzwi są nadal zamknięte – pomyślał duch, zastanawiając się czy aby na pewno dobrze zrobił ukazując się kobiecie. Chciał ją przestraszyć, ale nie! Ona wciąż tam stała i gapiła się na niego wyczekująco.

– Mogę wejść? – zapytała starając się ukryć zniecierpliwienie i irytację, co niespecjalnie jej wychodziło.

– Jeśli musisz – rzekł Louis niechętnie, po czym zmarszczył brwi – Ale robisz to na własne ryzyko.

Przez twarz kobiety przetoczył się wyraz złości, ale równie szybko znów pojawił się ten sam fałszywy uśmiech. Duch nie czekając dłużej, uwolnił głowę i schował się wewnątrz domu.

 

Felicja uznając to za zachętę ruszyła za nim nie zauważając, że drzwi są wciąż zamknięte, co spowodowało bolesne zderzenie.

Zaskoczona prawie spadła ze schodów, lecz udało jej się w ostatniej chwili złapać klamkę. Zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc co się właściwie przed chwilą zdarzyło i poprawiła nieznośne okulary.

Wytłumaczenie same nasunęło się na myśl.

Ten chamski mężczyzna zamknął mi drzwi przed nosem – była pewna – Już się postaram, aby ten niewychowany dziwak mnie popamiętał.

Zbierając resztki dumy, nacisnęła klamkę i wkroczyła wściekłym krokiem do środka. Trzasnęła drzwiami, by wyrazić swoje niezadowolenie.

Mężczyzna stał w oddaleniu kilku kroków od niej. Felicja nie potrafiła określić jego wyglądu, bo wszystko było zbyt niewyraźne. W tej chwili przeklinała swoją niezdarność, przez którą teraz musiała udawać, że cokolwiek widzi.

– Więc, czego chcesz? – zniecierpliwił się Louis.

– Nie pamiętam, abyśmy zaczęli sobie mówić na „ty”, więc jeśli ma pan choć odrobinę kultury, to proszę mówić do mnie „panno Templer” albo zwyczajnie „pani Felicjo” – rzekła twardo kobieta, nie pozwalając sobie na spoufalenie z pacjentami.

Duch jedynie prychnął. Nic nie powiedział, bo znał ten typ kobiet. Uważają się za najmądrzejsze stworzenia na świecie, które nigdy się nie mylą i nie mają żadnych wad. Wiedział coś o tym, bo jego żona była równie uciążliwa pod tym względem.

– A więc kim PANI do cholery jest?! – warknął podkreślając słowo „pani”

– Proszę nie używać w mojej obecności żadnych wulgaryzmów, gdyż nie życzę sobie tego – rzekła ostro, po czym odpowiedziała na pytanie – Jestem tu aby ocenić pana stan psychiczny i sprawdzić czy nie zagraża pan otoczeniu – powiedziała zmęczonym głosem, po czym zaczęła szukać czegoś w torebce. Po chwili wyciągnęła niewielki notes i długopis.

– Gdzie mogłabym usiąść? – zapytała rozglądając się niewidzącym wzrokiem.

Louis chciał jak najszybciej się jej pozbyć ze swojego domu, ale interesowała go ignorancja tej kobiety. Przecież powinna zauważyć, że dom jest cały zakurzony, pokryty pajęczynami i praktycznie nie ma mebli. Jednym słowem: opuszczony.

– Proszę za mną – rzekł Louis z westchnieniem i zaczął sunąć po podłodze zmierzając do najbliższego stolika i krzesła.

Kobieta usiadła ostrożnie, wzbijając w powietrze kłębki kurzu. Zakasłała. Przeciągnęła otwartą dłonią po blacie stołu i podniosła ją do oczu na zbyt bliską odległość.

– Kiedy pan ostatnio sprzątał? – spytała zaskoczona.

– Czy ja wiem… – zastanowił się duch – Martwi czasu nie liczą, ale sądzę że było to kilkanaście lat temu.

Kobieta wpatrywała się w niego z niedowierzaniem po czym zapisała sobie w notatniku odpowiednią uwagę:

„Pacjent nie radzi sobie z podstawowymi obowiązkami domowymi” – jej ręka poruszała się szybko mając lata wprawy w szybkim pisaniu. Mimo to nie była pewna czy pisze równo.

– A więc panie Andrew, dlaczego…

– Jaki Andrew? – zdziwił się Duch – Nazywam się Louis Patterson.

Kobieta podniosła wzrok znad notatnika zastanawiając się, czy mężczyzna specjalnie ją prowokuje, czy też rzeczywiście jest niespełna rozumu. W końcu postawiła na to drugie.

„Pacjent ma poważne zaburzenia osobowości.”

 – Doszły na pana skargi, że jest pan niepoczytalny i…twierdzi iż widzi duchy, czyż tak?

Mężczyzna wydawał się rozbawiony.

– Nie… – prychnął Louis, a na twarzy kobiety przez chwilę pojawił się wyraz ulgi, który niestety szybko został zmazany następnymi słowami – Ja jestem duchem.

Ach, więc to jeden z TYCH przypadków – uświadomiła sobie kobieta.

Rozległo się szczekanie psa, a po chwili pojawił się Kościak i zaczął obwąchiwać kobietę.

Louis ucieszył się z wizyty swojego psa. Może teraz kobieta ucieknie, bo przecież Kościak już od dawna nie żyje, a pozostały z niego same kości, ale znów się przeliczył.

– Och, jaki słodki! – zachwyciła się Felicja i chciała go pogłaskać, lecz pies się odsunął. Kobieta zmarszczyła brwi przyglądając mu się.

– Czy pan go w ogóle karmi? Toż to sama skóra i kości – rzekła oburzona.

– Eee… właściwie to same kości, skóry już od dawna nie ma – duch roześmiał się na głos z własnego dowcipnego spostrzeżenia.

Felicja zgromiła mężczyznę ostrym jak brzytwa spojrzeniem, po czym zanotowała:

– „Pacjent twierdzi iż jego sadystyczne żarty są zabawne…” – specjalnie powiedziała również na głos to co zapisała – A czy bierze pan jakieś leki, na swoją przypadłość?

– Nie mam pojęcia co pani ma na myśli mówiąc „przypadłość”, ale powoli zaczyna mnie pani irytować, więc proszę się streszczać z tymi głupawymi pytaniami, które nie maja żadnego sensu, bo źle to może się dla pani skończyć.

– Czyżby to była groźba? – spytała z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Louis zastanowił się. Kobieta już na pierwszy rzut oka wydawała się prawdziwym utrapieniem, więc gdyby się jej pozbył, to pewnie jedynie wyświadczyłby przysługę temu światu. Ale był jeden problem. Nie mógł uszkodzić człowieka, który nie wierzył w duchy, bo to właśnie wiara dawała duchom jako taką materialność. A ta kobieta z pewnością jest zbyt wielką realistką.

Strach! To również może podziałać. Jeśli wystarczająco ją przestraszy, to albo ucieknie, albo pojawi się w niej choć odrobina wiary w duchy.

– Chce pani wiedzieć jak umarłem? – spytał nagle czym zaskoczył kobietę.

Felicja nie wydawała się zadowolona, że będzie musiała wysłuchiwać kolejnych niestworzonych historii z ust wariata, ale taką ma pracę, dlatego skinęła głową potwierdzająco.

– Miałem kiedyś żonę – rzekł co spotkało się z zainteresowaniem Felicji – Była nawet trochę podobna do pani… tak samo irytująca i nieznośna, a swoją osobą drażniła mnie niesamowicie. Już po pół roku zaczęłam się zastanawiać po jaką cholerę się z nią ożeniłem. Nie chciało mi się załatwiać tych całych spraw rozwodowych, bo wiedziałem że większość naszego majątku, w tym dom, przypadnie właśnie jej – tu się skrzywił – Wpadłem więc na genialny pomysł. Mianowicie postanowiłem zabić tą psychiczną kobietę. Pożyczyłem nawet broń od kolegi policjanta.

– Pożyczyłeś? – nie dowierzała – Policjant zgodził się panu pożyczyć broń?

– Nie kretynko – fuknął niezadowolony, że mu przerwała – Pożyczyłem, ale bez jego wiedzy. Nie jestem głupi, aby prosić glinę o pożyczenie broni, bo zaraz by coś podejrzewał.

– Ale jesteś na tyle głupi, że ukradłeś… to znaczy, ale jest pan na tyle głupi, że ukradł tą broń? – zapytała.

– A gdzie niby miałem znaleźć spluwę? Bronie nie rosną na drzewach, a ja nie miałem nigdy przyjaciół w mafii.

– To nie mógł pan poszukać nieco innego sposobu? Na przykład otrucie… – kobieta ucięła nagle, zastanawiając się, co ona właściwie wygaduje.

Czy ja właśnie poradziłam mu sposób na zabicie człowieka? – nie dowierzała.

– Oh tak, zdecydowanie masz coś wspólnego z moją żoną – rzekł posępnie mężczyzna, po czym kontynuował opowieść – Tak więc wracam do domu już z bronią, a co zastaję? Żona przygotowała mi kolację, czego nie robiła od… cóż, właściwie nigdy. Byłem nieco zdziwiony, ale postanowiłem, że pozwolę jej na ostatni posiłek w życiu. Ale niestety okazało się zupełnie odwrotnie. To nie był jej ostatni posiłek, lecz mój. Otruła mnie.

– Mhm… – Felicja nie wiedziała co powiedzieć – Wie pan, gdyby ta historia była prawdziwa, a nie jest – zaznaczyła – Wtedy powiedziałabym, że mi przykro.

Louis wciąż był pogrążony we wspomnieniach więc nie słuchał terapeutki.

– Uwielbiała naszego psa… jego akurat nie chciała otruć, ale pies jak pies, zjadł to czego nie powinien jeść. Umarł razem ze mną.

Felicja poczuła wielką ochotę ucieczki z tego miejsca. Sytuacja zaczynała być coraz bardziej dziwaczna. Ten facet szczerze wierzył w to co mówił.

– Zamurowała mnie w ścianie – kontynuował – Dlatego jestem tak związany z tym domem. Dopóki ktoś nie znajdzie mojego ciała, jestem tu uwięziony. Oczywiście… nie żeby mi to przeszkadzało. Dobrze mi tu gdzie jestem, przynajmniej mam spokój, a od czasu do czasu postraszę ludzi którzy chcieliby się tu wprowadzić.

Teraz Felicja pisała w notesie jak najęta.

„Pacjent jest beznadziejnym przypadkiem. Powodem może byś traumatyczna przeszłość, być może mająca powiązania z byłą żoną (o ile naprawdę ją miał), ponieważ w dość specyficzny sposób próbuje przekazać, że jego małżeństwo skończyło się właśnie z jej winy. Mimo iż nie rozumiem wszystkich aluzji, jakie pacjent do mnie kieruje, to po tym co wyznał mogę bez problemu stwierdzić duże skłonności samobójcze oraz stan depresyjny (aż nazbyt często w jego wypowiedziach pojawia się motyw śmierci).  Sądzę, że pacjent mógłby być zdolny do zabójstwa swojej żony (o ile jeszcze żyje), dlatego też powinien przebywać w odizolowanym miejscu.”

Nagle rozbrzmiał dzwonek jej telefonu komórkowego.

Kobieta wyciągnęła telefon z kieszeni spodni. Nigdy nie chowała go do torebki, bo dziwnie się bez niego czuła. Lubiła mieć komórkę zawsze na wyciągnięci ręki, tak na wszelki wypadek, a w torebce zawsze wszystko jej się gubi.

Spojrzała odruchowo na wyświetlacz, ale bez okularów i tak nie mogła rozróżnić liter.

– Tak słucham? – odezwała się przykładając telefon do ucha.

– Felicjo gdzie ty jesteś? Przed chwilę dzwonił pacjent i skarżył się, że jeszcze nie dojechałaś na miejsce. Powiedział, że nie będzie czekał cały dzień bo ma też inne sprawy – po głosie rozpoznała, że dzwonił Sam, jej kolega z pracy.

– Jak się skarżył? – zirytowała się – Przecież siedzę z nim już od dłuższego czasu.

– To niemożliwe, dzwonił zaledwie minutę temu.

– Co? – spojrzała na swojego pacjenta, ale była pewna że nigdzie nie wychodził i nie dzwonił. I wtedy do niej dotarło. Gdy zwróciła się do tego człowieka: Andrew Bailey, to zaprzeczył i twierdził że nazywa się Louis Patterson. No jasne! Musiała pomylić domy. Ale z Louisem również jest problem, bo facet to czubek i powinien być zgłoszony.

– Dobra, dziękuje że zadzwoniłeś, już wiem w czym problem – rzekła po czym się rozłączyła – No panie Patterson, wygląda na to, że zaszła pomyłka i to nie pan był moim pacjentem.

– Oh, dzięki Bogu! – Louis odetchnął z ulgą – Nie zniósł bym pani ani chwili dłużej!

– Proszę się tak nie cieszyć – zgasiła go – Pan również ma duże problemy psychiczne, a ja nie mogę tego zignorować.

Louis zmarszczył brwi.

– Więc?

Więc wyślę cię na oddział zamknięty świrze! – pomyślała kobieta z satysfakcją. Ale odpowiedziała co innego.

– Więc muszę zgłosić pana przypadek do odpowiednich ludzi, a wtedy zobaczymy co z panem począć – kobieta wstała z zamiarem wyjścia.

– Gówno pani zgłosi! – warknął Louis – Nie pozwolę pani wyjść stąd żywej.

Felicja zatrzymała się wpół kroku i odwróciła z powrotem do mężczyzny. Była wściekła, nie znosiła gdy jakiś pacjent jej groził (a zdarzało się to nierzadko).

– Jeśli usłyszę jeszcze choćby jedną groźbę z pana ust, to gwarantuje że zrobię wszystko aby zamknęli pana w pokoju bez klamek – wycedziła – I to najlepiej na zawsze!

Louis prychnął z rozbawienia.

– Żadne drzwi mnie nie zatrzymają, bo jestem duchem. Niematerialność to nasz znak rozpoznawczy – wyjaśnił powoli jakby mówił do osoby niedorozwiniętej umysłowo.

Kobieta w odpowiedzi uniosła wyzywająco głowę po czym rzekła:

– Żaden z pana duch. Pan żeś czubek.

W dłoni mężczyzny nagle pojawił się jakiś niezidentyfikowany obiekt. Lecz Felicja niestety nie mogła się zorientować co to jest, ani kiedy Louis wziął to do ręki.

– Co to jest? – zapytała zapominając przez chwilę, że mężczyzna nie powinien dowiedzieć się o jej problemie ze wzrokiem.

Odpowiedziała jej chwila zastanawiającego milczenia, a potem usłyszała jego zaskoczony głos.  

– Nie widzisz?

– Oczywiście że widzę – starała się aby jej głos brzmiał na wielce oburzony i jednocześnie wymyślić jakąś wymówkę – Po prostu nie rozumiem po panu ten przedmiot.

– Skoro tego nie rozumiesz, to musisz być naprawdę głupia.

I wtedy zaatakował. A przynajmniej tak jej się wydawało, bo nie poczuła bólu, a jedynie przejmujące zimno. Zwłaszcza w okolicy brzucha, dlatego spojrzała szybko w dół.

Zesztywniała ze strachu. Mając nawet kiepskie okulary domyślała się, że ręka tego mężczyzny właśnie przeszyła ją na wylot. Znajdował się tak blisko, że z łatwością mogła się przekonać o swoich podejrzeniach. Wyciągnęła rękę w stronę jego głowy, ale znów poczuła jedynie zimno.

Ten człowiek naprawdę jest duchem! – uświadomiła sobie ze zgrozą.

Krzyknęła na całe gardło, a potem zemdlała.

 

Louis spojrzał na Kościaka. Kościak spojrzał na niego. Wiedzieli już co zrobią. Nie mogli pozwolić aby prawda o ich istnieniu wyszła na jaw. Psu z niecierpliwości udało się wyrwać jedną ze swoich kości.

– No nie! Znowu? – zirytował się Louis – Nie będę cię znowu sklejać Kościak. Zapamiętaj to sobie!

Pies przekrzywił na bok łebek wyrażając w ten sposób swoje niedowierzanie.

 

Felicja Templer została uznana za zaginioną.

Jej pusty samochód oraz rozbite okulary znaleziono w pobliżu domu ostatniego pacjenta, choć ten uparcie twierdził, iż nawet jej nie spotkał. Telefon komórkowy udało się namierzyć, lecz na nic zdała się informacja, że Felicja tuż przed zaginięciem przebywała w opuszczonym domu, gdyż tam właśnie wszelkie poszlaki się urywały.

Po kilku miesiącach policja zaprzestała poszukiwań, a sprawa trafiła do akt jako nierozwiązana.