Ocean ciszy

Czasem

dźwięki życia stają się hałasem nie do życia

i z czasem nawet zegar tyka głośniej niż zazwyczaj.

Wszystko da się słyszeć, lecz nic nie słychać.

Chce się przestać oddychać, byle tylko panowała cisza.

Tymczasem znikam, gdzieś pod kołnierzem samotności.

Gdzie nie dotyka mnie panika i wątpliwości.

Zamykam oczy, zamykam się w ciemności,

by stoczyć wielki głaz z serca dłonią świadomości.

I w tej nicości coś gości mnie wonią piękności,

i czuję odcisk czystości błękitności.

W całej okazałości wynurza się ocean.

Ja w całej objętości zanurzam się w jego odcieniach.

W całości mnie pożera, ja oczy swe otwieram

i nie dowierzam temu, co przede mną rozpościera się.

Stoję teraz, jak wcześniej, pośrodku dziczy.

A wokół wciąż, jak we śnie, ocean ciszy.