Klub "Blue Curacao"

Klub 'Blue Cu­ra­cao'

Ścia­ny klubu pod­ziem­ne­go „Blue Cu­ra­cao” po­ły­ski­wa­ły ata­ka­mi­tem w zło­tych i czer­wo­na­wych świa­tłach. Szklan­ki i ka­raf­ki z al­ko­ho­lem zda­wa­ły się pło­nąć ni­czym nie­bie­skie lam­pio­ny. W krze­słach przy­po­mi­na­ją­cych trony każdy mógł za­po­mnieć o wła­snej toż­sa­mo­ści. Zresz­tą, za­po­mi­na­ło się o całej rze­czy­wi­sto­ści już otwie­ra­jąc drzwi wej­ścio­we, opla­ka­to­wa­ne reklamą naj­śwież­szego show, za­wsze z „czymś spe­cjal­nie dla gości”, lu­bią­cych to czy tamto, albo „z nie­spo­dzian­ką”. Tym razem drzwi ob­wiesz­cza­ły „nutkę eg­zo­ty­ki”.

Miej­sce przy sto­li­ku obok sceny kosz­to­wa­ło, ale chciał wi­dzieć jej wy­stęp z tak bli­ska, jak to tylko moż­li­we. Linda – po hisz­pań­sku „ładna”. Ko­bie­ta jego życia, w pew­nym sen­sie. A wła­ści­wie – w każ­dym sen­sie.

Kiedy tak cze­kał, my­ślał o tym, jak tra­fił w to miej­sce.

O tym, że Linda tań­czy w klu­bie, do­wie­dział się w za­wsty­dza­ją­cy spo­sób. A mia­no­wi­cie jeden je­dy­ny raz, po­zwo­lił sobie ją śle­dzić. Nigdy ni­czym się nie zdra­dził, że wie, za to od czasu tam­te­go od­kry­cia jego ma­rze­nie na­bie­ra­ło ru­mień­ców, jego na­dzie­ja, że ona za­ak­cep­tu­je jego grę.

Do czy­tel­ni, gdzie pra­co­wa­ła, przy­cho­dził wy­po­ży­czać kla­sy­kę z wąt­ka­mi ero­tycz­ny­mi, w któ­rych się spe­cja­li­zo­wał. Miesz­kań­cy mia­stecz­ka Hi­gh­witch, prze­sy­ce­ni i znu­że­ni elek­tro­ni­ką, mieli dwie sła­bo­ści: klub Blue Cu­ra­cao – i bi­blio­te­kę pu­blicz­ną. Dla niego czy­tel­nia sta­no­wi­ła du­cho­wą przy­stań. No i cze­kał na mię­dzy-książ­ko­we spo­tka­nia z Lindą. Na prze­rwy w dy­żu­rze na­uko­wym w In­sty­tu­cie Badań Li­te­rac­kich Hi­gh­witch, kiedy to wy­my­kał się do bi­blio­te­ki za­miast na lunch, bo to sy­ci­ło go bar­dziej. Za­ga­jał na ulu­bio­ne te­ma­ty z upodo­ba­niem, wy­py­tu­jąc ją o zda­nie i śle­dząc mi­micz­ną re­ak­cję na każdą z roz­my­słem po­czy­nio­ną uwagę. Ko­bie­ta ob­cu­ją­ca z li­te­ra­tu­rą. Ko­bie­ta wkła­da­ją­ca palce mię­dzy stro­ny ży­cio­ry­sów, hi­sto­rii i krwa­wych wy­da­rzeń, pcha­ją­ca palce mię­dzy drzwi, po­ta­jem­nie, nie­wy­po­wie­dzia­nie, ko­bie­ta tylko dla niego. Pró­bo­wał z mowy jej ciała czy­tać moż­li­wie dużo, wy­ssać za­ko­do­wa­ne w wy­pu­kło­ściach i za­głę­bie­niach ta­jem­ne in­for­ma­cje. O moż­li­wo­ściach, o ich braku. O pra­gnie­niach. Nie­od­kry­tych, za­ko­pa­nych, za­gu­bio­nych po­mię­dzy mięk­ki­mi czy twar­dy­mi okład­ka­mi ksią­żek w jej rę­kach, w ko­bie­cych dło­niach, które z taką gra­cją dzier­ży­ły ludz­kie losy.

Te roz­mo­wy wpra­wia­ły go w spe­cy­ficz­ny stan eu­fo­rii, to­wa­rzy­szą­cej mu póź­niej w dro­dze do domu. Z dnia na dzień nor­mal­nie­ją­ca w oczach rze­czy­wi­stość, którą za­wo­do­wo wi­dy­wał tylko w cu­dzy­sło­wie, w zwier­cia­dle, przy­gnę­bia­ła go. Z żoną róż­ni­li się dia­me­tral­nie w istot­nej kwe­stii: ona szu­ka­ła w domu cał­ko­wi­te­go od­cię­cia od pracy, roz­luź­nie­nia, on zaś cią­gnął za sobą tę­czo­wy ogon li­te­ra­tu­ry wszę­dzie, nie za­my­kał przed nim żad­nych drzwi. Kie­dyś przy­po­mi­na­ła mu Lo­li­tę z po­wie­ści Na­bo­ko­wa. Nie cho­dzi­ło o wy­gląd, czy wiek – ra­czej o spoj­rze­nie i o uśmiech. Po czte­rech la­tach przy­po­mi­na­ła mu już tylko samą sie­bie. Było nawet do­brze, ale nie w po­rów­na­niu do co­dzien­nych prze­żyć li­te­rac­kich, kru­cja­ty wy­obraź­ni, fi­glów licz­nych alter ego. Nie wie­dząc, kogo winić, lub co – winą obar­czył wła­sną, nie­na­sy­co­ną wy­obraź­nię. Wy­bu­ja­łość pra­gnień. Lecz czy ist­nia­ło na to le­kar­stwo?

Ock­nął się z roz­my­ślań, kiedy ho­stes­sa z de­kol­tem do pępka za­py­ta­ła, „czy wszyst­ko w po­rząd­ku”, i „czy życzy sobie do­da­tek lodu do drin­ka”. Po­dzię­ko­wał. Tym samym przy­po­mniał sobie o nie­bie­skim al­ko­ho­lu i po­cią­gnął łyk ze szklan­ki czy­stej jak łza.

Jesz­cze kilka minut scena była pusta. Z ukry­tych gdzieś gło­śni­ków są­czył się chil­lo­ut, który za chwi­lę miał zmie­nić się w cha­rak­te­ry­stycz­ną mie­szan­kę jaz­zo­wo-arab­ską. Ro­zej­rzał się ostroż­nie na boki. Ele­ganc­cy, wręcz wy­twor­ni klien­ci, oraz nie­licz­ne klient­ki, sie­dzie­li w nie­dba­łych po­zach, ra­cząc się spe­cjal­no­ścią lo­ka­lu – blue cu­ra­cao z do­dat­ka­mi róż­nych nie do końca spre­cy­zo­wa­nych spe­cy­fi­ków o ru­basz­nych, za­bar­wio­nych ero­tycz­nie na­zwach, jak "skocz­ny sutek", czy "zmarsz­czo­na skór­ka". Roz­ma­wia­li, jakby nigdy nic. Uda­wa­li, że przy­szli tu jak do kina. Że wcale tego aż tak nie po­trze­bu­ją, że mają w do­mach wszyst­ko, czego za­wsze pra­gnę­li, że to taki re­laks, ozdob­nik. Nic nie zna­czą­cy ka­prys.

Wie­dział, że tak nie było.

Kiedy mu­zy­ka zro­bi­ła się gło­śniej­sza i zmie­ni­ła puls i me­lo­dy­kę – nagle po­ja­wi­ła się. Aż zmru­żył oczy. Oto wresz­cie, po mie­sią­cach od czasu od­kry­cia dru­gie­go „ja” Lindy, zo­ba­czył ją w pra­wie nie­ist­nie­ją­cej, czar­nej bie­liź­nie, kon­tra­stu­ją­cej z bar­dzo białą skórą. Z mie­szan­ką zdu­mie­nia i nie­po­ko­ju zo­ba­czył na jej ra­mio­nach nie­du­że­go, gib­kie­go węża z po­ły­sku­ją­cą, zie­lo­no-brą­zo­wą łuską. Pa­trzył tak in­ten­syw­nie, że po chwi­li wszyst­ko wokół po­ciem­nia­ło, tło znik­nę­ło, po­zo­sta­ła tylko ona, jakby miał przed sobą wy­cię­tą z ciem­no­ści, mi­to­lo­gicz­ną rzeź­bę, którą cudem oży­wił siłą woli.

Wi­dząc twarz Lindy, skie­ro­wa­ną do pu­blicz­no­ści, lekko ko­ły­szą­ce się bio­dra, po­czuł, jak na­prę­ża się jego ciało. Chwy­cił szklan­kę cu­ra­cao, ale nie­wie­le wypił. Oszo­ło­mie­nie i tak wy­peł­nia­ło mu umysł po brze­gi. Cały czas ko­ły­sząc się do mu­zy­ki, po­de­szła do pierw­szej z dwóch za­mon­to­wa­nych na sce­nie po­rę­czy i owi­nę­ła na niej węża. Potem po­de­szła do dru­giej, umiej­sco­wio­nej tuż obok.

Nie­moż­li­we, a jed­nak dzia­ło się. Wi­dział ją pra­wie nagą, w ja­kimś słod­kim wi­dzie, naj­słod­szym, pro­sto z ero­tycz­nych snów. Okrą­głe ciało z mocno wcię­tą talią, ster­czą­ce pier­si w sta­ni­ku z frę­dzel­ków, dłu­gie, bar­dzo jasne włosy, zle­wa­ją­ce się ze świa­tłem tak, że wy­glą­da­ło to jak au­re­ola. Czar­ny pasek ma­te­ria­łu na bio­drach wy­da­wał się jakąś smugą ko­smicz­nej ni­co­ści.

Ko­bie­ta od­mie­nio­na.

Wijąc się w tańcu, wy­cią­ga­ła rękę do węża, a zwie­rzę naj­pierw od­ry­wa­ło się od po­rę­czy, trzy­ma­jąc się ostat­nim od­cin­kiem kor­pu­su, póź­niej zaś po­słusz­nie opla­ta­ło ją i zwin­nie prze­śli­zgi­wa­ło się, nur­ku­jąc w kur­ty­nie wło­sów, opły­wa­ło szyję i spły­wa­ło do stóp, tam zwi­ja­ło się w chwi­lo­wy kłę­bek i znów roz­pla­ta­ło. Wstrzy­mał od­dech wi­dząc, że dło­nie Lindy po­wę­dro­wa­ły do frę­dzel­ków, za­sła­nia­ją­cych po­ślad­ki. Od­wró­ci­ła się tyłem i za­czę­ła po­wo­li zsu­wać fi­ku­śny strój, uka­zu­jąc pięk­ną pupę, następnie zwróciła się w kie­run­ku czar­ne­go to­wa­rzy­sza show, który zdą­żył owi­nąć się ide­al­nie do­oko­ła dru­giej po­rę­czy, ni­czym eg­zo­tycz­ne pną­cze bez liści. Po­de­szła doń, wy­ko­na­ła pół­ob­rót i po­zwo­li­ła, by zwie­rzę, pró­bu­jąc na nowo grunt jej ciała i zy­sku­jąc od­wa­gę, przez mo­ment ję­zy­kiem pie­ści­ło jej po­ślad­ki, po czym wśli­zgnę­ło się na nią, owi­ja­jąc się wokół talii.

Od­ru­cho­wo przy­su­nął się bli­żej sto­li­ka, mając wra­że­nie, że wszy­scy ci niby wy­lu­zo­wa­ni go­ście z po­li­to­wa­niem pa­trzą na ob­ja­wy jego pod­nie­ce­nia. Czuł się tak, jakby pły­nął w ja­kimś cie­płym, lep­kim sy­ro­pie, za­miast ludzi z krwi i kości ota­cza­ły go szep­ty, szep­ty mę­skie, szep­ty ko­bie­ce, szep­ty dzi­wacz­ne, bez­pań­skie. W pew­nym mo­men­cie od jed­ne­go ze sto­li­ków wsta­ła para i od­da­li­ła się w kie­run­ku bocz­nych drzwi, które do­pie­ro wów­czas za­uwa­żył. A ona wciąż tań­czy­ła, tań­czy­ła na środ­ku sceny, szczu­płe ręce pięły się w po­wie­trzu, spla­ta­jąc się i roz­pla­ta­jąc w imi­ta­cji wę­żo­wych ru­chów, two­rząc swo­istą ko­bie­cą se­ce­sję, która dzia­ła­ła na niego ty­siąc­kroć bar­dziej, dla­te­go, że wień­czy­ła nie­koń­czą­ce się wizje i ma­ja­ki, ma­ją­ce swój po­czą­tek w zwy­czaj­nych sy­tu­acjach. Wstrzy­mał od­dech wi­dząc, że za któ­rymś razem, kiedy przy­tu­la­ła swoją twarz do jed­ne­go, bądź dru­gie­go ra­mie­nia, wy­su­nę­ła język i po­li­za­ła swoją skórę. Zro­bi­ła to tylko raz, tak, ze wy­da­ło się to zbyt­kiem, nad­pro­gra­mo­wym wy­pad­kiem przy pracy, nie­do­zwo­lo­nym. Wy­ma­rzo­nym.

Póź­niej prze­su­nę­ła dłoń­mi nad obej­mu­ją­cym ją w pasie wężem, się­gnę­ła do swo­ich pier­si i za­czę­ła bawić się frę­dzel­ka­mi od sta­ni­ka, usta lekko uchy­li­ła, wi­dział te błysz­czą­ce oczy, ru­mie­niec na twa­rzy. Naj­pięk­niej­sze było to, jaką ra­dość jej to spra­wia­ło. Ko­bie­ta w cu­dzy­sło­wie, a jed­no­cze­śnie w na­wia­sie. Kre­acja, ale prze­cież i tak cała ko­bie­cość jest dla męż­czy­zny kre­acją.

Mu­zy­ka zwol­ni­ła, jakby przy­ga­sła. Ręce po­wę­dro­wa­ły do tyłu. Trzy­ma­jąc je za sobą, jakby ktoś je skrę­po­wał, od­chy­li­ła głowę i za­czę­ła wy­ko­ny­wać ko­li­ste ruchy bio­dra­mi. Zwie­rzę jakby zbu­dzi­ło się z uści­sku i trój­kąt­na głów­ka wpeł­zła na górę, mię­dzy pier­si. Gdy do­tknę­ła za­głę­bie­nia w szyi, sta­nik opadł. Tan­cer­ka po­zwo­li­ła, by wąż oplą­tał jej udo.

Naj­zna­ko­mit­sza książ­ka przed jego ocza­mi sama się czy­ta­ła, od­da­wa­ła mu się, stro­na po stro­nie.

Pa­trzył na twarz, na pier­si, na po­ślad­ki, kiedy się od­wra­ca­ła i de­li­kat­nie je gła­dzi­ła, coraz mniej przy­tom­ny, coraz bar­dziej lepki, pły­nął, pły­nął, aż w pew­nym mo­men­cie wszyst­ko po­to­czy­ło się tak szyb­ko. Za­brzmia­ły pierw­sze krzy­ki. Oka­za­ło się, że uczu­cie pły­nię­cia nie było do końca wra­że­niem. Wi­dzo­wie sie­dzie­li już po kost­ki w błę­kit­nej cie­czy. Ze szkla­nek try­snę­ło blue cu­ra­cao, prze­le­wa­jąc się w za­wrot­nym tem­pie i ze wście­kło­ścią tsu­na­mi. Ka­raf­ki i kie­lisz­ki po­przew­ra­ca­ły się, po­tę­gu­jąc ogól­ną pa­ni­kę. Mu­zy­ka była coraz gło­śniej­sza, jakby miała wy­głu­szyć krzy­ki gości, spod któ­rych krze­sła do­słow­nie wy­pły­wa­ły. Uciecz­kę utrud­nia­ły sto­li­ki, chaos, prze­ra­że­nie i to­tal­ne nie­zro­zu­mie­nie tego, co się wła­śnie dzie­je. Linda wciąż stała na sce­nie, ciecz już peł­zła po niej i dą­ży­ła na za­ple­cze. Krzy­cza­ła, chyba wzy­wa­ła pomoc, nie wie­dząc, co robić, lu­dzie z naj­zim­niej­szą krwią pró­bo­wa­li dzwo­nić, ale za­sięg nie łapał, bo prze­cież to pod­zie­mie. Przy­padł do niej, kiedy scho­wa­ła twarz w dło­niach. Wziął ją za ra­mio­na, nagą, drżą­cą i krzy­czał coś, sam nie wie­dział już co, może we­zwij pomoc, gdzie są wła­ści­cie­le, a ona na to, że nie wie, czy to nie ich spraw­ka, nie wie, boi się, że nie wie, gdzie jest jej te­le­fon, pła­ka­ła, pła­ka­ła, a on krzy­czał, już za chwi­lę mu­sie­li pły­nąć, wśród in­nych, wśród pły­wa­ją­cych szkla­nek i ka­ra­fek, krze­seł i sto­łów, coraz wyżej i wyżej, pły­nę­li w kie­run­ku wyj­ścia, on mu­siał ją pod­trzy­my­wać, potem zu­peł­nie wziąć ją na plecy jak ra­tow­nik, w pew­nym mo­men­cie wy­lą­do­wa­li przy ja­kimś po­bocz­nym lof­cie, gdzie jesz­cze było sucho, wdra­pa­li się tam, wtedy wy­cią­gnął ko­mór­kę, miał ją w kie­sze­ni, jak to się stało, miał ją pod ręką, udało mu się za­dzwo­nić na po­li­cję, teraz tylko mogli cze­kać, nie chciał pa­trzeć na tych ludzi, któ­rzy może utoną, bo część z nich jest już dawno pi­ja­na, bo pili od sa­me­go po­cząt­ku, jakby nie mogli znieść ko­bie­co­ści innej, niż na co dzień, bę­dą­cej kre­acją a jed­no­cze­śnie tak in­tym­ną, bo prze­cież wie­dział, że kiedy ko­bie­ta się roz­bie­ra, za­wsze pa­trzy na nią wię­cej par oczu, niż tylko jej wy­bra­nek, cza­sem cały świat pa­trzy, a ona w tym pa­trze­niu kuli się lub roz­kwi­ta, za­le­ży, kto ją kocha.

Gdy prze­sta­ła pła­kać, nagle to, że sie­dzie­li ob­ję­ci, pa­trząc, czy ra­czej sta­ra­jąc się nie pa­trzeć z góry na to, co się wokół nich dzie­je, nagle za­czę­ło mieć sens, że skóra przy skó­rze, pierś o tors, że od­de­chy nie­wy­rów­na­ne, drże­nie stra­chu prze­szło w inne drże­nie, wtedy już nie było ważne to, że dud­ni­ła arab­ska mu­zy­ka, że nie zdo­ła­ła przy­kryć krzy­ków prze­ra­żo­nych ludzi, plu­sku wody, brzę­ku obi­ja­ją­ce­go się o sie­bie szkła, gdyby spoj­rze­li, zo­ba­czy­li­by istny ko­smicz­ny ar­ma­ge­don, nie­bie­ski potop wśród ciem­nych ścian ja­ski­ni, wtedy było ważne, że ona wpiła się war­ga­mi w jego wargi i oplo­tła go rę­ka­mi i udami, ona zaś się­gnął za czar­ną, ko­ron­ko­wą ta­siem­kę, je­dy­ne, co jesz­cze za­sła­nia­ło jej in­tym­ność – i od­su­nął ją, by mogło stać się to, co być może już nigdy miało się nie po­wtó­rzyć, objął ją wpół i po­ło­żył na pod­ło­dze loftu, jesz­cze tro­chę pła­ka­ła, ale bio­dra wy­su­nę­ła tak dra­pież­nie, jakby to ona z nich dwoj­ga po­sia­dała wie­dzę, wie­dzę prze­ra­ża­ją­cą, że to jest ko­niec wszyst­kie­go, co znali do tej pory. Ko­niec wszyst­kie­go bez­piecz­ne­go i z dy­stan­su. Ich od­de­chy zrów­na­ły się, znów miał wra­że­nie, że pły­nie, tym razem jed­nak nie był sam, czuł, że do­kądś zmie­rza, że jest tu, gdzie miał być, ze swoim ma­rze­niem, na które nie za­słu­żył i za re­ali­za­cję któ­re­go pew­nie po­nie­sie jakąś karę. Ko­cha­li się w opa­rach per­fum i dro­gie­go al­ko­ho­lu, mu­zy­ka się urwa­ła i już sły­chać było tylko krzy­ki, ich krzy­ki też sły­szał, cho­ciaż już nie wie­dział, nie znał ich po­cho­dze­nia ani przy­czy­ny, potem usły­szał jesz­cze coś, chyba wycie syren, które się chyba przy­bli­ża­ło, chyba gdzieś skrzyp­nę­ły drzwi i coś za­dud­ni­ło, w pew­nej chwi­li coś go mocno za­kłu­ło, ale nie wie­dział, nic nie wie­dział, od­bie­rał świat z za­mknię­ty­mi ocza­mi, wśród krzy­ków ledwo dało się roz­róż­nić przy­tom­ne po­krzy­ki­wa­nia ra­tow­ni­ków, chyba… ale już ni­cze­go nie był pe­wien. Dla niego show był już skoń­czo­ny.

***

Na­stęp­ne­go dnia na­kład "Hi­gh­witch news" sprze­dał się w ty­sią­cach eg­zem­pla­rzy. Na pierw­szej stro­nie wid­niał napis "Błę­kit­ny ar­ma­ge­don" i ogrom­ne zdję­cie, które przy­po­mi­na­ło pod­ko­lo­ro­wa­ne fo­to­gra­fie z po­wo­dzi. Pod spodem zdję­cie ko­bie­ty. A pod zdję­ciem można było prze­czy­tać:

"(…) Na szczę­ście po­ziom cie­czy w pew­nym mo­men­cie za­czął opa­dać. Bi­lans wy­pad­ku to kilka pod­to­pień, dwa za­wa­ły serca, jedna star­sza osoba w sta­nie komy. Po­szko­do­wa­na jest rów­nież ar­tyst­ka wy­stę­pu­ją­ca tego wie­czo­ra w klu­bie. Ko­bie­ta prze­by­wa w szpi­ta­lu pod ob­ser­wa­cją z po­wo­du sil­ne­go wstrzą­su psy­chicz­ne­go, w sali obok zaś prze­by­wa jej mąż, znany hi­sto­ryk li­te­ra­tu­ry. Od­na­le­zio­no też wplą­ta­ne­go we włosy ar­tyst­ki węża. Zwie­rzę było mar­twe”.