Balon

To było duże wydarzenie. Portale, które choćby w najmniejszym stopniu miały coś wspólnego z technologią, trąbiły o nim już od kilku miesięcy, a bilety rozchodziły się w ciągu kilku godzin od wypuszczenia na rynek kolejnej ich serii.

Miało tam być wszystko i wszyscy. Każda osoba, która cokolwiek znaczyła w internecie, telewizji a nawet szkolnym radio, zapowiedziała swoją obecność. Lista koncernów i produktów, które można będzie testować, ciągnęła się bez końca zahaczając momentami o abstrakcję. Słowem– raj dla informatyków, elektryków, marzycieli, gamerów a nawet pospolitych kanapowych pasożytów z padem przyklejonym do dłoni. Ich zainteresowanie można zrozumieć. Studentów, nauczycieli, gapiów w średnim wieku będących przejazdem– również.

A jednak kiedy usiadłam na czarnym krzesełku, firmy „Tanio, taniej, najtaniej!”, najwięcej widziałam dziewczyn. Dziewcząt? A może dziewczątek? Ciężko określić, bo poziom makijażu nakładanego na twarz wzrasta wprost proporcjonalnie do roku urodzenia. Przewijały się jedna po drugiej, identycznie wystylizowane– grzywka na bok, dżinsy, bluza, AirMaxy, czasem Conversy. Mając to przed oczyma zaczęłam zadawać sobie pytanie: co one tu robią? Jak bardzo dwunastolatka może być zainteresowana laserową obsługą konsoli do gier? No dobra, jedna może tak. Nawet dwie. Ale te tysiące?

Odpowiedź przyszła szybko wywołując na mojej twarzy uśmiech. Wstałam, poprawiłam grzywkę, zawiązałam AirMaxa i przejrzałam się w telefonie jak w lusterku, żeby sprawdzić czy makijaż jest taki jak powinien. Po kilku drobnych poprawkach, mrugnęłam do siebie, włożyłam smartfona do kieszeni spodni i rozejrzałam po tym dziwnym miejscu.

Hala główna była naprawdę ogromna. Sufit podtrzymywały długie metalowe rury, przecinające się w różnych miejscach i przyczepione do ścian, tak, że czułam się jak w trzewiach robotycznego pająka. Nigdzie nie widziałam drewnianych elementów– wszystko skonstruowano z metalu albo plastiku, co w połączeniu z ogromem technologii jaki spotykałam na każdym kroku, sprawiało, że sceneria malowała się w futurystycznych barwach.

Co chwile słyszałam westchnienia zachwytu, a raz wszyscy wokół zaczęli wskazywać na sufit pokazując sobie robota, który wspinał się po rurach aż na sam szczyt hali. Niesamowite. Przez moment chciałam dołączyć do tych wszystkich ludzi pulsujących technologicznym opętaniem, ale na szczęście zderzyłam się z jakąś dziewczyną: ładniejszą, szczuplejszą i zdecydowanie „w odpowiednim wieku”. Uśmiechnęła się i przeprosiła zanim porwał ją tłum. Cholerka, jeszcze miła.

Spojrzałam tęsknie w stronę „Tarzanobota” i westchnęłam– plan był inny i musiałam się go trzymać.

Zauważyłam, że pocą mi się ręce i w duchu przeklękłam, bo istniało duże prawdopodobieństwo, że kreski odbiły mi się u nasady powieki. Znowu wyjęłam telefon i przymrużyłam oczy, żeby to sprawdzić. W miarę.

Odetchnęłam z ulgą. Życie fanki jest takie trudne. Trzeba dobrze wyglądać, komplementować i spędzać większość swojego czasu pisząc pytania na Asku, komentarze na YouTubie i posty różnego rodzaju na Facebooku. Tyle pracy, a miałam dopiero czternaście lat. Dacie wiarę? Żeby tak ciężko pracować w tym wieku…

No, ale nic, mówi się trudno, żyje się dalej. Póki była nadzieja, że ciężka praca popłaca, mogłam przetrwać wszystko a zrobić nawet więcej. Ruszyłam więc na polowanie.

Rozejrzałam się uważnie w pozornie przypadkowo złożonym tłumie. Średnia wieku była dość wysoka, oscylująca w granicy dwudziestu pięciu lat, co oznaczało, że muszę się przemieścić na bardziej młodzieżowe tereny.

Bez większych przemyśleń, bo pewnie na nic by się zdały, niczym liść latający na magicznym dywanie z wiatru, ja popychana przez masę ciepłych, różnokształtnych ciał błąkałam się od jednej wystawy do drugiej. Kiedy w końcu ucisk dzikiego tłumu zelżał i zaczął zmieniać się w delikatne otarcia, wiedziałam, że jestem na miejscu. Nie chodzi o to, że grupa się przerzedziła, wręcz przeciwnie było nawet ciaśniej, ale dziewczęta nie chciały ryzykować, że się ubrudzą albo rozmażą makijaż, więc stały jak najbardziej nieruchomo a przesuwały się między sobą niczym duchy, prawie bezdotykowo. Wszystkie też wciągały brzuch, wmawiając sobie, że ze względów praktycznych, które przed chwilą wymieniłam, ale tak na prawdę „bo on tu zaraz będzie”. Wiem to, bo też tak robiłam i nie wstydzę się do tego przyznać.

Stanęłam za jakimiś dziewczynami w identycznych bluzach i spojrzałam w prawo. Odwróciłam głowę i spojrzałam jeszcze raz. CHŁOPAK! Co?

Jeśli myślicie, że powód mojego szoku, jest nieuzasadniony, to jesteście w wielkim błędzie.

Chłopacy oglądający swoje ukochane gwiazdy netu wraz z setkami napalonych fanek, są rzadsi niż białe nosorożce w centrum Radomia. Wiecie ile ich tam jest? No właśnie.

Wpatrywałam się w niego, aż zaczęły boleć mnie mięśnie czaszki. Dziwiło mnie, że nie zwrócił na to uwagi, przecież zachowywałam się ewidentnie bezczelnie. Może przez to, że miał na głowie kaptur nie widział laski wpatrującej się w niego jak grubaski na żarcie w Maku.

Wróć!

Myślenie o tym ewenemencie na skalę światową postanowiłam zostawić sobie na później i żeby się nie rozpraszać spojrzałam na „bezpieczne trojaczki” przede mną jednocześnie wsłuchując się w ich rozmowę.

-Xiemano już był. Mam fotę i autograf– powiedziała jedna przeczesując palcami blond grzywkę.

-Zazdro. Też chciałam, ale poszłam do GeRziego. Jezu, on jest taki przystojny. O patrz– ruda pokazała coś pozostałym na telefonie– to wrzucam na Insta.

-Jejujeju! W ogóle oglądałyście jego serię z Minecrafta?– wtrąciła trzecia

-Nie, no co ty. Tam jest sama gra, a jego widać tylko w takim prostokącie. Nie opyla się.

Może i bym się zaśmiała z tego, że dziewczyna nie ogląda jego twórczości tylko gębę, ale w gruncie rzeczy mnie to nie bawiło. Sama przecież tak robiłam. Koleś był przystojny, a ja wybitnie inteligentna więc pozostawało tylko się poznać.

Słuchałam jeszcze chwilę ich gadania, przejrzałam społecznościówki i Snapa, i po jakichś piętnastu minutach, usłyszałam spikera czytającego plan występów dotyczący tego sektora.

– … Fixeen, littledrama82, saMencjusz, XERczewia i to tyle na dziś.

Nie było go na liście, a miałam bilet tylko na jeden dzień.

Wyobraźcie sobie moją rozpacz w slow-motion.

Upadek na kolana.

Rozdarcie bluzy.

Płacz.

Powoli otwierające się usta i basowe, długie: NIEEEEEEE.

Tylko wyobraźcie, bo nie zrobiłam tego przecież w tłumie dzikich fanek. Podeszłam do tego spokojnie i logicznie wytłumaczyłam, kolejny raz uświadamiając sobie jak wysoki poziom pustogłowia, a jednocześnie niski strategii i planowania, reprezentuje moja osoba.

Odwróciłam się z zamiarem poobijania wszystkich po drodze do „Tarzanobota” (bo co innego miałam tam jeszcze robić?), ale niestety tłum wokół mnie jakimś magicznym sposobem musiał się przemieścić i chłopak, który wcześniej stał obok teraz zagradzał mi drogę do wyjścia.

Nagle uświadomiłam sobie:

TO

BYŁ

ON!

Double-szok. Prawie krzyknęłam. No wiecie– emocje! EMOCJE! TYLE EMOCJI!

Czekałam na to spotkanie jak siedzący na środku pustyni, beduin na kroplę wody, a tu znienacka podpłynęła do mnie duża, soczysta chmura i zlała wodą od góry do dołu.

Widząc szok na mojej twarzy (prawdopodobnie wyglądałam jak Sid z Epoki Lodowcowej, w większości ujęć) uśmiechnął się i wyciągnął rękę, tak jakby prosił mnie do tańca. Logika tej sytuacji była co najmniej kulawa i ze złamaną ręką, ale pozwólcie, że usprawiedliwię się tym, że walnął we mnie piorun miłości.

Tak, z tej chmury co przed chwilą oblała mnie deszczem.

Wracając jednak do historii, zabrał mnie do jakiejś salki zamykanej na klucz i dał karton. Aby się tam dostać musieliśmy pokonać ogromne legiony zdeterminowanych, żeby poznać jakiegoś jutubera, panien, ale na szczęście, żadna nie rozpoznała go pod tym kapturem. Na początku wydawało mi się to dziwne, ale kiedy przypomniałam sobie, że stał w odległości kilku centymetrów i uznałam go za randomowego chłopaka, przestałam tak sądzić.

 

 

– Ubierz się w to– powiedział podając mi zwyczajne, kartonowe pudło.

– TO SIĘ NIE DZIEJE! Uszczypnij mnie, proszę!- W końcu zdołałam się odezwać. Bogu dzięki, powiedziałam coś mądrego…

Uśmiechnął się znowu.

– Dzieje się jak dzieje. He he, suchy żarcik.

Ten tekst zdecydowanie mnie otrzeźwił. W śnie nie powiedziałby czegoś takiego. Myślę, że raczej byłoby to „To wszystko prawda co widzisz dookoła, moja księżniczko!”, potem upadłby na kolana no i wiadomo co dalej. A tu– NIESPODZIANKA! Suchy żarcik.

-Łazienka jest tam– wskazał drzwi tej samej marki co krzesło sprzed godziny.

Okej, muszę przyznać, że sytuacja była co najmniej dziwna, szalenie podejrzana i zachowywałam się wielce nieostrożnie, ale hormony ci wszystko wybaczą… Albo, za sprawą hormonów? Mniejsza o to.

Poszłam tam gdzie mówił i stwierdziłam, że łazienka to zdecydowanie zbyt dużo powiedziane. Ze standardowego wyposażenia dostrzegłam tylko jeden, zakamieniały kran wystający ze ściany. Serio, nie było nawet kafelek i pachniało świeżo kładzionym tynkiem. No ale czego się nie robi dla miłości?

Zakluczyłam drzwi i natychmiast otworzyłam karton, który wcześniej postawiłam na podłodze. Była w nim barokowa, zielona suknia wyszywana w kwiaty. Dokładnie taka o jakiej marzą dziewczynki w przedszkolu, ewentualnie infantylne kobiety przez całe swoje życie.

Sytuacja była już naprawdę abstrakcyjna, ale poziom mojej desperacji dawno przekroczył jakiekolwiek granice.

W sukienkę weszłam bez najmniejszych problemów– bycia deską się nie wybiera– a nawet miałam mały kompleks co do wiszących fragmentów, a że coś przecież z siebie zdjęłam to miałam czym wypychać.

Po całej skomplikowanej operacji dodania sobie objętości tu i ówdzie, doszłam do wniosku, że czasami moja głupota wypełnia wszystkie puste miejsca i zdecydowanie muszę wyjąć tę bluzę.

Po chwili, byłam już gotowa. Wzięłam telefon, przejrzałam się ze wszystkich stron, poprawiłam grzyweczkę.

-Alleluja i do przodu!- powiedziałam na głos.

-Nie– odparła Rzeczywistość.

Po otwarciu drzwi i pierwszym dynamicznym kroku, okazało się, że utknęłam w ramie. Czemu? Bo jak to barokowa sukienka, była na planie koła. Kurczę, pomyślałam, przecież się nie poddam. Złapałam za brzegi, lewą stronę podniosłam do góry, a prawą pchałam w dół i jakoś dałam radę przecisnąć się przez tę framugę.

Ufff!

Kiedy stanęłam już w miarę prosto zdałam sobie sprawę, że przecież nie byłam tam sama i pewnie on to wszystko widział.

Spojrzałam w stronę gdzie spodziewałam się go zobaczyć i z zażenowaniem odkryłam, że powstrzymuje śmiech. Zrobiłam się czerwona jak burak i czułam się bardzo niezręcznie, w tej komicznej sukni, po wpadce z drzwiami… WSTYD! Wszystko jednak się unormowało. Po chwili przełykania śmiechu i kilku głębokich wdechach, w końcu podszedł do mnie, wyciągnął rękę i zapytał:

– Mogę prosić do walca?

– Na normalny samochód Cię nie stać?

Ups. Dopiero po chwili dotarł do mnie sens tych słów. Wygrałam konkurs na najlepszy suchar w sytuacji tak abstrakcyjnej, że kubizm jest oczywisty. On jednak znowu tylko się uśmiechnął i powiedział:

– Stać, ale jest zbyt mainstreamowy.

No i zaczęliśmy tańczyć tego nieszczęsnego walca.

Zdeptałam mu stopy tak, że każdy lekarz dostałby oczopląsu widząc na nich pięćdziesiąt twarzy moich butów, ale ogólnie, taka niezręczność była w pewien sposób ciekawa.

Kiedy w końcu nauczyłam się kroków, zaczęliśmy rozmawiać. Znaczy się, ja mówiłam mało, bo byłam dość nieśmiała, ale miło było go słuchać. Miał niski, przyjemny głos– dokładnie taki jak na filmikach z YouTube, a historie, które opowiadał miały taki naturalny wydźwięk. Nienachalnie budziły śmiech, zaskoczenie, czasem poruszenie, a jedna płynnie przechodziła w drugą tak jak dopływy zasilają rzekę, która wlewa się do morza. Opowiadał właśnie o nielegalnych wyścigach ślimaków, na których obstawiał, ryzykując, że pójdzie do więzienia (bohater), kiedy usłyszałam, że ktoś otwiera drzwi…