Łańcuch i Nić

Prolog

-Wycofujemy się! – Krzyknął Kallan biegnąc w stronę ostatniej linii barykad – Sarij, nie stój tak, wracamy do tronu!

-Jaja sobie robisz, co z Zinkiem i Jansem?! Chcesz ich zostawić na pewną śmierć kapitanie, pfu! – splunął obok siebie.

Kal zatrzymał się i odwrócił na pięcie – Poradzą sobie, uwierz w nich. Nikogo z nich nie zostawił bym na pewną śmierć, akurat ty powinieneś to wiedzieć. – Ponownie zaczął biec w stronę sali tronowej.

– Niech cię szlag! – podniósł jedną ze skrzyń leżącą obok i pobiegł za kapitanem. – Wracamy się, ale co dalej panie wszystkowiedzący?

– Naszym zadaniem jest obrona króla, do tego zostaliśmy tu sprowadzeni.

– A od kiedy to podlegamy jakimkolwiek władcą? Zawsze się nabijaliśmy z tych wszystkich królów, carów, imperatorów.

Na to pytanie nie padła odpowiedź. W długim i szerokim korytarzu było słychać tylko dwa dźwięki – buty rytmicznie uderzające o ziemię i odgłos bitwy za plecami.

Po wystroju korytarza widać było, że znajdują się w jednej ze starych wież. Na ziemi niesamowicie cienkie dywany, wszędzie dookoła krystaliczne okna i to martwe światło dochodzące wprost z sufitu. Kal nienawidził starej kultury, to ona wywołała pierwszą wielką wojnę i zrodziła Esencjonujących. Na szczęście, cała ta kultura wykończyła samą siebie, i zostały po niej tylko nieliczne znaki, między innymi szklana wieża w której właśnie się znajdowali.

Dobiegli do drzwi sali tronowej. Kapitan energicznie zapukał do środka wcześniej ustalonym kodem. Drzwi otworzyła mu wysoka, rudowłosa kobieta.

-Co tam się dzieje Kal?!

-Przedarli się pod naszą linię barykad, Zink i Jans zostali… Mari… Nie wiem czy uda im się tu wrócić.

– Weź się w garść kapitanie! Jesteśmy oświeconymi, na pewno im się uda! – przytuliła go. Zawsze czuł się przy niej mały.

– Ekhem, koniec tego gołąbeczki. Gdzie jest król, już uciekł?

– Jest w komnacie obok, rozmawia ze swoim namiestnikiem – powiedziała odsuwając się od Kallana. – A co Ty masz w tym pudle?

– Coś co w ostateczności uratuje nam wszystkim dupy, jeszcze mi za to podziękujesz – szeroko się uśmiechnął – A teraz, możesz zawołać króla?

– To chyba nie będzie konieczne – usłyszeli zza otwierających się drzwi – Czego pragniesz oświecony?

Król był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną. Miał pięćdziesiąt lat, a wyglądał na zaledwie 40. Na głowie miał koronę – wysoką płócienną czapkę – taką nosił jeden z najważniejszych władców w starej kulturze. U boku miał przytroczony miecz, ale nie byle jaki, jedno z największych cudów dawnych lat, cieniutka stal mogąca przeciąć wszystko na swej drodze.

– Królu – powoli zaczął mówić, widać było jego zakłopotanie – Powinniśmy przejść do ofensywy, nie ma stąd innego wyjścia niż korytarz którym właśnie się tu dostaliśmy. Proszę… Wydaj rozkaz, każ nam pozbyć się tych ludzi.

– Dlaczego ja mam to robić, czy nie wiecie co powinniście…

– Nie – przerwał mu Kal – Są jasno ustalone zasady „Czas zabrać tylko na polecenie pana swego zabrać możesz”.

– Ach, no jasne, Księga Białego Kręgu – Król roześmiał się na głos – Wy esencjonujący nigdy się nie nauczycie. Nie mogę wam wydać rozkazu zabicia tysiąca osób, bo wyjdę na króla rzeźnika, a tego nie chcemy. Czekajcie na kolejne fale wrogów i powoli ich zabijajcie.

Kapitan znieruchomiał. Wszystkie jego mięśnie napięły się na te słowa, szczęki zacisnęły się do tego stopnia, że aż sam zaczął się obawiać o swoje zęby. – Tak jest królu. Sarij, Mari atakujcie tylko kiedy oni zaatakują.

– Ale kapitanie!

– To rozkaz Sarij! Ja ich trochę przerzedzę, czekajcie na dalsze rozkazy – wyszedł z sali tronowej. Spojrzał w przeciwległy koniec korytarza. Mało miejsca do walki – pomyślał. Usłyszał szczęk broni. Czy to oznacza, że jego przyjaciele polegli?

Nagle ujrzał biegnącą w jego stronę postać. – Stój! Kim jesteś?!

– Przyjacielem oświecony! Unieś tą swoją błyskotkę bo jest ich cała chmara, zaczaruj i pozbądź się ich wszystkich.

– Skąd się tu wziąłeś? – obcy był zaledwie 3 kroki od niego

– Jeżeli tak to Cię ciekawi oświecony, jestem Mats, a teraz łaskawie skup się na tych którzy teraz wejdą przez te drzwi.

W tej właśnie chwili do korytarza weszło 6 rosłych mężczyzn, jeden z nich trzymał coś w ręce, jednak nie dało się tego ocenić z tej odległości. Powoli się zbliżali z szyderczymi uśmiechami na ustach. Gdy podeszli wystarczająco blisko udało mu się dostrzec co jeden z nich ma w ręce.

– Zink! – wrzasnął z łzami napływającymi do oczu. Uniósł rękę owiniętą łańcuchem i skierował palce w stronę zbliżających się wrogów. – Theik Tahim! – połyskujące ogniwa wystrzeliły wbijając się wszystkim oprawcom prosto w pierś, po drodze rozrywając kolczugi i ubrania. Łańcuch ze srebrnego zamienił się w złoty.

Stojący obok chłopak zamarł i wskazał na jednego z oprawców – Oświecony, spójrz na te tatuaże na piersi?

– O co chodzi? Zwykłe wojskowe tatuaże, każdy wcielony do armii musi taki mieć.

– Masz racje oświecony, ale jest jeden problem…

– No wyduś to z Siebie!

– To są tatuaże naszej armii!

Kallan opadł na kolana – Cała ta wojna… Moi przyjaciele… – powoli wstał i ruszył w stronę sali tronowej. Z hukiem otworzył drzwi.

– Czy to koniec kapitanie?

– Tak, to koniec wasza wysokość. Sarij, szykuj te twoją rzecz do ratowania dupy, jedną dodatkową dla tego chłopaka. – wskazał na Matsa po czym skierował rękę w stronę króla. – A dla ciebie mam dodatkową nagrodę. Shtay Tahim! – łańcuchy wystrzeliły w stronę króla i wbiły mu się w pierś. Władca zamarł w bezruchu.

– Co do kur…

– Nieważne, dawaj ten ratunek!

Sarij podał mu całkiem duży plecak.

– Jak już wyskoczymy to ciągniecie za te linki. A ty… – wskazał na Kallana – jeszcze mi to wszystko opowiesz. Uniósł rękę i wskazał na jedno z okien. – Brak! – szyba zniknęła w mgnieniu oka.

– To widzimy się na dole, trzymaj się Kal – powiedziała Mari, po czym pocałowała go w usta. Po tym wyskoczyła przez okno.

Kal czekał aż wszyscy opuszczą salę. Odwrócił się do króla. – Wiem, że mnie słyszysz, tak działa zatrzymanie. Przez Ciebie zginęli moi przyjaciele, ludzie których traktowałem jak rodzinę. Nie obchodzą mnie Twoje wyjaśnienia, za chwilę wpadną tu twoi rodacy i mam nadzieje, że oddadzą ci należyty szacunek. – Odszedł i wyskoczył przez okno.