- Opowiadanie: belhaj - Wyją wilki

Wyją wilki

Dyżurni:

ocha, domek, syf.

Oceny

Wyją wilki

– Słyszałeś to? – Saraba rozejrzał się trwożnie po zaśnieżonych szczytach. – Wyje coś.

– Wilki wyją bo są głodne – Bargal dołożył do ogniska dwie niewielkie gałęzie. – Jak ty i ja. W tych przeklętych górach można znaleźć wszystko oprócz jedzenia.

– Po cośmy się zgłaszali na tą służbę. Zginiem tu marnie, a ojce nawet nic nie będą o nas wiedzieć.

– Marudzisz. Jak barbarzyńcy wynosili kosztowność z Tag-ar-Tig, to żeś pierwszy leciał po swoją działkę – Bargal zaśmiał się, a po chwili rozkaszlał.

– Nie moja to wina, że śniegi przełęcze zawaliły – obruszył się Saraba – Powinniśmy być już w domu. Pić i chędożyć dziewki, a nie marznąć i głodzić się w tych zapomnianych przez bogów górach. A teraz co! Kosztowności przepadły, odłączyliśmy się od głównych sił. Kto wie może król Merkaj już dawno w Arkas w ramionach królowej. A my teraz marudery, albo i za dezercje nas skażą.

– Nie pierdol mi tu o dezercji – Bargal po raz kolejny zakaszlał. – Żadnych papierów nie podpisywaliśmy. W armii było tylu ludzi, że nikt cię nie zapamiętał. A z naszego oddziału zostało tylko nas trzech. Reszta już dawno gryzie glebę.

Saraba wstał , poprawił płaszcz, podniósł leżący obok toporek i odszedł w stronę rosnących nieopodal karłowatych drzewek. Odciął kilka gałęzi i przyniósł je do ogniska. Bargal od razu dorzucił do ognia. Saraba wyjął osełkę i począł ostrzyć toporek. Kompan przyglądał mu się spod przymrużonych powiek.

– Co się tak patrzysz? – Saraba zauważył spojrzenie, lecz nie przestawał ostrzyć. – Najlepiej to zrobić jednym ciosem, żeby nie powtarzać.

– Jednym ci się nie uda. Mieczem to i owszem, ale nie tym wyszczerbionym toporkiem. Ile razem musiałeś w tą gałąź uderzyć żeby w końcu ją odciąć. Jednym się nie uda. – Bargal spojrzał w lewo, gdzie w ciemności majaczyły jakieś kształty. – Nie ma na co czekać. Głodnym.

Mężczyźni wstali od ogniska i ruszyli w ciemność. Po chwili przyciągnęli rannego, związanego człowieka. Był zakneblowany, więc jedynymi dźwiękami jakie wydawał były niezrozumiałe jęki i pomruki. Saraba uderzył mężczyznę, obuchem w głowę, uciszając go. Bargal złapał go za lewą nogę i rozciągnął.

– Gdzie mam ciąć?

– Powyżej kolana. Reszta zostanie na później.

Saraba podszedł do leżącego i wziął zamach. Ostrze wbiło się tuż powyżej kolana, trysnęła krew, słychać było łamaną kość. Do tej pory nieprzytomny ocknął się i zawył. Odgłos przypominał niedawne wycie wilka. Kolejne ciosy masakrowały nogę, aż w końcu oddzieliły ją od reszty ciała. Bargal podszedł do leżącego z płonącym gałęzią i przystawił płomień do rany. Ranny miotał się, jednak więzy nie puszczały, był bezsilny. Mógł jedynie wyć z bólu.

Saraba zabrał odciętą nogę i umieścił ją na palenisku. Teraz pozostało im już tylko czekać.

– Wygląda na gotowe – Bargal obrócił nogę nad ogniskiem. – Możemy jeść. Podaj nóż.

– Trzymaj – wycie wilków ponownie rozlało się echem po przełęczy. Saraba zadrżał i przysunął się do ogniska. – Znowu wyją.

– Może też coś upolowały – mężczyzna zbliżył się do paleniska i odciął kawałek zarumienionego mięsa. Włożył go sobie do ust i powoli przeżuwał.

– I jak? Dobre?

– Hmm. Powiedziałbym, że smakuje jak… kurczak.

Koniec

Komentarze

Wygląda na kontynuację poprzedniego szorta. Makabryczny.

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Niby prosta scenka, a wyszło nawet nieźle.

Ten kurczak stoi raczej w opozycji, do ciężkiej reszty. Poza tym to taki ograny motyw. Ale całość jak na szorta… zjadliwe ;)

Pozdrawiam!

"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49

Nie jest to kontynuacja, a nawiązanie do wyprawy opisanej w poprzednim szorcie. Bemik, makabryczny, ale czy się podobał?

Szczerze to sama nie wiem, czy mi się podobało, czy nie. Znowu króciutka scenka, dość sprawnie napisana. Proponuję, żebyś spróbował sił w normalnym opowiadaniu, wtedy postaram się szczerze ocenić. Tutaj jest mi trudno się wypowiadać o walorach tekstu.

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Rozumiem i dzięki za opinię.

Sporo warsztatowych usterek jak na tak krótką scenkę. Interpunkcja, źle zapisane dialogi, tą zamiast tę.

Scenka napisana chyba tylko po to, żeby zaszokować. Ani akcji, ani specjalnych emocji, jedyny trochę bardziej rozbudowany opis to opis masakrowania nogi.

Raczej, niestety, mi się nie podobało.

Też mi nie pasuje ta końcówka do wcześniejszego klimatu, i to dość mocno. Ogólnie jako scenka w porządku, tylko właśnie szkoda, że nie jest to częścią większej całości – gdybyśmy na przykład znali wcześniej bohaterów, pewnie wywarłoby to większe wrażenie. No i mogłoby być lepiej z interpunkcją.

Interpunkcja jak zwykle u mnie kuleje. Ale dlaczego źle zapisane dialogi?

http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/4550

Punkt C.

Ok. Wiem w czym rzecz.

Scenka, owszem, trąci makabrą, ale większego wrażenia nie zrobiła.

Jak na tak krótki tekścik, sporo usterek. :-(

Po cośmy się zgłaszali na tą służbę. – Po cośmy się zgłaszali na tę służbę.

A my teraz marudery, albo i za dezercje nas skażą. – Literówka.

Saraba wstał , poprawił płaszcz… – Zbędna spacja przed przecinkiem.

Ile razem musiałeś w tą gałąź uderzyć żeby w końcu ją odciąć. – Ile razy musiałeś w tę gałąź uderzyć, żeby w końcu ją odciąć.

Bargal podszedł do leżącego z płonącym gałęzią i przystawił płomień do rany. – Bargal podszedł do leżącego z płonącą gałęzią i przystawił płomień do rany.