Neptun

1.

 

Laura nie mogła prze­stać ocie­rać łez. Sta­ra­ła się po­wstrzy­my­wać przed po­chli­py­wa­niem, żeby nie zde­ner­wo­wać Marka. W głębi ducha chcia­ła sobie wy­obra­żać, że cier­pi tak samo jak ona, ale było to wy­jąt­ko­wo trud­ne. Jego cier­pie­nie, o ile ist­nia­ło, było zu­peł­nie innej na­tu­ry. Po­dej­rze­wa­ła, że miał różne pomy­sły do­ty­czą­ce przy­czyn ich pro­ble­mów. Dla niej wszyst­ko było jasne i oczy­wi­ste, a Marek wolał wy­my­ślać ko­lej­ne sce­na­riu­sze, nadal łu­dzić się, że każdy pro­blem można roz­wią­zać.

Wes­tchnę­ła gło­śniej niż za­mie­rza­ła. Marek moc­niej ści­snął kie­row­ni­cę, przy­go­to­wany na ko­lej­ną falę ko­bie­cej roz­pa­czy. Mi­ni­mal­nie przy­deptał pedał gazu. Za­wsze tak robił, gdy był zde­ner­wo­wa­ny, a to wy­star­czy­ło, aby Laura sie­dzia­ła na­pię­ta ni­czym stru­na.

– Zwol­nij – wy­krztu­si­ła.

Gwał­tow­nie przy­ci­snął ha­mu­lec. Za­trzy­ma­li się na środ­ku drogi, a ja­dą­cy za nimi sa­mo­chód omal nie ude­rzył w tylny zde­rzak. Marek zga­sił sil­nik i nie wy­glą­da­ło, żeby chciał ru­szyć dalej.

Laura nie miała po­ję­cia jak za­re­ago­wać. Za­ to drugi kie­row­ca nie miał za­mia­ru cze­kać i prze­jął ini­cja­ty­wę. Wy­sko­czył ze swoje­go mer­ce­de­sa, gdy tylko za­trzy­ma­li się. Nie prze­jmował się ru­chem na dru­gim pasie. Szedł pra­wie podskaku­jąc, aby dodać sobie wzro­stu i pew­no­ści. Wzrok wbił w tył głowy Marka, który tylko pa­trzył przed sie­bie.

– Czy cie­bie po­je­ba­ło?! – wy­krzy­czał wście­kły kie­row­ca. Ubra­ny w tan­det­ny dres, miał po­si­wia­łe włosy ścię­te na jeża i bli­znę prze­ci­na­ją­cą po­licz­ek. – Kto uczył cię jeź­dzić, kurwa mać! – dodał, stu­ka­jąc w przed­nią szybę zło­tym sy­gne­tem. Mimo, że męż­czy­zna re­ago­wał agre­syw­nie i za­plu­wał się, chyba nie chciał przejść do rę­ko­czy­nów.

Dzi­wacz­na sy­tu­acja po­zwo­li­ła Lau­rze od­cią­gnąć uwagę od tego, co wy­da­rzy­ło się pod­czas wi­zy­ty w kli­ni­ce. Mimo wszel­kich sta­rań – ko­lej­ne po­ro­nie­nie. Nie cho­ro­wa­ła, dbała o sie­bie, a jej ciało i tak od­rzu­ca­ło za­płod­nio­ną na szal­ce Pe­trie­go ko­mór­kę ja­jo­wą. Tyle czasu i pie­nię­dzy. Jed­nak to nie czas ani pie­nią­dze ją mar­twi­ły. 

Przed pierw­szym za­bie­giem, jesz­cze pełna na­dziei zmieszanej z płonnością naturalnych prób, wspo­mnia­ła Mar­ko­wi o na­wra­ca­ją­cych kosz­ma­rach. Nie zmar­twi­ła się nimi od razu. Zde­ner­wo­wa­nie na­war­stwia­ło się, więc umysł za­czął pro­du­ko­wać gro­te­sko­we ob­ra­zy. Nic poza tym jej nie do­skwie­ra­ło, ale kosz­ma­ry wra­ca­ły re­gu­lar­nie i za każ­dym razem prze­raź­li­wie spój­ne w prze­ka­zie. Nie mogła tego dłu­żej wy­trzy­mać. Mu­sia­ła się po­dzie­lić swo­imi wra­że­nia­mi, a Marek za­miast zna­leźć słowa po­cie­sze­nia, ro­ze­śmiał się. 

– To tylko głu­pie sny – tłu­ma­czył i ca­ło­wał Laurę w czoło, ni­czym małą dziew­czyn­kę. – Tylko głu­pie sny. 

Pierwsze po­ro­nie­nie po zabiegu było bar­dzo bo­le­sne. Kłu­ją­cy ból w brzu­chu spo­wo­do­wał, że zbiło ją z nóg. Upa­dła na ko­la­na. Nio­sła bombonierkę ze szkła ołowiowego wypełnioną cu­kier­ka­mi. Zwy­kłe spo­tka­nie ro­dzin­ne, a ona opie­ra czoło o fra­mu­gę drzwi, nie wy­trzy­mu­jąc obec­no­ści obrzy­dli­wie cie­płe­go płynu spły­wa­ją­ce­go po udach. Krew? Nie wie­dzia­ła co ma czuć. Za­wsty­dze­nie? Omal nie po­tłu­kła ulu­bio­nej miski nie­ży­ją­cej matki. W końcu trud­no roz­bić gruby krysz­tał. Cu­kier­ki roz­sy­pa­ły się po pod­ło­dze. Błysz­czą­ce i ko­lo­ro­we pa­pier­ki były tak iry­tu­ją­ce. Wy­glą­da­ły ra­do­śnie, przy­po­mi­na­ły przy­ję­cia uro­dzi­no­we dla ma­łych dzie­ci.

Pod ra­mio­na­mi po­czu­ła mocny chwyt Marka, który po­dźwi­gnął ją do góry. Uwa­żaj, po­my­śla­ła. Roz­le­jesz mnie i zo­sta­wisz mokrą plamę na pod­ło­dze. Sio­stra nigdy nie do­czy­ści. 

Jesz­cze jedna próba, po­twier­dze­nie ciąży. Miało być le­piej. Skoń­czy­ło się jak po­przed­nio, ale już mniej efek­tow­nie. Kosz­ma­ry to­wa­rzy­szy­ły jej cały czas, ni­czym sta­rzy przy­ja­cie­le, któ­rych już nie chce­my znać. Utwier­dza­ły Laurę w prze­ko­na­niu, że coś jest bar­dzo nie tak. 

Marek nie uwie­rzył. Pra­gnął dziec­ka, ale to nie mogło za­ma­sko­wać twar­dej sko­ru­py prag­ma­ty­zmu. Zyski i stra­ty. Emo­cjo­nal­ne czy ma­te­rial­ne mie­rzo­ne tą samą miarą.

Wresz­cie Laura nie była już w cen­trum uwagi i mogła cze­kać na roz­wój wy­da­rzeń jako bier­ny ob­ser­wa­tor, ni­czym widz w kinie. Żad­ne­go za­an­ga­żo­wa­nia. 

Marek opuścił szybę, a drugi kie­row­ca łapał od­dech przed wy­pusz­cze­niem ko­lej­nej wią­zan­ki.

– Czy ma pan żonę? – spy­tał nie­ocze­ki­wa­nie Marek.

Za­sko­czo­ny męż­czy­zna przez kilka se­kund nie wie­dział, co od­po­wie­dzieć. – Tak – wy­krztu­sił wresz­cie.

– A czy jest wa­riat­ką?

Laura wy­bu­chnęła nie­po­ha­mo­wa­nym pła­czem. Dla­cze­go czło­wiek, któ­re­go tak ko­cha­ła i pra­gnę­ła ak­cep­ta­cji, po­sta­no­wił opi­sać ją tak okrut­nym i nie­słusz­nym sło­wem?

 

2.

 

Wspól­ne życie było pełne na­pięć i nie­do­po­wie­dzeń. Ro­dzi­na pod­czas spo­tkań z Laurą i Mar­kiem, po­ka­zy­wa­ła na­strój ni­czym na sty­pie. Wi­zy­ty przy­ja­ciół, si­lą­cych się na ser­decz­ność i wspar­cie, tylko po­gar­sza­ły at­mos­fe­rę. 

Marek był nie­zno­śny w cza­sie swo­ich okre­sów mil­cze­nia.

Laura za­mknę­ła się w ła­zien­ce. Sto­jąc przed lu­strem, przy­glą­da­ła się nowym ranom po na­kłu­ciach, które za­uwa­ży­ła ran­kiem, tuż po prze­bu­dze­niu. Były na lewym udzie, trzy krwa­we punk­ty uło­żo­ne w ide­al­ny, rów­no­bocz­ny trój­kąt. Takie drob­ne i czer­wo­ne. Kosz­mar, któ­re­go nawet nie wy­śni­ła. Po pro­stu się stało.

Za każ­dym razem, nowe rany czy za­dra­pa­nia, za­przą­ta­ły jej myśli ca­ły­mi dnia­mi. Nawet naj­prost­sze czyn­no­ści były trud­ne do wy­ko­na­nia, gdy sta­ra­ła sobie przy­po­mnieć, jakim cudem się po­ja­wi­ły. Czuła, że od­po­wiedź kryje się w snach. 

Bar­dzo długo oswa­ja­ła się z fak­tem, że kosz­ma­ry za­czę­ły opusz­czać świat umy­słu. Póki tam były, póki ist­nia­ły tylko jako ob­ra­zy, ra­dzi­ła sobie. Le­ża­ła bez­piecz­nie w łóżku, a Marek spał tuż obok. Wy­star­czy­ło. Jed­nak skąd miała pew­ność, że mąż w tym nie uczest­ni­czy? Był na wy­cią­gnię­cie ręki, a nigdy nie obu­dził się za­nie­po­ko­jo­ny. Nawet nie wspo­mi­nał, że ma ja­kie­kol­wiek pro­ble­my ze snem. Każ­de­go ranka wy­da­wał się zu­peł­nie nor­mal­ny. 

O ra­nach też mu­sia­ła po­wie­dzieć Mar­ko­wi, cho­ciaż wy­da­wa­ło się to pra­wie nie­moż­li­we. Za­uwa­żał stru­py, ale nie nie­po­ko­iły go. Cza­sem tylko pytał czym się znowu ska­le­czy­ła. Przez jakiś czas wy­my­śla­ła hi­sto­ryj­ki o na­ucze­niu się ha­fto­wa­nia. W domu nawet nie było naj­prost­sze­go ze­sta­wu do szy­cia. Na szczę­ście Marek nie był zbyt spo­strze­gaw­czy, ale dla nie­po­zna­ki, ku­pi­ła nici, ze­staw igieł, mu­li­ny i tam­bo­rek. Po­ło­ży­ła wszyst­ko w wi­docz­nym miej­scu, w przed­po­ko­ju. Marek ani razu nie spoj­rzał, ani nie spy­tał, czy co­kol­wiek z tym robi. Nigdy nie po­pro­sił o za­ce­ro­wa­nie dziu­ra­wej skar­pe­ty. Przy­naj­mniej Laura była pewna, że mała gier­ka oka­za­ła się sku­tecz­nym oszu­stwem. 

Jed­nak trud­niej było wy­tłu­ma­czyć trój­kąt­ną rankę, która po­ja­wi­ła się za lewym uchem. Za­krwa­wi­ła po­szew­kę. Marek prze­stra­szył się tro­chę i za­czął uskar­żać na wy­ła­żą­ce pie­rze. Laura po­czu­ła, że po­win­na być szcze­ra i za­koń­czyć szko­dli­wą ma­ska­ra­dę. 

– Nie wiem, skąd to się bie­rze, ale to chyba widzę w swo­ich snach. Te wszyst­kie ska­le­cze­nia. Ktoś mi je robi pod­czas ja­kichś badań. 

Marka za­mu­ro­wa­ło na kilka minut. Za­ję­ło mu nieco czasu prze­tra­wie­nie in­for­ma­cji. Nie miała zbyt wiel­kich ocze­ki­wań, tylko odro­bi­na em­pa­tii wy­star­czy­ła. 

Nie wie­rzył. Czuła, że w nim coś za­czy­na pękać. A naj­gor­sze dla Laury, miało do­pie­ro na­dejść. 

Marek za­pu­kał do drzwi. – Ile bę­dziesz jesz­cze tam sie­dzieć?

Szyb­ko wło­ży­ła ko­szu­lę nocną, która za­kry­wa­ła stru­py. Nie mu­siał ich oglą­dać, bo przyj­dzie mu do głowy ko­lej­na wi­zy­ta le­kar­ska, nie­po­trzeb­ne ba­da­nie krwi i naj­gor­sze – ko­lej­na płon­na dys­ku­sja nad wy­bo­rem in­ne­go specja­li­sty.

– Prze­stań się tak grze­bać! – krzyk­nął po­iry­to­wa­ny. 

 

3.

 

– Cie­szę się, że po­sta­no­wi­łeś ze mną po­roz­ma­wiać na temat Laury – po­wie­dzia­ła Agata, gdy kel­ner po­sta­wił przed nimi fi­li­żan­ki z pa­ru­ją­cą kawą. – A mój deser? – przy­po­mnia­ła, ob­da­rza­jąc kel­ne­ra nie­znacz­nym spoj­rze­niem. 

Agata była uro­cza ze swoją okrą­głą twa­rzą i do­łecz­ka­mi w po­licz­kach. W nie­bie­skich oczach iskrzy­ła ra­dość. Jasne włosy się­ga­ją­ce ra­mion krę­ci­ły się w loki, przy­po­mi­na­ją­ce złote pier­ścion­ki. Taka słod­ka i ra­do­sna. Lu­bi­ła się śmiać i za­chę­ca­ła do wspól­nej za­ba­wy. Wy­glą­da­ła nieco jak lalka, o czym Laura czę­sto Mar­ko­wi wspo­mi­na­ła. Blada i pusta lalka. Błysz­czą­ce oczy Agaty były tylko szkla­ny­mi kul­ka­mi. Włosy zo­sta­ły zro­bio­ne ze sztucz­nych włó­kien. Mimo to, sie­dząc przed przy­ja­ciół­ką żony z lat stu­denc­kich, nie mógł po­zbyć się wra­że­nia, że to wła­śnie ona jest mięk­ka i pełna życia.

Laura była zimna i ostra. Gdy do­ty­kał naj­mniej­sze­go skraw­ka jej skóry, bał się na­tknąć na roz­cię­cia. Cza­sem prze­ra­ża­ły go ob­ra­zo­we wizje. Wi­dział jak z ra­mion żony wy­cho­dzą drob­ne ostrza przy­po­mi­na­ją­ce po­tłu­czo­ne szkło. Idio­tycz­ne. Jak scena z tan­det­ne­go hor­ro­ru. Może udzie­la mu się na­strój, a może w głębi ducha czuje, że zbyt mało daje od sie­bie. Od­da­la­li się. Wcale go nie od­py­cha­ła. Wprost prze­ciw­nie, chcia­ła roz­ma­wiać i dzie­lić się swo­imi lę­ka­mi. On nie miał cier­pli­wo­ści ani chęci. Wy­du­ma­ne pro­ble­my i po­krę­co­ne prze­my­śle­nia. Tak to wła­śnie wi­dział Marek. Takie rze­czy mi­ja­ją. Prze­cze­ka. Przy­po­mni od czasu do czasu, że nic się nie dzie­je i wszyst­ko sobie wy­my­śli­ła. 

Kel­ner do­niósł deser brzo­skwi­nio­wy. Ko­bie­ta ob­li­za­ła ko­niusz­kiem ję­zy­ka wargi uma­lo­wa­ne czer­wo­ną szmin­ką. Czy ta szmin­ka nie była zbyt czer­wo­na? – po­my­ślał Marek.

– Wiesz, że to nie pierw­szy raz? – po­wie­dzia­ła, gdy szy­ko­wa­ła się do ugry­zie­nia ka­wał­ka so­czy­ste­go owocu.

– Nie ro­zu­miem.

– Masz bar­dzo dużo szczę­ścia, że wła­śnie ze mną się skon­tak­to­wa­łeś. – Wy­tar­ła odro­bi­nę bitej śmie­ta­ny z ką­ci­ka ust. – Znam jej ta­jem­ni­ce.

Marek upił łyk kawy, która była przy­jem­nie gorz­ka.

– Kiedy ostat­nio roz­ma­wia­ły­ście?

Agata wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Prze­sta­ła do mnie dzwo­nić, gdy po­ja­wi­ły się pro­ble­my z ciążą. – Otwo­rzy­ła sze­ro­ko usta, aby zjeść ko­lej­ny ka­wa­łek brzo­skwi­ni. Lu­bi­ła robić dłu­gie pauzy po­mię­dzy ko­lej­ny­mi zda­nia­mi. Takie prze­cią­ganie było w jej stylu i miało cel. Marek tro­chę za późno się w tym zo­rien­to­wał.

– Pew­nie była też za­zdro­sna o cie­bie.

– Trzy lata – do­po­wie­dział sobie cicho nie sły­sząc ostat­nie­go zda­nia Agaty. – Jakie ta­jem­ni­ce? – za­py­tał. Chciał po­znać praw­dę o wła­snej żonie. Tylko jaką praw­dę? Miał ją w za­się­gu ręki, wy­star­czy­ło wy­słu­chać Laury. Cza­sem nawet wy­star­czy­ło wy­słu­chać sie­bie. Kiedy o po­ran­ku za­czy­na­ła opo­wia­dać swoje sny, bał się przy­znać, że tej samej nocy, leżał w łóżku jak spa­ra­li­żo­wa­ny. Czuł jak coś lub ktoś go dusi.

Uśmiech Agaty spo­wo­do­wał, że zro­bi­ło się mu go­rą­co.

Czy jej bluz­ka nie ma za du­że­go de­kol­tu na taką oka­zję?

 

4.

 

Strach był rze­czy­wi­sty i na­ma­cal­ny. 

Na­cią­ga­jąc koł­drę pod brodę, nie łu­dzi­ła się, że bę­dzie miała ja­kie­kol­wiek po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa. Po pro­stu nie chcia­ła czuć każ­dym cen­ty­me­trem skóry coraz gęst­sze­go po­wie­trza, chłod­nych po­wie­wów i pierw­szych wra­żeń nie­chcia­ne­go do­ty­ku. Bar­dzo chcia­ła się od­se­pa­ro­wać od wszel­kich od­czuć.

Koł­dra zo­sta­nie ścią­gnię­ta, a całe ciało ob­le­je in­ten­syw­ne białe świa­tło. Laura bę­dzie się czuła lepka. Unie­sie się do góry. Stra­ci świa­do­mość.

Jed­nak zanim nad­cią­gnie bru­tal­ny finał, bę­dzie miała wra­że­nie, że ktoś spo­glą­da na nią przez szpa­rę uchy­lo­nych drzwi. Małe dło­nie zo­sta­wią mokre od­bi­cia na szy­bach okien. Świa­teł­ka wiel­ko­ści zia­re­nek pia­sku, za­czną przelaty­wać po po­ko­ju tam i z po­wro­tem.

Im bar­dziej bę­dzie za­ci­skać po­wie­ki, tym bar­dziej bę­dzie czuła, jak wszyst­ko wokół roz­pusz­cza się, roz­le­wa ni­czym syrop. Pokój zmie­ni stan sku­pie­nia. Rów­no­cze­śnie bę­dzie prze­su­wał się do punk­tu w obcej przestrze­ni. Przestrze­ni, któ­rej nie ro­zu­mie, a do któ­rej od tak dawna jest za­bie­ra­na.

Dotyk zim­ne­go me­ta­lu, cie­pło ob­cych ciał, a umysł leży na półce w słoju.

Łzy na­pły­nę­ły pod po­wie­ki.

Odkąd pa­mię­tała, czuła się ni­ja­ka. Miała wra­że­nie, że jest tylko kukłą, którą prze­sta­wia się z kąta w kąt. Nic nie czu­ła, tylko od­bi­jała ocze­ki­wa­nia in­nych ni­czym lu­stro. Daje się ma­ni­pu­lo­wać wszyst­kie­mu, aby po pro­stu ist­nieć w co­dzien­nym życiu. Je­dy­ne prze­ży­cie, które po­wo­dowało prze­pływ krwi w ży­łach, bicie serca, pobudze­nie od­de­chu, cie­pło skóry, jest tak in­ten­syw­ne, że po­wo­du­je sza­leń­stwo.

W chwi­lach naj­więk­sze­go prze­ra­że­nia i wy­ob­co­wa­nia, wie­dzia­ła, że jest kimś wię­cej.

Naga le­ża­ła na stole.

 

Pod­słu­cha­ła dys­ku­sję Marka z le­ka­rzem. Miało to wy­glą­dać jak przy­pad­ko­we spo­tka­nie w kli­ni­ce, o ile to moż­li­we w kli­ni­ce bez­płod­no­ści. Po­szła do to­a­le­ty, ale szyb­ko się zre­flek­to­wa­ła. Sta­nę­ła w dru­gim kory­ta­rzu, a le­karz z mężem roz­ma­wia­li o wiele za gło­śno jak na po­uf­ną wy­mia­nę zdań.

– Bar­dzo przy­kro mi o tym mówić, panie Le­chow­ski – za­czął le­karz swoim mo­no­ton­nym tonem, któ­rym mu­siał usy­piać stu­den­tów na wy­kła­dach. – Ale mam pewne po­dej­rze­nia w sto­sun­ku do pana żony.

Marek gło­śno prze­łknął ślinę. Nie wie­dział czego się spo­dzie­wać.

– Pana żona trze­ci raz stra­ci­ła ciążę. Bio­rąc pod uwagę oko­licz­no­ści…

– O czym pan mówi? – Marek prze­rwał gwał­tow­nie. 

Le­karz wes­tchnął gło­śno przed prze­ka­za­niem swo­ich przy­pusz­czeń.

 

Cien­kie, prze­źro­czy­ste rurki przy­cze­pio­ne do ciała Laury. Unie­sio­ne nogi, wzier­ni­ki.

Dziw­ne po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa.

Ko­cha­li ją. Dbali i pie­ści­li. Przy­tu­la­li i ca­ło­wa­li. Zmy­sło­we prze­ży­cia.

Ta­jem­ni­ce, które prze­sta­wa­ły nimi być, gdy pod­da­wa­ła się wszyst­kie­mu. Cała ma­szy­ne­ria w ciele i poza nim nie była już taka obca i wroga.

Otu­la­ła mi­ło­ścią.

 

– Pana żona po­wo­du­je po­ro­nie­nia.

– To nie­moż­li­we. Ona tak bar­dzo pra­gnie mieć dzie­ci.

– Fak­tem jest, że na jej ciele bar­dzo czę­sto po­ja­wia­ją się licz­ne za­dra­pa­nia i na­kłu­cia. Ka­le­czy samą sie­bie.

– Nawet je­że­li tak jest, to nie powód, aby stwier­dzić, że za­bi­ja swoje dzie­ci.

– Nie­ste­ty, praw­do­po­do­bień­stwo jest wy­so­kie. Laura nie ma żad­nych prze­ciw­ska­zań, aby nie do­no­sić ciąży, a mimo tego stra­ci­ła ko­lej­ne dziec­ko. 

 

Ko­bie­ta sto­ją­ca obok łóżka miała ma­ho­nio­wą skórę, żółte, ga­dzie oczy oraz białe ni­czym śnieg włosy. Roz­ta­cza­ła wokół sie­bie aurę mat­czy­nej opie­ki. Gła­ska­ła Laurę po gło­wie dużą i wąską dło­nią z sze­ścio­ma palca­mi.

– Dla­cze­go je za­bie­ra­cie? – spy­ta­ła Laura. Miała tak sucho w gar­dle.

Zro­zu­mia­ła, że nie­roz­wi­nię­te strzę­py ko­mó­rek, które brała za po­czą­tek krwa­wie­nia mie­sięcz­ne­go, a potem okazy­wa­ły się po­ro­nie­niem, były tylko atra­pą. Oszu­stwo po­zwa­la­ją­ce na ra­cjo­nal­ne funk­cjo­no­wa­nie wśród ludzi. Pro­blem, który można było na­zwać i wy­glą­dał na moż­li­wy do roz­wią­za­nia ję­zy­kiem me­dy­cy­ny. Mimo to, wciąż opie­ra­ła się le­cze­niu, a le­ka­rze nie znali żad­nych od­po­wie­dzi.

One na­le­żą do nas.

Laura nie wi­dzia­ła, żeby ko­bie­ta po­ru­sza­ła usta­mi. Usły­sza­ła głos w my­ślach. Był ła­god­ny i koił zde­ner­wo­wa­nie.

Nie martw się o dzie­ci. Są bez­piecz­ne i szczę­śli­we. Kie­dyś nawet je zo­ba­czysz.

Laura uśmiech­nę­ła się błogo. Trój­ka jej dzie­ci była bez­piecz­na. Ist­nia­ły w nie­zna­nym czło­wie­ko­wi miej­scu, rozwi­ja­ły się i uczy­ły kształ­to­wać swoją rze­czy­wi­stość. Nie były bier­ne jak ich matka, która zde­cy­do­wa­ła się na po­świę­ce­nie.

Świa­tło po­wo­li ciem­nia­ło. Isto­ty i ich ma­szy­ny od­cho­dzi­ły. Zo­stał tylko na­ra­sta­ją­cy chłód i strach przed nie­zna­nym.

 

5.

 

Marek nie za­dzwo­nił do Laury, że nie wróci na wie­czór. I tak by się nie prze­ję­ła. Żyła w swoim dziwacz­nym świat­ku, gdzie miała zmy­ślo­nych przy­ja­ciół i wro­gów. On z kolei, wresz­cie za­sma­ko­wał rze­czy­wi­sto­ści. Tak bar­dzo mu bra­ko­wa­ło bli­sko­ści i pro­sto­ty. Miał dość skom­pli­ko­wa­nych kon­cep­tów żony. Opo­wia­da­ła o nich zbyt czę­sto. Były tak bar­dzo ode­rwa­ne od ziemi.

Dla­cze­go jej na to po­zwa­lał? Była chora, sza­lo­na. Spo­tka­nie z Agatą tylko go w tym utwier­dzi­ło. Ta­bu­ny le­ka­rzy trak­to­wały­ pro­blem zbyt de­li­kat­nie i ogól­nie. Do­pie­ro była przy­ja­ciół­ka żony po­sta­wi­ła na do­sad­ność. 

Laura mie­wa­ła pierw­sze dziw­ne wizje, będąc w szko­le pod­sta­wo­wej. Kil­ku­krot­nie wspo­mi­na­ła na­uczy­cie­lom, że męż­czy­zna w czar­nym płasz­czu przy­cho­dzi do sy­pial­ni póź­nym wie­czo­rem. Za­czę­to nawet po­dej­rze­wać ojczy­ma o mo­le­sto­wa­nie sek­su­al­ne. Z cza­sem do­szły hi­sto­rie o la­ta­ją­cych spodkach oraz eks­pe­ry­men­tach, któ­rych była ofia­rą. Nikt nie brał tego na po­waż­nie. Znie­chę­co­na za­prze­sta­ła opi­sy­wać dziw­ne przy­pad­ki. Tylko pod­czas stu­diów wspomnia­ła o tym Aga­cie, którą uzna­wa­ła za swoją naj­lep­szą przy­ja­ciół­kę. Laura tak bar­dzo po­trze­bo­wa­ła zwie­rzyć się po la­tach mil­cze­nia.

Żona Marka za­cho­ro­wa­ła i po­trze­bo­wa­ła po­mo­cy. Czy miał ja­kieś inne wy­tłu­ma­cze­nie?

Jeden z le­ka­rzy tłu­ma­czył Mar­ko­wi, że stres spo­wo­do­wa­ny pro­ble­ma­mi z do­no­sze­niem ciąży może pro­wa­dzić do dra­ma­tycz­nych re­ak­cji. Jed­nak jesz­cze nigdy nie spo­tkał się z przy­pad­kiem, który prze­cho­dził w tak pogłębio­ną psy­cho­zę. Naj­wy­raź­niej epi­zo­dy z wcze­sne­go okre­su doj­rze­wa­nia ob­ja­wi­ły się po­now­nie, w cza­sie psy­chicz­nego kry­zy­su.

Marek prze­ra­ził się sło­wem psy­cho­za. Za­brzmia­ło osta­tecz­nie, groź­nie. Ża­ło­wał, że po­wtó­rzył tak in­tym­ne roz­mo­wy, gdy za­czę­ła mu opo­wia­dać o swo­ich naj­więk­szych oba­wach i po­dej­rze­niach. Nad­użył za­ufa­nia?

Agata po­wie­dzia­ła, żeby się tak nie mar­twił. Niech przyj­dzie do niej, jak tylko po­ja­wią się pro­ble­my. Jej usta prze­go­nią każdy smu­tek.

Miał na­dzie­ję, że Laura nie zro­bi­ła ni­cze­go głu­pie­go. Gdy włą­czył te­le­fon, oka­za­ło się, że nie dzwo­ni­ła ani razu. Idio­ta. Prze­cież ją zna. Wy­dzwa­nia­ła­by, a gdyby się zo­rien­to­wa­ła, że jego ko­mór­ka jest wy­łą­czo­na, sza­la­ła­by z wście­kło­ści. Za­czę­ła­by rzu­cać mniej­szy­mi przed­mio­ta­mi, pła­ka­ła, a nawet po­tłu­kła kilka ta­le­rzy.

Mu­siał do­pu­ścić do sie­bie myśl, że ko­bie­ta, którą wy­brał na to­wa­rzysz­kę życia, nie była do końca zrów­no­wa­żo­na. Czy może się do tego przy­znać przed samym sobą? A może coś po­mi­nął? Prze­ży­cia, któ­rych nie mógł zro­zu­mieć, wolał za­po­mnieć. 

Sza­leń­stwo. Dla­cze­go wszyst­ko się ukła­da, ale nie tak jak po­win­no?

Wpadł do miesz­ka­nia. Miał po­czu­cie, że coś ze­psuł i teraz musi się szy­ko­wać na naj­gor­szy sce­na­riusz. Oczy­ma wy­obraź­ni wi­dział Laurę z pod­cię­ty­mi ży­ła­mi, ku­lą­cą się w kącie sy­pial­ni, albo le­żą­cą w wan­nie peł­nej krwi. Maka­brycz­ne ob­raz­ki zmie­nia­ły się w ułam­kach se­kund, ale wolał ich nie roz­trzą­sać.

– Marek, to ty? – usły­szał głos Laury z kuch­ni.

Ulży­ło mu. Py­ta­nie zo­sta­ło za­da­ne na­tu­ral­nym tonem, któ­re­go dawno nie sły­szał. Coś się zmie­ni­ło. W progu nie po­czuł chło­du ani stra­chu. Laura prze­sta­nie opo­wia­dać swoje hi­sto­ryj­ki. Był tego pe­wien. Wrócą do normalno­ści. Wczo­raj wie­czo­rem pod­dał się chwi­li, ale kto wie, czy to nie był czas po­trzeb­ny żonie. Ja­kieś wyda­rze­nie zmie­ni­ło Laurę, przy­szło zro­zu­mie­nie, a on nie musi być tak bez­sil­ny i robić głu­po­t.

Od­krę­ci­ła wodę w zmy­wa­ku.

Po­szedł do niej, kiedy za­czy­na­ła płu­kać ta­le­rze przed wło­że­niem do zmy­war­ki.

– Jak mo­głam po­zwo­lić, aby tak długo le­ża­ły na wierz­chu? Okro­pień­stwo – po­wie­dzia­ła do sie­bie, a po chwi­li od­wró­ci­ła się do męża. – Nie chodź w bu­tach po domu.

W Lau­rze po­ja­wi­ła się pew­ność, że każde wy­da­rze­nie i strach były ko­niecz­ne. Tak po pro­stu miało być. Ko­niec uża­la­nia się i wy­obra­ża­nia, jakie by­ły­by jej dzie­ci, gdyby się na­ro­dzi­ły. Na­ro­dzi­ły się, ale nie w spo­sób ja­kie­go można by było ocze­ki­wać. Wiele rze­czy ist­nia­ło poza nią i przy­szedł czas się po­go­dzić.

Cze­ka­ły ją ko­lej­ne wi­eczorne wi­zy­ty.

– Prze­pra­szam – od­po­wie­dział Marek.

Laura spoj­rza­ła na niego zdzi­wio­na. – O czym ty mó­wisz? Od kiedy to prze­pra­szasz za wcho­dze­nie w bu­tach?

– Od teraz.

Na twa­rzy Laury po­ja­wił się uśmiech, któ­re­go od dawna nie wi­dział.

Bę­dzie żył swo­imi złu­dze­nia­mi – po­my­śla­ła Laura.

Niech tak po­zo­sta­nie.